ေက်းဇူးရွင္

အနီငယ္ငယ္က အိမ္တစ္အိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးေသလို႔မ်ား က်န္ရစ္သူမိန္းမက ‘ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ႕ က်ဳပ္ကိုတစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ၿပီလားေတာ့္’ဆိုၿပီး ရင္ဘတ္စည္တီးငိုရင္ သိပ္အံ့ၾသမိတာပဲ။ ‘ေက်းဇူးရွင္ႀကီး’ဆိုတာကစလို႔ ‘တစ္ေယာက္ထဲ ထားခဲ့ၿပီလားေတာ့္’ဆိုတာအထိ အံ့ကိုၾသေတာ့တာ။  ဘယ့္ႏွယ္ တစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ရမွာတုန္း၊ ကေလးေတြ တစ္ျပံဳႀကီးေမြးၿပီး ထားခဲ့တဲ့ဟာ။ အနီတို႔အေမဆို အေဖႀကီးကို ဒူးမတုတ္ရံုတစ္မယ္ ခစားပ်ပ္ဝပ္ၿပီး ရိုက်ိဳးျပဳစုခဲ့ရတာ။ အိမ္အလုပ္ေတြလည္း က်ံဳးလုပ္ရေသး၊ အေဖႀကီးနဲ႔ေမြးထားတဲ့ အနီတို႔ေမာင္ႏွမ ေျခာက္ေယာက္ကိုလည္း ေခ်းကလူေသးကလူ လူေမႊး လူေတာင္ေျပာင္ေအာင္ ပ်ိဳးေထာင္ေပးရေသးတဲ့ဟာ။ ဒါေတာင္ ေယာက်ာ္းေတြဟာ ေသသြားတဲ့အခါ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ ရေသးသတဲ့။

အေဖႀကီးကျဖင့္ အလုပ္ကျပန္လာတာနဲ႔ ပက္လက္ကုလားထိုင္ေပၚက မဆင္းေတာ့တာ အိပ္ယာဝင္တဲ့အထိပဲ။ မနက္ဆိုလည္း မိုးမလင္းေသးဘူး၊ အေမက မီးဖိုထဲေရာက္ၿပီ။ ညတုန္းက “အစ္ကို မနက္က် ဘာစားခ်င္လဲ” ေမးထားတဲ့အတိုင္း အေဖႀကီးႏႈတ္ကထြက္က်ရာ စားစရာတစ္ခုခုကို ျပင္ဆင္ေနရၿပီ။ ထမင္းဆီဆမ္းကို ၾကက္ဥျပဳတ္ ကေလး၊ ေျမပဲေလွာ္ ကေလးနဲ႔ ျဖစ္ရင္ျဖစ္၊ ပဲကတၱီပါနဲ႔ၾကက္သြန္နီပါးပါးလွီးၿပီး သုတ္ထားတာေလးနဲ႔ ထမင္းၾကမ္းခဲ ကေလးကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ စီစဥ္ေနရၿပီ။ ၿပီးရင္ အေဖႀကီးက အလုပ္သြား၊ အနီတို႔ ေမာင္ႏွမေလးေယာက္က ေက်ာင္းသြား၊ အနီ႔ေအာက္က ေမာင္အငယ္ေကာင္ႏွစ္ေကာင္က အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္း မေနရေသးဘူးေလ။

အနီတို႔ေမာင္ႏွမေတြ ေလာ္ပို႔ကဒ္လာလို႔ အတန္းထဲမွာ အဆင့္က ဟိုးေအာက္ဆံုးကဆိုရင္ အေဖႀကီးက အေမ့ကို ဆူေသးတာ။ ကေလးေတြကို စာမသင္ေပးရေကာင္းလားဆိုၿပီးေတာ့။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ အနီေပါ့။ အတန္းထဲမွာ လူေလးဆယ္ရွိရင္ အနီက အဆင့္သံုးဆယ့္ေျခာက္ေလာက္က မတက္ဘူး။ အနီကမွ မွတ္ဉာဏ္မေကာင္းတာ။ စာတစ္ပုဒ္ကို အၾကာႀကီးက်က္ရတယ္၊ ၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ခဏေလးနဲ႔ ေမ့ေရာ။ အနီ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ စာတစ္ပုဒ္ကို ခဏေလးနဲ႔ရၿပီး အၾကာႀကီးေနမွေမ့သြားရင္ ေကာင္းမယ္၊ အဲသလို အနီ႔မွတ္ဉာဏ္က ေျပာင္းျပန္ေကာင္းသြားလည္း အဟုတ္သားလို႔ေလ။

ဘယ္လိုပဲ အနီက စာတတ္ခ်င္တတ္ခ်င္၊ ရွစ္တန္းလည္းေရာက္ေရာ အနီ႔ေက်ာင္းပညာေရးက ဂိတ္ဆံုးသြားေရာ။ အနီက ေက်ာင္းေနခ်င္ေသးတာပါ၊ စာမက်က္ခ်င္ေပမဲ့ ေက်ာင္းမွာေဆာ့ရတာကို အနီက ေပ်ာ္တာ။ ဒါေပမဲ့ အနီက စာေမးပြဲတဖုန္းဖုန္းက်ေနေတာ့ အေမက ဆက္မထားႏိူင္ေတာ့ဘူး၊ အငယ္ႏွစ္ေကာင္က ငါးတန္းနဲ႔ သံုးတန္းမွာ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ေနာက္တစ္ခု အနီရွက္တာက အတန္းထဲမွာ ခုႏွစ္တန္းေအာင္လို႔ ရွစ္တန္းတက္လာတဲ့ အတန္းသားအသစ္ေတြက အနီ႔ပုခံုးေလာက္ရွိတာ။ ဒီႏွစ္ အနီ အပ်ိဳျဖစ္ၿပီလို႔လည္း အေမက ေျပာတယ္။ ဒီေတာ့ အနီက ရွက္တာေပါ့။ 

အေဖႀကီးရဲ႕အေမ၊ အနီတို႔ဖြားဖြားႀကီးက အနီတို႔အိမ္ေရွ႕မွာ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေလး တည္ေပးတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ရွစ္တန္းနဲ႔လည္း ေက်ာင္းကထြက္ေရာ အနီ အလုပ္ပါရေလေရာ။ အနီတို႔ဆိုင္မွာ ၾကက္သြန္အျဖဴ၊ အနီ၊ ငရုတ္သီးအနီအေျခာက္ေတာင့္ အပု အရွည္၊ အာလူး၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္၊ ဇီးေပါင္းထုတ္ေလးေတြအျပင္ တစ္ျခားတို႔လို႔တန္းလန္း ခ်ိတ္ထားတာေလးေတြလည္း ေရာင္းေသးတယ္။ 

ေလးေထာင့္ဖန္ပုလင္းႀကီးေတြထဲမွာေတာ့ ထန္းလ်က္တို႔၊ ပဲေလွာ္တို႔၊ ၾကက္ဥေျမပဲတို႔ေပါ့။ ၾကက္ဥေျမပဲဆိုလို႔ တစ္ခါက အနီတို႔ဆိုင္ကို ေဈးဝယ္သူတစ္ေယာက္က “ေကာင္မေလး ေနျပည္ေတာ္ေက်ာက္ခဲ ရွိလား”တဲ့။ “အနီတို႔ ေက်ာက္ခဲမေရာင္းဘူး ဦးေလး၊ စားစရာေတြပဲေရာင္းတာ” ဆိုေတာ့ “ေနျပည္ေတာ္ေက်ာက္ခဲက စားစရာမဟုတ္လို႔ နင့္ဘႀကီးလား” တဲ့။ ဒါနဲ႔ ေနာက္မွ ဖန္ပုလင္းထဲက ၾကက္ဥေျမပဲကို လက္ညွိဳးထိုးျပၿပီး “ဒီမွာ ဒါ ေျပာတာဟ” တဲ့။ အနီ႔မွာ ရယ္လိုက္ရတာ။ ၾကက္ဥေျမပဲကိုမ်ား ေနျပည္ေတာ္ေက်ာက္ခဲတဲ့၊  အ့ံၾသပါ့။

@@@@@@@@@@@@@@@

အနီ ဆိုင္မွာထိုင္ေရာင္းတိုင္း ပိုက္ဆံမွားအမ္းတာ၊ ပိုက္ဆံအတြက္မွားတာေတြေၾကာင့္ အေမဆူခံ ခဏခဏထိတယ္။ အနီ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ေရာင္းေဈးေတြကိုလည္း ပလတ္စတစ္အထုတ္ေတြဆိုရင္ အထုတ္ေပၚကပ္ထားတာမို႔ မေမ့ေပမဲ့ အာလူးတို႔ ငရုတ္သီး၊ ၾကက္သြန္တို႔လို ခ်ိန္ေရာင္းရတာေတြက် တစ္ဆယ္သားဘယ္ေလာက္ဆိုတာ ေဈးႏႈန္းေမ့ေမ့သြားတယ္။ အနီကိုက ကံမြဲ ဉာဏ္နည္းလြန္းတာပါ။

ခုတစ္ေလာေတာ့ အနီေပ်ာ္ေနမိျပန္တယ္။ အနီတို႔ဆိုင္နဲ႔ကပ္လွ်က္ လမ္းေထာင့္ကအိမ္မွာ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္အသစ္ဖြင့္တာမို႔ အနီေပ်ာ္ေနတာ။ အဲဒီဆိုင္ကဖြင့္သမွ် သီခ်င္းေတြ အနီ႔ပါးစပ္ထဲ အကုန္ေရာက္တာပဲ။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္က အဲ့ဒီအိမ္ကိုဝယ္လိုက္တဲ့ တရုတ္ႀကီး။ ဦးက်င္ဟုတ္၊ ျမန္မာနာမည္ရွိေသးတယ္ ဦးေသာ္ကတဲ့။ သူက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္လိုက္တာ။ ဦးေသာ္ကက တစ္ေန႔ “ဟဲ့အနီ ညည္းတို႔ဆိုင္လူပါးရင္ ငါ့ လာကူမလား” တဲ့။ ဒါနဲ႔ အနီလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ ကူလုပ္ေပးမယ္ ေျပာလိုက္တယ္။ အံမယ္ ဦးေသာ္ကက အနီ႔ကို တစ္ေန႔ ႏွစ္ေထာင္ေပးတယ္။ အလုပ္က စားပြဲထိုးရံုပဲ။ မွာသမွ်ေလးေတြ စားပြဲေပၚခ်ေပးရံုပဲဆိုေတာ့ အနီ လုပ္တတ္တာေပါ့။ အနီတို႔ကုန္စံုဆိုင္ေရွ႕မွာ ဝယ္သူလာတာေတြ႔ရင္ အနီက ဆိုင္ဘက္လည္း ေျပးေရာင္းလိုက္တာပဲ။ ဆိုင္အလုပ္လည္း မပ်က္ဘူး၊ တစ္ေန႔ ႏွစ္ေထာင္လည္းရတယ္ဆိုေတာ့ အေမ အနီ႔ကို ဘာမွ မေျပာသာဘူးေပါ့။

ရယ္ရေသးတယ္။ အနီ ဦးေသာ္ကတို႔ဆိုင္မွာ စလုပ္ကာစကေပါ့။ ဆိုင္မွာလာစားတဲ့သူ ေပါက္စီမွာေတာ့ အနီက ေပါက္စီႏွစ္လံုးပါတဲ့ တစ္ပြဲခ်ေပးလိုက္တယ္။ သူက ေပါက္စီကို တစ္ဖဲ့ ဖဲ့ရင္းကေန “ငရုတ္ဆီရွိလား”တဲ့ ေမးေတာ့ အနီက “မရွိဘူး”ေပါ့။ မရွိလို႔ မရွိဘူးေျပာတာကို သူက မေက်မနပ္နဲ႔ “ဦးေသာ္က ခင္ဗ်ားတို႔ဆိုင္က ေပါက္စီေရာင္းၿပီး ငရုတ္ဆီလည္း မရွိပါလား ဘယ္လိုလဲဗ်”တဲ့။ ဦးေသာ္ကက “ရွိပါတယ္ဗ် ေရာ့ ဒီမွာ”ဆိုလို႔ အနီက ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဦးေသာ္ကမ်က္လံုးအၾကည့္နဲ႔ အနီ အၾကည့္ခ်င္းသြားဆံုတယ္။ ဒါနဲ႔ အနီက “ဟင္ အဲဒါက ခ်ီလီေဆာ့ႀကီးပဲဟာ” ဆိုေတာ့ ဦးေသာ္ကက အနီ႔ေခါင္းကို ေဒါက္ကနဲေခါက္ၿပီး ေအာ္ရယ္ပါေလေရာ။ အရူးမ တဲ့။ အနီလည္း နာေပမဲ့ ေရာေယာင္ၿပီးရယ္လိုက္ရေသးတယ္။ အနီေျပာတာ မဟုတ္လို႔လား…ေနာ္။

ေနာက္တစ္ႏွစ္ေလာက္မွာ အနီတို႔ဆိုင္က ဟုတ္တိပတ္တိမွမေရာင္းရေတာ့ ပိတ္လိုက္ရ၊ အေဖႀကီးကလည္း သိပ္မက်န္းမာ၊ ေမာင္ေလးအငယ္ေကာင္ေတြကလည္း ေက်ာင္းတန္းလန္းနဲ႔မို႔ အနီတို႔ အေတာ္ေလးၾကပ္သြားတယ္။ ဦးေသာ္က တတ္ႏိူင္သေလာက္ ဝိုင္းဝန္းေစာင့္ေရွာက္ေပလို႔သာ။ 

အဲဒီမွာတင္ ဦးေသာ္ကနဲ႔အနီ ညားဖို႔ျဖစ္လာတာ။ အေဖႀကီးက ေခ်ာင္းဆိုးေသြးပါေရာဂါနဲ႔ ဆံုးမသြားခင္ “စိတ္ခ်သြားမယ္ဗ်ာ ဦးေသာ္က၊ ခင္ဗ်ား တတ္ႏိူင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ပါ” ဆိုတာနဲ႔။ 

ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြဆိုတာကလည္း ၾကည့္ေနၾကတာ။ ဦးေသာ္ကေတာ့ အေဖႀကီးေသရင္ အေမ့ကိုယူမွာပဲလို႔ အစကတည္းက သူတို႔ ထင္မထားပါဘူးတဲ့ေလ။ သိပ္မွန္တာပဲ။ အနီလည္း ရွိစုမဲ့စုအထုတ္ေလးဆြဲၿပီး ဦးေသာ္ကတို႔ အိမ္ေပၚေျပာင္းတက္တယ္။ အဲ  အဲ့ဒီမွာ အနီၾကားဖူးခဲ့တဲ့စကားတစ္ခြန္း ျပန္ၾကားရေတာ့တာပဲ။ အေမက ဦးေသာ္ကကို “ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ ဦးေသာ္ကရယ္” တဲ့။ အနီ႔ကိုလည္း “ဦးေသာ္ကက ညည္းေက်းဇူးရွင္ေနာ္ အနီ၊ ညည္း မယားဝတၱရားေက်ပါေစ” တဲ့။ အနီကေတာ့ ေခါင္းသာညိတ္လိုက္ရတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ဆိုတဲ့စကားႀကီးအေပၚ ဘဝင္မက်သလို အျမင္လည္း မရွင္းဘူး။

ဦးေသာ္က သားေတြ သမီးေတြကလည္း အိမ္ေထာင္ခြဲေတြမို႔ သူတို႔အေဖ တစ္ပင္လဲလို႔ တစ္ပင္ထူတာကို ဘာမွ ဝင္မေျပာၾကပါဘူး။ ဦးေသာ္ကသမီး အငယ္မကသာ သူနဲ႔ရြယ္တူေလာက္ရွိတဲ့ အနီ႔ကို မိန္းမအျဖစ္ယူရပါ့မလားလို႔ ဦးေသာ္ကကိုစိတ္ေကာက္ၿပီး အနီတို႔ ဘုန္းႀကီးဆြမ္းကပ္ေတာ့ မ်က္ႏွာေတာင္ လာမျပဘူးေလ။

အနီက ဆိုင္စားပြဲထိုးကေန ခ်က္ခ်င္း ဆိုင္ႀကီးရွင္မ၊ အိမ့္ႀကီးရွင္မ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ အနီ ေပ်ာ္တယ္။ ဦးေသာ္ကက အနီ႔ကို အလိုလိုက္တယ္။ ဟင္းဆိုလည္း ေန႔တိုင္းဟင္းေကာင္းေတြခ်ည္း စားရတာပဲ။ အနီနဲ႔ဆို ဦးေသာ္ကတို႔ ျပံဳးေနလိုက္တာ မ်ား ေရႊသြားႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္း တဝင္းဝင္းနဲ႔ရယ္။

@@@@@@@@@@@@@@@

တစ္ခါတစ္ေလ အေမ ေငြလိုလို႔ အိမ္လာေခ်းတဲ့အခိုက္နဲ႔ ဦးေသာ္က သားႀကီး သမီးႀကီးေတြ အိမ္ေရာက္လာတဲ့ အခ်ိန္နဲ႔တိုးရင္မ်ား အနီတို႔သားအမိကို မ်က္ေစာင္းခ်ီလို႔ မဆံုးႏိူင္ေတာ့ဘူး။ အနီတို႔ကပဲ ေငြမက္လို႔ သူတို႔အေဖကို အပိုင္ခ်ည္လိုက္သလိုလို။ အနီ႔မွာျဖင့္ သူတို႔အေဖ အသက္ႀကီးႀကီးကို ေက်းဇူးရွင္အေတာ္ခံၿပီး ယူလိုက္ရတာကိုမ်ား။ 

သူတို႔ကေရာ ဘာထူးေသးလို႔လဲ။ သူတို႔အိမ္ျပန္ရင္ စားစရာေသာက္စရာ ဆိုင္ကမုန္႔ေတြကအစ သယ္သြားလိုက္ၾကတာ။ ၿပီးေတာ့ အႀကီးမဆိုလည္း အနီတို႔မဂၤလာဆြမ္းေကၽြးလာတုန္းက ဘာမွပါမလာလို႔ဆိုၿပီး ဦးေသာ္ကအရင္မိန္းမ ပစၥည္းေတြထဲက ပတၱျမားတစ္ဆင္စာ ထုတ္ဆင္လိုက္တာ ပြဲလည္းၿပီးေရာ ရူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ျပန္ေပးမသြားဘူးေလ။ အနီလည္း ဘာမွေျပာ မေနေတာ့ပါဘူး၊ သူ႔အေမပစၥည္း မဟုတ္လား။ လိုခ်င္လည္း ယူပါေစေပါ့။ 

လူေတြဟာ ခက္ကို ခက္တယ္။ အနီကျဖင့္ ဘာမွ မမက္ပါဘူး။ ေကာင္းေကာင္းေန  ေကာင္းေကာင္းစားရတဲ့အျပင္ ေန႔တိုင္း အေမ့အိမ္ကို ဆီျပန္ဟင္းတစ္ခြက္ေရာက္ေနႏိူင္တာကိုပဲ ေၾကနပ္လွၿပီ။ မိုးတြင္းေရာက္ၿပီဆို အနီတို႔အိမ္မွာတုန္းက အိမ္လံုးျပည့္ ပံုးေတြ ခြက္ေတြနဲ႔ ေရခံထားရတယ္။ ေခါင္ ျပန္မမိုးႏိူင္တာမို႔ မိုးမလံုေတာ့ အနီတို႔ေမာင္ႏွမေတြ မိုးလံုရာေထာင့္မွာ ကုပ္ကုပ္ေလးေတြ စုထိုင္ေနခဲ့ၾကရတာ။ သိပ္ဒုကၡေရာက္တာပဲ။ ဦးေသာ္ကအိမ္မွာက်ေတာ့ သြပ္မိုးေပၚ မိုးက်သံေလးတစ္ေျဗာင္းေျဗာင္းနဲ႔ အနီ႔မွာ ဇိမ္က်ၿပီး ေကြးလို႔ေကာင္းမွ ေကာင္း။ အနီ႔အတြက္ အဝတ္အစားဆိုလည္း ဦးေသာ္ကပဲ ႀကံဳရင္ ၾကံဳသလို ဝယ္ဝယ္လာတတ္တယ္။ အနီၾကည့္ခ်င္တဲ့ ဗီဒီယိုကားေတြဆိုလည္း ဦးေသာ္ကပဲ ညတိုင္း ငွားလာေပးတာ။ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ အနီ ေပ်ာ္လွပါၿပီေလ။

@@@@@@@@@@@@@@@

ဦးေသာ္ကဟာ အင္မတန္ က်န္းမာေရးေကာင္းတဲ့သူ။ ကိုယ္ပူ ေခါင္းကိုက္ေတာင္ ျဖစ္ခဲလွတာ။ ဒီေန႔မနက္အေစာႀကီး ငါ့ရင္ဘတ္ေအာင့္တယ္ ေအာင့္တယ္ ေဆးရံုသြားခ်င္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ေဆးရံုပို႔ဖို႔ျပင္တုန္း အသက္ေတာင္ ရွဴမရေတာ့ဘူး ျဖစ္လာေရာ။ ဒါနဲ႔ အိမ္နားက ဆရာဝန္ပဲ ေစာေစာစီးစီး အိမ္တံခါးသြားေခါက္ၿပီး ပင့္ခဲ့ရေတာ့တယ္။ ဆရာဝန္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဦးေသာ္က အသက္မရွဴေတာ့ဘူး။ လိုအပ္တာေတြ စမ္းသပ္ၾကည့္ၿပီး ဆရာဝန္က ေခါင္းခါျပတယ္။ မရေတာ့ဘူးဗ်ာ တဲ့။ ဒါနဲ႔ အနီလည္း ဦးေသာ္ကေဆြမ်ိဳးေတြဆီ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားရတယ္။ အေမကေတာ့ ငိုေနၿပီ။ အနီလည္း ဝမ္းနည္းလြန္းလို႔ မ်က္ရည္က်မိေပမဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္လြန္းေတာ့ အေျခအေနကို ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရသလိုျဖစ္ေနတယ္။

ေၾကြးရွင္ေတြကလည္း ဦးေသာ္ကေသမွပဲ လာလိုက္ၾကတာဆိုတာ။ ရင္ထဲကအပူေတြကို ဦးေသာ္ကက တစ္ေယာက္ထဲ ႀကိတ္ခံသြားခဲ့တာ တဲ့။ အနီ႔ကိုလည္း မေျပာဘူး။ ေျပာျပလည္း အနီက ဘာလုပ္တတ္မွာမို႔လဲေနာ္။ အိမ္ႀကီးက ေပါင္ထားတာမို႔ အတိုးေရာ အရင္းပါ မဆပ္ႏိူင္ရင္ ဆင္းေပးရမတဲ့။ ဦးေသာ္က ေလာင္းကစားလုပ္တယ္ဆိုတာ အနီသိေပမဲ့ ပိုင္သမွ်ပစၥည္းေတြ ေခ်း ငွား ေပါင္ထားရေလာက္ေအာင္ အရွံဳးႀကီး ရွံဳးေနလိမ့္မယ္လို႔ အနီ ဘယ္သိပါ့မလဲ။ ခုေတာ့ ဦးေသာ္ကပိုင္အိမ္ႀကီးေပၚက လက္ခ်ည္းပဲ ဆင္းရမဲ့အျဖစ္။ အို  ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အနီက ဝမ္းမနည္းပါဘူး။ အရင္ကလည္း အနီ ဒီလိုပဲ ေနလာတာပဲဟာ။ အေမ့အိမ္ေပၚ ျပန္တက္ရံုေပါ့။

@@@@@@@@@@@@@@@

အေမကေတာ့ ဝမ္းနည္းတာအျပင္ ေၾကကြဲေနသလားပဲ။ ငါ့သမီးေလး ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မုဆိုးမျဖစ္ရရွာတယ္ တဲ့၊ ေျပာမဆံုးဘူး။ ဦးေသာ္ကအေၾကြးေတြ ထိုးဆပ္လိုက္ရတာမို႔ အိမ္ေပၚကေန လက္မဲ့ဆင္းရတဲ့အျဖစ္က အေမ့အတြက္ ပိုဝမ္းနည္းစရာမ်ား ေကာင္းေနမလား ေနာ္၊ အနီ ေတြးၾကည့္တာပါ။ 

အသုဘကားေတြလာေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြ အသီးသီး ကားေပၚတက္ၾက၊ ယပ္ေတာင္ ေဝတဲ့သူက ေဝ၊ တရားစာအုပ္ေလးေတြ၊ ေရဘူးေတြ ေဝတဲ့သူက ေဝနဲ႔ လႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္ကုန္ၾကတယ္။ အနီနဲ႔အေမလည္း ဦးေသာ္ကသားႀကီးေမာင္းမဲ့ကားေပၚ ပါသြားတယ္။ 

ကားလည္းစထြက္ေရာ ဦးေသာ္က သမီးေတြ၊ ေဆြမ်ိဳးေတြမွာ ငိုလိုက္ၾကတာ။ အေမက အနီ႔ကို တံေတာင္နဲ႔ တြက္တယ္။ မ်က္ႏွာအမူအယာနဲ႔လည္း ျပတယ္။ “အနီ ညည္းလည္းငိုေလ”ဆိုတဲ့ သေဘာ။ အေမကေတာ့ “ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ႕ ကၽြန္မ သမီးေလးကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားသြားၿပီလား” တဲ့ ေျပာေျပာငိုငိုရယ္။ လာျပန္ၿပီ ဒီေက်းဇူးရွင္….။ အေမ့ႏွယ္  ခက္ပါ့။ အနီတို႔ အေမတို႔ပိုင္တဲ့ အိမ္ကိုေတာင္ အိမ္တိုင္ခၽြတ္ၿပီး ဦးေသာ္ကအေၾကြးဆပ္မေပးလိုက္ရတာ ကံေကာင္းလို႔။

အနီလည္း မုသြင္းတာပဲ။ မ်က္ေတာင္ေတြကိုမခတ္ဘဲ ေလထဲမွာ တန္းလန္းထား၊ မ်က္လံုးေတြ စပ္လာရင္မ်ား ငိုလို႔ ရမလားေပါ့ေနာ္။ မ်က္ရည္ကလည္း ညွစ္ထုတ္မွ ထြက္မလိုပဲ ခက္လိုက္တာ။ တအီးအီးငိုေနတဲ့သူေတြကိုၾကည့္ၿပီး အနီက ရယ္ခ်င္ေနတာ။ ခက္တာပဲ။

ကားက တစ္ေနရာအေရာက္မွာ ေဆာင့္ကနဲရပ္သြားေတာ့ အနီ႔လက္က ေယာင္ရမ္းၿပီး ရင္ဘတ္ဖိမိလိုက္တာ။ အဲဒီေတာ့မွ ေဘာ္လီအက်ၤ ီ အတြင္းဘက္မွာ ခ်ိတ္ကေလးနဲ႔တြဲခ်ိတ္ထားတဲ့ လက္ကိုင္ပုဝါအထုတ္ကေလးကို စမ္းမိရက္သားျဖစ္သြားတယ္။ ေသခ်ာေအာင္ လက္ကေလးနဲ႔ အသာေလးဖိကိုင္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ရွိေသးတယ္၊ လက္ကိုင္ပုဝါအထဲမွာ ဂြမ္းကေလးနဲ႔ ထုတ္ထားတာ၊ ရွိေနတုန္းပဲ ေသခ်ာတယ္။ 

အနီကံေကာင္းတာက ဦးေသာ္ကပါးစပ္ဟာ ခပ္ဟဟေလးျဖစ္ေနေပမဲ့ သူ႔ပါးစပ္ထဲ ေရႊသြားႏွစ္ေခ်ာင္း မရွိေတာ့ဘဲ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီးျဖစ္ေနတာကို ဘယ္သူကမွ သတိထားမိဟန္ မတူတာ။ အနီ ခပ္ေတြေတြျဖစ္ေနတုန္း အေမ့တံေတာင္ဆစ္က အနီ႔နံၾကားထဲ ေနာက္တစ္ေခါက္အတြက္မွာ အနီလည္း ပါးစပ္ကထြက္မိထြက္ရာ ေျပာငိုမိေတာ့တယ္။

“အီးဟီး  ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ႕ အနီ႔ကို တစ္ေယာက္ထဲ ထားသြားၿပီလား ဟီး…”

မ်က္ရည္ေတြညွစ္ထုတ္ရင္းက အနီ႔စိတ္ထဲ ေတြးေနမိေသးတယ္။ ဦးေသာ္ကအိမ္ႀကီးေပၚကေန အနီ လက္မဲ့ဆင္းလာတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အျပန္က်မွ အေမ့ကိုေျပာျပရဦးမယ္လို႔…..။

New Style-စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း - ေအာက္တိုဘာလ-၂၀၁၃