Saturday, May 4, 2013

မန္းနီးမက္တာစ္




ကိုလူလွ သိပ္ေသခ်ာတယ္။

ေလာကႀကီးမွာ ေနခ်င္သလို ေန၊ စားခ်င္သလို စား၊ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေလး သြားလို႔ ေပ်ာ္သလိုသာ အခမဲ့ေနခြင့္ရမယ္ဆို ပိုက္ဆံ ဘယ္မွာလိုေတာ့မွာလဲ။

ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာေလး ေရႊ႕ေျပာင္းလို႔ ပေဒသာပင္ဆိုတာကေန ဆြတ္ယူစားသံုးလို႔၊ ကိုယ့္မွာရွိတာနဲ႔ သူ႔မွာရွိတာေလး ေက်နပ္ရင္ လဲလွယ္သံုးစြဲၾကလို႔၊ သားေကာင္ေတြကို ပစ္ခတ္၊ ေရာင္းခ်၊ ေက်ာက္ခဲ ဘယ္ႏွစ္ပိႆာေဈးနဲ႔ ရရင္ ေရာင္းမယ္ေပါ့၊ ဒါပဲေလ။ အုပ္စုတစ္စုနဲ႔ တစ္စု ေဆာ္ပေလာ္တီးဖို႔ ပစ္ခတ္ဖို႔အတြက္ တင္းပုတ္ေလး လက္မွာ ဘယ္ညာကိုင္စြဲႏိူင္ရင္ကိုပဲ ေဂၚလီျဖစ္ၿပီ၊ မိုက္ေနၿပီ။ ေခတ္က အဲသလို…။

အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လုိ႔ ႏွလံုးသားဆုိတဲ့ေကာင္ႀကီးက စကားေတြ တျခစ္ျခစ္ေျပာလာတဲ့အခါ အနားမွာရွိတဲ့ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုထဲက အလန္းဇယားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ကို ဆြဲခိ်တ္လိုက္ယံု။ သူမမွာ သားေကာင္လိုက္ဖို႔ ေတာင့္တင္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာရွိရမယ္။ ရန္သူေတြကို ႀကိဳတင္တိုက္ခိုက္ႏိူင္ဖို႔ အေဝးကို ျမင္ႏိူင္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတာက္ပအစံုနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သားသမီးေတြ ေမြးဖြားေပးဖို႔ က်န္းမာသန္စြမ္းရမယ္။ သားသမီးေတြကို ႏိူ႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးဖို႔ ဖြံ႔ထြားတဲ့ရင္အစံု ပိုင္ဆိုင္ရမယ္။ တစ္ျခား ဘာမွ မလိုဘူး။

သူမက တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေနခ်င္လွေခ်ရဲ႕ ဆိုလာရင္ေတာ့ ခိုင္မာလံုျခံဳတဲ့ ေက်ာက္ဂူေလးတစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္ လိုလိမ့္မယ္။ ဒါကလည္း မခက္လွပါဘူး။ ေက်ာက္ဂူရဲ႕ လက္ရွိေပါက္ေဈး ေက်ာက္ခဲ ဆာလာအိတ္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္လံုး ဘာညာ ေတာင္းသေလာက္ ေပးလုိက္ရံုေပါ့။ ေငြ မလိုေပါင္။ ရြာထိပ္ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ သြားခြဲလိုက္ရံု၊ အံမာ ခြဲခ်င္တိုင္း ခြဲလို႔ရမယ္ မထင္နဲ႔၊ အဲဒီ ေက်ာက္ေတာင္က ကိုလူလွအေဖ တစ္ဦးတည္းပိုင္၊ လူႀကီးနဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ အပိုင္စားေပးထားတာ၊ ဘာမွတ္တုန္း။ လူႀကီးနဲ႔ ကိုလူလွအေဖက စီးပြားဖက္ေတြ၊ အကိ်ဳးအျမတ္ ဖစ္ဖတိ-ဖစ္ဖတိေတြ။

မဂၤလာေဆာင္ဖို႔အတြက္ ခမ္းမေတြ ဟိုတယ္ေတြလည္း မလိုေပါင္ပါဗ်ာ၊ သဘာဝ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဆင္ႏႊဲႏိူင္ေသးတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအတြက္ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြရဲ႕ ရိုးရာ ဗံုတိုတီးဝိုင္းေတြ ရွိတယ္။ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးဖို႔ သိုးသားနဲ႔ ဗ်စ္ရည္အတြက္ ရြာအႀကီးအကဲနဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို စီစဥ္ခိုင္းလိုက္ရံုပ။ ေငြရွိမွ မိန္းမရမယ္ဆို ကိုလူလွတို႔ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ရံုရွိေတာ့တာ။

မဒမ္လူလွအတြက္ ဝတ္စရာဆို သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ ခ်ိတ္တြဲလို႔ ခါးမွာ လွလွပပ ဆင္ယင္ေပးလိုက္ရင္ကို အေတာ္ေလး စက္ဆီျဖစ္သြားၿပီ။ အရြက္ေတြဆိုတာ ေပါလြန္းလို႔ ဗာဒံရြက္နဲ႔ ယူမလား၊ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ႔ ယူမလားပဲ။  ဝမ္းေဒး တူးရွိဳးလုပ္ခ်င္ရင္ မနက္ ဗာဒံ၊ ည ငွက္ေပ်ာေတာင္ လုပ္လို႔ရေသး၊ မိန္းမပီပီ လက္ဝတ္လက္စား ဝတ္ခ်င္သပ၊ လွခ်င္သပဆို ေခ်ာင္းဖ်ားက ေက်ာက္ေရာင္စံုေတြ ေကာက္လို႔ ကိုလူလွကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးနဲ႔သီလို႔ လည္မွာဆြဲေပးလိုက္ဦးမွာ။ ေငြ ဘာလုပ္ဖို႔ လိုမွာတုန္းေနာ္ဗ်ာ။

ကိုလူလွအတြက္ သားေကာင္ဆိုတာ ရွာေနစရာေတာင္ လိုခ်င္မွ လိုေပတာ။ သစ္တစ္ကိုင္းေလာက္ ျပာခ်ၿပီး မီးေသြးတံုးျဖစ္ရင္ပဲ ရၿပီ။ အဲဒီမီးေသြးခဲနဲ႔ ဂူနံရံေတြမွာ အရုပ္ပံုေတြ လိုက္ဆြဲေပးတဲ့အလုပ္က ကိုလူလွအလုပ္ေလ။ အနက္ေရာင္ေဆးအတြက္ မီးေသြး ေရေဖ်ာ္၊ အနီေရာင္ေဆးအတြက္ ေျမနီမွႈန္႔ေတြ အရည္ေဖ်ာ္လိုက္ရံုပဲ။ တစ္ပတ္ကို တစ္ဂူပဲ လိုက္ဆြဲဦး၊ ဆိတ္ေပါင္တစ္ေခ်ာင္း၊ ႏြားေခါင္းတစ္ေခါင္း ေလာက္ကေတာ့ အနည္းေလး ရတာပ။ စားပါေလ့။ တစ္ခါတစ္ေလ အာလူးေလး၊ ကန္စြန္းဥေလးေတာင္ ေပးလိုက္ေသး။ ကိုင္း ေငြ ဘယ္မွာ လိုလို႔တုန္း။
ေအးခ်မ္းလိုက္တဲ့ ေလာကႀကီး။ ဗဲရီး ျဗဴးတီးဖူးေပါ့ဗ်ာ…..။

ရုတ္တရက္ နားထဲမွာ အသံေတြ…၊  အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဗံုသံေတြ…၊ ဗံုသံေတြ….။ ေတာက္ ဟိုဘက္ရြာကေကာင္ေတြ အေတာ္ကို လူပါးဝေနတာ။ သူတို႔ရြာက မိန္းမဦးေရ မ်ားၿပီး ေယာက်ာ္းဦးေရနည္းတာမို႔ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ကို မိန္းမ သံုး-ေလးေယာက္စီ ယူထားတာကိုပဲ တၾကြၾကြ လုပ္ျပေနတာ။ ခုလည္းၾကည့္ မဂၤလာေဆာင္ျပန္ၿပီ။ ဘယ္ေကာင္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္မိန္းမ ယူျပန္ၿပီလဲ မသိ။ ဗံုတိုတီးသံ တဒံုးဒံုးက နားစည္ကို ေဆာင့္ ေဆာင့္ၿပီး ဝင္လာတယ္။

နတ္စည္းစိမ္ခံစားေနတဲ့ကိုလူလွ ကုန္းရုန္းထၿပီး လင့္စင္ေအာက္ကို ေဒါသတႀကီး ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ ေအာင္မာ ဒီေကာင္ေတြက မိန္းမအသစ္စက္စက္ကို လူေလးေယာက္ ဝါးလံုးလွ်ိဳထမ္းထားတဲ့ ပလႅင္ေပၚ လွလွပပတင္လို႔၊ ေနာက္ကမွ သတို႔သားကိုေက်ာက္နီက ဘာေတြလူးေခ်ထားတယ္မသိဘူး၊ မ်က္ႏွာႀကီးေဖြးလို႔၊ သြားႀကီးၿဖီးလို႔။ ေရွ႕က ဗံုတိုတီးဝိုင္းက တအံုးအံုး တျဗဳန္းျဗဳန္းတီးလို႔။ ေအးေလ မင့္ေခတ္ေပါ့ ေက်ာက္နီရာ၊  ပိုက္ဆံမွ မေပးရေတာ့လည္း လုပ္ထားဦးေပါ့ကြာ။

ကိုလူလွမ်က္ႏွာက အပ်ိဳရံေတြဆီ မ်က္လံုးေရာက္သြားတယ္။ ၾကည့္စမ္း အပ်ိဳရံေတြ ကိုင္ထားတာ ပန္းပြင့္ေတြလည္း မဟုတ္ဘဲ ေငြစကၠဴေတြကို ဘံုအဆင့္ဆင့္လို သြယ္တန္းသီကံုးၿပီး ကိုင္လာေပတာပဲ။ ေနပါဦး ခုေခတ္က ေငြစကၠဴေတြ သံုးေနၾကၿပီလား။ က်ဳပ္တို႔က ေက်ာက္ေခတ္မွာပဲ ရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ ခု က်ဳပ္တို႔က ဘယ္ေခတ္မွာတုန္း။ ကိုလူလွ စိတ္ရွႈပ္ရွႈပ္နဲ႔ ေခါင္း တျဗင္းျဗင္းကုတ္မိတယ္။

ေငြစကၠဴေတြမွ ေငြစကၠဴအစစ္ေတြပါ။ တစ္သိန္းတန္ဆိုပဲ၊ ပိုက္ဆံေပၚမွာ ႏြားရုပ္ႀကီးကို ျပဴးလို႔။ ဟုတ္ပါတယ္ ေသခ်ာပါတယ္၊ တစ္ေနာက္မွာ သုည ၅လံုး ကိုလူလွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရၾကည့္လိုက္တာ။ ဟင္….သတို႔သားအေမက ေငြဖလားႀကီးနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ၾကဲေနလိုက္ေသး။ ကိုလူလွတို႔ ရြာထဲက ကေလးေတြဆိုတာ အကုန္ အျပင္ထြက္လို႔၊ တအုန္းအုန္း ေျပး လု ေကာက္ၾကလို႔။

အို…ၾကဲတဲ့ပိုက္ဆံေတြဆိုတာကလည္း တစ္ေသာင္းတန္၊ ငါးေထာင္တန္ေတြ။ ကိုလူလွသား အငယ္ေကာင္ ႏွပ္ေခ်းတြဲလဲနဲ႔ေကာင္ေတာင္ ေျပးလုေနတဲ့ထဲ ပါေနေသး။ ဟာ  ဒီေကာင္ အေဖကို အေတာ္ သိကၡာခ်တဲ့ေကာင္ ကြာ။ ေနႏွင့္ဦးဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဒီေကာင့္ကို မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ အံမာ ဒီေကာင္က ဖေအကို ျပန္ျပဴးျပသဟ။ ပမာမခန္႔ေကာင္…ေနေပ့စီဦး။

ဟ ဟ ဟိုမယ္ မဒမ္လူလွ မဒမ္လူလွ ပိုက္ဆံဝိုင္းလုေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ အျပားလိုက္။ ဟာကြာ ဒါေတာ့ သိပ္လြန္သြားၿပီ။ ဒီေလာက္ ေငြမလိုတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ဘာမ်ား မက္မက္ေမာေမာ လိုက္လုေနစရာ လိုလို႔လဲကြာ။ မင္းလိုသမွ် ငါ ရွာေပးေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလားကြာ…။ ခက္တယ္ မိန္းမေတြမ်ား သိပ္ခက္တယ္။ ရေလ လိုေလ…၊ ရေလ လိုေလ…။

ၾကည့္ေနရင္းကိုပဲ ကိုလူလွသားအငယ္ေကာင္ ႏွပ္တြဲေလာင္းေကာင္က လုလို႔ရလာတဲ့ ငါးေထာင္တန္ တစ္ရြက္နဲ႔ ပဲေလွာ္ဝယ္စားေနေလရဲ႕။ အံမာ ပဲေလွာ္ထည့္ထားတဲ့ ကေတာ့ကို ဖေအ့ဆီ ေမးေငါ့ျပေန ေသးတယ္။ စားပါဦးလားေပါ့။ ေတာက္ ေခြးမသား၊ အဲ မဒမ္လူလွသား  တယ္ေလ ငါ…။ ဒါ ပဲေလွာ္ ငါးေထာင္ဘိုးေပါ့ ဟုတ္စ။ မင္းေတာ့လား ငါ့လက္နဲ႔ ေတြ႔ဦးေတာ့မယ္။ ေနဦး။ ၾကည့္ဦး ဟိုမယ္ လူအုပ္ႀကီးေအာက္မွာ မဒမ္လူလွ၊ ပိုက္ဆံေတြ အထပ္လိုက္ကို သူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးနဲ႔ ဖိလုိ႔၊ ေတာက္….ေဟ့ မဒမ္လူလွ လာစမ္း ခု ထခဲ့စမ္း…ေငြမ်ား ဘာမက္ေမာေနစရာရွိလဲ…၊ လင့္မ်က္ႏွာ ကတၱရာေစးသုတ္တဲ့ ဟာမ၊ လာခဲ့ေနာ္ ငါ ေကာင္းေကာင္းေခၚေနတုန္း လာခဲ့လိုက္….

“ေတာ့္ ကလူလွ ဘာေတြ ေအာ္ေနတာတုန္း၊ ဒါေၾကာင့္ေျပာတယ္ ညေနေစာင္းႀကီး အိပ္မေနပါနဲ႔ ဆိုတာကို…”

“အင္…အမ္  အင္းအင္း ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား”

“ေတာ္ပါ ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလား လုပ္မေနနဲ႔၊ အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး ရွင့္ပန္းခ်ီကားေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံ သြားေတာင္းပါလား၊ ဒီေန႔ ရွင့္ပန္းခ်ီကား ဝယ္သူနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဆို…အိမ္မွာ ဆန္ကုန္ေနၿပီ၊ ရွင္ျပန္လာရင္ မနက္ျဖန္အတြက္ ဆန္ေလး၊ ဟင္းစားေလး ဝယ္လာခဲ့၊ ၾကားလား…”

“ေအးပါကြာ ေအးပါ ေအးပါ၊  ဟာ ငါးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ သြားမွ သြားမွ…”

ေျပာေျပာဆိုဆို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ရွပ္လက္တိုေလး ေကာက္စြပ္လို႔ အိမ္ျပင္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ 

ကိုလူလွတို႔အိပ္မက္စင္းပံုမ်ား အိမ္ေရွ႕ကျပင္မွာ ကိုလူလွသား ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းေကာင္က ကေတာ့ေလးထဲကေန ပဲေလွာ္ေတြ ႏွိႈက္ႏွိႈက္စားေနတာ ျမင္လိုက္ရပါေရာလား၊ ေဟ့ေကာင္ အဲဒီပဲေလွာ္က ငါးေထာင္ဘိုးလားလို႔ မေမးရဲဘူး၊ ကိုလူလွ နည္းနည္းကေလးမွ မေမးရဲဘူး။

ေက်ာက္ေခတ္နဲ႔ မိန္းမ၊  မိန္းမနဲ႔ ေငြ…။ ေၾသာ္…မိန္းမ  မိန္းမ တစ္ေယာက္ထဲ ယူထားေပလို႔ေပါ့ကြာ၊ ရွာလိုက္ရတဲ့ေငြ…။ ေဘးအိမ္က ကိုေက်ာက္နီတို႔မ်ား မိန္းမႏွစ္ေယာက္ယူထားတာ ကိုလူလွတို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ အားမက်မိေပါင္ဗ်ာ….။ 


ေရာင္စံုစကၠဴ (Colour papers)- e-book (ခိုင္စိုးလင္း စီစဥ္)-Dလင့္ခ္မွာ ဖတ္လို႔ရ...
 
စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း - ေမလ -၂၀၁၃ 




5 comments:

  1. တစ္ကယ့္ ကို ေက်ာက္ေခတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားရင္လည္း မေကာင္းဘူးေနာ္...။ ဗာဒံရြက္၊ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ ့ပဲဆိုေတာ့..။ ဒီေန ့မန္းနီး မက္တာစ္ ကလည္း တစ္ကယ္မလြယ္တဲ့ ကိစၥၾကီးေနာ္..။

    ReplyDelete
  2. ဖစ္ဖတိ-ဖစ္ဖတိ ဆိုတာကို အေသအခ်ာၾကီး ဘာေျပာတာပါလိမ့္လို႕ စဥ္းစားေနတာ ဟိ
    ဗာဒံရြက္နဲ႔ ယူမလား၊ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ႔ ယူမလားပဲ။ ဝမ္းေဒး တူးရွိဳးလုပ္ခ်င္ရင္ မနက္ ဗာဒံ၊ ည ငွက္ေပ်ာေတာင္ လုပ္လို႔ရေသး၊ - ဒီေနရာအေရာက္ မျပဳံးပဲ ဝါးလုံးကြဲရယ္သြားတယ္။ ကေတာက္ ငါ့နွယ္ ၂၈၀၀အကုန္ခံျပီ: အက်ီေတြ ျငားဝတ္မိတယ္။ ဒီအၾကံရတာ ေနာက္က်ေလျခင္း၊ ခုေတာ့ ထင္သေလာက္ စက္စီ မျဖစ္လိုက္ရဘူး ဟူး

    ReplyDelete
  3. ဖတ္ရတာသြက္ေနတာပဲ. စိတ္ကူေလးေကာင္္းတယ္

    ReplyDelete
  4. ေက်ာက္ေခတ္သာ ျပန္ေရာက္သြားရင္ အခုလို႔ ဘေလာ့ေရးလို႔ ဘယ္ရပါေတာ့မလဲ အစ္မခ်စ္ရယ္... မန္းနီးမက္တာေလး ၂ေခါက္ျပန္ဖတ္သြား၏။

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...