Tuesday, November 27, 2012

မီးတကာ့မီး



(က)

ေအးျမ စိတ္ေတြ ေလာင္ျမိဳက္ေနသည္။ သီလရွင္၀တ္ခဲ့တဲ့ တစ္လတာအတြင္းမွာ သူ႔စိတ္ႏွလံုးေတြ ၿငိမ္၀ပ္ေနခဲ့သေလာက္ ခု ျပန္ထြက္ရေတာ့မယ္လည္းဆိုေရာ ငုပ္ေနတဲ့ အပူမီးေတြက ဟုန္းကနဲ ထေတာက္ေလေတာ့၏။ မနက္ျဖန္…၊ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ကိုတင္ထြန္း လာေခၚေခ်ေတာ့မည္။ လူ႔ေဘာင္ထဲ ျပန္၀င္ကာ ေလာကီရႊံ႕ႏြံထဲ တစ္စတစ္စ နစ္၀င္ရျပန္ဦးေတာ့မည္။ ေအးျမ မလိုက္ခ်င္ပါ။ ဆရာေလးတို႔နဲ႔ ေအးျမ ေနေပ်ာ္သည္။ တစ္ေန႔ကို မနက္စာ ေန႔လည္စာ ၂နပ္ပဲ စားၿပီး ေက်ာင္းအလုပ္၊ ဆရာေလးတို႔ အလုပ္ ၀ိုင္းကူရင္း တရားအားထုတ္ေနရတာေလာက္ ေအးျမစိတ္ေတြ ၿငိမ္းခ်မ္းေနတာ မရွိႏိူင္ဟု ေအးျမ ထင္သည္။ သို႔ေသာ္ ေအးျမက လင္ယူမိခဲ့ၿပီ။ အေမေပးစားေသာ ကိုတင္ထြန္းႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ကာ သားတစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ပင္ ရခဲ့ၿပီ။

ကိုတင္ထြန္းသည္ ေအးျမႏွင့္မရခင္က ရိုးသားႀကိဳးစားသေလာက္ ေအးျမႏွင့္ရၿပီးမွ အေသာက္အစားတင္မက ေလာင္းကစားပါ ဖက္လာတာဟာ ေအးျမအတိတ္ကံေၾကာင့္ပဲဟု လြယ္လြယ္ပံုခ်ႏိူင္ခဲ့ပါသည္။ သို႔ေသာ္မလြယ္သည္က ကိုတင္ထြန္း၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးသည့္တိုင္ အခ်ိဳးကမေျပာင္းေတာ့။ စီးပြားေရးမေျပလည္ေတာ့လည္း လင္မယား တက်က္က်က္။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ဒင္းက ေအးျမကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ရိုက္ႏွက္လာခဲ့တာမို႔ ေအးျမ ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိူင္ေတာ့။ ကေလးႏွစ္ေကာင္လက္ဆြဲၿပီး အေမတို႔အိမ္ ဆင္းခ်လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေသြးပူေဒါသေတြနဲ႔ ပူေလာင္လွ်က္က တစ္ရက္နဲ႔ လာမေခၚ၊ ႏွစ္ရက္နဲ႔ လာမေခၚကေန တစ္ပတ္ေလာက္ျဖစ္လာေတာ့ ေအးျမ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ေမွ်ာ္ေနရာက နာလာသည္။ အေမတို႔ကို ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကေလးေတြ စိတ္ခ်လက္ခ်အပ္ခဲ့ကာ ဆရာေလးေက်ာင္းသြား သီလရွင္၀တ္ျဖစ္ခဲ့ေတာ့သည္။ ေပ်ာ္သေလာက္ေတာ့ ၀တ္မည္ဟု စိတ္ကေတြးေသာ္လည္း ကိုတင္ထြန္းလာျပန္ေခၚလွ်င္ ျပန္လိုက္သြားရေကာင္းႏိူးႏွင့္ ရွိေနဆဲ။ အေမတို႔ ဆရာေလးေက်ာင္း လာစဥ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကို ကိုတင္ထြန္းျပန္လာေခၚသြားသည္၊ ေအးျမကိုေတာ့ ဘာမွမေမးမျမန္းဟု သိရကာ စိတ္က ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ဒံုးဒံုးက်ေတာ့သည္။ သူၾကင္မွ ကိုယ္ၾကင္ေပါ့ဟု လြမ္းစိတ္ကို အနာႏွင့္ ေခ်သည္။ သည္လိုႏွင့္ ဆရာေလးတုိ႔ဆီမွာ သံုးပတ္ေက်ာ္လာခဲ့ၿပီ။ တရားရိပ္ခိုလွႈံကာ ေနသားတက်ရွိလာဆဲမွာပင္ ကိုတင္ထြန္းသတင္းကို ၾကားရေလသည္။

“ေအးျမ ညည္းေယာက်ာ္း ေနမေကာင္းဘူး အိပ္ယာထဲလဲေနတာ သံုး-ေလးရက္ရွိၿပီ၊ ညည္းကို သူလာေခၚမလို႔ဟာ ညည္းေပ်ာ္ေနရင္လည္း ေနပါေစဆိုၿပီး မ်က္ႏွာလာမျပတာတဲ့။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က သူတို႔အ၀တ္ သူတို႔ေလွ်ာ္၊ သူတို႔ဖာသာ သူတို႔ထိန္းေက်ာင္းရင္း ေနေနၾကရတာနဲ႔ ငါ အိမ္ကို ျပန္ေခၚလာတယ္။ တင္ထြန္းေနမေကာင္းလို႔ အခု သူ႔ကိုပါ အိမ္ေခၚထား လိုက္တယ္။ နည္းနည္းေတာ့ သက္သာေနပါၿပီ။ သူေနေကာင္းတာနဲ႔ ညည္း ျပန္လာေခၚမယ္ တဲ့”

လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္က ဒီစကားမ်ိဳးၾကားရရင္ ေအးျမ ေပ်ာ္မိမွာေပမဲ့ ခုေတာ့ ေအးျမ မေပ်ာ္တ့ဲအျပင္ ၀မ္းနည္းသလိုလို ႀကီးေတာင္ ျဖစ္လာရသည္။ ေအးျမ ဆရာေလးတို႔ေက်ာင္းမွာ ေနေပ်ာ္၊ တရားရိပ္ေအာက္မွာ ေမြ႔ေလ်ာ္စျပဳခဲ့ၿပီ။ ကေလးေတြ မ်က္ႏွာျမင္ေယာင္မိေတာ့ စိတ္က မခိုင္ခ်င္ျပန္။ ကိုတင္ထြန္း ျပန္လာေခၚမည္ဆိုေတာ့ ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္က ယိုင္ခ်င္ခ်င္။

(ခ)

မနက္မိုးမလင္းခင္ ခါတိုင္းလို အာရံုဆြမ္းစားေနကတည္းက စိတ္တို႔က မၿငိမ္ခ်င္။ မိုးလင္းလွ်င္ ကိုတင္ထြန္းႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေအးျမကို လာေခၚၾကေတာ့မည္။

ဆရာေလးက ေခါင္းျပန္ရိတ္ကာ သိကၡာခ်လူ၀တ္လဲေပးစဥ္ ေ၀့တက္လာေသာမ်က္ရည္တို႔သည္ မုတ္ဆိတ္ေမႊးပ်စ္ခဲ ပါးေခ်ာင္နားေခ်ာင္ႏွင့္ ကိုတင္ထြန္းမ်က္ႏွာညွင္းသိုးသိုးကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မဆီးတားႏိူင္စြာပင္ ပိုးကနဲေပါက္ကနဲ က်လာေလေတာ့သည္။ "ပိန္သြားလိုက္တာ ကိုတင္ထြန္းရယ္"ဟု ေျပာကာ ေက်ာျပင္ကို တအုန္းအုန္း ႏွက္လိုက္ခ်င္သည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကမူ ေအးျမကို လက္တစ္ဘက္စီဆြဲကာ ေခၚငင္ေနၾကၿပီ။  စိတ္မွလည္း ေလာကီထဲ ျပန္၀င္ရဦးမည္ကို တြန္႔ဆုတ္ခ်င္သလို ရွိေနေသးသည္။

“ဆရာေလး တပည့္ေတာ္ ေက်ာင္းမွာေနရတာ အင္မတန္ စိတ္ခ်မ္းသာပါတယ္ ဘုရား၊ တရားရိပ္မွာ ေနရတာ ေအးခ်မ္းလွ ပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာမို႔ ေက်ာင္းစိတ္နဲ႔ ေအးခ်မ္းေပမဲ့ အိမ္မွာ အိမ္စိတ္နဲ႔ အင္မတန္ ပူေလာင္ပင္ပန္းလွပါတယ္။ ခုလို လူ႔ေဘာင္ထဲ ျပန္၀င္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ လူ႔ေဘာင္မွာေနရင္း အားထုတ္သင့္တဲ့ တရားေလးမ်ားရွိရင္ ခ်ီးျမွင့္ေတာ္မူပါ ဘုရား”

“ေအး မေအးျမရဲ႕ ဆရာေလးတို႔ တရားမမွတ္ခင္ အားထုတ္ရတဲ့ ကိုယ္ေစာင့္တရားေလးပါး-စတုရာရကၡ သိရဲ႕ မဟုတ္လား”

“တင္ပါ့ မ-သု-ေမ-ဗု ပါဘုရား”

“ေအး၊  မ ဆိုတဲ့ မရဏ၊ သုဆိုတဲ့ အသုဘ၊ ေမဆိုတဲ့ ေမတၱာ နဲ႔ ဗုဆိုတဲ့ ဗုဒၵႏုႆတိေတြ ေန႔စဥ္ပြားမ်ားေပါ့ တကာမရယ္။ မနက္နဲ႔ေန႔လည္ အခ်ိန္ရသေလာက္ေတြမွာ ေမတၱာဘာ၀နာနဲ႔ ဗုဒၵႏုႆတိေတြကို စိတ္ညႊတ္ပြားမ်ားၿပီး ညစဥ္မအိပ္ခင္မွာ မရဏနဲ႔ အသုဘကမၼ႒ာန္းအတြက္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို စုန္ခ်ည္ဆန္ခ်ည္ ရွႈမွတ္ၿပီးမွ အိပ္။ ဒါဆို ခႏၶာရဲ႕ အမွန္သေဘာေတြ၊ မတင့္တယ္မွႈေတြ အျမဲ သိေနမယ္။ မာန္မာနေတြ က်ေစမယ္။ ေသဖို႔ရာ အျမဲအဆင္သင့္ ျဖစ္ေနမယ္ ဟုတ္ၿပီလား”

“တင္ပါ့ တပည့္ေတာ္ ေန႔စဥ္ ႀကိဳးစားၿပီး ပြားမ်ားပါ့မယ္ ဆရာေလးတို႔ ေက်းဇူးႀကီးလွပါေပတယ္”

ဆရာေလးေျခအစံုကို နဖူးနဲ႔ ထိေအာင္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီး ေအးျမတို႔ ျပန္လာခဲ့ၾက၏။ အျပန္လမ္းမွာ ကိုတင္ထြန္းက ေအးျမေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ကို လက္နဲ႔တို႔ကာထိကာ က်ီစယ္လာခဲ့သည္။ သည္လိုေတာ့ျဖင့္ ေလာကီလူ႔ေဘာင္ဟာ ေအးျမထင္သေလာက္ မဆိုးလွေသးဟု ေတြးမိျပန္သည္။

အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ လင္စားဖို႔၊ သား စားဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္၀င္ရသည္။ ကိုတင္ထြန္း၀ယ္ထားေသာ ဟင္းစားေတြကို ခ်က္ဖို႔ ျပင္ဆင္၊ ရွႈပ္ပြေနေသာ တစ္အိမ္လံုးကို လွည္းက်င္း၊ ပံုေနေသာ ေလွ်ာ္စရာ အ၀တ္ပံုေတြကို ေလွ်ာ္ဖြတ္ၿပီးေသာ္ ေျခကုန္ လက္ပမ္း က်လွ်က္ရွိၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ခန္း၌ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ခင္းကာ လွဲေလ်ာင္းေနစဥ္ ကိုယ္ေပၚတက္လာေသာ အငယ္ေကာင္က ႏိူ႔ လာစမ္းေနေတာ့ သနားစိတ္ႏွင့္ ျပန္တိုက္ရေသးသည္။ အငယ္ေကာင္က ႏိူ႔မျပတ္ခ်င္ေသး။ ႏိူ႔စို႔လိုက္တိုင္း ခါးေနေသာ အရသာကို လက္၀ါးႏွင့္ ပြတ္ပြတ္ၿပီး အီခ်င္ အီေနတတ္ေသးသည္။ ေနာက္ သံုးေလးလေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ရေအာင္ ျဖတ္ရမည္။

ခဏေနမွ ေရမိုးထခ်ိဳးကာ သားအဖေတြ စားထားေသာ အိုးခြက္ပန္းကန္မ်ား အား ေဆးေၾကာ၊ ေျခာက္သြားေသာအ၀တ္ေတြကို မီးပူတိုက္၊ အိပ္ခန္းထဲ၀င္ၿပီး အိပ္ယာခင္းေတြ လဲက်င္းသည္မ်ားကို ဇယ္ဆက္သလိုလုပ္ကိုင္ရင္းက ညအေမွာင္ေရာက္ေတာ့ အႀကီးေကာင္ ေနာက္ တစ္ရက္ေက်ာင္းသြားဖို႔ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္စစ္ရသည္။ ကိုတင္ထြန္း ျပန္လာခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းအိုး ထေႏႊးကာ ထမင္းပြဲျပင္ဆင္ ေစာင့္ရျပန္သည္။ ခူးခပ္ေကၽြးေမြးၿပီး သူတို႔အားလံုးအိပ္ခ်ိန္က်ေတာ့ အခ်ိန္က ည ၁၀နာရီ ရွိေနၿပီ။ ဒီညေတာ့ အရက္ေသာက္မလာေသာ ကိုတင္ထြန္းက ဘယ္ေတာ့ ေခြးၿမီးျပန္ေကာက္မည္ မသိ။

အိပ္ယာထဲ ေက်ာအျပားခ်လိုက္စဥ္ ေနာက္ေက်ာမွ ေအာင့္ကာကိုက္ခဲေနသည္ကို ခံစားရသည္။ လက္ဖ၀ါးေတြတင္းကာ ဆုတ္မရ ျပဳမရႏွင့္ ေတာင့္တင္းေနျပန္သည္။ တစ္ကိုယ္လံုးကိုင္ရုိက္ထားသလို နာက်င္လွသည္။ ေအးျမလွဲေနရာက မ်က္ေစ့တို႔ကို မွိတ္ထားရင္း မနက္က ဆရာေလး ေျပာတဲ့အတိုင္း အသုဘကမၼ႒ာန္း စီးျဖန္းရန္ ပထမ ငါးစုျဖစ္ေသာ ဆံပင္၊ ေမြးညွင္း၊ အေရထူ၊ အေရပါး၊ သြားတို႔ကို ခႏၶာမွ ဆြဲခြာကာ တစ္စုစီပံုခ်သည္။ ဆံပင္၊ ေမြးညွင္း၊ အေရထူ၊ အေရပါး၊ သြားတို႔ မရွိေတာ့ေသာ ေအးျမခႏၶာႀကီး၏ မတင့္တယ္ပံု၊ အစိုးမရပံုတို႔ကို စိတ္မွတ္ပြားမ်ားကာေနရင္း ေမွးကနဲျဖစ္ သြားလိုက္၊ ျပန္တင္မွတ္လိုက္ႏွင့္ ရွိေနေတာ့သည္။

ေနာက္တစ္ေန႔က်ရင္လည္း ဒီလိုပဲ ေနဦးမည္။ ေလာကီလူ႔ေဘာင္ထဲ မ်ားျပားလွေသာနိစၥဒူ၀ေတြႏွင့္ လံုးေထြးရင္း ဘယ္ေတာ့ေသမည္မသိ။ ေအးျမစိတ္တို႔က အသုဘကမၼ႒ာန္းမွ ခြာသြားျပန္သည္။ ဆံပင္…ဆံပင္ဟာ ေယာက်ာ္းလည္း မဟုတ္၊ မိန္းမလည္း မဟုတ္၊ ရုပ္သေဘာသက္သက္ပဲဟု မွတ္၊ မွတ္ရင္း မွတ္ရင္းက ေမွးကနဲ ျဖစ္သြားျပန္သည္။ မနက္လည္း ေစာေစာထရမည္။ မနက္စာ ထမင္းတစ္လံုးခ်က္ၿပီး ပဲျပဳတ္သည္လာမွ ေခၚ၀ယ္ၿပီး ပဲထမင္းနယ္စားၾကမည္။ အႀကီးေကာင္ေက်ာင္းပို႔၊ အလုပ္ဆင္းမည့္ကိုတင္ထြန္းအတြက္ ထမင္းဘူး ျပင္ရမည္။ အေရထူေတြ၊ အေရပါးေတြ ဆြဲဆုတ္လိုက္ေတာ့ က်န္တဲ့ ေအးျမ ကိုယ္ေပၚမွာ ေသြးသံရဲရဲႏွင့္ ဘာမွမက္စရာမရွိေသာ အစုအေ၀းတို႔ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ဒါပဲ ခႏၶာဆိုတာ ဘာမွ တန္ဘိုး ထားေနစရာ၊ တြယ္တာေနစရာ မရွိ။ ရွႈမွတ္ေနရင္းက ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။

ထိုညက ေအးျမ အိပ္မက္ မက္ပါသည္။ ေအးျမတစ္ေယာက္ အရွိန္ညီးညီးႏွင့္ တစ္ေဖ်ာင္းေဖ်ာင္းေတာက္ေလာင္ေနေသာ မီးပံုႀကီးထဲကေန ေျပးထြက္ေနသည္ဟု။   

မနက္လင္းေတာ့လည္း နစၥဓူဝမ်ားထဲ ခါတိုင္းလိုပင္ လည္ပတ္ျမဲ၊ အိပ္မက္ေမာကလြတ္ေျမာက္လာသူလို တစ္ခဏေတာ့ ေနသာျမဲ၊ သို႔ေသာ္ ဘဝႏြံနက္နက္ထဲ ေမာပန္းစြာ၊ ေခၽြးမ်ားရႊဲနစ္ကာ ရွိဆဲပင္။


"တကၠသိုလ္ရဟန္းပ်ိဳ ဓမၼစာေစာင္"အတြက္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဝတၳဳတိုေလးပါရွင္။ က်န္ဓမၼစာမူမ်ားကိုလည္း ဒီလင့္ခ္မွာ သြားေရာက္ ဖတ္ရွဳ႕ႏိူင္ၾကပါတယ္။ 


 

10 comments:

  1. အင္းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး

    ReplyDelete
  2. အဲဒီ မီးပုံထဲကုိ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းဖုိ႔ ေျခလွမ္းျပင္ေနၿပီ အစ္မရဲ႕ း)


    ReplyDelete
  3. အလုိ... ေမာင္ဘႀကိဳင္တစ္ေယာက္ မီးပုံထဲ လွမ္းေတာ့မလုိ႔ ဆုိပါလား။ ေလေသနတ္ဘဲ ပစ္ပစ္ေနတယ္။ း))

    ေအးျမတစ္ေယာက္ ဒီပုံန႔ဲေတာ့ မီးပုံထဲက လြတ္ဖုိ႔ မျမင္ဘူးေနာ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ၿပီးေတာ့ ကုိတင္ထြန္းကလဲ ေသာက္တယ္ဆုိေတာ့။

    ReplyDelete
  4. မေရ... မေတြ႔တာ ၾကာၿပီေနာ္။ ဟုိးတေလာက ဂ်င္းနဲ႔ စာအုပ္ေတြ ျပန္ထည့္ေပးလုိက္တယ္။

    ဒီစာစုေလးကုိ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္။ း)

    ReplyDelete
  5. အင္းး..အဲလိုနဲ႕ဘဲ..လူေတြလည္း
    မီးပံုထဲဘဲ တိုးဝင္ေနၾကတာဘဲ
    မႀကီးခ်စ္ရယ္..

    ReplyDelete
  6. ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ႕မီး
    လူေတြ တိုးဝင္တဲ႕မီး..
    ဒီဝတၳဳေလးဖတ္ျပီး သီလရွင္ဝတ္သြားတဲ႕ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကို သတိရမိတယ္။

    ReplyDelete
  7. ဒီမီးပံုထဲမွာပဲ လူေတြ တဝဲလည္လည္

    ReplyDelete
  8. ပိုးဖလံေတြေပါ့အစ္မေရ...
    မီးမွန္းသိရက္ တိုး၀င္ေနမိရတာပါဘဲ...
    ကံဇာတ္ဆရာ အလိုက် ကျပအသံုးေတာ္ခံေနရဆဲပါ..

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...