Wednesday, July 4, 2012

အိမ္လြမ္းတဲ့ စိတ္...

"သမီးေရ...နင့္ေမာင္ေလးကေလ ေနာက္ ႏွစ္လ သံုးလလုပ္ၿပီးရင္ ျပန္လာေတာ့မယ္၊ သူ ဟိုမွာ မေပ်ာ္ဘူးတဲ့"ေလ။  ရင္ေမာရပါသည္။ အေမႏွင့္ဖုန္းစကားေျပာအၿပီး ေလးလံေနေသာ ခံစားခ်က္က ကၽြန္မထံမွာ ရက္အတန္ၾကာ စြဲၿငိလွ်က္ေနေလသည္။ " ျပန္မလာပါနဲ႔ဦး၊ ေနပါဦးေမာင္ေလးရယ္" ကၽြန္မ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည္။ ဒီေမာင္ေလးက ကၽြန္မေမာင္အငယ္ဆံုးေလး။ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္က သူ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ စရိတ္စကေတြ အကုန္အက်ခံၿပီး အာရပ္ႏိူင္ငံတစ္ခုဆီ ပို႔ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ခုဆိုရင္ ရွစ္လထဲ ေရာက္ၿပီ။ အရင္းေတာင္မွ ေက်ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ေမာင္ေလး ျပန္သြားခဲ့ရင္ ခင္ပြန္းသည္ကို ကၽြန္မ မ်က္ႏွာပူရမည္ေလ။ သူကေတာ့ ဘာမွ ေျပာမည္မဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေမာင္ႏွမေတြအတြက္ သူ ကူညီပံ့ပိုးေပးတာေတြ မ်ားလွလို႔ ကၽြန္မအားနာလွပါၿပီ။ လင္ရယ္မယားရယ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္မ်ိဳးေၾကာင့္ ထမ္းရေသာ ၀န္ပိုးအတြက္ ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ အားနာပါသည္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္အျပန္မလွဘဲ၊ အရင္းမေက်ဘဲ ျပန္သြားဦးမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရဦးေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္မလာပါနဲ႔ဦးေမာင္ေလးရယ္လို႔  သူ႔ကို မေျပာရက္ျပန္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေလးက မငယ္ေတာ့ပါ။ အသက္ ၂၄ ထဲမွာ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္း ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ အလုပ္ပဲ လုပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ အာရပ္ႏိူင္ငံတစ္ခုဆီ သူ႔အဆက္အသြယ္ႏွင့္သူ ရွာကာ သြားခဲ့ဲျခင္းပါ။ ကၽြန္မတို႔က လိုအပ္ေသာ ေငြရင္းေလး ထုတ္ေပးခဲ့ရံုသာ။ အေဖဆံုးစဥ္က ေမာင္ေလးမွာ ၁၁ႏွစ္သားသာ ရွိေသးသည္။ အေဖ့အုပ္ထိန္းမွႈမရဘဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ေမာင္ေလး၊ ပ်က္စီးမသြားဘဲ လိမၼာေနတာကိုပဲ ကၽြန္မ ၀မ္းသာရသည္။ သူ လူျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္မႏွင့္ အထက္ေအာက္ ညီမက ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာမို႔ သူ႔ကို အေ၀းကပဲ လွမ္းဆံုးမစကားဆိုရသည္။ လူပ်ိဳရြယ္ေရာက္လာသည့္တိုင္ မႀကီး...သားကေလဟု သူ႔ကိုယ္သူ ညႊန္းကာ ေျပာတတ္ေသာ ကေလးသာသာ ေမာင္ေလးအတြက္ ကၽြန္မ အျမဲ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။

ေမာင္ေလးအထက္က ႏိူ႔ညွာ ညီမေလး၊ သူကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ေျမထဲ တစ္ေရထဲမွာ။ ညီမေလး ဘြဲ႔ရၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရွိရာေခၚကာ ေက်ာင္းဆက္တက္ေစခဲ့ၿပီး ဒီမွာပဲ အေျခခ်ေစခဲ့သည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ညီမေလးက အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ကာ ခ်စ္စဖြယ္သမီးငယ္ေလးတစ္ဦး၊ ၾကင္နာတတ္ေသာ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ မိသားစုဘ၀ေလးတစ္ခု သာသာယာယာရွိေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ၾကေသာ အိမ္ေထာင္အတြက္ ကေလးထိန္း မျဖစ္မေန လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္အကူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေခၚထားရာက တစ္ေယာက္ႏွင့္ အဆင္မေျပ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ေခၚႏွင့္ ေငြကုန္ စိတ္ေမာ။ အိမ္ကလည္း ငွားေနၾကတာမို႔ ေျခာက္လ၊ တႏွစ္တန္လွ်င္ ေနာက္ အိမ္သစ္ရွာေျပာင္း။ အဲဒီလို ေမာစရာေလးေတြေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ရွိေနေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ကၽြန္မႏွင့္ နီးေသာ တစ္ေျမတည္းမို႔ သူ႔အတြက္ စိတ္ပူရတာက နည္းပါသည္။

သူ႔အထက္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမႏွင့္အတူ အေမ့သည္းညည္းခံကာ အေမေ၀ယ်ာ၀စၥ ကိစၥႀကီးငယ္တို႔ကို လုပ္ေပးေနရွာေသာ ကၽြန္မညီမ အလတ္မ ျဖစ္သည္။ သူက အိမ္ေရွ႕မွာ စတိုးဆိုင္ေလး ဖြင့္ရင္း ေအးေအးလူလူ အဆင္တေျပ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္အလုပ္၊ ဆိုင္အလုပ္ေတြႏွင့္မို႔ ေမာေတာ့ ေမာရွာမည္။ သူ အေမ့နားမွာ ရွိေန၍သာ ကၽြန္မ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိရသည္။ အေမ့က်န္းမာေရး၊ အဖြားက်န္းမာေရး၊ အိမ္ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး၊ ဆိုင္ေရာင္းေရး၀ယ္တာ အစစအရာရာ သူပဲ သိမ္းက်ဳံးလုပ္ေနရွာေသာ၊ ဘ၀မွာ ဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမား ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ နည္းလြန္းလွေသာ ညီမမို႔ ကၽြန္မ အသနားပိုမိရေသာ ညီမလည္း ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီညီမအထက္က ကၽြန္မေမာင္ အႀကီးေကာင္။ သူက ဥေရာပႏိူင္ငံတစ္ခုမွာ သူ႔မိသားစုႏွင့္ သူ။ အႀကီးေကာင္က အေဖ့အေဆာ္ပေလာ္ အဆံုးအမ ေကာင္းေကာင္းမွီလိုက္သူ။ အေနေအးၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပန္မေျပာ နားမေထာင္တတ္သူ။ သူ႔မွာ သားကေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ တစ္ရက္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဂ်ီေတာ့ကေန စကားေျပာၾကရင္း ဗီဒီယိုခ်က္လုပ္ၾကေတာ့ သူ႔သားအႀကီးေကာင္ ေျပာေနေသာ အေနာက္တိုင္းစကားေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္ေမာမဆံုး။ လူေသးေသး စကားႀကီးႀကီး ေျပာေနတာမို႔ပင္။ ကံေကာင္းတာက သားအႀကီးေကာင္ မွာ ျမန္မာျပည္မွာေမြးၿပီး ကိုရင္၀တ္ဖူးၿပီးခဲ့ကာ ျမန္မာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္တာမို႔သာ စိတ္ေအးရသည္။ ဟိုက်မွေမြးေသာ အငယ္ေကာင္အတြက္သာ ကၽြန္မ ပူရသည္။ ကၽြန္မက တူ တူမေလးေတြ ကို ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာ စကားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းတတ္ေစခ်င္သည္။ နီးစပ္ရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပို႔ဖို႔၊ အိမ္မွာ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာၾကဖို႔ သတိေပးရသည္။ အရြယ္ေလး နည္းနည္းရလာလွ်င္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔ၿပီး က်န္ေသာ ၀မ္းကြဲကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေစခ်င္လွသည္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ အထက္ေအာက္ တစ္ႏွစ္သာ ျခားေသာ ညီမအႀကီးမ ျဖစ္သည္။ သူက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မုဆိုးမ ျဖစ္ရရွာသူ။ သူ႔အမ်ိဳးသားဆံုးသြားၿပီး သမီးတစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္လက္ကိုဆြဲကာ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနေသာ ညီမ။ အစိမ္းေရာင္ကဒ္ျပားရၿပီး မိသားစုလိုက္ အေနာက္ႏိူင္ငံတစ္ခုမွာ သြားေရာက္ေနထိုင္သူ။ ထိုတူ တူမေလးမ်ားအတြက္လည္း ကၽြန္မ ပူရသည္။ အတန္းႀကီးမွ သြားရေသာေၾကာင့္ ျမန္မာစာ၊ စကား တတ္ၾကေသာ္လည္း ဘာသာမတူ၊ ယဥ္ေက်းမွႈမတူ၍ စရိုက္ကြဲျပားေသာ ရြယ္တူကေလးမ်ားထံမွ အတုခိုးမွားမွာ ကၽြန္မ အလြန္စိုးရိမ္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ညီမရဲ႕ က်န္းမာေရး။ သူက သိတ္အက်န္းမာႀကီးထဲကေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မထက္ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာသူပီပီ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုေသာ စိတ္ႏွင့္ သြားေနသူ။ သူ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္သာ သူ႔အတြက္ ေမာင္းႏွင္အား ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အာရွႏိူင္ငံငယ္ေလးထဲမွာ။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ႏွင့္ ေ၀းလံစြာ။ သားသမီးမရွိေသာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္ကသာ က်န္တစ္ေယာက္အတြက္ အားအင္ျဖစ္ေလသည္။ တခါတရံ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အလုပ္ရွိတဲ့ရက္ေတြမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ထဲ ေန႔လည္စာ စားျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြဆို စိတ္ေတြ အေတာ္ေလး ေလးလံေနလွ်က္။ ထမင္းဟင္းပူပူကို ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ စိတ္ေတြဦးေဆာင္ၿပီး စားေနရတဲ့အခါ အရသာဆိုတာကို ခံစားလို႔ မရႏိူင္ေတာ့ပါ။ ဟိုးအရင္ အေဖရွိစဥ္က ညေနစာေတြဆို မိသားစုစံုေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ စားတတ္တဲ့ အေဖ့ကို အျပင္းအထန္ သတိရမိေနတတ္သည္။ အေဖသာရွိရင္ သားသမီးေတြ ခုလို တကြဲစီျဖစ္ေနတာ အေဖ ဘာမ်ားေျပာမလဲ ကၽြန္မ သိခ်င္မိသည္။

တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြအေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါ။ ဘယ္သူကမွ ခုလိုတကြဲတျပားစီေနၾကဖို႔ ဖိအားေပးေနတာမွ မဟုတ္ဘဲဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုက သာမန္ လူတန္းစားသာမို႔ စား၀တ္ေနအတြက္ ပိုမိုအာမခံခ်က္ရွိေသာ ေနရာတြင္ ေနရပါလိမ့္ဦးမည္။ ေတာ္ရာမွာေနရင္း ဘယ္ေတာ့ျပန္ၾကမလဲဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိူင္ၾကဖို႔ နားစြင့္ရသည္။ ျမင္သာေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ေနရၿပီ။ သည္အတြက္ အားလံုးနည္းတူ ကၽြန္မ ၀မ္းသာရသည္။ အားလံုး အဆင္တသင့္ရွိမွ ျပန္ဖို႔ရာလည္း စိတ္က မလံုခ်င္။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ္ျပည္မွာပဲ ေခါင္းခ်မယ္ဆိုၿပီး ေသခါနီးမွျပန္ကာ ကိုယ့္ေျမ အရိုးေလးတာပဲ အဖပ္တင္တာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ သင့္ေတာ္သည့္ အခ်ိန္ေတာ့ ေစာင့္ခ်င္ေသးသည္။

မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ျပန္ဖို႔ ျပင္ေနၾကၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကၽြန္မတို႕လို အခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္လွ်က္ ခဏကေလး ေအာင့္အည္းေနၾကေသးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း သားသမီးပညာေရးေၾကာင့္ စိတ္တို႔ကို လႊတ္မေပးနိူင္ၾကေသး။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကမာၻ႕အဆင့္မီေက်ာင္းမ်ား ရွိလာေသာအခ်ိန္ ကို ေရာက္လာပါလိမ့္မည္။ 

အရြယ္မလြန္ခင္၊ သိတ္ေနာက္မက်ခင္၊ စြမ္းႏိူင္တုန္းမွာပင္ ျပန္ခ်င္ပါသည္။ မိသားစု၀င္အားလံုး၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး၊ ခ်စ္ေသာသူမ်ားအားလံုးႏွင့္ အတူတူ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို တ၀ႀကီး ဖူးခ်င္ပါေသးသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မိသားစု၀င္မ်ား ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူကို လက္ဆံုအတူ စားၾက၊ ေမာင္ႏွမေတြ ေနာက္လိုက္ ေျပာင္လိုက္ၾက၊ ရန္ျဖစ္လိုက္ၾကႏွင့္ အိမ္ႏွင့္တူေသာေနရာသည္ ဘယ္မွာမွ မရွိႏိူင္ပါ။ အခါမ်ားစြာ အိမ္ကို လြမ္းေသာစိတ္ျဖစ္တတ္လွ်က္က ဒီကေန႔မွ ထူးထူးလည္လည္ သတိရေနမိေတာ့သည္။

21 comments:

  1. ဟုတ္ပ အမရယ္ ။ ညီမ ဒီမွာ မိသားစု အတူေနရာတာေတာင္ စား၇တဲ့ အရသာ မတူဘူးရယ္ ။ စိတ္ဖိစီးပီးစားရတဲ့ ထမင္း တကယ့္ကို ဆက္မစားခ်င္ောတ့ဘူးေလ ။ အမ ညီမ အလတ္ လို အေမ နဲ႕ အတူေန ၊ စတိုးဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး ေအးေအး လူလူ ေနခ်င္ၿပီ အမရယ္ ။

    ReplyDelete
  2. ညီမ ရဲ႕ စာေလး ဖတ္လိုက္ရေတာ႔ အိမ္မွာ ေနတဲ႕လူေတာင္ အိမ္လြမ္းသြားတယ္

    စိတ္ခ်မ္းေျမ႕မႈ႕ ရပါေစညီမ

    ခ်စ္တဲ႕
    အမေရႊစင္

    ReplyDelete
  3. ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ၿပီး ဘဝတစ္ခု ရပ္တည္ဘို႔ရာ ကိုယ္ေရာ စိတ္ပါ မအားမလပ္ လႈပ္ရွားေနရတဲ့ မိသားစုေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္ေလးေတြ မွန္းဆလို႔ရတယ္ မခ်စ္ေရ။ တစ္ခ်ိဳ႕ ျပည့္စံုမႈမရွိတဲ့ မိဘေတြ အေႂကြးေတြ တစ္ပိုးတစ္နင့္နဲ႔ သား သမီးကို တိုင္းတစ္ပါးပို႔ၿပီး လူလားေျမာက္ေစခ်င္ၾကတာ ျမင္ဘူးတယ္။ သား သမီးျဖစ္သူက မရွိတာထက္ မသိတာခက္ဆိုတဲ့အထဲ မပါဘို႔ လိုတာေပါ့ေနာ္။
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  4. ဘာပဲေျပာေျပာ ျမန္မာျပည္က ေနခ်င္စရာအေကာင္းဆံုးေနရာေလးပါ၊ အမေရ တစ္ေယာက္နဲ.တစ္ေယာက္က အေျခအေနခ်င္းတူၾကတာ မဟုတ္ပါ၊ ကုိယ္အဆင္ေျပမယ္လို.ထင္တဲ့အခ်ိန္ ျပန္တာအေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ ဘာမွ စိတ္မလံုစရာအေၾကာင္းမရွိပါဖူး၊

    ReplyDelete
  5. ျပန္ခ်င္တာပဲ အစ္မခ်စ္
    ကေလးနဲ႔ဆိုေတာ့ ျပန္ကိုျပန္ရမယ္လိူ႕ေတြးလိုက္၊ ဒီမွာ ပညာေရးပိုေကာင္းသလားေတြးလိုက္.....
    ပညာေရးနဲ႕ လူေနမႈအဆင့္ကိုႀကိဳက္ၿပီး က်န္တာေတြကို မႀကိဳက္ျပန္
    ပညာေရး ဘယ္ေလာက္ေကာင္းေကာင္း လူနဲ႕ပဲ ဆိုင္တာလို႔ ေတြးလိုက္

    ReplyDelete
  6. ျပန္မွာ....လို႕ ေတာ့ ခုထိ ဆုံးျဖတ္ထားတုန္းပဲ အမခ်စ္ း)

    ReplyDelete
  7. ငိုခ်င္ရက္လက္တို႔ပါဆိုမွ ဟင္႔.. အစ္မခ်စ္ေနာ္.. မ်က္ရည္ေတာင္၀ဲတယ္.. ဂယ္ဘဲ..

    ReplyDelete
  8. ဒီပို႔စ္ေလးန႕ဲအတူ အမရဲ့ ေမာင္ႏွမေတြအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာတရားကို ခံစားလို္က္ရတယ္ တစ္ခါတေလ မိသားစုၾကားမွာ နားလည္မႈေတြ လြဲတာေတြရွိေပမယ့္ က်ေနာ္ကေတာ့ သူစိမ္းမဖက္ေသးတဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာသူမုိ႕ ၀င္ေ၇ာက္ေျဖရွင္းေပးရတာေပါ့ ။

    ဒီပို႔စ္ေလးဖတ္ျပီး က်ေနာ္ေက်ာင္းတက္တဲ့တစ္ေလွ်ာက္လံူးေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တဲ့ က်ေနာ့္ မၾကီးကို သြားသတိရမိ ေက်းဇူးတင္မိတယ္ က်ေနာ့္ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ သူဘယ္ေလာက္မ်ား သူ႕အမ်ိဳးသားေပၚမွာ အားနာခဲ့ရမလဲလို႕ေပါ့ ။

    ReplyDelete
  9. အိမ္ကို ခ်စ္တဲ့ စိတ္ ကအေရးႀကီးၿပီး ျပန္ဆုံၾကဖို႔ လမ္းပါပဲ ...

    ReplyDelete
  10. အစ္မႀကီးတာ၀န္ေက်တဲ့သူဆိုေတာ့
    က်န္ေမာင္ညီမေတြအတြက္ စိတ္ပူပန္ေနမိၿပီေပါ့..။
    မိသားစုအားလံုး တစ္စုတစ္ေ၀းထဲ လက္ဆံုစားဖို႔ဆိုတာ တစ္ေျမထဲေနေနတဲ့ သူေတြေတာင္ မလြယ္လွပါဘူးအစ္မေရ..။
    ျမေသြးတို႔ေတာင္ ထမင္းကို တစ္ပတ္၃ရက္ မိသားစုဆံုစားဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားေနရတာပါ။ ဒီေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါနဲ႔ေနာ္။

    ReplyDelete
  11. This comment has been removed by the author.

    ReplyDelete
  12. မိသားစုမ်ားနဲ႕ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ေနႏိုင္ပါေစ

    ReplyDelete
  13. က်ေနာ္တို႔လည္း ေမာင္ႏွမေတြ တကြဲတျပားစီပါပဲ၊ ကမာၻဟာ ဘယ္ေလာက္ပဲ တသားတည္း႐ွိတဲ့ ႐ြာႀကီး ျဖစ္လာပေစအံုး..၊ အဲဒီ႐ြာႀကီးရဲ႕ အေ႐ွ႕ဖက္က အိမ္စုတန္းကေလးကိုပဲ ျပန္ခ်င္ေန မိတယ္...၊

    မ်က္ေမွာက္ကာလမွာ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံသား မ်ားစြာရဲ႕ ရင္ကို တည့္တည့္ႀကီး ထိေစတဲ့ ပို႔စ္ပါပဲ အမခ်စ္ၾကည္ေအးေရ...။

    ReplyDelete
  14. ေက်ာင္းမပိတ္ဘဲနဲ႕ သန္ဘက္ခါ ျမန္မာျပည္ျပန္ဖို႕ ႀကံစည္ေနတဲ့သူေတာ့ အစ္မရဲ႕ ဒီပုိစ့္ေလးနဲ႕ တန္းတိုးတာပဲ။
    ပိုက္ဆံရွိရွိမရွိရွိ အရင္လို မိသားစုဘ၀ေလးပဲ ျပန္ေနခ်င္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလဲ မခ်စ္ၾကည္ေအးလိုပဲ အစ္မပီသတဲ့ အစ္မေတြရွိပါရဲ႕။ ငယ္ငယ္တုံးကေတာ့ နားပူလုိက္တာလို႕ ထင္ခဲ့ေပမယ့္ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။
    ေန႕လည္ကေတာင္ တစ္ေယာက္ထဲ ေခါက္ဆြဲသုတ္လုပ္စားေနရင္း၊ အရင္က ၾကက္ဥေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမျပဳတ္တက္တဲ့ အေမ့သား၊ ဒီလုိေတြလုပ္ေနတာ အေမသာျမင္ရင္ ၀မ္းသာမလား ၀မ္းနည္းမလားမသိဘူးလို႕ ေတြးေနမိေသးတာ။
    အိမ္လြမ္းတယ္ အစ္မေရ........။
    (လီယုိ)

    ReplyDelete
  15. အစ္မလည္း ေမာင္ႏွမ မ်ားတယ္ေနာ္။ ညီမတို႕လည္း ၆ေယာက္ရွိတယ္။
    ေမာင္ႏွမမ်ားေတာ႕ အေဖအေမလည္း ပင္ပန္းရတယ္။ ဒါေပမဲ႔လည္း အသက္ၾကီးလာေတာ႔ တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ကေတာ႕ ျပဳစုေပးၾကာတာမို႕ ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုရမယ္။
    အစ္မေျပာသလို အခ်ိန္မလြန္ခင္မွာ အားလံုး အိမ္ျပန္ခြင္႔ရပါေစ. တိုင္းျပည္ၾကီးလည္း အျမန္ဆံုး တိုးတက္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။

    ReplyDelete
  16. ဲျပန္ရင္ ျမန္ျမန္ျပန္ ေနာ္။

    ReplyDelete
  17. အမ စာေလး ဖတ္ၿပီး အိမ္နဲ႔ ေ၀းရာကုိေတာင္ မသြားခ်င္ေတာ႔ဘူး။
    ကၽြန္ေတာ္လည္းသာမန္လူတန္းစားကမုိ႔ ပုိအဆင္႔ျမင္႔တဲ႔ ေနရာမွာ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္တစ္ခုတည္းနဲ႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္မွာ..ဒီစာေလး ဖတ္ၿပီး သြားဖုိ႔ကုိ နည္းနည္းျပန္စဥ္းစားမိသြားတယ္...။

    ReplyDelete
  18. Junemoe : အဲလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး ညီမရယ္။ လူငယ္ပီပီ ကိုယ့္အတြက္ တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္းရွာသင့္ပါတယ္။ ကုိယ့္အိမ္ကို ေငြေရာ အတတ္ပညာေရာ ပိုက္ၿပီး ျပန္မဲ့ ေန႔တစ္ေန႔ကိုေတာ့ သတ္မွတ္ထားသင့္တာေပါ့ေလ....

    ReplyDelete
  19. မႀကီးခ်စ္ေရ
    ပစ္ပစ္လည္း ျမန္မာျပည္ဘဲျပန္ခ်င္တယ္..
    အခ်ိန္ဆိုတာေလးတခုဘဲေစာင့္ေနတယ္ဆိုပါေတာ့
    ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေလးေတြ
    လုပ္ခ်င္ေသးတယ္..
    တခ်ိ္န္လံုးသူမ်ားမ်က္နွာၾကည့္ျပီး သူမ်ားအလုပ္ဘဲ
    လုပ္ေနရတဲ့ဘဝမွာလည္း အၾကာႀကီးမေနခ်င္ေတာ့ဘူး
    အမေမာင္ေလးအေၾကာင္းဖတ္ရေတာ့
    ပစ္ပစ္ေမာင္ေလးဝမ္းကြဲတေယာက္ ကိုလည္း သတိရမိတယ္..
    သူဆိုလည္း မေလးမွာၾကာေပါ့..
    ျပန္ခ်င္လွျပီ ..မျပန္နုိင္ေသးဘူးအမရယ္..
    မိသားစုအတြက္ လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္ေနရင္းနဲ႕ဘဲ
    တနွစ္ျပီးတနွစ္ ....ေပါ့ အမရယ္..

    ReplyDelete
  20. အမေရ စာေလး ဖတ္ျပီး အိမ္ကို လြမ္းသြားတယ္။

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...