သူမ၏ေကာင္းကင္

တစ္  ႏွစ္  သံုး  ေလး  ငါး  ေျခာက္  ခုႏွစ္ ရွစ္ ကိုး.....

ဟိုး ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ၾကယ္ကေလးေတြ...။ လက္လက္  လက္လက္နဲ႔။ ေအာ္...ဒီည ၾကယ္ညီလာခံရွိတာပဲ...မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တိုင္း ၾကယ္ကေလးေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ ဒီေနရာေလးက္ို ကၽြန္မ သိတ္ႀကိဳက္တာပဲ သိလား။ တခါတေလမ်ား သက္တန္ခံုးႀကီး ကိုေတာင္ ေတြ႔ရေသးတာ။ ၾကယ္ကေလး ႏွစ္ပြင့္  ဟိုးမွာ၊ ေနပါဦး သူတို႔က ခ်စ္သူေတြမ်ားလား... ဟင့္အင္း ၾကယ္မကေလးေရ မင္းခ်စ္သူကိုေလ မယံုနဲ႔ေနာ္၊ ကၽြန္မက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ....။

တစ္ဆယ္  ဆယ့္တစ္ ဆယ့္ႏွစ္  ဆယ့္သံုး  ဆယ့္ေလး ဆယ့္ငါး....

ခ်စ္သူဆိုလို႔...ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သူကေလ သိတ္ၾကည့္ေကာင္းတာ။ သူ႔မ်က္ႏွာ အင္း...သူ႔မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ ခုေနမွာ သိတ္မမွတ္မိႏိူင္ေတာ့တာ အံ့ၾသစရာ။ ကၽြန္မ သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာ၊ ထင္တယ္။ တခါတေလ ႏုညံ့သေလာက္ တခါတေလေတာ့ သူ႔မ်က္နွာက မုန္တုိင္းတစ္ခုလို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ။ အို ၾကည့္စမ္း ေမ့ေနလိုက္တာ၊ တကယ္ဆို ကၽြန္မတို႔က ခ်စ္သူေတြထက္ပိုခဲ့ၾကတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔မွာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ေလး ရွိခဲ့တာ။စာခ်ဳပ္...အဲ  အဲဒီစာခ်ဳပ္ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ ကၽြန္မ စဥ္းစားလို႔ ရရင္ အဲဒီအေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာထက္ ကၽြန္မ သတိရေနမိတာက ကၽြန္မမ်က္ႏွာ၊ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာ ဖူးေယာင္ေနတဲ့၊ ညိဳမဲစြဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ။ တစ္ညလံုး အိပ္မရေအာင္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြ။ အား  ေမ့သြားျပန္ၿပီ...။ ေနပါဦး....

ဆယ့္ငါး  ဆယ့္ေျခာက္  ဆယ့္ခြန္  ဆယ့္ရွစ္ ဆယ့္ကိုး  ႏွစ္ဆယ္....

အေမက သိတ္သနားစရာေကာင္းတာ။ အေဖက မိုဟာမက္အလီနဲ႔ ညီအစ္ကို ဘယ္ႏွစ္၀မ္းကြဲဆိုလား။ လက္သီးထိုး သိတ္ေတာ္တယ္။ အေဖမူးလာတိုင္း အေမ့မ်က္ႏွာက အေဖ့ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဖြဲအိတ္တစ္အိတ္လို။ အေဖက အေမ့ကို ရိုက္၊ ကၽြန္မက ကၽြန္မလက္ေသးေသးေလးနဲ႔ အေဖ့ကို၊ အဲ ကၽြန္မလက္လွမ္းမီွရာ အေဖ့ ေျခေထာက္ေတြကို ေနာက္ကေန တဖတ္ဖတ္လွမ္းရိုက္။ အေဖ အေမ့ကို မရိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ကၽြန္မေျပာလည္း အေဖက ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ကၽြန္မ ငိုတာပဲ။ အေမလည္း ငို ကၽြန္မလည္း ငို၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီး ငိုခဲ့ၾက။အား....ကၽြန္မ ျပန္ေတြးတိုင္း ရင္ေတြ လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္နဲ႔ ေခါင္းေတြမူးမူးလာတာပဲ။ အင္း ေမ့ျပန္ၿပီ။ ၾကယ္ကေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္လံုး ရွိပါလိမ့္။

တစ္  ႏွစ္  သံုး  ေလး  ငါး  ေျခာက္  ခုႏွစ္ ရွစ္...

ဟင့္အင္း  အေမ၊ ကၽြန္မ ေယာက်ာ္းမယူခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာ။ အေမက သမီးရယ္ အေမမရွိရင္ ေလာကႀကီးထဲ အေမ့သမီးေလး တစ္ေယာက္ထဲရယ္ တဲ့။အေမေပးစားတဲ့ ေယာက်ာ္းရၿပီး သိတ္မၾကာဘူး၊ သူလည္း ကၽြန္မအေဖနဲ႔ တူတူလာတယ္။ မိုဟာမက္အလီေဆြမ်ိဳးေတြပဲ တဲ့၊ သူက။

အေမ... ကၽြန္မ အေမ့ကို သတိရလိုက္တာ၊ အေမ သိတ္နာက်င္ခဲ့မွာပဲေနာ္။ ကၽြန္မ ခံစား တတ္ခဲ့ၿပီ။ ႏွႈတ္ခမ္းက ေသြးစေတြကို သုတ္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို မွန္ထဲျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ မျမင္ရဘူး။ ကၽြန္မ ျမင္ေနရတာက အေမ့မ်က္ႏွာ။ ဖူးေယာင္ေနတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာ။ ေသြးအိုင္ထဲက မ်က္ႏွာ။ အေမ့ကိုရိုက္ရာက အေမက နာက်င္လြန္းလို႔ လက္တုန္႔ျပန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေမ့လက္ထဲမွာ ရွိတာက မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ဓါးတစ္ေခ်ာင္း။  ေသြးအိုင္ေတြထဲ လဲက်ၿပီး မဲ့ရြဲ႕ေနတဲ့ အေဖ့မ်က္ႏွာ။ အား.... ကၽြန္မ သိတ္ေၾကာက္တာပဲ။ အေမ့ကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိ္မ့္ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကယ္ကေလးေတြ...။ သူတို႔ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ အျမဲတမ္း အေဖာ္။ ေခါင္းေတြ မူးလာျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မ သိတ္စိတ္ညစ္တာပဲ။

ကိုး တစ္ဆယ္  ဆယ့္တစ္ ဆယ့္ႏွစ္  ဆယ့္သံုး  ဆယ့္ေလး ဆယ့္ငါး....

ခဏခဏေမ့တတ္တာပဲ။ ကၽြန္မေလ ခုတစ္ေလာ၊ စားလည္း သိတ္စားတာပဲ။ စားစရာအတြက္လား ပူစရာမလိုပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ အဆင္သင့္။ ေနစရာဆိုလည္း အိပ္ယာေပၚကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေနရာ။ ကၽြန္မေခါင္းေပၚမွာ ေကာင္းကင္မ်က္ႏွာ အျဖဴေရာင္။ ဘယ္မွာ ျပာလို႔လဲ ေကာင္းကင္ႀကီးက။ ဒီတစ္ခါ ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚက ေလွကားတစ္စင္း ခ်ခိုင္းရမယ္။ အဲဒီေလွကားနဲ႔ ကၽြန္မေကာင္းကင္ထဲ သြားမယ္။ အဲဒီမွာ အေမ ရွိခ်င္ ရွိမွာ။ အို  မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္မ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတာက  ေဘးမွာ ရဲသားႏွစ္ေယာက္ ျခံရံလို႔။ သူတို႔ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး လိုက္သြားတဲ့ အေမ။ အဲ့ေနာက္ပိုင္း အေမနဲ႔ ကၽြန္မ မေတြ႔ၾကရေတာ့ဘူး။

ေဒါက္ ေဒါက္

ေဟာ...သူတို႔ လာၾကၿပီ။ ကၽြန္မတံခါးဖြင့္ေပးေပး မေပးေပး သူတို႔ ၀င္လာၾကတာပဲ။ အဲဒီလူေတြကို ကၽြန္မ မုန္းတယ္။

ဘယ္လိုလဲ ဒီေန႔ ေနေကာင္းလား မခင္ျမေမ

ကၽြန္မ မုန္းလိုက္တာ။ ေနေကာင္းလို႔ေပါ့ မေတြ႔ဘူးလား။ အပိုေတြ။

ကဲ မခင္ျမေမ ခဏေလး အိပ္ရာေပၚက ထလိုက္ပါဦး၊ ဒီေန႔ေန႔လည္ အလွဴရွင္ေတြ လာမယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးရေအာင္ေနာ္

အို မခ်ိဳးခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲက ေျပာလိုက္တာ။ ခုထိ ကၽြန္မ သူတို႔ကို စကားတစ္လံုးမွ ျပန္မေျပာရေသးဘူး၊ ေရခ်ိဳးမလို႔တဲ့။ ကၽြန္မ အ၀တ္အစားေတြ လာခၽြတ္ယူတယ္။
ကၽြန္မ ဘာမွ ေျပာမေနဘူး။ အဲဒီလူမ်က္ႏွာကို အားရွိသေလာက္ ကုတ္ဖဲ့ ပစ္လိုက္တယ္။

အား  နာတယ္ဟ၊ ဒီေကာင္မ အေတာ္ဆိုးလာၿပီ။ သူ႔ကို တစ္ခန္းခြဲထားတာ ေတာ္ေသးတယ္

မခင္ျမေမ  မခင္ျမေမ  စိတ္ကိုထိန္းပါ။  စိတ္ကို ထိန္းပါေနာ္။  ေရာ့ေရာ့  ဒီေဆးေလး အရင္ေသာက္လိုက္....

တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး ငါး ေျခာက္.....

ကမ္းေပးလာတဲ့ ေဆးေတြကို ပုတ္ခ်၊  ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕ ၾကယ္ကေလးေတြကိုပဲ ဆက္ေရေနလိုက္တယ္.....