အေသအခ်ာပဲ။ ခုတစ္ေလာ၊ တစ္ကယ္ေတာ့ အဲဒီ ခုတစ္ေလာက အေတာ္ၾကာခဲ့ၿပီ။ စာမေရးခ်င္တာ၊ စာမဖတ္ခ်င္တာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေတာင္ သယ္မေနခ်င္ေတာ့တာ။ ေျပာရရင္ အားစိုက္ထုတ္ရမဲ့ ကိစၥေတြကို ဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ တာ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေတြပဲ…ေဟးလား၀ါးလားလုပ္ေနရရင္ေတာ့ စိတ္ေျပေနသလိုပဲ။ အဲ…ဒီလိုဆိုလိုက္ေတာ့ အတည္ေပါက္ႀကီးေတြဆို စိတ္ကတင္းၾကပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေရာက္မသြားေပဘူးလား။ မုန္႔ေလေပြစားၿပီး မိုးပ်ံပူေဖာင္းေရာင္းရရင္ ေကာင္းမလားပဲ။ အင္မတန္ ေပါ့ပါးတယ္ေလ….။
ဒီလိုပဲ တစ္ခါတစ္ေလ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ တဲ့။ မိုရီယာမင္းသြင္းေပးၾကတယ္။ ခက္တာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ။ စိတ္က ဘယ္လိုမွ တက္မလာဘူး။ အသက္ႀကီးလာလို႔မ်ားလား…။ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ကိုယ့္ထက္ႀကီးတဲ့ အစ္မေတာ္၊ ေနာင္ေတာ္ေတြ…ေပ်ာ္ရႊင္တက္ၾကြေနတာပဲဟာ။ (ေျပာပံုက ရိုက္ေပါက္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္) တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေဖ့စ္ဘုတ္သံုးရတာ ေပ်ာ္စရာ။ ကိုယ္တင္ခ်င္တဲ့ စေတးတပ္စ္ေလးေတြေရး၊ အဲဒီကမွ ၀ိုင္း၀န္း ေျပာဆို ေနာက္ေျပာင္ၾက၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ၿပံဳးခ်င္စရာ အေထ့အေငါ့ေလးေတြပဲ တင္ျဖစ္တာပါ။ ကိုယ္မတင္လည္း သူမ်ားတင္ထားတဲ့ စေတးတပ္စ္ေတြေအာက္မွာ သြားေနာက္တာမ်ိဳးေပါ့။ အခိုက္အတန္႔ေတာ့ စိတ္ေပါ့ပါးသြားသလို မ်က္ႏွာေၾကာေတြ ေျပေလ်ာ့သြားတာေတာ့ အမွန္ပဲ။
ဘယ္သူေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ၊ ကိုယ္က အြန္လိုင္းမွာ စာေရးေနတာေလ လို႔ ေျပာလိုက္ရရင္ကို လွ်ာအရသာ ေတြ႔ေနေတာ့တာ။ နဲနဲေလးမွ မေလွ်ာ့ဘူးပဲ။ အဲဒီအြန္လိုင္းမွာ စာေရးေနတယ္ ဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း Terms & conditionsေတြ အင္မတန္မ်ားစားေသးတာ။ မုဒ္မရေသးလို႔ မေရးေသးတာတို႔၊ အၾကည္ဓါတ္ လိုေနတယ္တို႔၊ ဖီလင္မလာေသးဘူးတို႔၊ အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႔တို႔၊ ေနမေကာင္းေသးလို႔တို႔၊ စိတ္ပါမွ ေရးတာတို႔။ အံမာ အေတာ္ေလး လာတာ။ လူၾကားရင္ ေဂၚဇီလာေလာက္စာေတြပဲ ေရးေနသလိုလို။ လုပ္ေနပံု လုပ္ေနပံု….။
တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္ စာေလးေရးေနတုန္းမ်ား အိမ္ကလူက စီအန္ေအၾကည့္ရင္း ေရေႏြးေလးနဲနဲေလာက္ ထပ္ျဖည့္ေပးပါဦးကြာဆိုရင္ ကိုယ့္မ်က္ႏွာက ရွင္ ေတာ္ေတာ္အလိုက္မသိရန္ေကာ၊ မသိသားဆိုးရြားရန္ေကာ၊ ဒီမွာ စာေရးေနတယ္ေလ ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ လုပ္လိုက္ေသးတာ။ တစ္ကယ္ေတာ့ သူဟာ ရံုးသြားခါနီးမွ သူ႔အ၀တ္ေလးသူ မီးပူေလး အေျပးအလႊားတိုက္ ၀တ္ရရွာတာ။ ဘေလာ္ဂါ့ေယာက်ာ္းဘ၀မ်ား အေတာ္ဆိုးေပတာ။ ကိုယ္ေတာ္ေတာ္ လြန္ေနၿပီဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုယ္ဟာ မေကာင္းလိုက္တာမ်ား။ ေတာ္ရံုလူ၊ စိတ္ဆတ္တဲ့ ေယာက်ာ္းနဲ႔သာဆို ကိုယ္ စစ္တယ္ မွန္တယ္ အာဂ်ီႏိူမိုတို ျဖစ္သြားေလာက္တယ္။ မွႈန္႔မွႈန္႔ညက္ညက္ရယ္မွ ေၾကေစသတည္း ဆိုတာလို….။
ကိုယ္က ေသြးအားနည္းတဲ့ေရာဂါ ရွိတယ္။ ေသြးထဲမွာ ေသြးနီဥနည္းေနတာ။ ေသြးသြားလွဴတိုင္း ကိုယ့္ေသြးကို ဘယ္ေတာ့မွ မယူဘူး။ အျငင္းခံရတိုင္း ၀မ္းနည္းလြန္းလို႔ ေသြးလွဴဖို႔ လက္ေလွ်ာ့ထားရတယ္။ ထားပါေတာ့။ အဲဒီေရာဂါဟာ အအိပ္ပ်က္ရင္ ပိုဆိုးတာ။ ဒီေလာက္ေၾကာင္းေနရင္ သိေလာက္ပါၿပီ။ ဘေလာ္ဂါဆိုတဲ့ သတၱ၀ါဟာ ေစာေစာအိပ္တယ္လို႔မ်ား ၾကားဖူးၾကလား။ ဒါေတာင္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေနရရင္ စိတ္ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ေခါင္းမာခ်င္ေသးတာ။ လူကသာ မမာႏိူင္ေတာ့ေပမဲ့ေလ။
ကိုယ္ဟာ ကိုယ့္ေရာဂါကိုယ္ ေမြးျမဴရင္း ေနလို႔မေကာင္းလည္း မနက္မနက္ ရံုးကို တရြတ္ဆြဲသြားေနလိုက္တာ၊ ၾကာေတာ့ လူက လူနဲ႔ မတူေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုမွ မသနားရင္ ဘယ္သူကမ်ား သနားမွာလဲ။ ဒါနဲ႔ စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး အားလံုးကို ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာကို တစ္ခါမွ မၾကားဖူးခဲ့သလိုလို။ သံေယာဇဥ္ျပတ္ေအာင္ ေနတတ္လာတယ္။
ဒါေပမဲ့ ၀ဋ္ႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါေတြထဲမွာ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတာေတြ ေရွ႕ဆံုးတန္းက ပါေနတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကိုယ္ မေနတတ္ဘူး၊ ေယာင္ခ်ာခ်ာ အရူးတစ္ပိုင္း မျဖစ္ေပမဲ့ ဟိုဟာေလးေတြ႔လည္း စာစီ၊ ဒီဟာေလးေတြ႔လည္း စာစီနဲ႔ ဒီေခါင္းႀကီးထဲမွာ အမ်ားႀကီး ေရးေနမိျပန္ပါေရာ။
ေရးစရာေတြကမ်ား၊ ေရးလက္စေတြကလည္း မျပတ္၊ ကိုယ္ မေမ့ပါဘူး။ ကိုယ့္မွာ ေရးလက္စေတြ အမ်ားႀကီးရယ္။ ခ်စ္ေသာ ပုဂံေျမ၊ စိနတိုင္းသြားေတာလား… တို႔လို႔တန္းလန္းေတြ။ ကိုယ္ေရးေနတဲ့ပံုသ႑န္ဟာ ကိုယ့္ကို ကိုယ္စားျပဳေနတယ္။ ကိုယ္ဟာ ဘာကိုမွ အဆံုးမသတ္ဘဲ တို႔ထိရံု ေခါင္းစဥ္ေတြ ေလွ်ာက္တပ္ေနေတာ့တာ။ ဘာကိုမွန္းမသိ၊ အားနာေနမိတယ္။ နားလည္ေပးပါ ပရိသတ္ႀကီးရယ္လို႔ ေျပာရမွာ လက္တြန္႔ေနတယ္။ ခြင့္မလႊတ္ၾကပါနဲ႔ေတာ့။ ကိုယ္ အေတာ္ေလး ညံ့ပါတယ္။ ဖ်င္းပါတယ္။ က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပ ပ်င္းတာလည္း ပါပါတယ္။
အိမ္ရွင္မတာ၀န္ေတြ ပ်က္ကြက္တိုင္းသာ အျပစ္ေပးေၾကးဆို ကိုယ္ဟာ ဒဏ္ထမ္းမဆံုးျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ အလုပ္တာ၀န္ေတြ ပ်က္ကြက္တိုင္းသာ အလုပ္က ထုတ္ေၾကးဆို ကိုယ္ အႀကိမ္ႀကိမ္ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနေတာ့မွာ။ ဘာေတြ လုပ္ခ်င္တာလဲ၊ ကိုယ္ဘာေတြ ျဖစ္ခ်င္ေနတာလဲ။ လုပ္ခ်င္၊ ျဖစ္ခ်င္ေနတာေတြအတြက္ အရင္ကလို မစြမ္းႏိူင္တာဟာ က်န္းမာေရးတစ္ခုထဲေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ဒါေတြ ကိုယ္ လုပ္ႏိူင္တဲ့ အရာေတြပဲလို႔ ေသခ်ာေနတာေတာင္ ခႏၶာက အရင္လို မလိုက္ႏိူင္ဘူး။ ပင္ပန္းေနတတ္ၿပီ။ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါတဲ့အခါ ကိုယ္ ငိုမိတယ္။ ငိုလြယ္တာ ကိုယ္မွ မဟုတ္ဘဲ။ တစ္ခုခုေတာ့ တစ္ကယ္ကို လြဲေခ်ာ္ေနခဲ့ၿပီ။
အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္။ လတ္ဆတ္တဲ့ေလကို ရွဳခ်င္တယ္။ အိပ္ေရး၀၀ အိပ္ခ်င္တယ္။ အိပ္ရာထလို႔ ျပဴတင္းတံခါး ဖြင့္လိုက္တာနဲ႔ အစီအရီစိုက္ထားတဲ့ ႏွင္းဆီေရာင္စံုခင္းေတြကို မ်က္လံုးထဲ ျမင္ခ်င္တယ္။ မနက္စာ မုန္႔ဟင္းခါးကို ပဲေၾကာ္နဲ႔ စားခ်င္တယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ စိုက္ထားတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ခင္းေလးထဲက ခူးဆြတ္လို႔၊ ေစ်းက၀ယ္လာတဲ့ ေတာၾကက္အေကာင္ေသးေသးေလးကို ငရုတ္သီးစပ္စပ္ေလးခ်က္လို႔၊ ဘယ္သူကမွ အနံ႔ေၾကာင့္ ကြန္ပလိန္း တက္ေနမွာ မဟုတ္တဲ့ ငါးပိေရက်ိဳေလးကို ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ငရုတ္သီးစိမ္းေလးေထာင္းၿပီး ေဖ်ာ္လို႔။ ထမင္းဟင္းပူပူေလးကို က်က္တာနဲ႔ ခူးခတ္စားၾကလို႔။ ေန႔လည္စာၿပီးတဲ့အခါ စာေရးစားပြဲေလးမွာထိုင္၊ ေရးခ်င္တာေရး ဖတ္ခ်င္တာဖတ္။ ဘ၀ကို အဲဒီလို ပံုေဖာ္ခ်င္လိုက္တာ…..။
လက္ရွိအေျခအေနမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ျခင္းဟာ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္မွႈတစ္ခုသာ ျဖစ္ရင္ ကိုယ္ဟာ က်ရွဳံး ေနတုန္းပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါေလ။ ကိုယ့္မွာ ေရးစရာေတြ ရွိေနတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဖာက္ထုတ္ပစ္ဖို႔ လိုေနတယ္။ လမ္းေၾကာင္းတစ္ခုေပၚ ျပန္တက္ဖို႔ ဂီယာခ်ိန္းဖို႔ လိုတယ္ မဟုတ္လား။
ကားစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ဂီယာခ်ိန္းေနတယ္။
ကရာေတးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ကီသြင္းေနတယ္။
အားျဖည့္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္ အခု ရီခ်ာ့ခ်္ လုပ္ေနတယ္။
မၾကာခင္ ျပန္ျပည့္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။
ကားစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ဂီယာခ်ိန္းေနတယ္။
ကရာေတးစကားနဲ႔ ေျပာရရင္ ကိုယ္ အခု ကီသြင္းေနတယ္။
အားျဖည့္ဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုအေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ္ အခု ရီခ်ာ့ခ်္ လုပ္ေနတယ္။
မၾကာခင္ ျပန္ျပည့္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါပဲ။
စာမေရးၿဖစ္ေသးေပမဲ႔ ေရးၿပီးသားေတြအဆံုးမသတ္ရေသးေပမဲ႔ သိပ္တန္ဘိုးရွိတဲ႔အလုပ္ေတြနဲ႔မအားမလပ္ၿဖစ္ေနခဲ႔တာသိေနပါတယ္ မခ်စ္ရယ္....
ReplyDeleteIf you need recharging, I think I need an overhaul. :-)
ReplyDeleteIf you need recharging, I think I need an overhaul. :-)
ReplyDeleteIf you need recharging, I think I need an overhaul. :-)
ReplyDeleteသိသေလာက္ မခ်စ္ေဟးလားဝါးလားလုပ္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး အက်ိဳးရွိေစတာေတြ လုပ္ေနခဲ့တာပါ။
ReplyDeleteစာကေတာ့ ဘယ္အခိ်န္ေကာက္ေရးေရး ဖတ္ေကာင္းတာပါပဲေလ။
ေရးခ်င္တာေရးလိုက္ေတာ့ စိတ္ေပါ့သြားေတာ့မေပါ့ေလ..
ReplyDeleteWe all always reach one stage which is now. Try to overcome ASAP otherwise you will never get restarted just like me.
ReplyDeleteBut you do very well at least this year, so keep moving forward. :)
This comment has been removed by the author.
ReplyDeleteမၾကီးကလဲ...အဲလိုမခံစားပါနဲ႔ အဲလိုစဥ္းစားရင္းနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ကို ႏိွပ္စက္ေနသလိုျဖစ္ေနမွာေပါ့...ညန္မာျပည္ျပန္လာခ်င္...ခဏျဖစ္ျဖစ္ျပန္ခဲ႔ပါ....။
ReplyDeleteအမခ်စ္ေရ..ေနပူစာလံႈ သို႕မဟုတ္ ေနေရာင္ေအာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ေလ့က်င့္ခန္းေလးလုပ္ေပးပါ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ့္ဘဝအတြက္ ကိုယ္ဘယ္လိုမွ တိုက္ခိုက္ဖို႕ အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးတဲ့ ကေလးငယ္ေလးေတြရဲ႕ ပညာေရး၊ က်န္မားေရး ေတြအတြက္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ေပးဖို႕ ရွိေသးတယ္ ဆိုတာ သတိရလိုက္ပါ၊ စိတ္ပ်က္အားငယ္ စိတ္ဓါတ္က်ေနတဲ့ သူေတြရဲ႕ ဇာတ္လမ္းေလးေတြ နားေထာင္ျပီး အားေပး ေပးပါ၊ ငါဟာ အရမ္းကံေကာင္းေသးပါလား၊ တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြ အတြက္ ငါဟာ တန္ဖိုးရွိေသာ လူပါလားလို႕ ျပန္သတိရတဲ့ အခ်ိန္မွာ အမခ်စ္ အမ်ားၾကီး ျပန္လည္ လန္းဆန္းတက္ၾကြလာမယ္ထင္ပါတယ္။ ...
ReplyDeleteမေရးရင္မေရးပါနဲ႔အုန္းအစ္မ..
ReplyDeleteအေဟာင္းေတြေမႊလို႔မျပီးေသးလို႔ း)
ဂီယာခ်ိန္း၊ကီးသြင္း၊ရီခ်ာ့ခ်္.လုပ္ျပီးရင္ေတာ့
၀ိတ္ပါတက္လာေလမလားေနာ္ း))
ေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့စိတ္ကူးေလး
အျမန္ပုံေဖာ္ႏိုင္ပါေစရွင္
ခ်စ္ခင္လွ်က္
ဝမ္းေအာ့္ သိုုစ္႔ ေဒး ေအာ္ဖ္ သည္မန္႔ ???
ReplyDeleteကိုယ္လည္း ဒီလိုပါပဲ တစ္ခါတေလ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရုပ္ရွင္ေလးေတြ ၾကည့္ ဝတၱဳေလးေတြ ဖတ္ျပီးပဲ ေနခ်င္တယ္.. ဘာဆိုဘာမွ ဦးေႏွာက္သံုးျပီး လုပ္ဖို႕ စိတ္မပါတာမ်ိဳးေပါ့..။ တစ္ခါတေလ စိတ္ေလ ေနတာ..။
ReplyDeleteမခ်စ္ၾကည္ ရီခ်ာ့ပိုစ့္ေလး ဖတ္လိုက္ရတာ
ReplyDeleteဘာေတြလြမ္းသြားမွန္းမသိဘူး၊
အကုန္လံုးလြမ္းသြားတယ္။
ခ်ာ့ခ်င္ျမန္ျမန္ျပည့္ပါေစ။
ဘလက္စ္ယူ၊ သေဘာေကာင္းတဲ့မခ်စ္ၾကည္ခ်စ္ခ်စ္နဲ႔ တူမေခ်ာေလးေရာ
အျမန္ဆံုးခ်ာခ်င္ျပည့္ပါေစဗ်ား........:)
ReplyDeleteမႀကီးခ်စ္
ReplyDeleteစိတ္ဓါတ္မက်လိုက္ပါနဲ႕
ခ်ာဂ်င္ေတြျပည့္လာမွာပါမႀကီး..
ဟုတ္တယ္ဗ်၊ တခါတေလမွာ အဲဒီလိုပဲ...၊ ဘာေတြမွန္းကို တိတိပပ မသိရဘဲ ႐ုပ္ပိုင္းကပဲ အားနည္းသလုိလို၊ စိတ္ပိုင္းကပဲ လြမ္းဆြတ္သလိုလိုနဲ႔..၊ ေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ကို မ႐ွိေတာ့သလို ေလွ်ာက္ျပန္ေတာ့လည္း ခရီးမေရာက္ျပန္ဘူး၊ မခ်စ္ၾကည္ေအးက ရီခ်ာ့ခ်ဘဲလ္ မို႔လို႔ ေတာ္ေသးတာေပါ့၊ Energizer တို႔၊ Duracell တို႔ထက္ မေလ်ာ့ဘဲ Lithium နဲ႔ဖြဲ႔စည္းထားမယ္လို႔ ယံုၾကည္တဲ့ အတြက္ မၾကာခင္မွာ အျမန္ဆံုး အားျပည့္လာမွာပါဗ်ာ..။ း)
ReplyDeleteမၾကာခင္ ခ်ာဂ်င္ၿပည့္လာပါေစ..
ReplyDeleteဘက္ထရီအေကာင္းစားနဲ့ အျမန္ျဖည့္လိုက္ အမ။
ReplyDeleteလာတူေနျပန္ျပီ သမ်ားကေတာ႕ခ်ာဂ်င္မျပည္႕ေသးဘူးဗ်ိဴးးး )
ReplyDeleteခ်စ္တဲ႕
မဒိုးကန္
အားမေလွ်ာ႔နဲ႔ အမ.. ျပည္႔လာမွာ.. အာဂ်ား အာဂ်ား ဖုိက္တင္းကြ... :P
ReplyDeleteအားတင္းထားပါ မခ်စ္ၾကည္ေအးခင္ဗ်ာ။
ReplyDeleteကၽြန္ေတာ္လဲ အခုတေလာ အဲသလုိေတြးေနမိတယ္။ ရုပ္၀တၳဳေတြေနာက္လုိက္ရင္းနဲ႕ အခုေတာ့ သဘာ၀တရားနဲ႕ နီးနီးစပ္စပ္ျပန္ေနခ်င္မိတယ္။
(လီယုိ)
'၀ဋ္ႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါေတြထဲမွာ အဲဒီဘေလာ့ဂ္ဂါ ဆိုတာေတြေရွ႕ဆံုးတန္းကပါေနတယ္ထင္ပါရဲ႕'တဲ့
ReplyDeleteမွန္လိုက္ပါဘိ မခ်စ္ေရ း))
မခ်စ္လိုပဲ တီတင့္လည္း ေသြးေပါင္က်ေလ့ရွိတယ္။
ေနာက္တစ္ခ်က္က မခ်စ္ Home Sick ျဖစ္တာ
ေနမယ္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ရင္ ခ်က္ျခင္းဆိုသလို
ေနေကာင္းသြားမွာပါ။ စိတ္ေတြလည္းျပန္လန္းဆန္း
လာမယ္လို႔ထင္မိတယ္။ တီတင့္ပို႔စ္ကိုအလည္လာခဲ့။
အနည္းဆံုးေတာ့စိတ္ညစ္သက္သာမွာပါ း)
စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ပုိ.စ္အသစ္ေတြေမွ်ာ္ေနပါ့မယ္၊
ReplyDeleteက်န္းမာေရးဂရုစုိက္ပါ၊ မခ်စ္ၾကည္ေအးက အသက္ သိပ္ၾကီးတဲ့ပံု မေပၚတဲ့အျပင္ ေခ်ာတယ္၊ မအိျႏၵာလဲ ေခ်ာတယ္၊ အမ်ိဳးသမီးဘေလာ့ဂါေတြက အေခ်ာေတြၾကီးပဲ၊ ေနာက္စလံုးက သနပ္ခါးလိမ္းတတ္တဲ့ နာမည္သံုးလံုးနဲ. ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ လည္းေခ်ာတယ္၊ အမည္ေတာ့ မေဖာ္ျပေတာ့ပါဖူး၊ ေၾကာက္လို.
CKA ေရ... ဘ၀ဆိုတာႀကီးကို မက္တြယ္မိေနၿပီးမွေတာ့ အားတင္းထားၿပီးေတာ့သာ ဆက္ေလွ်ာက္ၾကစို႕ရဲ႕။
ReplyDeleteအစ္မခ်စ္ေရ...
ReplyDeleteအဲ့ဒါမ်ဳိးက ျဖစ္တတ္တယ္...
ျပန္ေရးရင္း ျပန္မုဒ္၀င္လာပါလိမ့္မယ္...
ျပန္ေရးပါအစ္မေရ.... ဇာဂနာပြဲေလးလဲ ဖတ္ခ်င္ေနတာ...။
အႀကံေပးခဲ့မယ္..
ဂီယာခ်ိန္း၊ ကီသြင္းၿပီး၊ ရီခ်ာ့ခ်္ လုပ္လိုက္ပါ .. :)
Fighting !!!!
အဲဒီလိုမ်ဳိးျဖစ္တာ မခ်စ္တစ္ေယာက္တည္းေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေလ.. လူတိုင္းလို ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ေတာ့ ရီခ်ာ့ခ်္ လုပ္ေနၾကရတာပါပဲ။ အေၾကာင္းရယ္ကမ်ဳိးစံုေပါ့..
ReplyDelete