Thursday, August 30, 2012

ကဗ်ာမ်ားႏွင့္ ကၽြန္မ

ကၽြန္မကို ကဗ်ာေတြနဲ႔ စတင္ရင္းႏွီးေစခဲ့သူက ကၽြန္မအေဖပါ။ ကၽြန္မ ၈တန္း  ၉တန္းေလာက္မွာ အေဖက ၄လံုးစပ္ကဗ်ာေလးေတြ စသင္ေပးပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ၄ ၃ ၂ ကာရန္ယူၿပီး စပ္တဲ့ကဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ ရစ္သန္ေလးေတြနဲ႔ပဲ အသံယူၿပီးခ်ိတ္သြားတဲ့ ကဗ်ာ အဲသလိုသင္ေပးသြားတာပါ။ မွတ္မိေသးတယ္။ သတင္းစာရဲ႕ ေဘးသားမာဂ်င္အျဖဴေပၚမွာ အေဖနဲ႔ ကၽြန္မ ေလးလံုးစပ္ကဗ်ာေလးကို တစ္ပိုဒ္စီ စပ္ခဲ့ၾကဖူးတာ။ အေဖက စာေရးဆရာမဟုတ္သလို၊ ကဗ်ာဆရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ၀ါသနာပါရံုသက္သက္ပါ။ အေဖက သီခ်င္းလည္း အေပ်ာ္ဆိုတယ္။ အေဖ့ဆီက ကၽြန္မရလိုက္တာေတြက သီခ်င္းဆိုတာ၊ ကဗ်ာစပ္တာအျပင္ စိတ္ဆတ္တာ၊ မဟုတ္မခံတတ္တာပါ ရလိုက္ပါေသးတယ္။  ခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္မကိုယ္ထဲမွာ အေဖ့ေသြးသားေတြ ရွိေနတဲ့အတြက္၊ အေဖ့သမီးျဖစ္ရတဲ့အတြက္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ေၾကနပ္ပါတယ္။ ေကာင္းတာပဲ ရရ  ဆိုးတာပဲ ရရေပါ့။

ကၽြန္မ စီးပြားေရးတကၠသိုလ္မွာ မထမႏွစ္စတက္ေတာ့ ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဟိုမွာ ဒီမွာေရးတာမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ဗလာစာအုပ္ထဲမွာ စာရြက္အၾကမ္းေပၚမွာ လက္ထဲရွိတဲ့ စာရြက္နဲ႔ ခ်ေရးလိုက္ခဲ့တာေတြပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ကဗ်ာေတြက ေမာင္ဘြဲ႔ကဗ်ာေတြပါ။ ေမာင္ဘယ္လို ၾကည့္ေကာင္းေၾကာင္း၊ ေမာင့္ေဆးလိပ္ေငြ႔ေတြေနာက္က ရီေ၀ေ၀အၾကည့္ေတြထဲ ဘယ္လို ေပ်ာ္၀င္ေၾကာင္း၊ ေမာင္လမ္းသြားပံုေလးက ဘယ္လို စသျဖင့္ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ခံစားရသမွ်ေရးခဲ့တာပါ။ အဲဒီေမာင္ေတြအေၾကာင္း ခံစားၿပီးေရးေနေပမဲ့ တကယ္တမ္း သူတို႔ကို ခ်စ္သလားဆိုရင္ ကၽြန္မျငင္းရမွာပဲ။ မခ်စ္ဘူး၊ ခံစားၿပီး ကဗ်ာစပ္ခဲ့တာပဲ ရွိတယ္။ ေျပာရရင္ေတာ့ ေမာင္ေတြဟာ ကၽြန္မအတြက္ ကုန္ၾကမ္းေတြမွ်သာ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္လို႔ပဲ ဆိုရမယ္။ (အားနာလိုက္တာ အဟင္းဟင္း)

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ အလုပ္စ၀င္တဲ့အခါမွာ ပထမဆံုး၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္ မွတ္မွတ္ရရ ကၽြန္မ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဗလာစာရြက္နဲ႔ ၆မ်က္ႏွာေလာက္ ရွိပါတယ္။ အဲဒီ၀တၳဳတိုေလးကို အလုပ္မွာ ခင္မင္ေနတဲ့၊ ကၽြန္မလိုပဲစာေပ၀ါသနာပါတဲ့ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ကို ေပးဖတ္လိုက္တယ္။ သူက ငါ့ညီမ ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ညည္းလက္က လံုးခ်င္းေရးလက္ဟ လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မမွာ ဘ၀င္ေတြေတာင္ ျမင့္ခဲ့ရတာ။ အဲဒီ၀တၳဳေလးကို သူဖတ္ၿပီး ျပန္မေပးဘဲထားေတာ့ ကၽြန္မကလည္း ျပန္ေတာင္းရမွာ အားနာ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ကၽြန္မဆီမွာ အမွတ္တရအေနနဲ႔ မက်န္ရစ္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ မၾကခဏဆိုတာလို စာရြက္ေတြေပၚ ဟိုနားခ်ေရး၊ ဒီနားခ်ေရးနဲ႔ တစ္စစီေရးျဖစ္ေနခဲ့တာေတြကလြဲၿပီး တစ္ပုဒ္လံုးအေနနဲ႔ မေရးျဖစ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

ကၽြန္မရန္ကုန္ျပန္ေတာ့ (လြန္ခဲ့တဲ့ ၄-၅နွစ္ေလာက္ကပါ) ေရႊပုဇြန္မွာ မုန္႔စားေနရင္း အီကိုမွာ အတူတက္ခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း (ကၽြန္မေဘးမွာ ထိုင္တဲ့တစ္ေယာက္)နဲ႔ သြားေတြ႔ၾကပါတယ္။ သူနဲ႔ ကၽြန္မ ေက်ာင္းတုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ ေျပာၾကရင္းနဲ႔ သူက အဲဒီတုန္းက နင္ေရးခဲ့တဲ့ကဗ်ာေတြေလ ငါ သိမ္းထားတယ္ သိလား၊  နင့္ကဗ်ာေလးေတြ ငါ့ဆီမွာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ငါ စတက္ပလာေလးနဲ႔ ခ်ဳပ္ၿပီး ေသခ်ာသိမ္းထားတာတဲ့။ ကၽြန္မေလ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားတာမို႔ တကယ္ပဲ အံ့ဩခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္မ ေရးၿပီးတာနဲ႔ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္၀ိုင္းဖတ္ခဲ့ၾကတာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ဟိုပစ္ထား၊ ဒီပစ္ထား ထားခဲ့တာ။ ဒါကို အဲဒီကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းမကေလးက မွတ္မွတ္ရရ ေကာက္သိမ္းထားသတဲ့ေလ။ ၾကံဳရင္ ျပန္ေတာင္းၿပီး ဖတ္ၾကည့္ဦးမွလို႔ ေတးထားခဲ့ေပမဲ့ ခုထိ မၾကံဳႏိူင္ေသးတာကေတာ့ အေၾကာင္းမတိုက္ဆိုင္ေသးလို႔ေပါ့ေလ။

ဒီလိုနဲ႔ပဲ ၂၀၀၉မွာ ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ၿပီး စာေတြေရးျဖစ္လာေတာ့မွ ကၽြန္မရဲ႕ ၀ါသနာခန္းကို ျပန္ဆက္ရေတာ့တယ္။  ျပန္လွည့္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကဗ်ာက ကၽြန္မ ငယ္ရည္းစားလိုပါပဲ။ တကယ္တမ္း ကၽြန္မေရးျဖစ္တာမ်ားေနတာက အက္ေဆး၊ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ၀တၳဳတိုေလးေတြပါ။ ကဗ်ာေတြက ကၽြန္မ သိခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြနဲ႔ စာရင္ အေတာ္ေလးကို ေရွ႕ေရာက္ေနနွင့္ၿပီ။ ကဗ်ာေရြ႔ႏွႈန္းက သိတ္ကို ျမန္ဆန္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မကလည္း သိတ္ကို ေနာက္က်ေနခဲ့ပါတယ္။ ခုမွ ကဗ်ာေလးေတြကို သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေရးတယ္၊ ကမာၻမွာေရာ ဘယ္လိုပံုစံေတြနဲ႔ ကဗ်ာေတြကို ခ်ျပေနၾကတယ္ဆိုတာေတြ ျပန္ေလ့လာေနျဖစ္ပါတယ္။ နားမလည္ႏိူင္တဲ့ ကဗ်ာေတြမ်ားေနေသးေပမဲ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းေတာ့ သေဘာေပါက္သလိုလိုရွိလာပါၿပီ။ ကဗ်ာေရးနည္းေတြ တက္ကနစ္ေတြ နားမလည္လွေပမဲ့ ကဗ်ာမွာပါတဲ့ အသံေတြကို နားေထာင္ရတာ ကၽြန္မႀကိဳက္ေနမိပါၿပီ။

တကယ္ဆို ကၽြန္မျဖစ္ခ်င္ခဲ့တာက ကဗ်ာဆရာပါ။

Tuesday, August 28, 2012

သို႔ ခ်စ္ၾကည္ေအး မွ / ကၽြန္မ

ကၽြန္မက အင္မတန္ စိတ္လက္ျမန္ဆန္သူျဖစ္တယ္။ တစ္ခုခုဆို ခ်က္ခ်င္းဆံုးျဖတ္ၿပီး လုပ္လိုက္ရမွ။ ေနာက္ဆက္တြဲ မွားမွန္ေတြကိုလည္း ရဲရဲရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္တာပဲ။ အျဖဴအမဲ အေျဖကို သဲသဲကြဲကဲြသိလိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာရွိသလို အေျဖကို ေစာင့္ေနရတာမ်ိဳးအတြက္ စိတ္မရွည္တတ္ တဲ့သူပါ။ စကားေျပာလည္း ျမန္ဆန္သေလာက္ တစ္ခါတစ္ေလ သူမ်ားေျပာေန တုန္း ျဖတ္ေျပာမိ သလို ျဖစ္သြားတတ္တာမို႔ အေတာ္ေလး သတိထားေနရပါတယ္။ ကိုယ္က ေမ့လည္း ေမ့တတ္လာတာမို႔ သတိရလာတုန္းေလး ေျပာခ်လိုက္ခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ အဲဒီစရိုက္ဟာ ခ်စ္ၾကည္ေအးဆိုတဲ့ ကေလာင္တစ္ခုယူၿပီး စာေရးတဲ့အခါမွာ သိတ္ကို ထင္ရွားလာပါေတာ့တယ္။  တခါတေလ  ကၽြန္မေရးခဲ့တဲ့ အရင္ကပိုစ့္ အေဟာင္းေတြ ျပန္ဖတ္တဲ့ အခါမွာ ေရွ႕ကို ျမန္ျမန္သြားေနတဲ့ အေရးအသားေတြကို ေတြ႔ရ တယ္။ ျမန္ျမန္ၿပီးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ စာဖတ္သူ ဇာတ္ရည္လည္ မလည္ထက္ ကၽြန္မက ျမန္ျမန္ျဖတ္ခ် လိုက္ခ်င္တာမ်ိဳးေတြပဲ ေတြ႔ရတယ္။ စာပိုဒ္ေတြက တစ္ခုနဲ႔ တစ္ခု ခ်ိတ္ဆက္မေနဘဲ ခပ္ျမန္ျမန္ ပံုေဖာ္လိုက္တာမ်ိဳးေတြ မ်ားမွမ်ားပါပဲ။

ဥပမာ လြမ္းစရာေကာင္းတဲ့ ေနရာမ်ိဳးမွာ စာဖတ္သူကို တစ္စိမ့္စိမ့္လြမ္းေအာင္ ကၽြန္မက ဆြဲေခၚမသြားဘဲ တံုးတိျဖတ္ခ်လိုက္တာမ်ိဳး။ ဒီေတာ့ စာဖတ္သူက ၀မ္းနည္းစရာေလးပါလားဆိုၿပီး ခံစားမလို႔ ရွိတုန္း ျဗဳန္းဆို ကၽြန္မက ေနာက္တစ္ခန္း ေခၚသြားေနခဲ့ၿပီ။ အဲသလိုမ်ိဳးပါ။  ကၽြန္မက ကိုယ္တိုင္လည္း သိတ္မႏုေတာ့ စာေတြကလည္း မာဆတ္ဆတ္ ေထာင့္ေတာင့္ေတာင့္ေတြရယ္။ ၾကာၾကာလည္း မခံစားတတ္သူ၊ ဘာျဖစ္ျဖစ္ ၿပီးၿပီပဲ ဆိုၿပီး လႊတ္ခ်ခဲ့တတ္သူ ျဖစ္ေလေတာ့ အဲဒီမွာ ကၽြန္မေရးတဲ့ စာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ အဲဒီ စရိုက္ေတြ ၀င္ေနခဲ့ေတာ့တယ္။

ခုဆို ကၽြန္မ၀တၳဳတိုေလးေတြ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ဟိုနား ဒီနား ပါစျပဳလာၿပီ။ စာေရးသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ၀မ္းသာစရာေကာင္းတဲ့အခ်က္ပါ။ အဲသလို ၀မ္းသာတာနဲ႔ထပ္တူ သတိျပဳစရာေတြကလည္း မ်ားျပားလာခဲ့ပါတယ္။ အရင္ကလို စာေရးရင္ မေလာဖို႔။ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ေရးဖို႔။ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ေတြမွာ ကိုယ့္ကာရိုက္တာေတြ သိတ္လႊမ္းမေနဖို႔၊ ေျပာတဲ့ ဒိုင္ယာေလာဂ့္ေတြကအစ ကၽြန္မ၀င္ေျပာေနတာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မဖန္တီးထားတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ရဲ႕ စရိုက္နဲ႔ အပ္စပ္တဲ့ ေျပာစကားေတြ ျဖစ္ေစဖို႔ စသျဖင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားေပးေနရပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာကေလ  ကၽြန္မရဲ႕ အဲသလိုစာေလးေတြကို ခုခ်ိန္ထိ သည္းခံဖတ္ေပးၾကတဲ့ မိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္း ေရးေဖာ္ေတြကို ရင္ထဲက နင့္နင့္နဲနဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆိုတာပါပဲ။


Thursday, August 23, 2012

အလြမ္းကဗ်ာရိုးရိုးေလး တစ္ပုဒ္

စိမ္းစိမ္းစက္စက္  ျမႏုရြက္တို႔
တိမ္းလွ်က္ဘယ္ညာ  ပုလဲရြာေစြ
ပု၀ါေငြသား  ျခံဳလႊာပါးျဖင့္
ပိုင္းျခားမထင္  ေမာင့္ရုပ္သြင္ မွန္း
ခ်စ္မက္တမ္းေသာ  အလြမ္းေမာခက္
ပစ္ခ်ရက္ဘူး ေႏွာင္ငင္ဦးမည္
ၾကည္လင္စိမ္းဖန္႔ ေရသားျပန္႔တြင္
အရိပ္ထင္ေသာ္ ေမာင္ပင္ျဖစ္လိမ့္
လူးလိွမ့္ကြဲအက္  လြမ္းေရးခက္ရွာ
အနားမွာေန ၾကည္ျဖဴေစစိမ့္
ႏွစ္သိမ့္ေရာ္ရမ္း စိတ္၀ယ္မွန္းဆ
တသသရွင့္.....။ 


(ကာရန္နဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြကို သတိရလို႔...)

Tuesday, August 14, 2012

အေၾကးခြံမ်ား


ကၽြန္ေတာ္ ဒီရံုးကိုေရာက္တာ မၾကာလွေသးေသာ္လည္း ခင္မင္ဖြယ္ေကာင္းေသာ ရံုးသူရံုးသားမ်ားေၾကာင့္ တခဏခ်င္းမွာပင္ အားလံုးႏွင့္ ငယ္ေပါင္းပမာ ရင္းႏွီးသြားခဲ့ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အထက္အရာရွိ ဦးေက်ာ္ေဇာ။ ေလးစားဖြယ္ တည္တံ့သလို၊ ခင္မင္ဖြယ္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္ေသာ သူ႔၀သီေၾကာင့္ လက္ေအာက္ငယ္သား အားလံုး၏ ခ်စ္ေၾကာက္ရိုေသခံလည္းျဖစ္သည္။

သို႔ေသာ္ ေသမင္းသည္ အေကာင္းႀကိဳက္သူပီပီ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္တကြ အားလံုးကခ်စ္ေသာ ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာကိုမွ ေစာလွ်င္စြာ ေရြးေခၚသြားခဲ့သည္။ သည္မွာပင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာ့အိမ္ကို ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္လာေတာ့သည္။

@@@@@@

ဆရာဆံုးပါးသြားခ်ိန္မွာ သားတစ္ေယာက္၊ သမီး သံုးေယာက္၊ ေျမး ငါးေယာက္ႏွင့္ ဆရာ့အိမ္သူတို႔ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

“ေမာ္လီေရ အိုင္ မအားလို႔၊ ဒက္ဒီ့အတြက္ ဘဲကင္နဲ႔ ဒန္ေပါက္ ကိုကို႔ကို သြား၀ယ္ခိုင္းေပးစမ္းပါ။ ျမန္ျမန္ေလး သြားလို႔…”

“နန္စီကလည္းကြာ နီးနီးနားနား လမ္းထိပ္ဆိုင္က ေၾကးအိုးေလးပဲ ဒက္ဒီ့ကို ေကၽြးလိုက္ပါလားဟင္”

“ေၾကးအိုးက မေန႔က ေကၽြးၿပီးသားေလ ေမာ္လီရယ္၊ ယူကလည္း ဒက္ဒီ အစားမက္တာ၊ သူ ဘာေတြ ႀကိဳက္တတ္တယ္ဆိုတာ သိရက္သားနဲ႔”

“အိုေခ အိုေခ နန္စီရယ္၊ အိုင္ ကိုကို႔ကို ၀ယ္ခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္”

ဆံုးပါးသြားေသာအေဖအေပၚ အစားအေသာက္ကအစ ဂရုတစိုက္ရွိတာ ခ်ီးက်ဴးစရာ။ ေၾကးအိုး၊ ဘဲကင္နွင့္ ဒန္ေပါက္ဆိုတာ ဦးေက်ာ္ေဇာလို ေသၿပီးသူအတြက္ ေန႔စဥ္စာတဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို လူေတြအတြက္ေတာ့ တခါတရံစာ၊ ပြဲလမ္းစာသာ ျဖစ္ေလသည္။ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့ အဲလို ပြဲလမ္းစာေတြ တစ္ပတ္ေလာက္ေတာ့ ေန႔စဥ္ ၀ယ္စားၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။

“ကိုကို မမနန္စီက ဒက္ဒီ့အတြက္ ဘဲကင္နဲ႔ ဒန္ေပါက္ သြား၀ယ္ေပးပါတဲ့”

“သြား၀ယ္ေပးမယ္ေလ၊ ဒါေပမဲ့ အိုင့္ကားက ဒီေန႔ ၀ပ္ေရွာ့ပို႔ထားတာ။ ဒက္ဒီ့ကားပဲ ယူသြားလိုက္မယ္။ နန္စီေရ အိုင္ ဒက္ဒီ့ကား ယူသြားမယ္ေနာ္၊ ေသာ့ေပးလိုက္ဦး”

“ပက္ထရစ္ရယ္ အဲဒီကားက အိုင့္နာမည္ေပါက္နဲ႔ ဒက္ဒီ အိုင့္ကို ေပးခဲ့တာေနာ္၊ ယူ ကားေမာင္းၾကမ္းပံုနဲ႔ေတာ့ အိုင့္ကား ပြန္းလာဦးေတာ့မွာပဲ”

“ေအးပါ နန္စီရာ ယူကလည္း အိုင္ ေျဖးေျဖးပဲ ေမာင္းမွာပါ၊ ေပး  ေသာ့”

တစ္အိမ္လံုးတြင္ ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာႏွင့္ ေၾကာင္မေလးနက္နက္တို႔သာ ျမန္မာနာမည္ ရွိပံုေပၚေလသည္။ ဆရာ့အိမ္သူ မွာ ေမးရိုးေလးေထာင့္စပ္ ၊ႏွာရိုးျမင့္ျမင့္ႏွင့္ ျဖဴေသာအသားအရည္ရွိ၍ ဘိုဆန္ဆန္ ေခ်ာေမာေသာ မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ငိုရလြန္းေသာေၾကာင့္ ျဖဴေသာအသားတို႔ နီျမန္းေနကာ ႏွာေခါင္းထိပ္တြင္ အသားေတြေတာင္ ပြန္း၍ေနသည္။ ဧည့္သည္တစ္စု လာလိုက္၊ ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ ဇာတ္စံုခင္းျပလိုက္တာ၀န္ကို အႀကီးမ နန္စီႏွင့္ ဆရာ့အိမ္သူတို႔ တာ၀န္ယူၿပီး အလတ္မ ေမာ္လီႏွင့္ အငယ္မ ေအမီတို႔က အေကၽြးအေမြး တာ၀န္ယူထားၾကေလသည္။

လာသမွ်ဧည့္ပရိသတ္မ်ားအား ေနၾကာေစ့၊ ဖယံုေစ့၊ ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ လဖက္သုတ္တို႔ ေကၽြးေမြးဧည့္ခံရာ ေရေႏြးၾကမ္း အိုးလိုက္ျဖည့္ရသည္မွာ လမ္းေဘးလဖက္ရည္ဆိုင္ထက္ပင္ ပိုျမန္ဆန္ေသးေတာ့သည္။ အသုဘပို႔လာသူမ်ားမွာကား ၀မ္းပန္းတနည္းျဖစ္လွ်က္က စား၀င္ၾကပံုရသည္ဟု ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ့္ဖာသာ ျပံဳးမိေသးသည္။

မသာတစ္ေခါက္၊ ေက်ာင္းဆယ္ေခါက္ဟု ခုနက ေျပာေနၾကေသာ မိန္းမႀကီးတစ္အုပ္မွာ ဖယံုေစ့ တခြပ္ခြပ္၀ါးရင္း ခ်န္နယ္ေျပာင္းကာ ကိုရီးယားကားအေၾကာင္း ခပ္တိုးတိုးေျပာေနၾကၿပီ။ အိမ္ေရွ႕ ရြက္ဖ်င္တဲထဲက လူတစ္စုကမူ ဂဏန္းႏွစ္လံုး၏ ျဖစ္ႏိူင္ေျခအေၾကာင္း အာေဘာင္အာရင္းသန္လ်က္ရွိၾကသည္။ ဒါသည္ပင္ သူတို႔ရဲ႕ မရဏာႏုႆတိ ျဖစ္မည္။

“အီး ဟီး ဒက္ဒီသနားပါတယ္ ေနမယ္ဆို ေနႏိူင္ေသးတဲ့ဟာ၊ ခုေတာ့ နန္စီတို႔ကို ထားသြားခဲ့ဲၿပီေပါ့ အန္တီရယ္”

“ေအးေလ ၅၈ႏွစ္ဆိုတာ ငယ္ေသးတာပဲကြယ္၊ ဒါေပမဲ့ သမီးရယ္ ေသျခင္းတရားက ႀကီးငယ္မေရြးဘူးေလ သမီးရဲ႕ ေနာ္”

“ဟုတ္ပါတယ္ အန္တီရယ္ ဒါေပမဲ့ ဒက္ဒီ ပင္စင္ယူၿပီးရင္ သားအဖေတြ အေမရိကားသြားလည္ဖို႔ လုပ္ထားတာ၊ ခုေတာ့ ဟင့္ အင့္…။  ဟဲ့ မိဥတို႔ မိစုတို႔ ဟိုမွာ လက္ဖက္လိုက္ပြဲ လုပ္ဦး၊ ေအမီေရ ဒီမွာ ဒက္ဒီ့ ေဆးလိပ္ ကုန္ၿပီ၊ ေနာက္အသစ္တစ္လိပ္ မီးညိွေပးလိုက္ဦး၊ အီး ဟီး ဟီး အန္တီရယ္ သမီးတို႔ ဘယ္လို ေျဖရမွာလဲ အီး ဟီး…”

ေသမဲ့ေသ အေမရိကားသြားလည္ၿပီးမွ အေဖကို ေသေစခ်င္ပံုရေသာ အႀကီးမ မနန္စီမွာ တစ္အိမ္လံုးတြင္ အခရာ ျဖစ္ပံုရသည္။ ဧည့္သည္ႏွင့္ စကားေျပာလိုက္၊ အိမ္ေဖာ္ေကာင္မေလးေတြကို လွမ္းခိုင္းလိုက္၊ အေဖလုပ္သူ အေလာင္းျပင္ထားေသာနားမွာ လိုတာေတြကို လုပ္ေပးဖို႔ေျပာလိုက္ႏွင့္ ႏွႈတ္ မလည္ႏိူင္ေအာင္ ကရားေရလႊတ္ ေနေလသည္။

ေရႊေဘာင္ကြတ္ထားေသာ ဆရာ့ဓါတ္ပံုေရွ႕တြင္ ဆရာေသာက္ေနက် မာဘိုလိုစီးကရက္ဘူး ရွိသည္။ အသစ္တစ္လိပ္ ကို မီးညိွေပးထားၿပီး ဖြင့္ထားေသာဘူးခြံႏွင့္ ဇစ္ပိုမီးျခစ္ကိုမူ ေဘး၌ခ်ထားေလသည္။ သြားတိုက္ေဆးထည့္ထားေသာ သြားတိုက္တံ တစ္ေခ်ာင္းလည္း ေတြ႔ေသးသည္။ ေဘးမလွမ္းမကမ္းမွာ ဆရာ့ ေဂါက္အိတ္ႀကီး ခ်ထားတာေတြ႔ေသာ္ အဲဒါႀကီးမ်ား မီးထဲထည့္ရွႈိ႕ဦးမွာလား ေတြးမိစဥ္ ဘဲကင္ႏွင့္ ဒန္ေပါက္သြား၀ယ္ေသာ ဆရာ့သား ျပန္လာကာ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေျပာေလမွ စိတ္ထဲေအးသြားရသည္။

“ကိုေထြးေရ ျပန္ကာနီးရင္ ဒီေဂါက္အိတ္ကို ကားေပၚတင္ေပးဦးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဒက္ဒီ့အေမြ Adams ေဂါ့ဖ္ဆက္ေလး”

ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ ႏိူ႔မဟုတ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၾကားက ႏွေမ်ာမဆံုး ျဖစ္ရဦးေတာ့မည္။

“ဒက္ဒီတို႔မ်ား သူ႔သမီးေတြပဲ အေမြေတြ ေပးသြားလိုက္တာ၊ အိုင့္က်ေတာ့ ဒီ ေဂါ့ဖ္စက္ေလး တစ္ခုပဲ”

“အံမယ္ ယူေနာ္၊ ယူ မိန္းမရတံုးက တိုက္တစ္လံုး လက္ဖြဲ႔ခဲ့တာေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ဒက္ဒီ့ေရာ္ဘာျခံေတြ ရလိုက္တာ ဘယ္သူလဲ ေျပာပါဦး”

“ေအးေလ ကိုကို ယူကလည္း အကုန္လိုခ်င္ေနတာပဲ”

“နန္စီ ေမာ္လီ သားပက္ထရစ္ ေတာ္ေတာ့၊ မာမီ စိတ္ဆင္းရဲေနရတဲ့အထဲေနာ္၊ မင္းတို႔ ဒက္ဒီၾကားရင္ စိတ္ေကာင္းမယ္မ်ား ထင္ေနသလား ဟင္”

မေအျဖစ္သူ၀င္ေျပာေတာ့ သူတို႔ မဟုတ္သလို အသံေတြ တိတ္သြားၾကျပန္သည္။ ေၾသာ္…ရွိသူတို႔၏ ဒုကၡေတြ။ မရွိလွ်င္ျဖင့္ သားသမီးေတြ ခုလို အေမြလုေနစရာ လိုမွာမဟုတ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆို မိဘမေသခင္ကတည္းက အေမြလုေနၾကတာ၊ ဒါနဲ႔ စာရင္ေတာ့ ေသမွ အေမြလုတာ ေတာ္ေသးတာေပါ့ဟု  ဆရာ့သံေယာဇဥ္ႏွင့္ ဆရာ့သားသမီးေတြအေပၚ ပိုပိုသာသာေလး ေတြးေပးေနမိသည္။

“အင့္ အဟင့္ ဟင့္ ဟုတ္တယ္ မမျမရယ္၊ အေကာင္းႀကီးမွ အေကာင္းႀကီးပါပဲ။ အဲ့ဒီညက အုန္းႏိူ႔ေခါက္ဆြဲပဲ ထမင္းလြတ္စားမယ္ဆိုၿပီး စားေသးတာ”

“အင္း တရားနဲ႔သာ ေျဖပါကြယ္ ဂ်င္နီရယ္၊ ကိုေက်ာ္ေဇာက ဘ၀မွာ သူေနခ်င္သလို ေန၊ စားခ်င္သလို စားသြားခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား၊ ေသေတာ့လည္း နာတာရွည္ႀကီး ခံစားသြားရတာမဟုတ္ဘဲ ခုလို ျဗဳန္းကနဲ ျဖစ္သြားတာ သူ႔အတြက္ ေကာင္းတာေပါ့ကြယ္”

“ဟုတ္ပါတယ္ မမျမရယ္၊ သူကေလ အျမဲေျပာတယ္ သိလား၊ ကိုယ္ အရင္ေသမွာပါ ဂ်င္နီရယ္ တဲ့၊ အဲဒါကို သူ ေသခ်ာသိေနလို႔ပဲလား မေျပာတတ္ဘူး၊ ေရွ႕ေနနဲ႔ ေသတမ္းစာ အေသအခ်ာ ေရးသြားခဲ့တာ”

ပိုင္ဆိုင္သမွ်ေတြကို နံပါတ္စဥ္ထိုးကာ ဇနီးႏွင့္ သားသမီးမ်ားကို ခြဲေ၀ေပးခဲ့သည္အထိ ဆရာက အကြက္ေစ့ေစ့ စီစဥ္ခဲ့ေလသည္။ ေသရင္ေတာင္ မီးသၿဂိဳလ္ဖို႔ပဲ မွာထားခဲ့တာသည္ပင္ က်န္ရစ္သူမိသားစုေတြ ႏွစ္ပတ္လည္တိုင္း ေဆြးေျမ့တမ္းတ မေနၾကရေအာင္ ျဖစ္လိမ့္မည္။

အသုဘခ်မည့္အခ်ိန္က ေန႔လည္ ၂နာရီ၊ ခဏေနေတာ့ အားလံုး ျပင္ၾက ဆင္ၾကႏွင့္ လွႈပ္လွႈပ္ရြရြ ျဖစ္လာၾကသည္။

ေခါင္းထဲ ထည့္ၾကေတာ့မည္မို႔ ခုမွပဲ ေခါင္းကို အေသအခ်ာ ၾကည့္မိရာ အလူမီနီယမ္ေခါင္းကို အတြင္းပိုင္းမွာ ကတၱီပါအျဖဴစြတ္စြတ္ခင္းႏွင့္မို႔ အေနာက္တိုင္း၀တ္စံုအနက္ ဆင္ေပးထားေသာ ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာ၏ အေလာင္းမွာ ထင္းကနဲ ထင္သာျမင္သာရွိသည္။ ထို႔အျပင္ မိတ္ကပ္ျပင္သူ အေသအခ်ာ ျပင္ဆင္ဖီးလိမ္းေပးထားေသာေၾကာင့္ ဆရာ့ႏွႈတ္ခမ္းေသြးမ်ားပင္ ပန္းႏုေရာင္သမ္းေနသလို ထင္ရေလသည္။

ေငြေၾကးခ်မ္းသာေသာအခါ မၾကာခင္ ျပာျဖစ္မည္ကိုပင္ တန္ဆာဆင္ခ်င္ၾကေသးသည္ကို ထူးဆန္းသလိုျဖစ္လွ်က္က အံ့ၾသၿပီး မေနေတာ့။

@@@@@@

အသုဘယာဥ္ေနာက္မွ ဆလြန္းကားေလးေပၚတြင္ ဆရာ့အိမ္သူႏွင့္ သမီးအငယ္လိုက္ပါၿပီး ဆရာ့သားေမာင္းေသာ ေနာက္ ကားႀကီးေပၚတြင္ အႀကီးမႏွင့္ အလတ္မတို႔ လိုက္ပါလာၾကသည္။ သူတို႔ နွစ္ေယာက္လံုးပင္ အထက္ေအာက္ ဆင္တူ အနက္ေရာင္နွင့္ ေနကာမ်က္မွန္ အနက္ေရာင္ႀကီးမ်ား တပ္ထားၾကေလသည္။ လက္ကိုင္ပု၀ါေလးႏွင့္တို႔ကာ တို႔ကာ တအိအိ ငိုလာလိုက္ၾကသည္မွာ သုႆာန္ေရာက္သည္ အထိပင္။

သုႆန္ေရာက္လွ်င္ ဇရပ္ထဲမွာ တရားနာၾကသည္။ ေခါင္းထဲၿငီးစီစီျဖစ္လာ၍ ဇရပ္အျပင္ ခဏထြက္လာစဥ္ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးထဲ တန္း၀င္လာတာက ကေလးငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသုဘတစ္ခု။ ေခါင္းမွာ ေရးထားတာက ေမာင္ျမတ္ေ၀-အသက္ ၈ႏွစ္။ ေခါင္းေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ ပန္းႏုေရာင္ ဖဲပြင့္ကေလးေတြ ေလးငါးဆယ္ပြင့္ ခပ္က်ဲက်ဲ ျဖစ္သလိုကပ္ထားေသာ ထင္းရူးသားေခါင္းကေလး။

ေခါင္းေဘးမွာ မေအျဖစ္သူဟုထင္ရေသာ ပိန္ပိန္ပါးပါး အရြယ္ခပ္ငယ္ငယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ အံကို တင္းတင္းႀကိတ္လွ်က္။ အမ်ိဳးသမီး၏ရင္ေအာက္မွာ ပု၀ါတစ္ထည္ စည္းေႏွာင္ေပးထားေသးသည္။ ဖေအျဖစ္ပံုရေသာ အမ်ိဳးသားက သူ႔လက္ေမာင္းကို တြဲကာ ေဘးမွ လိုက္ပါလာေလသည္။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုးမွာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းေလးေတြ၀တ္ထား၍ လူေရာင္မဲြေသာ အသုဘပို႔လာသူမ်ားမွာ ေခ်ာက္တီးေခ်ာက္ခ်က္ႏွင့္ ဘတ္စ္ကား တစ္စီးစာပင္ မျပည့္တတ္။

“မ၀င္း၊ ညီမ ငိုခ်လိုက္ေနာ္ ငိုခ်လိုက္ တင္းမထားနဲ႔”

ေဘးမွ ညိဳညိဳပိန္ပိန္ မိန္းမႀကီး အသံ။

သို႔ေသာ္ မ၀င္းဆိုေသာ ကေလးအေမက မငိုပါ။

“ကၽြန္မ ေျဖႏိူင္ပါတယ္ အစ္မရယ္၊ သားေလးကိုပဲ သနားတာပါ။ ေနမေကာင္းလို႔မွ ေသခ်ာ ေဆးမကုေပးလိုက္ႏိူင္တဲ့ ဘ၀”

ကေလးအေမက ေျပာရင္းမွ လည္ပင္းေၾကာမ်ားပင္ ေထာင္ထလာေအာင္ အံကို ႀကိတ္လိုက္ျပန္သည္။ ကေလးအေဖ ကေတာ့ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးမ်ားႏွင့္ သားအေခါင္းကိုသာ စိုက္ၾကည့္ေနဆဲ။ ျဖစ္ရေလ။ ေဆးကုသစရိတ္ မရွိရွာလို႔ ဒီကေလး ပစ္လိုက္ရတာလို႔ နားလည္လိုက္မိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲ က်င္ကနဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ အိတ္ကပ္ထဲ စမ္းၾကည့္မိေတာ့ ေငြေလး ငါးရာခန္႔ ရွိေနသည္။ ထိုအထဲမွ ေငြတစ္ရာ ေရတြက္ကာ ကေလးအေဖလက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္မိသည္။

“ကေလးအတြက္ ဆြမ္းသြတ္အလွႈထဲ ထည့္လွႈေပးပါဗ်ာ”

စိုစြတ္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားႏွင့္ ကေလးအေဖက ကမ္းေပးေသာေငြကို လွမ္းယူရင္း မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးတစ္ခု ႀကိဳးစားတင္ရွာသည္။ မျပံဳးျပပါနဲ႔ဗ်ာ၊ ကေလးအေဖအျပံဳးကို ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က လွမ္းတားပါေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္မွ ေ၀၀ါးလာေသာမ်က္၀န္းတို႔ကို အႏိူင္ႏိူင္ ထိန္းေနရတာ၊ ကေလးအေဖ၏ မပီေသာအျပံဳးကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္လိုေတာ့ပါ။

သူတို႔သားကေလးကို မီးသၿဂိဳလ္စက္ထဲ ထည့္ၾကေတာ့မည္။

“ခဏေလး”

ကေလးအေမ အသံ။

သၿဂိဳလ္စက္ထဲမသြင္းမီ ကေလးအေမသည္ အေခါင္းကို ဖြင့္ခိုင္းကာ သားကေလးမ်က္ႏွာကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ၀ေအာင္ ရွႈ႕သည္။ ေခါင္းဖ်ားကေန သားေျခဖ၀ါးကေလးေတြအဆံုး တရွႈံ႕ရွႈ႕ံနမ္းရွိႈက္သည္။ ကေလးအေဖကမူ မ်က္ႏွာကို တဖက္သို႔သာ လႊဲထားေလသည္။

“ရပါၿပီ ထည့္ၾကပါေတာ့”

ကေလးအေမဆီမွ တိုးလ်ေသာအသံေလး ထြက္လာခိုက္ တာ၀န္ရွိသူတို႔က ေခါင္းကိုပိတ္ကာ ဂ်ိဳင္းကနဲ အသံႏွင့္အတူ အေခါင္းအား မီးညြန္႔မီးစြယ္မ်ားထဲ တည့္သြင္းလိုက္ၾကေတာ့သည္။ ထိုအခါမွ ကေလးအေဖသည္ ေခါင္းကို အုတ္နံရံႏွင့္ အုန္းကနဲ ေျပးေဆာင့္ရာ ကေလးအေဖကို ၀ိုင္းဆြဲသူက ဆြဲ၊ ေအာ္ငိုသူေတြက ငိုႏွင့္ ပြက္ေလာရိုက္ ကုန္ၾကေလသည္။

ဆက္မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္သားႏွင့္ ရြယ္တူျဖစ္ေသာ ကေလးတစ္ေယာက္၏ ေနာက္ဆံုးခရီး။ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ငယ္ရြယ္ပံုရလွ်က္ ပိုမိုအိုစာပံုေပါက္ေနေသာ ကေလးမိဘနွစ္ပါး။ သီးကင္းေလးေတြလည္း တျဖဳတ္ျဖဳတ္ေၾကြတတ္ေသာ ေသျခင္းတရား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလံုး ဘယ္သူမွ ေရွာင္လႊဲမရႏိူင္ေသာ လမ္းပင္။

@@@@@@

“ေခါင္းပိတ္ေတာ့မယ္တဲ့ ဘယ္သူေတြ ၾကည့္ၾကဦးမလဲ”
  
“မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး သား ပက္ထရစ္ရယ္။ နန္စီတို႔ ေမာ္လီတို႔ လာၾက၊ ဒက္ဒီ့ကို ေနာက္ဆံုးကန္ေတာ့ၾက”

“အီးဟီးဟီး ဒက္ဒီေရ ဒက္ဒီ ျဖစ္ရေလ ဒက္ဒီရဲ႕”

“ဒက္ဒီ့ကို ထည့္ေတာ့မလို႔လားဟင္၊ ဟင့္အင္း ဒက္ဒီ ေနပါဦး ဒက္ဒီရဲ႕၊ သမီးတို႔ကို ထားမသြားပါနဲ႔ေနာ္”

“ဟင့္အင္း ဒက္ဒီ့ကို မထည့္ၾကပါနဲ႔ မထည့္ၾကပါနဲ႔ေနာ္”

သားသမီးမ်ားက ဆရာ့ေခါင္းကို စက္ထဲထည့္ဖို႔ျပင္ေနေသာ တာ၀န္ရွိသူထံမွ ၀ိုင္းဆြဲေနၾကတာ ျမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပင္ စိတ္ထဲ မေကာင္း။ သြားႏွင့္ေတာ့ ဆရာေရ…။

တာ၀န္ရွိသူသည္ အလိုလိုက္ဟန္ႏွင့္ ခဏမွ် တန္႔သြားေသးသည္။ ၿပီးမွ…

“ကဲ ေက်နပ္ၾကပါေတာ့၊ ေနာက္မွာ တစ္ျခား အသုဘရွင္ေတြ ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဒါနဲ႔ ေသစာရင္းေလး တစ္ခ်က္ေလာက္ ျပလို႔ရမလားဗ်ာ”

“ပက္ထရစ္ ဒက္ဒီ့ ေသစာရင္းေရာ”

“ရွိတယ္ ရွိတယ္ ခဏေလး”

ဆရာ့သားက သူ႔ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲ ႏွႈိက္ၾကည့္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာမွ ျပန္ပါမလာ။ အက်ၤ ီအိတ္ထဲ ႏွိႈက္ၾကည့္ျပန္သည္။ ဘာမွ ပါမလာျပန္။

“ဟာ ျပႆနာပဲ အိမ္မွာ က်န္ခဲ့ၿပီ ထင္တယ္ဗ်ာ”

“အာ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သၿဂိဳလ္ေပးခြင့္ မရွိဘူး၊ စက္ထဲထည့္လို႔ မရပါဘူးခင္ဗ်ာ”

“အို ဘယ္ျဖစ္မလဲ၊ ထည့္ပါရွင့္”

အႀကီးမ နန္စီ့ အသံ။

“မထည့္လို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲဗ်ာ”

ဆရာ့သား အသံ။

“အင္းေလ ေမာ္လီတို႔က ဒက္ဒီ့ကို ျပန္သယ္သြားရမွာလား လို႔”

အသုဘပို႔ ပရိသတ္အားလံုး ငိုသံေတြ ရွဲကနဲ ရပ္သြားကာ စို႔လာေသာ မ်က္ရည္တို႔ပင္ ျပန္၀င္သြားခ်င္ခ်င္။ ဆရာသာ ၾကားႏိူင္ရင္ေတာ့ ခုမွပဲ ရင္ကြဲ ေသခ်င္စရာျဖစ္ေလသည္။

“ဒါဆိုလည္း ခဏေလး ေဘးဖယ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ေနာက္က အသုဘေတြ အရင္ သၿဂိဳ ၤလ္ပါေစ”

အေခါင္းကို တရားနာဇရပ္ဆီသို႔ ျပန္သယ္လာၾကကာ ဆရာ့သားက အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေမးသည္။ ဆရာ့သမီး အႀကီးမႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ အငိုရပ္သြားကာ သူတို႔အစ္ကိုကို ေစာင္ေပေပ ၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။

“ဟဲ့ မိဥ တီဗီနားတို႔၊  အိမ္ေရွ႕က စားပြဲခံုေပၚတို႔ ရွာၾကည့္စမ္း၊ ဒက္ဒီ့ ေသစာရင္းစာရြက္မ်ား ငါ တင္ထားခဲ့မိ သလားလို႔၊ ေအးေလ အိမ္က မထြက္ခင္ကပဲ အသုဘကားလာေတာ့ ငါ ထုတ္ျပလိုက္ေသးတာ။ ဟမ္ ေတြ႔လား ေတြ႔ၿပီလား၊ ေအး ေအး အဲဒါ သုႆန္ကို အျမန္လာပို႔ေပးစမ္း ၾကားလား ဒါပဲ ဒါပဲ”

ခဏၾကာေတာ့ ဆရာ့သားဖုန္းက ျမည္လာျပန္သည္။

“ဘာ ကားေမာင္းပို႔မဲ့သူ မရွိဘူး ဟုတ္လား။ ဟာ ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ဟာေတြ၊ ေတြ႔ရာတက္စီ ငွားလာခဲ့ေပါ့ဟ။ အေရးထဲ လာ လာ ျမန္ျမန္သာ လာခဲ့”

ျဖဴေသာ ဆရာ့သားမ်က္ႏွာမွာ နီျမန္းလာလွ်က္ က်န္သူေတြအားလံုး၏မ်က္ႏွာမ်ားမွာကား ရယ္ခ်င္ပက္က်ိႏွင့္ မေကာင္းတတ္လို႔ ျမိဳျမိဳခ်ထားရတဲ့ ရုပ္ေတြႏွင့္ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုေန႔က ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ညမီးလံုးမ်ားပင္ ထြန္းညိွခ်ိန္။ မိန္းမက ေသာက္ေရတစ္ခြက္ ကမ္းေပးရင္း ဆိုသည္။

“ၾကာလိုက္တာ ကိုရယ္၊ အသုဘက ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီဆို”

မိန္းမအေမးကို ျပန္မေျဖႏိူင္ေသးဘဲ ေရကိုသာ အငမ္းမရ ေသာက္ခ်လိုက္မိသည္။ ပူလိုက္တဲ့ ရင္။ အျဖစ္အပ်က္တို႔ကို အတိုခ်ဳံးကာ မိန္းမကို ေျပာျပလိုက္ေတာ့ မိန္းမခမ်ာ ျဖစ္ႏိူင္ခဲလွေပျခင္းရယ္လို႔ အံ့ၾသဘနန္း ရင္ဘတ္ဖိရွာသည္။

@@@@@@

ႏွစ္ေတြေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ သူ႔သားေတြ သမီးေတြေတာင္ အရြယ္ေရာက္လို႔ အိမ္ေထာင္ရက္သားေတြ က်ကုန္ၾကၿပီ။ နယ္ၿမိဳ႕ေလးတစ္ၿမိဳ႕ဆီ ေျပာင္းေရႊ႕တာ၀န္က်တုန္းက သူ႔ဆရာဦးေက်ာ္ေဇာ အသုဘမွာ ျဖစ္ခဲ့တာေတြကို ဒီကေန႔မွ သူ႔စိတ္ထဲ ထူးထူးလည္လည္ အမွတ္ရေနမိတယ္။ ခုေတာ့ သူေရာ သူ႔မိန္းမေရာ လူအိုေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီ။ ေဆးခန္း ေဆးရံုေတြဆိုတာကေတာ့ ၀င္တစ္ခါ ထြက္တစ္လွည့္ရယ္။ မိန္းမအသုဘကိုပဲ သူ အရင္ ေရစက္ခ်ရမလား၊ သူ႔အသုဘကိုပဲ မိန္းမက ေရစက္ခြက္ကိုင္ရမလားဆိုတဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးက အခ်ိန္မေရြး ေရာက္လာနိူင္တဲ့အေနအထား။

သားသမီးေတြကို အေမြေတြ ဘာေတြ ခြဲေ၀ေပးေနစရာလည္း မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရွိလွပါဘူး။ ဒီအိမ္ေလးတစ္လံုးရယ္၊ သူ႔မိန္းမ လက္၀တ္လက္စားေလး နည္းနည္းရယ္၊ တီဗီေလး ကက္ဆက္ေလးရယ္ ဒီေလာက္ပါပဲ။ ေသတမ္းစာေတြ ဘာေတြ ေရးရေလာက္တဲ့အထိမွ မဟုတ္ေတာ့လည္း ခပ္ေအးေအးပဲ။ ဘာမွ ေနာက္မွာ ဆံခ်ည္တစ္မွ်င္ တင္းေနစရာမရွိဘူးေပါ့။

ထမင္းစားေနတဲ့ သူ႔သားႀကီးမိသားစုကိုေတြ႔ေတာ့မွ သူ႔ မသိစိတ္ထဲမွာ ကပ္ၿငိေနတဲ့ ပူပန္မွႈတစ္ခုက စကားလံုးေတြအျဖစ္နဲ႔ သူ႔ႏွႈတ္က လႊတ္ကနဲ ထြက္က်သြားတယ္။
  
“မိန္းမရာ ငါမ်ားေသရင္ေလ သုႆန္ကို ေသစာရင္းယူခဲ့ဖို႔ မေမ့နဲ႔လို႔ မင့္သားႀကီးကို အေသအခ်ာ မွာထားစမ္းပါကြာ ေနာ္”

ရုတ္တရက္မို႔ သူ႔မိန္းမအဖြားႀကီးက ဒီအဘိုးႀကီးႏွယ္ ဘာစိတ္ကူးမ်ားေပါက္ရျပန္သတုန္းဆိုတဲ့ မ်က္နွာေပးနဲ႔ သူ႔ကို တစ္လွည့္၊ သားႀကီးကို တစ္လွည့္ ၿဂိဳလ္ၾကည့္ ၾကည့္ေနေလေတာ့တယ္။


Faces - မုခ မဂၢဇင္း - ၾသဂုတ္လ-၂၀၁၂



Thursday, August 9, 2012

ဆန္႔က်င္ရုန္းထြက္....

အမ်ိဳးသမီးပီပီ  Facial လို႔ေခၚတဲ့ မ်က္ႏွာသစ္၊ ေပါင္းတင္ အဲသလို အသားအရည္ထိန္းသိမ္းေပးတဲ့ ဆိုင္ေတြကို တခါတေလ ကၽြန္မ သြားေလ့ရွိပါတယ္။ လွခ်င္ပခ်င္တဲ့ စိတ္အျပင္ အနားယူခ်င္၊ ဇိမ္ခံခ်င္တဲ့ စိတ္ေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။ အဲဒီမွာက ဇက္ေၾကာ၊ ပခံုးေၾကာေတြကို ႏွိပ္နယ္ေပးတာလည္း ပါ၀င္တာကိုး။ ကၽြန္မက Adonis ကို သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီဆိုင္ရဲ႕ ၀န္ေဆာင္မွႈကို ကၽြန္မ ႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိတာေၾကာင့္ပါ။

Facial လုပ္ရမဲ့အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ပက္လက္လွဲအိပ္ေစၿပီး ေျခဖ၀ါးေတြကို ေျခမ်က္ေစ့ျမဳတ္တဲ့ အထိ ေရေႏြးစိမ္ေပးပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း အေတာ္ေလး သေဘာက်မိတယ္။ လူေတြဟာ  ေန႔တစ္ဓူ၀ သြားလာလုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ေနရာမွာ လူျမင္တင့္တယ္ေစဖို႔ လွတစ္မ်က္ႏွာကို ဂရုစိုက္သေလာက္ ဒီေျခဖ၀ါးေတြကိုေတာ့ ဂရုစိုက္ ေႏြးေထြးေစသူ အင္မတန္ ရွားမွာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္မ စိတ္ေတြကို ေျဖေလွ်ာ့ခ်၊ မ်က္ေစ့မွိတ္ၿပီး စိတ္ေရာ လူပါ နားေနေလ့ ရွိပါတယ္။ တကယ္လည္း သက္ေတာင့္သက္သာရွိတာမို႔ပါ။

ၿပီးရင္ေတာ့ မ်က္ႏွာသန္႔စင္ေပးၿပီး အေအးေပါင္းတင္တဲ့နည္း (Cool steam)နဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚက ေခၽြးေပါက္ေတြ ပြင့္ေစပါတယ္။ ေနာက္တစ္ဆင့္က်ေတာ့ မ်က္ႏွာေပၚက Black heads၊ white heads လို႔ေခၚတဲ့ အဆံေလးေတြ ညွစ္ထုတ္ေပးပါတယ္။ Facial process တစ္ခုလံုးမွာ အဲဒီအဆင့္ဟာ ကၽြန္မ မႀကိဳက္ဆံုးအဆင့္ပါပဲ။ ၀န္ေဆာင္ေပးသူ (Beauty Therapist လို႔ ေခၚၾကပါတယ္) ကၽြမ္းက်င္ရင္ မဆိုစေလာက္ကေလးပဲ နာေပမဲ့ မကၽြမ္းက်င္ရင္၊ အကိုင္အတြယ္ၾကမ္းရင္ နည္းနည္း နာက်င္တတ္လို႔ပါပဲ။

ေနာက္တစ္ဆင့္ကေတာ့ ကၽြန္မအႀကိဳက္ မ်က္နွာ၊ လည္ပင္းနဲ႔ ဇက္ေၾကာေတြမွာ အဆီတစ္မ်ိဳး လူးေပးၿပီး ႏွိပ္နယ္ေပးတဲ့ အဆင့္ပါ။ မ်က္ႏွာကို လည္ပင္းကစလို႔ အေပၚကို ပင့္တင္ၿပီး ႏွိပ္နယ္ေပးတာမို႔ lifting ပါ ပါၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ခုနလူးထားတဲ့ အဆီေတြကို ေဆးေၾကာ ဖယ္ရွားေပးပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဆင့္ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ေပးတဲ့ အဆင့္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ မ်က္ႏွာအသားအရည္ရဲ႕ အေျခအေနေပၚမူတည္ၿပီး ဘာနဲ႔ ေပါင္းတင္ေပးရမယ္ ဆိုတာကို ေရြးခ်ယ္ေပးပါတယ္။ အိပ္ေရးေတြ သိတ္ပ်က္လို႔ မ်က္ႏွာအသားအရည္ ေျခာက္ ခမ္းေနရင္ ေရပါတဲ့ Mask မ်ိဳး၊ ညိဳတဲ့ အသားအရည္အတြက္ Whitening ပါတဲ့ Mask မ်ိဳးေပါ့။ အဲသလို မ်က္ႏွာေပၚ ေပါင္းတင္ခရင္မ္ေတြ နာရီ၀က္ကေန ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ လူးထားတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အခန္းမီးကို အေမွာင္နီးပါး မွိန္ထားခဲ့ၿပီး အခ်ိန္ေစ့မွ ၀န္ေဆာင္မွႈေပးတဲ့ မိန္းကေလးက ျပန္၀င္ လာေလ့ရွိပါတယ္။  အဲဒီအခ်ိန္က လူေရာ စိတ္ပါ လံုး၀နားေနရမဲ့ အခ်ိန္ပါ။ မၾကာခဏဆိုသလို အိပ္ေပ်ာ္လုလုအေနအထားကို ေရာက္သြားတတ္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့ း)

ကၽြန္မ ေျပာခ်င္တာ ခုမွ ေရာက္ပါၿပီ။ ေပါင္းတင္ခရင္မ္လူးရမဲ့ အဆင့္ပါ။ ေပါင္းတင္ခရင္မ္မလူးခင္မွာ မ်က္ႏွာေပၚကို မ်က္ႏွာတစ္မ်က္ႏွာစာ အေပါက္ေလးေတြပါတဲ့  ပိတ္ပါးကေလး အုပ္ထားေပးပါေသး တယ္။ ႏွာေခါင္းေပါက္ေနရာမွာ အေပါက္ကေလးႏွစ္ေပါက္ ေဖာက္ထားေပးတဲ့ ပိတ္ပါးကေလးေပါ့။  မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ခရင္မ္ လူးေပးခါနီးမွာ ကၽြန္မကို ေမးလာပါတယ္။ (ေပါင္းတင္ခရင္မ္ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ပ်စ္ပ်စ္ေစးေစးေတြပါ) မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ ခရင္မ္ကို ႏွႈတ္ခမ္းေတြေပၚမွာပါ လူးမလား ဆိုတာပါပဲ။ ကၽြန္မကလည္း ရတယ္ လူးလိုက္ပါလို႔ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လူးေပးၿပီးတာနဲ႔ မီးကေလး မွိန္ခ်လို႔၊ ကၽြန္မကို အခန္းထဲထားခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္မရဲ႕ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးအေပၚမွာ ပိတ္ပါးကေလးတစ္စရယ္၊ ေပါင္းတင္ခရင္မ္ ေစးပ်စ္ပ်စ္ေတြရယ္က မွိတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေပၚမွာ တင္းတင္းေစ့ထားတဲ့ ႏွႈတ္ခမ္းေပၚမွာ။ ေျပာရရင္ တစ္မ်က္ႏွာလံုး ပိန္းပိတ္ေနတဲ့ အေနအထားမွာ။ ပထမေတာ့ ကၽြန္မ အဆင္ေျပသလို ရွိေပမဲ့ ခဏအၾကာမွာ ကၽြန္မ စိတ္ေတြ မြန္းၾကပ္လို႔ လာပါေတာ့တယ္။ မ်က္လံုးေတြ မွိတ္ထားရက္နဲ႔ ကၽြန္မ ျမင္ေနရတာက ပကတိ အေမွာင္။ ဖြင့္မရတဲ့ မ်က္လံုးေတြ၊ အဲဒီမ်က္လံုးေတြရဲ႕အေပၚမွာ ေလးလံဖိပိတ္ထားတဲ့ ကရင္မ္ ေစးပ်စ္ပ်စ္ေတြ။ ႏွႈတ္ခမ္းေတြကလည္း ဖြင့္မရ၊ ေစးပ်စ္ေနတဲ့ ကရင္မ္ေတြနဲ႔ တင္းက်ပ္ေစ့ပိတ္လို႔။ ႏွာေခါင္းေပါက္ကေန ေလရွႈလို႔ ရေနရက္က မြန္းၾကပ္လာလိုက္တာ။ ဘယ္လိုမွ ေနမရေအာင္ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုး တုတ္ေႏွာင္ခံထားရသလို အက်ဥ္းက်တဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳး။ ဘုရားသာ တမိေတာ့တယ္။ ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးမွာ ခပ္ၾကာၾကာသာေနရရင္ ကၽြန္မ ေသ သြားေတာ့မလားေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕။ တကယ္ပဲ အသက္ရွႈရပ္သြားေတာ့မလား ထင္မိေပမဲ့ ကၽြန္မနွာေခါင္းေပါက္ကေန အသက္ရွႈလို႔ ရေနေသးတာကို သိေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ဘယ္လိုမွ အသက္ရွႈလို႔ မ၀ဘူး။ မ်က္ႏွာေပၚ အဂၤေတကိုင္ထားတဲ့ ခံစားေနရမွႈဟာ တကယ္ကိုပဲ ဆိုး၀ါးလွပါတယ္။ လူေတြဟာ ဖိခ်ဳပ္ခံရမွႈအေပၚ ရုန္းကန္တိုးထြက္လိုစိတ္နဲ႔ တုန္႔ျပန္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ လက္ေတြ႔ ခံစားခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ခဏေလးေပါ့။

ဒါ ကၽြန္မ ခံစားမွႈသက္သက္ပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲလိုသာ မြန္းၾကပ္ေနမယ္ဆို ဆိုင္က ဘယ္လုပ္ေပးပါ့မလဲေနာ္။ သူမ်ားေတြလည္း ဒီလိုပဲ မ်က္ႏွာေပါင္းတင္ခရင္မ္ေတြ လူးၿပီး ေနဖူးၾကတာပဲ။ ကၽြန္မလည္း အရင္ခါေတြမွာ လုပ္ဖူးခဲ့တာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ အဲ့ဒီတစ္ခါပဲ အဲသလို ခံစားမွႈမ်ိဳး ရခဲ့တာ။ အဲသလို အသက္ရွႈမ၀ဘဲ ေသမ်ားေသေတာ့မလားလို႔ ကၽြန္မအေတြးေတြ ကေယာင္ကတမ္း လန႔္ေနခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ တရားမွတ္ဖို႔ သတိရလိုက္မိတယ္။ ေသခ်င္ေသပါေစေတာ့ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေျပေလွ်ာ့ခ်လိုက္ၿပီး ခံစားေနရတဲ့ မြန္းၾကပ္မွႈေလးကို တစ္စၿပီး တစ္စ ဆြဲထုတ္ ရွႈ႕မွတ္ေန လိုက္ေတာ့တယ္။

မြန္းၾကပ္မွႈေတြနဲ႔ ေနသားတက်ရွိလာၿပီး အမွတ္စိတ္ေလးနဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ အဲဒီ ေလးဆယ့္ငါးမိနစ္ဟာ တရားသာ မွတ္မေနဘူးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ၾကာရွည္မယ္မွန္း မသိႏိူင္ဘူး။ အဲဒီေန႔က အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္မရင္ထဲ အေတြးေတြ ပတ္ခ်ာလည္ေနေတာ့တာ။ ခဏကေလးမွ ခဏကေလး အေမွာင္ထဲ မြန္းၾကပ္ပိတ္မိတာကိုေတာင္ ဒီေလာက္ခံစားထိတ္လန္႔ေနရရင္ ကၽြန္မမ်က္လံုးေတြ မျမင္ရေတာ့ဘဲ အေမွာင္ထုထဲ အျမဲတမ္းသာေနသြားရရင္ ဆိုတဲ့ အေတြး။ ေျခေတြ လက္ေတြ ရုန္းကန္လွႈပ္ရွားေနႏိူင္ ပါရက္နဲ႔ အသက္ရွႈလို႔ ရေနပါရက္နဲ႔ေတာင္ ပိတ္ဆို႔မွႈဆိုတာကို ခံစားေနရတာ၊ တကယ္မ်ား ခ်ဳပ္ေႏွာင္ပိတ္ဆို႔ခံရရင္ ဆိုတဲ့ အေတြး။

အဲဒီအေတြးေတြနဲ႔ ေန႔မသိ ညမသိ အေမွာင္ထုထဲမွာ ေနေနရသူေတြ။ ေျခေတြလက္ေတြ လွႈပ္ရွား ရွင္သန္ႏိူင္ပါရက္နဲ႔ ခရီး ေ၀းေ၀းမေရာက္ႏိူင္ရေအာင္ ပိတ္ဆို႔ခံေနၾကရသူေတြ။  သူတို႔အေပၚ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ အသက္ဆက္ရွင္သန္ေနႏိူင္မႈ ဘ၀ခြန္အားေတြကို ေလးစားအားက် မိရတယ္။ ေငြပန္း ကေလးေတြဟာျဖင့္ အျဖဴေရာင္၊ ေကာင္းကင္ႀကီးဟာျဖင့္ အျပာေရာင္၊ တိမ္ေတြဟာျဖင့္ တစ္ခါတစ္ေလ မီးခိုး၊ တစ္ခါတစ္ေလ ၀ါေရႊ၊ ပန္းသီးကေလးဟာျဖင့္ အနီေရာင္ အဲသလို အေရာင္စံုလွတဲ့ သဘာ၀ အလွေတြ သူတို႔ကို ခံစားသိၾကေစခ်င္လိုက္တာ။ သဘာ၀ကို အရွိအတိုင္း မခံစားႏိူင္သူေတြအေပၚ ဂရုဏာသက္မိရင္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရတယ္။

အဲဒီတုန္းက မြန္းၾကပ္မွႈမ်ိဳးကို ခုစာေရးရင္း ျပန္ေတြးမိတာနဲ႔တင္ ကၽြန္မ ေမာလွိုႈက္လို႔လာေတာ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႔ေန႔ အခ်ိန္အားရတဲ့အခါ ကၽြန္မ Facial သြားျဖစ္ဦးမွာပါပဲ။


 

Monday, August 6, 2012

Natas Travel Fair Aug-2012

"Natas Travel Fair လုပ္ရင္ ေျပာပါဦးေနာ္ အစ္မ" လို႔ မွာထားတဲ့ ညီမေလးေတြအတြက္ ဒီပိုစ့္ကိုေရးပါတယ္။ မမွာထားတဲ့သူေတြလည္း လမ္းႀကံဳရင္ ဖတ္သြားပါ။   ခရီးသြားရတာကို ႏွစ္သက္တဲ့သူေတြလည္း ဖတ္သြားပါ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အတြက္လည္း ပိုစ့္တစ္ပုဒ္ရတာမို႔ ဒီပိုစ့္ေလးကို ေရးျဖစ္ပါတယ္  း)

 
Natas ခရီးသြား ေဈးေရာင္းပြဲက တစ္ႏွစ္မွာ ေဖေဖာ္၀ါရီနဲ႔ ၾသဂတ္စ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ျပဳလုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ Natas ဆိုတာက National Association of Travel Agents Singapore ရဲ႕ အတိုေကာက္ပါ။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ ဇြန္လနဲ႔ ဒီဇင္ဘာလေတြမွာ မိသားစုအပန္းေျဖခရီး ထြက္လိုသူမ်ားအတြက္ အဆင္ေျပေစဖို႔ ရည္ရြယ္ရင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ခရီးတစ္ခုသြားဖို႔က အနည္းဆံုး ၃-၄လေလာက္ (မိသားစုနဲ႔ဆိုရင္) ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရတာမို႔ စီစဥ္ခ်ိန္က ကြက္တိေလာက္ပါပဲ။ ကၽြန္မတို႔လို မိသားစုမဟုတ္တဲ့ ဇနီးေမာင္ႏွံေတာင္မွ ခြင့္ရက္ညွိရခက္တာမို႔ ကေလးေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႔ မိဘေတြအလုပ္ခြင့္ရက္ပါ ညွိရမယ္ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးႀကိဳတင္စီစဥ္မွ ျဖစ္မွာပါ။

ေနရာကေတာ့ ႏွစ္စဥ္လုပ္ေနက် Expo Hall မွာပါပဲ။ ေန႔ရက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြလည္း ေသခ်ာမွတ္ပါ။

Natas Travel Fair 2012
24-26 August
Singapore Expo, Hall 3B, Hall 4 and Hall 5
10am – 9.30pm
၀င္ခက ၄ေဒၚလာေပးရမယ္၊ ၁၂ႏွစ္ေအာက္အတြက္ေတာ့ ၀င္ေၾကးေပးစရာမလိိုပါဘူး။ (ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၁၂ႏွစ္ေအာက္လို႔ သက္ေသျပႏိူင္ရင္ေတာ့ ဖရီးေပါ့ေလ)

ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂လပိုင္းတုန္းက ေရးခဲ့တဲ့ Natas Travel Fair မွာ မသြားခင္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္စရာေလးေတြ ေရးထားပါတယ္။ ဒီမွာ ဖတ္ၾကည့္ႏိူင္ပါတယ္။

 http://www.goingplaces.sg/natas-fair/
 http://www.natastravelfair.travel/front.php

စာၾကြင္း-စာမေရးျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္းရင္း  း)

ေျပာရရင္ ခုတစ္ေလာ အာရံုက်ေနတာက ဓါတ္ပံုရိုက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေတြ႔ေတြ႔ ရိုက္မယ္ဆိုတာႀကီးပဲ။ ၿပီးရင္ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုျဖတ္လိုက္ရင္ ပိုလွလာမလဲ၊ ဘာေရာင္ေလး ေျပာင္းလိုက္ရင္ ပိုၾကြသြားမလဲ၊ ဘယ္ေနရာေလး ေဖ်ာက္ထားရင္ ေကာင္းမလဲ... ဒါပဲ ေခါင္းထဲရွိေနတယ္။ အရင္က ပံုေတြရိုက္ၿပီးရင္ ျပင္တာကို သိတ္သေဘာမက်လွေပမဲ့ ခုေတာ့ ျပင္ထားတာေလးေတြ ႀကိဳက္ေနမိျပန္တယ္။ တခါတေလ သဘာ၀မက်တဲ့ အေရာင္ခပ္ဆန္းဆန္းေတြေတာင္ ပိုလွတယ္ ထင္ေနမိေသးတာ။ လူ႔စိတ္မ်ား ေျပာပါတယ္...၊ ေျပာင္းလဲတတ္ပံုမ်ားေနာ္....။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကမာၻႀကီး က်န္းမာေရး ေကာင္းပါေစ....



ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...