အနားသတ္ မ်ဥ္းတေၾကာင္း

အေရာင္...

အေမွာင္  ပိန္း ပိန္း
ေအးစက္ စိမ္းကားေနတဲ့    ညရဲ႕  အေရာင္မ်ိဳး
ေလတိုးသံ တခ်က္ကေလးေတာင္မွ   မၾကားရ
လမိုက္ညဆိုရင္ေတာင္   ညရဲ႕ အေမွာင္ကို မေတြ႔ထိ ႏိူင္ေလာက္ေအာင္
ေမွာင္ေနတဲ့  အေမွာင္တခုပဲ  တိတိက်က် ႐ိွေနတယ္....

ေနာက္....
အဲဒီ  အေမွာင္ကို သိတဲ့  အသိစိတ္ အားေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလး ႐ိွေနေသးတယ္...။

ေတာင့္ကနဲ  တင္းကနဲ  ပူေႏြး   ေအးခဲလိုက္...
လႈပ္ကနဲ   ဆတ္ကနဲ  မာေၾကာ  ျပင္း႐ွလိုက္...
ကိုယ္  တခုလံုး သံတံဆို႔ ႐ိႈသြင္းထားသလို...
အေသြး အသားေတြထဲ  လ်ပ္စီးေတြပဲ  ျပက္ေနသလိုလို...
ႏု ရင့္ ခက္ မာ ေဝဒနာေတြျပ   လူးမရ  လိွမ့္မရ....
ခႏၶာ ေအာက္က  သင္ျဖဴးဖ်ာ  တခ်ပ္လား....
ခပ္မာမာ  ခံစားမႈမ်ိဳး  ႐ိွတာလည္း  သိေနႏိူင္ေသးတယ္.....။

အစ  ႐ိွခဲ့လို႔ပဲ  အဆံုး  ေရာက္လာတာေလ...
ဘဝရဲ႕  နိဂံုး  အဆံုးသတ္ မ်ဥ္းတေၾကာင္းကို လွလွ ပပ ဆဲြခဲ့ဖို႔ ရဲရင့္အံုးမွေပါ့
အတိတ္ကို  လႊတ္ခ်ခဲ့   ျပန္လွည့္ဖို႔  မစဥ္းစားနဲ႔....
ငါ ဘာျဖစ္လို႔  ဘယ္မ်ား သြားရမွာပါလိမ့္ လို႔  အနာဂတ္ကိုလည္း မေမွ်ာ္ေလနဲ႔....
ငါ ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာ  အေျဖမ႐ွာနဲ႔  ပစၥဳပၸါန္ေတာင္မွ မေရမရာ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း  ကုန္ဆံုးေနတာ.....
ငါ  ဘာလဲ ဆိုတာေတာင္ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္  သံုးသပ္ မေနနဲ႔
တကယ္ဆို  နံရံပါးပါး  တခ်ပ္သာျခား....
ေကာင္းကင္ နဲ႔ တိမ္လို တသားတည္း ႐ိွေနခဲ့တာ.....။

ခုမွေတာ့....
သြားရေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး  တုန္လႈပ္ ငိုၿငီးမေနနဲ႔....
တုန္လႈပ္တဲ့ စိတ္ကို မွတ္.....
အကုန္ ထားခဲ့ရမွာမို႔  ဝမ္းနည္းေနေသးရင္  ဝမ္းနည္းတာကို မွတ္....
ခ်စ္သူ ခင္သူေတြကို စိတ္မခ် အပူလံုးႂကြေနရင္  ပူေနတာကို မွတ္....
တကယ္တမ္း  သြားရေတာ့မွာ ေၾကာက္႐ြံ႕ ေနရင္လည္း  ေၾကာက္ေနတာကိုပဲ မွတ္....
အာ႐ံုမွာ  ထင္ဟပ္သမွ် အမွတ္ သတိ နဲ႔ တရစပ္  မလြတ္တမ္း....
မျပတ္ဖမ္းဆုတ္  အျဖစ္ အခ်ဳပ္ နာမ္  ႐ုပ္ ပဲ ႐ိွတဲ့  ဒီခႏၶာ....
ဘာေတြကိုမ်ား  တမက္ တေမာ ေဖြ႐ွာေနအံုးမွာလဲ......။

မွတ္ရင္းနဲ႔ပဲသြား   သြားရင္းနဲ႔ပဲမွတ္....
စကၠန္႔ မလပ္  တဖ်တ္ဖ်တ္  ေ႐ြ႕ရင္း....
လင္းဖို႔  အခ်ိန္  တခ်ိန္  တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာက္လာေတာ့မွာ....
တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေရာက္လာေတာ့မွာ....

ေရာက္ လာ ေတာ့ မွာ........။

ႏွစ္သက္စြာ ေရးခဲ့ဖူးတဲ့ ကဗ်ာေလး တပုဒ္ပါ.....အမွတ္တရ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္...