Monday, June 1, 2015

သူကေလး..... (၁)

သူက စိတ္ကူးသိပ္ယဥ္တတ္ေသာသူ....။

“ကိုယ္တို႔ ကေလးရတဲ့အခါ ၾကည့္လိုေခ်ာေခ်ာေလးေမြးၿပီး ကိုယ့္လိုသေဘာေကာင္း မေနာေကာင္းေလးျဖစ္ရင္ေတာ့ ကေလးက သိပ္အဖိုးတန္မွာပဲ” တဲ့။ “ဟင့္အင္း ကေလးက ကြၽန္မနဲ႔႐ုပ္မတူဘဲ ကြၽန္မလို အပ်င္းထူ အတၱႀကီး တဇြတ္ထိုးကေလးျဖစ္ေနရင္ ခက္ရခ်ည့္”ဟု ၾကည္ကဆိုသည္။ “ဟုတ္တာေပါ့ မနက္မနက္ အိပ္ယာထဖို႔ အျမဲႏွိုးရခက္တဲ့ကေလး၊ မ်က္ႏွာမသစ္ဘဲ မနက္စာစားတဲ့ကေလး၊ ေရခ်ိဳးဖို႔သိပ္ပ်င္းတဲ့ကေလးလည္း ျဖစ္ဦးမွာ”ဟု သူျပန္ေျပာေတာ့ ၾကည္က ၿပံဳးလို႔သာေနခဲ့သည္။

လမ္းမွာမ်ား ကေလးေလးေတြေတြ႔တဲ့အခါ သူေရာၾကည္ပါ ေခါင္းငဲ့လို႔ သိသိသာသာ လိုက္ၾကည့္ေနတတ္တာ။ တခါတခါ သူက ကေလးေလးေတြကို မ်က္ခံုးပင့္ျပ လွ်ာထုတ္ျပနဲ႔ က်ီစယ္တတ္ျပန္ေသးသည္။ ကေလးေတြက ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္တဲ့အခါ သူ သေဘာတက်လိုက္ရယ္ျမဲ။ ၾကည္ကေတာ့ ကေလးေလးေတြနဲ႔သူ႔အၾကားက ႏူးညံ့သည့္ ဆက္သြယ္မႈကေလးတစ္ခုကိုသာ စိတ္ႏွင့္ ဖြဖြကေလးသပ္မိတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားမွာ ၾကည္သည္ ၾကည့္ရင္ထဲထိ မၾကည့္ႏိူင္ဘဲ မ်က္ႏွာကိုသာ အတတ္ႏိူင္ဆံုး အေပၚယံ႐ွပ္ျပံဳးထားရတတ္သည့္အခါမ်ား ျဖစ္ခဲ့သည္။ ၾကည့္ရင္သည္ လစ္ဟာမႈႏွင့္ ေၾကြမြေနမည္ကို ၾကည္သာ သိသည္ေလ။

“ၾကည္က ကေလး ေမြးမေပးႏိူင္ဘူး ထင္ပါရဲ႕ေနာ္”ဟု ဆိုတဲ့အခါတိုင္း သူက ေခါင္းခါရယ္ေမာသည္။

“မဟုတ္တာကြာ...ကိုယ့္အလုပ္ေၾကာင့္ ျဖစ္မွာပါ။ ေျမေပၚအပူခ်ိန္ထက္ပိုပူတဲ့ ေျမေအာက္ထဲက လိႈဏ္ေခါင္းေတြထဲမွာ အလုပ္လုပ္ရတဲ့အမ်ိဳးသားေတြရဲ႕ သုတ္ပိုးထဲမွာ ေအာင္ျမင္တဲ့ပိုးေကာင္ေရဟာ ႐ွိရမယ့္အေရအတြက္ထက္ပိုနည္းေနတတ္တယ္လို႔ ကိုယ္ဖတ္ဖူးတယ္”ဟု ဆိုသည္။ “ကြၽန္မက မိန္းမဟိုမုန္း နည္းေနတာလို႔ ဆရာဝန္ကေျပာတာပဲ၊ ကြၽန္မက ေယာက်ာ္းႀကီးမ်ားလား မသိဘူးေနာ္”ဟုဆိုေတာ့  သူက “ျပစမ္း ျပစမ္း ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြဘာေတြမ်ား ႐ွိေနလား” ဆိုကာ တဟားဟားေအာ္ ရယ္ေလသည္။ ဟိုမုန္းအားတိုးေဆးေတြသည္ ၾကည္ႏွင့္ အဆင္မေျပ၊ 

ဟိုမုန္းအားတိုးေဆးထိုးသည့္အခါတိုင္း ဘာရယ္မွန္းမသိ၊ ၾကည့္စိတ္ေတြက အားငယ္ငိုယိုခ်င္စိတ္ေတြႏွင့္ ေခြလဲ၍သာေနခ်င္ေတာ့သည္။ အစားလည္း မစားခ်င္၊ ေတြးမိေတြးရာ ေတြးကာ ငိုလို႔သာေနခ်င္ေတာ့တာ။ လူကလည္း ေရစိုပုဝါစကေလးတစ္စႏွယ္ ခ်ထားရာမွာ ပံုက်ေနတတ္တာ။

သည္လိုႏွင့္ပဲ ဟိုမုန္းေဆးေတြထိုးၿပီး မ ဟိုမုန္းမ်ားလာဖို႔ႀကိဳးစားျခင္းကို ေမ့ထားလိုက္ၾကရေတာ့သည္။ “မ်ိဳးဆက္အတြက္ ကေလးလိုခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေမြးေပးႏိုင္မယ့္ မိန္းမတစ္ေယာက္သာ ယူပါေနာ္၊ ကြၽန္မ နားလည္တယ္” ၾကည္က ဝတၳဳဆန္ဆန္ဇာတ္နာေလေသာ္ “ေတာ္ပါၿပီကြာ ဒီတစ္ေယာက္နဲ႔ေတာင္ ဒီေလာက္ဆံပင္ျဖဴေနၿပီပဲ”ဟု ရယ္ေမာလ်က္ စ ေနာက္မပ်က္ဆိုေလသည္။

ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ဟူသည့္ အေၾကာင္းရင္းကို ႏွစ္ဦးသားသေဘာတူစြာ စစ္ေဆးျခင္း မျပဳလုပ္ခဲ့ၾက။ သည္ၾကားထဲမွာ မျမင္ခ်င္ဆံုးေသာ လစဥ္မွန္မွန္ရာသီေသြးတို႔အား အမုန္းႀကီးမုန္းလ်က္ ကူကယ္ရာမဲ့စြာ ႐ွိရသည္။ တလတေလ ေနာက္က်ေနတတ္တဲ့အခါ သူ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး စမ္းသပ္ၾကည့္ခဲ့သည္။ အရင္ကေတာ့ သူႏွင့္အတူတူ စမ္းၾကည့္ဖူးသည္။ ႏွစ္ေၾကာင္းေပၚလာရမည့္ အနီေရာင္မ်ဥ္းကေလးေနရာမွာ မ်ဥ္းကေလးတစ္ေၾကာင္းထဲသာ ေပၚလာေသာအခါ ပ်က္ယြင္းသြားေသာ မ်က္ႏွာကို ခ်က္ခ်င္းျပင္လ်က္ “ဟာ သားသားေလးလား မီးမီးေလးလားပဲေဟ့ တစ္ေၾကာင္းႀကီးမ်ားေတာင္ေပၚလာတယ္ကြ”ဆိုေသာ သူ႔ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္မႈက ၾကည့္ကို နာက်င္ေစသည္။ သို႔ေသာ္ ၾကည္သည္ သူရယ္ေမာေစခ်င္သလို သူႏွင့္ ေရာေႏွာရယ္ေမာပစ္လိုက္ခဲ့သည္။ တစ္ေယာက္ခံစားခ်က္ကို တစ္ေယာက္ကသိကာ ဖံုးဖိထားလ်က္က ျမင္ေနရေသာအနာတို႔ိမွာ ၾကည္ ထပ္မံမ႐ူးသြပ္လိုေတာ့။ မသိဘဲနာက်င္ရသည္ထက္ နာက်င္မယ္မွန္းသိသိႏွင့္ နာက်င္ရျခင္းက လူကို ပိုလို႔သာ ပူေလာင္ေစတတ္တာ။

သည္လိုႏွင့္ သူ မသိေအာင္ တိတ္တိတ္စမ္းသပ္ၾကည့္ေလ့ခဲ့ရသည္။ မင္နီကေလး တစ္တန္းထဲသာေပၚလာတဲ့အခါ အမွိုက္ပံုးထဲ ဘာမွန္းညာမွန္းမျမင္ရေတာ့သည္အထိ ေသခ်ာထုပ္ပိုးကာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လႊင့္ပစ္ခဲ့ဖူးတာ အခါခါ။  ခ်က္ေအာက္ဘက္ လက္သံုးလံုးခန္႔အကြာနားက ဝမ္းဘိုက္သားျပင္ထဲမွာ အလံုးကေလးမ်ား႐ွိေနၿပီလား လက္ႏွင့္ဖြဖြ စမ္းၾကည့္ရတာမ်ိဳးကျဖင့္ မေရတြက္ႏိူင္ေတာ့။

ကေလးနာမည္ေပး ကင္ပြန္းတပ္၊ ကေလးေမြးေန႔ စသည္ျဖင့္ မိတ္ေဆြမ်ားမွ ဖိတ္ၾကားလာလ်င္ေတာ့ မျဖစ္မေနသြားၾကၿမဲပင္။ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ ကေလးတို႔၏အျပံဳးမ်ား၊ ခ်စ္စဖြယ္တီတီတာတာကေလးမ်ားႏွင့္ ခဏျဖစ္ေစ လက္ပြန္းတတီးေနခြင့္ရသည္။ ေခ်ာ႔ျမွဴခ်ီပိုးခြင့္ရသည္။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္လ်က္ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚတင္ကာ ကိုယ္ပိုင္မိသားစုကေလးလိုလို စိတ္လွည့္ျဖားျခင္း၌ ခဏတာ သာယာရသည္ပဲ။ သည္လိုႏွင့္ပင္ စိတ္မွာထင္႐ွား႐ွိေနေသာ ကြက္လပ္ကို ျဖည့္ရသည္။

အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ၾကည္တို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲ႐ွိေသာ အိမ္မွာ ဆည္းလည္းသံကေလးမွ် မၾကားရ၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္ရယ္သံကေလးမ်ားမွ မၾကားရ။ အရာရာသည္ ႐ွိၿမဲတိုင္းလက္႐ွိမွာ ပံုမွန္လည္ပတ္လ်က္သာ ႐ွိေလေတာ့သည္။ အ႐ွိကိုအ႐ွိအတိုင္း လက္ခံဖို႔ႀကိဳးစားရတာမ်ိဳးထဲမွာမွ ခါးသည္ဟု ထင္ရသည့္အမွန္တရားတို႔ကိုေတာ့ ျငင္းဆန္ခ်င္ေသးသည့္ လူ႔သဘာဝေပ။ သည္ေတာ့ ၾကည္ဟာ စပ်စ္သီးေတြ ခ်ဥ္ခ်င္လာေတာ့တာ။ တြန္းလွည္းကေလးေတြႏွင့္ ကေလးမ်ားကို လမ္းမွာေတြ႔တဲ့အခါ မၾကည့္မိေအာင္ မ်က္ႏွာကို လဲႊသည္။ ကေလးတို႔ ဂ်ီက်ငိုယိုသံကို ရထားေပၚမွာျဖစ္ေစ ၾကားရသည့္အခါမ်ိဳးမွာ ဆိုးလိုက္တဲ့ကေလး၊ မ႐ိွတာဘဲေကာင္းေသးေတာ့ဟု ေတြးသည္။ ပိတ္ရက္႐ွည္ေတြမွာ စိတ္႐ွိရင္႐ွိသလို ခ်က္ခ်င္း အထုပ္အပိုးေကာက္ျပင္ကာ ႏွစ္ေယာက္သား ခရီးတိုေလးတစ္ခု ထြက္ႏိူင္သည့္အခါမ်ိဳးမ်ားမွာေပါ့။ ေရတစ္ဝက္႐ွိေနသည့္ ဖန္ခြက္ကို ျမင္ေအာင္ ဇြတ္မွိတ္ၾကည့္လ်က္ ဖန္ခြက္အျပည့္ျဖစ္ဖို႔ရန္ကိုမူ မတမ္းမက္လိုေတာ့။

ၾကည္တို႔လိုပဲ မိသားစုမျဖစ္ေသးသည့္ ဇနီးေမာင္ႏွံခ်င္းေတြ႔သည့္အခါေတြမွာေတာ့ သူေတာ္ခ်င္းခ်င္း သတင္းေလြ႔ၾကရသည္။ “ဒီဘဝမွာ ဘာဝနာတရားကို ထဲထဲဝင္ဝင္အားထုတ္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္းပဲ၊ သံေယာဇဥ္ဆိုတာ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းေလ်ာ့လည္း အေတာ္အပူသက္သာတာ” စသည္ျဖင့္ ေျမေပၚႏွင့္ေကာင္းကင္က အပ္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွ မထိသူမ်ားအခ်င္းခ်င္း အားေပးလ်က္ ရယ္ေမာဝိုင္းဖြဲ႔ၾကရသည္။

“မိန္းမခ်င္းတူတူေတာင္မွ သားေမြးထားတဲ့မိခင္က သမီးမိန္းကေလးေမြးတဲ့ မိခင္ထက္ ပိုျမတ္တယ္။ ထိုင္တာေတာင္ သားေမြးထားတဲ့မိန္းမက အျမင့္မွာ ထိုင္ရတာ”
ဘာလဲဟ သြားစမ္းပါ။ ဒါဆို ၾကည္တို႔လို သားသမီးမွေမြးမထားတဲ့ မိန္းမေတြက ေျခနင္းၾကမ္းျပင္မွာ မ်က္ႏွာေအာက္ခ်ကာ က်ံဴ႕က်ံဴ႕ထိုင္ဖို႔သာ ႐ွိေတာ့တာ။ 

ဘယ္ေလာက္သနားစဖြယ္ပါလိမ့္၊ ေအာက္က်လိုက္ရတာဆိုတာ ေျပာဖြယ္မ႐ွိ။ ၾကည္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကိုသာ တင္းတင္းဖိကိုက္ထားရသည္။ “ဒါက သမီးကေမြးတဲ့ ေျမး၊ ဟိုႏွစ္ေယာက္က ေခြၽးမက ေမြးတာ၊ သူတို႔လင္မယားကေတာ့ ကေလးမ႐ွိဘူး” သည္လိုအခါတိုင္း သည္လိုၾကားရတိုင္း ၾကည္ဟာ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေပ်ာက္သြားမတတ္ က်ံဴ႕ထားမိသည္။ မ်က္ေတာင္တို႔ကို အခါခါပုတ္ခတ္ကာ က်လုလုမ်က္ရည္တို႔ကို မာန္တင္းရသည္။

သားသမီးမေမြးႏိူင္ေသာမိန္းမသည္ ေလာကႀကီးမွာ သည္ေလာက္ေတာင္ ေအာက္တန္းေနာက္တန္း က်ရသတဲ့လားကြယ္....။ ဘာကိုမွန္းမသိႏိူင္ေသာ နာက်ည္းမႈေတြသည္ ရင္ဘတ္ထဲမွာသာ မြမြေၾကလ်က္ အျပင္ေတာ့ျဖင့္ ထြက္မလာ။ အ႐ွိကိုသာ တန္ဘိုးထားတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ပါပဲ၊ မရႏိူင္တာကို လိုခ်င္ေနျခင္းသည္ နာက်င္႐ံုကလြဲ၍ ဘာမွျဖစ္မလာႏိူင္ေသာအခါ ၾကည္ လက္ေလွ်ာ့ခဲ့ၿပီ။ လက္သီးတို႔ကို တင္းတင္းဆုတ္ကာသာ အေၾကာင္းတရားတို႔ကို နားလည္ေအာင္ ရင္နာနာႏွင့္ ႀကိဳးစားရသည္။ ဒါဟာ ဘဝတစ္ခုရဲ႕အဆံုး မဟုတ္ေသးဘူးဘဲကြယ္....။

“ကိုယ္ဟာ ၿပီးခဲ့တဲ့ဘဝတစ္ခုမွာ စာကေလးသိုက္ တက္ႏိႈက္ခဲ့တဲ့ေကာင္”

သူဟာ ဒီဘဝမွာ တကယ္လို႔မ်ား မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ထဲျမင္ႏိူင္သူျဖစ္မယ္ဆိုရင္ေတာင္ မ်က္စဥ္းခတ္ရ သက္သာတာေပါ့ကြာဟု ဆိုဦးမည့္သူ....။ သူဟာ ဘာကိုမဆို ေကာင္းေသာအျမင္၊ ဟာသအျမင္ႏွင့္သာ ဘဝကို ၾကည့္တတ္သူ။ ၾကည့္မွာ သူ႔ထံမွ သင္ယူစရာမ်ားကား မ်ားျပားလွသည္။

ဆက္ပါဦးမယ္....



2 comments:

  1. ဇတ္လိုက္က စာေရးသူကိုယ္တိုင္ဆိုေတာ့ Creative Non-Fiction ေပါ့ေနာ့္ စိတ္၀င္စားတယ္ ေစာင့္ဖတ္ေနမယ္။

    ReplyDelete
  2. စကားလံုးေတြလွပ ေျပာင္ေျမာက္တယ္ .... အဆက္ကိုဖတ္ရန္အသင့္ပါ မခ်စ္ေရ..... ♥♥♥

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...