ခ်စ္ျခင္း၏ အစြန္းတရား

 (၁)

“ဒီမွာ ကၽြန္မကို တျခားေမးခြန္းေတြ ေမးပါ။ ကၽြန္မအိမ္ေထာင္ဘက္ေဟာင္းအေၾကာင္း၊ ကၽြန္မ တစ္ေန႔ ထမင္းဘယ္ႏွစ္နပ္စားေၾကာင္းေတြထက္ ကၽြန္မဂီတ၊ ကၽြန္မအႏုပညာကို ကၽြန္မပရိသတ္ေတြက ပိုသိခ်င္ၾကမွာပါ”

ဟာ….ဘယ္လိုမိန္းမပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ တင္းသြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ေနတဲ့ ဖူးႏုသစ္မဂၢဇင္းမွာ “အႏုပညာရွင္မ်ားႏွင့္ စကားစျမည္”ဆိုတဲ့ က႑အတြက္ အင္တာဗ်ဴးရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။ ဒီလိုမိန္းမမ်ိဳး တစ္ခါမွ မေတြ႔ဖူးပါဘူး။ မ်က္ႏွာထားကလည္း မာတယ္မဆိုသာေပမဲ့ အရယ္အျပံဳးမရွိတဲ့ မိန္းမ။ ေအးေလ ဒီမိန္းမ ရွိဳးပြဲေတြ ဆိုေနတာေတာ့ သူ ေတြ႔ျမင္ေနမိပါရဲ႕။ ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာေပးကိုက သူမရဲ႕ စတိုင္၊ သူမရဲ႕အမွတ္အသား။

ျဖဴစင္ဝင္းစက္ေနတဲ့ အသားအရည္မွာ ထင္းေနတဲ့ မ်က္နက္ဝန္းေတြနဲ႔ ထူထူျပည့္ျပည့္ႏႈတ္ခမ္းေတြ၊ ဘဲဥပံုမ်က္ႏွာက်နဲ႔ ႏွာတံစင္းစင္းေလး။ ရိွဳးပြဲေတြမွာ ေတြ႔ရသလို မိတ္ကပ္မပါေပမဲ့ သူမမ်က္ႏွာက ဆြဲေဆာင္မႈရွိေနတယ္။ သူမဆံပင္ ေကာက္ေကာက္ပြပြ အရွည္ႀကီးကို ငယ္ထိပ္ေပၚမွာ ဆံထံုးအဝိုင္းႀကီး တင္ၿပီး ထံုးထားေသးတယ္။ တီရွပ္အျဖဴလက္ျပတ္ကို ဂ်င္းန္နက္ျပာနဲ႔ တြဲဝတ္ထားတာမို႔ ေက်ာ့ရွင္းေနတဲ့ ကိုယ္ေနဟန္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေငးကနဲ ျဖစ္သြားတုန္း သူမစကားသံေၾကာင့္ အသံဖမ္းစက္ကို သူမေရွ႕နား ခ်က္ခ်င္းပဲ ကပ္ေပးလိုက္မိတယ္။

“ကၽြန္မ ခုလုပ္ေနတဲ့ အေခြသစ္မွာ ေရာ့ခ္ေတြခ်ည္းပဲ ၁၀ပုဒ္ ထည့္ထားတယ္။ ပန္႔ခ္ေရာ့ခ္အမ်ိဳးအစား ၂ပုဒ္၊ စလိုးေရာ့ခ္ ၂ပုဒ္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ၄ပုဒ္၊ က်န္တာေတြက ေကာ္ပီေတြ။ ဒီႏွစ္ကုန္ မတိုင္ခင္ ပရီစနစ္နဲ႔ ျဖန္႔မယ္။ ရွင္ ဘာသိခ်င္ေသးလဲ”

“ခင္ဗ်ားက ဂစ္တာလည္း တီးတယ္ေနာ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ပြဲေတြမွာ ကိုယ္တိုင္ဆိုတီးတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒါေလး နည္းနည္း ေျပာျပပါလား။ ဘယ္လိုပံုစံမ်ိဳးကို တီးခတ္ရတာ ႏွစ္သက္ပါသလဲ”

“ကၽြန္မက finger tapping ပံုစံမ်ိဳး၊ ေဘ့စ္ႀကိဳးကို slap လုပ္ၿပီး တီးခတ္ရတဲ့ပံုစံမ်ိဳးေတြ သေဘာက်တယ္။ ပလပ္ကင္က်ေတာ့လည္း သူ႔ မူရင္းဖရိန္ကေတာ့ ရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက ရွိေနတဲ့ ေဘ့စစ္ထဲက ေဖာက္ထြက္ၿပီး တီးရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ ရွင္ သတိထားမိမွာပါ။ ကၽြန္မ သီခ်င္းေတြမွာ ျမဴးဇစ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ arrangement ေတြကို တစ္ပြဲနဲ႔ တစ္ပြဲ မတူေအာင္ ျပန္ျပင္ၿပီး တီးေလ့ ဆိုေလ့ရွိတယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ သတိထားမိပါတယ္ ခင္ဗ်”

“ေနာက္ဆံုးေမးခ်င္တာက ခင္ဗ်ား ဂီတနဲ႔ ျပည္သူကို အက်ိဳးျပဳဖို႔ ရည္ရြယ္ပါသလားဆိုတာေလး”

“အဲဒီေမးခြန္းက အေတာ္ေလး ႀကီးက်ယ္တယ္။ ကၽြန္မက သိပ္ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာမေနခ်င္ဘူး။ သိၾကတဲ့အတိုင္းပဲ ဂီတဆိုတာ ေဖ်ာ္ေျဖေရးလုပ္ငန္းပဲ။ လူေတြရဲ႕စိတ္ကို ႏူးညံ့ေစတဲ့အခါရွိမယ္။ တက္ၾကြလန္းဆန္းေစတဲ့အခါ ရွိမယ္။ မ်က္ရည္က်ေစတာမ်ိဳးလည္း ရွိမယ္။ အဲ့ဒီခံစားခ်က္ေတြထဲက တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခုရသြားၿပီး သူတို႔ေတြအတြက္ ေနာက္ထပ္ ေျခလွမ္းအသစ္အသစ္ေတြ ျဖစ္ေပၚေစမယ္၊ လွမ္းဖို႔ အင္အားေတြ ရေစမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ ဖန္တီးရက်ိဳး နပ္ပါၿပီ။  ေျပာရရင္ေတာ့ရွင္ အႏုပညာရွင္ေတြဆိုတာ မဆိုရ မေနႏိူင္၊  မတီးရ မေနႏိူင္လို႔ ဆိုေနတီးေနၾကတာက မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဒီလိုပါပဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ ထူးၿပီး ဘယ္လိုအက်ိဳးျပဳလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ေတာ့ အလုပ္မလုပ္ဘူး။ ကၽြန္မ လုပ္ခ်င္လို႔ကုိ လုပ္တယ္။ ေစတနာေတာ့ ပါတယ္။ ေကာင္းေစခ်င္တယ္ ဒါပဲ”

“ဟုတ္ကဲ့ ခုလိုအခ်ိန္ေပးေျဖၾကားေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မေက်ာ္ႏွင္းဆီ”

“မလိုပါဘူးရွင္။ ရွင့္အလုပ္ ရွင္လုပ္တာပဲ။ ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မအလုပ္ ကၽြန္မလုပ္တာပဲေလ။ ၿငိမ္းခင္ ဒီအစ္ကို ျပန္ေတာ့မယ္။ အိမ္ေရွ႕နားထိလိုက္သြားေပးလိုက္”

သူမက အိမ္အကူေကာင္မေလးကို တစ္လက္စထဲ လွမ္းေျပာလိုက္တာမို႔ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ ေတာင္းေသာက္လိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတာင္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ရတယ္။ အေတာ္ ဂြက်တဲ့ မိန္းမ။ ဆက္ဆံေရးဆိုးလိုက္တာလို႔လည္း စိတ္ထဲက ဆက္ေတြးလိုက္ေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ ထင္ထားပါ့မလဲ။  အင္မတန္ႏူးညံ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းတရားကို  အဲဒီလို ကၽြတ္ဆတ္ဆတ္မာေက်ာေက်ာမိန္းမနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အတူတကြ ဆုတ္ကိုင္မိခဲ့ၾကမယ္ ဆိုတာ…..။

(၂)

“ကို ျဖဴ႕ကိုၾကည့္ပါဦး ကိုရဲ႕”

တစ္ဘက္ကို လွည့္အိပ္ေနတဲ့ ကို႔ေနာက္ေက်ာကို သိုင္းဖက္လိုက္ရင္း ကို႔ညာလက္ေမာင္းကို ျဖဴ႕ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ ကပ္လို႔ ဖြဖြေလး ထိလိုက္မိတယ္။ ၿပီးရင္ အိပ္ယာေပၚ ဒူးေလးေထာက္ရပ္လိုက္ရင္း ကိုလွည့္အၾကည့္မွာ ျဖဴ႕ကိုယ္ေပၚက ညဝတ္အက်ၤ ီအသစ္ေလးကို ျမင္ေစမယ္လို႔ ျဖဴက ေတြးထားတာ။ တကယ္ေတာ့ ကိုက လွည့္မလာခဲ့ဘူး။ ျဖဴ႕လက္ေတြကို အသာဖယ္ရင္း ေခါင္းအံုးေအာက္ကို လက္ထည့္လို႔ ဆက္အိပ္ေနေတာ့တယ္။

“ကို….ခဏေလး ၾကည့္ပါဦး ဆိုလို႔”

ျဖဴ႕အသံက လိုအပ္တာထက္ ခ်ိဳအီေနမွာ ျဖဴသိေပမဲ့ မရွက္ႏိူင္ေတာ့။ ခုတစ္ေလာ ကို အျပင္မွာပဲ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္တာ၊  သားတို႔ကိုလည္း ခဏတစ္ျဖဳတ္ပဲ အခ်ိန္ေပးကာ တစ္ေယာက္ထဲ စာၾကည့္ခန္းထဲမွာ၊ ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္ေတာ့တာ။ ျဖဴ႕အေပၚလည္း အရင္ကလို မေႏြးေထြးေတာ့။ ျဖဴ ဘာမွားသလဲ….။  ျဖဴ သားတို႔အေပၚ တာဝန္ေက်သလို ကို႔အေပၚလည္း ကို လုိသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးေနတာပဲ မဟုတ္လား။

ျဖဴ သိပါတယ္။ နင့္နင့္နဲနဲနာက်င္ရေလာက္ေအာင္ အေျဖက ျဖဴ႕ရင္ထဲကို စူးတစ္ေခ်ာင္းလို နစ္ဝင္ေနခဲ့ၿပီးသား။ ကိုဟာ ျဖဴ႕အေပၚ ေအးစက္သမွ် တစ္ျခားတစ္ဖက္မွာ ေႏြးေထြးခဲ့ၿပီပဲေလ။

ျဖဴ သိတယ္။ တိတိက်က်ကို သိခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔က ျဖဴ ေက်ာ္ႏွင္းဆီနဲ႔ သြားေတြ႔ခဲ့ေသးတာ။

“မျဖစ္ႏိူင္ဘူး မျဖဴဝင့္သြယ္၊ ေမာင့္ကိုသာ ေျပာပါ၊ ေမာင့္ပါးစပ္က ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ႏွင္းဆီကို မုန္းတယ္လို႔ ေျပာတဲ့တစ္ေန႔ ေက်ာ္ ေမာင့္ကို ေက်ာခိုင္းလိုက္ပါ့မယ္”

ေက်ာ္ႏွင္းဆီဟာ မိန္းမခ်င္း နည္းနည္းကေလးမွ ကိုယ္ခ်င္းမစာတတ္တဲ့ မိန္းမ၊ ျဖဴ႕မာနေတြ ခ်ၿပီး ေတာင္းပန္ခဲ့တာေတာင္။  အဲ့ဒီေန႔ကေတာ့ ျဖဴ႕ကမာၻတစ္ခုလံုး ၿပိဳလဲခဲ့ရတဲ့ ေန႔ေပါ့ ကိုရယ္။

“မင္း နားမလည္ဘူး ျဖဴ။  ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ထက္ မင္းအလုပ္တာဝန္ေတြကို ပိုၿပီး ဦးစားေပးေနတဲ့ မိန္းမ၊ ရာထူးတက္ဖို႔ေလာက္ပဲ စိတ္ထဲ ရွိေနတဲ့ မိန္းမ၊ ပင္ပမ္းတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေယာက်ာ္းကို ေက်ာခိုင္းအိပ္သြားတတ္တဲ့ မိန္းမ၊  အိမ္ျပန္အလာ ေအးစက္ေနတဲ့ ထမင္းဝိုင္းကို တစ္ေယာက္ထဲ စားရတဲ့ ခံစားခ်က္။ မင္းေမ့ေနတဲ့ ေႏြးေထြးမႈမ်ိဳးကို ေက်ာ့္ဆီက ငါ အျပည့္အဝရတယ္ သိလား ျဖဴ”

ကို႔စကားကို ၾကားေယာင္မိတိုင္း ျမားခၽြန္အစင္းစင္း ရင္ဝလာစိုက္သလို စူးကနဲ၊ နင့္ကနဲ။ ျဖဴ ဘာဆက္လုပ္ရေတာ့မွာလဲ ကိုရယ္။  ကို ႏိူးသြားမွာ စိုးစိတ္နဲ႔ ျဖဴ အသံတိတ္ ငိုေၾကြးေနမိတယ္။

ကို….ျဖဴနဲ႔ သားေလးႏွစ္ေယာက္ဟာ ကို႔ကမာၻဆို…..။ ျဖဴဟာ မာနႀကီးလြန္းသူေလးမို႔ ျဖဴ႕အခ်စ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရတာ ကို ကံေကာင္းလွခ်ည္ရဲ႕ ဆို….။ ခုေတာ့ ျဖဴ႕အနားမွာ ေနရတာ အဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူး တဲ့လား။ ငါ့ခႏၶာကိုယ္ကိုသာ မင္းရမယ္၊ ငါ့စိတ္ေတြက ေက်ာ့္ဆီမွာ တဲ့လား ကိုရယ္။  ျဖဴ ဘယ္လို ႏွလံုးသားမ်ိဳးနဲ႔ ၾကားနာလက္ခံရမွာလဲ ကို….။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲလား….။ ဒီလိုပဲလား ကိုရယ္….။ အခ်ိန္အေရြ႕မွာ လိုက္ပါ စီးေမ်ာလို႔ လက္သာရာ ေရြ႕လ်ားသြားတတ္တာ ကိုတို႔ ေယာက်ာ္းေတြ အခ်စ္တဲ့လား။ ျဖဴ႕ဘဝ ပ်က္ပါၿပီ၊ ျဖဴ႕ဘဝ ပ်က္ပါၿပီ ကိုရယ္…..။

ကိုဟာ တကယ္ပဲ ေက်ာ္ႏွင္းဆီရဲ႕ အခ်စ္မွာ  ေပ်ာ္ဝင္ယံုၾကည္ေနၿပီလားကြယ္။ ျဖဴက ကို႔အတြက္ သားကေလးေတြ ေမြးထားေပးတယ္ေလ ကိုရဲ႕။ သားကေလးေတြကို ကိုသိပ္ခ်စ္တာပဲဆို။ သားကေလးေတြ မ်က္ႏွာေတာ့ ျပန္ၾကည့္သင့္ပါတယ္ ကိုရယ္။ ကို႔ဖုန္းစကရင္မွာ သားတို႔ပံုေလးေတြ႔လို႔ ျဖဴ ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသးတာ။ မိသားစုပံု ျဖဴနဲ႔ ကို႔ပံုေရာ ေျပာင္းပါလားဟင္လို႔ ျဖဴ မေျပာရဲခဲ့ဘူး ကို။ ျဖဴ႕ကို ျပန္ၾကည့္လိုက္မဲ့ ကို႔မ်က္ဝန္းေတြမ်ား စိမ္းျပတ္ေနမလား၊ ျဖဴ တကယ္ မခံစားႏိူင္လို႔ပါ။

ျဖဴ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ။  ျဖဴ တကယ္ပဲ ရူးပါၿပီ ကိုရယ္။ သားကေလးေတြရယ္ ျဖဴရယ္ ကိုရယ္ မိသားစုဘဝေလးတစ္ခု စိတ္ခ်လက္ခ် ပိုင္ဆိုင္ၿပီဆိုတဲ့ အသိတစ္ခု၊  ကိုက ျဖဴ႕ကို သိပ္ခ်စ္တာဆိုတဲ့ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိမႈရယ္ဟာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ကို တစ္သက္လံုးစာ ခ်ည္ေႏွာင္မထားႏိူင္ဘူးတဲ့လား။

ျဖဴ ေနာက္က်မွ သိေလျခင္းကြယ္…..။

(၃)

“ျပန္ေတာ့မွာလား၊  ခဏေလး ေနပါဦးလား ေမာင္ရယ္”

“ေမာင္ေနခ်င္တာေပါ့ ေက်ာ္ရယ္။ ဒီေန႔က သားေလးေမြးေန႔မို႔ မိသားစုေတြ ညစာထြက္စားၾကမွာမို႔ ေမာင္ အိမ္ေစာေစာျပန္ရမယ္ ေက်ာ္”

သားေလးေမြးေန႔၊  မိသားစုေတြ….။ အိမ္ေစာေစာျပန္ရမယ္….

ေမာင့္စကားလံုးေတြက ကၽြန္မကို အထပ္ထပ္ရစ္ပတ္လို႔ အသက္ရွဴမဝေတာ့သူက ကၽြန္မရယ္ပါ ေမာင္။

“ေက်ာ္ မင္း ဒီဆရာဝန္ႀကီးနဲ႔ ထပ္ျပၿပီးလို႔မွ ကေလးမရႏိူင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ကိုကို႔ကို ကြာရွင္းေပးပါ။ ေက်ာ္သိတဲ့အတိုင္း ေမေမက ေျမးသိပ္လိုခ်င္တယ္။ ကိုကိုတို႔မွ ကေလးမရရင္ မ်ိဳးဆက္က ျပတ္ၿပီ။ ေက်ာ္ ႀကိဳးစားပါကြာ ေနာ္”

ေက်ာ့္ခင္ပြန္းေဟာင္း ကိုကိုေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ။ ေက်ာ့္တစ္သက္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ေတာ့မဲ့ စကားေတြ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘဝမွာ မိန္းမျဖစ္ခြင့္ အျပည့္အဝမရတဲ့ ဆံုးရွဳံးမႈေလာက္ ဘယ္ဟာကမ်ား ပိုနာက်င္ေစဦးမွာလဲကြယ္။ ေက်ာ္ဟာ အျဖစ္မရွိတဲ့ မိန္းမ၊ ကိုကို႔အတြက္ သားသမီး ေမြးမေပးႏိူင္တဲ့ မိန္းမ တဲ့။ နာက်င္လိုက္တာ….။

မ်က္ရည္ေတြ အစိုစိုအလူးလူးနဲ႔ ေက်ာ္ဟာ ကိုကို႔ရင္ခြင္ကို ေက်ာခိုင္းၿပီး ဒဏ္ရာေတြကို ဝါသနာနဲ႔အစားထိုးလို႔ ဂီတထဲ ႏွစ္ျမွဳတ္ထားခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ 

ဘယ္သူေမးေမး ေက်ာ့္ဘဝ၊ ေက်ာ့္အေၾကာင္း၊ ေက်ာ့္ရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက်ရွံဳးမႈေတြကို ေက်ာ္ မေျဖတတ္၊ မေျဖခ်င္ခဲ့ေတာ့တာ၊ ေက်ာ္ လူေတြကို ၿပံဳးမျပတတ္ေတာ့တာ ေက်ာ္ မာနႀကီးလို႔ မဟုတ္၊  ရင္နာရလြန္းလို႔ပါေလ။

ေမာင္ကေရာ…..

ေမာင္ကေရာ ဟင္….။  သားသမီးရယ္လို႔ မေပးႏိူင္ေတာ့မယ့္ ကၽြန္မအျဖစ္ကို သိရင္ ေမာင္ ကၽြန္မကို ေက်ာခိုင္းဦးမွာလား ဟင္  ေမာင္။ ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ မ်က္ႏွာကို အတတ္ႏိူင္ဆံုး ထိန္းရင္း ေမာင့္ပါးကို တစ္ခ်က္ေမႊးလို႔ အိမ္တံခါးဝထိ ေမာင့္ကို လိုက္ပို႔ေပးမိတယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မပါးကို ဖ်စ္ညွစ္ရင္း ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာတာ။ ေမာင့္ေက်ာျပင္ကို မျမင္ရေတာ့မွ ကၽြန္မရင္အပူေတြကို သြန္ခ်လိုက္မိေတာ့တယ္။

 ပါးေပၚက မ်က္ရည္ပူေတြ….။  ေမာင္ မသိႏိူင္ပါဘူး။  ကၽြန္မရင္ထဲက ပူျပင္းေလာင္ၿမိဳက္မႈေတြ…..။

မနက္လင္းတဲ့အခါ ေမာင့္ပါးကို သူမအနမ္းေႏြးေႏြးေတြနဲ႔ ႏိွႈးခြင့္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးကာစ စိုေနတဲ့ ေမာင့္ဆံႏြယ္ေတြကို ေျခာက္ေသြ႔ေစႏိူင္ခြင့္၊ ေမာင္ဝတ္ဆင္ဖို႔ အဝတ္ေတြကို အသင့္ထုတ္ေပးထားခြင့္၊  ေမာင့္အတြက္မနက္စာကို ျပင္ဆင္ေပးခြင့္….။ သူမလက္နဲ႔ ထိစပ္သမွ် ေမာင့္အတြက္သာျဖစ္ေစတဲ့ အခြင့္။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေမာင့္အေပၚတည္လာတိုင္း သူမကိုယ္ကို ဝင္စားလို႔ ေမာင့္ကို ထိေတြ႔ၾကည့္ေနမိတာ။ သူမဆီက အဲဒီအခြင့္ေတြကို ကၽြန္မ လုယူပိုင္ဆိုင္ေနမိတာ။ အဲဒီအခိုက္အတန္႔မွာ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မအၾကား သူမက ၾကားခံတစ္ခုမွ်။ အဲသလို ဖန္တီးေၾကနပ္ယူေနရတဲ့ ကၽြန္မအျဖစ္....။ ေမာင္ မသိႏိူင္ပါဘူးေလ…။

အႀကိမ္ႀကိမ္ပါ ေမာင္၊  ေမာင့္မိသားစုကို ျမင္မိတိုင္း ေမာင့္အနားက ထြက္ခြာဖို႔ ကၽြန္မ အေတြးေတြဟာ လူကို ရူးေစမတတ္ပါပဲ။ ဘုရားရွိခိုးတဲ့အခါ ငါးပါးသီလကို ရြတ္ဆိုတိုင္း တစ္ပါးေသာသီလကို ဆိုဖို႔ ႏွႈတ္ရြံ႕ေနခဲ့မိတာရယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမာင့္အနားက ေျပးထြက္ဖို႔ ေျခလွမ္းေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္မိရင္း ကၽြန္မ ေသြးေၾကာင္ေနခဲ့မိတာ....။ ဟင့္အင္း ကၽြန္မ ေမာင္နဲ႔မွ ေဝးမေနႏိူင္တာဘဲကြယ္။

ကၽြန္မက ႏိူင္ငံသိအႏုပညာရွင္။ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးအဆိုရွင္။ ဘဝမွာ လိုတရ ၿပီးျပည့္စံုသူလို႔ အမ်ားအျမင္လွသူ။

အဲဒီလိုမိန္းမက....အဲ့ဒီလိုမိန္းမကေလ...။ ေအာင္ျမင္တဲ့ မိသားစုရယ္လို႔ မဖန္တီးႏိူင္ခဲ့တဲ့အျပင္ သူတစ္ပါးမိသားစုထဲကို တတိယလူအျဖစ္ ဝင္ေရာက္ဖို႔၊ သူမလက္ထဲက ေမာင့္ကို လုယူဖို႔၊ သားေတြလက္ထဲက သားတို႔ေဖေဖကို ဆြဲထုတ္ပစ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့မိန္းမ ျဖစ္ေနေသးသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ဆိုးဝါးလိုက္ပါလိမ့္ကြယ္။

အိပ္ယာေဘးက ဂစ္တာကို ဆြဲယူလို႔ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတီးခတ္လိုက္မိတယ္။

♬   ♩ ♭ ရိုစီ မင္းကို ယူေဆာင္လာသူ ေလာကထဲ နာမည္လြယ္လြယ္ ပ်ံ႕ႏွံ႔ေန  မင္းရဲ႕ဆူးကို ဂႏၳဝင္ဆန္ဆန္ဖြဲ႔သူေတြ နားမ်က္ေစ့ေတြ ကန္းသြားၿပီပဲ ♩ ♬ ♭

အသံုးမက်တဲ့ ႏွင္းဆီ…..

(၄)

“ကိုဇင္မင္းထြဋ္ ခင္ဗ်ား တင္ဒါေလွ်ာက္လႊာမွာ ပရိုပိုဇယ္ျဖည့္ထားတာေတြ မွားေနတယ္”

“ဗ်ာ ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ပါ့မယ္”

“ဂရုစိုက္ပါဗ်ာ၊ ပေရာဂ်က္တစ္ခုကို သန္းခ်ီၿပီး လုပ္ရတာမို႔ အမွားအယြင္းမရွိေစခ်င္ဘူး”

“ဟုတ္ကဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မနက္ျဖန္ ရံုးေရာက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ျပင္လိုက္ပါ့မယ္။ တင္ဒါပိတ္ရက္က လိုပါေသးတယ္ေနာ္”

“မီေတာ့ မီပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လာမယ့္အစည္းအေဝးမွာ တင္ျပရဦးမွာမို႔ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မနက္ျဖန္ေတာ့ ၿပီးေစခ်င္တယ္”

“ဟုတ္ကဲ့ မနက္ျဖန္ေတာ့ ၿပီးပါတယ္။ ခုက ကၽြန္ေတာ္ သားေတြကို ကစားကြင္းပို႔ေပးရမွာ မို႔ပါ”

စိတ္ေတြ ေထြျပားေနတာမို႔ ခုတစ္ေလာ အလုပ္ထဲမလည္း အမွားမွားအယြင္းယြင္း။ ညာလိုက္ရေပမဲ့ လိပ္ျပာမလံုခ်င္။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာ့္ကို ေရႊတိဂုံဘုရားလိုက္ပို႔ဖို႔ ခ်ိန္းထားတာမို႔ပါ။ ပစၥည္းေတြ ေကာက္သိမ္း၊ ကြန္ျပဴတာ ပိတ္ၿပီး အျမန္ထြက္လာတာေတာင္ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ ညေန ၆နာရီခြဲေတာ့မယ္။ ေက်ာ္ေတာ့ ေစာင့္ေနေတာ့မွာပဲ။

ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေပၚေရာက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္း ေက်ာ္က ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ရင္ဖံုးအနက္လက္ျပတ္ေလးကို ခ်ည္ခ်ိတ္အနက္ေပၚမွာ အျဖဴဆင္ေလးႏွင့္တြဲဝတ္ကာ ေက်ာ္က ရိုးရွင္းလွပလို႔။ ဘုရားပန္းႏွစ္စည္းကို ေက်ာ္က သူ႔လက္ထဲ ထည့္ေပးတာမို႔ အလိုက္သင့္ယူလိုက္ရင္း ဘုရားကို လက္ယာရစ္ ပတ္ၿပီး ပူေဇာ္ၾကရေအာင္ေနာ္ဆိုတဲ့ ေက်ာ့္ကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္။

အရင္ဆံုး ေက်ာ့္ေမြးနံေထာင့္ တနၤလာမွာ ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ဘုရားပန္းတစ္စည္းကို ေက်ာ့္အတြက္ ပန္းအိုးမွာ သြားထိုးေပးလိုက္ၿပီး ဝယ္လာတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္၊ အေမႊးတိုင္ေတြ ထြန္းညွိၾကတယ္။ ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးနံ အဂၤါေထာင့္မွာ ဘုရားရွိခိုးၾကတယ္။ ေက်ာ္က ကင္မရာအေသးေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပံုေတြ သံုး-ေလးပံု ရိုက္ေပးေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္နားဆီက အသံတစ္သံ ၾကားလိုက္ရတာ။

"ဖြားဖြား ေဖေဖႀကီး အရက္မေသာက္ပါေစနဲ႔ဘုရားလို႔ ဆုေတာင္းလို႔ ရလား ဟင္"

ၾကားလိုက္ရတာ ရင္ထဲ နင့္ကနဲ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေက်ာ္ ႏွစ္ေယာက္သား အၾကည့္ခ်င္းဆံုၿပီး အသံလာရာကို ၿပိဳင္တူ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္၊  ေျမးကေလးက ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္ရတဲ့ ေကာင္ကေလး၊ ပါးမွာ သနပ္ခါးပါးကြက္ထူႀကီး လူးလို႔။ အဖြားႀကီးကေတာ့ အသက္ ခုႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ရွိမယ္ ထင္ရတယ္။

"ရတာေပ့ါ ေျမးရယ္။ ဆုေတာင္းေနာ္"

"သားေလ ေဖေဖႀကီး အရက္ေသာက္ရင္ သိပ္မုန္းတာပဲ။ အရက္မေသာက္တဲ့ ေဖေဖလိုခ်င္တယ္"

"ငါ့ေျမးရယ္ ကိုယ့္အေဖကို ဒီလိုမေျပာရဘူး။ အရက္ေသာက္တတ္ေပမဲ့ သားေဖေဖက မဆိုးပါဘူးသားရဲ႕။ သားတို႔ကို ခ်စ္တယ္။ သားေမေမကိုလည္း ခ်စ္တယ္ မဟုတ္လား။ အေဖဆိုတဲ့ အရိပ္အာဝါသေအာက္မွာ ေနရတာကိုက ငါ့ေျမး ကုသိုလ္ေကာင္းေနၿပီ။ အေဖမရိွတဲ့ ကေလးေတြဆို ဘယ္ေလာက္ မ်က္ႏွာငယ္ရတယ္ မွတ္လဲ ဟင္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ ေဖေဖ့ကို ရွိခိုးၿပီးမွ အိပ္ေနာ္"

ေျပာရင္းက အေဝးေရာက္သြားတဲ့ ေျမးအဖြားႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ရင္း ေက်ာ့္မ်က္ႏွာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လံုးေတြ နီရဲစိုစြတ္ေနတာကို ေတြ႔ရတယ္။ ခံစားလိုက္ရတာ ရင္ထဲတစ္မ်ိဳးႀကီး။  ေက်ာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ စိတ္ထိခိုက္ရွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ေက်ာ္ပါ မ်က္ႏွာမေကာင္းၾကဘူး။  

အေဖဆိုတာ သားသမီးေတြအတြက္ အရိပ္အာဝါသတဲ့….။ ကၽြန္ေတာ္ မသိလို႔မွ မဟုတ္ဘဲေလ….။

(၅)

ေမာင္….

အေဖဆိုတာ သားသမီးေတြအတြက္ အရိပ္အာဝါသတဲ့….။ ကၽြန္မ မသိလို႔မွ မဟုတ္ဘဲေမာင္ရယ္….။ 

ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမလဲ ဟင္။  ခု လက္ရွိမွာ မိသားစုဘဝကို မဖန္တီးႏိူင္တဲ့ ကၽြန္မကေလ….။ တစ္ပါးသူမိသားစုကို ၿပိဳကြဲေစဖို႔ ၾကံေနသတဲ့။ အို….ကၽြန္မ ဆက္မေတြးရဲေတာ့ဘူး ေမာင္။ သံသရာကို ကၽြန္မ ေၾကာက္တယ္။ ဝဋ္မွာအျမဲတဲ့ ေမာင္ရဲ႕။

ကြန္ျပဴတာကို ဖြင့္လို႔ ေမာင့္ဆီကို စာတစ္ေစာင္ ေရးဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ေမာင္ နားလည္ လက္ခံႏိူင္မယ္ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မမွာ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ သတၱိေတြ၊ အင္အားေတြ မရွိေတာ့ဘူး ေမာင္ရယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေမာင့္အၾကားက ခ်စ္လက္စေတြကို ျပတ္စဲၾကပါစို႔ရဲ႕ ေမာင္ရာ။

စကတည္းက ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မဟာ အျပစ္သင့္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ အစြန္းႏွစ္ဘက္ကို ညွိယူခ်စ္ခဲ့ၾကရတာ။ ေမာင္က မိသားစု ဘဝတစ္ခု၊ ကၽြန္မက တစ္ကိုယ္ထဲ ဘဝတစ္ခု။ တစ္ဘက္စြန္းဆီက ဘဝႏွစ္ခုကို မေရွာင္ႏိူင္၊ မရုန္းႏိူင္တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေတြက ညွိဳ႕ယူခ်ည္ေႏွာင္လို႔ တြဲထားလိုက္ေတာ့တာ။ 

ဟုတ္တယ္ ေမာင္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းအစြန္းတရားေတြေပါင္းစည္းမႈဟာ ေမာင့္အေပၚ ထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ခ်စ္ျခင္း၊ ကၽြန္မအေပၚရွိတဲ့ ေမာင့္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္း အဲဒီႏွစ္စရဲ႕ ေဝးကြာမႈကို နီးနီးကေလး တြဲသီခ်ဳပ္စပ္ေပးခဲ့တာ။

အဲဒီေႏွာင္ထံုးကို ကၽြန္မကပဲ စၿပီး ျဖည္ခ်လိုက္ပါရေစေတာ့ ေမာင္….။

ေမာင့္ရဲ႕ စစ္မွန္ေသာ ေက်ာ္ႏွင္းဆီလို႔ လက္မွတ္ထိုးအၿပီးမွာေတာ့ send ဆိုတဲ့ ေနရာကေလးကို မ်က္ေစ့စံုမွိတ္လို႔ ကလစ္လိုက္မိေတာ့တယ္။ 

ေမာင္ သိလားဟင္၊ တကယ္ေတာ့ ေမာင္နဲ႔ ေဝးၾကဖို႔ဆိုတာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေသမိန္႔ပါပဲ။ အဲဒီေသမိန္႔ကို ကိုယ္တိုင္စီရင္ခ်က္ခ်သူအျဖစ္ ကလစ္ေလးတစ္ခ်က္မွာ ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဆတ္ဆတ္ခါသြားခဲ့ရတယ္ဆိုတာ.....။

ေမာင္…သိပါေစ….။

အစြန္းႏွစ္ဘက္က ခ်စ္ျခင္းေတြ ေႏွာင္ထံုးျဖည္ခ်အၿပီးမွာ ေမာင့္အေပၚ ခ်စ္ခဲ့ဖူးတဲ့အခ်စ္ေတြရဲ႕ ပူေလာင္မႈအစား ေအးျမမႈေတြနဲ႔ အစားထိုးဖို႔ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားရေတာ့မွာပါ။ အဲဒါကေတာ့ ေမတၱာပဲေမာင္။ ခ်စ္ျခင္းနဲ႔ေမတၱာဟာလည္း တကယ္ေတာ့ အပူနဲ႔အေအး အစြန္းႏွစ္ဘက္ပဲ မဟုတ္လား။ မလြယ္ေပမဲ့ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားပါ့မယ္။

 ေမာင္ အစစအရာရာ အဆင္ေျပပါေစ၊ ကၽြန္မနဲ႔ ေဝးရာ တစ္ဘက္စြန္းမွာ ေမာင့္မိသားစုနဲ႔အတူ ေမာင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ခ်မ္းသာပါေစရယ္လို႔….