Sunday, December 18, 2011

ေလာင္ကၽြမ္းျခင္း သီအိုရီ

All about School- "ေက်ာင္းအေၾကာင္း"ဆိုတဲ့ e-bookေလး ထြက္ပါၿပီ။ 

ပါ၀င္ေရးသားသူ : ကိုကိုသက္ ၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး ၊ ၾကည္သက္ဟန္ ၊ ခိုင္စိုးလင္း ၊ ခ်စ္ၾကည္ေအး ၊ ညီဇံလွ ၊ ညိဳမင္းခ ၊ ေနဦး ၊ ပန္ဒိုရာ ၊ မိုးလႈိင္ည ၊ မႈိင္း (ေဆး -၂) ၊ Louise Jane Cher ၊ သက္ေဝ ၊ ဟန္သစ္ၿငိမ္ ၊ ဟယ္ရီလြင္ ၊ ၾသၿမိဳင္ 

ပံုေရးဆဲြသူ : မေလးေမ

စီစဥ္ / စာျပင္သူ   : ခိုင္စိုးလင္း

ဒီမွာ ေဒါင္းၿပီး ဖတ္ရွူ႕ႏိူင္ပါတယ္။

                 
 ေလာင္ကၽြမ္းျခင္း သီအိုရီ



ေနကလည္း ပူျပင္းလိုက္တာ၊ ကားေတြကလည္း ၾကပ္မွၾကပ္။ ဦးဘတင့္တို႔ ခပ္ငယ္ငယ္တုန္းကဆို ကားေတြကလည္း အခုေလာက္ မၾကပ္ေသး၊ ေနကလည္း တစ္လံုးတည္း။ ခုေတာ့ ကမာၻႀကီး ပူေႏြးလာလိုက္တာမ်ား ေနႏွစ္စင္း ၿပိဳင္ထြက္သလား မွတ္ရတယ္။ လူငယ္ေတြလို တိုးႏိုုင္ တြန္းႏိုုင္ တက္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ကေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ၊ ဒီလိုပဲ ကားတစ္စီးလာရင္း တိုးေဝွ႔တက္ရင္းနဲ႔ ကားေပၚပါသြားတာပဲ။ ဦးဘတင့္တို႔အရြယ္သာ…။

ကားတစ္စီးလာတိုင္း လာတိုင္း လုတက္လိုက္ၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးဆိုတာ၊ ဦးဘတင့္ပဲ ကားတစ္စီး ထြက္သြားတိုင္း ထြက္သြားတိုင္း ပလက္ေဖာင္းေဘးေအာက္နားေလးမွာ တျခားလူေတြနဲ႔အတူ က်န္ရစ္တယ္။ က်န္တဲ့လူေတြသာ ေျပာင္းသြားမယ္၊ ဦးဘတင့္ကေတာ့ မေျပာင္းဘူး။ ၾကာေတာ့ စိတ္ေလွ်ာ့ ၿပီး ျဖည္းျဖည္းပဲ လမ္းေလးေလွ်ာက္သြားတာေပါ၊့ လူနည္းတဲ့ မွတ္တိုင္၊ လူေခ်ာင္တဲ့ကားေတြ႕မွပဲ တက္စီး တာေပါ့လို႔ စဥ္းစားရင္း ကားမွတ္တိုင္က ခြာတယ္။

ရုပ္ရွင္ရုံႀကီးေတြကို ေငးၾကည့္လိုက္၊ လမ္းေဘးက အဆိုင္းသည္ကေလးေတြကို ေငးၾကည့္လိုက္၊ ပ်ားပန္း ခတ္ေနတဲ့ လူေတြကို ၾကည့္လိုက္နဲ႔ေပါ့။ လူေတြ လူေတြ အိမ္ထဲမွာမွ ေနၾကရဲ႕လား၊ အိမ္ရိွလူကုန္ လမ္းေပၚထြက္ အလုပ္ လုပ္ေနၾကသလား မွတ္ရတယ္။

ကိုရီးယားေခြေတြ သံုးေခြမွ တစ္ေထာင္ဆိုလား။ အင္း…ဒီနားတစ္၀ိုက္ဆိုရင္ အဖမ္းအဆီးေတာ့ ရိွမွာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလိုပဲ ပါသြားလိုက္၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာလိုက္၊ ေန႔ျပန္တိုးနဲ႔ ေငြေလးေခ်းၿပီး ျပန္ရင္း လိုက္၊ အရင္းေလး ရလာလိုက္၊ ျပန္အဖမ္းခံရလိုက္၊ အရင္း ျပန္ျပဳတ္လိုက္ဆိုတဲ့ သံသရာႀကီးထဲ ၀ိုင္းႀကီး ပတ္ခ်ာ လည္ေနၾကတာရယ္။ ဘ၀ေတြ ဘ၀ေတြ….ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း၊ ဘ၀ႀကီးက ဒီလိုမွ သူတို႔ လုပ္မစားရင္ တျခားလည္း ဘာမွ လုပ္မစားတတ္ၾကဘူးကိုး။

လမ္းေဘး သစ္သီးသည္ကေလးေတြကိုေတြ႕တာ့ အိမ္အတြက္ သစ္သီးဆြမ္းကပ္ဖို႔ ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမ လားေတြးမိရင္း ေစ်းေမးလိုက္တယ္။ တ႐ုတ္ပန္းသီးငါးလံုး တစ္ေထာင့္ရွစ္ရာ၊ ေထာင့္ေျခာက္ရာနဲ႔ေပးမတဲ့။ လိေမၼာ္သီးငါးလံုးက ေထာင့္ႏွစ္ရာတဲ့။ အလံုးက နည္းနည္းေတာ့ေသးတယ္။ တ႐ုတ္ဇီးသီးႀကီးေတြကလည္း လွမွ လွ။ ေမာင္မင္းႀကီးသား ေပါက္ေဖာ္ႀကီးမ်ားကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလိုလို၊ ၾသစေၾတးလ်က ပန္းသီးမ်ား ဒီမွာ၀ယ္လို႔ရပါတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ဘယ္လိုလုပ္ ၀ယ္စားႏိုင္မွာတုန္းဗ်ာ။

၀ယ္ေတာ့ ၀ယ္ခ်င္သား၊ ေတာ္ၾကာ ၀ယ္သြားလို႔မွ မ်က္ႏွာမရ ေျခေထာက္ရျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးရေသး။ မဒမ္ဘတင့္ေလ…၊ ဟိုတစ္ခါ ၀ယ္သြားမိပါတယ္။ ေစ်းႀကီးသေလး ဘာေလးနဲ႔၊ အညႇာနား နည္းနည္းေလး နာေနတာကို ေသခ်ာေရြး မ၀ယ္ရေကာင္းလားနဲ႔ ပြစိ ပြစိလုပ္ေတာ့တာ။ ဦးဘတင့္ဆိုတာကလည္း “ငါ၀ယ္လာတဲ့ဟာ မႀကိဳက္ရင္ မင္းဟာမင္း ထပ္၀ယ္ကြာ”လို႔ ခပ္ေငါက္ေငါက္ေျပာဖို႔ရာ ေငြ အဲသည္ ေလာက္မေပါတဲ့ ဘတင့္ျဖစ္ေနေတာ့ တိတ္တိတ္ေလးပဲ ၿငိမ္ေနခဲ့ရတယ္။ ေတာ္ပါၿပီေလ ၀ယ္ မေနေတာ့ပါဘူး။ မဒမ္ဘတင့္လက္ထဲ ေငြ နယားကေလး အျပည့္အပ္လိုက္တာ ပဲ ေကာင္းပါတယ္။

“ဆရာ…ဆရာဦးဘတင့္….ဆရာဦးဘတင့္မဟုတ္လား ခင္ဗ်ာ”

“ေဟ…ေအး၊ ငါ ဘတင့္ပဲ ေနပါဦး၊ မင္းက ငါ့တပည့္လား ဘယ္အတန္းကတုန္း”

ဦးဘတင့္ တန္းကနဲ ေမးခ်ပစ္လိုက္တယ္။ ဆရာဆိုတဲ့လူမ်ိဳးက အဲလိုပဲ၊ လမ္းေတြ႕ဘယ္သူျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္တပည့္ မွတ္ေတာ့တာ။

“ဟာ ဆရာ ၀မ္းသာလိုက္တာ ဆရာရယ္ ကၽြန္ေတာ္ ရဲလြင္ေလ ဆရာရဲ႕၊ မွတ္မိလား ကၽြန္ေတာ့္ကို”

“ဟား ေအး ေအး ဟုတ္ၿပီကြ ငါ မွတ္မိၿပီ ရဲလြင္၊ မင္း ဆက္ရွင္ဖိုက္က မဟုတ္လား၊ မင္းႏွယ္ လူေကာင္ႀကီး နည္းမွ မနည္းပဲကြ ေဟး ေဟး”

“ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာ၊ ဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ကို မွတ္မိသားပဲ”

“ဟေကာင္ရ ဆရာေတြ မွတ္မိတဲ့ေက်ာင္းသား ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ရိွတယ္ကြ၊ လိမၼာတဲ့ေက်ာင္းသားရယ္၊ ဆိုးတဲ့ ေက်ာင္းသားရယ္ ဟားဟားဟား”

“ဟာ ဆရာက လုပ္ၿပီ၊ ဟုတ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္ ဆရာရယ္၊ အဲဒီတုန္းကသာ ဆရာနဲ႔ မေတြ႕ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခုလိုျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္လာမွာပါ၊ ဆရာ့ေက်းဇူးေတြ ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အမ်ားႀကီးပါ ဆရာ။ ခုေခတ္ေတာ့ ဆရာတို႔လို ဆရာေတြ ရွားသြားၿပီ ဆရာရဲ႕၊ ဆရာ ဟိုတုန္းက ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့စကားေလးေလ ကြ်န္ေတာ္ အရမ္း သေဘာက်ခဲ့တာ “ငါတတ္ထားတဲ့ပညာကို ကေလးေတြဆီ ဘယ္ေတာ့မွ ေရာင္းမစားဘူးကြ” ဆိုတာေလ၊ ဆရာေပးခဲ့တဲ့ ပညာဒါနနဲ႔ပဲ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေကာင္ေတြ လူ ျဖစ္လာရတာပါ ဆရာရယ္”

“အင္း….ေအး ထားပါေတာ့ကြာ ဒါနဲ႔ မင္း အခု ဘာလုပ္ေနလဲ”

“ကၽြန္ေတာ္က ဒီRoyal Myanmarဟိုတယ္မွာ မန္ေနဂ်ာေလ ဆရာ၊ ဆရာ ခုအားတယ္မဟုတ္လား၊ လာပါဆရာ တစ္ခုခုစားရင္း စကားေျပာရေအာင္ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ဆရာ့အိမ္ ျပန္လိုက္ပို႔ေပးပါ့မယ္ ဆရာ”

ဦးဘတင့္ကေတာ့ ေခါင္းတညိတ္ညိတ္လုပ္ရင္း တေသြးတေမြးစိုျပည္ေနတဲ့ သူ႔တပည့္ႀကီးကို ျပံဳး ၾကည့္ရင္း သေဘာ တက်က်ရယ္။ ဒီေကာင္က ေက်ာင္းတုန္းက ခပ္ဆိုးဆိုးေကာင္၊ လူက ေတာ္ခ်င္ပါလ်က္နဲ႔ အင္မတန္ ရြတ္တဲ့ေကာင္၊ အတန္း မတက္ဘူး၊ က်ဴတိုရီယယ္မေျဖဘူး။ သူ႔ စာေမးလို႔လည္း ေျဖခ်င္မွ ေျဖတဲ့ေကာင္။ ေနာက္ဆံုးခံုမွာထိုင္ၿပီး လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေနတတ္တာ။ ေထာင့္ မက်ိဳးဘူး ဆိုပါေတာ့။ ဦးဘတင့္လို ဆရာအငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလည္း ရဲလြင္ဆို လန္႔ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာမ အငယ္ေလးေတြ။ ဒီေကာင္က စိတ္ထဲမထင္ရင္ မထင္သလို လုပ္တတ္တာကိုး။

ဦးဘတင့္က ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ ဆရာျဖစ္လာတဲ့ေကာင္ မဟုတ္ဘူး၊ စာသင္ခ်င္လြန္းလို႔၊ စာျပ၀ါသနာ ပါလြန္းလို႔ ကို ေက်ာင္းဆရာလုပ္ခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ေစတနာဆရာပဲ ျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ခ်ထားတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က ဦးဘတင့္ႏွလံုးသားထဲ ထူးခတ္ထားသလို စြဲေနခဲ့ေတာ့တာ။ တကၠသိုလ္မွာ နည္းျပဆရာျဖစ္စက အသက္ ၂၁ႏွစ္ ရိွေသးတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ဆို သူငယ္ခ်င္းလို၊ ညီအစ္ကိုလို အရြယ္။ အဲဒီမွာ ရဲလြင္နဲ႔ေတြ႕တာ့တာပဲ။

တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ေမဂ်ာဘာသာ က်ဴတိုရီယယ္မွာ စြတ္စြတ္ရြတ္ရြတ္လာေျဖတဲ့ ရဲလြင္ကို ဦးဘတင့္ အမွတ္ အမ်ားဆံုး ေပးခ် ပစ္လိုက္တယ္။ သူ႔ရဲ႕ေျဖဆိုပံုကိုလည္း တျခားေက်ာင္းသားေတြ သိရေအာင္ နည္းနည္း ဖတ္ျပလိုက္တယ္။ ရဲလြင္ခံုနံပတ္ ကိုေခၚၿပီး ဒီေက်ာင္းသားဟာျဖင့္ အမွတ္အမ်ားဆံုး ရသြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္သူမွန္း မသိသလိုလိုနဲ႔ အဲဒီခံုနံပတ္ မတ္တတ္ရပ္ျပပါဆိုေတာ့ ရွက္သလိုလိုနဲ႔ မ်က္ႏွာႀကီးရဲေနတဲ့ ရဲလြင္ဟာ ေခါင္းႀကီးငံု႔ရင္း ထရပ္ျပရွာတယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုင္း ရဲလြင္ အခ်ိဳးနည္းနည္း ေျပာင္းသြားတယ္။ အဲဒီလိုနည္းနဲ႔ ရဲလြင္ဆိုတဲ့ေကာင္ကို ဇက္ႀကိဳး ေခ်ာ့တပ္ခဲ့ရတာ။

တကယ္ေတာ့ ဒီေကာင္က လူေတာ္၊ မိဘေတြရဲ႕ အိမ္တြင္းေရး မေျပလည္မႈေၾကာင့္ ညစ္တြန္း တြန္းေနတဲ့ လူငယ္ကေလး။ အေဖယူထားတဲ့ ေနာက္မိန္းမနဲ႔လည္း မတဲ့၊ အေဖကိုလည္း ခႏိုးခနဲ႔၊ ေလာကႀကီးကိုလည္း ရြဲ႕နဲ႔။ အဲဒီမွာ ေလာကႀကီးက အေကာင္းအတိုင္း၊ ရြဲ႕လာတာက သူ။ ေနာက္ေတာ့လည္း ဆရာဦးဘတင့္မွ ဆရာဦးဘတင့္။ ဦးဘတင့္မို႔ ေျပာရင္ တစ္ခြန္းပဲ။

အဲဒီေန႔က ဆရာတပည့္ႏွစ္ေယာက္ စကားေျပာေကာင္းလိုက္ၾကတာ မနည္းျဖတ္ခ်ရတယ္။ ရဲလြင္က အိမ္ေရွ႕အထိ သူ႔ကားေလးနဲ႔ လိုက္ပို႔ရွာပါတယ္။ ဦးဘတင့္ကေတာ့ မဒမ္ဘတင့္ကို သူ႔တပည့္ႀကီး အိမ္ ေခၚျပသလို ျဖစ္သြားတာ မို႔ ေက်နပ္မဆံုးဘူး။ ကားႀကီးေမာင္းလို႔ ဦးဘတင့္အိမ္အတြက္ မုန္႔ပံုးေတြ၊ အသီးေတြလည္း ပါေသးတာမို႔ မဒမ္ဘတင့္လည္း သြားကို မေစ့ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒီလိုပါပဲ ဦးဘတင့္တို႔ ေက်ာင္းဆရာဆိုတာမ်ိဳးက တပည့္ေတြ သမာအာဇီ၀နဲ႔ ႀကီးပြားေန တာ ျမင္ရရင္မ်ား ေျပာမဆံုး၊ ႂကြားမဆံုး၊ ေက်နပ္ မဆံုးဘူး။ ေက်ာင္းဆရာပီတိ ဆိုပါေတာ့ေလ...။

ဟိုအရင္က ဦးဘတင့္ဆိုတာ စာသာသင္ေနရလို႔ကေတာ့ လာထား ဆိုတာမ်ိဳး။ ရဲလြင္တို႔ သူငယ္ခ်င္း တေတြကို အတန္းၿပီးရင္ အခ်ိိန္ပို စာသင္ေပးတယ္။ အလကားသင္ေပးတဲ့အျပင္ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ သင္တဲ့အခါမ်ိဳးဆို ေက်ာင္းသားေတြကို လဘက္ရည္တိုက္ၿပီးေတာ့ကို သင္ေပးလိုက္ေသးတာ။ တကယ့္ကို စစ္စစ္ စစ္စစ္ျမည္ေနတဲ့ နာသံုးနာဆရာအစစ္ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေငြမ်က္ႏွာ လံုး၀မၾကည့္ခဲ့ဘဲ အိတ္စိုက္ သင္ခဲ့တာ။ ဒါေတာင္ အဲဒီတုန္းက ဦးဘတင့္ရတဲ့လစာနဲ႔ သံုးေလာက္ေနေသးတာပဲ။

အင္း ခုေတာ့ ေခတ္ကပဲ ေျပာင္းသလား၊ လူေတြကပဲ ေျပာင္းသလား၊ ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြကပဲ ေျပာင္းကုန္ သလား.…၊ ေလာက္ငွျခင္း မေလာက္ငွျခင္းဆိုတာေတြကပဲ ေျပာင္းလဲျခင္းေတြကို အသက္သြင္းခဲ့သလား။ ဘာက ဘာေတြကို ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာလဲ၊ မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။

အကႌ်ေလးလဲၿပီး ပက္လက္ကုလားထိုင္ေလးေပၚ ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေနလိုက္တာ ခဏေနမွ သတိရတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲမွာ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ လိပ္ထားတဲ့ ေငြစေလးေတြ အိတ္ထဲက ထုတ္ၿပီး မဒမ္ဘတင့္ ေခၚေပးလိုက္တယ္။ ေန႔လည္က ေက်ာင္းသားေတြ ၀ိုင္းက်ဴရွင္လခ ေပးလိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ အပ္ေငြက တစ္က်ပ္တစ္ျပားမွ မေလ်ာ့ေတာ့ကာ မဒမ္ဘတင့္မ်က္ႏွာဆိုတာ ၀င္းပ ျပံဳးခ်ိဳလို႔။

ဦးဘတင့္မွာသာ…..။ အဲဒီခဏ ရဲလြင္မ်က္ႏွာ ေျပးျမင္တယ္။ ရဲလြင္စကားေတြ ၾကားေယာင္တယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မွန္ထဲ ျပန္ျမင္ေနရသလို ဘက္ေတြမွားလို႔။ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ ရပ္တည္ခ်က္ေတြ ဟန္ခ်က္ မညီေတာ့တဲ့အခါ ယိုင္လဲၿပိဳက်သြားတဲ့ ျဖစ္ေနက်ေတြထဲ မြန္းၾကပ္ ပိတ္ေမွာင္လို႔…။ တဒဂၤမ်ားစြာက ဦးဘတင့္ကို မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ စုခ်ည္ေႏွာင္တုပ္ထားလိုက္တာ ေသြးေတြေတာင္ တစ္ဒုတ္ဒုတ္တိုးလာသလား မွတ္တယ္။

အဲဒီခဏမွာ ေလာင္ၿမိဳက္လိုက္ပံုက ခုမွပဲ  ေနႏွစ္စင္း ခ်က္ခ်င္း ထြက္လာသလို ခ်စ္ခ်စ္ေတာက္၊ ဦးဘတင့္ရင္ထဲ ကၽြမ္းကနဲ ပူကနဲ…..


13 comments:

  1. အရင္က ဦးဘတင့္ လုိ ဆရာမ်ိဳးေတြ ခု ခ်ိန္ျပန္ရခ်င္လုိက္တာ အမရယ္။
    အေဖတုိ႕ အိမ္ေထာင္ဦးကာလေတြတုန္းကလဲ အေဖ့ ေက်ာင္းဆရာ လစာေလးနဲ႕ ေကာင္းေကာင္းၾကီး ေလာက္ခဲ့တယ္လုိ႕ ၾကားဖူးခဲ့တယ္။

    ခုေတာ့........ ဦးဘတင့္ ရင္ပူလဲ ပူစရာျဖစ္ပီေပါ့

    ေနာင့္

    ReplyDelete
  2. ေနာ္တုိ႔ အဘြားေခတ္တုန္းက ေရႊေတြေတာင္ ၀ယ္ႏုိင္တယ္တဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမကေလ..
    ေအာ္...ေခတ္ကလည္းကြာလုိက္တာ..
    ခု ေနာ္႔မားသား မနည္းရုန္းကန္ေနရတယ္..ေက်ာင္းဆရာမဘ၀ေတြမ်ား ဆုိးလုိက္တာ..:(

    ခ်စ္ခင္လ်က္
    Junemoe

    ReplyDelete
  3. အမေရ
    စာအုပ္လည္းေဒါင္းသြားတယ္
    ဖတ္မယ္ဂ်..
    :)

    ခ်စ္ခင္လ်က္
    Junemoe

    ReplyDelete
  4. ဆရာ ဘ၀ ကိုျပန္သတိရမိပါတယ္။
    ေရးျပထားတာေလးကို သေဘာက်ပါတယ္။
    စာအုပ္လည္း ကူးသြားပါတယ္။
    ေက်းဇူးေနာ္။

    ReplyDelete
  5. ကုိယ္လည္း ၾကာၾကာမေနႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဘ၀မွာ ရဲရဲရင့္ရင့္ အသက္ထက္ဆုံး ေနျပခဲ့ၾကတဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြကုိ ႀကီးငယ္မဟူ ေလးစားမိပါတယ္။ သူတုိ႔ကုိ ျမင္တုိင္းလည္း မ်က္ႏွာပူမိတယ္။ ၿပီး ဘာကုိမွန္းမသိ၊ မေက်နပ္ဘူးဗ်ိဳ႕..။
    ခင္မင္ေသာ...
    သတုိး

    ReplyDelete
  6. ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကိုျပန္လြမ္းမိသလို အရမ္းသတိရစရာေကာင္းတဲ႕ဆရာဆရာမတခ်ိဳ႕ကိုလဲ ျပန္သတိရမိတယ္မမေရ

    ReplyDelete
  7. ညေလးေရ

    ဖတ္ရွု.ခံစားသြားပါတယ္။ စကားမစပ္ အီကို ဘယ္ႏွစ္ကလဲဟင္။ မ်ားက ၈၄-၈၅ ပါ။ ၉၁ မွာျပီးပါတယ္။(စာ၇င္းအင္-စတက္စ္ပါ)

    ReplyDelete
  8. ေက်ာင္းဆရာမ ဘဝကို ေပ်ာ္လို႕ ခဏတာ လုပ္ခဲ႔ဖူးပါတယ္.။ တကယ္ကို ပီတိကိုစားခဲ႔ရတဲ႕အခ်ိန္ေတြပါ။ ဝမ္းမဝ ခါးမလွေပမဲ႔ ေက်နပ္ခဲ႔တယ္။
    အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင္႕ ေရရွည္ မလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ဘူး.. ခုျပန္လုပ္မလား ေမးရင္ေတာ႕ လုပ္ခ်င္တုန္းပါဘဲ.
    ဆရာဦးဘတင္႕လို ဆရာေတြအမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။ တပည္႔မရွား၊ တစ္ျပားမရွိဘဲ ပီတိကိုစားျပီး အားရွိဖို႕ဆိုတာ
    ေရရွည္မွာေတာ႔ ေနႏိုင္ဖို႔ခက္တယ္ေနာ္။ မိသားစုေတြ မ်ားလာတဲ႔အခါ ပိုျပီး ခက္လွပါတယ္။

    ReplyDelete
  9. အရင္ေခတ္က ဆရာမ်ိဳးေတြ ဒီေခတ္မွာ
    အေတာ္ရွားသြားၿပီ မခ်စ္ေရ။ ေက်ာင္းသားဘဝရဲ႕
    အေငြ႔အသက္ေလးေတြကို ျပန္လည္လြမ္းဆြတ္မိတယ္။
    ဝတၳဳေလးကေကာင္းတယ္။
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  10. ဆရာ့ဦးဘတင့္လို.ဆရာေတြ
    ၾကဳံေတာ့.ၾကဳံခ့ဲဖူးတယ္အစ္မေရ.
    ဒါေပမယ့္.အမ်ားနဲ႕တစ္ေယာက္ဆိုေတာ့....
    (အမုန္းမခံခ်င္တာေၾကာင့္ထင္ရဲ႕..)
    ဒုံရင္းက.ဒုံရင္းျပန္ျဖစ္သြားပါတယ္။
    စာအုပ္ေလး.ေဒါင္းသြားပါတယ္.

    ခ်မ္းေျမ့ပါေစရွင္

    ReplyDelete
  11. နာသံုးနာနဲ႔ဆရာ႔ဂုဏ္ျပည့္၀တဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြ
    အေၾကာင္းေရးရင္ကို မယံုသလိုျဖစ္ေနတဲ႔ ေခတ္ၾကီး
    ေရာက္ေနရတာ ၀မ္းနည္းစရာေနာ္...
    ကၽြန္မေရးတဲ႔ ဆရာမအေၾကာင္း၀တၳဳဆိုရင္လည္း မယံုသလိုနဲ႔...။ တကယ္လည္း “ ရွိေတာ႔ရွိတယ္.. ရွားတယ္” ဆိုတဲ႔ ေခတ္ဆိုေတာ႔ေလ....

    ReplyDelete
  12. နာသံုးနာဆရာေတြ အခုအခ်ိန္မွာ အရမ္းရွားပါးသြားခဲ့ၿပီ အစ္မခ်စ္ေရ..။ ဆရာဦးဘတင့္လို ဆရာမ်ဳိးေတြ မ်ားစြာနဲ႔ ႀကံဳခဲ့ခြင့္ရတာ အရမ္းအမွတ္ရမိတယ္။ အခုေတာ့ ေခတ္ကာလရဲ႕ တိုက္စားမႈေအာက္မွ အစစ ေလာင္ကၽြမ္းခံေနရတာ စိတ္မေကာင္းစရာ...။

    ReplyDelete
  13. က်ေနာ္ကေတာ့ ဆရာ/ဆရာမေတြက ျမန္မာျပည္ မွာလုိ "နာ သံုးနာ" ေတာ့မဟုတ္ဘဲ သူတုိ႔ အလုပ္ အေပၚ အရမ္းသစၥာရွိ ( ethical/ even bookish ) ၾကတဲ့ တုိင္းျပည္တခု ကုိ ေရာက္ေန ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တပါတ္ေလာက္ကမွ ၿပီးသြားတဲ့ Fall Semester မွာ က်ေနာ္ ဒီက ေကာလိပ္ တခုမွာ Adobe Dreamweaver CS5 ဆုိတဲ့ Website-creating Software အတန္းတခု ယူခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္က အသက္နည္းနည္းႀကီးၿပီမုိ႔ ကြန္ျပဴတာဖက္မွာ ညံ့ပါတယ္။ ဒါကုိ ဆရာမက လည္းသိပါတယ္။ (က်ေနာ္က တခါျပရံုနဲ႔ နားမ လည္ႏုိင္လုိ႔ လက္ေထာင္ၿပီး ေမးေနက်ကုိး း) က်ေနာ္တုိ႔ ဒီအတန္းအတြက္ Final Project ( Project 3 ) လုပ္ရေတာ့ က်ေနာ္ Project 2 တုန္းက ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း တင္ ထား ခဲ့တာေၾကာင့္ "My Neighbor Country: Thailand" ေခါင္းစဥ္နဲ႔ တင္လုိက္ ပါတယ္။ က်ေနာ္ အဲဒီထဲမွာ ( ဒါ Software Application class ပဲ၊ ကိစၥ မရွိေလာက္ဘူး ဆုိၿပီး ) အယုဒၶယ၊ဘန္ေကာက္ သမုိင္းေၾကာင္းေတြကုိ wiki ကေန copied, pasted လုပ္ထားတာ ရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ ဆရာမက ဒီ Final Project ကုိ လက္မခံႏုိင္ဘူးလုိ႔ due date မတုိင္ခင္ ၁-၂ ရက္အလုိ ေလာက္မွာမွ email ပုိ႔လာပါတယ္။ ျပင္ေပးပါမယ္ ေျပာတာလည္း ဘယ္လုိမွကုိ ညိႇလုိ႔မရပါ။ "You must make a brand new project with a brand new topic before me." လုိ ့ပဲ ေျပာပါတယ္။ ( က်ေနာ္က ကြန္ျပဴတာ ညံ့သလုိ ရွိေတာ့ ကုိယ္တုိင္ လုပ္တာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔လည္း ထင္ေနဟန္ရွိ ပါတယ္ း)) ဒါနဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ေန ့ သူ႔ေရွ႕မွာနဂုိ တည္ေဆာက္ၿပီးသား Project ကုိ အကုန္ဖ်က္ ပစ္ၿပီး "Books" ဆုိတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ၂-၃ နာရီ ေလာက္ လုပ္ျပရပါတယ္။ Project အသစ္ အၾကမ္းဖ်င္း ပံုေပၚလာေတာ့မွ "က်မ အခုေတာ့ ရွင္ ဒါကုိလုပ္ တတ္ေၾကာင္း၊ plagiarize လည္း မလုပ္ေၾကာင္း စိတ္ခ်သြားၿပီ။ က်န္တာကုိ ကုိယ့္ဖာသာလုပ္လုိ႔ ရပါၿပီ" လုိ႔ေျပာၿပီး လႊတ္လုိက္ ပါတယ္။ အခုအဲဒီ Project က အမွတ္ ၁၀၀ အျပည့္ရၿပီး က်ေနာ္ Grade B ေလာက္ေတာ့ ရလုိက္ပါတယ္။ ဒီက ဆရာ/ ဆရာမေတြက အဲလုိ အတိအက်ေတြခ်ည္းပါပဲ။ နည္းနည္း ရက္စက္ဟန္ ရွိေပမဲ့ သူတုိ႔ဆီက ေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ professional ethic ကုိ သင္ယူလုိက္ရ သလုိေတာ့ ခံစားမိပါတယ္။ ( က်ေနာ့္ ေကာ့မန႔္ ရွည္သြားပါတယ္ မခ်စ္ၾကည္ေအး .. က်ေနာ္ လည္း ျမန္မာျပည္ ပညာေရးအတြက္ အေထာက္ အကူ ျဖစ္လုိျဖစ္ျငား ကုိယ့္အေတြ႕အၾကံဳကုိ ေဝမွ်တဲ့
    သေဘာပါဗ်ာ ..း)

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...