ေရႊေဒါင္းေတာင္ အြန္လိုင္းဂ်ာနယ္အတြက္ ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ ဖတ္ၿပီးသူေတြလည္း ရွိၾကပါ လိမ့္မယ္။ မဖတ္ရေသးသူေတြအတြက္ေရာ၊ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ေလးေပၚမွာပါ အမွတ္တရ သိမ္းထားခ်င္ တာေၾကာင့္ ျပန္တင္လိုက္ပါတယ္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦးေနာ္....
(၁)
လြန္ခဲ့ေသာတႏွစ္က ခ်စ္ေသာၿမိဳ႕ကေလးဆီ ရင္ေငြ႔လွူံရန္ သူမ ျပန္ခဲ့သည္။ ေျမနီလမ္းကေလးေပၚ ရည္ရြယ္ခ်က္မဲ့ ေျခဦးတည့္ရာသြားေနရင္းက ၿမိဳ႕ကေလး၏ အတန္အသင့္ ေျပာင္းလဲေနေသာ လူေနမွူ အေငြ႔အသက္တို႔ကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ရွဳိက္ေမာေနျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ေလေျပညွင္းတို႔ ေ၀့ေ၀့၀ဲ၀ဲ လႊမ္းၿခံဳ ထားျခင္းခံရေသာ ၿမိဳ႕ကေလး၏ညေနခင္းသည္ပင္ တလႊားလႊား တလြင့္လြင့္ ရိွေနသေယာင္။
“ျခေသၤ့ကၽြန္းသူႀကီး အလည္ျပန္လာတာလား”
ခပ္ေထ့ေထ့ ကိုစည့္အသံ။ ခပ္ေလွာင္ေလွာင္ ကိုစည့္မ်က္၀န္းထဲက အေရာင္ေတြ။ နာက်င္မွူတို႔ႏွင့္ ခ်ိန္စက္လွ်က္ သူမ ဘယ္လိုႏွလံုးသားမ်ိဳးႏွင့္မွ မေမ့ခဲ့ႏိူင္ပါ။
“ကေလးေတြေရာ ေနေကာင္းတယ္ေနာ္၊ စည္သူ႔ အမ်ိဳးသမီးေရာ က်န္းမာတယ္ မဟုတ္လား”
ဒါ သူမဘက္က အေကာင္းဆံုး အားထုတ္မွူပါပဲ။ တစ္စက္ကေလးမွ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာ မပ်က္ ၿပံဳးေယာင္ ေယာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ေသးသည္ေတာင္ ထင္မိပါရဲ႕…။ ခပ္သြယ္သြယ္ ကိုစည့္မ်က္ႏွာက ပိုလို႔ပင္ ပါးလ်စြာ၊ ရွည္ေသာ ကိုစည့္အရပ္ကို ရွိရင္းစဲြထက္ ျမင့္မားေစတာေၾကာင့္ သူမ ကိုယ္တိုင္ ေျမႀကီးႏွင့္ ကပ္လ်က္ ရပ္ေနသလို ခံစားခဲ့ရေလသည္။ အို… ကိုစည့္အနားမွာရွိခ်ိန္တိုင္း သူမ ေသးငယ္သိမ္၀ပ္စြာ ခံစား ရၿမဲပါေလ။
ေမးလိုက္စမ္းပါေစ စိတ္ကေတာင္းဆိုခဲ့လွ်က္ သူမ ေျဖဆိုခ်င္ေသာ ေမးခြန္းတစ္ခုကိုမူ ကိုစည္ မေမးခဲ့ ပါ။ ေက်ာခိုင္းလွည့္ထြက္ခ်ိန္က်မွ ကိုစည့္မ်က္ႏွာကို ေရွ႕တည့္တည့္ထားကာ စိတ္ထဲက အားပါးတရ ေရရြတ္ မိသည္။ “အင္း ကၽြန္မ ၿငိမ္းသုခင္ ခုထိ တစ္ေယာက္ထဲပါပဲတဲ့ ရွင္” ကိုစည္ ၾကားႏိူင္မည္မဟုတ္ေသာ္ လည္း သူမကေတာ့ ခုလို စိတ္ထဲကေျပာခြင့္ရတာကိုပင္ ႏွစ္လိုအားရ ရွိလွစြာ။ သူမတို႔က စကားလံုးမဲ့ ၾကားသိႏိူင္ ၾကသူေတြ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းက ဆိုပါေတာ့ေလ။
ဖတ္ျပီးျပီ ေကာင္းလို႕ လိုက္ေတာင္လုပ္ထားေသး မမခ်စ္ရဲ႕ ဟိဟိ
ReplyDeleteအမ္ ဒီမွာတပိုိင္းတစနဲ႔
ReplyDeleteဟုိဘက္လိုက္သြားအုံးမွ
မဖတ္ဖူးေသးပါဘူး
ReplyDeleteခုမွဖတ္ဖူးတာ-တပိုင္းစီလား
ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ဖတ္သြားတယ္ အမေရ
ReplyDeleteကိုင္း...ကူးၿပီ..ဟိုဘကိကို.... :)
ReplyDeleteဒီမွာ အဆံုးထိ ဖတ္မရလို႔ ဟိုမွာ သြားဖတ္...။
ReplyDeleteဟိုမွာ မန္႔မရလို႔... ဒီမွာ ျပန္လာမန္႔...။
အြန္လိုင္းမဂၢဇင္းေတြမွာသာမက ပံုႏွိပ္မဂၢဇင္းေတြမွာပါ ဖတ္ခြင့္ရေနတာမို႔
၀မ္းသာဂုဏ္ယူလွ်က္ပါ မခ်စ္ေရ...။
အရမ္းေကာင္းပါတယ္။ ဒုိ႔ကေတာ့ျပန္ျဖစ္ေအာင္ကုိျပန္ဦးမွာ :)
ReplyDeleteThe post has been read with an empathizing heart; yes, material wealth should be pursued, but a happy family life shouldn't be sacrificed to gain it.
ReplyDeleteအစေလး ဖတ္မိေတာ့လည္း မေနႏိုင္၊ မထိုင္ႏိုင္ ဟုိဖက္အထိ လိုက္သြားရေတာ့ တာေပါ့ဗ်ာ..၊ း) မဖတ္ဖူး ေသးဘူး၊ မ်က္ေမွာက္ကို ထင္ဟပ္တဲ့ ဝတၳဳေကာင္းေလးမို႔ ဒီဖက္ကို တခါ ျပန္လာၿပီး “အပရီ႐ွီရိတ္” ျပန္လာလုပ္တာ...။ းD
ReplyDeleteဒီကိုလာတယ္.
ReplyDeleteျပီးေတာ့..
ဟိုဖက္ကူးတယ္
ျပီးေတာ့.ျပန္လာတယ္
အားလုံးေပါင္း.သုံးေခါက္တိတိျဖစ္ပါတယ္ း))
သို႕ေပမယ့္..ကူးရက်ိဳး.နပ္ပါတယ္ :P
ျပည္ပေရာက္ျမန္မာမ်ားအားလုံးသို႕..
၀ဲလ္ကမ္းတူျမန္မာ း))
စိတ္ေအးခ်မ္းသာစြာနဲ႕
မိသားစုေတြ.ျပန္လည္ဆုံဆည္းႏိုင္ၾကပါေစ
ပိုစ္႕ေလးဖတ္ျပီး ကိုယ္႕ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိတယ္
ReplyDeleteငါေရာ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္ ေအာ္ေနျပီး ဘာေၾကာင္႔ ခုထိ မျပန္ေသးတာဘဲ
ေပ်ာ္လို႔ ေနတာလား၊ မျပည္႔စံုေသးလို႔ မျပန္ေသးတာလား လို႔ ေမးမိတယ္
တကယ္လို႔ ျပည္႔စံုမွသာ ျပန္က်ေၾကးဆို လူေတြရဲ႕ ေလာဘစိတ္အလိုအရ ဘယ္ေတာ႔မွ ဘယ္ေလာက္ရမွ ျပည္႔စံုတယ္လို႔ ထင္မိမွာ မဟုတ္ဘူးေနာ္။။ အခ်ိန္မလြန္ခင္ေလး အိမ္ျပန္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားခ်င္မိတယ္