ကြၽန္မ မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရစ္ခဲ့ၾကပါ....
ေသခ်ာေပါက္ ကြၽန္မ သြားရေတာ့မယ္။ ဘယ္ကို သြားရမွာလဲ၊ ဘယ္ကို ေရာက္မလဲ၊
အဲဒီမွာ ဘာေတြမ်ား ႐ိွေနမလဲ၊ ၿပီးေတာ့ ဘယ္သူေတြမ်ား ႐ိွေနေလမလဲ....
ကြၽန္မရဲ႕ လာျခင္းကိုေရာ သူတို႔က ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ဆီးႀကိဳၾကပါ့မလား...
ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြ ႐ိွခဲ့တယ္။ တမ္းတျခင္း၊ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းေတြ ႐ိွခဲ့တယ္....
ေမတၱာ၊ မုဒိတာေတြ ထားခဲ့သလို ဣႆာ၊ မစၦရိယေတြလည္း ပြားခဲ့တယ္....
ခ်ီးမြမ္းျခင္းေတြ ရ႐ိွခဲ့သလို ကဲ့ရဲ႕ျခင္းေတြလည္း ဝန္းရံလို႔....
သမုဒယထံုးဖြဲ႔မႈေတြနဲ႔ အၿပိဳၿပိဳ အလဲလဲ...
ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အ႐ူးလက္မွတ္ဟာ အမွားရဲရဲေတြအတြက္ တရားဝင္ခြင့္ျပဳမိန္႔မ်ားလား....
အျမင့္ဆံုး မိုးတိမ္၊ အနက္ဆံုး သမုဒၵရာၾကမ္းျပင္...၊ ဒီထက္ ပိုမလား...
ဘဝမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနားခဲ့ပါေစ။ အထိနာနာ နိမ့္ပါးက်႐ံႉးခဲ့ပါေစ....
အားလံုး ထားခဲ့ရေတာ့မွာ....။ ဘာတဲ့ သမိုင္း ဟုတ္လား...
သမိုင္းတိုင္းဟာ မွန္ကန္မႈေတြနဲ႔ သစၥာ႐ိွေနခဲ့ၾကလို႔လား...သြားစမ္းပါ...
ဘယ္ေတာ့မွ ႏြံမနစ္ဘူး ပတၱျမားအမွန္သာ ျဖစ္ပါေစတဲ့....
အင္း ဆက္ေျပာပါေလ၊ ကြၽန္မ စိတ္ဝင္စားပါတယ္...
႐ွင္ သိထားဖို႔က ကြၽန္မမွာ အခ်ိန္ေတြ နဲပါးလြန္းလွၿပီ....
ထားခဲ့ရမဲ့ အရာေတြထက္ ဘာေတြယူသြားႏိူင္မလဲဆိုတာက
ကြၽန္မအတြက္ ပိုအေရးမႀကီးဘူးလား႐ွင္...
ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ေလ....
ကြၽန္မ မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရစ္ခဲ့ၾကပါ....
ေနစမ္းပါဦး၊ ခဏကေလး...
ကြၽန္မ ဘာေတြမ်ား ေကာင္းတာ လုပ္ခဲ့သလဲ...
လူေတြအတြက္၊ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္၊ ကြၽန္မကို ခ်စ္ေသာသူ...
ကြၽန္မက ခ်စ္ေသာသူေတြအတြက္...
အင္း...အနဲဆံုးေတာ့ ကိုယ္တိုင္အတြက္...
အို...ကြၽန္မေခါင္းေတြ ဖ်စ္ညွစ္ဆုပ္ေခ်ခံလိုက္ရသလိုပဲ...
အားလံုး ထားခဲ့ရမယ္၊ ဒါေပမဲ့....
အေကာင္း အဆိုးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ဝင္ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသမွ်အတြက္
တူညီတဲ့ အက်ိဳးတရားေတြ...ဟုတ္တာေပါ့...
အဲဒါေတြက ကြၽန္မနဲ႔အတူ အရိပ္လို ကပ္လိုက္ေနေတာ့မွာ....
ရဲရင့္ဖို႔ေတာ့ လိုမယ္။ အမွန္ကို လက္ခံႏိူင္ရမယ္။ အဲလိုမွမဟုတ္ရင္ ဥခြံေလးထဲမွာပဲ ေနရစ္ခဲ့....
ကြၽန္မကေတာ့ ခ်ိဳ(ဂ်ိဳ)ခ်က္ မကင္းႏိူင္ခဲ့တဲ့သူ....
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကြၽန္မ ေၾကနပ္တယ္၊ ကြၽန္မ အခု သြားရေတာ့မယ္....
ကြၽန္မ မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရစ္ခဲ့ၾကပါ....
ဘယ္သူေျပာလဲ ျဖည္းျဖည္းၿငိမ့္ၿငိမ့္ေလးလို႔...
စည္းေႏွာင္ပိတ္ၾကပ္ေနတဲ့ၾကားမွာ....
အားအင္ေတြ ခ်ိနဲ႔ေနတဲ့ၾကားမွာ
တခ်က္ခ်က္သြားေနတဲ့ နာရီလက္တံေတြၾကားမွာ...
တဖ်တ္ဖ်တ္ထင္ဟပ္ေနတဲ့ နမိတ္ပံုေတြၾကားမွာ....
ပင္ပန္းလြန္းလိုက္တာ...၊ အဲဒီ အခိုက္အတန္႔ကေလး....
စိတ္ေတြဟာ ခ်ည္တိုင္ကေန ႐ုန္းကန္တြန္းထိုးလို႔....၊ ေမာလွပါၿပီ....
လႊတ္ခ်ခဲ့လိုက္...ကြၽန္မ သြားပါရေစေတာ့၊ လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့လိုက္ပါကြယ္....
အားလံုးပဲ ကြၽန္မ မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရစ္ခဲ့ၾကပါ....
တျဖည္းျဖည္း တလြင့္လြင့္နဲ႔ ေပါ့ပါးလာလိုက္တာ....
သြားရမဲ့လမ္းအတိုင္း ဦးတည္မိတယ္ ဆိုရင္ပဲ....
စမ္းေရစီးသံသဲ့သဲ့လိုလို.....ေတာင္ကမ္းပါးယံေတြ တဖဲြဖဲြ ၿပိဳက်လာသံလိုလို...
ေက်ာက္စက္ေရေအးေအး တစ္ေပါက္ခ်င္း က်ေနသံလိုလို....
ေျခသံတိုးဖြဖြေလး အေျပးလိုက္လာသလိုလို.....
ဆံႏြယ္ေတြ ဝဲကနဲျဖာအက်မွာ ညာဘက္ပါးျပင္ေလး ေႏြးကနဲ...
စိုစြတ္မႈေတြနဲ႔ အနမ္းတစ္ခုမ်ားလား...
ဟင့္အင္း...၊ စိတ္တင္းထားမွေပါ့...မငိုလိုက္ပါနဲ႔ေနာ္...တဆိတ္ေလာက္႐ွင္....
ခ်စ္ခင္သူေတြရဲ႕ မ်က္ရည္တစ္စက္၊ ႐ိႉက္သံတစ္ခ်က္ဟာ....
ကြၽန္မရဲ႕ ေျခလွမ္းေတြကို ပိုးႀကိဳးမွ်င္ကေလးနဲ႔ တံု႔ကနဲ တံု႔ကနဲ ဆြဲငင္ရစ္ပတ္ေနသလိုရယ္....
ေႏွာင္တြယ္မႈ သံေယာဇဥ္ေတြအားလံုးကို ေျဖေလွ်ာ့ထားရစ္လို႔ ကြၽန္မ သြားရေတာ့မယ္....
ထပ္ေျပာမယ္...ကြၽန္မ မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရစ္ခဲ့ၾကပါ....
ကြၽန္မမ်က္ႏွာေပၚ စီးမိုးၾကည့္ေနၾကတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ၊ စာနာစိတ္ကဲေနတဲ့ မ်က္ဝန္းေတြ...
ယပ္ေတာင္တဖ်တ္ဖ်တ္ခပ္လို႔.... အစစ္ေတြလား...၊ အတုေတြလား....သြားစမ္းပါ...
ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရတဲ့ အရာေတြအတြက္ ကြၽန္မ ရင္နာေနဖို႔မွ မလိုအပ္တာဘဲ...
တစ္ခုေတာ့ ေျပာခဲ့ပါရေစ...ဒီမယ္...ေသမင္းကို ႐ွင္တို႔ ခ်စ္တတ္ၾကပါ...
႐ွင္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ထားသလို ေအာ္ဂလီဆန္ခ်င္စရာ၊ ပ်ိဳ႕အန္ခ်င္စရာေတြ သူ႔မွာ ႐ိွမေနဘူး...
႐ွင္သန္ျခင္းကမွ ႐ႈပ္ေထြးေပြလီႏိူင္ေသးတယ္...
မ်က္ႏွာႀကီးငယ္ လိုက္ေသးတယ္...ေငြေၾကးဘက္ လုိက္ေသးတယ္...
႐ွင္တို႔ ေသျခင္းတရားကို ခ်စ္တတ္ၾကပါ။ ေန႔တိုင္း သူ႔အေၾကာင္းေတြးပါ...
အဲဒါဟာ မဂၤလာအစစ္...
"ငါသည္ မုခ်ေသရမည္၊ အခ်ိန္ပိုင္းသာ လိုေတာ့သည္" တဲ့....
တကယ္ဆို ေမြးဖြားျခင္းက ေသဆံုးခဲ့ၿပီးသား....
ကြၽန္မတို႔အားလံုး ေမြးဖြားၿပီးကတည္းက ေသျခင္းတရားနဲ႔ အနီးကပ္ဆံုးမွာ...
သံသရာက မလြတ္ေသးသေ႐ြ႕ေတာ့...
"ေသဆံုးျခင္းဟာ ဘဝရဲ႕အဆံုး မဟုတ္ဘူး၊ အသစ္ျဖစ္တည္မႈတစ္ခုရဲ႕ အစသာျဖစ္တယ္...."
ကြၽန္မ မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနရစ္ခဲ့ၾကပါ....
ကြၽန္မ မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ...
အဲဒီေန႔မွာ ျခံထဲက စံပါယ္႐ံုကေလးလည္း ပြင့္ျမဲတိုင္း ပြင့္၊ ေမႊးၿမဲတိုင္း ေမႊးလို႔....
တစ္ေယာက္ေယာက္ကိုမ်ား မွာတမ္းေျခြေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္...
ReplyDeleteအင္းေလ သမုဒယေတြနဲ႕ ရစ္ေႏွာင္တဲ့ လူ႕ေဘာင္ကေတာ့ ရႈပ္ေထြးလြန္းပါတယ္..
ေနရမွာနဲ႕ ေသရမွာ..ဘယ္ဟာက ေသခ်ာတယ္ဆိုတာ သိေပမယ့္လည္း ေၾကာက္ဟယ္ လန္႕ဟယ္. ပုထုဇဥ္နယ္ကေတာ့... လမ္းေဟာင္းႀကီးကို ေလွ်ာက္ေနဆဲပါပဲ....။ မ်က္ႏွာ မလိုက္တတ္တဲ့ ေဘာ္ဒါႀကီးကိုေတာ့ အမုန္းမပါ အၿပံဳးမ်က္ႏွာနဲ႕ တစ္ခ်က္ေလာက္ ၾကည့္ခ်င္ေသးပါရဲ႕။
ကဗ်ာေလးဖတ္ၿပီး ဆို႔သြားတယ္ မခ်စ္ၾကည္ေအး...၊ ဖတ္ေနတုန္းမွာ တခ်ိဳ႕အရာေတြက နီးလာလိုက္၊ တခ်ိဳ႕အရာေတြကေတာ့ ေဝးသြားလိုက္နဲ႔....၊ Ultimate departure ဆိုတာကို ေက်ာထဲမွာ စိမ့္ကနဲ ခံစားလိုက္ရ တယ္ဗ်ာ...။
ReplyDeleteအမခ်စ္
ReplyDeleteကဗ်ာဖတ္ျပီး ေတာ္ေတာ္ေလး ေတြးသြားတယ္
အရမ္း အရမ္းကို ၾကိဳက္ပါတယ္
အမခ်စ္က မွာသလို စစကလဲ အမခ်စ္ က်န္းမာေရး ဂရုစိုက္ဘို႕မွာပါတယ္။
ခင္မင္တဲ့
seesein
ဟုတ္ပါရဲ့။ ေသျခင္းတရားဟာ ဘ၀ရဲ့ အဆုံးမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အလဟသ္သ မေသသင့္ဘူး။ ေသျခင္းအတြက္ အဓိပ္ပါယ္ရွိရမယ္။ အဓိပ္ပါယ္ရွိေအာင္ ဘယ္လုိ ေသၾကမလဲ။ း)))
ReplyDeleteခင္မင္လွ်က္
သမိုင္းတိုင္းဟာ မွန္ကန္မႈေတြနဲ႔ သစၥာ႐ိွေနခဲ့ၾကလို႔လား...
ReplyDeleteအဲဒီ စကားေလး ၾကိဳက္တယ္ အစ္မ...
သမိုင္းတိုင္း အမွန္လို ့ေျပာလို ့မရပါဘူး။
က်မမရိွေတာ့တဲ့အခါ က်န္ရစ္ခဲ့မယ့္အရာေတြကလည္း သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ေနၿမဲျဖစ္ေနမွာပါ။ ေသဆံုးျခင္းတရားကို ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့သူအျဖစ္ မေသဆံုးေတာ့မလိုလို..။ အမခ်စ္ရဲ႕ကဗ်ာေလးက သတိသံေဝဂေတြနဲ႔ ျပည့္ႏွက္ေနခဲ့ၿပီး ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့တရား ႏွလံုးသြင္းမိလုိက္တယ္။
ReplyDeleteခ်စ္တဲ့
ညီမသဒၶါ
တစ္ေန႕ေတာ့ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးၾကံဳလာမွာသိေပမယ့္
ReplyDeleteရင္မဆိုင္ခ်င္ေသးဘူး
ခဏေမ့ထားပစ္ခ်င္တယ္
ဒါေပမယ့္..တားဆီးလို႕မွမရပဲေနာ္!
ေက်ာ္ဟိန္းေျပာသလိုပဲေပါ့..
ေသမင္းဆိုတာ..ငါတို႕ရဲ႕ေဘာ္ဒါၾကီး..တဲ့
ခုေနသာ..ေခါက္ခနဲၾကြသြားခဲ့ရင္ေတာ့..
ေသခ်ာတယ္အစ္မ..တန္းေရာက္မွာက်ိန္းေသပဲ:P
ခင္မင္လွ်က္
မိစံ
ဖတ္လို႔မ၀တဲ့ ကဗ်ာေလးပဲ။ အထပ္ထပ္ဖတ္မိတယ္။ ရွင္သန္ျခင္းရဲ႕ အဆံုးမွာ ေသခ်ာတာတစ္ခုက အနီးကပ္ဆံုးမွာရွိၿပီးသား.. တရားေတြက် သံေ၀ဂေတြရေပမယ့္လည္း ပုထုဇဥ္တို႔သဘာ၀ အနီးဆံုးအရာကို အေ၀းဆံုးမွာ တခဏေတာ့ ထားေနမိၾကတာပါပဲ အမခ်စ္ၾကည္ေအးေရ...
ReplyDeleteဆရာ ဦးဘုန္း(ဓာတု)ေျပာတဲ့ မသိ မသာ ဆိုတာ သတိရမိတယ္... အား ဘာကိုမွ မဆိုလိုဘူးေနာ္.. ကဗ်ာကို ဖတ္ျပီး.. သတိရမိရံု သက္သက္
ReplyDeleteတကယ္ေကာင္းတဲ့ မွတ္သားစရာေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ဖတ္သြားပါတယ္.. အႀကိဳက္ဆံုးစာသားကေတာ့ `ပုထုဇဥ္ဆိုတဲ့ အ႐ူးလက္မွတ္ဟာ အမွားရဲရဲေတြအတြက္ တရားဝင္ခြင့္ျပဳမိန္႔မ်ားလား´ပါ။
ReplyDeleteခ်မ္းေျမ့ပါေစ
ခ်ယ္ရီေျမ
စပယ္ေလးသာ စကားေျပာတတ္မယ္ဆိုရင္.. “ဟြန္း.. လူေတြက နာတို႔ပန္းေတြထက္ အသက္ရွည္ၿပီးေတာ့မ်ား” လို႔ ေျပာမလားပဲ.. ခစ္ခစ္ (ခ်စ္စရာေကာင္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္လို၍ ရယ္သံေျပာင္းသြား)
ReplyDeleteမႀကီးခ်စ္ေရ
ReplyDeleteတေန႕သြားရမွာပါ..လူသားအားလံုးဒီလမ္းကို
ခုေတာ့ေစာပါေသးတယ္အမရာ..
ေနပါဦး
အဲဒီေန႔ဟာ တစ္ေန႕ေန႔ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာ ေသခ်ာသိေနေပမဲ႔ တကယ္တမ္းၾကံဳလာရင္ ရင္ဆိုင္ႏိုင္စြမ္း ရွိပါ႔မလား မသိဘူး အစ္မရယ္
ReplyDeleteကၽြန္မမရွိတဲ႔ အခါ စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာေနခဲ႔ပါ ဆိုတဲ႔ စကားၾကီးက စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးၾကီးခံစားရတယ္။
ဘယ္သူ႕ကိုမွ နႈတ္မဆက္ခ်င္သလို ဘယ္သူရဲ႕ ႏႈတ္ဆက္တာကိုမွ မခံခ်င္ပါဘူးေလ း(
ေသဆံုးၿခင္းဟာ ဘဝရဲ႕အဆံုးမဟုတ္ဘူး......
ReplyDeleteဟုတ္ကဲ့ပါ.. အစ္မ... စိတ္လက္ခ်မ္းသာစြာ ေနခဲ့ပါ့မယ္... :D... ေနာက္တာပါ.. ေတာ္ေတာ္ေလး ေရးတတ္ပါေပါ့.. း))).. ဖတ္ရင္းနဲ႕ ေသတမ္းစာမွာေနသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္.... း))))))
ReplyDeleteခင္မင္လ်က္
ေန၀သန္
မၾကီးဆြဲထားတဲ႔ ပန္းခ်ီနဲ႔ ကဗ်ာေလးက ဟတ္ေနတာပဲ...။ ေနာက္ဆံငင္ေအာင္ဆြဲထားၾကတာကိုေရးဖြဲ႔ထားတာေလး သိပ္လွတယ္....။ လူတိုင္းမသြားမျဖစ္သြားရမယ့္လမ္းကို စာေရးသူေတြက သူတို႔ရႈေဒါင့္ေလးေတြနဲ႔ ပံုေဖာ္ခံစားတတ္ၾကတာ....။
ReplyDeleteမၾကီးစိတ္လက္က်န္းမာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ....
ဘာမ်ား ခ်န္ခဲ့ေပးမလဲလိုု႔ ဘတ္လိုုက္ရတာ စာသာဆံုုးတယ္ ဘာမွ မခ်န္ခဲ့ပါလားေနာ္
ReplyDeleteေၾကာင္ကေလး ကိုု ၾကည့္ထားေပးပါေနာ္
ReplyDeleteကြ်န္မ မရွိေတာ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ ရွိေနအုံးမွာပါ ... :P
ReplyDeleteသူမ်ားက ေျပာေနျပီ ကၽြန္မမရွိေတာ့တဲ့အခါတဲ့...
ReplyDeleteအင္းး ကၽြန္ေတာ္မရွိေတာ့ရင္ေရာ..ခဏေတာ့ သတိရေနၾကမယ္ထင္ပါရဲ႕...ေနာက္ေတာ့လဲ ေလာကၾကီးရဲ႕ သေဘာတရားအတုိင္း "မင္းမရွိလို႕လည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး"ေလ...သူ႕ပံုမွန္ပဲ ေရွ႕ဆက္ေနဦးမွာပါ.. အတၱနဲ႕မကင္းေတာ့လည္း ကိုယ့္စိတ္ထဲေတာ့ ကိုယ္မရွိေတာ့ရင္ တစ္ခုခုမ်ားျဖစ္သြားေလမလား.. အေတြးေတြကေတာ့ ေဝေဝဝါးဝါးနဲ႕.. အမၾကီးေရ..အေတြးေလးတစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ ေက်းဇဴးပါ...
အင္း အသိတရားေတြကအနီးကပ္ေပးလာသလိုခံစားရတယ္
ReplyDeleteေရာဂါသည္တစ္ေယာက္အဖို႕ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးဘူးျဖစ္ေနေလရဲ႕
ေျပာခ်င္တာကေတာ႕
က်မမရွိတဲ႕အခါ .ကိုရင္ေရ ေနာက္မိန္းမမယူပါနဲ႕လို႕ ဟဲဟဲး)
ခ်စ္တဲ႕
မဒိုးကန္
မနက္တခါ ညတခါ လာဖတ္သြားပါတယ္။
ReplyDeleteေပါက္
လူတိုင္းသြားရမဲ႔လမ္းမိွဳ႔ ေမ႔ေမ႔ေလွ်ာ႔ေလွ်ာ႔ ေတာ႔ မေနသင္႔ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ႔ အသက္ရွိစဥ္ေတာ႔ ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေလးပဲ ေနခ်င္တယ္ကြယ္။ သတိေပးတဲ႔ကဗ်ာေလးအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အၾကည္ေရ။
ReplyDeleteခခက ကေတာ႔ မင္းမရွိရင္ မိန္းမ ငယ္ငယ္ေလးယူ မယ္ ေပ်ာ္စရာႀကီးတဲ႕
ReplyDeleteေနရစ္သူမ်ားစိတ္ခ်မ္းသာေစခ်င္သလို သြားသူမ်ားလည္း စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔လိုတယ္။ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔ နည္းလမ္းေလးတစ္ခုပဲရွိတယ္ ဒါန သီလ ဘာဝနာေလးပါသြားဖို႔ေပါ့ း)
ReplyDeleteစိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။
ေမတၱာျဖင့္
အန္တီတင့္
ပိုင္ရွင္မဲ့သြားခဲ့ရင္ စပါယ္ရံုကေလး အရင္လို ေမႊးႏိုင္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဖူးေလ...
ReplyDeleteThis comment has been removed by the author.
ReplyDeleteမနက္မိုးလင္းလို ့ အိပ္ယာထ ေနာက္က်ေနမိတဲ့ အခါ ခပ္ငူငူ ထိုင္ၿပီး လမ္းမေပၚက ကားေတြကို ၾကည့္ေနမိတယ္။ ကိုယ္အိပ္ယာက ႏုိးႏုိး မႏုိးႏုိး ေလာကႀကီးက ပံုမွန္ လည္ပတ္ေနတာပါပဲ။ ကိုယ္ က ၀င္ေရာက္ မလည္ပတ္ႏိုင္တာေလာက္ပဲ ကိုယ့္မွာ ေဘးထြက္သြားတာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲ ကိုယ္က အၿပီးထြက္ခြာသြားရမယ္ ဆို၇င္ေတာ့ ဘာမွ မသိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။
ReplyDeleteတနည္းအားျဖင့္ ဘ၀ တည္ျငိမ္စြာ ေလ်ာက္လွမ္းႏုိင္ေစဖုိ ့ ဒီလို စိတ္လမ္းေၾကာင္း ဦးတည္ ေျဖာင့္ေပးတဲ့ စာေတြ လိုပါတယ္ အစ္မ ခ်စ္ေရ......လို ့ ။
အစ္မ မဒိုးကန္နဲ ့ အစ္မ ခ်စ္ နာမည္မွားေရးမိလို ့ ပထမ ေကာ္မန္ ့ ဖ်က္ပစ္လုိက္ရတယ္ ဟီး ေၾကာင္ခ်က္က အဲ့လို။