Friday, May 24, 2013

ငမ်ိဳးအေၾကာင္း



(၁)

ဟာ ဒီေကာင္ႀကီး ခုလိုက်ေတာ့လည္း တကယ္ႀကီး စြံေတာ့မွာေပါ့ေလ

က်ဳပ္ေတြးရင္း သေဘာက်ေနမိတယ္။ ဒီေကာင္ကဗ်ာ က်ဳပ္နဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာကတည္းက လည္ပင္းဖက္ေပါင္းလာတဲ့ေကာင္။ အင္မတန္ သေဘာေကာင္းတဲ့၊ ရိုးတဲ့ေကာင္ပါဗ်ာ။ တစ္ခုပဲ ၾကြားတာကေတာ့ အေသဗ်ိဳ႕။ ပိုက္ဆံရွိသူေတြ၊ ပါဝါရွိသူေတြ၊ မိုးေပၚကလူေတြနဲ႔မ်ားဆို သူနဲ႔ ေဆြနီးမ်ိဳးစပ္ႀကီးေတြလိုလို လုပ္ခ်တတ္တာ။

“အဲဒီ ကုမၸဏီပိုင္ရွင္က ငါ့ဦးေလးေတာ္တယ္ကြ” ဆိုတာမ်ိဳး၊ “အဲဒီဗိုလ္မွူႈးႀကီးက ငါ့ဘႀကီးေတာ္တယ္ ေျပာပါေတာ့ကြာ” ဆိုတာမ်ိဳးေတြက မ်ားမွမ်ား။ အေၾကာင္းအေပါင္းမသင့္လို႔မ်ား အဲဒီသူ႔ဦးေလးတို႔ သူ႔ဘႀကီးတို႔ ဆိုသူေတြ တစ္ခုခု ျပႆနာျဖစ္ၿပီ၊ ၿငိၿပီဆိုမွျဖင့္ ေလသံက ေျပာင္းသြားပါေလေရာ။

သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာကလည္း အဲသလိုအကြက္မ်ိဳး ေစာင့္ေနၾကတာကလား၊ ဘယ္ေနမလဲ၊ ဝိုင္းတြယ္ၾကေတာ့တာ။

“ေဟ့ေကာင္ ငမ်ိဳး မင္း ဘႀကီးဆိုတဲ့ဘဲႀကီးေလ ရာထူးက ဖယ္ရွားတဲ့ထဲပါသြားၿပီဆိုပါလားကြ ေဟ”

“အာ အဲဒီဘႀကီးက နည္းနည္းေဝးပါတယ္ကြာ၊ စပ္မွ ေတာ္တာပါ”

“ေဟ့ေကာင္ မင္းဦးေလးကုမၸဏီဆိုတာေလ ေဒဝါလီခံသြားပကြ”

“ေဝးပါတယ္ကြာ၊ အေမ့ဘက္က စပ္မွ ေလး-ငါးဝမ္းေလာက္ ကြဲေသးတာ” 
ျဖစ္သြားေရာ၊ အဲ့အေကာင္က အဲသလိုမ်ိဳး....

သေဘာေကာင္းတဲ့ေနရာမွာေတာ့ သူ႔အိပ္ကပ္ထဲက ပိုက္ဆံ ဘယ္သူငယ္ခ်င္း ယူသံုးသံုး၊ သူ႔အက်ၤ ီအဝတ္အစား ဘယ္ေကာင္ ယူဝတ္ဝတ္၊ ျပန္ေပးရေကာင္းေစရယ္လို႔ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း သူ ဘယ္ေလာက္ၾကြားၾကြား သူ႔ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ ခံၿပီးေတာ့ကို ေပါင္းခဲ့ၾကတာ။

တစ္ခါသား က်ဳပ္တို႔ေကာင္ေတြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီး ပစ္ကနစ္ထြက္ခဲ့ၾကတာ။ ေန႔ခ်င္းျပန္ဖို႔ကို အေပ်ာ္လြန္သြားတာနဲ႔ ညအိပ္ဖို႔ ျဖစ္လာေရာ။ ဟိုတယ္သြား အိပ္ၾကဖို႔ ဟိုတယ္ကလည္း အခန္းက လံုးဝမရဘူး။ ေနာက္ဆံုး ဒီေကာင္က ခပ္တည္တည္ပဲ က်ဳပ္ကို အေလးေကာက္ျပဳၿပီး “ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲ ဗိုလ္ႀကီး၊ ညတြင္းခ်င္းျပန္ဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိူင္ဘူး” ဘာညာ လုပ္ေတာ့တာ။ အဲဒီမွာ ဟိုတယ္က တာဝန္ရွိသူက “ဗ်ာ ဗိုလ္ႀကီးတု႔ိရယ္ ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့ဗ်ာ၊ ရေအာင္ စီစဥ္ေပးမွာေပါ့” ျဖစ္လာတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း စိတ္ထဲက ဟာ ငါ့ေကာင္ေတာ့ လုပ္ခ် လိုက္ျပန္ၿပီေပါ့။ 

ဘာပဲေျပာေျပာ အဲဒီညက က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေလးေယာက္ ဟိုတယ္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာ တည္းခဲ့ရတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ အျပန္လမ္းက်မွ “ေဟ့ေကာင္ လဒသား မင္း လုပ္တဲ့အေပါက္က ၾကည့္လည္း လုပ္၊ ငါတို႔အားလံုး ဖိုးတြမ္တီးျဖစ္ကုန္မွ” ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္က ဘာျပန္ေျပာတယ္မွတ္လဲ
“ေအာင္မာ ငါ့ေမးလို႔က ဟုတ္တယ္ေလ၊ က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္း ငယ္နာမည္ ဘိုႀကီးလို႔ ေျပာထည့္လိုက္မွာေပါ့ကြ” တဲ့

ၾကည့္၊ ငမ်ိဳးက အဲသလိုေကာင္…။

တကၠသိုလ္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ေကာင္ေတြ အသီးသီး ရည္းစားေတြ ရၾကလို႔၊ ဒီေကာင္တစ္ေယာက္ပဲ မစြံဘဲ က်န္ေနတယ္။ ဘယ္လိုမွ ၾကံရာမရတဲ့အဆံုး သႀကၤန္လည္းေရာက္ေရာ ဒီေကာင္က ဂ်စ္ကားႀကီးငွားၿပီး လမ္းထဲက သူႀကိဳက္ေနတဲ့ ခင္ဝင္းမာနဲ႔ သူ႔အစ္ကိုေတြပါ မ်က္ႏွာလုပ္ၿပီး တင္ေမာင္းပါေရာ။ က်ဳပ္တို႔လည္း ကားေနာက္မွာ ပါတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ပထမေတာ့ ခင္ဝင္းမာက သူ႔ေဘးမွာ၊ သူက ကားႀကီးေမာင္းလို႔ေပါ့ေလ။ ေနာက္ေတာ့ ေရွ႕မွာထိုင္ရာက ေရေဘာလံုးထိၿပီး ခင္ဝင္းမာက ဂ်စ္ကားေနာက္ ေရာက္လာတယ္။

သူက ေရွ႕က ကားေမာင္း၊ ခင္ဝင္းမာက ေနာက္က ေရပက္ခံေပါ့။ အဲဒီမွာ ခင္ဝင္းမာက ခ်မ္းတယ္ဆိုရင္း သူ႔အစ္ကိုနဲ႔ပါလာတဲ့ ေက်ာ္ျမင့္ထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္က သဘက္ႀကီးနဲ႔ ကာေပးရင္း။ သၾကၤန္လည္းၿပီးေရာ သူ႔ေကာင္မေလးကို အဲဒီေက်ာ္ျမင့္ထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္က မ သြားေတာ့တာ။ အဲ့ဒီကတည္းက မိန္းမေတြကို စိတ္အနာၾကီးနာသြားလိုက္တာ ေက်ာင္းသာၿပီးေရာ ရည္းစားတစ္ေယာက္မွ ထားမသြားဘူး။

ေက်ာင္းၿပီးလို႔ က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလံုး အိမ္ေထာင္ေတြက်၊ ကေလး တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ေလာက္ရတဲ့အခ်ိန္က်မွ ဒီေကာင္ အိမ္ကေပးစားတဲ့ မိန္းမကို ယူလိုက္တာ။ မိန္းမကံ အက်ိဳးေပး မေကာင္းပံုမ်ား သူ႔မိန္းမ မီးတြင္းထဲမွာ မီးဖြားရင္း ဆံုးသြားရွာတယ္။ ဘာၾကာလို႔လဲ၊ ေပါင္မျပည့္ဘဲေမြးခဲ့တဲ့ သမီးကေလးက အဖပ္မတင္ဘဲ တစ္ပတ္နဲ႔ဆံုးသြားျပန္ေတာ့ ဒီေကာင္ ေခတ္သစ္ေမာင္ပဋာျဖစ္က်န္ခဲ့တာ။ အားလံုးက ဒီေကာင့္အတြက္ စိတ္မေကာင္းၾကဘူးေပါ့ဗ်ာ။ ဒီေကာင္လည္း အေတာ္ေလသြားေသးတာ။ ႏွႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး မရိတ္ မသင္၊ ေန႔ေန႔ညည ေသာက္စားမူးရူးေနလိုက္တာ။

သူ႔အေဖဆံုးသြားၿပီးေနာက္ က်န္ခဲ့တဲ့ အိမ္စီးပြားေရးကို သူပဲ မျဖစ္မေန ဆက္ကိုင္ရေတာ့မယ္ဆိုမွ နာလန္ျပန္ထူလာတာ။ ဒီေကာင့္ကံပဲ ေျပာရမလား၊ သူ႔အေဖက်န္ခဲ့တဲ့ တြင္ခံုလုပ္ငန္းက သူ႔လက္ထက္မွာ ပို စီးပြားျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အားလံုးကေတာ့ ဒီေကာင့္အတြက္ ဝမ္းသာၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
  
(၂)

ႏိူင္ငံျခားသားမိသားစုကို ဟိုတယ္ေရွ႕ခ်ေပးအၿပီးမွာ ဟိုတယ္ထဲကထြက္လာတဲ့ လူငယ္စံုတြဲတစ္တြဲ က်ဳပ္ကားကို တားတာနဲ႔ ပါစင္ဂ်ာ ခ်က္ခ်င္းရတာမို႔ ဒီညေတာ့ က်ဳပ္ အံုနာေၾကးကိုက္ၿပီလို႔ စိတ္ထဲက တြက္လိုက္တယ္။ တက္ကစီေမာင္းရတာ အရင္ကလို မဟုတ္ေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ကားေတြၾကပ္ေတာ့ ခရီးတစ္ခုကို ႏွစ္နာရီေလာက္ ေမာင္းေနရတာ၊ အရင္လို ဘယ္ဟန္ေတာ့မလဲ။

ေဘလီတံတားထိပ္ကို ေက်ာ္လာၿပီ။ ဟာ ကံေကာင္းလို႔ဗ်ာ၊ ညဘက္ ေရွ႕မီးဖြင့္ေမာင္းတာေတာင္ ကတၱရာလမ္းအမဲေပၚ ေခြးမသားအမဲေကာင္က အိပ္ေနေတာ့ ႀကိတ္မိေတာ့မလို႔ သီသီေလး ရယ္…။ ေနာက္ခန္းကစံုတြဲ ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားဟန္နဲ႔ ေကာင္မေလးက ကိုယ္ကို ခပ္မတ္မတ္ ျပင္ထိုင္လိုက္တယ္။

“ဦး ဘယ္နားေရာက္ေနၿပီလဲ” တဲ့ မ်က္ႏွာကို က်ဳပ္ေရွ႕ကိုင္းၿပီး ေကာင္မေလးက ေမးတယ္။ ေကာင္မေလးပါးေပၚက စံပယ္တင္မွဲ႔နက္ေလးက စိုလက္လို႔။ သူ႔ေကာင္ေလးကို “ေရာက္ေတာ့မွာေနာ္ သိပ္မကဲနဲ႔” ေျပာရင္း တခစ္ခစ္ရယ္ေနေသးတယ္။

ကဲလည္း ကဲတဲ့ စံုတြဲဗ်ာ။ ၾကည့္ေတာ့ ခပ္ငယ္ငယ္ကေလးေတြ ရွိလွမွ ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ကေလးေတြ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး ည ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ ဟိုတယ္က ထြက္လာပံုက မစဥ္းစားရဲ စရာ။

ဟိုတယ္ေတြကလည္း ခက္တယ္ဗ်ာ။ တစ္နာရီ ငါးေထာင္၊ နာရီပိုင္းနဲ႔ ငွားသတဲ့၊ စံုတြဲေတြအတြက္ ဗာလင္တိုင္း အထူးေလွ်ာ့ေဈးဆိုတာပါေသး။ ခက္ကုန္ၾကၿပီေပါ့ဗ်ာ။ သမီး ေမြးမထားတာပဲ ေတာ္ေသး။ က်ဳပ္အိမ္က မိန္းမကေတာ့ သားေမြးထားလည္း သားမုိ႔ ပူရတာပါပဲ တဲ့။ ဟုတ္တာပဲ ဒီလူငယ္ေလး က်ဳပ္သားသာဆို သူမ်ားသားသမီး မယူရေသးခင္ မလြန္မကၽြံရဘူးကြလို႔ နားရင္းတီး ဆံုးမမိမလားပဲ။

ေနာက္တစ္ခါမွာေတာ့ တိုက္ဆိုင္တာပဲလား မေျပာတတ္ဘူး။ အသြားအျပန္ငွားထားတဲ့ က်ဳပ္ပါစင္ဂ်ာလူနာကို ေဆးခန္းပို႔ၿပီး ေစာင့္ေနတုန္း အဲဒီစံပယ္တင္မွဲ႔ကေလးနဲ႔ ေကာင္မေလး ကို ေနာက္တစ္ခါ ထပ္ေတြ႔ရေသးတယ္။ သူက ေဆးခန္းထဲက ထြက္လာတာ။ သူ႔ေဘးမွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ပါေသးတယ္။ ဟိုအရင္ေတြ႔တုန္းက ေကာင္ေလး မဟုတ္ တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္ဗ်ာ။  ခက္တယ္ ေခတ္ကာလသားသမီးေတြမ်ား။ 

က်ဳပ္တို႔ တက္ကစီသမားေတြက ဒါမ်ိဳးေတြမ်ား ရိုးေတာင္ေနပါၿပီ။ ေကာင္မေလးေတြက ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာ တစ္ေယာက္။ ေကာင္ေလးေတြကလည္း ေဟာ တစ္ေယာက္ ေဟာ တစ္ေယာက္။ က်ဳပ္တို႔အေဖေခတ္ကလို သံုးႏွစ္သံုးမိုးလည္း မဟုတ္၊ က်ဳပ္တို႔ေခတ္ကလို ေခ်ာင္းၾကည့္ျပံဳးျပန္လည္း မဟုတ္ဗ်ာ…။

(၃)

တစ္ရက္ေတာ့ ျပည္သူနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားတဲ့ သီဟ ရန္ကုန္ခဏေရာက္ေနတုန္း က်ဳပ္တို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ ျပန္ဆံုခဲ့ၾကတယ္။ သီဟနဲ႔ သူ႔မိန္းမက ပြဲရံုလုပ္ငန္း၊ မိုးဟိန္းနဲ႔ သူ႔မိန္းမက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးထဲ ေရႊဆိုင္တန္းမွာ၊ ဒီေကာင္ မ်ိဳးျမင့္ကေတာ့ တြင္ခံုလုပ္ငန္းနဲ႔ တစ္ကိုယ္ေရ တစ္ကာယ မုဆိုးဖို၊ က်ဳပ္က တက္ကစီေမာင္း၊ က်ဳပ္မိန္းမ မျမင့္ႏြယ္က ကုန္စံုဆိုင္ေလးေရာင္းေပါ့။

တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ ဗိုက္ႀကီးေတြကို ၾကည့္၊ ထိပ္ေျပာင္လာတာကို ၾကည့္ၿပီး သူ ပိုပူ၊ ငါ ပိုေျပာင္ ဟားၾကရေသးတယ္။ အံမာ ဒီေကာင္ မ်ိဳးျမင့္က အေတာ္ေလး ထိန္းထားေသးတာ။ အားလံုးထဲမွာ သူက ဗိုက္မပူဆံုး။ ဒီေကာင့္ကို အားလံုးက အိမ္ေထာင္ထပ္ျပဳဖို႔ ေျပာေတာ့ ဒီေကာင္က 
“ေတာ္ပါၿပီကြာ ႏြားႏိူ႔ေသာက္ခ်င္တာမ်ား ႏိူ႔စားႏြားမႀကီးတစ္ေကာင္လံုး ေမြးထားစရာ မလိုပါဘူးကြ” တဲ့...။

ၾကားေတာ့ ၾကားသား။ ဒီေကာင္ ေကာင္မေလးငယ္ငယ္ေလးေတြနဲ႔ တြဲခုတ္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္း။ ဝသီကေတာ့ ဘယ္ေပ်ာက္မလဲဗ်ာ။ သူ ခုတြဲေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ဘယ္ေလာက္လွေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္ ငယ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လို အပ်ိဳစစ္ေၾကာင္း၊ ေကာင္မေလးေတြ သူ႔ကို ဘယ္လိုခိုက္ေၾကာင္းေတြေပါ့ဗ်ာ။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဒီေကာင္က ဝိုင္းဒကာဆိုေတာ့ ရင္ခံေပမဲ့ ေသာက္ရင္း စားရင္း ဒီေကာင့္စကားေတြ မ်ိဳမ်ိဳခ်ေနရေတာ့တာပဲ။ 

အျပန္မွာ ကားေစာင့္ေနတဲ့ကေလးက “အစ္ကိုႀကီး သား ကားေစာင့္ေပးထားတယ္ေနာ္” ဆိုေတာ့ ဒီေကာင္ ငမ်ိဳးက “ေအး မင့္မွ ကားေစာင့္ေပး မထားရင္ ငါ နရင္းအုပ္ထည့္လိုက္မေပါ့ကြ” တဲ့။ “ဒီဟိုတယ္က ကားေစာင့္သူေတြကို ယူနီေဖာင္းနဲ႔ ဘာနဲ႔ ေသခ်ာ လစာေပးေစာင့္ခိုင္းထားတဲ့ဟာကိုကြာ၊ မုန္႔ဖိုးထပ္ေပးဖို႔ မလိုပါဘူး။ ကေလးေတြ အက်င့္ပ်က္ပါတယ္” တဲ့ သူက။ အဲသလိုက်ေတာ့လည္း ငမ်ိဳးေျပာတာ ဟုတ္သလိုလို။

(၄)

ငမ်ိဳး မဂၤလာေဆာင္မွာ က်ဳပ္တို႔သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလံုး ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္ဆံုျဖစ္ၾကေသးတယ္။ တိတိက်က်ေျပာရရင္ဗ်ာ မဂၤလာေဆာင္မွာ ဆံုတာထက္ ဒီေကာင့္ မုဆိုးဖုိညမွာ ဆံုျဖစ္ၾကတဲ့အျဖစ္က က်ဳပ္အတြက္ ပိုိလို႔ သတိတရျဖစ္ေစတယ္။ 

စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ၊ မဂၤလာေဆာင္မွာ မဂၤလာေမာင္မယ္ကို ပြဲထုတ္လာေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အားလံုးရဲ႕ အာရံုေတြက မဂၤလာေမာင္ႏွံဆီမွာ။ က်ဳပ္တို႔လည္းပဲ သူ႔ရဲ႕ ဇနီးအသစ္စက္စက္ကေလးကို စိတ္ဝင္တစားၾကည့္မိၾကတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ မ်က္ႏွာေရွ႕အုပ္ထားတဲ့ ပုဝါေလးလည္း ဖယ္လိုက္ေရာ က်ဳပ္ရင္ထဲ ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ငမ်ိဳး ေျပာေျပာေနတဲ့ ခ်စ္စဖြယ္အပ်ိဳစင္ကေလးဆိုတာ က်ဳပ္ ျမင္ဖူးသိဖူးေနတဲ့ စံပါယ္တင္ကေလး ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်။ 

က်ဳပ္စိတ္ထဲ အင္မတန္မွ မရိုးမရြျဖစ္မိေတာ့တာ။ ဒါေပမဲ့ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ မဂၤလာေမာင္မယ္ မဂၤလာယူေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ဳပ္ မ်ိဳသိပ္ေနခဲ့လိုက္ပါတယ္။ 

ခက္တာက ေနာက္တစ္ေန႔ည က်ဳပ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြခ်ည္းပဲ ဆံုၾကတဲ့ စားပြဲေသာက္ပြဲမွာ ဒီေကာင္ငမ်ိဳးက သိပ္ပဏာယူေနေတာ့တာပဲဗ်။ သူ႔မိန္းမ ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေၾကာင္း၊ သူ႔ထက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ငယ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္လိုအပ်ိဳစစ္ေၾကာင္း….စံုလို႔ဗ်ာ။ အဲဒီမွာ က်ဳပ္က ဘယ္လိုမွ သည္းမခံႏိူင္ေတာ့ဘူး။ “မင္းဘယ္ေလာက္ေသခ်ာလို႔လဲကြ ငမ်ိဳးရ” လို႔ ေျပာမိတယ္။ ဒီမွာတင္ သူနဲ႔ က်ဳပ္ အေျခအတင္ျဖစ္ရေတာ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ က်ဳပ္ စိတ္ေလွ်ာ့ခဲ့လိုက္ပါတယ္။ မိန္းကေလးဘက္က ဘယ္လိုစိတ္ေျပာင္းၿပီး ငမ်ိဳးလိုေကာင္ မုဆိုးဖိုကို ေရြးတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မသိသလို ငမ်ိဳးဘက္က ဒီေကာင္မေလးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ တန္ဘိုးထားတယ္ဆိုတာ က်ဳပ္မွ မသိႏိူင္တာပဲဗ်ာ။ 

ထားပါေတာ့ေလ။ ၿပီးတာၿပီးၿပီပဲ၊ အေရးႀကီးတာက သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရး ေရရွည္တည္ျမဲဖို႔ပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ဆက္မေျပာခဲ့ေတာ့ဘူး၊ က်ဳပ္ ေရငံုေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီေကာင္ ငမိ်ဳးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း အၾကြားေတြ ပိုေနတာမ်ား ေသာက္ျမင္ကတ္ခ်င္စရာဗ်ာ။

(၅)

ဘာပဲေျပာေျပာ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ကလိကလိနဲ႔ မေက်နပ္တာေတာ့ အမွန္ပဲဗ်ာ။ ငမ်ိဳးကိုလည္း ႏြားတစ္ေကာင္လို ျမင္လာမိေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမကို ဖြင့္ေျပာမိတယ္ဗ်။ က်ဳပ္မိန္းမက ျပံဳးလို႔ပဲ။ ဒါေလးမ်ား၊ သြားေျပာမေနနဲ႔၊ လူေတြဟာ ဒီလိုပဲ၊ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အကန္းပဲတဲ့။ ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ကိုယ္တိုင္ထက္ ေဘးလူေတြက ပိုျမင္တတ္တာပါပဲ တဲ့။ 

က်ဳပ္ ေခါင္းညိတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ထဲ မတင္မက်နဲ႔ပဲဗ်။ ဒီေကာင္ကြာ၊ သူငယ္ခ်င္းစကားကို မယံုဘဲ ဒီေကာင္မေလး အေျပာယံုၿပီး ျဖဴစင္အျပစ္ကင္းတဲ့ အပ်ိဳစင္ေလးဆိုၿပီး ပံုႏွစ္ခ်စ္ေတာ့တာ။ ထားပါေလ၊ အပ်ိဳ အအိုဆိုတာကလည္း ဘာမ်ား ထူးဆန္းတာလိုက္လို႔။ ဒီေကာင္မေလး က်ဳပ္သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ရၿပီးလို႔ တည္ၿငိမ္ေအးေဆးသြားရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ ေကာင္မေလးထက္ ငယ္သူခ်င္းအရင္းႀကီးစကား နားမဝင္တဲ့ ဒီေကာင့္ကို က်ဳပ္က ပို စိတ္ဆိုးတာဗ်ာ။ 

မိန္းမ ဟင္းခ်က္ေနတဲ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဝင္လာမိေတာ့ ဟင္းခ်က္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ မိန္းမကို ေတြ႔တယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ေကာင္းေလး ဝင္ေနတုန္း “ဘာကူလုပ္ေပးရမလဲ မိန္းမေရ” ဆိုေတာ့ မိန္းမက “ၾကက္သြန္နီ ကူခြာေပး” တဲ့။  ဒါနဲ႔ပဲ ၾကက္သြန္နီႏွစ္ဥ ကူခြာအေပးမွာ တစ္ဥက အထဲမွာ ပုပ္ခ်င္ခ်င္၊ ၾကက္သြန္အဖတ္ေလးေတြက ညိဳပုပ္ပုပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္က လႊင့္ပစ္ေတာ့မလို႔အလုပ္မွာ မိန္းမက “ေအာင္မေလး ကိုရယ္ ပုပ္ခ်င္ေနတဲ့ အဖတ္ကေလးေတြကို အသာေလးခြာၿပီး လႊင့္ပစ္လိုက္ေလ၊ က်န္တဲ့အပိုင္းေတြက ဟင္းခ်က္လို႔ ရပါေသးတယ္” တဲ့။

က်ဳပ္မိန္းမစကားနားေထာင္ၿပီးေတာ့ ညိဳေနတဲ့ အပိုင္းေတြ လႊင့္ပစ္လိုက္ၿပီး က်န္တဲ့အေကာင္းေလးေတြကိုပဲ ဟင္းခ်က္ဖို႔အထဲ ထည့္လိုက္တယ္။

က်ဳပ္မ်က္လံုးထဲ ငမ်ိဳးနဲ႔သူ႔မိန္းမ စံပါယ္တင္မ်က္ႏွာေလး ေျပးျမင္တယ္။

ေအးဗ်ာ၊  ဒီလိုပါပဲ လူေတြကိုလည္း မေကာင္းတဲ့အပိုင္းေလးေတြ ကြက္ၿပီး လႊင့္ပစ္လို႔ရရင္ က်ဳပ္က လႊင့္ပစ္လိုက္ခ်င္ပါေသးရဲ႕။ ေကာင္းတာေလးေတြပဲ ေရြးၿပီး ခ်စ္ၾကတာေပါ့ဗ်ာ ေနာ္။


Faces- မုခ မဂၢဇင္း - ေမလ ၂၀၁၃


Monday, May 13, 2013

ခါးသက္သက္ ခ်ိဳျမ


(က)
ခုေတာ့ ပ်ိဳေမခင္ ဒီကို တစ္ကယ္ပဲ ျပန္လာလည္ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ေလ… 

တစ္အိမ္လံုးကို ေတာက္ပေျပာင္လက္ေနေအာင္ ရွင္းလင္းျပင္ဆင္ေနရင္းက ႏွႈတ္ခမ္းမ်ားေကြးလာသည္အထိ ကၽြန္မ ျပံဳးေနမိသည္။ အိမ္ကိုအလည္လာေသာ လူတိုင္းက အျမဲတမ္း လွပသပ္ရပ္ေနေသာ၊ သန္႔ရွင္းေတာက္ေျပာင္ေနေသာ အိမ္ကေလးကို ခ်ီးမြန္းၾကတိုင္း ကၽြန္မ ေက်နပ္ရသည္။ တစ္ဆင့္တက္လို႔ “ဟင္းခ်က္အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ကိုမိုးေသာ္တာ မိန္းမရ ကံေကာင္းလိုက္တာ”ဟု ေျပာလာၾကရင္ျဖင့္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးေတြက ရပ္မရခ်င္ေတာ့။ 

သူမ လာလည္မယ္ဆိုတဲ့အေပၚ ေမာင္ကေရာ ဘယ္လိုမ်ားေနမွာပါလိမ့္၊ ေတြ႔ရသေလာက္ေတာ့ ေမာင္က ဟန္မပ်က္ပါ။ အရမ္းႀကီးလွႈပ္လွႈပ္ခတ္ခတ္လည္း ျဖစ္မေန၊ သိတ္လည္း ေအးစက္မေနဘဲ ပံုမွန္သာ။ ဒါကိုပင္ ကၽြန္မက ရိုးရိုးမွ ဟုတ္ပါေလစဟုထင္လွ်င္ ေမာင့္သိကၡာကို ေစာ္ကားသလိုသာ ျဖစ္ေတာ့မည္။ “ပ်ိဳ ဘာဟင္းခ်က္လာရမလဲဟင္”ဆိုတဲ့ သူမအေမးကို “ဟင့္အင္း ပ်ိဳ ပင္ပန္းပါတယ္ကြယ္၊ လွလွေလးပဲ လာခဲ့ေနာ္” လို႔ ကၽြန္မက အခ်ိဳစြက္ခဲ့ေသးသည္။ 

သူမခ်က္လာတဲ့ဟင္းဟာ ေမာင့္အႀကိဳက္ ျဖစ္မေနပါဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိူင္ပါ့မလဲ။ ေမာင့္အေပၚ ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိူးျခင္းႏွင့္ အခ်ိဳးညီမွ်စြာ သူမနဲ႔ပတ္သက္လာလွ်င္ ကၽြန္မအတၱက ႀကီးလွပါသည္။ သူမ ခြင့္တစ္ပတ္နဲ႔ ၿမိဳ႕ကေလးကို ျပန္လာလည္လိမ့္မယ္လို႔ ေမာင္ေျပာလာကတည္းက ကၽြန္မ စိတ္ေတြ လွႈပ္ရွားခဲ့ရတာ။ သူမကို ႏွလံုးသားထဲက ထုတ္ပစ္ဖို႔ ေမာင္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာယူခဲ့ရတယ္ဆိုတာ သိခဲ့သူမို႔ ေမာင့္ဘက္ကေန နာနာက်င္က်င္ ခံစားေပးခဲ့ဖူးသည္။ ကၽြန္မမွာျဖင့္ မိဘေတြ အိမ္ေခၚလာတဲ့ ေမာင့္ကို ခန္းဆီးၾကားကေန ခိုးခိုးၾကည့္ခဲ့ရတာ၊ ကိုင္းတစ္၀က္မ်က္မွန္အနက္ေလးနဲ႔ ဆံပင္တိုတိုေထာင္ေထာင္ေလးမ်ား ေဘာင္ခတ္ထားေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာက ႏူးညံ့ရွင္းသန္႔လို႔။ အဲဒီကတည္းက ေမာင့္ကို ကၽြန္မ တိတ္တိတ္ခ်စ္ခဲ့ရတာ။ ေမာင့္လိုလူတစ္ေယာက္ကို ျငင္းပယ္ထားရက္ခဲ့တဲ့ မိန္းမ၊ ေမာင့္ဘက္က လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ တမ္းတေနခဲ့ရဖူးတဲ့ မိန္းမ။ ဒီမိန္းမဟာ ဘာေတြ ဘယ္လိုမ်ား စြမ္းေနပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္မ ခပ္ဆဆ ေတြးမိဖူးခဲ့သည္။ 

ဒီကေန႔အတြက္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ေနရတာကိုက ကၽြန္မအတြက္ အလြန္အမင္း စိတ္လွႈပ္ရွားေၾကနပ္ဖြယ္။ ကၽြန္မက စိတ္လွႈပ္ရွားတဲ့အခါ မ်က္ႏွာမွာ အဖုအပိန္႔ ထြက္လာတတ္သည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကံေကာင္းစြာပဲ မ်က္ႏွာမွာ ဘာအဖုအပိန္႔ကေလး တစ္ခုတစ္ေလမွ ထြက္မလာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္လံုး၊ သားကေလးႏွစ္ေယာက္ ေမြးဖြားၿပီးသည္အထိ က်စ္လစ္သြယ္လ်စြာ တစ္သားေမြး တစ္ေသြးလွလို႔ အမ်ားက ေျပာယူၾကရတဲ့ ကိုယ္လံုးေလး။ ဒီလိုေျပာၾကရေအာင္လည္း ကၽြန္မက ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဂရုစိုက္ခဲ့သည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ဟာ လွတစ္မ်က္ႏွာနဲ႔တင္ မၿပီး၊ ယဥ္တစ္ကိုယ္လံုးကလည္း အေရးႀကီးသည္မဟုတ္လား၊ အခ်ိန္နွင့္အမွ် ဂရုတစိုက္ တသသရွိခဲ့ရေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးက ကၽြန္မကို အပ်ိဳေလးတစ္ေယာက္လို လွပေစတာ ျဖစ္ေလသည္။

 ေမာင္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်စက သူမနဲ႔ေမာင္ တြဲရိုက္ထားတဲ့ပံုကို ေမာင္ျပလို႔ ျမင္ဖူးထားသည္။ သူမက ၾကက္ေတာင္စည္းႏွစ္ဘက္စည္းလို႔ တီရွပ္လက္ျပတ္ေလးကို စကတ္ကားကားေလးနဲ႔ တြဲ၀တ္ထားကာ ေမာင္က ရွပ္လက္တိုနဲ႔ ပုဆိုးကြက္စိတ္ တိုတိုေလး၀တ္လို႔။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြမို႔ ႏုနယ္ပ်ိဳျမစ္ ခ်စ္စဖြယ္ကေလးေတြ။ ခုေရာ သူမ ဘယ္လိုပံုစံမ်ား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မလဲ။ သူမ ခုထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးဆိုတာကိုေတာ့ ထူးၿပီး အံ့ၾသမေနခ်င္ေတာ့ပါ။ ေမာင္လို ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ လက္ထပ္ဖို႔ရန္ျငင္းခဲ့သူေပ။ သူမဟာ တစ္ကမာၻလံုးရွိ အမ်ိဳးသားေတြဟာ သူမနဲ႔ မတန္မရာလို႔ ကိုယ္ရည္အေသြးလြန္သူလည္း ျဖစ္ႏိူင္ေသးသည္ပဲ။

မီးဖိုထဲ၀င္ကာ ခ်က္ျပဳတ္ထားေသာ ဟင္းမ်ားကို ၾကည့္မိျပန္သည္။ ငါးျမင္းဆီလည္ေရလည္ဟင္းက ေမာင့္အႀကိဳက္၊ အအီေျပေအာင္ ၀က္သားကို မန္က်ည္းႏွစ္ေလးနဲ႔ ႏွပ္ထားတာက တစ္ခြက္၊ ပုဇြန္ထုပ္ဆီျပန္ကေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ေရာ ေမာင္ပါ ႀကိဳက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ မွ်စ္သုတ္၊ မွ်စ္အ၀ါႏုႏုေလးေတြကို ဆီခ်က္၊ ပဲမွႈန္႔ႏွင့္ ပုဇြန္ေျခာက္ႏိူင္းခ်င္းေလးထည့္ကာ သံပုရာရည္နဲ႔ စားကာနီးမွ သုတ္မည္။ အရည္ေသာက္ကေတာ့ ငါးဖယ္လံုးဟင္းခ်ိဳ ခ်က္ထားသည္။ အခ်ိဳပြဲကေတာ့ သၾကားအညိဳနဲ႔ ဖုတ္တားေသာ ကရမယ္ပူတင္း၊ လက္ဖက္နဲ႔ ဂ်င္ဂ်ာေအးေဖ်ာ္ရည္။

ေနာက္တစ္နာရီဆိုရင္ သူမ ေရာက္လာေတာ့မွာ။ ကေလးေတြကို မနက္ကတည္းက သူ႔အဖြားေတြအိမ္ ႀကိဳတင္ပို႔ေပးထားၿပီး ညေနက်မွ ေမာင့္ကို ကေလးေတြ သြားႀကိဳခိုင္းခဲ့ကာ “မ က ဟင္းေတြခ်က္ရ၊ အိမ္ရွင္းရနဲ႔ အားမွာ မဟုတ္” ဟု ေျပာထားခဲ့သည္။ ကၽြန္မေနာက္ကြယ္မွာ သူမႏွင့္ေမာင္ ကားတစ္စီးထဲ အတူမစီးေစခ်င္တာထက္ သူမကို ေမာင္ အေရးတယူႀကိဳဆိုရတာမ်ိဳး မျဖစ္ေစလိုပါ။ မယ္သ၀န္ေၾကာင္ဟု ဆိုလွ်င္လည္း ခံလိုက္ရံု။ ေမာင့္ဖုန္းထဲမွာ သူမနာမည္ကို ဘယ္လိုမ်ား မွတ္ထားပါလိမ့္လို႔ ေတြးမိၿပီး ေမာင့္ဖုန္းကို ခိုးအၾကည့္၊ ပ်ိဳ ဟု ခပ္ရိုးရိုးမွတ္ထားေသာ သူမနာမည္ကိုေတြ႔မွ စိတ္ထဲ ေပါ့သြားရတာ၊ ဒါေတာင္ ဘာလို႔ ပ်ိဳေမခင္လို႔ နာမည္အျပည့္ မမွတ္ရတာလဲဟု ေမာင့္အေပၚ ကၽြဲၿမီးတိုခ်င္ခ်င္။

သူမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္မကိုက အလိုလို ေလာင္ၿမိဳက္ေနေတာ့တာကို ကိုယ္တိုင္ မေက်နပ္ခ်င္၊ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ မတတ္ႏိူင္ပါ။ သူမနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ စိတ္လက္ေအးေအး ထားမရႏိူင္တာကိုက ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စိတ္လိုလက္ရ ေမြးျမဴထားေသာ ၀ဋ္ဆင္းရဲတစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။

ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလွျပင္ရန္ မွန္တင္ခံုေရွ႕ ထိုင္မိေတာ့ ညေန ငါးနာရီထိုးလုၿပီ။ ထူးထူးေထြေထြ အလွျပင္ေနစရာေတာ့ မလိုပါ။ ခါတိုင္းလို မ်က္ႏွာကို ဘီဘီကရင္မ္ေလးလူးၿပီး အေပၚက ကြန္ပက္ေပါင္ဒါ ရိုက္လိုက္ရံုနွင့္ ၿပီးသည္။ ခုညအတြက္ေတာ့ ႏွႈတ္ခမ္းနီ လိေမၼာ္၀ါေရာင္ေလး ခပ္ပါးပါး ဆိုးလိုက္ၿပီး မ်က္လံုးမွာ ရွဲဒိုး ေရႊအိုေရာင္ေလးကို ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့တင္သည္။ အိမ္ရွင္အေနႏွင့္ လြန္ကၽြံေသာျပင္ဆင္မွႈ ျဖစ္ေနမွာလည္း စိုးရေသးသည္။ အက်ၤ ီကို ေကာ္ဖီေရာင္ေပၚမွာ ပန္းေဖ်ာ့ႏွင့္အ၀ါ ခပ္ေျပေျပေရာထားေသာ ဆာရီဆင္ေလးႏွင့္ ထမီလိေမၼာ္ေရာင္အႏုေလးကို ေရြးခ်ယ္၀တ္ဆင္လိုက္သည္။

အားလံုးအသင့္ျဖစ္ေတာ့ ခန္းဆီးေတြလဲ၊ သင္းျပန္႔ေနေသာအခန္းေလး ျဖစ္ရန္အတြက္ ေမႊးရနံ႔ပါေသာ ပန္းေျခာက္ေလးေတြကို ပန္းစိုက္အိုးေလး၏ အပင္ေအာက္ေျခထဲ စီရီထည့္ရသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ ပန္းကန္စံုမ်ားကို ထုတ္ကာ ဇြန္းမ်ား၊ ဟင္းေသာက္ပန္းကန္လံုးမ်ားႏွင့္ လက္သုတ္တစ္ရွဴးေလးမ်ား အဆင္သင့္ျပင္္ရင္း ေစာင့္ရသည္။

(ခ)

ဧည့္ခန္းထဲ သူမ လွမ္း၀င္လာတာကို အရင္ဆံုးျမင္သူမွာ မီးဖိုထဲက ကၽြန္မျဖစ္ေလသည္။ ေမာင္က သားႏွစ္ေယာက္ကို ႀကိဳလာကာ အ၀တ္အစားလဲေပးေနခ်ိန္။ သူမလက္ထဲက သစ္သီးေတြကို လွမ္းယူရင္း ျပံဳးျပ၊ ႏွႈတ္ကလည္း အလိုလို ေလာက၀တ္စကား ေျပာမိရက္သား ျဖစ္သည္။

“အို ဒါေတြ မလိုပါဘူး ပ်ိဳရယ္၊ တို႔လည္း အသီးေတြ ၀ယ္ထားပါတယ္၊ လာ ထိုင္ဦးေနာ္”

“ေအာ္…တည္သီးက ေသာ္တာသိပ္ၾကိဳက္တာမို႔ ရွာ၀ယ္လာတာ မစုေလးသြင္”

ၾကည့္၊ ေသာ္တာ သိတ္ႀကိဳက္တာမို႔ တဲ့၊ ဒီမိန္းမ စကတည္းက ယဥ္သကို ဆိုတာလို ႏွႈတ္ထြက္စကားတစ္လံုးဆို ဆိုသေလာက္ ကၽြန္မ မႏွစ္သက္ႏိူင္ေအာင္ ေျပာပဲ ေျပာတတ္သည္။ မ်က္နွာကို အတတ္ႏိူင္ဆံုး မပ်က္ေစဘဲ သစ္သီးမ်ားကိုယူကာ မီးဖိုထဲက စားပြဲေပၚ သြားတင္လိုက္သည္။ ေမာင္ အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့ အေမာေျဖၾကရင္း ဧည့္ခန္းထဲ ထိုင္စကားေျပာျဖစ္ၾကသည္။ သူမကို သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ေတာ့ ထင္ထားသည့္အတိုင္းပင္ သားသားတို႔နာမည္က ဘယ္လိုေခၚလဲ ဆိုသည့္ေမးခြန္းကို ေမးေလသည္။ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မနာမည္ေတြသာပါ၀င္ေသာ သားႏွစ္ေယာက္နာမည္ေတြ အၾကားမွာ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သူမမ်က္ႏွာ ပ်က္မသြားခဲ့ပါ။

“ေသာ္တာ နင္ သိလား၊ ငါ၀ယ္ထားတဲ့ ေကာ္မိုဒတီမားကက္က Agriculturalအိုင္တမ္ေတြေလ၊ ေစ်းတက္ေနၿပီ သိလား။ ေအးေလ နင္နဲ႔ေတြ႔တုန္းက ငါ ေျပာတယ္ေလ၊ နင္ေရာ ၀ယ္ထားဦးမလားလို႔၊ ေကာ္ဖီေစ့တို႔ ဂ်ံဳတို႔ေလ”

 “ေသာ္တာ ေရာ့ နင္ဖတ္ခ်င္တဲ့ စာအုပ္ Crime and Punishment အြန္လိုင္းကေန ငါေတာ္ေတာ္ ရွာ၀ယ္လိုက္ရတယ္ဟ”

“ေသာ္တာ ဒါကက်ေတာ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး Ogdan Nash ရဲ႕ ကဗ်ာတိုေလးေတြ၊ နင္ သူ႔ကဗ်ာေတြ ဖတ္
ရတာ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ ကဗ်ာ၀က္ဘ္ဆိုက္တစ္ခုကေန ပရင့္ထုတ္ၿပီး စာအုပ္ေလး ခ်ဳပ္လာခဲ့ေပးတယ္ေနာ္”

ေမာင့္အတြက္ ေမာင္ႀကိဳက္တာေတြ သူမ အေတာ္ျပင္ဆင္ယူေဆာင္လာခဲ့သည္ပဲ။ သူမမ်က္ႏွာကို အကဲခတ္ရသေလာက္ေတာ့ ဘာအရိပ္မွ ရွိမေန။ ေမာင္ႏွင့္စကားေျပာေနစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုးမွာ ပကတိပြင့္လင္းေသာဟန္ပန္၊ အေျပာအဆိုတို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္မပင္ ေနရထိုင္ရတင္းက်ပ္ မေနေတာ့ဘဲ သက္ေတာင့္သက္သာရွိလာသည္။

ဧည့္ခန္းထဲမွာတုန္းက စကားေတြအမ်ားႀကီးဆိုေနေသာ သူမက ထမင္း၀ိုင္းမွာေတာ့ အသံတိတ္လို႔ေနသည္။ ေမာင္က သတိႀကီးစြာ သူမပန္းကန္ထဲ ဟင္းထည့္မေပးမိေအာင္ ေနရွာသည္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကပဲ ဦးေဆာင္ ဧည့္၀တ္ေက်ေစကာ သူမပန္းကန္ထဲ ဟင္းေတြ ထည့္ေပးေနျဖစ္သည္။ ပိန္လြန္းတာလည္း မေျပာနဲ႔ အစားမွ ေကာင္းေကာင္းမစားတာဟု ကၽြန္မက ေတြးမိေတာ့ သူမက ကၽြန္မအေတြးကို ဖတ္မိသြားပံုႏွင့္ ကဗ်ာကသီ ေျဖရွင္းခ်က္ထုတ္ရွာသည္။

“ပ်ိဳက ဒါ အမ်ားဆံုးစားတာ၊ မစုေလးသြင္ ဟင္းခ်က္သိတ္ေကာင္းလြန္းလို႔၊ ကိုယ့္ဖာသာဆို ျဖစ္သလိုပဲ ၿပီးလိုက္တာပဲ။ ေသာ္တာက ဒ့ါေၾကာင့္ေျပာတာ....”

သူမက စကားကို ဒီမွာတင္ ရပ္ထားလိုက္သည္။ ေမာင္က ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ဖ်တ္ကနဲၾကည့္ၿပီး ဘာမွ မျဖစ္သလို ျပန္လႊဲသြားေလသည္။ ေမာင္ ဘာေတြမ်ား ေျပာထားသလဲ၊ သူတို႔ စကားေတြ ေျပာေနက် မ်ားလား၊ ေမာင့္ ဂ်ီေတာ့ခ္သူငယ္ခ်င္းစာရင္းမွာ သူမ ရွိေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ေမာင္ ည ညေတြမွာ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာေျပာေနတတ္တဲ့ ဂ်ီေတာ့ခ္ေတြကို ေနာက္ဆိုရင္ စိတ္၀င္စားစြာ ေစာင့္ၾကည့္ ရေတာ့မည္။

ကၽြန္မသည္ ေနာက္ေက်ာမလံုလို႔ ကိုယ့္အၿမီးကို ေရွ႕ဆြဲယူထားေသာ က်ားနာတစ္ေကာင္ႏွင့္ပင္ တူေနေသးေတာ့သည္။ ကၽြန္မ သူမမ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္မိသည္။ ေမာင္ႏွင့္ စကားေကာင္းေနေသာ သူမကေတာ့ သိပံုမေပၚပါ။ သူမမ်က္ႏွာက ေျပာင္ရွင္းေနကာ ဘာမွ လူးထားပံု မေပၚ။ နဖူးအေျပာင္သိမ္းကာ ပိုနီေတးစည္းထားေသာမ်က္ႏွာက ဘဲဥပံုမ်က္ႏွာက်နဲ႔မို႔ အနည္းငယ္ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။ မ်က္လံုး၊ မ်က္ခံုး၊ ႏွာတံေတြက ဘာမွ မထူးျခားလွ။ ႏွႈတ္ခမ္းေလးတစ္ခုသာ ျပည့္ျပည့္ဖူးဖူးေလးမို႔ ခ်စ္စရာ။ ကိုယ္လံုး ကိုယ္ေပါက္က ျပားခ်ပ္ေနကာ မိန္းမတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ ဘာမွ မက္ေမာေလာက္စရာမရွိေသာ ကိုယ္ေနဟန္ထားမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ ရွပ္လက္ရွည္အကြက္ကို တံေတာင္ဆစ္ထိေခါက္၀တ္ထားရာ သူမ ကိုယ္ေပၚတြင္ ဖားဖားက်လွ်က္ရွိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူမနာရီက ေယာက်္ားပတ္ ဒိုင္ခြက္အႀကီးႀကီးႏွင့္။ သူမလြယ္လာေသာအိတ္သည္ပင္ ဆာလာအိတ္ကို ႀကိဳးတပ္ထားသလို ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ဘာနာမည္ႀကီးတံဆိပ္မွ မဟုတ္ေသာ သာမန္ပိတ္သားအိတ္ႀကီး တစ္လံုးျဖစ္ေလသည္။

 ေမာင္ ႏိူင္ငံရပ္ျခားမ်ားကို သြားတိုင္း ကၽြန္မမွာလိုက္၍ ၀ယ္လာေပးေသာ တန္ဘိုးႀကီး လက္ကိုင္အိတ္မ်ားကို မေန႔ညကမွ ဧည့္ခန္းထဲရွိ မွန္ဘီရိုထဲတြင္ စီစီရီရီေျပာင္းထည့္ေနစဥ္ ေမာင္က မ်က္ခံုးပင့္၍ ၾကည့္ေနခဲ့ေသးသည္။

“မိန္းမေတြအေၾကာင္း ေမာင္ နားမလည္ပါဘူးေမာင္ရာ”ဟု ကၽြန္မက ေမာင့္ကို ေျပာေတာ့ ေမာင္က ၿပံဳး၍သာ ေနခဲ့သည္။

ထမင္းစားၿပီးေတာ့ အခ်ိဳပြဲစားရင္း စကားစျမည္ေျပာၾကျပန္သည္။ ေမာင္နဲ႔ သူမမွာက ေျပာစရာေတြ အေတာ္မ်ားသား၊ သစ္ပင္ေတြ သစ္ေတာေတြအေၾကာင္း၊ ထိုင္းျမန္မာနယ္စပ္က ေရႊ႕ေျပာင္း အလုပ္သမားေတြ အေၾကာင္း၊ အေမရိကားက ရီပါ့ပလစ္ကန္ေတြရဲ႕ နိူင္ငံေရး က်ားကြက္ေတြအေၾကာင္း၊ ေအာ္ဂဲနစ္သီးႏွံေတြ ေခတ္မီစိုက္ပ်ိဳးနည္း အေၾကာင္း၊ အက္ပီဂရမ္ကဗ်ာေတြ အေၾကာင္း၊ ေမရီအန္းမိုးရဲ႕ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြအေၾကာင္း၊ ပန္းခ်ီထဲက အေရာင္ေတြရဲ႕ သေဘာသဘာ၀။ Eric Claptonရဲ႕ သီခ်င္းေတြအေၾကာင္း။

သူမက သိလည္း သိႏိူင္လြန္းေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေျပာေနၾကေသာ အေၾကာင္းမ်ားထဲမွာ ကၽြန္မ စိတ္၀င္စားတာ ဘာတစ္ခုမွ မပါ။ စကား၀ိုင္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ကၽြန္မက ေဘးမွနားေထာင္သူ သက္သက္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ေယာက်ာ္းေတြဟာ အားႏြဲ႔မွီခိုတတ္သူ မိန္းမသားေတြကိုသာ က်တတ္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ၿပီး ေနရာတကာ သိေနတတ္ေနလြန္းတာ မိန္းမ သိပ္မဆန္သလိုပဲဟု ကၽြန္မကေတာ့ ျမင္သည္။ ကၽြန္မ ၾကားရသေလာက္ သူမေျပာေနတာေတြမွာ အခ်က္အျပဳတ္အေၾကာင္း၊ တက္တင္းထိုးနည္းအေၾကာင္း ပန္းကေလးေတြအေၾကာင္း၊ အ၀တ္အစား လက္၀တ္ရတနာအေၾကာင္း မိန္းမဆန္ဆန္ေျပာတာမ်ိဳး တစ္လံုးမွ မပါ။

စကားေျပာေနၾကစဥ္ ေဖာက္ကနဲ ျဖည္သံႏွင့္အတူ မီးေမွာင္က်သြားေတာ့ ေမာင္က “ဟာ ဖ်ဴစ့္ပ်က္ၿပီကြာ” ဟုဆိုကာ စတိုခန္းထဲက ေအေထာင့္ေလွကား သြားယူေလသည္။ ေမာင္က ေအေထာင့္ေလွကား ကို ေထာင္ၿပီးရံုရွိေသး၊ သူမက “ေသာ္တာ နင္က မ်က္လံုးလည္း မေကာင္းဘဲနဲ႔” ဟု ေျပာရင္းက ေလွကားေပၚ ဖ်တ္ကနဲတက္ကာ မီးေခ်ာင္းကို ျဖဳတ္ယူ၊ ကၽြမ္းသြားေသာ ဖ်ဴစ့္ကိုျဖဳတ္ကာ အသစ္လဲလွယ္တပ္ဆင္ျခင္းအလုပ္ကို ကၽြမ္းက်င္ျမန္ဆန္စြာ လုပ္ၿပီးသြားေလသည္။

“ငါက ဟိုမွာ တစ္ေယာက္ထဲ ေနေနရတာ၊ အိမ္မွာက ငါပဲ ေယာက်ာ္း၊ ငါပဲ မိန္းမ” ဟုဆိုကာ တဟားဟား ရယ္ေမာေနျပန္သည္။ အိမ္မွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲသာဆိုလွ်င္ သည္အလုပ္မ်ိဳးကို ေမာင္ျပန္လာတဲ့ အထိေစာင့္ကာ လုပ္ရမည္ဆိုတာ ေသခ်ာလွသည္။ သူမ ေလွကားေပၚကဆင္းၿပီး ဆိုဖာေပၚျပန္လာအထိုင္မွာ စားပြဲေပၚကအေအးခြက္ သားေၾကာင့္ေမွာက္က်ကာ သူမပိတ္လြယ္အိတ္ႀကီးေပၚ အေအးမ်ား ဖိတ္စင္ေတာ့သည္။ ပိတ္လြယ္အိတ္ႀကီးထဲက ပစၥည္းေတြကို ၾကမ္းေပၚ ရုတ္တရက္ ေမွာက္သြန္ခ်လိုက္ကာ “ေတာ္ပါေသးရဲ႕၊ အထဲထိ မစိုလို႔” ဟု သူမႏွႈတ္မွ တီးတိုးေရရြတ္ေလသည္။ သူမ တယုတယထားေနတာေတြကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့ စာအုပ္တစ္ခ်ိဳ႕၊ စီဒီသီခ်င္းေခြမ်ားႏွင့္ ပု၀ါ တစ္ထည္ျဖစ္လို႔ေနသည္။

ထိုပု၀ါကို ကၽြန္မ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ 

 (ဂ)

 ေမာင္ ခရီးမွ ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေသတၱာထဲက ေလွ်ာ္စရာေတြကို အ၀တ္ေလွ်ာ္စက္ထဲ ထည့္ဖို႔ ထုတ္ယူစဥ္မွာ ေသသပ္စြာထုတ္ပိုးထားေသာ၊ ကၽြန္မနာမည္တပ္ထားေသာ စကၠဴအိတ္ကေလး တစ္လံုးက ေသတၱာထဲမွာ အခန္႔သား။ ထိုစဥ္မွာပင္ ေမာင့္အသံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ 

“မ အတြက္တဲ့ ပ်ိဳေပးလိုက္တာ” 

“ဟင္ ေမာင္နဲ႔ သူ ေတြ႔ခဲ့ၾကတယ္ေပါ့၊ ေမာင္ေျပာေတာ့ သူေနတဲ့ ျမိဳ႕နဲ႔ ေ၀းပါတယ္ ဆို၊ ေက်ာင္းတစ္ဘက္ နဲ႔မို႔ သူ လာႏိူင္မွာ မဟုတ္ပါဘူးဆို” 

ကၽြန္မအသံက အနည္းငယ္ ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ႏိူင္လွေသာ္လည္း ေမာင္က ေအးေဆးစြာပင္ တုန္႔ျပန္ခဲ့ပါသည္။

 “ေအးကြာ ပ်ိဳက သူ ေရွာ့ပင္းသြားတုန္း ပု၀ါေတြ ေစ်းခ်ေနတာေတြ႔လို႔ တန္လြန္းတာ နဲ႔ ႏွစ္ထည္၀ယ္လာခဲ့တာ၊ ေရြးစရာကလည္း မရွိေတာ့ဘဲ ဆင္တူႏွစ္ထည္ပဲ က်န္တာမို႔၊ တစ္ထည္ကို မအတြက္ ေပးလိုက္ခ်င္လို႔ပါ ဆိုလို႔” 

“သြားစမ္းပါ အဲလိုအကြက္ေတြ ရုိးေနၿပီ”

ေမာင့္စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္အၾကည့္ကို ကၽြန္မ အေရးစိုက္မေနႏိူင္ေတာ့။ ပူေလာင္ေနေသာ ရင္တြင္း မီးေတြက ဟုန္းကနဲအထ ထြက္လာသမွ်စကားေတြမွာ အပူလွိႈင္းေတြႏွင့္အတိၿပီးေတာ့သည္။ ေမာင္ ဆယ္မီနာတက္ဖို႔ ဥေရာပႏိူင္ငံတစ္ခုမွ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ျမိဳ႕ကို သြားရမည္ဆိုေတာ့ ထိုၿမိဳ႕ကေလးသည္ သူမရွိေနေသာၿမိဳ႕ႏွင့္ ကီလိုမီတာ ေလးရာေက်ာ္ကြာေ၀းကာ ေလးငါးနာရီခန္႔ ကားေမာင္းလိုက္ လွ်င္ ေရာက္ႏိူင္သည္ဆိုတာသိကာ ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုးတို႔ ေလာင္မီးက်ေလသည္။

ေတြ႔ျဖစ္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလဟု ေျဖေတြးထားေသာ္လည္း ေမာင္ခရီးထြက္ေနေသာ ညညေတြထဲမွာ ကၽြန္မရဲ႕ ငရဲခန္းက တာရွည္လြန္းေနခဲ့သည္။ ေမာင္တို႔ ေတြ႔မ်ား ေတြ႔ၾကမွာလား၊ ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔ၾကမလဲ၊ ဘယ္လိုေနရာမ်ိဳးမွာလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာေတြ႔ခဲ့ၾကမလဲ။ ဟိုမိန္းမကေရာ ေမာင့္ကို ဆြဲေဆာင္ႏိူင္ဖို႔ ဘာေတြမ်ား ျပင္ဆင္လာမလဲ။ အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး ျပာက်ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္ျပန္လာေတာ့ ဘာမွမျဖစ္သလို ေအးေအးလူလူ၊ ေျပာျပရွင္းျပဖို႔ေတာင္ မႀကိဳးစားခဲ့။ ေနာက္ေတာ့လည္း ပံုမွန္ေန႔ရက္မ်ားစြာ ေက်ာ္ျဖတ္လာရင္း ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မေန႔ရက္ေတြက အရင္အတိုင္း ေနသားတက်။ ထိုပု၀ါေလးမွာလည္း ကၽြန္မအ၀တ္ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္၌ ဘာမွမသိသလိုပင္ ထားရာေနခဲ့ရွာသည္မွာ ဒီေန႔အထိပါေပ။ 

(ဃ) 

ထိုပု၀ါကေလးမ်ိဳး....

အခု သူမဆီမွာ တစ္ထည္၊ ကၽြန္မပု၀ါႏွင့္ တစ္ပံုစံထဲ၊ တစ္ေသြးတစ္ေရာင္ထဲ။ ဒါဆို သူမ မညာခဲ့ဘူးေပါ့။ သူမလက္ထဲက ပု၀ါကေလးကို ၾကည့္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္ႏွာမွာ အရာင္တစ္ခုခု စြက္ေနဟန္ရွိေသာ္လည္း ဘာသာျပန္ဖို႔ ကၽြန္မ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ပါ။ သူမမ်က္ႏွာကို မီးေရာင္ေအာက္တြင္ ေသခ်ာၾကည့္မိျပန္သည္။ သူမမွာ ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အေပၚ တစ္ခါက ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္ဆိုတာထက္ နည္းနည္းကေလးမွ ပိုပံုမေပၚ။ ကၽြန္မမွာသာ လက္ရွိပုိင္ဆိုင္ေနရၿပီးေသာ္လည္း ေမာင့္အေပၚ ပိုင္ႏိူင္စိတ္ခ်မေနႏိူင္။ ခဏေနေတာ့ သူမက ျပန္ဖို႔ျပင္သည္။ ေမာင္ပဲ လိုက္ပို႔ပါေစေတာ့။ သူတို႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အျပန္လမ္းမွာ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေျပာၾကပါေစ။ ကၽြန္မစိတ္တို႔ ညြတ္ေပ်ာင္းလာကာ သူမကို ၿပံဳးျပလိုက္မိသလို စိတ္ကထင္သည္။ 

“ေမာင္ လိုက္ပို႔ေပးလိုက္ပါလား၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ လမ္းမွာ စကားေျပာသြားၾကေပါ့” 

“မ ပဲေမာင္းပို႔လိုက္ပါကြာ၊ ေမာင္ သားေတြကို အိပ္ရာထဲ ပို႔လိုက္ဦးမယ္” 

“ေအး  ေသာ္တာ နင္အိမ္မွာပဲ ေနခဲ့၊ ညဘက္ကားေမာင္းရမွာ နင့္မ်က္လံုးက ေကာင္းတာလည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ လာ မစုေလးသြင္”

ေမာင္က ကားေသာ့ကို ကၽြန္မဆီ ပစ္ေပးရင္း သူမ မေတြ႔ေအာင္ ပခံုးတြန္႔ျပေလသည္။ ကၽြန္မက ရုပ္တည္ႏွင့္ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေတာ့ ေမာင္က မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ကို ဖ်တ္ကနဲ မွိတ္ျပရင္း “ျဖည္းျဖည္းလည္းေမာင္းဦး ေဒၚရွပ္ျပာ”ဟု ဆိုသည္။ ကၽြန္မက မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ ျပန္မွိတ္ျပကာ “ပိုင္ပါတယ္ေမာင္ရဲ႕”ဟု ေျပာေတာ့ ေမာင္က ေခါင္းကိုဆတ္ကာ ခပ္တိုးတိုးရယ္ရင္း သားႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး အိပ္ခန္းထဲအ၀င္၊ သူမက ကၽြန္မလက္ကိုဆြဲကာ အိမ္ထဲက အထြက္၊ သူမေရာ ကၽြန္မပါ မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးကိုယ္စီ။ 

ဒီမွာ ေမာင္… 
ကၽြန္မ သူမအေပၚ၊ ေမာင့္အေပၚ ဘယ္ေလာက္ပဲ သံသယရွင္းရွင္း၊ ကၽြန္မဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ဆိုတာ မေမ့ပါနဲ႔ေမာင္။ လူေတြမွာ ပ်မ္းမွ် ေျခာက္မီတာကေန ရွစ္မီတာခဲြထိ ရွည္လ်ားတဲ့ အူေခြေတြ ရွိၾကသတဲ့။ အဲဒီလူေတြထဲမွာမွ ေမာင့္ဇနီးကၽြန္မက အတိုဆံုးပါဆိုတဲ့ ေျခာက္မီတာထက္ေတာင္ ပိုတိုခ်င္ တိုေနဦးမွာ ေမာင္ရဲ႕...

အူေၾကာင္ေၾကာင္အေတြးေၾကာင့္ ကားေမာင္းရင္း ျပံဳးမိရျပန္သည္။ 

ညက ေမွာင္လွၿပီ။ လမ္းမေဘးတစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ မီးေရာင္ေတြ။ မီးေရာင္ေတြေၾကာင့္ သစ္ပင္ေတြက ညမွာအေရာင္ေျပာင္းကာ တင့္တယ္လွပလို႔ေနၾကသည္။ 

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီသစ္ပင္ေတြကေရာ ကားေနာက္မွာ တဖ်တ္ဖ်တ္ ေ၀းက်န္လို႔ ေနေနခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။


ပါဖက္မဂၢဇင္း - ေမလ - ၂၀၁၃

Saturday, May 4, 2013

မန္းနီးမက္တာစ္




ကိုလူလွ သိပ္ေသခ်ာတယ္။

ေလာကႀကီးမွာ ေနခ်င္သလို ေန၊ စားခ်င္သလို စား၊ သြားခ်င္တဲ့ေနရာေလး သြားလို႔ ေပ်ာ္သလိုသာ အခမဲ့ေနခြင့္ရမယ္ဆို ပိုက္ဆံ ဘယ္မွာလိုေတာ့မွာလဲ။

ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာေလး ေရႊ႕ေျပာင္းလို႔ ပေဒသာပင္ဆိုတာကေန ဆြတ္ယူစားသံုးလို႔၊ ကိုယ့္မွာရွိတာနဲ႔ သူ႔မွာရွိတာေလး ေက်နပ္ရင္ လဲလွယ္သံုးစြဲၾကလို႔၊ သားေကာင္ေတြကို ပစ္ခတ္၊ ေရာင္းခ်၊ ေက်ာက္ခဲ ဘယ္ႏွစ္ပိႆာေဈးနဲ႔ ရရင္ ေရာင္းမယ္ေပါ့၊ ဒါပဲေလ။ အုပ္စုတစ္စုနဲ႔ တစ္စု ေဆာ္ပေလာ္တီးဖို႔ ပစ္ခတ္ဖို႔အတြက္ တင္းပုတ္ေလး လက္မွာ ဘယ္ညာကိုင္စြဲႏိူင္ရင္ကိုပဲ ေဂၚလီျဖစ္ၿပီ၊ မိုက္ေနၿပီ။ ေခတ္က အဲသလို…။

အခ်ိန္တန္ အရြယ္ေရာက္လုိ႔ ႏွလံုးသားဆုိတဲ့ေကာင္ႀကီးက စကားေတြ တျခစ္ျခစ္ေျပာလာတဲ့အခါ အနားမွာရွိတဲ့ မ်ိဳးႏြယ္စုတစ္စုထဲက အလန္းဇယားေလးတစ္ေယာက္ေလာက္ကို ဆြဲခိ်တ္လိုက္ယံု။ သူမမွာ သားေကာင္လိုက္ဖို႔ ေတာင့္တင္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာရွိရမယ္။ ရန္သူေတြကို ႀကိဳတင္တိုက္ခိုက္ႏိူင္ဖို႔ အေဝးကို ျမင္ႏိူင္တဲ့ မ်က္ဝန္းေတာက္ပအစံုနဲ႔ မ်ိဳးဆက္သားသမီးေတြ ေမြးဖြားေပးဖို႔ က်န္းမာသန္စြမ္းရမယ္။ သားသမီးေတြကို ႏိူ႔ခ်ိဳတိုက္ေကၽြးဖို႔ ဖြံ႔ထြားတဲ့ရင္အစံု ပိုင္ဆိုင္ရမယ္။ တစ္ျခား ဘာမွ မလိုဘူး။

သူမက တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ေနခ်င္လွေခ်ရဲ႕ ဆိုလာရင္ေတာ့ ခိုင္မာလံုျခံဳတဲ့ ေက်ာက္ဂူေလးတစ္လံုးေလာက္ လိုခ်င္ လိုလိမ့္မယ္။ ဒါကလည္း မခက္လွပါဘူး။ ေက်ာက္ဂူရဲ႕ လက္ရွိေပါက္ေဈး ေက်ာက္ခဲ ဆာလာအိတ္နဲ႔ ဘယ္ႏွစ္လံုး ဘာညာ ေတာင္းသေလာက္ ေပးလုိက္ရံုေပါ့။ ေငြ မလိုေပါင္။ ရြာထိပ္ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ သြားခြဲလိုက္ရံု၊ အံမာ ခြဲခ်င္တိုင္း ခြဲလို႔ရမယ္ မထင္နဲ႔၊ အဲဒီ ေက်ာက္ေတာင္က ကိုလူလွအေဖ တစ္ဦးတည္းပိုင္၊ လူႀကီးနဲ႔ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ အပိုင္စားေပးထားတာ၊ ဘာမွတ္တုန္း။ လူႀကီးနဲ႔ ကိုလူလွအေဖက စီးပြားဖက္ေတြ၊ အကိ်ဳးအျမတ္ ဖစ္ဖတိ-ဖစ္ဖတိေတြ။

မဂၤလာေဆာင္ဖို႔အတြက္ ခမ္းမေတြ ဟိုတယ္ေတြလည္း မလိုေပါင္ပါဗ်ာ၊ သဘာဝ ပန္းဥယ်ာဥ္ႀကီးထဲမွာ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ဆင္ႏႊဲႏိူင္ေသးတယ္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအတြက္ မ်ိဳးႏြယ္စုေတြရဲ႕ ရိုးရာ ဗံုတိုတီးဝိုင္းေတြ ရွိတယ္။ ဧည့္ခံေကၽြးေမြးဖို႔ သိုးသားနဲ႔ ဗ်စ္ရည္အတြက္ ရြာအႀကီးအကဲနဲ႔ ေဘာ္ေဘာ္ေတြကို စီစဥ္ခိုင္းလိုက္ရံုပ။ ေငြရွိမွ မိန္းမရမယ္ဆို ကိုလူလွတို႔ လူပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ရံုရွိေတာ့တာ။

မဒမ္လူလွအတြက္ ဝတ္စရာဆို သစ္ရြက္သစ္ခက္ေတြ ခ်ိတ္တြဲလို႔ ခါးမွာ လွလွပပ ဆင္ယင္ေပးလိုက္ရင္ကို အေတာ္ေလး စက္ဆီျဖစ္သြားၿပီ။ အရြက္ေတြဆိုတာ ေပါလြန္းလို႔ ဗာဒံရြက္နဲ႔ ယူမလား၊ ငွက္ေပ်ာရြက္နဲ႔ ယူမလားပဲ။  ဝမ္းေဒး တူးရွိဳးလုပ္ခ်င္ရင္ မနက္ ဗာဒံ၊ ည ငွက္ေပ်ာေတာင္ လုပ္လို႔ရေသး၊ မိန္းမပီပီ လက္ဝတ္လက္စား ဝတ္ခ်င္သပ၊ လွခ်င္သပဆို ေခ်ာင္းဖ်ားက ေက်ာက္ေရာင္စံုေတြ ေကာက္လို႔ ကိုလူလွကိုယ္တိုင္ ႀကိဳးနဲ႔သီလို႔ လည္မွာဆြဲေပးလိုက္ဦးမွာ။ ေငြ ဘာလုပ္ဖို႔ လိုမွာတုန္းေနာ္ဗ်ာ။

ကိုလူလွအတြက္ သားေကာင္ဆိုတာ ရွာေနစရာေတာင္ လိုခ်င္မွ လိုေပတာ။ သစ္တစ္ကိုင္းေလာက္ ျပာခ်ၿပီး မီးေသြးတံုးျဖစ္ရင္ပဲ ရၿပီ။ အဲဒီမီးေသြးခဲနဲ႔ ဂူနံရံေတြမွာ အရုပ္ပံုေတြ လိုက္ဆြဲေပးတဲ့အလုပ္က ကိုလူလွအလုပ္ေလ။ အနက္ေရာင္ေဆးအတြက္ မီးေသြး ေရေဖ်ာ္၊ အနီေရာင္ေဆးအတြက္ ေျမနီမွႈန္႔ေတြ အရည္ေဖ်ာ္လိုက္ရံုပဲ။ တစ္ပတ္ကို တစ္ဂူပဲ လိုက္ဆြဲဦး၊ ဆိတ္ေပါင္တစ္ေခ်ာင္း၊ ႏြားေခါင္းတစ္ေခါင္း ေလာက္ကေတာ့ အနည္းေလး ရတာပ။ စားပါေလ့။ တစ္ခါတစ္ေလ အာလူးေလး၊ ကန္စြန္းဥေလးေတာင္ ေပးလိုက္ေသး။ ကိုင္း ေငြ ဘယ္မွာ လိုလို႔တုန္း။
ေအးခ်မ္းလိုက္တဲ့ ေလာကႀကီး။ ဗဲရီး ျဗဴးတီးဖူးေပါ့ဗ်ာ…..။

ရုတ္တရက္ နားထဲမွာ အသံေတြ…၊  အသံေတြ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဗံုသံေတြ…၊ ဗံုသံေတြ….။ ေတာက္ ဟိုဘက္ရြာကေကာင္ေတြ အေတာ္ကို လူပါးဝေနတာ။ သူတို႔ရြာက မိန္းမဦးေရ မ်ားၿပီး ေယာက်ာ္းဦးေရနည္းတာမို႔ ဒီေကာင္ေတြ တစ္ေယာက္ကို မိန္းမ သံုး-ေလးေယာက္စီ ယူထားတာကိုပဲ တၾကြၾကြ လုပ္ျပေနတာ။ ခုလည္းၾကည့္ မဂၤလာေဆာင္ျပန္ၿပီ။ ဘယ္ေကာင္ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္မိန္းမ ယူျပန္ၿပီလဲ မသိ။ ဗံုတိုတီးသံ တဒံုးဒံုးက နားစည္ကို ေဆာင့္ ေဆာင့္ၿပီး ဝင္လာတယ္။

နတ္စည္းစိမ္ခံစားေနတဲ့ကိုလူလွ ကုန္းရုန္းထၿပီး လင့္စင္ေအာက္ကို ေဒါသတႀကီး ခုန္ခ်လိုက္တယ္။ ေအာင္မာ ဒီေကာင္ေတြက မိန္းမအသစ္စက္စက္ကို လူေလးေယာက္ ဝါးလံုးလွ်ိဳထမ္းထားတဲ့ ပလႅင္ေပၚ လွလွပပတင္လို႔၊ ေနာက္ကမွ သတို႔သားကိုေက်ာက္နီက ဘာေတြလူးေခ်ထားတယ္မသိဘူး၊ မ်က္ႏွာႀကီးေဖြးလို႔၊ သြားႀကီးၿဖီးလို႔။ ေရွ႕က ဗံုတိုတီးဝိုင္းက တအံုးအံုး တျဗဳန္းျဗဳန္းတီးလို႔။ ေအးေလ မင့္ေခတ္ေပါ့ ေက်ာက္နီရာ၊  ပိုက္ဆံမွ မေပးရေတာ့လည္း လုပ္ထားဦးေပါ့ကြာ။

ကိုလူလွမ်က္ႏွာက အပ်ိဳရံေတြဆီ မ်က္လံုးေရာက္သြားတယ္။ ၾကည့္စမ္း အပ်ိဳရံေတြ ကိုင္ထားတာ ပန္းပြင့္ေတြလည္း မဟုတ္ဘဲ ေငြစကၠဴေတြကို ဘံုအဆင့္ဆင့္လို သြယ္တန္းသီကံုးၿပီး ကိုင္လာေပတာပဲ။ ေနပါဦး ခုေခတ္က ေငြစကၠဴေတြ သံုးေနၾကၿပီလား။ က်ဳပ္တို႔က ေက်ာက္ေခတ္မွာပဲ ရွိေသးတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကၿပီလဲ။ ခု က်ဳပ္တို႔က ဘယ္ေခတ္မွာတုန္း။ ကိုလူလွ စိတ္ရွႈပ္ရွႈပ္နဲ႔ ေခါင္း တျဗင္းျဗင္းကုတ္မိတယ္။

ေငြစကၠဴေတြမွ ေငြစကၠဴအစစ္ေတြပါ။ တစ္သိန္းတန္ဆိုပဲ၊ ပိုက္ဆံေပၚမွာ ႏြားရုပ္ႀကီးကို ျပဴးလို႔။ ဟုတ္ပါတယ္ ေသခ်ာပါတယ္၊ တစ္ေနာက္မွာ သုည ၅လံုး ကိုလူလွ ေသေသခ်ာခ်ာ ေရၾကည့္လိုက္တာ။ ဟင္….သတို႔သားအေမက ေငြဖလားႀကီးနဲ႔ ပိုက္ဆံေတြ ၾကဲေနလိုက္ေသး။ ကိုလူလွတို႔ ရြာထဲက ကေလးေတြဆိုတာ အကုန္ အျပင္ထြက္လို႔၊ တအုန္းအုန္း ေျပး လု ေကာက္ၾကလို႔။

အို…ၾကဲတဲ့ပိုက္ဆံေတြဆိုတာကလည္း တစ္ေသာင္းတန္၊ ငါးေထာင္တန္ေတြ။ ကိုလူလွသား အငယ္ေကာင္ ႏွပ္ေခ်းတြဲလဲနဲ႔ေကာင္ေတာင္ ေျပးလုေနတဲ့ထဲ ပါေနေသး။ ဟာ  ဒီေကာင္ အေဖကို အေတာ္ သိကၡာခ်တဲ့ေကာင္ ကြာ။ ေနႏွင့္ဦးဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ဒီေကာင့္ကို မ်က္လံုးျပဴးၿပီး ၾကည့္ေပးလိုက္တယ္။ အံမာ ဒီေကာင္က ဖေအကို ျပန္ျပဴးျပသဟ။ ပမာမခန္႔ေကာင္…ေနေပ့စီဦး။

ဟ ဟ ဟိုမယ္ မဒမ္လူလွ မဒမ္လူလွ ပိုက္ဆံဝိုင္းလုေနၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ အျပားလိုက္။ ဟာကြာ ဒါေတာ့ သိပ္လြန္သြားၿပီ။ ဒီေလာက္ ေငြမလိုတဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ဘာမ်ား မက္မက္ေမာေမာ လိုက္လုေနစရာ လိုလို႔လဲကြာ။ မင္းလိုသမွ် ငါ ရွာေပးေနတာပဲ မဟုတ္ဘူးလားကြာ…။ ခက္တယ္ မိန္းမေတြမ်ား သိပ္ခက္တယ္။ ရေလ လိုေလ…၊ ရေလ လိုေလ…။

ၾကည့္ေနရင္းကိုပဲ ကိုလူလွသားအငယ္ေကာင္ ႏွပ္တြဲေလာင္းေကာင္က လုလို႔ရလာတဲ့ ငါးေထာင္တန္ တစ္ရြက္နဲ႔ ပဲေလွာ္ဝယ္စားေနေလရဲ႕။ အံမာ ပဲေလွာ္ထည့္ထားတဲ့ ကေတာ့ကို ဖေအ့ဆီ ေမးေငါ့ျပေန ေသးတယ္။ စားပါဦးလားေပါ့။ ေတာက္ ေခြးမသား၊ အဲ မဒမ္လူလွသား  တယ္ေလ ငါ…။ ဒါ ပဲေလွာ္ ငါးေထာင္ဘိုးေပါ့ ဟုတ္စ။ မင္းေတာ့လား ငါ့လက္နဲ႔ ေတြ႔ဦးေတာ့မယ္။ ေနဦး။ ၾကည့္ဦး ဟိုမယ္ လူအုပ္ႀကီးေအာက္မွာ မဒမ္လူလွ၊ ပိုက္ဆံေတြ အထပ္လိုက္ကို သူ႔ကိုယ္လံုးႀကီးနဲ႔ ဖိလုိ႔၊ ေတာက္….ေဟ့ မဒမ္လူလွ လာစမ္း ခု ထခဲ့စမ္း…ေငြမ်ား ဘာမက္ေမာေနစရာရွိလဲ…၊ လင့္မ်က္ႏွာ ကတၱရာေစးသုတ္တဲ့ ဟာမ၊ လာခဲ့ေနာ္ ငါ ေကာင္းေကာင္းေခၚေနတုန္း လာခဲ့လိုက္….

“ေတာ့္ ကလူလွ ဘာေတြ ေအာ္ေနတာတုန္း၊ ဒါေၾကာင့္ေျပာတယ္ ညေနေစာင္းႀကီး အိပ္မေနပါနဲ႔ ဆိုတာကို…”

“အင္…အမ္  အင္းအင္း ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားတာလား”

“ေတာ္ပါ ငါ အိပ္ေပ်ာ္သြားသလား လုပ္မေနနဲ႔၊ အခ်ိန္ရွိတုန္းေလး ရွင့္ပန္းခ်ီကားေရာင္းလို႔ရတဲ့ ပိုက္ဆံ သြားေတာင္းပါလား၊ ဒီေန႔ ရွင့္ပန္းခ်ီကား ဝယ္သူနဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္ဆို…အိမ္မွာ ဆန္ကုန္ေနၿပီ၊ ရွင္ျပန္လာရင္ မနက္ျဖန္အတြက္ ဆန္ေလး၊ ဟင္းစားေလး ဝယ္လာခဲ့၊ ၾကားလား…”

“ေအးပါကြာ ေအးပါ ေအးပါ၊  ဟာ ငါးနာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ သြားမွ သြားမွ…”

ေျပာေျပာဆိုဆို ပက္လက္ကုလားထိုင္ေနာက္မွီေပၚ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ရွပ္လက္တိုေလး ေကာက္စြပ္လို႔ အိမ္ျပင္ထြက္ခဲ့ေတာ့တယ္။ 

ကိုလူလွတို႔အိပ္မက္စင္းပံုမ်ား အိမ္ေရွ႕ကျပင္မွာ ကိုလူလွသား ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းေကာင္က ကေတာ့ေလးထဲကေန ပဲေလွာ္ေတြ ႏွိႈက္ႏွိႈက္စားေနတာ ျမင္လိုက္ရပါေရာလား၊ ေဟ့ေကာင္ အဲဒီပဲေလွာ္က ငါးေထာင္ဘိုးလားလို႔ မေမးရဲဘူး၊ ကိုလူလွ နည္းနည္းကေလးမွ မေမးရဲဘူး။

ေက်ာက္ေခတ္နဲ႔ မိန္းမ၊  မိန္းမနဲ႔ ေငြ…။ ေၾသာ္…မိန္းမ  မိန္းမ တစ္ေယာက္ထဲ ယူထားေပလို႔ေပါ့ကြာ၊ ရွာလိုက္ရတဲ့ေငြ…။ ေဘးအိမ္က ကိုေက်ာက္နီတို႔မ်ား မိန္းမႏွစ္ေယာက္ယူထားတာ ကိုလူလွတို႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ အားမက်မိေပါင္ဗ်ာ….။ 


ေရာင္စံုစကၠဴ (Colour papers)- e-book (ခိုင္စိုးလင္း စီစဥ္)-Dလင့္ခ္မွာ ဖတ္လို႔ရ...
 
စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း - ေမလ -၂၀၁၃ 




Wednesday, May 1, 2013

ကၽြန္မနဲ႔ (ႏွစ္လိုစြာ) မက္ေမာနာက်င္မႈေတြရဲ႕အေၾကာင္း



ကၽြန္မဟာ လူတကာလက္မွာ ရင္ကြဲပက္လက္ ယိမ္းထိုးရသူပါ

ကၽြန္မအသားေပၚမွာ ေရးထိုးထြင္းေဖာက္ထား ကြဲျပားတဲ့နံပါတ္ေတြရဲ႕အတိုင္း ဆတိုးတန္ေၾကးေတြနဲ႔ အေပးအေလ်ာ္ျပဳၾက...
ဘယ္ဘက္ကၾကည့္ၾကည့္ အရင္းအတိုင္းျမင္ရတဲ့ ကၽြန္မခႏၶာ ကၽြန္မစိတ္ႏွလံုး
ရွံဳးခ်င္လည္း ရံွဳးေစေတာ့...ရွင္တို႔ အသံုးက်မယ္ ဆို...
ဘယ္လိုပဲျပဳတ္က်က် အေျခခိုင္ျမဲႏိူင္ျခင္းက ကၽြန္မဘဝႀကီးကို အခါခါ လိမ့္က်ေစသတဲ့လား
လက္ကေလးနဲ႔ျဖစ္ေစ  ခြက္ကေလးထဲ ထည့္လို႔ျဖစ္ျဖစ္
ေခါက္ခ်လိုက္ပါ အားနာစရာမလိုဘူး
ကၽြန္မကို မူးေဝေနာက္က်ိေစၿပီးမွ ရွင္တို႔ကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္ၾကပါ
ကၽြန္မကို အလူးအလဲပစ္ၾကဲၿပီးမွ ရွင္တို႔အေလ်ာ္အစားကို ေဆာင္ရြက္ၾကပါ
ရွင္တို႔ ႀကိဳတင္မသိႏိူင္တဲ့ ရွင္တို႔ရဲ႕ကံၾကမၼာက
ရက္ရာဇာထဲမွာလား
ျပႆဒါးထဲမွာလား
ပဋိဳစၥသမုပၸါဒ္စက္ဝိုင္း လည္လမ္းထဲမွာလား
ဒါမွမဟုတ္....
ကၽြန္မဆီမွာလား
ရွင္တို႔လက္ထဲမွာလား
ရွင္တို႔လက္ထဲက dice cup ထဲမွာလား

ေရြးခ်ယ္ခြင့္မရွိရင္ေတာင္ ကၽြန္မက အနီေရာင္အံစာတစ္တံုးလို ရဲရဲေတာက္ခ်င္ခဲ့သူ
ပြဲသိမ္းတဲ့အခါ....
ႏိူင္သူ ရွံဳးသူ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေလကမ်ား ကၽြန္မကို ေကာက္ယူနမ္းေမႊးမွာပါလိ္မ့္
ရွင္တို႔အားလံုးက ပစ္ခ်ခ်န္ထားခဲ့ရင္ေတာင္
ကၽြန္မေလ ရွင္တို႔ေနာက္ေက်ာကို ၾကည့္ရင္း ျပံဳးေနမိဦးမွာ...

ရွင္တို႔ကံၾကမၼာေတြအတြက္
ရွင္တို႔ အေလ်ာ္အစားေတြအတြက္
ေနာက္ထပ္ ရွင္တို႔အက်ိဳးစီးပြား အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာေတြအတြက္

ကၽြန္မကိုယ္ကို လွလွပပ လူးလွိမ့္ပစ္က် ေပးလိုက္ပါဦးမယ္




ပံုကို ဂူဂယ္လ္မွ ယူသံုးပါသည္။

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...