Tuesday, August 30, 2011

ဘေလာ့ဂ္ေန႔ ဆုမြန္ေကာင္း

၂၀၀၉ခု ႏွစ္စအထိ ဘေလာ့ဂ္ဆိုတာ၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေသး၊ ခုထိလည္း မႈန္ဝါးဝါးနဲ႔ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေန႔ဆိုတာနဲ႔ လိုက္ဘေလာ့ဂ္ေန႔ေနတဲ့သူကို ခ်စ္ၾကည္ေအးလို႔ ဆိုရင္ မမွားေပဘူး။ တကယ္...။ ၂၀၀၉အစပိုင္းေလာက္မွာ သူငယ္ခ်င္းသက္ေဝရဲ႕ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေဖ့စ္ဘုတ္ စသံုးျဖစ္ တာက စခဲ့တယ္။ ရည္႐ြယ္ခ်က္က သိတ္ႀကီးတယ္။ Pet Societyဆိုတဲ့ ဂိမ္းေလးထဲက အေကာင္ေလးေတြ ေမြးၿပီး ကစားၾကည့္ခ်င္လို႔။ အဲဒီေနာက္ ယာစိုက္၊ ငါးေမြး၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ဖြင့္နဲ႔ ဂိမ္းအစဲြႀကီးစဲြရာက အိမ္နီးခ်င္း၊ ယာနီးခ်င္း၊ ဆိုင္နီးခ်င္းေတြ တိုးပြားလာၿပီး ဖဘမွာလည္း ကစားေဖာ္မိတ္ေဆြေတြ တိုးလာခဲ့ပါေရာ။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ဖဘမွာ တစ္ခ်ိဳ႕ေသာသူေတြရဲ႕ စေတးတပ္စ္ေတြဖတ္ၿပီး ရယ္ရတာကိုႀကိဳက္တဲ့ ကြၽန္မက သူတို႔နဲ႔ မိတ္ေဆြဖြဲ႔ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ခင္မင္စရာေကာင္းတယ္။ ဖဘမွာ တခိြခိြ တခြစ္ခြစ္နဲ႔ သူတို႔က ရယ္ၾက၊ ေျပာၾကနဲ႔ ရယ္။ အမယ္...ငွင္းငွင္းတို႔၊ ညႇင္းညႇင္းညႇင္းတို႔၊ ငွဲေလ်ာင္း ငွဲေလ်ာင္းတို႔ေတာင္ပါေသးတယ္။ အာေမဒိတ္ေတြကလည္း အဆန္းတၾကယ္ ((ဟမ္))တို႔၊ ငွင္ !! တို႔၊ အလို!!!...တို႔၊ အို...စံုတကာစိ ပါေပတယ္။ ကြၽန္မမွာျဖင့္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္ ဟိုရယ္ ဒီရယ္နဲ႔။ ဒီလူေတြ အေတာ္ေတာ့ ရယ္စရာ ေကာင္းသားလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ။ ေနာက္မွသိရတာက ထိုထိုေသာ အႏီွပုဂၢိဳလ္တို႔သည္ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား ျဖစ္ၾကကုန္၏ တဲ့။ အလို... ျဖစ္ရေလ၊ ရယ္ရလြန္းလို႔ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ႐ိွလွပါေတာ့တယ္ အသင္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ....။

အင္းးးဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါျဖင့္ ကိုယ္ေရာ ဘေလာဂ့္ဂါလုပ္လို႔ရလားဆိုေတာ့ ရတယ္ တဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ သူငယ္ခ်င္း အေကာင္းစားေလးသက္ေဝရဲ႕ ေခ်ာက္တြန္းမႈနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးတစ္ခု လူလူသူသူ ပိုင္လာခဲ့ တယ္။ ေအးေအးေန ေနတာ ၾကည့္မရရင္ ဘေလာဂ့္တစ္ခုသာ ဖြင့္ေပးလိုက္လို႔ ဆို႐ိုးေတြေတာင္ ျပင္ရေတာ့ မလိုလို။ အဲဒီမွာ မွတ္မိလို႔ ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ သက္ေဝက ေမးတယ္။ နင္က ဘယ္လို စာမ်ိဳးေတြ ေရးမွာ လဲ တဲ့။ “ငါက ဟာသေတြေရးခ်င္တာဟ”၊ ကြၽန္မ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖခဲ့တာ သတိရေနေသးတယ္။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ႏိူဝင္ဘာ ၁၂က ကိုႀကီးေက်ာက္နဲ႔ ေျပာျဖစ္ခဲ့တာေလး အမွတ္တရ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။ ကိုႀကီးေက်ာက္က ကြၽန္မအမ်ိဳးသားကို စာေရးဖို႔ ခိုင္းခဲ့တာပါ။

10:28 AM maungnaipe: သူ႔လဲစာေရးခိုင္း..ေတာ္ေတာ္ရီရမယ္
 me: not his hobby,  he likes to read news only
10:29 AM maungnaipe: အင္း..ဒါေတာ့ မတတ္နိုင္ဘူး
 me: but he gives me some ideas about funny funny stuffs
 maungnaipe: ဟုတ္မယ္..
 me: yeah,  but being a woman got limit to write
10:30 AM cant write so openly like you :(
  some jokes
  u agree ?
10:31 AM maungnaipe: အင္းဒါေတာ့ဟုတ္တယ္..ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔သာလက္လြယ္စပယ္ေတြေရးပစ္တာ..မိန္းကေလးအေနနဲ႔ၾက ေရးဖို႔မလြယ္ဘူး
 me: even now, some say , I am a bit kind of, ahh...how do i put in words???
 maungnaipe: တခါတေလ ကိုယ္ေရးတာ သိတ္လြန္သြားသလားလို႔ေတာင္စိုးရိမ္မိတယ္
 10:33 AM me: u know right,  I write about all funny funny ones
  ur writing is OK ko gyi,  people love u:)
 maungnaipe: ဟုတ္တယ္..ညည္းစာေတြက ပုံမွန္အမ်ိဳးသမီေတြ ေရးေလ့ေရးထရွိတဲ့ လမ္းေၾကာင္း မ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး

ကြၽန္မ ဘေလာ့ဂ္ေရးစ အ႐ိွန္ေလးရလာတဲ့အခါ ေကာ္မန္႔မွာ၊ စီေဘာက္မွာ ဘာေတြ ေရးေန တာလဲတို႔၊ ေပါတာမႀကီး၊ ေပါရဲလိုက္တာ တို႔ အဲသလိုေတြ အေရးခံခဲ့ရဖူးတာ။ ကိုႀကီးေက်ာက္ကေတာ့ ကြၽန္မကို အားေပးခဲ့႐ွာပါတယ္။ ကြၽန္မကိုက ရယ္ရယ္ေမာေမာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြပဲ ေရးခ်င္ခဲ့တာ။ စဥ္းစားၾကည့္ပါ။ အင္မတန္ စိတ္ဖိအားမ်ားေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္မွာ လူေတြဟာ ေျဖေလွ်ာ့ပစ္လိုက္ဖို႔ လိုလာတယ္ မဟုတ္လား။ စာဖတ္ၿပီး အနည္းဆံုး ၿပံဳးမိတယ္ဆိုရင္ပဲ နည္းသလား။ ဒီေတာ့ သူ႔နည္း သူ႔ဟန္နဲ႔ ကိုယ္ေတြ႔ဟာသေလးေတြ ေရးေနတဲ့ ဘေလာဂ့္ေလးေတြကို ကြၽန္မ ႏွစ္သက္မိတယ္။ ဒါဟာ ေျဖေဖ်ာ္မႈ တစ္ခုလို႔ ကြၽန္မ ယူဆပါတယ္။

စာေလး စာခန္႔ေတြ၊ စာေကာင္း စာသန္႔ေတြ ေရးေနၾကသူေတြ၊ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားျဖည့္ စာေလးေတြ ေရးေနၾကသူေတြ၊ ရသ သုတေရးေနၾကသူေတြ၊ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းေရးေနၾကသူေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကြၽန္မအတြက္ေတာ့ ဘယ္စာမဆို တစ္ခုခု ယူတတ္ရင္ ရတာပဲလို႔ ယံုၾကည္တဲ့အတြက္ အားထုတ္ေရးသား ေနၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါတိုင္းကို ေလးစားခ်စ္ခင္စိတ္ ျဖစ္ရပါတယ္။

စကားစပ္မိလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ မၾကာေသးပါဘူး။ မဂၢဇင္းတစ္ခုကို ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးဖူးတဲ့ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ လွမ္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ အြန္လိုင္းမွာ တစ္ရက္ေတြ႔တာနဲ႔ ေ႐ြး/ပယ္ ေမးၾကည့္တဲ့အခါ ပယ္ပါတယ္တဲ့၊ ကြၽန္မအေရးအသားက တစ္မ်ိဳး၊ ဖတ္ေကာင္းေပမဲ့ မာဆတ္ဆတ္နဲ႔မို႔ ပယ္လိုက္ပါတယ္ တဲ့။ အို...ကြၽန္မ ဝမ္းသာမိပံုမ်ား၊ ဟုတ္တယ္...ကြၽန္မေရးဟန္က စကားေျပာမ်ားတယ္။ အျပင္မွာ စကားေျပာရင္လည္း ဆတ္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ေျပာတတ္တာမ်ိဳး။  ျမန္ျမန္ ေရပက္မဝင္လည္း ေျပာတတ္ တယ္။ ဒီေတာ့ ေရးဟန္ကို သြားလႊမ္းေနတတ္တာ။ ဝတၳဳတိုေရးရင္သာ ဇာတ္ေကာင္စ႐ိုက္ ဖမ္းေရးရင္း ခ်စ္ၾကည္ေအး ေပ်ာက္သြားတတ္ေပမဲ့ ေဆာင္းပါးေတြေရးရင္ေတာ့ “ခ်စ္ၾကည္ေအးေလ” မိေနေတာ့တာ။

တခါတေလ မာဆတ္ဆတ္ကို သတိထားမိလို႔ Tone ခ်ၿပီး ေရးမိ ေျပာမိတဲ့အခါ အခ်ိဳလြန္သြားၿပီး ဟန္လုပ္ေန ရသလို၊ အေပၚယံလို ခံစားရတတ္လို႔။ အင္းးး မာဆတ္ဆတ္အတိုင္းပဲ ေကာင္းပါတယ္လို႔ စဥ္းစားမိျပန္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို သိလိုက္ရတာဟာ ကိုယ္သတိမထားမိတဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေရးဟန္ကို ေထာက္ျပလိုက္တာမို႔ ဝမ္းသာရပါတယ္လို႔ ေျပာခဲ့တာ။

အားလံုးလိုပါပဲ၊ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ အစမွာ အစားမေျဖာင့္၊ အအိပ္မေျဖာင့္ ႐ူးသြပ္ခဲ့တယ္။ ဟိုဘေလာ့ဂ္လည္၊ ဒီဘေလာ့ဂ္လည္ ေကာ္မန္႔ေရး မိတ္ေဆြဖဲြ႔နဲ႔ ကူးစက္တတ္တဲ့ ေရာဂါတစ္ခုကို အမ်ားနည္းတူ ခံစားခဲ့ ရတာရယ္။ ဒါကိုပဲ ေပ်ာ္လို႔။ ဒါေပမဲ့ ခုတစ္ေလာ ကြၽန္မရဲ႕ က်န္းမာေရးအရေရာ၊ ဘေလာ့ဂ္ရဲ႕ သဘာဝ ဂငယ္ေကြ႔ကို တက္ေနရတဲ့အခိုက္မို႔ေရာ အရင္ကလို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ 

အဲ...ေနာက္တစ္ခုက အိုင္ဖုန္းေၾကာင့္ စာေတြကို ဖုန္းထဲကေနပဲ အဖတ္မ်ားလာတာ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္ခုက အိမ္ကလူႀကီးနဲ႔ ကြန္ျပဴတာလုေနရတာေၾကာင့္လို႔ပဲ ဆိုရပါေတာ့မယ္။ သူက တီဗီက CNA သတင္းလည္း အလြတ္မေပး၊ သတင္းမီဒီယာ ဝက္ဘ္ဆိုက္ေတြလည္း အလြတ္မေပးတဲ့ သတင္းသရဲ။ ေဟာ...လာၿပီ၊ ခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ ေျပာရင္းဆိုရင္း ေၾကာ္ျငာဝင္ခ်လာပံု...:)

အင္းးး က်န္းမာေရးဆိုလို႔ ေျပာရရင္ ကြၽန္မက ငယ္ကတည္းက ေသြးထဲမွာ ႐ိွရမဲ့ ေသြးနီဥ (ေဟမိုဂလိုဘင္) ပါဝင္မႈႏႉန္းနဲေနတဲ့ ေရာဂါပါ။ ၾကည့္ရင္ေတာ့ လူက အလတ္ႀကီးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွ မလုပ္ခင္ကို လူက ပင္ပန္းေနၿပီ၊ အဲသလိုမ်ိဳး။ ခုပဲ ေ႐ွာ့ပင္းထြက္တာ အေကာင္း၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေနလို႔မေကာင္း ဆိုတာမ်ိဳး။ ဟုတ္တယ္။ မသိရင္ မူယာမာယာမ်ားေနသလိုပဲ။ တကယ္က စိတ္ေဆာင္ေနလို႔သာ။ ေဆးဝါး အစားအစာ၊ အအိပ္အေန ဂ႐ုစိုက္ေနလိုက္ရတာ။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ၂ပတ္က ေသြးအေျဖရေတာ့မွ စိတ္ေအးရတယ္။ အားလံုး back to normal ပဲ။ ဒါေပမဲ့ မာဂ်င္နယ္ေလး၊ နဲနဲေလး ပံုမွန္႐ိွရမဲ့ ပမာဏထက္ ၀.၂ ေလာက္ပိုၿပီး ကပ္သီဝင္သြားတာ။  ဖိုက္စတားအဆင့္က ျပဳတ္သြားတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အရင္ကဆို ေသြးစစ္လိုက္တိုင္း ပံုမွန္႐ိွမေနတဲ့ ေဒတာေတြေဘးမွာ ၾကယ္ပြင့္ေလးေတြနဲ႔ ျပထားတတ္တာကိုး။ အနည္းဆံုး  ၾကယ္ငါးလံုး ႐ိွခဲ့ရာကေန ခု ဇီး႐ိုးမို႔ ေပ်ာ္သြားတယ္ ဆိုရမယ္။

ေရးရင္းနဲ႔ ေခ်ာ္သြားၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေရးခ်င္တာက ဘေလာ့ဂ္နဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အရင္ကလို စိတ္လိုက္မာန္ပါေတြ လုပ္မရေတာ့ဘူးလို႔ ေျပာျပခ်င္တာ။

ဘေလာ့ဂ္ေရးခဲ့တာ လာမဲ့ ႏိူဝင္ဘာမွာ ၂ႏွစ္ျပည့္ပါမယ္။ ေရးခဲ့တဲ့တေလွ်ာက္မွာ ရလာတဲ့ စာေရးသူ မိတ္ေဆြ၊ စာဖတ္သူမိတ္ေဆြေတြလည္း အမ်ားႀကီးရခဲ့ပါရဲ႕။ စာေရးတဲ့ေနရာမွာလည္း ခံစားရသလို ေရးခဲ့တာမို႔ လိုင္းတစ္ခု သီးသန္႔႐ိွမေနဘဲ အစံုေရးခဲ့တာပါပဲ။ အေသအခ်ာ ေျပာႏိူင္တာက ကြၽန္မ ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚကိုမွ ထိခိုက္နစ္နာလိုစိတ္နဲ႔ ေရးဖဲြ႔ျခင္း မ႐ိွခဲ့တာပါပဲ။ 

ေနာက္တစ္ခုက ေကာ္မန္႔ကိစၥပါ။ ဖတ္ၿပီးလို႔ မန္႔ခဲ့သည္ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မရလို႔ မမန္႔ခဲ့သည္ျဖစ္ေစ ကြၽန္မ နားလည္ပါတယ္။ ကြၽန္မကိုယ္တိုင္ ဖတ္ရတာကို ႏွစ္ၿခိဳက္ေနတဲ့အတြက္ လာဖတ္ၾကတာကိုပဲ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ခင္မင္ရင္းႏီွးစြာ အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျပာဆိုေရးသားခဲ့တဲ့ ေကာ္မန္႔ေတြအတြက္လည္း  ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။ ကြၽန္မ အခ်ိန္အားရရင္ ရသလို  ေကာ္မန္႔ေတြကို ျပန္လွန္ေရးသားေလ့႐ိွပါတယ္။ ေရးရ တာ ေပ်ာ္လို႔ပါပဲ။

ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့တစ္ေလွ်ာက္မွာ ခ်စ္သူခင္သူေတြ ႐ိွခဲ့သလို၊ မႏွစ္သက္သူ မုန္းသူေတြလည္း ႐ိွႏိူင္ေကာင္း သလို၊ မခ်စ္မမုန္းေတြလည္း ႐ိွမွာပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္ေရးစကေန ခုခ်ိန္ထိ ကြၽန္မအေပၚ ေဖးေဖးမမ ေမတၱာ ရင္းစဲြနဲ႔ ခင္မင္ခဲ့ၾကသူမ်ားအားလံုးအေပၚ ကြၽန္မ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အားလံုးပဲ စိတၲသုခ၊ ကာယသုခ နဲ႔ ျပည့္စံုၾကပါေစ၊ ဆႏၵ႐ိွသေလာက္ ဘေလာ့ဂ္ေရးႏိူင္ၾကပါေစလို႔ ၃၁ရက္ ဩဂတ္စ္မွာ က်ေရာက္မဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေန႔အမွတ္တရ ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။

ဒီတက္ဂ္ပို႔စ္အတြက္ မိတ္ေဆြႀကီး ကိုေအာင္ (ပ်ဴႏိူင္ငံ)ကို ေက်းဇူးအထူးပါ...:)

"Happy Blog Day"

CHEERS !!!


Friday, August 26, 2011

အခမ္းနားဆံုးေသာ သက္႐ိွကဗ်ာသို႔

ဧ ရာ ဝ တီ....
ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ပီပီသသ
လွပတဲ့ ျမစ္တစ္စင္း
ေသြးခ်င္းတို႔အပိုင္
ငါတို႔ႏိူင္ငံရဲ႕ ရတနာ
ျမစ္ႏွစ္ျဖာရဲ႕ ရင္ႏွစ္....။

ဧရာဝတီ... ဧရာဝတီငဲ့...
လူသားေတြအေပၚ  သင္တာဝန္ေက်ခဲ့သမွ်
သင့္အလွည့္က်ကာမွ
မၾကားဝံ့ မနာသာ
နားနဲ႔မနာ  ဖဝါးနဲ႔လည္းမနာ
ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးနဲ႔ နာ...
ဧရာဝတီ  မ်က္ရည္က်႐ွာတယ္.....။


အျငင္းပြားမေနၾကနဲ႔
အခ်င္းမ်ားမေနၾကနဲ႔ေတာ့
တစ္သားတည္း တစ္ညီတူ
ဧရာဝတီကို ကူကယ္ၾကဖို႔
ငါတို႔ရဲ႕ ေမတၱာေဆးၿမီးတိုနဲ႔
စြမ္းသေလာက္ ေဖးမ
ခမ္းနားလွပတဲ့ ရာဇဝင္မ်ားရဲ႕ ပိုင္႐ွင္ကို...။

ဧရာဝတီ... ဧရာဝတီရယ္...
အားမေပ်ာ့ပါနဲ႔
အားမေလွ်ာ့လိုက္ပါနဲ႔...
သင့္ရဲ႕ ေသဆံုးျခင္းဟာ  ငါတို႔ရဲ႕ ေသဆံုးျခင္းသာျဖစ္တယ္
ငါတို႔အားလံုး...
ငါတို႔တစ္ေတြအားလံုး
ခ်စ္ျမတ္ႏိူးျခင္း  စာနာျခင္းမ်ားစြာနဲ႔
သင့္အတြက္  သင့္ဘက္မွာ
ထာဝရ ကမာၻတည္သေ႐ြ႕ဆိုတာ...
ဧရာဝတီ ၾကားသိေစ...

ဧရာဝတီ ၾကား သိ ေစ...။




Photo Source:unknown၊ အလင္းစက္မ်ား ဘေလာ့ဂ္မွ ယူသံုးပါသည္။ ပိုင္႐ွင္ေပၚပါက credit ထည့္ေပးမည္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း

Tuesday, August 23, 2011

အေမွာင္ဘက္ျခမ္းထဲက ေမွာ္ဝင္ေလာင္းရိပ္

စာအုပ္အမည္ - အေမွာင္ဘက္ျခမ္း - The Dark Side (သို႔) သူခိုးစာအုပ္

စာစီ ပံုထည့္ ေနရာခ် စာျပင္သူ - ခိုင္စိုးလင္း

အတြင္းပံုမ်ားကို ေရးျခစ္သူ - မေလးေမ

စာေပအမွတ္တံဆိပ္ပံုေဖၚေပးသူ - ကိုရဲ

စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ - ၁၀၉ / ၁၁၀ -၃၈၀- ၂၀၁၁ 


ထုတ္ေဝသူ -မ်က္ႏွာဖံုးစာေပ

ပါဝင္ေရးသားၾကသူမ်ား - ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ဟယ္ရီလြင္၊ ေနျမဲ၊ တင္ထြန္းျမိဳင္ ၊ မိုးလွိဳင္ည၊ ေနဦး ၊ လင္းဒီပ ၊ ညိဳမင္းခ၊ ကိုမ်ိဳး ၊ ၾကည္သက္ဟန္၊ မွိဳင္း (ေဆး -၂)၊ ၾသၿမိဳင္ ၊ နန္းညီ၊ ဇာတိ၊
သက္ေဝ၊ ေတေလ၊ ပန္ဒိုရာ ၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး ၊ ခိုင္စိုးလင္း ႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေအး
 
ေရးေဖာ္မိတ္ေဆြမ်ား၏ လက္ရာကို ဤေနရာ တြင္ Download ခ် ဖတ္ရႈႏိုင္ၿပီ…။ 




ၿမိဳင္သည္ မွန္ကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ ခဏေလး..၊ ႏႈတ္ခမ္းကေလး ၿမိဳင့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလး နဲနဲမ်ားရဲလြန္းေနသလား ထင္မိသည္။ အို...ဘာျဖစ္လဲ၊ ဒီလိုပဲ၊ ဒီပံုစံပဲ မဟုတ္လား။ အမ်ားသူငါအလယ္မွာ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚလြင္ထင္႐ွားေနရမည့္အလွ။ ၿမိဳင္ မ်က္လံုးကေလး လက္ကနဲေနေအာင္ မွန္ထဲကို ၿပံဳးၾကည့္မိျပန္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ လက္မွ နာရီကိုၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ၿမိဳင္ မသြားခ်င္ေသး။ "သူမ" ဆိုလ်င္ အနည္းဆံုး နာရီဝက္ခန္႔ ေနာက္က်ၿပီးမွ ပဲြတက္တတ္သူ။ ဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္အနက္ကေလးကို ဆဲြဆန္႔ရင္း မတ္တတ္ ထရပ္မိျပန္သည္။ စိတ္တို႔က ဂနာမၿငိမ္ခ်င္။ ကားေမာင္းခ်ိန္ ၄၅မိနစ္ခန္႔လည္း ထည့္တြက္ရဦးမည္။ ေရေအးေအးေလး တစ္ငံုေလာက္ ေသာက္ခ်လိုက္၍ စိတ္လည္း အနည္းငယ္ ေအးသြားသလိုလို႐ိွသည္။ ရၿပီ၊ ၿမိဳင္ ေလပူကေလး တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္၊ ေလ ကေလးတစ္ခ်က္ ခြၽန္၍ အခ်စ္ေတာ္ ေခြးကေလး ဝိုင္းတုန္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကားေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။

ၿမိဳင္သည္ သူ႔ကိုယ္သူ "သူမ"ဟု အထင္ေရာက္ေနသည္။ "သူမ" ဆိုတာက ဘက္စ္ဆဲလားစာေရးဆရာ စင္သီယာခ်ိဳ၏ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ နာမည္။ စင္သီယာခ်ိဳ၏ "သူမ" အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္မွာ တီဗီ ဇာတ္လမ္းတဲြအျဖစ္ ႐ိုက္ကူး၍ တစ္လတိုင္တိုင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွလႊင့္ရာ လူအမ်ား ေန႔စဥ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ၾကည့္႐ႈရသည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ ဝတၳဳထဲက “သူမ”က မာနခဲ၊ ခက္ထန္၍ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား၌ အႏိူင္ရလိုစိတ္ ျပင္းထန္သူ၊ ျပတ္သား၍ အစြန္းေရာက္လြန္းသူ၊ ေခါင္းမာ၍ မာဘို႐ို မန္းေသာ (Marlboro Menthol) စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား၌ လွလွပပေလး ေတ့၍ ေသာက္တတ္သူ။ သည္မွ်မကေသး၊ “သူမ” ရယ္လိုက္လ်င္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလး ေကာ့တက္သြား႐ံု၊ သြားမေပၚေစဘဲ၊ အသံတဟင္းဟင္း မထြက္ေစဘဲ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ညိႇဳ႕၍သာ ရယ္တတ္သူတည္း။ ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ သည္လို ရယ္တတ္ဖို႔ မွန္ေ႐ွ႕မွာ အေတာ္က်င့္ယူခဲ့ရပါသည္။

“သူမ”သည္ ထမီကို တ႐ြတ္တိုက္၍ တေစာင္းဆဲြဝတ္သည္။ ၿမိဳင္သည္လည္း “သူမ”စတိုင္လ္ကိုခိုး၍ ထမီတေစာင္းဆဲြ ဝတ္သည္။ “သူမ”က ပံုဆန္းဆန္း ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္အပါးကေလးေတြကို ေျမႀကီးေပၚ တ႐ွပ္႐ွပ္ႏွင့္ တိုက္၍ စီးသည္။ ၿမိဳင္သည္လည္း ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ေရာင္စံုေလးေတြႏွင့္ ေျမႀကီး႐ွပ္တိုက္ စီးေလေတာ့သည္။ ၿမိဳင္၏ အဖ်ားတညီတည္းေသာ ဆံပင္႐ွည္ႀကီးကို သရီးစတက္ပ္ညႇပ္၍ ေကာက္ၿပီး ေ႐ွ႕ ဆံပင္ေတြကို ဆာမူ႐ိုင္းပံု နဖူးေပၚတိတိခ်ထားသည္မွာလည္း “သူမ”၏ စတိုင္လ္ပင္ ျဖစ္သည္။ “သူမ”က မ်က္ေတာင္တု အျမဲတပ္သည္။ ၿမိဳင္သည္လည္း အိပ္ခ်ိန္မွလဲြ၍ မ်က္ေတာင္တုပါးပါးေလး အျမဲ တပ္ထား သည္။ “သူမ”လိုပင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေလးႏွင့္ ဘာမွ မလိမ္းမခ်ယ္ေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းငံုဖူးကေလး ကိုမူ ရဲရဲနီေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး တင္ထားတတ္သည္။

“သူမ”သည္ ၿမိဳင့္အေပၚ ဤမွ်ထိ လႊမ္းမိုးထားသည္။ ၿမိဳင္မွာကား “သူမ”၏ ပံု၊ “သူမ”၏ ဟန္၊ “သူမ”၏ စတိုင္လ္မ်ားအတိုင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အတုခိုး၍ ေနေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေယာက်္ားေလးမ်ားက “သူမနဲ႔ အျပင္မွာ ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ” ဟု မိတ္ဆက္ေပးစဥ္မွာ ဆိုလာခဲ့လ်င္မူ ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္း ဖ်ားေလးမ်ား ေကာ့တက္ေနေအာင္ ေၾကေၾကနပ္နပ္ႀကီး ျပံဳးမိတတ္ေတာ့သည္။

@@@~~~~~~~@@@~~~~~~~@@@
ကစ္ကစ္တို႔ျခံထဲ ၿမိဳင့္ကား ခ်ိဳးအဝင္မွာ ျခံတံခါးဖြင့္ထားပါလ်က္ ဟြန္းႏွစ္ခ်က္ ဆင့္တီးလိုက္ေသးသည္။ “သူမ”လိုပင္ ကားပါ့ကင္ကို အတည့္ဝင္မေနဘဲ ဂ႐ုမထားဟန္ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ထိုးခ်င္သလို ထိုးရပ္သည္။ ကားရပ္ေသာ္ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ အားလံုး၏ အၾကည့္မ်ားကား ကားေပၚမွထြက္က်လာမည့္ ၿမိဳင့္ေျခေထာက္ကေလးအေပၚ စိတ္ဝင္တစား ႐ိွႏွင့္ေနၾကၿပီ။ ၿမိဳင္သည္ တမင္ မဆင္းေသးဘဲ ကစ္ကစ္အားေပးမည့္ လက္ေဆာင္ထုတ္ေပၚမွ ဖဲႀကိဳးေလးကို အခ်ိန္ဆြဲ၍ ျပန္ခ်ည္ေနလိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာထားတည္တည္၊ ႏႈတ္ခမ္းကေလးတင္းတင္းေစ့ကာ ရင္ကေလးခ်ီခ်ီႏွင့္ ကားေပၚမွ ဆင္းေလွ်ာက္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ ကစ္ကစ္ဆီတန္းသြားကာ ပါးကေလးေပၚ ေမြးေန႔အနမ္းေပး၍ လက္ေဆာင္ထုတ္ကေလး ေပးလိုက္ေလသည္။ ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ေသာ္လည္းပဲ ၿမိဳင္ေသခ်ာလွသည္၊ အားလံုး၏ အၾကည့္တို႔ ၿမိဳင့္အေပၚမွာဆိုတာ ၿမိဳင္က ေၾကးႀကီးႀကီးႏွင့္ပင္ ေလာင္းလိုက္ခ်င္ေသးသည္။

စားစရာအတြက္ အသားကင္ေနေသာ ဘာဘီက်ဴးဖိုကေလးဘက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွ ရဲရဲကို မသိမသာ႐ွာမိသည္။ ၿမိဳင့္တြက္ကိန္း မမွားပါ။ ရဲရဲဆိုသည့္ ရဲေစြးက ဂေရ႕စ္တို႔ မိန္းကေလး အုပ္စုၾကားမွာ။ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ တင္းခ်င္သလိုလိုေပမဲ့ ၿမိဳင့္ကို ဒီလိုမ်ိဳးခ်ိဳး၍ မရပါ။ “သူမ”ဆိုလ်င္ ခပ္ၿပံဳးျပံဳးကေလးႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ခ်ိဳျမေနဦးမွာ။ ၿမိဳင္ မ်က္ႏွာကေလးကို ဘာမွမျဖစ္သလို အၾကည္သာဆံုး ထားရင္း စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕ ပန္းကန္ထဲ ပံုထည့္ကာ ရဲရဲတို႔အုပ္စုကို ေက်ာေပးထားေသာ ခံုမွာထိုင္စားရင္း စတိတ္ခ်္ေပၚက စႏၵယား ေတးသြားကိုသာ နားစြင့္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

ၿမိဳင္ႏွင့္ရဲရဲက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ရဲရဲ မိဘေတြက ခ်မ္းသာသည္။ ငယ္စဥ္က ပိုးဟပ္ျဖဴလို ေကာင္ကေလး သည္ ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ကိုရီးယားမင္းသားေတြလို ျဖဴႏုကာ၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲႏွင့္ မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာသူကေလး ျဖစ္လာသည္။ ရဲရဲအနားမွာ မိန္းကေလးေတြ ဝိုင္းေလ၊ ၿမိဳင္က ရဲရဲကို မုန္းမိေလ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳင္ သည္လို ေယာက်္ားမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ပါ။ "သူမ"သည္လည္း သည္လိုေယာက်္ားမ်ိဳးကို ေ႐ြးမွ မေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္ပဲ။  ေယာက်္ားဆို အရပ္မားမား၊ အသားညိဳညိဳ၊ ခိုင္က်ည္ေသာ ေမး႐ိုးႏွင့္ သမာသမတ္က်က် အေပၚေအာက္မွ်တေသာ ႏႈတ္ခမ္းျပည့္ျပည့္တို႔ ႐ိွရမည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာျခင္းသည္ အျပစ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူေ႒းသားမျဖစ္ေစရ။ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စႏွင့္ ႀကီးပြားသူကိုသာ "သူမ"က အထင္ႀကီးေလးစားသလို ၿမိဳင္သည္လည္း အတူတူပင္။ ရဲရဲကို ၿမိဳင္ သည္ေန႔အထိ အထင္ႀကီး ေလးစား၍ မရပါ။

ၿပီးေတာ့ ရဲရဲ အားနာတတ္လြန္းသည္ကိုလည္း ၿမိဳင္မႀကိဳက္ပါ။ ခုပင္ ၿမိဳင္ေရာက္လာတာ သိလ်က္ႏွင့္ ဂေရ႕စ္တို႔နားမွ မခြာ၊ အားနာနာႏွင့္ ဆက္ထိုင္ေနေသးသည္။ ဂေရ႕စ္ ရဲရဲကို ေႂကြေနတာ တစ္ေလာကလံုး အသိ။ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ရရ၊ ရေအာင္ယူမယ္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထားသူ ျဖစ္၍ ၿမိဳင့္ကိုလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးၿပိဳင္ဆိုင္ေန တတ္သူပင္။ ဂေရ႕စ္မွာ ႐ြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳ႐ုပ္ကေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း အသားအရည္ ျဖဴစင္ဝင္းပ၍ ဝတ္သမွ်အေသြးအဆင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သူကေလး ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ အလွျပင္ပစၥည္း ကိရိယာမ်ားေၾကာင့္ ႐ြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳကေလးမွ ပပဝတီျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္တတ္သူလည္း ျဖစ္ေသးသည္။

ရဲရဲသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ၿမိဳင့္အႏြံအတာခံကာ အရာရာ ၿမိဳင့္သေဘာက်ျဖစ္ေစလ်က္ မၾကာခင္ကမွ ၿမိဳင့္ကို ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းထားသူလည္း ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ ရဲရဲကို အေျဖေပးမည္ဟု ၿမိဳင္ ေျပာထားခဲ့သည္။ ၿမိဳင္ကေတာ့ ရဲရဲအေပၚ ခ်စ္ေနသလား စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားမိပါ။ အခ်ိန္တန္လ်င္ မာမီတို႔ သေဘာတူေသာ သမားေတာ္ႀကီး ဦးေဇာ္သီဟႏွင့္ လက္ထပ္ရမည္။ ဒါပဲ ၿမိဳင္သိသည္။ ေနာက္တစ္ခု ၿမိဳင္သိတာ ႐ိွေသးသည္။ ဂေရ႕စ္ကို အႏိူင္ရလိုသည္။ ဂေရ႕စ္ အသည္းအသန္ ေႂကြေနေသာရဲရဲကို ၿမိဳင္ ပစ္ပစ္ခါခါ ျငင္းလိုက္ျခင္း သည္္ ဂေရ႕စ္အေပၚ အျပတ္အသတ္ အႏိူင္ယူျခင္းပင္။ ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္ခ်င္ ေတာင္းပန္မည္ျဖစ္ေသာ ရဲရဲကို ဂေရစ့္ေ႐ွ႕မွာ " ရဲရဲ နင့္ကို ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္မွာ မဟုတ္ဘူး"ဟု စိမ္းစိမ္းျပတ္ျပတ္ ေျပာပစ္ လိုက္မည္။ အေတြးႏွင့္ ၿမိဳင့္မ်က္ႏွာေလး လက္ကနဲ ၿပံဳးလိုက္မိသလိုေတာင္ ထင္မိသည္။ "သူမ"ဆိုလ်င္ လည္း သည္ေနရာမွာ ၿပံဳးမိမွာပဲ ျဖစ္သည္။

ခဏၾကာေတာ့ ရဲရဲက ၿမိဳင့္ေဘးကခံုကို ဆဲြယူကာ လာဝင္ထိုင္သည္။ ရဲရဲထံမွ အရက္နံ႔ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕မိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေသာက္ထားၾကသည္ မသိ၊ ရဲရဲ အေတာ္မူးေနပံု ရသည္။ ၿမိဳင္ နဲနဲလန္႔လာသည္။ ရဲရဲ တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ထိ ေယာက်္ားမဆန္စဖူး။ ၿမိဳင့္မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္ပင္ မ်က္လံုးမ်ားထဲထိၾကည့္၍ စကားေျပာလာသည္။  ရဲရဲထံမွ အၾကည့္ရဲရဲတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ "သိတ္ခ်စ္တယ္ ၿမိဳင္ရယ္" ဟူေသာစကားအၾကားမွာ ႐ုတ္တရက္ ၿမိဳင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ဖ်င္းကနဲ ေႏြးသြားသလိုလို၊ ႏုညံ့ေသာ အၾကင္နာ စိတ္ကေလး ဖ်တ္ကနဲ ရင္ထဲ ေရာက္လာသလိုလို။ အို ဒါ ရဲရဲပင္ကိုယ္စိတ္ မဟုတ္ဘူး၊ အရက္ေၾကာင့္ ေသြးႂကြေနတာဟူေသာ အေတြး၌ ၿမိဳင့္ အမုန္းတို႔ အံုႂကြလာခဲ့ၿပီ။

ၿမိဳင္ ဝုန္းကနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ က်ယ္ေလာင္သြားေသာအသံသည္ အားလံုး၏ အၾကည့္မ်ား အား ၿမိဳင္တို႔စားပဲြသို႔ ေရာက္လာေစသည္။ “ရဲရဲ ငါ နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်စ္ဘူး” ေျပာၿပီး ၿမိဳင္ လွည့္ အထြက္၊ ကားေပၚတက္ၿပီး ေမာင္းထြက္လိုက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မထင္မွတ္စြာပင္ ရဲရဲက ၿမိဳင့္ကို လက္လွမ္းဆဲြကာ ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထား၍ ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ရဲရဲ ရင္ခြင္ထဲ ၾကက္ေသေသကာ မ႐ုန္းႏိူင္။ သတိျပန္ဝင္ လာေသာ္ တင္းတင္းဖက္ထားေသာ ရဲရဲကို ပါးတစ္ခ်က္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႐ိုက္လိုက္မိရက္သား ျဖစ္ေလသည္။ ရဲရဲသည္ ခံု ေနရာမွာပင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ၿမိဳင့္အား ဖက္ထားေသာလက္တို႔ကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးလိုက္ေလသည္။  ျဖဴႏုေသာ ရဲရဲပါးျပင္မွာ ၿမိဳင့္လက္ဝါးရာႏွင့္ အ႐ွက္တို႔ေရာလ်က္ ခ်င္းခ်င္းနီေလ၏။
 @@@~~~~~~~@@@~~~~~~~@@@
စိတ္ကို အတန္တန္ထိန္း၍ ကားေမာင္းေနရင္းမွ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ား ေပါက္ေပါက္က် လာသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္၊ ၿမိဳင္ နားမလည္ပါ။ "သူမ"ဆိုရင္ သည္လိုမ်ိဳး ငိုမွာ မဟုတ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ၿမိဳင္ ငိုတာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ မ်က္ရည္တို႔ အလိုလို စီးက်ျခင္းသာ။ ၿမိဳင္ ႀကိဳးစား၍ ၿပံဳးသည္။ ဂေရစ့္ကို ႏိူင္ခဲ့ၿပီပဲ။ "သူမ" ေၾကနပ္မွာပါ။ ၿမိဳင္က ၿမိဳင္မွ မဟုတ္တာ။ ၿမိဳင္၌ ၿမိဳင့္စိတ္၊ ၿမိဳင့္ကိုယ္ဟူ၍ မ႐ိွေတာ့။ အားလံုး “သူမ”စိတ္၊ “သူမ”ကိုယ္ပင္။
အစစ အရာရာ “သူမ”မ်က္လံုး၊ “သူမ”အျပံဳး၊ “သူမ”စတိုင္လ္တို႔အား ႐ူး႐ူးမူးမူး အတုခိုးခဲ့ေသာ ၿမိဳင့္အတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္လိုက္ရေသာ ေၾကးကျဖင့္ ႀကီးျမင့္လြန္းလွပါသည္။ ယခုေတာ့ ၿမိဳင့္ႏွလံုးသားကိုပင္ ၿမိဳင္ မပိုင္ေတာ့။ ၿမိဳင့္ႏွလံုးသားသည္ “သူမ”၏ႏွလံုးသား ျဖစ္၍ ေနခဲ့ၿပီ။
နည္းနည္းကေလးမွ မရိပ္မိ၊ မသိ႐ိွခင္မွာပင္ ခ်စ္တတ္ေသာ ၿမိဳင့္ႏွလံုးသားတို႔ကို “သူမ”က သိမ္းႏႈတ္ ခိုးယူသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။




Monday, August 22, 2011

ခ်စ္ေသာ ပုဂံေျမ-၃

ၿပီးခဲ့တဲ့ပိုစ့္မွာေတာ့ ေခါင္းႀကီးပိုင္းထက္ အခ်ပ္ပိုက ပိုစြံ၊ ပိုလူႀကိဳက္မ်ားသြားတယ္။ ဒီတစ္ေခါက္ ကြၽန္မက ဓါတ္ပံု ႐ိုက္မထားလိုက္မိလို႔ပါ။ အဆင္ေျပရင္ ၿမီး႐ွည္လုပ္နည္းေလး တင္ေပးပါဦးမယ္။

သရပါနဲ႔ ပ်ဥ္ျပားမင္းဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးဘူး။ ၿဖိဳးက စီေဘာက္မွာ ဒီလို ေရးခဲ့တယ္။

"ေဒါက္တာသန္းထြန္းေျပာခဲ့တာေတာ့ သရပါ တံခါးဟာအရင္က ယူဆခဲ့သလို ပ်ဥ္ျပားမင္းလက္ထက္ မွာေဆာက္ခဲ့တာမဟုတ္ပါဘူးတဲ့ သက္တမ္းစစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ ထပ္စစ္ၾကည့္တဲ့အခါ ပုဂံမင္းဆက္ပ်က္ခါနီး အခ်ိန္ေလာက္မွာ တည္ေဆာက္ခဲ့တာလုိ႔ ေျပာပါတယ္"...တဲ့။

ကြၽန္မ ဒီတစ္ေခါက္ဝယ္လာတဲ့ ပုဂံစာအုပ္ပါးေလး ၂အုပ္ထဲမွာေတာ့ ပ်ဥ္ျပားမင္းတည္ခဲ့တာလို႔ပဲ အခိုင္အမာ ဆိုထားပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ပထမဆံုး ပုဂံေရာက္တုန္းက ဝယ္ထားတဲ့ ခပ္ထူထူစာအုပ္ကို ေကာက္လွန္ရပါေတာ့ တယ္။ စာအုပ္နာမည္က "သမိုင္းကေျပာေသာပုဂံ၊ ပုဂံကေျပာေသာ သမိုင္း"၊ ေရးသူက ေဒါက္တာ သက္လြင္ပါ။ စာအုပ္က ထူထူထဲထဲမို႔ ေအးေဆးမွ ဖတ္တာေပါ့ဆိုၿပီး ဝယ္လာၿပီးကတည္းက စာအုပ္ စင္ေပၚမွာ ပါမင့္နင့္ရက္ဆီးဒန္႔ ေပးထားခဲ့တာ ၾကာလွေပါ့။ အခုမွ ဖုန္သုတ္ၿပီး ျပန္ဖတ္ရပါတယ္။ တကယ္ဆို ပ်ဥ္ျပားမင္းေခတ္တုန္းက ခ်စ္ၾကည္ေအးလည္းမ႐ိွ၊ ၿဖိဳးလည္းမ႐ိွဘူးကိုး။ ဒါ့ေၾကာင့္ ပုဂံကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါသြား၊ အပင္ပန္း အဆင္းရဲခံၿပီး ျပဳစုေရးသားခဲ့တဲ့ သုေတသီေတြကို ကြၽန္မက သိတ္ေက်းဇူး တင္မိ တယ္။ သူတို႔ေၾကာင့္ သိခ်င္တာေလး႐ိွ၊ စာအုပ္ေလးထဲ ေကာက္ဖတ္႐ံုပဲ။ (ဒါေတာင္မွ ကာလာမသုတ္အရဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ္ေတြ႔မွ ယံုႏိူင္ရမဲ့ သေဘာမဟုတ္လား)

အဲဒီမွာ ပုဂံရာဇဝင္ကို မေၾကညက္တဲ့ ကြၽန္မအတြက္ အသစ္ အသစ္ေသာ သိစရာေလးေတြ သိလာရေတာ့ တာ။

ဆရာေဒါက္တာသက္လြင္ရဲ႕စာအုပ္ထဲမွာေတာ့ ဒီလိုေေရးသားထားပါတယ္။

"တမၼဝတီဦးဝင္းေေမာင္၏ အဆိုအရ ယခုသရပါတံခါးသည္ မူရင္းေနရာမဟုတ္၊ ေၾကာင္းျဖဴမင္းလက္ထက္ က အသစ္ တည္ေဆာက္ခဲ့ဟန္တူသည္" လို႔ ဖတ္ရတယ္။

ေၾကာင္းျဖဴမင္းဆိုတာက ကြမ္းေဆာ္ ေၾကာင္းျဖဴမင္း (၉၆၄-၉၈၆)၊ သူက ၃၉ဆက္ေျမာက္ ပုဂံမင္းဆက္ေပါ့။ ဆက္ႏြယ္ေနပံုက ဒီလို။ ပ်ဥ္ျပားမင္း (၈၄၆-၈၇၈) ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕သား တန္နက္မင္း (၈၇၈-၉၀၆) က ထီးနန္းဆက္ခံတယ္။ ထံုးစံအရဆိုရင္ေတာ့ တန္နက္မင္းရဲ႕သား ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္းျဖဴမင္းက ထီးနန္းဆက္ခံရမွာ ျဖစ္ေပမဲ့ စေလငေခြးက လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္ၿပီး ထီးနန္းလုျခင္းကို ခံခဲ့ရသတဲ့။

အဲဒီစေလငေခြးမင္းၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕သား သိန္းခိုမင္း(၉၁၅-၉၃၁) ထီးနန္းတက္ခဲ့ၿပီး ေတာထဲအသြား သခြားသီး ခြင့္မေတာင္းဘဲ ဆြတ္စားမိလို႔ သခြားခင္း႐ွင္က သံတူ႐ြင္းနဲ႔ ႐ိုက္သတ္လို႔ ေသရသတဲ့။ ခုေခတ္လိုပါပဲ၊ အခင္းျဖစ္ပြားၿပီးမွ သိန္းခိုမင္းရဲ႕ ျမင္းထိန္း ေရာက္သြားၿပီး သခြားခင္း႐ွင္ကို ငါ့အ႐ွင္ကို ဘာေၾကာင့္သတ္ရသလဲ ဘာညာေပါ့ေလ။ တိုတိုေျပာရရင္ မင္းကိုသတ္ႏိူင္တဲ့လူက မင္းအျဖစ္ဆက္ခံရတဲ့ ထံုးစံေၾကာင့္ သခြားခင္း႐ွင္က ေတာင္သူႀကီးမင္း (ေညာင္ဦးေစာရဟန္းမင္း)အျဖစ္နဲ႔  ထီးနန္းကို မရည္႐ြယ္ ပါဘဲ ဆက္ခံခဲ့ေတာ့တာ။

အဲဒီ့ေနာက္မွာမွ တန္နက္မင္း လုပ္ၾကံခံရလို႔ ထြက္ေျပးတိမ္းေ႐ွာင္စဥ္ တန္နက္မင္းရဲ႕ မိဘုရားက ေမြးဖြား ခဲ့တဲ့ သားေတာ္ဟာ ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္းျဖဴမင္းအျဖစ္ ထီးနန္း ဆက္ခံရတာ။ ဘုရင့္ေသြးအစစ္လက္ထဲ ထီးနန္းျပန္ေရာက္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ ပုဂံရာဇဝင္မွာ ထီးနန္းလုၿပီး စံစားလို႔ နန္းဆက္ျပတ္သြားတဲ့ ကိစၥေတြက အမ်ားသားရယ္။ 

ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္းျဖဴမင္းဆိုတာက တစ္ျခားလူဟုတ္႐ိုးလား။ ပထမျမန္မာႏိူင္ငံေတာ္ႀကီးကို တည္ေထာင္ခဲ့ တဲ့ အေနာ္ရထာမင္းေစာရဲ႕ ဖခင္ပါပဲ။ ပို႐ွင္းသြားေအာင္ ေအာက္က ဘုရင္အစဥ္အဆက္ျပဇယားေလးကို ၾကည့္ပါ။


မင္းဆက္အမည္ နန္းစံႏွစ္ မွတ္ခ်က္
ပ်ဥ္ျပားမင္း ၈၄၆-၈၇၈ သရပါတံခါး ၁၂ရပ္ တည္ေဆာက္သူ
တန္နက္မင္း ၈၇၈-၉၀၆ ပ်ဥ္ျပားမင္း၏ သားေတာ္
စေလငေခြးမင္း ၉၀၆-၉၁၅ တန္နက္မင္းအား လုပ္ၾကံ၍ ထီးနန္းလုယူ စိုးစံသူ
သိန္းခိုမင္း ၉၁၅-၉၃၁ စေလငေခြးမင္း၏ သား
ေတာင္သူႀကီးမင္း (ေညာင္ဦးေစာရဟန္းမင္း) ၉၃၁-၉၆၄ သခြားသီးခြင့္မေတာင္းဘဲ စားမိေသာသိန္းခိုမင္းအား တူ႐ြင္းျဖင့္ ႐ိုက္သတ္ကာ ဘုရင္ျဖစ္လာသူ
ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္းျဖဴမင္း ၉၆၄-၉၈၆ တန္နက္မင္း၏ သားေတာ္





ဒီေနရာမွာ ေတြးစရာ႐ိွတာက တမၼဝတီဦးဝင္းေေမာင္၏ အဆိုအရ ေၾကာင္းျဖဴမင္းလက္ထက္က အသစ္ တည္ေဆာက္ခဲ့ဟန္တူသည္ဆိုေတာ့ကာ အဘိုးျဖစ္သူ ပ်ဥ္ျပားမင္းရဲ႕ သရပါကို ေျမးျဖစ္သူ ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္းျဖဴမင္းက ဆက္လက္တည္ေဆာက္ခဲ့တာမို႔ သဘာဝက်တယ္လို႔ လက္ခံမိတယ္။ တစ္ခါ ၿဖိဳးေရးသြားတဲ့ ဆရာေဒါက္တာသန္းထြန္းစာအရ ပုဂံမင္းဆက္ပ်က္ကာနီးအခ်ိန္ေလာက္မွာ ဆိုတဲ့အတြက္ သက္တမ္းကိုျပန္ၾကည့္မိရျပန္ပါတယ္။

ပုဂံမင္းဆက္ ၅၅ဆက္အနက္ ကြမ္းေဆာ္ေၾကာင္းျဖဴက ၃၉ဆက္ေျမာက္မင္းပါ။ ေနာက္ဆံုး မင္းဆက္ျဖစ္ တဲ့ ေစာမြန္နစ္မင္းက (၁၃၂၅-၁၃၆၉) ဆိုေတာ့ကာ ေၾကာင္းျဖဴမင္းနန္းတက္ႏွစ္ (၉၆၄-၉၈၆)နဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း ၃၈၀ေလာက္ ကြာေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါကိုပဲ ပုဂံေခတ္ေႏွာင္းလို႔ ယူဆရမယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ပုဂံရာဇဝင္ကို တုတ္ထမ္းျငင္းလို႔ ဆိုၾကတာ ျဖစ္မယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သရပါရဲ႕ ပိုင္အိုးနီးယားကေတာ့ ပ်ဥ္ျပားမင္းဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။





ပုဂံမွာ စားခဲ့တဲ့ ေန႔လည္စာနဲ႔ ႐ိုက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ပံုတစ္ခ်ိဳ႕ပါ...




အဲလို ေသာက္ၾကပါ၊ အေငြ႔ေတြ ေနာက္လူဆီ သိတ္မေရာက္ဘူး၊ စတိုင္လ္လည္းမိုက္၊ ေငြကုန္လည္း သက္သာ...





Sunday, August 14, 2011

ခ်စ္ေသာ ပုဂံေျမ-၂

ကိုင္း မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းက မ်က္ရည္ေတြကို တစ္႐ႉးစေလးနဲ႔ အသာတို႔သုတ္ၿပီး ဟီးခ်ငိုခဲ့ရတာကိုရပ္လို႔ ပုဂံခရီးကို ဆက္ပါမယ္။ ခုတေလာ ဟီးခ်ငိုတာေတြ ေခတ္စားေနတယ္...ညႇင္း ညႇင္း ညႇင္း...

ၿပီးခဲ့တဲ့ ပိုစ့္မွာ တင္ခဲ့တဲ့ ပုဂံေနအထြက္ပံုကို ႐ိုက္အၿပီး ဟိုတယ္ကိုျပန္ၿပီး မနက္စာစားပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔သြားခဲ့တဲ့အခ်ိန္က ပုဂံဧည့္ရာသီေက်ာ္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ဟိုတယ္မွာလည္း ဧည့္႐ွင္းေနတဲ့အတြက္ ထင္ပါရဲ႕၊ မနက္စာကို ညဘက္ကတည္းကို ႀကိဳတင္မွာၾကားထားၿပီး သူတို႔မီႏူးထဲက ႀကိဳက္ရာ ေ႐ြးခ်ယ္ ခြင့္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္မက သူတို႔မီႏူးထဲမွာ မပါတဲ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ ဟိုတယ္ဝန္ထမ္းက အနီးအနား ရတဲ့ဆီကဝယ္ၿပီး ရေအာင္စီစဥ္ေပးထား႐ွာပါတယ္။ မုန္႔ဟင္းခါးက ပဲအႏွစ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ပုဂံစတိုင္လ္ခ်က္ထားတာမို႔ စားဖူးေနက် ရန္ကုန္မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မတူဘဲ အရသာတစ္မ်ိဳးေလး ထူးေနပါတယ္။

မနက္စာစားၿပီးလို႔ ဟိုတယ္ေလာ္ဘီထဲအေရာက္မွာ ကြၽန္မတို႔ရဲ႕ ဧည့္လမ္းညႊန္ႀကီးကို ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။ အရပ္ခပ္ပ်ပ္ပ်ပ္၊ အသားညိဳညိဳ၊ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ျပည့္ျပည့္နဲ႔ ပုဆိုးတိုတို၊ လြယ္အိတ္တစ္လံုးလြယ္၊ ကြမ္းဝါးထားတဲ့့ အာေခါင္နီနဲ႔ သူ႔ကိုေတြ႔လိုက္ရခ်ိန္မွာ ကြၽန္မစိတ္ထဲ အင္မတန္မွ ႏွစ္လိုခင္မင္ဖြယ္ အကိုႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိုက္ရသလိုပါ။ စကားတစ္ခြန္း ႏွစ္ခြန္း ေျပာမိၾကတဲ့အခါ သူဟာ ျမင္းကပါ႐ြာသား ပုဂံသားစစ္စစ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရပါတယ္။

ပထမဦးဆံုး ကြၽန္မတို႔ကို ေခၚေဆာင္သြားခဲ့တာက ဖြားေစာ႐ြာ သစ္မထီးေက်ာင္းတိုက္အနီးမွာ႐ိွတဲ့ ဓမၼရာဇိကေစတီကိုပါ။ ၁၁၉၇ခုႏွစ္ (တခ်ိဳ႕စာအုပ္အညႊန္းအရ ၁၁၉၈ခုႏွစ္)မွာ နရပတိစည္သူမင္း တည္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ပုဂံေစတီပုထိုးေတာ္ေတြမွာ အာ႐ံုခံမုဒ္ဦး ေလးဘက္ေလးတန္ ႐ိွေပမဲ့ ဓမၼရာဇိကေစတီမွာေတာ့ ငါးမ်က္ႏွာမွာ မုဒ္ဦးငါးခု႐ိွပါတယ္။ ကြၽန္မတို႔ ဘဒၵကမာၻမွာ ပြင့္ေတာ္မူခဲ့ၿပီးေသာ ဘုရားေလးဆူနဲ႔ ေနာင္ပြင့္မဲ့ အရိမေတၱယ်ဘုရားတို႔ကို ရည္မွတ္ၿပီး ေၾကးဆင္းတုငါးဆူ စံပါယ္ဖို႔အတြက္ မုဒ္ဦး ငါးခုတည္ေဆာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အဲဒီအတြက္ ပႏၷက္ေအာက္ေျခကိုက စတုရန္းပံုမဟုတ္ဘဲ ငါးေျမႇာင့္ပံု ပႏၷက္ခ်ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။





ပစၥယာတစ္ဆင့္ခ်င္းမွာ ေရဆင္းေပါက္ေတြကို (ဘယ္လိုေခၚတယ္ ကြၽန္မမသိပါ) ဒီလို ကြန္ကရစ္ေတြ နဲ႔ ျပန္ျပင္ထားတာ ေတြ႔ရပါတယ္...



ေျပာရဦးမယ္၊ ေတြ႔ခဲ့တာ၊ ၾကားခဲ့တာေလး။ ဘယ္စာအုပ္ထဲမွာမွ မ႐ိွဘူး ႐ွာမၾကည့္နဲ႔။ ေျပာျပမယ္၊ တိုးတိုးေလး...။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတစ္ေယာက္ တန္ခိုးထြားစဥ္ကတဲ့ကြယ္...  သူ မွာယူ သြန္းေလာင္း ထားတဲ့ ေၾကးဆင္းတုေတာ္ တစ္ဆူကို ပုဂံလာၿပီး လႉသြားသတဲ့။ အဲဒီအထိ ကြၽန္မ သာဓု  ႏွစ္ႀကိမ္ေခၚ မိပါတယ္။ သူက အာ႐ံုခံမုဒ္ဦးထဲ႐ိွေနတဲ့ ေ႐ွးဘုရားကို ပလႅင္ေပၚက ေဘးကိုခ်၊ သူ႔ဆင္းတုေတာ္ကို ပလႅင္ေပၚ တင္သတဲ့ကဲြ႔။ မၾကာပါဘူး သူလည္း ရာထူးကျပဳတ္လို႔ ပလႅင္ေအာက္က်ရ႐ွာသတဲ့။ ကိုင္း ပံုျပင္ကေလးကေတာ့ ဒါပါပဲကြယ္။ သတိျပဳ မွတ္သားရမဲ့ အခ်က္ကေတာ့ ေ႐ွးဘုရား တို႔မည္သည္ မူလတည္ခဲ့သူက သစၥာေတြ၊ က်ိန္စာေတြနဲ႔ တည္ထားခဲ့ၾကတာမို႔  ေျပာင္းခ်င္ ေ႐ႊ႕ခ်င္၊ ျပင္ခ်င္တိုင္း ျပင္လို႔ မရတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။


ေနာက္တစ္ခု ေျပာျပခ်င္တာက သရပါတံခါးပါ။ သရပါဆိုတာ " ျမားကို ဆီးကာေသာ တံခါး"လို႔ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။  ပုဂံရဲ႕ က်ဳံးၿမိဳ႕႐ိုး ေလးမ်က္ႏွာပါတ္လည္မွာ တံခါး ၁၂ရပ္တည္ထားခဲ့တဲ့အနက္ သရပါဟာ အေ႐ွ႕မ်က္ႏွာ အလယ္ဗဟိုတံခါးျဖစ္ပါတယ္။ ခုေတာ့ ဒီတံခါးေပါက္တစ္ခုပဲ ထင္႐ွားက်န္ရစ္ပါတယ္။ ၈၄၉ ခုႏွစ္မွာ ပုဂံရဲ႕ ၃၉ဆက္ေျမာက္ ပ်ဥ္ျပားမင္း တည္ေဆာက္ခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ တံခါးရဲ႕ ေဘး တစ္ဖက္တစ္ခ်က္မွာေတာ့ မဟာဂီရိ နတ္ေမာင္ႏွမကို အေစာင့္အေ႐ွာက္အျဖစ္ ေတြ႔ႏိူင္ပါတယ္။




အခ်ပ္ပို
မနက္စာ ဆီထမင္း 

 
ဒါက ဒီေန႔ အိမ္ကလူ ေသြးေတာင္းလို႔ လုပ္စားျဖစ္တဲ့ မႏၲေလး ၿမီး႐ွည္ပါ။ စားၾကပါဦးလား....


ဝက္႐ိုးဟင္းခ်ိဳေလးနဲ႔ ဝက္ေခါက္ေၾကာ္ေလးနဲ႔ တြဲစားပါတယ္...


အိမ္ကလူႀကီးကေတာ့ မ်က္လံုးေလးသာ မိွတ္ၿပီး စားရင္ မႏၲေလး-ဗထူးကြင္းေ႐ွ႕က ၿမီး႐ွည္ စားေနရသလို ပါပဲ တဲ့... ဟင္း ဟင္း :)))




Monday, August 8, 2011

ခ်စ္ေသာ ပုဂံေျမ-၁

ခရီးသြားလိုက္ၾကပါဦးစို႔။ ဒီတစ္ေခါက္ ခရီးသြားပိုစ့္က အရင္ခရီးေတြလို ေန႔အလိုက္ မတင္ဘဲ ခရီး အပိုင္းလိုက္ကေလးေတြ ျဖတ္ျဖတ္တင္ေနတာမို႔ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္၊ ဒီၾကားထဲ ကြၽန္မက ဖီလင္လာရာေလးေတြ လိုက္ေရးေနတာမို႔ ၾကားထဲမွာ အေတာ္ေလးျခား ျခားသြားလို႔ ဘုရားဖူးကားကို ျပန္ျပန္ၿပီး စက္ႏိႈးေနရတာ။ ခုလည္းပဲ နံပါတ္တစ္ဂီယာနဲ႔ အသာေလး စလိွမ့္ရေတာ့မွာပါပဲ။ ကဲ ကဲ ပုဂံဘုရားဖူးလိုက္မဲ့သူမ်ား ကားေပၚတက္ၾက ပါ။ ေနရာမလုၾကပါနဲ႔၊ ကိုယ့္ခံုကိုယ္ထိုင္ၾကပါ။ ကားစထြက္ပါၿပီ။ ေဟာ... ေရာက္ပါၿပီ။ ကားေပၚက ျပန္ဆင္းၾကပါ။ (ဟင္း  သိတ္ျမန္တာပဲ...)

ကြၽန္မတို႔ အင္းထဲကေန မနက္စာစားအၿပီး ၇နာရီခဲြေလာက္မွာ ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဟဲဟိုးေလဆိပ္မွာ ခရီးသြားေဖာ္၊ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖက္ ရဲေဘာ္ႀကီးတစ္ေယာက္ကို ဝင္ခ်ထားခဲ့ရေသးတယ္။ သူက မေလး႐ွားကို ျပန္ရမွာ၊  တ႐ုတ္ႏွစ္ကူး မိသားစုေပါင္းစည္းညစာအတြက္ ထိုင္ဝမ္က သူ႔သားမိသားစု မေလး႐ွားလာၾကမွာမို႔ အမီွျပန္သြားရတာပါ။ သူ႔နာမည္က မစ္စတာကိုး-Mr. Koh တဲ့။ အသက္၆၀နားနီးေပမဲ့ ကြၽန္မတို႔ထက္ အပံုႀကီး ဖ်တ္လတ္သြက္လက္တယ္။ ကြၽန္မတို႔  မနက္စာစားခ်ိန္ဆို သူက မနက္အေစာပိုင္း ဓါတ္ပံုတစ္ေခါက္ ထြက္႐ိုက္ၿပီးသား ျဖစ္ေနၿပီ။ ဓါတ္ပံု႐ိုက္တာကိုလည္း အင္မတန္ ဝါသနာပါတဲ့သူ။ သြားၾကတဲ့ ၇ေယာက္မွာ ကြၽန္မအပါအဝင္ ၃ေယာက္က ဓါတ္ပံုသမား။ ၂ေယာက္က ေဆးလိပ္သမား။ ကြၽန္မအမ်ိဳးသားနဲ႔ မႏၲေလးက သူ႔သူငယ္ခ်င္းပဲ ဘယ္အုပ္စုထဲမွ ဝင္မရတာ။

လမ္းမွာ ေက်ာက္ပန္းေတာင္းေရာက္ေတာ့ လဘက္ရည္ေသာက္ ခဏနားၾကတယ္။ ႏိူင္ငံျခားသားေတြနဲ႔မို႔ အဂၤလိပ္ လိုပဲ ေျပာေနခဲ့ၾကလို႔နဲ႔ တူပါရဲ႕၊ ေငြ႐ွင္းကာနီးမွာ အထဲကေန လွမ္းေအာ္သံၾကားရတယ္။ " ေဟ့ေကာင္ အားလံုး သံုးေထာင္က်တယ္ ေတာင္းလိုက္" တဲ့။ လူ၆ေယာက္ လဘက္ရည္ ၅ခြက္ဟာ တခြက္ကို ၂၀၀က်ပ္နဲ႔ တြက္ဦးေတာ့ တစ္ေထာင့္ႏွစ္ရာပဲ က်သင့္ရမွာ မဟုတ္လား။ စိတ္မေကာင္းေပမဲ့ ဪ...ေဒသခံေတြဟာ ႏိူင္ငံျခားသားေတြအေပၚ လီွးခ်င္ ရိတ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ဟာ  ႏိူင္ငံတိုင္းမွာ႐ိွပါလား၊ အဲဒီထဲမွာ တို႔ ရီပါ့ပလစ္ ျမန္မာႏိူင္ငံေတာ္သစ္ႀကီးလည္း ပါဝင္သည္ လို႔ ေတြးမိ႐ံုကလဲြလို႔ ေျပာမေနခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သတၱဝါအေပါင္း က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။

တစ္ခြက္ ၅၀၀က်ပ္တန္ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း လဘက္ရည္ေလး ေသာက္သြားၾကပါဦးလား...


တကယ္က ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ေျပာျပတဲ့ လွေတာသားအေၾကာင္းထဲက ခ်ိဳစိမ့္ အီပ်စ္ ေခြလဲ ေက်ာက္ပန္းေတာင္း ဆိုတာကို အမွတ္ရတာနဲ႔ အခ်ိဳဒီဂရီကို စမ္းၾကည့္ခ်င္လို႔ ေသာက္ခဲ့တာ။ ေသာက္အၿပီးမွာေတာ့ ကြၽန္မက ေနာက္မွာ နတ္ရင္ၾကပ္ ဆိုတဲ့ ေဝါဟာရတစ္ခုေတာင္ ထပ္ျဖည့္လိုက္ခ်င္ေသး။ တကယ္...နတ္ေတာင္ ရင္ၾကပ္မဲ့ လဘက္ရည္။ ၾကံဳရင္ ေသာက္ၾကည့္ခဲ့ၾကေပါ့။ အဲ ျမန္မာမွတ္ပံုတင္ေလးေတာ့ ျပလိုက္...။

ကြၽန္မတို႔ ဓါတ္ပံုသမား ၃ေယာက္က မဲမဲျမင္ ႐ိုက္ခ်င္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ေတာေတြ႔လည္း ကားရပ္ခိုင္း၊ ေတာင္ေတြ႔လည္း ကားရပ္ခိုင္း၊ ေနၾကာခင္းေတြ ေတြ႔လည္း  ကားရပ္ခိုင္းနဲ႔ ခရီးက တယ္ ေ႐ွ႕မေရာက္ခ်င္လွဘူးေပါ့။ ေဆးလိပ္သမား ၂ေယာက္ကလည္း ကားရပ္မွ နီကိုတင္းေတြ အဆုတ္ထဲ ႐ိႈက္ၾကရတာမို႔ မ်က္ျဖဴဆိုက္ေလ ဆရာႀကိဳက္ေလကို ျဖစ္ေနေတာ့တာ။


သစ္လံုးလို႔ ေခၚတယ္...


သာစည္ကို အျဖတ္မွာ အၿငိမ့္မင္းသမီးႀကီး ေလဘာတီမျမရင္ကို သတိရလို႔ သူ႔ၿမိဳ႕ေလးကို ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႔ ႐ိုက္ခဲ့တာ...


႐ြာေဆာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ကြၽန္မ အမိ်ဳးသားကပဲ ကားေပၚျပန္တက္ၾက သြားၾကစို႔ ဆိုတဲ့စကားကို တြင္တြင္ေျပာေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ ပုဂံေရာက္ခ်ိန္က ည ၇နာရီခဲြဆိုေတာ့ ကြၽန္မတို႔ စတင္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ပုဂံဟာ တကယ့္ကို ေမွာင္နဲ႔ မဲမဲရယ္။ ကြၽန္မတို႔တည္းခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္က ပုဂံၿမိဳ႕သစ္ဘက္က ကုမုျဒာမွာပါ။ အခန္းေသာ့ေတြ ရၿပီး၊ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးလို႔ ညစာစားဖို႔ ဟိုတယ္စားေသာက္ဆိုင္မွာ ျပန္ဆံုၾကေတာ့ ည ၉နာရီ႐ိွေနၿပီ။ အားလံုးလည္း ဆာလြန္းလွၿပီ။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ပုဂံဘုရားဖူးအတြက္ ဧည့္လမ္းညႊန္စီစဥ္ေတာ့ last minute ျဖစ္ေနေပမဲ့ အဲမႏၲေလးက အဆင္ေျပေအာင္ စီစဥ္ေပး႐ွာပါတယ္။ ညစာစားၿပီးလို႔ အခန္းျပန္အေရာက္မွာေတာ့ တေန႔လံုး ကားစီးခဲ့ရတဲ့ ဒဏ္ေၾကာင့္ေရာ၊ မနက္ေစာေစာ ပုဂံရဲ႕ ေနအထြက္ကို ဓါတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္တာေၾကာင့္ေရာ ေစာေစာပဲ အိပ္ယာဝင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

မနက္အေစာထရမွာ မႀကိဳက္တဲ့ကြၽန္မက ခရီးသြားတဲ့အခါမွာေတာ့ ဝိရီယ႐ိွသူ ျဖစ္ေနျပန္ေသးတယ္။

ဒါ ပုဂံရဲ႕ အ႐ုဏ္ဦး....။ လြမ္းစရာ မေကာင္းဘူးလား...







ပုဂံေရာက္တိုင္း စိတ္ကူးနဲ႔ ျဖည့္ၾကည့္မိတာက အင္မတန္သာယာဝေျပာတဲ့ ပုဂံျပည္ႀကီးရဲ႕ ပံုရိပ္ေတြ၊ အသက္ဝင္ လႈပ္႐ွားေနမႈေတြပါပဲ။ ပုဂံျပည့္႐ွင္မင္းမ်ားနဲ႔တကြ ပုဂံသူ ပုဂံသားေတြ သြားၾကလာၾက၊ သီဆို တီးမႈတ္ ကခုန္ၾကနဲ႔ ဘယ္ေလာက္မ်ား စည္ကားလွပလိုက္မလဲ ဆိုတာ။

ျမန္မာရာဇဝင္အရ ပုဂံမင္းဆက္ေပါင္း ၅၅ ဆက္႐ိွတယ္ဆိုေပမဲ့ တကယ္တမ္း ပုဂံရာဇဝင္မွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ကဗ်ည္းထိုးႏိူင္ခဲ့တာက အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္ ( ေအဒီ ၁၀၄၄-၇၇) က်မွ စတင္ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ပုဂံမွာ႐ိွတဲ့ အေဆာက္အဦအမ်ိဳးအစားေတြျဖစ္တဲ့ ၁) ေစတီ၊ ၂) ဂူဘုရား၊ ၃) အုတ္ေက်ာင္း၊ ၄) ဥမင္၊ ၅) ပိဋကတ္တိုက္၊ ၆) သိမ္ နဲ႔ ၇) ျပာသာဒ္ဆိုတာေတြက အေနာ္ရထာမင္းလက္ထက္မွာ ႐ွင္အရဟံရဲ႕ သာသနာျပဳမႈေၾကာင့္ ေထရဝါဒဗုဒၶဘာသာ ထြန္းကား ျပန္႔ပြားရာက စခဲ့တာ ျဖစ္ပါသတဲ့။

ဆက္ပါဦးမယ္။ ကြၽန္မမွာ ပုဂံအေၾကာင္းေျပာဖို႔ အမ်ားႀကီး က်န္ပါေသးတယ္။





Wednesday, August 3, 2011

တံခါးမ်ား၊ ေသာ့မ်ား၊ လူဆိုးမ်ားႏွင့္ ကြၽန္မတို႔ လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္

ေခါင္းစဥ္ကို အဲသလို ခန္႔ခန္႔ႀကီး တပ္ပစ္လိုက္တယ္။ အနည္းဆံုးေတာ့ လူ႐ိွန္တာေပါ့...။

တကယ္ေတာ့ ဘာရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာရယ္ မဟုတ္တာမ်ား ဘာလို႔ေရးေနေတာ့မွာတုန္းလို႔ အေျပာ မေစာၾကပါနဲ႔ဦး။ အဲဒီ ဘာရယ္ မဟုတ္တာေလးေတြက ထ ထဟုတ္သြားတတ္လြန္းလို႔ ။ ကြၽန္မတို႔ ဘေလာ့ဂါေတြဆိုတာက အသံမဲ့ စကားေျပာေနၾကသူေတြ မဟုတ္လား။ ခံစားမိတာ၊ ျပန္ၾကားမိတာ၊ ေတြ႔မိတာ၊ ေတြးမိတာ၊ ၾကားမိတာ၊ က်ားမိတာ ဒါေလးေတြ ႐ိွလာတိုင္း ဘာေလာ့႐ြာေလးထဲ ေမာင္းထု ခ်ျပေနက်ဆိုေတာ့ အခ်ိန္တန္လာရင္ လက္ေတြက မေနႏိူင္ဘူး။ ရင္ခြင္လႊာတာက်ိဳးသလို ခံစားမိသမွ် မိုးလို႐ြာခ်ျပတတ္ၾကတာ... (ဟယ္...ကဗ်ာဆန္ခ်က္ေတာ္ :))

မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ရဲ႕အိမ္သစ္အတြက္ ေသာ့အသစ္လဲတပ္ဖို႔ ေျပာျဖစ္ၾကရင္းက မ်ားျပားလွတဲ့ ေသာ့ မ်ိဳးစံုအေၾကာင္း ေတြးမိခဲ့တာေလးပါ။ ေသာ့ခေလာက္ႀကီးႀကီး ေသးေသး၊ ထူထူထဲထဲ ခိုင္ခိုင္ခန္႔ခန္႔က စလို႔ လက္ေဗြရာနဲ႔မွ ဖြင့္လို႔ရတဲ့ေသာ့၊ ကတ္ျပားေလးနဲ႔ ထိုးၿပီးမွ ဖြင့္လို႔ရတဲ့ေသာ့....အို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ တံဆိပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရယ္။ တံခါးမွ ႏွစ္ထပ္။ ပထမ သံတံခါးရယ္၊ ေနာက္ သစ္သားတံခါးရယ္။ အိမ္မွာ လူ႐ိွေနရင္ေတာ့ မ်ားေသာအားျဖင့္ အိမ္အတြင္းဘက္က သစ္သားတံခါးကို ဖြင့္ၿပီး အျပင္သံတံခါးပဲ ေသာ့ခတ္ထားေလ့ ႐ိွၾကတယ္။ ေလေရာ၊ အလင္းေရာင္ရဖို႔ အတြက္ေရာဆိုပါေတာ့။

အဲဒီကမွ ေသာ့တစ္စံုရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ကို ဆက္ေတြးျဖစ္သြားတယ္။ ေသာ့တစ္စံုရဲ႕ လုပ္ေဆာင္ခ်က္က ပိတ္ပင္တားဆီးေပးထားတဲ့ သေဘာ၊ လံုျခံဳမႈ တစံုတရာေပးႏိူင္တဲ့သေဘာပဲ မဟုတ္လား။ နဲနဲေ႐ွ႕ဆက္ေတြးမိျပန္ေတာ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္၊ ေသာ့တစ္စံုဟာ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြရဲ႕ လံုျခံဳမႈအတြက္ ပိတ္ဆို႔လံုျခံဳေစႏိူင္တာ။ စဥ္းစားၾကည့္မိေတာ့ ဝမ္းနည္းစရာေတာင္ ေကာင္းေနပါေသးရဲ႕။ ယံုၾကည္မႈ....။ လူတစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦးအေပၚ ယံုၾကည္မႈေတြဟာ တံခါးတစ္ခ်ပ္၊ ေသာ့တစ္စံုနဲ႔ ခပ္ပါးပါးလီွးခ်ခံခဲ့ရၿပီလား။

"ဟာ...ဒါဆိုလည္း မခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔အိမ္ ေသာ့မခတ္နဲ႔ေပါ့" ဆိုလာလို႔ကေတာ့ "လူေတြကို ယံုတယ္ေဟ့" ဆိုၿပီး ေသာ့မခတ္ဘဲ စမ္းၾကည့္ခ်င္သား။ လာထားပဲ...ဟိုက နည္းတယ္ေတာင္ ထင္ဦးမယ္။ ႐ိွသမွ်ေလး ပါသြားမစိုးလို႔ မစမ္းရဲေသးတာ။ ယံုတတ္လြန္းလို႔ ခံရေပါင္းကလည္း မ်ားၿပီ၊ ေက်ာၾကည့္ ဒဏ္ရာေတြခ်ည္းပဲ ဆိုတာမ်ိဳး။

တကယ္ေတာ့ တံခါးမ႐ိွ ဓါးမ႐ိွဆိုတဲ့ စကားကို အင္မတန္ သေဘာက်မိတာ။  ယံုၾကည္ျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္၊ ရန္ကင္း႐ွင္းတဲ့ အဓိပၸါယ္၊ ဘယ္ေလာက္ ေအးခ်မ္းလိုက္သလဲ။ စကားမစပ္ ဘာလီေရာက္ခဲ့တုန္းက ဘာလီ႐ြာတစ္ခ်ိဳ႕မွာ အိမ္ေတြ တံခါးမ႐ိွတာ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတယ္။  ျမန္မာျပည္က ႐ြာေတြတစ္ခ်ိဳ႕မွာလည္း အိမ္ေတြမွာ တံခါးမ႐ိွၾကဘူး။ ဘယ္သူ႔အိမ္မွလည္း ပစၥည္းမေပ်ာက္ၾကဘူး။ ဒါဟာ ခိုးခ်င္ေလာက္တဲ့ မက္ေလာက္စရာပစၥည္း မ႐ိွလို႔ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ သူတို႔မွာလည္း သူတို႔အထြာနဲ႔သူတို႔ သင္ျဖဴးဖ်ာတစ္ခ်ပ္ဟာလည္း လိုခ်င္စရာ ျဖစ္ေနႏိူင္တာပဲ။ 

"မိမိ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမဟုတ္ေသာ သူတစ္ပါး၏ ပစၥည္းဥစၥာ" ဆိုတဲ့ အသိ...။ အဲဒီအသိနဲ႔ပဲ သြားေနခဲ့ ၾကတာ။ လူတိုင္းမွာ အဲဒီအသိ ႐ိွေနသ၍ ဘာေသာ့မွ မလိုဘူး၊ ဘယ္တံခါးမွ မလိုဘူး။ သိတ္ေသခ်ာတယ္။

ခုေခတ္ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစားေတြက်ျပန္ေတာ့ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မ်ားျပားလာတယ္။ နည္းပညာအသစ္ေတြ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ ေပၚလာတာနဲ႔အမွ် အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြလည္း သူ႔ထက္ငါ တိုးတက္ဆန္းျပား လာေတာ့တာ။ လိုခ်င္မႈေတြမ်ားရာက ပိုင္ဆိုင္မႈေတြတိုးပြားလာသလို၊ ပိုင္ဆိုင္တဲ့ပစၥည္းေတြအေပၚမွာလည္း တြယ္တာမႈေတြကလည္း ႀကီးမားလို႔လာခဲ့တာ။ ဘာသာေရးဘက္က ၾကည့္ျပန္ေတာ့ အဲသလို ပိုင္ဆိုင္တဲ့ ပစၥည္း တစ္ခုတိုးေလ၊ ကိုယ့္အနားမွာ မီးပံုတစ္ပံု ဖိုမိေလပဲတဲ့။ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ႀကီး အ႐ွင္ ဇနကာဘိဝံသ ေျပာခဲ့တာ။ ဒီေတာ့ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားေလ၊ မီးပံုမ်ားမ်ား ဖိုမိေလ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားေလ၊ လက္လြတ္ဆံုး႐ံႈးရမွာ စိုးေလေပါ့။ ဟုတ္တယ္။ ည ည အိပ္ေကာင္းျခင္းမွ မအိပ္ရတဲ့ သူေဌးေတြ အမ်ားႀကီး။ ပူေလာင္လိုက္တာမ်ား...။

ဒါျဖင့္ရင္ ဘာမွ မ႐ွာမေဖြ၊ မစုမေဆာင္းရေတာ႔ဘူးတဲ့လား။ ဟိုး ေက်ာက္ေခတ္တုန္းကလို ေနဖို႔ ဂူတစ္လံုး၊ စားဖို႔ အမဲလိုက္စရာ လက္နက္ေလးျမား၊ အုပ္စုအခ်င္းခ်င္း တိုက္ခိုက္ဖို႔ တင္းပုတ္တစ္ခု႐ိွ႐ံုနဲ႔ ေဂၚလီ လုပ္လို႔ရတဲ့ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

အိုင္ပက္-1-2 ၊ အိုင္ဖုန္း 3-4 တဲ့ 5က လာေတာ့မယ္။ 3D၊ 4Dတဲ့ အျမင္အာ႐ံုေတြမ်ား ဆန္းျပားလိုက္ ပံု၊ ေနာက္ 5D နဲ႔ 6Dေတြက်ရင္ အနံ႔ အရသာေတာင္ ခံစားလို႔ ရၾကမလားပဲ။ ေၾကာက္စရာ လႊတ္ေကာင္းေအာင္ တိုးတက္တဲ့ ေခတ္ႀကီး။  ဒါက ကမာၻႀကီး တစ္ခုလံုးရဲ႕ တိုးတက္ ေျပာင္းလဲမႈ ျဖစ္စဥ္ေတြပဲ။ လိုက္ပါေ႐ြ႕လ်ားေနရမွာပဲ။ လူသားသဘာဝ ေနထိုင္မႈ ဘဝျမင့္မားေရး ကို ဦးတည္ၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ လူတန္းေစ့ ေနထိုင္ႏိူင္ဖို႔ ႐ွာရ ေဖြရမွာပဲ။ ဒီလို ဆင္ေျခတက္ခ်င္ တက္ႏိူင္တယ္။
ဒါက ေလာကီပဲ ၾကည့္ၾကသူေတြအတြက္ေပါ့။ ဆရာေတာ္ႀကီးေတြက သံသရာအတြက္ ၾကည့္ေျပာတာ၊ သံသရာမွာ ျဖတ္သန္းက်င္လည္ခ်ိန္ တိုေတာင္းေလ၊ ေကာင္းေလ။ ပိုင္ဆိုင္မႈနဲေလ၊ ဝန္က်ဥ္းေလ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေလ။ ဒါေတာင္မွ "သံသရာ...ဆဲြ ဆန္႔လို႔ ဘယ္ေလာက္ပင္ ႐ွည္ ႐ွည္" ဆိုၾကသူေတြ ႐ိွေသးတယ္။ ဆရာေတာ္ေတြ ေဟာရင္းသာ ပ်ံလြန္ေတာ္မူမည္ဆိုတာ...တကယ္ပဲ

ဘယ္ေလာက္ပဲ နည္းပညာတိုးတက္လို႔ ႐ုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ တိုးတက္လာပါေစ၊ လူေတြရဲ႕ စိတ္လံုျခံဳမႈ က်ဆင္းလာတာကေတာ့ မျငင္းႏိူင္တဲ့အခ်က္ပဲ။ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ မေလ်ာ့ပါးရေအာင္ တတ္ႏိူင္သမွ် ကာကြယ္ၾကတယ္။ တံခါးတစ္ခ်ပ္၊ ေသာ့တစ္စံုနဲ႔ ကိုယ့္လက္ထဲထားရတာ မလံုျခံဳေသးဘူးဆိုရင္ သူမ်ားလက္ထဲ သြားအပ္ထားတတ္ၾကေသးတယ္။ ဘဏ္ေတြ၊ အာမခံကုမၸဏီေတြမွာေပါ့။ ဒါေတြက မျမင္ရတဲ့ တံခါးေတြ၊ ေသာ့ေတြပဲ။ ဒါေတြနဲ႔ စိတ္လံုျခံဳမႈကို ႐ွာၾကတယ္။ 

ေလာကမွာ လူေကာင္း၊ လူဆိုး ႏွစ္မ်ိဳးပဲ ႐ိွတယ္။ သမာအာဇီဝက်က် ႐ွာေဖြစားေသာက္၊ ေနထိုင္စုေဆာင္း ၾကသူေတြကို လူေကာင္းလို႔ သတ္မွတ္ရင္  ခိုး ဝွက္ တိုက္ခိုက္ သတ္ျဖတ္သူေတြကို လူဆိုးစာရင္းထဲ သြင္းရမွာပဲ။ လူဆိုးဆိုတဲ့ လူတန္းစားကလည္း ေခတ္အဆက္ဆက္က ႐ိွလာခဲ့ၾကတဲ့ဟာ၊ သူတို႔မွမ႐ိွရင္ လူဆိုးဖမ္းတဲ့အလုပ္ လုပ္သူေတြ ထမင္းငတ္႐ံု႐ိွတာ။ "က်ည္ဆန္ေတြဆိုတာ ျပတိုက္မွာ၊ ကမာၻမွာ မလိုေတာ့ဘူး" ဆိုတဲ့ သီခ်င္းက နားေထာင္ေကာင္း႐ံုပဲ တကယ္ လက္ေတြ႔မက်ဘူး။

အေကာင္းအဆိုးဒြန္တြဲေနတဲ့ သဘာဝအမွန္တရားအရ လူေကာင္း လူဆိုး ႏွစ္မ်ိဳးလံုး ႐ိွကို ႐ိွရမယ္။ လူဆိုးဆိုတာ႐ိွမွလည္း လူေကာင္းရဲ႕ တန္ဘိုးကို တြက္စစ္ႏိူင္တာ။ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ တိုပါတယ္ဆိုတာကို သူ႔ထက္႐ွည္တဲ့ မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းနဲ႔ ယွဥ္ၾကည့္မွ သိသာႏိူင္သလိုပါပဲ။ ဇိန္ဇမာနတို႔၊ အာဠာဝကဘီလူးတို႔၊ နေႏၶာပႏၲနဂါးမင္းတို႔ ႐ိွခဲ့လို႔လည္း ေအာင္ျခင္း႐ွစ္ပါး ႐ိွခဲ့ရတာ။ သူတို႔ေတြေၾကာင့္ လည္း ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အတုမ႐ိွတဲ့ အႏိႈင္းမဲ့ ေမတၱာေတာ္ကို မီးေမာင္းထိုးျပခြင့္ရခဲ့တာ။ "ေမတၱာဓါတ္နဲ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာ ေဆာင္က်ဥ္းခဲ့ ေအာင္ျခင္း အ႒မပါ" ဆိုတာေလ... ။

အစကို ျပန္ေကာက္ရရင္ တံခါးတစ္ခ်ပ္၊ ေသာ့တစ္စံုရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္ႀကီး အေရးပါလာပံုေၾကာင့္ လူေတြ တစ္ဦးနဲ႔တစ္ဦး အယံုအၾကည္ ကင္းမဲ့ၾကကုန္အံ့လို႔ ဝမ္းပန္းတနည္းျဖစ္ေနရာက အနည္းငယ္ ေနသာ ထိုင္သာ ႐ိွလာတယ္။ လူေကာင္းကို လူေကာင္းမွန္း မသိတာထက္ လူဆိုးကို လူဆိုးမွန္း မသိတာဟာ အႏာၱရာယ္ပဲ မဟုတ္လား။ လူဆိုးဆိုတာကလည္း နဖူးမွာ ထရိတ္မာ့ခ္ မႏိွပ္ထားေလေတာ့ ႀကိဳတင္ ကာကြယ္ျခင္းသည္သာ အေကာင္းဆံုးဆိုတဲ့ အေျဖထြက္လာတယ္။

တံခါးတစ္ခ်ပ္၊ ေသာ့တစ္စံု လိုအပ္လို႔သာ ႐ိွခဲ့တာ။ အင္း...ဒါေပမဲ့ မိမိ၏ ပိုင္ဆိုင္မႈမဟုတ္ေသာ သူတစ္ပါး၏ ပစၥည္းဥစၥာ ဆိုတဲ့ အသိ...။ အဲဒီအသိနဲ႔ပဲ သြားေနခဲ့ၾကတာ။ လူတိုင္းမွာ အဲဒီအသိ ႐ိွေနသ၍ ဘာေသာ့မွ မလိုဘူး၊ ဘယ္တံခါးမွ မလိုဘူး။ အဲဒါေလးကို ေတြးမိျပန္ေတာ့လည္း တစ္ေယာက္တည္း ေခါင္းတယမ္းယမ္း နဲ႔ ႐ိွေနမိျပန္တယ္။ ကြၽန္မကပဲ အေတြးေတြ ေအာက္ေအာ့ဖ္ယူနီဗာ့စ္ ျဖစ္ေနၿပီလားလို႔ေလ...။


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...