Tuesday, August 23, 2011

အေမွာင္ဘက္ျခမ္းထဲက ေမွာ္ဝင္ေလာင္းရိပ္

စာအုပ္အမည္ - အေမွာင္ဘက္ျခမ္း - The Dark Side (သို႔) သူခိုးစာအုပ္

စာစီ ပံုထည့္ ေနရာခ် စာျပင္သူ - ခိုင္စိုးလင္း

အတြင္းပံုမ်ားကို ေရးျခစ္သူ - မေလးေမ

စာေပအမွတ္တံဆိပ္ပံုေဖၚေပးသူ - ကိုရဲ

စာမူခြင့္ျပဳခ်က္အမွတ္ - ၁၀၉ / ၁၁၀ -၃၈၀- ၂၀၁၁ 


ထုတ္ေဝသူ -မ်က္ႏွာဖံုးစာေပ

ပါဝင္ေရးသားၾကသူမ်ား - ဟန္သစ္ျငိမ္၊ ဟယ္ရီလြင္၊ ေနျမဲ၊ တင္ထြန္းျမိဳင္ ၊ မိုးလွိဳင္ည၊ ေနဦး ၊ လင္းဒီပ ၊ ညိဳမင္းခ၊ ကိုမ်ိဳး ၊ ၾကည္သက္ဟန္၊ မွိဳင္း (ေဆး -၂)၊ ၾသၿမိဳင္ ၊ နန္းညီ၊ ဇာတိ၊
သက္ေဝ၊ ေတေလ၊ ပန္ဒိုရာ ၊ ေက်ာ္ညိဳေသြး ၊ ခိုင္စိုးလင္း ႏွင့္ ခ်စ္ၾကည္ေအး
 
ေရးေဖာ္မိတ္ေဆြမ်ား၏ လက္ရာကို ဤေနရာ တြင္ Download ခ် ဖတ္ရႈႏိုင္ၿပီ…။ 




ၿမိဳင္သည္ မွန္ကို ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။ ခဏေလး..၊ ႏႈတ္ခမ္းကေလး ၿမိဳင့္ ႏႈတ္ခမ္းကေလး နဲနဲမ်ားရဲလြန္းေနသလား ထင္မိသည္။ အို...ဘာျဖစ္လဲ၊ ဒီလိုပဲ၊ ဒီပံုစံပဲ မဟုတ္လား။ အမ်ားသူငါအလယ္မွာ ထင္းထင္းႀကီး ေပၚလြင္ထင္႐ွားေနရမည့္အလွ။ ၿမိဳင္ မ်က္လံုးကေလး လက္ကနဲေနေအာင္ မွန္ထဲကို ၿပံဳးၾကည့္မိျပန္သည္။ တစ္ဆက္တည္းပင္ လက္မွ နာရီကိုၾကည့္ လိုက္မိသည္။ ၿမိဳင္ မသြားခ်င္ေသး။ "သူမ" ဆိုလ်င္ အနည္းဆံုး နာရီဝက္ခန္႔ ေနာက္က်ၿပီးမွ ပဲြတက္တတ္သူ။ ဝတ္ထားေသာ ဂါဝန္အနက္ကေလးကို ဆဲြဆန္႔ရင္း မတ္တတ္ ထရပ္မိျပန္သည္။ စိတ္တို႔က ဂနာမၿငိမ္ခ်င္။ ကားေမာင္းခ်ိန္ ၄၅မိနစ္ခန္႔လည္း ထည့္တြက္ရဦးမည္။ ေရေအးေအးေလး တစ္ငံုေလာက္ ေသာက္ခ်လိုက္၍ စိတ္လည္း အနည္းငယ္ ေအးသြားသလိုလို႐ိွသည္။ ရၿပီ၊ ၿမိဳင္ ေလပူကေလး တစ္ခ်က္ မႈတ္ထုတ္၊ ေလ ကေလးတစ္ခ်က္ ခြၽန္၍ အခ်စ္ေတာ္ ေခြးကေလး ဝိုင္းတုန္ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ကားေမာင္းထြက္ခဲ့ေတာ့သည္။

ၿမိဳင္သည္ သူ႔ကိုယ္သူ "သူမ"ဟု အထင္ေရာက္ေနသည္။ "သူမ" ဆိုတာက ဘက္စ္ဆဲလားစာေရးဆရာ စင္သီယာခ်ိဳ၏ ဝတၳဳဇာတ္ေကာင္ နာမည္။ စင္သီယာခ်ိဳ၏ "သူမ" အခန္းဆက္ဝတၳဳ႐ွည္မွာ တီဗီ ဇာတ္လမ္းတဲြအျဖစ္ ႐ိုက္ကူး၍ တစ္လတိုင္တိုင္ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားမွလႊင့္ရာ လူအမ်ား ေန႔စဥ္ ေစာင့္ေမွ်ာ္ ၾကည့္႐ႈရသည္အထိ ေအာင္ျမင္မႈရခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းျဖစ္သည္။ ဝတၳဳထဲက “သူမ”က မာနခဲ၊ ခက္ထန္၍ ၿပိဳင္ဆိုင္မႈမ်ား၌ အႏိူင္ရလိုစိတ္ ျပင္းထန္သူ၊ ျပတ္သား၍ အစြန္းေရာက္လြန္းသူ၊ ေခါင္းမာ၍ မာဘို႐ို မန္းေသာ (Marlboro Menthol) စီးကရက္ကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ား၌ လွလွပပေလး ေတ့၍ ေသာက္တတ္သူ။ သည္မွ်မကေသး၊ “သူမ” ရယ္လိုက္လ်င္ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလး ေကာ့တက္သြား႐ံု၊ သြားမေပၚေစဘဲ၊ အသံတဟင္းဟင္း မထြက္ေစဘဲ မ်က္ဝန္းမ်ားကို ညိႇဳ႕၍သာ ရယ္တတ္သူတည္း။ ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ သည္လို ရယ္တတ္ဖို႔ မွန္ေ႐ွ႕မွာ အေတာ္က်င့္ယူခဲ့ရပါသည္။

“သူမ”သည္ ထမီကို တ႐ြတ္တိုက္၍ တေစာင္းဆဲြဝတ္သည္။ ၿမိဳင္သည္လည္း “သူမ”စတိုင္လ္ကိုခိုး၍ ထမီတေစာင္းဆဲြ ဝတ္သည္။ “သူမ”က ပံုဆန္းဆန္း ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္အပါးကေလးေတြကို ေျမႀကီးေပၚ တ႐ွပ္႐ွပ္ႏွင့္ တိုက္၍ စီးသည္။ ၿမိဳင္သည္လည္း ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ေရာင္စံုေလးေတြႏွင့္ ေျမႀကီး႐ွပ္တိုက္ စီးေလေတာ့သည္။ ၿမိဳင္၏ အဖ်ားတညီတည္းေသာ ဆံပင္႐ွည္ႀကီးကို သရီးစတက္ပ္ညႇပ္၍ ေကာက္ၿပီး ေ႐ွ႕ ဆံပင္ေတြကို ဆာမူ႐ိုင္းပံု နဖူးေပၚတိတိခ်ထားသည္မွာလည္း “သူမ”၏ စတိုင္လ္ပင္ ျဖစ္သည္။ “သူမ”က မ်က္ေတာင္တု အျမဲတပ္သည္။ ၿမိဳင္သည္လည္း အိပ္ခ်ိန္မွလဲြ၍ မ်က္ေတာင္တုပါးပါးေလး အျမဲ တပ္ထား သည္။ “သူမ”လိုပင္ မ်က္ႏွာေျပာင္ေလးႏွင့္ ဘာမွ မလိမ္းမခ်ယ္ေသာ္လည္း ႏႈတ္ခမ္းငံုဖူးကေလး ကိုမူ ရဲရဲနီေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး တင္ထားတတ္သည္။

“သူမ”သည္ ၿမိဳင့္အေပၚ ဤမွ်ထိ လႊမ္းမိုးထားသည္။ ၿမိဳင္မွာကား “သူမ”၏ ပံု၊ “သူမ”၏ ဟန္၊ “သူမ”၏ စတိုင္လ္မ်ားအတိုင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး အတုခိုး၍ ေနေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ ေယာက်္ားေလးမ်ားက “သူမနဲ႔ အျပင္မွာ ေတြ႔ရတာ ဝမ္းသာတယ္ဗ်ာ” ဟု မိတ္ဆက္ေပးစဥ္မွာ ဆိုလာခဲ့လ်င္မူ ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ႏႈတ္ခမ္း ဖ်ားေလးမ်ား ေကာ့တက္ေနေအာင္ ေၾကေၾကနပ္နပ္ႀကီး ျပံဳးမိတတ္ေတာ့သည္။

@@@~~~~~~~@@@~~~~~~~@@@
ကစ္ကစ္တို႔ျခံထဲ ၿမိဳင့္ကား ခ်ိဳးအဝင္မွာ ျခံတံခါးဖြင့္ထားပါလ်က္ ဟြန္းႏွစ္ခ်က္ ဆင့္တီးလိုက္ေသးသည္။ “သူမ”လိုပင္ ကားပါ့ကင္ကို အတည့္ဝင္မေနဘဲ ဂ႐ုမထားဟန္ ခပ္ေစာင္းေစာင္း ထိုးခ်င္သလို ထိုးရပ္သည္။ ကားရပ္ေသာ္ ထင္သည့္အတိုင္းပင္ အားလံုး၏ အၾကည့္မ်ားကား ကားေပၚမွထြက္က်လာမည့္ ၿမိဳင့္ေျခေထာက္ကေလးအေပၚ စိတ္ဝင္တစား ႐ိွႏွင့္ေနၾကၿပီ။ ၿမိဳင္သည္ တမင္ မဆင္းေသးဘဲ ကစ္ကစ္အားေပးမည့္ လက္ေဆာင္ထုတ္ေပၚမွ ဖဲႀကိဳးေလးကို အခ်ိန္ဆြဲ၍ ျပန္ခ်ည္ေနလိုက္ေသးသည္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာထားတည္တည္၊ ႏႈတ္ခမ္းကေလးတင္းတင္းေစ့ကာ ရင္ကေလးခ်ီခ်ီႏွင့္ ကားေပၚမွ ဆင္းေလွ်ာက္သည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မၾကည့္ဘဲ ကစ္ကစ္ဆီတန္းသြားကာ ပါးကေလးေပၚ ေမြးေန႔အနမ္းေပး၍ လက္ေဆာင္ထုတ္ကေလး ေပးလိုက္ေလသည္။ ဘယ္ကိုမွ မၾကည့္ေသာ္လည္းပဲ ၿမိဳင္ေသခ်ာလွသည္၊ အားလံုး၏ အၾကည့္တို႔ ၿမိဳင့္အေပၚမွာဆိုတာ ၿမိဳင္က ေၾကးႀကီးႀကီးႏွင့္ပင္ ေလာင္းလိုက္ခ်င္ေသးသည္။

စားစရာအတြက္ အသားကင္ေနေသာ ဘာဘီက်ဴးဖိုကေလးဘက္ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ရင္း မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွ ရဲရဲကို မသိမသာ႐ွာမိသည္။ ၿမိဳင့္တြက္ကိန္း မမွားပါ။ ရဲရဲဆိုသည့္ ရဲေစြးက ဂေရ႕စ္တို႔ မိန္းကေလး အုပ္စုၾကားမွာ။ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ တင္းခ်င္သလိုလိုေပမဲ့ ၿမိဳင့္ကို ဒီလိုမ်ိဳးခ်ိဳး၍ မရပါ။ “သူမ”ဆိုလ်င္ ခပ္ၿပံဳးျပံဳးကေလးႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ခ်ိဳျမေနဦးမွာ။ ၿမိဳင္ မ်က္ႏွာကေလးကို ဘာမွမျဖစ္သလို အၾကည္သာဆံုး ထားရင္း စားစရာတစ္ခ်ိဳ႕ ပန္းကန္ထဲ ပံုထည့္ကာ ရဲရဲတို႔အုပ္စုကို ေက်ာေပးထားေသာ ခံုမွာထိုင္စားရင္း စတိတ္ခ်္ေပၚက စႏၵယား ေတးသြားကိုသာ နားစြင့္ထားလိုက္ေတာ့သည္။

ၿမိဳင္ႏွင့္ရဲရဲက ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ရဲရဲ မိဘေတြက ခ်မ္းသာသည္။ ငယ္စဥ္က ပိုးဟပ္ျဖဴလို ေကာင္ကေလး သည္ ႀကီးျပင္းလာေသာအခါ ကိုရီးယားမင္းသားေတြလို ျဖဴႏုကာ၊ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္၊ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲႏွင့္ မိန္းမေခ်ာ ေခ်ာသူကေလး ျဖစ္လာသည္။ ရဲရဲအနားမွာ မိန္းကေလးေတြ ဝိုင္းေလ၊ ၿမိဳင္က ရဲရဲကို မုန္းမိေလ ျဖစ္သည္။ ၿမိဳင္ သည္လို ေယာက်္ားမ်ိဳးကို မႀကိဳက္ပါ။ "သူမ"သည္လည္း သည္လိုေယာက်္ားမ်ိဳးကို ေ႐ြးမွ မေ႐ြးခ်ယ္ခဲ့သည္ပဲ။  ေယာက်္ားဆို အရပ္မားမား၊ အသားညိဳညိဳ၊ ခိုင္က်ည္ေသာ ေမး႐ိုးႏွင့္ သမာသမတ္က်က် အေပၚေအာက္မွ်တေသာ ႏႈတ္ခမ္းျပည့္ျပည့္တို႔ ႐ိွရမည္။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာျခင္းသည္ အျပစ္ မဟုတ္ေသာ္လည္း သူေ႒းသားမျဖစ္ေစရ။ ကိုယ္စြမ္းကိုယ္စႏွင့္ ႀကီးပြားသူကိုသာ "သူမ"က အထင္ႀကီးေလးစားသလို ၿမိဳင္သည္လည္း အတူတူပင္။ ရဲရဲကို ၿမိဳင္ သည္ေန႔အထိ အထင္ႀကီး ေလးစား၍ မရပါ။

ၿပီးေတာ့ ရဲရဲ အားနာတတ္လြန္းသည္ကိုလည္း ၿမိဳင္မႀကိဳက္ပါ။ ခုပင္ ၿမိဳင္ေရာက္လာတာ သိလ်က္ႏွင့္ ဂေရ႕စ္တို႔နားမွ မခြာ၊ အားနာနာႏွင့္ ဆက္ထိုင္ေနေသးသည္။ ဂေရ႕စ္ ရဲရဲကို ေႂကြေနတာ တစ္ေလာကလံုး အသိ။ ဘယ္လိုနည္းႏွင့္ရရ၊ ရေအာင္ယူမယ္ဟု ေႂကြးေၾကာ္ထားသူ ျဖစ္၍ ၿမိဳင့္ကိုလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳးၿပိဳင္ဆိုင္ေန တတ္သူပင္။ ဂေရ႕စ္မွာ ႐ြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳ႐ုပ္ကေလး ျဖစ္ေသာ္လည္း အသားအရည္ ျဖဴစင္ဝင္းပ၍ ဝတ္သမွ်အေသြးအဆင္ႏွင့္ လိုက္ဖက္သူကေလး ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေခတ္မီတိုးတက္ေသာ အလွျပင္ပစၥည္း ကိရိယာမ်ားေၾကာင့္ ႐ြက္ၾကမ္းရည္ႀကိဳကေလးမွ ပပဝတီျဖစ္ေအာင္ ျပင္ဆင္တတ္သူလည္း ျဖစ္ေသးသည္။

ရဲရဲသည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ၿမိဳင့္အႏြံအတာခံကာ အရာရာ ၿမိဳင့္သေဘာက်ျဖစ္ေစလ်က္ မၾကာခင္ကမွ ၿမိဳင့္ကို ခ်စ္ခြင့္ေတာင္းထားသူလည္း ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ ရဲရဲကို အေျဖေပးမည္ဟု ၿမိဳင္ ေျပာထားခဲ့သည္။ ၿမိဳင္ကေတာ့ ရဲရဲအေပၚ ခ်စ္ေနသလား စဥ္းေတာင္ မစဥ္းစားမိပါ။ အခ်ိန္တန္လ်င္ မာမီတို႔ သေဘာတူေသာ သမားေတာ္ႀကီး ဦးေဇာ္သီဟႏွင့္ လက္ထပ္ရမည္။ ဒါပဲ ၿမိဳင္သိသည္။ ေနာက္တစ္ခု ၿမိဳင္သိတာ ႐ိွေသးသည္။ ဂေရ႕စ္ကို အႏိူင္ရလိုသည္။ ဂေရ႕စ္ အသည္းအသန္ ေႂကြေနေသာရဲရဲကို ၿမိဳင္ ပစ္ပစ္ခါခါ ျငင္းလိုက္ျခင္း သည္္ ဂေရ႕စ္အေပၚ အျပတ္အသတ္ အႏိူင္ယူျခင္းပင္။ ဒူးေထာက္ ေတာင္းပန္ခ်င္ ေတာင္းပန္မည္ျဖစ္ေသာ ရဲရဲကို ဂေရစ့္ေ႐ွ႕မွာ " ရဲရဲ နင့္ကို ငါ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္မွာ မဟုတ္ဘူး"ဟု စိမ္းစိမ္းျပတ္ျပတ္ ေျပာပစ္ လိုက္မည္။ အေတြးႏွင့္ ၿမိဳင့္မ်က္ႏွာေလး လက္ကနဲ ၿပံဳးလိုက္မိသလိုေတာင္ ထင္မိသည္။ "သူမ"ဆိုလ်င္ လည္း သည္ေနရာမွာ ၿပံဳးမိမွာပဲ ျဖစ္သည္။

ခဏၾကာေတာ့ ရဲရဲက ၿမိဳင့္ေဘးကခံုကို ဆဲြယူကာ လာဝင္ထိုင္သည္။ ရဲရဲထံမွ အရက္နံ႔ေၾကာင့္ ၿမိဳင္ ႏွာေခါင္း႐ံႈ႕မိသည္။ ဘယ္အခ်ိန္ထဲက ေသာက္ထားၾကသည္ မသိ၊ ရဲရဲ အေတာ္မူးေနပံု ရသည္။ ၿမိဳင္ နဲနဲလန္႔လာသည္။ ရဲရဲ တစ္ခါမွ သည္ေလာက္ထိ ေယာက်္ားမဆန္စဖူး။ ၿမိဳင့္မ်က္ႏွာကို ခပ္တည္တည္ပင္ မ်က္လံုးမ်ားထဲထိၾကည့္၍ စကားေျပာလာသည္။  ရဲရဲထံမွ အၾကည့္ရဲရဲတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ "သိတ္ခ်စ္တယ္ ၿမိဳင္ရယ္" ဟူေသာစကားအၾကားမွာ ႐ုတ္တရက္ ၿမိဳင့္ တစ္ကိုယ္လံုး ဖ်င္းကနဲ ေႏြးသြားသလိုလို၊ ႏုညံ့ေသာ အၾကင္နာ စိတ္ကေလး ဖ်တ္ကနဲ ရင္ထဲ ေရာက္လာသလိုလို။ အို ဒါ ရဲရဲပင္ကိုယ္စိတ္ မဟုတ္ဘူး၊ အရက္ေၾကာင့္ ေသြးႂကြေနတာဟူေသာ အေတြး၌ ၿမိဳင့္ အမုန္းတို႔ အံုႂကြလာခဲ့ၿပီ။

ၿမိဳင္ ဝုန္းကနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ေဒါသေၾကာင့္ က်ယ္ေလာင္သြားေသာအသံသည္ အားလံုး၏ အၾကည့္မ်ား အား ၿမိဳင္တို႔စားပဲြသို႔ ေရာက္လာေစသည္။ “ရဲရဲ ငါ နင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မခ်စ္ဘူး” ေျပာၿပီး ၿမိဳင္ လွည့္ အထြက္၊ ကားေပၚတက္ၿပီး ေမာင္းထြက္လိုက္ဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ မထင္မွတ္စြာပင္ ရဲရဲက ၿမိဳင့္ကို လက္လွမ္းဆဲြကာ ရင္ခြင္ထဲ ဆဲြသြင္းလိုက္ေတာ့သည္။ ေမွ်ာ္လင့္မထား၍ ၿမိဳင္တစ္ေယာက္ ရဲရဲ ရင္ခြင္ထဲ ၾကက္ေသေသကာ မ႐ုန္းႏိူင္။ သတိျပန္ဝင္ လာေသာ္ တင္းတင္းဖက္ထားေသာ ရဲရဲကို ပါးတစ္ခ်က္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ႐ိုက္လိုက္မိရက္သား ျဖစ္ေလသည္။ ရဲရဲသည္ ခံု ေနရာမွာပင္ ေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်ကာ ၿမိဳင့္အား ဖက္ထားေသာလက္တို႔ကို ေျဖေလွ်ာ့ေပးလိုက္ေလသည္။  ျဖဴႏုေသာ ရဲရဲပါးျပင္မွာ ၿမိဳင့္လက္ဝါးရာႏွင့္ အ႐ွက္တို႔ေရာလ်က္ ခ်င္းခ်င္းနီေလ၏။
 @@@~~~~~~~@@@~~~~~~~@@@
စိတ္ကို အတန္တန္ထိန္း၍ ကားေမာင္းေနရင္းမွ ပါးျပင္ေပၚသို႔ မ်က္ရည္မ်ား ေပါက္ေပါက္က် လာသည္။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္၊ ၿမိဳင္ နားမလည္ပါ။ "သူမ"ဆိုရင္ သည္လိုမ်ိဳး ငိုမွာ မဟုတ္။ မဟုတ္ေသးပါဘူး၊ ၿမိဳင္ ငိုတာမွ မဟုတ္တာဘဲ။ မ်က္ရည္တို႔ အလိုလို စီးက်ျခင္းသာ။ ၿမိဳင္ ႀကိဳးစား၍ ၿပံဳးသည္။ ဂေရစ့္ကို ႏိူင္ခဲ့ၿပီပဲ။ "သူမ" ေၾကနပ္မွာပါ။ ၿမိဳင္က ၿမိဳင္မွ မဟုတ္တာ။ ၿမိဳင္၌ ၿမိဳင့္စိတ္၊ ၿမိဳင့္ကိုယ္ဟူ၍ မ႐ိွေတာ့။ အားလံုး “သူမ”စိတ္၊ “သူမ”ကိုယ္ပင္။
အစစ အရာရာ “သူမ”မ်က္လံုး၊ “သူမ”အျပံဳး၊ “သူမ”စတိုင္လ္တို႔အား ႐ူး႐ူးမူးမူး အတုခိုးခဲ့ေသာ ၿမိဳင့္အတြက္ ျပန္လည္ေပးဆပ္လိုက္ရေသာ ေၾကးကျဖင့္ ႀကီးျမင့္လြန္းလွပါသည္။ ယခုေတာ့ ၿမိဳင့္ႏွလံုးသားကိုပင္ ၿမိဳင္ မပိုင္ေတာ့။ ၿမိဳင့္ႏွလံုးသားသည္ “သူမ”၏ႏွလံုးသား ျဖစ္၍ ေနခဲ့ၿပီ။
နည္းနည္းကေလးမွ မရိပ္မိ၊ မသိ႐ိွခင္မွာပင္ ခ်စ္တတ္ေသာ ၿမိဳင့္ႏွလံုးသားတို႔ကို “သူမ”က သိမ္းႏႈတ္ ခိုးယူသြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။




19 comments:

  1. မခ်စ္...
    အစ္မကိုအတုခိုးရင္ေကာ..
    ညီမဘာျဖစ္သြားႏိုင္လဲဟင္..:P
    မိစံ

    ReplyDelete
  2. တို႔လိုပဲ အသဲမာသူႀကီး ျဖစ္သြားမွာေပါ့ မံစိရယ္...:)

    ReplyDelete
  3. ဟင္ မၾကီးခ်စ္က အသဲမာတယ္လား... (ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါလ်က္ ေရးသြားသည္)

    ReplyDelete
  4. မမင္း@ ဟဲဟဲ ဟဲဟဲ...

    (ေခါင္းကိုတြင္တြင္ခါလ်က္ ရယ္သြားသည္)

    ReplyDelete
  5. “ႏႈတ္ခမ္းကေလး နဲနဲမ်ားရဲလြန္းေနသလား” အဲဒီေနရာေလးဖတ္ရင္ မၾကီးႏႈတ္ခမ္းကိုျမင္ေယာင္မိသြားတယ္....။ ဒါေပမယ့္ တို႔အမကႏႈတ္ခမ္း နီညိဳရင့္ရင့္နဲ႔ဆို ပိုလွမွာေသခ်ာတယ္....။

    ReplyDelete
  6. ျမိဳင္ရဲ႕ ပံုကို ပံုေဖာ္ထားတာဖတ္ျပီး ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္ေယာင္မိတယ္
    ျပီးေတာ႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ မာနၾကီးၾကီးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လည္း ေခ်ာေမာလွပမဲ႕ မိန္းခေလးေနာ္။
    ဒါေပမဲ႔... သူမ်ားကို အတုခိုးရင္း ကိုယ္႕ႏွလံုးသားကိုပါ ကိုယ္မပိုင္ေတာ႔တာေတာ႔ ဝမ္းနည္းစရာရယ္.

    ReplyDelete
  7. ဇတ္သိမ္းေလး လွတယ္ အမ ခ်စ္ၾကည္ေအး...၊ ျမန္မာ ဗီဒီယိုေတြ ထဲကလို ငိုယိုၿပီး၊ အတင္း ကားေမာင္းထြက္၊ ကားတိုက္၊ ေအာက္ပိုင္းေသ၊ ေနာင္တရ၊ ရဲရဲရဲ႕ အၾကင္နာမွာ ေပ်ာ္က်...အဲ...အဲဒီလို ေတြမ်ား ျဖစ္သြား မလားလို႔ (တဆိတ္ကေလး) စိုးရိမ္သြား ေသးတယ္။ းD

    ReplyDelete
  8. ဖတ္ၿပီးတာ ၾကာလွရွိၿပီ း) ဟိုေန႔က ပန္ဒိုရာမွာ PDF ေလးဆဲြၿပီး ဖတ္ထားတာ။ ေရးဟန္ကေတာ႔ ေရလည္မိုက္တယ္။ ၾကိဳက္တယ္။ ဆရာမၾကီး ၾကည္ေအးေရးဟန္နဲ ႔ေတာ္ေတာ္ဆင္သဗ်။

    ReplyDelete
  9. ညီမ ခ်စ္ၾကည္

    အသဲမာတာလား ယံုဘူးေနာ္
    အေမွာင္ဘက္ျခမ္းထဲက ေမွာ္ဝင္ေလာင္းရိပ္ ေအာက္မွာ ညီမ ခ်စ္ၾကည္ ၾကာၾကာမေနဘူးလို႕ ယံုၾကည္ေနတယ္


    ေရႊစင္ဦး

    ReplyDelete
  10. ငယ္ငယ္တုန္းက သူ႔စာေတြ မဖတ္ခဲ့ရလို႔ ေတာ္ေသး...ကိုယ့္ႏွလံုးသားေလး ေလာင္းရိပ္မိခံရရင္ ဒြက္ခ

    မွ။
    ေဒါင္ေဒါင္ျမည္တဲ့ အသည္း

    ReplyDelete
  11. ဇာတ္သိမ္းေလးေကာင္းသဗ်.....မခ်စ္ ။ ေရးဟန္ကၾကည္ေအးဟန္လႊမ္းေနတယ္။

    ReplyDelete
  12. ဖတ္လို႕ေကာင္းခ်က္ေတာ္...

    ေၾသာ္...ၿမိဳင္...ၿမိဳင္....
    ကိုယ့္အသည္းကိုယ္မပုိင္ေလာက္ေအာင္ေတာင္ ေလာင္းရိပ္မိရသလားကြယ္...ဆုိးပ

    ဂ်င္းစုတ္

    ReplyDelete
  13. အားပါးပါး... ဘာေျပာရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။

    ReplyDelete
  14. မာႏိုင္ဘူး..မမခ်စ္ .
    မ်ားအသည္းကေတာ႕ေပ်ာ႕တယ္
    ဒါဘဲ ..း)

    ခင္တဲ႕
    ညီမ
    မဒိုးကန္

    ReplyDelete
  15. အသဲမာတယ္လို႔ ထင္ရသူေတြရဲ႕ အတြင္းသ႑ာန္က ပိုႏူးညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မသိစိတ္နဲ႔ အားနည္းခ်က္ကို ဖံုးကြယ္ထားတယ္လို႔ ယူဆမိတယ္ း)) မဟုတ္ရင္ ထင္ေၾကးမို႔ စိတ္ဆိုးနဲ႔ေနာ္။
    စိတ္ဓာတ္အစဥ္ၾကည္လင္ေအးျမပါေစကြယ္။

    ေမတၱာျဖင့္
    အန္တီတင့္

    ReplyDelete
  16. ညီမမိုး>.ႏႈတ္ခမ္းနီ နီညိဳရင့္ရင့္...ဟီး အဲဒါဆိုးၿပီး ပါးစပ္ေစ့ရမွာ မႈတ္ေတာ့ဘူး...

    ေခ်ာ>ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မိန္းကေလးငယ္ေတြက ယူသင့္တာကို မယူဘဲ၊ အတုမခိုးသင့္တာကိုမွ လိုက္တုတတ္ၾကတာေလ...

    ကိုညီလင္းသစ္> ေျပာသလိုဆိုရင္ေတာ့ အရမ္းကို ဇာတ္နာသြားၿပီ...ဟဟဟ

    မယ္ဆိြေရ> ဆရာမႀကီးကိုေတာ့ လံုးလံုး မမီေပါင္ဗ်ာ...ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ ေက်းေက်းစ္

    အမဇင္> ေနဘူး၊ ေမွာ္ဝင္ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာေတာ့ ၿမိဳင့္ကိုပဲ ထားခဲ့မွာ...

    သီတာ> ခုလည္း မန္းေလးသားႀကီးရဲ႕ ေလာင္းရိပ္မိေနတာ မႈတ္လား ခိြ

    ကိုတီတီေအ> ေက််းဇူးပါဗ်ိဳးး တကယ္ေတာ့ ဆရာမႀကီးစာေတြထက္ ကဗ်ာေတြကို ပိုစဲြလမ္းခဲ့တာ၊ ေလးလံုးစပ္ေတြေလ...

    ဂ်င္းစုတ္> ဟုတ္ပါ့ေတာ္ ေပ်ာ့လြန္းတယ္ ကိုယ္တို႔နဲ႔မ်ား လဲလိုက္ခ်င္တယ္ကြာ...

    ကိုေသာမတ္> အားပါး ဘာျပန္ေရးရမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး...

    မဒိုးကန္> ေပ်ာ့မွန္းသိပါတယ္ ကိုရင္သာေပ်ာ့ကေတာ္ရယ္...

    အန္တီတင့္> ကိုယ့္ထက္အေတြ႔အၾကံဳရင့္သူဆိုေတာ့ ထင္ေၾကးက မမွားႏိူင္ပါဘူးေလ။ အသဲသာမာတယ္ ေျပာတာ၊ မ်က္ရည္က အရင္က်တာ...ဟီးဟီး:)

    ReplyDelete
  17. “ သူခိုး ” ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အေၾကာင္းအရာ ေရြးခ်ယ္ထားပံုေလးက ထူးျခားေနတယ္။ ဥစၥာခိုးယူခံရတာက ျပန္ျဖည့္တင္း လို႔ရေသးတယ္။ ေလးစား၊ ႏွစ္သက္၊ အားက်ရင္းကေန မိမိရဲ႕ စိတ္၊ အမူအက်င့္ေတြပါ ခိုးယူျခင္း ခံထားရလိုက္တာကို
    ေဖာ္ျပသြားတာေလး ႏွစ္သက္မိတယ္။

    (Comment ေတြ ေပးလို႔ ရေနျပန္ၿပီ မခ်စ္ေရ..။ ဒီေန႔ ထီထိုးဦးမွ... :)

    ReplyDelete
  18. မေရ... ဖတ္ေနယင္းရဲ႕ ဆရာမၾကည္ေအး ေရးဟန္အတုိင္းပဲလုိ႔ ေတြးေနမိတာ။ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနရသလုိပဲ တစ္ကြက္ၿပီးတစ္ကြက္ မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ၿပီး ဖတ္သြားတယ္။

    ReplyDelete
  19. ေဒါင္းလို႕မရတာ ဆိုးတယ္..ကူပါကယ္ပါ

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...