“လာ လာ တက္ထား အစ္မႀကီး တိုးထား၊ အထဲထိ ဝင္ထား၊ ခဏေလး ခဏေစာင့္မယ္
ဆရာေရ၊ ဟိုးမွာ ေျပးလာေနတယ္”
“မင္းလမ္း လမ္းဆံု ျမလမ္း ေရႊဂံုတိုင္ ဗဟန္းသံုးလမ္း ေယာက္လမ္း
ဘူတာႀကီး ဆူးေလ လိုက္မလား၊ ဆူးေလ ဆူးေလ ဆယ့္ႏွစ္လံုးတန္းဆင္းမွာ ျပင္ထားမယ္”
ကားက ရံုးခိ်န္မို႔ ဘတ္စ္ကားတစ္စီးဆိုတာထက္ ငါးေသတၱာတစ္ဘူးလို….။
“အစ္မ ေပး ျခင္းေတာင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ထားေပးရမလား”
ထိုင္ေနေသာ လူငယ္အေမးကို ရပ္ေနေသာ အမ်ိဳးသမီးက ေခါင္းခါျပသည္။
“ရွင္ ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဟိုဘက္နည္းနည္းတိုးပါဦးေတာ့လား၊
ဒီမွာ လူက ရွင့္ရင္ခြင္ထဲ ေရာက္ေတာ့ မယ္၊ ကတည္းမွ…”
အမ်ိဳးသားက ဘုၾကည့္ၾကည့္ရင္း ကိုယ္လံုးကို ဂဏန္းေရႊ႕ေလး ေရႊ႕ေပးလိုက္သည္။
သို႔ေသာ္ ယခင္အတိုင္း၊ ေရြ႕ကား မေရြ႕။
ေရွ႕မွာ အဘိုး၊ အဘြား၊ လူလတ္ပိုင္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကေလးႏွစ္ေယာက္
အေျပးလာေနၾကတာမို႔ ယာဥ္ေမာင္းကို ရပ္ခိုင္းရင္း အဘိုးႀကီးႏွင့္ အဘြားႀကီးကို လက္ေမာင္းမွ
ဆြဲတင္၊ ခါးမွလည္း တြန္းတင္ေပးလိုက္ရသည္။
“ေရာ့ သံုးေယာက္အတြက္ သံုးရာယူထား”
“အစ္ကိုရာ ကေလးႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္စာေတာ့ ေပးပါဗ်ာ”
အဘိုးႀကီး၊ အဘြားႀကီး၊ လူလတ္ပိုင္းႏွင့္ ၅ႏွစ္အရြယ္ ကေလးတစ္ေယာက္၊
၁၂ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္မို႔ ကၽြန္ေတာ္က ၄ေယာက္စာ ေတာင္းလိုက္သည္။
“ဟာဗ်ာ ခင္ဗ်ားဟာက တစ္ျခားလူေတြဆို မေတာင္းဘူး၊ ခင္ဗ်ားက်မွ
ကေလးေတြအတြက္ ေတာင္းစရာလားဗ်ာ”
“အစ္ကိုေလးရာ ကေလးက ႏွစ္ေယာက္ေလဗ်ာ၊ တစ္ေယာက္စာေတာ့ ေပးမွေပါ့”
“မေပးဘူးကြာ၊ ေရာ့ သံုးေယာက္စာ ႏွစ္ရာျပန္အမ္း၊ ယူခ်င္ယူ၊ မယူခ်င္ေန”
“ကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္စာပဲ ေတာင္းတာပါဗ်၊
တစ္ေယာက္စာေတာ့ ေပးပါ၊ ေရႊဂံုတိုင္ ဗဟန္းသံုးလမ္း ေယာက္လမ္း ဘူတာႀကီး ဆူးေလ လိုက္မလား၊
ဆူးေလ ဆူးေလ လာထားေနာ္ ခဏေလး ဆရာေရ ေနာက္က တက္ေနတုန္း”
“မေပးဘူးကြာ၊ မင္းေတာ့လား ခဏေနဦး၊ ငါ ဗဟန္းဆင္းမွ သိမယ္”
“ဟဲ့ ေတာ္ၾကပါေတာ့ဟယ္၊ ေငြေလးတစ္ရာနဲ႔ ျဖစ္ေနလိုက္ၾကတာ၊ ကဲ
ကဲ အဲဒီကေလးတစ္ေယာက္စာ အတြက္ ေငြတစ္ရာ ငါ့ဆီကသာ ယူလိုက္ပါ။ ေရာ့ ငါ့အတြက္တစ္ရာနဲ႔ ေပါင္းၿပီး ႏွစ္ရာ ယူလိုက္၊
ေရွ႕မွတ္တိုင္က် ငါဆင္းမွာ”
“မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ေပးစရာ”
မိန္းမႀကီးက ထိုလူကို မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးသည္။ မိန္းမႀကီးလက္ထဲက
ႏွစ္ရာတန္ကို ျပံဳးၿပီးယူလိုက္ရင္း ကေလးႏွစ္ေယာက္အေဖကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ထိုသူက
ရန္လိုဟန္ရွိေနေသးသည္။ မတတ္ႏိူင္၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို မၾကည့္မိေအာင္ ေနလိုက္ရသည္။ ၾကာရင္
ဆြဲထိုးမိေတာ့မည္။ ၿပီးရင္ စပါယ္ယာအဆိုးပဲ ျဖစ္ဦးမည္။ လူေတြက သည္လိုပါပဲ။ စပါယ္ယာက
သေဘာေကာင္းေတာ့လည္း ခရီးသည္ေတြက ဆိုးခ်င္သည္။ မိန္းမ မီးပူမတိုက္အား၍ တိုက္မေပးလိုက္ေသာ
ယူနီေဖာင္းရွပ္လက္တိုအျပာကို လက္ျဖင့္ဆြဲဆန္႔ရင္း ကားေနာက္ေပါက္ကတက္ေသာ ခရီးသည္မ်ားထံ
ကားခေတာင္းရန္ ျပင္လိုက္သည္။
“ေဟ့လူ ခင္ဗ်ား ေမ့ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသလား၊ က်ဳပ္ ငါးရာတန္
ေပးလိုက္တာ။ ႏွစ္ရာျပန္အမ္းဦး”
ကေလးအေဖက ပိုက္ဆံမရွိလို႔ မဟုတ္၊ ငါးရာတန္ေတာင္ ေပးထားေသးတာ၊
ကေလးႏွစ္ေယာက္စာသာ မေပးခ်င္လို႔ ကပ္သပ္ေနျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္ေျပာမေနေတာ့။
ခုနက မိန္းမႀကီးေပး သြားေသာ လက္ထဲက ႏွစ္ရာတန္တစ္ရြက္ကို အမ္းေပးလိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ အေတာ္မိုက္ရိုင္းပါလား၊ ခင္ဗ်ားႏွစ္ရာတန္ကိုလည္းၾကည့္ဦး၊
ဒီေလာက္ ထက္ျခမ္းႀကီးျပဲေနတာကို တိတ္နဲ႔ ကပ္ထားတာ၊ ျပန္လဲေပးဗ်ာ”
ဟာ….၊ ဒီလူ အေတာ္လြန္ပါလား၊
ေပးတဲ့သူေတြကလည္း ဒီေငြေတြပဲ ေပး၊ သံုးတဲ့သူေတြကလည္း ဒီေငြေတြပဲ သံုး၊ ဒီေငြေတြပဲ လည္ပတ္ေနရတဲ့ဟာ၊
ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ျဖစ္သြားရသည္။ မတတ္ႏိူင္ျပန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက
အသစ္ဆံုးျဖစ္မည္ထင္ရေသာ တစ္ရာတန္ ၂ရြက္ကမ္းေပးလိုက္သည္။
မ်က္ေစ့ထဲမေတာ့ ႏွစ္ရာတန္အျပဲႀကီးကို
ေစတနာဗလပြႏွင့္ ေပးသြားေသာ ေစတနာရွင္မိန္းမႀကီးကိုသာ
ေျပးျမင္မိေတာ့သည္။
ေျပးျမင္မိေတာ့သည္။
ေအးေလ ဒီေငြေတြပဲ သံုးေနရတာကို....
မိန္းမႀကီးအလြန္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလြန္၊ ထိုလူလည္း နည္းနည္းေတာ့ လြန္သည္ဆုိေပမဲ့ လြန္ေတာ့ မလြန္…..။
မိန္းမႀကီးအလြန္ မဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မလြန္၊ ထိုလူလည္း နည္းနည္းေတာ့ လြန္သည္ဆုိေပမဲ့ လြန္ေတာ့ မလြန္…..။
