Monday, July 30, 2012

အိုးကဗ်ာ


တစ္ေယာက္ႏွႈတ္ခမ္းကို
တစ္ေယာက္က ထိတိုင္းသာ
နမ္းၾကတာပါလို႔ ဆိုၾကရင္
ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းဖူးခဲ့ၾက….။

ဘ၀ႀကီးကိုက…
လိုရာပံုသြင္း  ခပ္ျပင္းျပင္းမီးဖုတ္
အေျခာက္ခံ စဥ့္ေရသုတ္ၿပီးမွ…
တခါတေလ လက္သင့္ရာအေရာင္ျခယ္ၿပီးမွ
ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္ မြမ္းမံခံၾကရ…..။

အိုးခ်င္းထားလို႔သာ အိုးခ်င္းထိခဲ့ရတဲ့ေနာက္
ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔ဖို႔မ်ား မႀကိဳးစားစမ္းပါနဲ႔ရွင္
ကံတူအက်ိဳးေပးေတြ ျဖစ္လာၿပီးမွပဲခပ္ရဲရဲေပါ့... 
ဘယ္ေတာ့လဲဆိုရင္
ေငြရွင္ေၾကးရွင္ေတြ မ်က္ေစ့က်လို႔ သိမ္းပိုက္ခံၾကရတဲ့အခါ
ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မလမ္းထြင္၊  ရွင္လည္း ရွင့္လမ္းေလွ်ာက္
တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ၊ ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကရတဲ့အခါ…

တစ္ခုေတာ့ အမွတ္ရပါ…
ကၽြန္မတို႔က ပင့္သက္ရွႈခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး
ဒါ  ေသခ်ာတယ္…
ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းဖူးခဲ့ၾက….။

***ဆိုက္ဒ္ဘားက Sound cloud မွာ ကဗ်ာရြတ္ထားတာေလး ရွိပါတယ္။ အတူ တြဲဖက္နားေထာင္ ခ်င္ရင္ေပါ့....း)


Thursday, July 26, 2012

သူမ၏ေကာင္းကင္

တစ္  ႏွစ္  သံုး  ေလး  ငါး  ေျခာက္  ခုႏွစ္ ရွစ္ ကိုး.....

ဟိုး ေကာင္းကင္ေပၚမွာ ၾကယ္ကေလးေတြ...။ လက္လက္  လက္လက္နဲ႔။ ေအာ္...ဒီည ၾကယ္ညီလာခံရွိတာပဲ...မိုးေကာင္းကင္ႀကီးေပၚ ေမာ့ၾကည့္လိုက္တိုင္း ၾကယ္ကေလးေတြကို ျမင္ေနရတဲ့ ဒီေနရာေလးက္ို ကၽြန္မ သိတ္ႀကိဳက္တာပဲ သိလား။ တခါတေလမ်ား သက္တန္ခံုးႀကီး ကိုေတာင္ ေတြ႔ရေသးတာ။ ၾကယ္ကေလး ႏွစ္ပြင့္  ဟိုးမွာ၊ ေနပါဦး သူတို႔က ခ်စ္သူေတြမ်ားလား... ဟင့္အင္း ၾကယ္မကေလးေရ မင္းခ်စ္သူကိုေလ မယံုနဲ႔ေနာ္၊ ကၽြန္မက ေစတနာနဲ႔ ေျပာတာ....။

တစ္ဆယ္  ဆယ့္တစ္ ဆယ့္ႏွစ္  ဆယ့္သံုး  ဆယ့္ေလး ဆယ့္ငါး....

ခ်စ္သူဆိုလို႔...ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မခ်စ္သူကေလ သိတ္ၾကည့္ေကာင္းတာ။ သူ႔မ်က္ႏွာ အင္း...သူ႔မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ ခုေနမွာ သိတ္မမွတ္မိႏိူင္ေတာ့တာ အံ့ၾသစရာ။ ကၽြန္မ သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာ၊ ထင္တယ္။ တခါတေလ ႏုညံ့သေလာက္ တခါတေလေတာ့ သူ႔မ်က္နွာက မုန္တုိင္းတစ္ခုလို ေၾကာက္မက္ဖြယ္ရာ။ အို ၾကည့္စမ္း ေမ့ေနလိုက္တာ၊ တကယ္ဆို ကၽြန္မတို႔က ခ်စ္သူေတြထက္ပိုခဲ့ၾကတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔မွာ လက္ထပ္စာခ်ဳပ္ေလး ရွိခဲ့တာ။စာခ်ဳပ္...အဲ  အဲဒီစာခ်ဳပ္ ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ့္။ ကၽြန္မ စဥ္းစားလို႔ ရရင္ အဲဒီအေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပမယ္ေနာ္။ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာထက္ ကၽြန္မ သတိရေနမိတာက ကၽြန္မမ်က္ႏွာ၊ ကၽြန္မမ်က္ႏွာမွာ ဖူးေယာင္ေနတဲ့၊ ညိဳမဲစြဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ။ တစ္ညလံုး အိပ္မရေအာင္ အသားေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ၿပီး ေၾကာက္ခဲ့ရတဲ့ ညေတြ။ အား  ေမ့သြားျပန္ၿပီ...။ ေနပါဦး....

ဆယ့္ငါး  ဆယ့္ေျခာက္  ဆယ့္ခြန္  ဆယ့္ရွစ္ ဆယ့္ကိုး  ႏွစ္ဆယ္....

အေမက သိတ္သနားစရာေကာင္းတာ။ အေဖက မိုဟာမက္အလီနဲ႔ ညီအစ္ကို ဘယ္ႏွစ္၀မ္းကြဲဆိုလား။ လက္သီးထိုး သိတ္ေတာ္တယ္။ အေဖမူးလာတိုင္း အေမ့မ်က္ႏွာက အေဖ့ရဲ႕ေရွ႕မွာ ဖြဲအိတ္တစ္အိတ္လို။ အေဖက အေမ့ကို ရိုက္၊ ကၽြန္မက ကၽြန္မလက္ေသးေသးေလးနဲ႔ အေဖ့ကို၊ အဲ ကၽြန္မလက္လွမ္းမီွရာ အေဖ့ ေျခေထာက္ေတြကို ေနာက္ကေန တဖတ္ဖတ္လွမ္းရိုက္။ အေဖ အေမ့ကို မရိုက္ပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္၊ ကၽြန္မေျပာလည္း အေဖက ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ကၽြန္မ ငိုတာပဲ။ အေမလည္း ငို ကၽြန္မလည္း ငို၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဖက္ၿပီး ငိုခဲ့ၾက။အား....ကၽြန္မ ျပန္ေတြးတိုင္း ရင္ေတြ လွပ္လွပ္ လွပ္လွပ္နဲ႔ ေခါင္းေတြမူးမူးလာတာပဲ။ အင္း ေမ့ျပန္ၿပီ။ ၾကယ္ကေလးေတြ ဘယ္ႏွစ္လံုး ရွိပါလိမ့္။

တစ္  ႏွစ္  သံုး  ေလး  ငါး  ေျခာက္  ခုႏွစ္ ရွစ္...

ဟင့္အင္း  အေမ၊ ကၽြန္မ ေယာက်ာ္းမယူခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့တာ။ အေမက သမီးရယ္ အေမမရွိရင္ ေလာကႀကီးထဲ အေမ့သမီးေလး တစ္ေယာက္ထဲရယ္ တဲ့။အေမေပးစားတဲ့ ေယာက်ာ္းရၿပီး သိတ္မၾကာဘူး၊ သူလည္း ကၽြန္မအေဖနဲ႔ တူတူလာတယ္။ မိုဟာမက္အလီေဆြမ်ိဳးေတြပဲ တဲ့၊ သူက။
အေမ... ကၽြန္မ အေမ့ကို သတိရလိုက္တာ၊ အေမ သိတ္နာက်င္ခဲ့မွာပဲေနာ္။ ကၽြန္မ ခံစား တတ္ခဲ့ၿပီ။ ႏွႈတ္ခမ္းက ေသြးစေတြကို သုတ္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို မွန္ထဲျပန္ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို ကၽြန္မ မျမင္ရဘူး။ ကၽြန္မ ျမင္ေနရတာက အေမ့မ်က္ႏွာ။ ဖူးေယာင္ေနတဲ့ အေမ့မ်က္ႏွာ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအေဖရဲ႕ မ်က္ႏွာ။ ေသြးအိုင္ထဲက မ်က္ႏွာ။ အေမ့ကိုရိုက္ရာက အေမက နာက်င္လြန္းလို႔ လက္တုန္႔ျပန္တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ အေမ့လက္ထဲမွာ ရွိတာက မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ဓါးတစ္ေခ်ာင္း။  ေသြးအိုင္ေတြထဲ လဲက်ၿပီး မဲ့ရြဲ႕ေနတဲ့ အေဖ့မ်က္ႏွာ။ အား.... ကၽြန္မ သိတ္ေၾကာက္တာပဲ။ အေမ့ကိုလည္း ေၾကာက္တယ္။ ဘယ္ေရာက္သြားပါလိ္မ့္ ကၽြန္မရဲ႕ ၾကယ္ကေလးေတြ...။ သူတို႔ေတြက ကၽြန္မရဲ႕ အျမဲတမ္း အေဖာ္။ ေခါင္းေတြ မူးလာျပန္ၿပီ။ ကၽြန္မ သိတ္စိတ္ညစ္တာပဲ။

ကိုး တစ္ဆယ္  ဆယ့္တစ္ ဆယ့္ႏွစ္  ဆယ့္သံုး  ဆယ့္ေလး ဆယ့္ငါး....

ခဏခဏေမ့တတ္တာပဲ။ ကၽြန္မေလ ခုတစ္ေလာ၊ စားလည္း သိတ္စားတာပဲ။ စားစရာအတြက္လား ပူစရာမလိုပါဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ အဆင္သင့္။ ေနစရာဆိုလည္း အိပ္ယာေပၚကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္တာနဲ႔ ၾကယ္ကေလးေတြကို လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ေနရာ။ ကၽြန္မေခါင္းေပၚမွာ ေကာင္းကင္မ်က္ႏွာ အျဖဴေရာင္။ ဘယ္မွာ ျပာလို႔လဲ ေကာင္းကင္ႀကီးက။ ဒီတစ္ခါ ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚက ေလွကားတစ္စင္း ခ်ခိုင္းရမယ္။ အဲဒီေလွကားနဲ႔ ကၽြန္မေကာင္းကင္ထဲ သြားမယ္။ အဲဒီမွာ အေမ ရွိခ်င္ ရွိမွာ။ အို  မဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္မ အေမ့ကို ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရတာက  ေဘးမွာ ရဲသားႏွစ္ေယာက္ ျခံရံလို႔။ သူတို႔ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ ကို ျပံဳးျပံဳးႀကီး လိုက္သြားတဲ့ အေမ။ အဲ့ေနာက္ပိုင္း အေမနဲ႔ ကၽြန္မ မေတြ႔ၾကရေတာ့ဘူး။

ေဒါက္ ေဒါက္

ေဟာ...သူတို႔ လာၾကၿပီ။ ကၽြန္မတံခါးဖြင့္ေပးေပး မေပးေပး သူတို႔ ၀င္လာၾကတာပဲ။ အဲဒီလူေတြကို ကၽြန္မ မုန္းတယ္။
ဘယ္လိုလဲ ဒီေန႔ ေနေကာင္းလား မခင္ျမေမ

ကၽြန္မ မုန္းလိုက္တာ။ ေနေကာင္းလို႔ေပါ့ မေတြ႔ဘူးလား။ အပိုေတြ။

ကဲ မခင္ျမေမ ခဏေလး အိပ္ရာေပၚက ထလိုက္ပါဦး၊ ဒီေန႔ေန႔လည္ အလွဴရွင္ေတြ လာမယ္။ ေရမိုးခ်ိဳးရေအာင္ေနာ္

အို မခ်ိဳးခ်င္ပါဘူး။ ကၽြန္မစိတ္ထဲက ေျပာလိုက္တာ။ ခုထိ ကၽြန္မ သူတို႔ကို စကားတစ္လံုးမွ ျပန္မေျပာရေသးဘူး၊ ေရခ်ိဳးမလို႔တဲ့။ ကၽြန္မ အ၀တ္အစားေတြ လာခၽြတ္ယူတယ္။
ကၽြန္မ ဘာမွ ေျပာမေနဘူး။ အဲဒီလူမ်က္ႏွာကို အားရွိသေလာက္ ကုတ္ဖဲ့ ပစ္လိုက္တယ္။

အား  နာတယ္ဟ၊ ဒီေကာင္မ အေတာ္ဆိုးလာၿပီ။ သူ႔ကို တစ္ခန္းခြဲထားတာ ေတာ္ေသးတယ္

မခင္ျမေမ  မခင္ျမေမ  စိတ္ကိုထိန္းပါ။  စိတ္ကို ထိန္းပါေနာ္။  ေရာ့ေရာ့  ဒီေဆးေလး အရင္ေသာက္လိုက္....

တစ္ ႏွစ္ သံုး ေလး ငါး ေျခာက္.....

ကမ္းေပးလာတဲ့ ေဆးေတြကို ပုတ္ခ်၊  ေကာင္းကင္ႀကီးေပၚေမာ့ၾကည့္ရင္း ကၽြန္မရဲ႕ ၾကယ္ကေလးေတြကိုပဲ ဆက္ေရေနလိုက္တယ္.....


Wednesday, July 18, 2012

မွာတမ္း

မိတ္ေဆြေရာင္းရင္း  အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႔ ေပ်ာ္စရာ  ရႊင္စရာ
ေျပာဆိုရင္းႏွီး  ေပါင္းသင္းျငင္းခုန္
ဆဲဆိုရန္ျဖစ္  ေအာ္ဟစ္ဆူပြ
ေရးၾက လိုက္ခ္ၾက မန္႔ၾက ဖြၾကရာ...။

မ်က္ႏွာစာအုပ္လို႔ေခၚတဲ့ ေဖ့စ္ဘုတ္အေကာင့္ ႏွစ္ခုတိတိ ရွိ
သူသူငါငါဆီ ေရးပို႔ မွ်ေ၀ဖို႔ အီးေမးလ္လို႔ေခၚတဲ့ စာတိုက္ပံုးႀကီး ငါးခုတိတိ ရွိ
ေဒါ့ကြန္းနဲ႔ဆံုးၿပီး ေရးခ်င္ရာေရးေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ႀကီး တစ္ခုတိတိ ရွိ
ဟိုရိုက္  ဒီရိုက္ စိတ္ကူးတည့္ရာ၊ ခလုတ္ႏွိပ္တိုင္း အရာထင္ရာ၊ ရိုက္ထားတဲ့ပံုေတြ တင္စရာ ဖလစ္ကာတစ္ခုတိတိ ရွိ
၀ါသနာအရ မဆိုရမေနႏိူင္၊ ေတာင္ေအာ္ ေျမာက္ေအာ္ အသံသြင္းတင္ပစ္လိုက္ အသံတိမ္တိုက္တစ္ခုတိတိ  ရွိ

လာထား...
ဖရီးဆို ဖြင့္  ဖရီးဆို ဖြင့္  ဖရီးဆို ဖြင့္ 
ဖြင့္  ပြင့္  ဖြင့္  ပြင့္နဲ႔
တအုံးအံုး  တရုန္းရုန္း  သံုး သံုးလာလိုက္တာ...။

မွာထားခဲ့ပါရေစ
ငါ မေသခင္...ငါ့ျဖစ္တည္မွႈ ငါ မေမ့ခင္...
ငါ့အုတ္ဂူေပၚ အမွတ္တရ ေရးထိုးထားရစ္...
ဖရီးမ်ားသံုး  ျပဳံးျပံဳးကေလး  ခ်စ္ၾကည္ေအး
ဖဘ  အီးေမးလ္ ေဒါ့ကြန္း ဖလစ္ကာ အသံတိမ္တိုက္တို႔၌ ေပ်ာ္ေမြ႔သူ...
တခါတခါ ၀င္ခြင့္စကားလံုး ပါ့စ္၀ါ့ဒ္မ်ား ေမ့ေမ့ေနတတ္သူ...
ဗာက်ဴရယ္ကမာၻမွာ တေမ့တေမာ ေမ်ာပါရာက အခ်ိန္ေတြနဲ႔ အဆက္ျပတ္သြားတတ္သူ...
သူ....သူ...

အာ-အိုင္-ပီ-ခ်စ္-ၾကည္-ေအး...


 

Saturday, July 14, 2012

ေနာက္ထပ္တစ္ခါ…

ရွင္တို႔အတြက္ေတာ့ မသိဘူး၊ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေတြ႔ေနက် ေဈ းဆိုင္တစ္ဆိုင္ ပိတ္သြားတာ ျမင္ရရင္ စိတ္ထဲ အေတာ္ေလး မေကာင္းဘူး။ တစ္ေန႔ ကၽြန္မသြားေနက် ေရွာ့ပင္းေမာထဲေရာက္ေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ပိတ္သြားတာ ေတြ႔ရတယ္။ အဲဒီဆိုင္ေလးက စားေသာက္ဆိုင္အေသးစားေလး။ သူ႔ဆိုင္မွာ ထမင္းရတယ္၊ ၾကက္ေၾကာ္တို႔၊ ၾကက္ကင္တို႔၊ ၾကက္အူေခ်ာင္းတို႔၊ ေနာက္ Snack အျဖစ္စားႏိူင္တဲ့ finger foods လိုဟာမ်ိဳး၊ ထုတ္ထိုးေလးေတြလည္း ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေခါက္ဆြဲေၾကာ္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ေတြလည္း ေတြ႔မိတယ္။ သူ႔ဆိုင္ေလးက ေထာင့္ဆိုင္ေလး၊ ထိုင္ခံုရယ္လို႔လည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိဘူး။ ဆိုင္မွာ ထိုင္စားေနတဲ့သူကလည္း နည္းတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ အဓိကက အလုပ္ကအျပန္ ထုတ္သြားၾကတဲ့သူေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ၿပီးေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလး။ အဲဒီ့ဆိုင္ေလး အခု ပိတ္သြားၿပီ။

ကၽြန္မ အဲဒီဆိုင္ေလးက အစားအေသာက္ေတြ ၀ယ္ဖူးတယ္။ ၾကာဇံေၾကာ္၊ ၾကက္ကင္နဲ႔ ထမင္းေတြေပါ့။ သတိထားမိတာ တစ္ခုက အဲဒီဆိုင္က ေဈ းေတာ့ နည္းနည္းေလး ပိုႀကီးတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ သူမ်ားဆိုင္မွာ ၾကာဇံေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ရယ္၊ ေနာက္ထပ္ အသီးအရြက္တစ္မ်ိဳးရယ္အတြက္ သံုးေဒၚလာခြဲ (ဒါကလည္း ေရွာ့ပင္းေမာထဲမွာ မို႔လို႔ပါ) က်သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႔ဆိုင္က ေလးေဒၚလာေလာက္၊ ေလးေဒၚလာနဲ႔ ျပားႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အဲလိုယူတတ္တယ္။ ကၽြန္မ သိသေလာက္ေတာ့ ၀ယ္ယူစားသံုးသူေတြဟာ သူတို႔ႀကိဳက္တဲ့၊ အရသာရွိတဲ့ အစားအစာေတြအတြက္ ေငြေလးနည္းနည္းပါးပါး ကြာတာကို မၾကည့္တတ္ၾကဘူး။ ဒါျဖင့္ ေဈ းႀကီးလို႔ ပိတ္သြားတာလို႔ ေကာက္ခ်က္မခ်ႏိူင္ျပန္ဘူး။ အရသာေၾကာင့္လား။ အင္း အဲဒါေတာ့ ျဖစ္ႏိူင္တယ္။ သူ႔ဆိုင္က အစားအေသာက္ေတြက တစ္ခါစားၿပီးလို႔မွ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္သြားစားၾကရေအာင္ ဆိုတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ သာမန္ပဲ။ ေနာက္ ဆက္ဆံေရး။ ဆိုင္ေရာင္းတဲ့သူ မ်က္ႏွာက မခ်ိဳသာဘူး၊ မာတယ္လည္း မဟုတ္ဘူး ပံုမွန္ပဲ။

ကၽြန္မနဲ႔ ကၽြန္မအမ်ိဳးသား ႏွစ္ေယာက္စလံုးက စားေသာက္ဆိုင္ဖြင့္တဲ့ အလုပ္ကို စိတ္၀င္စားၾကသူျဖစ္ေလေတာ့ အဲလိုျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေလးေတြေတြ႔ရင္ ဘာ့ေၾကာင့္ျဖစ္ႏိူင္လဲဆိုတာကို စိတ္၀င္တစား ေကာက္ခ်က္ ဆြဲမိတတ္ၾကပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ အ၀တ္အထည္ဆိုင္၊ ဖန္စီပစၥည္းေလးေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္၊ ဘာဆိုင္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ပိတ္သြားၿပီဆိုတာ ေတြ႔ရရင္ စိတ္ထဲအေတာ္ေလး မေကာင္းျဖစ္တယ္။ ဒါဟာ သူတို႔အတြက္ေတာ့ က်ရွဳံးျခင္းပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီအေျခအေနမ်ိဳးမွာ သူတို႔ဘက္ကေနၿပီး ျဖစ္ႏိူင္ေျခေတြကို ေတြးၾကည့္ေပးေနတတ္တယ္။

ဆိုင္တစ္ဆိုင္ ဖြင့္ေနက်ေနရာကေန ပိတ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနမွာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိႏိူင္တာေပါ့။ ဆိုင္ျပန္ျပင္ေနလို႔ ခဏပိတ္ထားတာလား၊ ပိုၿပီး က်ယ္၀န္းတဲ့ ဆိုင္ခန္းကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားတာမို႔ ပိတ္လိုက္တာလား။ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ ဒါေတြေၾကာင့္ပိတ္တာဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့ ျပန္ဖြင့္မယ္၊ ဘယ္ကို ေျပာင္းေရႊ႕သြားတယ္ဆိုတာမ်ိဳး၊ ေၾကညာစာရြက္-Notice ကပ္ထားေလ့ရွိပါတယ္။ အေျခအေနမေကာင္းလို႔ အၿပီးပိတ္သြားတာဆိုရင္သာ ဘာမွ ေရးမထားဘဲ ဆိုင္မွာ မီးပိတ္၊ တံခါးပိတ္ထားၿပီး ေနာက္ငွားမဲ့သူကို ေစာင့္ေနဆဲ အေျခအေနမ်ိဳးနဲ႔ ေတြ႔ရတတ္တာ။ ခု ဒီဆိုင္က အဲဒီလို အေျခအေနမ်ိဳး။

ဘာဆိုင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ၊ ဆိုင္ဖြင့္ျခင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေရာင္းသူအေနနဲ႔ ၀ယ္သူဘက္က ေတြးေပးရမွာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။ ပထမဦးဆံုး မျဖစ္မေန ၾကည့္ရမဲ့အခ်က္က ကိုယ္ေရာင္းတဲ့ ကုန္ပစၥည္းအရည္အေသြးနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ေဈ းႏွႈန္းပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ၀န္ေဆာင္မွႈ။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ ပိုမိုထူးျခားေသာ X-factors တစ္ခုခု ရွိဖို႔ပါ။ ၀ယ္ယူစားသံုးသူေတြကို ဘာနဲ႔ ဆြဲေဆာင္မလဲ ဒါက အဓိက က်ပါတယ္။ ေရာင္းကုန္ခ်င္းတူေနရင္ေတာင္ ေရာင္းအားကြာတယ္ ဆိုတာေတြက အဲဒီ အပို၀န္ေဆာင္မွႈေတြေၾကာင့္ပါ။

ပါးနပ္တဲ့ ဆိုင္ရွင္ဟာ ၀ယ္သူ႔အႀကိဳက္ကို သိေနတတ္တယ္။ ၀ယ္သူ ကိုယ့္ဆိုင္ထဲ ၀င္လာတာနဲ႔ ျပန္အထြက္မွာ ကိုယ့္ဆိုင္ကပစၥည္းတစ္ခုခု လက္ထဲပါသြားေအာင္ ေျပာႏိူင္၊ ေရာင္းႏိူင္တဲ့ အစြမ္း၊ ကၽြမ္းက်င္မွႈေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုရင္လည္း ဒီလိုပဲ။ ကိုယ္က လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တယ္ ဆိုပါေတာ့ ပံုမွန္လာေနက် စားသံုးသူ ၀င္လာတာနဲ႔ က်စိမ့္တစ္ခြက္ေဟ့ ဆိုတာမ်ိဳး၊ သူေသာက္ေနက် ဘာဆိုတာကို တန္းကနဲ သိၿပီး မွာေပးလိုက္ျခင္းဟာ စားသံုးသူရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ကိုယ့္အေပၚ အေလးထားျခင္းဆိုတဲ့ ခံစားမွႈေလး ရသြားေစတယ္။ စားသံုးသူေတြရဲ႕ စိတ္အေျခခံကို သိေနဖို႔လည္း လိုေသးတယ္။ ဒါကလည္း မခက္ခဲပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔အားလံုးဟာ လူသားေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒီေတာ့ အေျခခံစိတ္ေတြ တူေနၾကပါတယ္။ ဘယ္သူမဆို ကိုယ့္ကို အေလးထားဆက္ဆံတာကို ႀကိဳက္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ ကုိယ့္ဆိုင္ထဲကို ၀င္လာသူဟာ ဘယ္လိုလူမ်ိဳးပဲျဖစ္ပါေစ။ လက္ဘက္ရည္ တစ္ခြက္ေသာက္ဖို႔ လာတဲ့သူဟာ သူ႔အိတ္ကပ္ထဲမွာ လက္ဘက္ရည္တစ္ခြက္ဖိုးပါလာရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူဟာ King ပါပဲ။ ကိုယ့္ရဲ႕ ၀ယ္ယူအားေပးသူပါပဲ။ သူ႔ကို တူတူတန္တန္ဆက္ဆံရမွာပါပဲ။

ကိုယ့္ဆိုင္ရဲ႕ အဓိကေရာင္းကုန္ အရည္အေသြးကို အျမဲထိန္းထားဖို႔၊ ေဈ းႏွႈန္းသင့္တင့္ဖို႔၊ ၀န္ေဆာင္မွႈေကာင္းဖို႔၊ ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ ၀န္ေဆာင္မွႈေတြနဲ႔ ဆြဲေခၚဖို႔။ ဒါေတြကို အျမဲေစာင့္ၾကည့္ ျပဳျပင္ေပးေနမယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ဆီက ၀ယ္ယူစားသံုးသူေတြဟာ ဘယ္ကိုမွ ေျပးေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဓိကက စားသံုးသူဘက္ကေန ၀င္ၾကည့္တတ္ဖို႔ပါပဲ။ ကိုယ္သာဆိုရင္ ဘယ္လို အရသာ၊ ဘယ္လိုေဈ းႏွႈန္း၊ ဘယ္လို ၀န္ေဆာင္မွႈေတြအေပၚ သေဘာတက် ရွိမလဲ။ ကိုယ့္စားသံုးသူအေပၚ အဲ့ဒီအတိုင္းသာ ၀န္ေဆာင္မွႈေပးပါ။ က်ိန္းေသေပါက္ ေအာင္ျမင္မွာပါပဲ။

စီးပြားေရးတစ္ခုလုပ္လို႔ က်ရွံဳးသြားတဲ့သူေတြအေပၚ စာနာစိတ္နဲ႔ စိတ္ထဲမေကာင္းျဖစ္မိတာနဲ႔အမွ် သူတို႔အတြက္ " ေနာက္ထပ္တစ္ခါ" ဆိုတဲ့ ႀကိဳးစားမွႈအသစ္၊ အခြင့္အလမ္းအသစ္ေတြ ရေစခ်င္ပါရဲ႕….။


Monday, July 9, 2012

ပိုက္ကြန္တစ္စင္းအတြင္း ေနထိုင္ျခင္း

ေသြးမေတာ္ သားမစပ္၊ တစိမ္းတရံစာ ေယာက်ာ္းႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ခုလို တစ္မိုးေအာက္မွာ  တစ္ဆယ့္ႏွႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ အတူတူေနရလိမ့္မယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မေတြးခဲ့မိပါဘူးလို႔ ကၽြန္မက ေျပာရင္ ရွင္တို႔ ဘယ္လိုမ်ား တုန္႔ျပန္မွာပါလိမ့္။ ဒီငတိမ အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏိူင္လိုက္တာလို႔မ်ား မွတ္ခ်က္ခ်ေလမလားပဲ။ တကယ္...၊ ကၽြန္မ တကယ္ေျပာတာပါ။ ဒါဟာ စဥ္းစားေလေလ အံ့ၾသစရာေကာင္းေလေလ။

အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာ မပါဘဲနဲ႔ေတာ့ ဒါဟာ နည္းနည္းကေလးမွ မျဖစ္ႏိူင္တာပါပဲ။ ေသခ်ာတယ္။ သဘာ၀ကိုက မတူတာ၊ ခႏၵာကိုယ္တည္ေဆာက္ပံုကအစ ကြာျခားတာ။ ႀကီးျပင္းခဲ့ၾကရတဲ့ အသိုင္းအသိုင္း ပတ္၀န္းက်င္ အေပၚမူတည္လို႔ အက်င့္စရိုက္ပါ ျခားနားႏိူင္ေသးတာ။ အခ်စ္ေၾကာင့္သာ အရာရာကို အေလွ်ာ့အတင္းေလးနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး လိုတိုးပိုေလွ်ာ့ ေပါင္းခဲ့ၾကလို႔သာ။

သူ႔မွာ ကၽြန္မ မႀကိဳက္တာေတြ ရွိေနသလို၊ ကၽြန္မဆီမွာ သူမႀကိဳက္တာေတြက အပံုအပင္။ လူသားေတြမို႔ မျပည့္ခဲ့ၾကတာ။ ေတာ္ရံု လိုအပ္ခ်က္ေလာက္ကေတာ့ အခ်စ္ကပဲ ျဖည့္ေပးလိုက္တာ။

အခ်စ္ဆိုတာ ႀကိဳးတပ္တူရိယာတစ္ခုသာဆိုရင္ ႀကိဳးညွိျခင္းအတတ္ကို ရွင္တို႔  အင္မတန္ စိတ္၀င္စားဖြယ္ ေတြ႔ၾကရမွာ။ အေလွ်ာ့အတင္းကို လိုအပ္သလို ခ်ိန္ေပးေနရတဲ့ ႀကိဳးကေလးေတြ၊ နားလည္မွႈ၊ စာနာမွႈ၊ အလိုက္သိတတ္မွႈ၊ သစၥာ၊ ျမတ္ႏိူးမွႈ၊ တန္ဘိုးထားမွႈ၊ ေလးစားမွႈ.... ဆိုတဲ့ ႀကိဳး ကေလးေတြ၊ အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ပိုးႀကိဳးကေလးေတြလို နုညံ့တာမို႔ အတင္းအၾကပ္ကိုင္တြယ္ဖို႔ရာ လံုး၀ မျဖစ္ႏိူင္တာ။


လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ျပလို႔ မရတဲ့အရာ။ မွန္းဆၾကည့္လို႔လည္း မျမင္ႏိူင္တဲ့ အရာ။

သူ႔အတြက္ေဖ်ာ္ေပးတဲ့ ေကာ္ဖီပူပူေတြကို သူမေသာက္ခင္ ဇြန္းဖ်ားေလးနဲ႔ ျမည္းစမ္းၾကည့္တဲ့အထဲမွာ အခ်စ္ရွိေနႏိူင္တယ္။

သူ႔အလုပ္အက်ၤ ီေတြကို ဆန္႔ဆန္႔ျပန္႔ျပန္႔ျဖစ္ေအာင္ မီးပူတိုက္ရတဲ့အထဲမွာ အခ်စ္ရွိေနႏိူင္တယ္။

ပိတ္ရက္ေတြမွာ သူစားခ်င္တဲ့ ဟင္းစပ္ေတြကို ခ်က္ျပဳတ္ျပင္ဆင္ေနရတဲ့အထဲမွာေရာ... အခ်စ္ရွိမေနႏိူင္ဘူးလား။

အလုပ္ခ်ိန္အတြင္း မိုးရြာေနတဲ့အခါ ဖိနပ္ေရစိုႀကီးနဲ႔ အၾကာႀကီး မေနနဲ႔ေနာ္လို႔  ဖုန္းထဲက မွာတတ္တဲ့ အသံမွာေရာ အခ်စ္ရွိမလား။

ေန႔လည္က ရံုးမွာ ဘာဟင္းေတြနဲ႔စားခဲ့လဲလို႔ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းထဲမွာေရာ အခ်စ္ ရွိမေနႏိူင္ဘူးတဲ့လား....။

ဒါနဲ႔ အခ်စ္မွာ ဘယ္အရာက အေရးႀကီးတာလဲ။ ကိုယ္က ခ်စ္ဖို႔လား၊ အခ်စ္ခံရဖို႔လား၊ အခ်စ္ကို ရဖို႔လား၊ အခ်စ္ကို ရဖို႔ ျပင္ဆင္ေနခ်ိန္လား....

အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ Shel Silverstein ရဲ႕ Moon-catchin' Net ဆိုတဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ဆရာမဂ်ဴးက လကုိ ဖမ္းမဲ့ ပိုက္ကြန္လို႔ ျပန္ဆိုတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာမက ေျပာတယ္။ လကိုဖမ္းတဲ့သူတိုင္းဟာ လကို မမိၾကပါဘူးတဲ့၊ ေဘးနားက ၾကယ္ကေလးကိုပဲ မိတဲ့သူေတြလည္း ရွိသတဲ့။ ၾကယ္ပဲျဖစ္ေစ၊ လပဲျဖစ္ေစ သူ႔ကိုဖမ္းမိတဲ့သူအေပၚ အလြန္ၾကည္ႏူးခ်မ္းေျမ့မွႈကို ေပးစြမ္းႏိူင္တာခ်ည္းပါပဲတဲ့။ တကယ္တမ္း စိတ္ကို ၾကည္ႏူးေစႏိူင္ဆံုးအခ်ိန္ကေတာ့ လကိုမိတဲ့ အခ်ိန္မဟုတ္သလို ၾကယ္ကိုဖမ္းမိတဲ့အခ်ိန္လည္း မဟုတ္ဘဲ လကိုဖမ္းဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ပဲ ျဖစ္ႏိူင္ပါသတဲ့။

ကၽြန္မ စဥ္းစားမိပါရဲ႕။ ခ်စ္သူ လ၀န္းကေလးကို ဖမ္းမိဖို႔ ပိုက္ကြန္ရက္တဲ့သူဟာ ပိုက္ကြန္ရက္ေနစဥ္အတြင္း ဘာေတြမ်ား ​ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ခံစားေနႏိူင္ပါ့မလဲလို႔ေပါ့။ ကၽြန္မ ထင္ပါတယ္။ ခ်စ္သူရဲ႕ အႀကိဳက္၊ ခ်စ္သူရဲ႕ စရိုက္၊ ခ်စ္သူရဲ႕ သြားပံုလာပံု၊ ခ်စ္သူ သြားေလ့လာေလ့ရွိတဲ့ ေနရာကေလးေတြ၊ ခ်စ္သူ သံုးစြဲတတ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ ဥပမာ လက္ကိုင္ပု၀ါလိုမ်ိဳး။ ဒါေလးေတြကို အေသးစိတ္ လိုက္ၾကည့္ေနရင္း ဂရုတစိုက္ မွတ္သားေနေလမလား။ ခ်စ္သူရဲ႕ ျပံဳးလိုက္ပံု၊ မ်က္လံုးကေလး ေထာင့္ကပ္လိုက္ပံု၊ ခ်စ္သူ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တဲ့ ဟန္ကေလးက အစေပါ့။ တစြဲစြဲ တလမ္းလမ္းၾကည့္ရင္း အေတြးထဲမွာ ျပံဳးခ်င္ ျပံဳးမိေနလိမ့္မယ္။ ခ်စ္သူဆီက တုန္႔ျပန္မွႈရဖို႔၊ ခ်စ္သူဆီက အေျဖကိုရဖို႔ ခ်စ္သူ႔အႀကိဳက္၊ ခ်စ္သူ႔စရိုက္ေတြ ေလ့လာေနဆဲအခ်ိန္၊ အဲဒီအခ်ိန္ကို ပိုက္ကြန္ရက္ေနတဲ့ အခ်ိန္လို႔ ဆိုလိုတာေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ပိုက္ကြန္ရက္သူဟာ အမ်ိဳးသားပဲျဖစ္ႏိူင္သလို အမ်ိဳးသမီးလည္းပဲ ျဖစ္ေနႏိူင္တာ။ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ သူက ပိုက္ကြန္ရက္လုပ္သူျဖစ္ၿပီး ကၽြန္မက သူ႔အတြက္ လကေလးျဖစ္ခဲ့တာ။ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္မက ၾကယ္ကေလးတစ္စင္းလည္း ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့။ သူ႔ရဲ႕ ပိုက္ကြန္ရက္ခ်ိန္ေတြကို ကၽြန္မ ေမးၾကည့္ခ်င္မိတယ္။ သူ ခဲရာခဲဆစ္ ရက္လုပ္ခဲ့ရတာလား၊ အလြယ္တကူပဲ ရက္လုပ္ခဲ့ရတာလား ဆိုတာကိုေပါ့။ သူ ဘယ္လိုေျဖမယ္ လို႔ ရွင္တို႔ ထင္သလဲ။

တကယ္ဆို ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ပိုက္ကြန္ကေလးထဲ အဖမ္းခံလိုက္ရခ်ိန္ကိုသာ ျပန္ေျပာႏိူင္ေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ခုခ်ိန္ထိေပါ့ေလ။ ပိုက္ကြန္ကေလးထဲ သာသာယာယာရွိေနတဲ့ လကေလးက ပိုက္ကြန္တစ္စင္းရဲ႕ ဂရုတစိုက္ လံုျခံဳေထြးေပြ႔မွႈေတြအတြက္ ပိုက္ကြန္ကေလးကို ေက်းဇူးတင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ တသက္လံုး ၿငိတြယ္ခြင့္ရပါရေစလို႔ တိုးတိုးေလး ေျပာခ်င္တာ....။ 

 ေသခ်ာတာတစ္ခုက လကေလးနဲ႔ ပိုက္ကြန္တစ္စင္းေပါင္းစည္းမွႈဟာ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ႀကိဳးတပ္တူရိယာကို လွလွပပသံစဥ္ေတြ ျဖာေ၀ေစခဲ့တယ္ ဆိုတာ....။ 




 ***အခ်စ္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မအေနနဲ႔ အေတာ္ေလး အေၾကာေလွ်ာ့ေရးရတာ။ ကၽြန္မမွာ အသိမိတ္ေဆြ မ်ားျပားတာနဲ႔ အမွ် ကၽြန္မစာေတြ (အထူးသျဖင့္ အခ်စ္အေၾကာင္းေပါ့) ဖတ္ရင္း ကၽြန္မမ်က္ႏွာ ေျပးျမင္မိတဲ့အခါ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြနဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ မလိုက္ဖက္တဲ့ ကဗ်ာမဆန္တဲ့ ကၽြန္မကို သူတို႔ ေတြ႔မိၾကမွာ။ အဲဒီအခါ ရုပ္ၾကမ္းႀကီးနဲ႔ ႏြဲ႔သဟ လို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ၾကေတာ့မွာ။ တတ္ႏိူင္ပါဘူးေလ။ ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေရွ႕ထားရင္းပဲ ဇြတ္ေရးလိုက္ပါတယ္ း) ခုလို အခါသမယမွာမွ အခ်စ္အေၾကာင္း ကၽြန္မ မေရးရင္ ဘယ္အခါမ်ား ေရးျဖစ္ဦးမလဲေနာ္ း) ဘယ္လိုပဲဆိုဆို လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္အၾကား ခ်စ္ျခင္းတရားဟာ ထားေကာင္းတဲ့ အရာ မဟုတ္ပါလားရွင္....။ အားလံုးပဲ ခ်စ္ျခင္းတရားနဲ႔ ထံုမႊမ္းႏိူင္ၾကပါေစ....။

Wednesday, July 4, 2012

အိမ္လြမ္းတဲ့ စိတ္...

"သမီးေရ...နင့္ေမာင္ေလးကေလ ေနာက္ ႏွစ္လ သံုးလလုပ္ၿပီးရင္ ျပန္လာေတာ့မယ္၊ သူ ဟိုမွာ မေပ်ာ္ဘူးတဲ့"ေလ။  ရင္ေမာရပါသည္။ အေမႏွင့္ဖုန္းစကားေျပာအၿပီး ေလးလံေနေသာ ခံစားခ်က္က ကၽြန္မထံမွာ ရက္အတန္ၾကာ စြဲၿငိလွ်က္ေနေလသည္။ " ျပန္မလာပါနဲ႔ဦး၊ ေနပါဦးေမာင္ေလးရယ္" ကၽြန္မ စိတ္ထဲက ေျပာေနမိသည္။ ဒီေမာင္ေလးက ကၽြန္မေမာင္အငယ္ဆံုးေလး။ ကၽြန္မႏွင့္ ခင္ပြန္းသည္က သူ႔အတြက္ လိုအပ္တဲ့ စရိတ္စကေတြ အကုန္အက်ခံၿပီး အာရပ္ႏိူင္ငံတစ္ခုဆီ ပို႔ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။ ခုဆိုရင္ ရွစ္လထဲ ေရာက္ၿပီ။ အရင္းေတာင္မွ ေက်ေအာင္ မလုပ္ဘဲ ေမာင္ေလး ျပန္သြားခဲ့ရင္ ခင္ပြန္းသည္ကို ကၽြန္မ မ်က္ႏွာပူရမည္ေလ။ သူကေတာ့ ဘာမွ ေျပာမည္မဟုတ္ပါ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မေမာင္ႏွမေတြအတြက္ သူ ကူညီပံ့ပိုးေပးတာေတြ မ်ားလွလို႔ ကၽြန္မအားနာလွပါၿပီ။ လင္ရယ္မယားရယ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ေဆြကိုယ့္မ်ိဳးေၾကာင့္ ထမ္းရေသာ ၀န္ပိုးအတြက္ ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ အားနာပါသည္။ ဒီၾကားထဲ အိမ္အျပန္မလွဘဲ၊ အရင္းမေက်ဘဲ ျပန္သြားဦးမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မ ပိုလို႔ေတာင္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရဦးေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ ျပန္မလာပါနဲ႔ဦးေမာင္ေလးရယ္လို႔  သူ႔ကို မေျပာရက္ျပန္ပါ။

တကယ္ေတာ့ ေမာင္ေလးက မငယ္ေတာ့ပါ။ အသက္ ၂၄ ထဲမွာ။ ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး ေက်ာင္း ဆက္မတက္ေတာ့ဘဲ အလုပ္ပဲ လုပ္မယ္ဆိုတာနဲ႔ အာရပ္ႏိူင္ငံတစ္ခုဆီ သူ႔အဆက္အသြယ္ႏွင့္သူ ရွာကာ သြားခဲ့ဲျခင္းပါ။ ကၽြန္မတို႔က လိုအပ္ေသာ ေငြရင္းေလး ထုတ္ေပးခဲ့ရံုသာ။ အေဖဆံုးစဥ္က ေမာင္ေလးမွာ ၁၁ႏွစ္သားသာ ရွိေသးသည္။ အေဖ့အုပ္ထိန္းမွႈမရဘဲ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေသာ ေမာင္ေလး၊ ပ်က္စီးမသြားဘဲ လိမၼာေနတာကိုပဲ ကၽြန္မ ၀မ္းသာရသည္။ သူ လူျဖစ္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္မႏွင့္ အထက္ေအာက္ ညီမက ႏိူင္ငံရပ္ျခားမွာမို႔ သူ႔ကို အေ၀းကပဲ လွမ္းဆံုးမစကားဆိုရသည္။ လူပ်ိဳရြယ္ေရာက္လာသည့္တိုင္ မႀကီး...သားကေလဟု သူ႔ကိုယ္သူ ညႊန္းကာ ေျပာတတ္ေသာ ကေလးသာသာ ေမာင္ေလးအတြက္ ကၽြန္မ အျမဲ စိတ္ပူခဲ့ရသည္။

ေမာင္ေလးအထက္က ႏိူ႔ညွာ ညီမေလး၊ သူကေတာ့ ကၽြန္မနဲ႔ တစ္ေျမထဲ တစ္ေရထဲမွာ။ ညီမေလး ဘြဲ႔ရၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္မရွိရာေခၚကာ ေက်ာင္းဆက္တက္ေစခဲ့ၿပီး ဒီမွာပဲ အေျခခ်ေစခဲ့သည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ ညီမေလးက အိမ္ေထာင္ရက္သားက်ကာ ခ်စ္စဖြယ္သမီးငယ္ေလးတစ္ဦး၊ ၾကင္နာတတ္ေသာ ခင္ပြန္းသည္ႏွင့္ မိသားစုဘ၀ေလးတစ္ခု သာသာယာယာရွိေနသည္။ သို႔တိုင္ေအာင္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္လုပ္ၾကေသာ အိမ္ေထာင္အတြက္ ကေလးထိန္း မျဖစ္မေန လိုအပ္ေသာေၾကာင့္ အိမ္အကူမိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေခၚထားရာက တစ္ေယာက္ႏွင့္ အဆင္မေျပ၊ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ေခၚႏွင့္ ေငြကုန္ စိတ္ေမာ။ အိမ္ကလည္း ငွားေနၾကတာမို႔ ေျခာက္လ၊ တႏွစ္တန္လွ်င္ ေနာက္ အိမ္သစ္ရွာေျပာင္း။ အဲဒီလို ေမာစရာေလးေတြေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ရွိေနေသးသည္။ သို႔ေပမဲ့ ကၽြန္မႏွင့္ နီးေသာ တစ္ေျမတည္းမို႔ သူ႔အတြက္ စိတ္ပူရတာက နည္းပါသည္။

သူ႔အထက္က တစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမႏွင့္အတူ အေမ့သည္းညည္းခံကာ အေမေ၀ယ်ာ၀စၥ ကိစၥႀကီးငယ္တို႔ကို လုပ္ေပးေနရွာေသာ ကၽြန္မညီမ အလတ္မ ျဖစ္သည္။ သူက အိမ္ေရွ႕မွာ စတိုးဆိုင္ေလး ဖြင့္ရင္း ေအးေအးလူလူ အဆင္တေျပ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ အိမ္အလုပ္၊ ဆိုင္အလုပ္ေတြႏွင့္မို႔ ေမာေတာ့ ေမာရွာမည္။ သူ အေမ့နားမွာ ရွိေန၍သာ ကၽြန္မ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိရသည္။ အေမ့က်န္းမာေရး၊ အဖြားက်န္းမာေရး၊ အိမ္ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး၊ ဆိုင္ေရာင္းေရး၀ယ္တာ အစစအရာရာ သူပဲ သိမ္းက်ဳံးလုပ္ေနရွာေသာ၊ ဘ၀မွာ ဘာမွ ႀကီးႀကီးမားမား ေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေတာင္းဆိုခ်က္ေတြ နည္းလြန္းလွေသာ ညီမမို႔ ကၽြန္မ အသနားပိုမိရေသာ ညီမလည္း ျဖစ္ပါသည္။

အဲဒီညီမအထက္က ကၽြန္မေမာင္ အႀကီးေကာင္။ သူက ဥေရာပႏိူင္ငံတစ္ခုမွာ သူ႔မိသားစုႏွင့္ သူ။ အႀကီးေကာင္က အေဖ့အေဆာ္ပေလာ္ အဆံုးအမ ေကာင္းေကာင္းမွီလိုက္သူ။ အေနေအးၿပီး ငယ္ငယ္ကတည္းက ျပန္မေျပာ နားမေထာင္တတ္သူ။ သူ႔မွာ သားကေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိသည္။ တစ္ရက္ ကၽြန္မတို႔ ေမာင္ႏွမေတြ ဂ်ီေတာ့ကေန စကားေျပာၾကရင္း ဗီဒီယိုခ်က္လုပ္ၾကေတာ့ သူ႔သားအႀကီးေကာင္ ေျပာေနေသာ အေနာက္တိုင္းစကားေတြအတြက္ ကၽြန္မတို႔မွာ ရယ္ေမာမဆံုး။ လူေသးေသး စကားႀကီးႀကီး ေျပာေနတာမို႔ပင္။ ကံေကာင္းတာက သားအႀကီးေကာင္ မွာ ျမန္မာျပည္မွာေမြးၿပီး ကိုရင္၀တ္ဖူးၿပီးခဲ့ကာ ျမန္မာလို ေကာင္းေကာင္းတတ္တာမို႔သာ စိတ္ေအးရသည္။ ဟိုက်မွေမြးေသာ အငယ္ေကာင္အတြက္သာ ကၽြန္မ ပူရသည္။ ကၽြန္မက တူ တူမေလးေတြ ကို ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာ စကားေတာ့ ေကာင္းေကာင္းတတ္ေစခ်င္သည္။ နီးစပ္ရာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပို႔ဖို႔၊ အိမ္မွာ ျမန္မာလိုပဲ ေျပာၾကဖို႔ သတိေပးရသည္။ အရြယ္ေလး နည္းနည္းရလာလွ်င္ ျမန္မာျပည္ ျပန္ပို႔ၿပီး က်န္ေသာ ၀မ္းကြဲကေလးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေစခ်င္လွသည္။

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကၽြန္မႏွင့္ အထက္ေအာက္ တစ္ႏွစ္သာ ျခားေသာ ညီမအႀကီးမ ျဖစ္သည္။ သူက ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ မုဆိုးမ ျဖစ္ရရွာသူ။ သူ႔အမ်ိဳးသားဆံုးသြားၿပီး သမီးတစ္ေယာက္၊ သားတစ္ေယာက္လက္ကိုဆြဲကာ ဘ၀ကို ရုန္းကန္ေနေသာ ညီမ။ အစိမ္းေရာင္ကဒ္ျပားရၿပီး မိသားစုလိုက္ အေနာက္ႏိူင္ငံတစ္ခုမွာ သြားေရာက္ေနထိုင္သူ။ ထိုတူ တူမေလးမ်ားအတြက္လည္း ကၽြန္မ ပူရသည္။ အတန္းႀကီးမွ သြားရေသာေၾကာင့္ ျမန္မာစာ၊ စကား တတ္ၾကေသာ္လည္း ဘာသာမတူ၊ ယဥ္ေက်းမွႈမတူ၍ စရိုက္ကြဲျပားေသာ ရြယ္တူကေလးမ်ားထံမွ အတုခိုးမွားမွာ ကၽြန္မ အလြန္စိုးရိမ္မိပါသည္။ ၿပီးေတာ့ ညီမရဲ႕ က်န္းမာေရး။ သူက သိတ္အက်န္းမာႀကီးထဲကေတာ့ မဟုတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မထက္ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာသူပီပီ သူ႔ကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ရင္ဆိုင္မယ္ဆိုေသာ စိတ္ႏွင့္ သြားေနသူ။ သူ႕ကေလးႏွစ္ေယာက္သာ သူ႔အတြက္ ေမာင္းႏွင္အား ျဖစ္ေလသည္။

ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ အာရွႏိူင္ငံငယ္ေလးထဲမွာ။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ့္ျပည္ႏွင့္ ေ၀းလံစြာ။ သားသမီးမရွိေသာ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ တစ္ေယာက္ကသာ က်န္တစ္ေယာက္အတြက္ အားအင္ျဖစ္ေလသည္။ တခါတရံ ခင္ပြန္းျဖစ္သူ အလုပ္ရွိတဲ့ရက္ေတြမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ ထဲ ေန႔လည္စာ စားျဖစ္တဲ့ေန႔ေတြဆို စိတ္ေတြ အေတာ္ေလး ေလးလံေနလွ်က္။ ထမင္းဟင္းပူပူကို ေအးစက္ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ စိတ္ေတြဦးေဆာင္ၿပီး စားေနရတဲ့အခါ အရသာဆိုတာကို ခံစားလို႔ မရႏိူင္ေတာ့ပါ။ ဟိုးအရင္ အေဖရွိစဥ္က ညေနစာေတြဆို မိသားစုစံုေအာင္ ေစာင့္ၿပီးမွ စားတတ္တဲ့ အေဖ့ကို အျပင္းအထန္ သတိရမိေနတတ္သည္။ အေဖသာရွိရင္ သားသမီးေတြ ခုလို တကြဲစီျဖစ္ေနတာ အေဖ ဘာမ်ားေျပာမလဲ ကၽြန္မ သိခ်င္မိသည္။

တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနေသာ ေမာင္ႏွမတစ္ေတြအေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း ကၽြန္မ စိတ္မေကာင္းပါ။ ဘယ္သူကမွ ခုလိုတကြဲတျပားစီေနၾကဖို႔ ဖိအားေပးေနတာမွ မဟုတ္ဘဲဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္၀မ္းနာ ကိုယ္သာသိပါသည္။ ကၽြန္မတို႔မိသားစုက သာမန္ လူတန္းစားသာမို႔ စား၀တ္ေနအတြက္ ပိုမိုအာမခံခ်က္ရွိေသာ ေနရာတြင္ ေနရပါလိမ့္ဦးမည္။ ေတာ္ရာမွာေနရင္း ဘယ္ေတာ့ျပန္ၾကမလဲဆိုတာကို ဆံုးျဖတ္ႏိူင္ၾကဖို႔ နားစြင့္ရသည္။ ျမင္သာေသာ အေျပာင္းအလဲတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔ေနရၿပီ။ သည္အတြက္ အားလံုးနည္းတူ ကၽြန္မ ၀မ္းသာရသည္။ အားလံုး အဆင္တသင့္ရွိမွ ျပန္ဖို႔ရာလည္း စိတ္က မလံုခ်င္။ ကိုယ့္တိုင္းကိုယ္ျပည္မွာပဲ ေခါင္းခ်မယ္ဆိုၿပီး ေသခါနီးမွျပန္ကာ ကိုယ့္ေျမ အရိုးေလးတာပဲ အဖပ္တင္တာမ်ိဳးလည္း မျဖစ္ခ်င္။ သို႔ေသာ္ သင့္ေတာ္သည့္ အခ်ိန္ေတာ့ ေစာင့္ခ်င္ေသးသည္။

မိတ္ေဆြတစ္ခ်ိဳ႕ ျပန္ကုန္ၾကၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ျပန္ဖို႔ ျပင္ေနၾကၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း ကၽြန္မတို႕လို အခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္လွ်က္ ခဏကေလး ေအာင့္အည္းေနၾကေသးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕လည္း သားသမီးပညာေရးေၾကာင့္ စိတ္တို႔ကို လႊတ္မေပးနိူင္ၾကေသး။ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့ ကမာၻ႕အဆင့္မီေက်ာင္းမ်ား ရွိလာေသာအခ်ိန္ ကို ေရာက္လာပါလိမ့္မည္။ 

အရြယ္မလြန္ခင္၊ သိတ္ေနာက္မက်ခင္၊ စြမ္းႏိူင္တုန္းမွာပင္ ျပန္ခ်င္ပါသည္။ မိသားစု၀င္အားလံုး၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုး၊ ခ်စ္ေသာသူမ်ားအားလံုးႏွင့္ အတူတူ ေရႊတိဂံုဘုရားႀကီးကို တ၀ႀကီး ဖူးခ်င္ပါေသးသည္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ မိသားစု၀င္မ်ား ထမင္းပူပူ ဟင္းပူပူကို လက္ဆံုအတူ စားၾက၊ ေမာင္ႏွမေတြ ေနာက္လိုက္ ေျပာင္လိုက္ၾက၊ ရန္ျဖစ္လိုက္ၾကႏွင့္ အိမ္ႏွင့္တူေသာေနရာသည္ ဘယ္မွာမွ မရွိႏိူင္ပါ။ အခါမ်ားစြာ အိမ္ကို လြမ္းေသာစိတ္ျဖစ္တတ္လွ်က္က ဒီကေန႔မွ ထူးထူးလည္လည္ သတိရေနမိေတာ့သည္။

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...