Monday, November 19, 2018

နာရီ


နာရီေတြကိုု ကၽြန္မ သိပ္မက္ေမာတာပဲ။ အျပင္သြားလိုု႔ နာရီဆိုုင္ေတြေရွ႕ေရာက္တိုုင္း ကၽြန္မမ်က္လံုုးေတြက နာရီေတြတလံုုးခ်င္းစီကေန ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မခြာႏိူင္ဘူး။ မိန္းမပတ္နာရီ၊ ေယာက်ာ္းပတ္နာရီ၊ တိုုင္ကပ္နာရီ၊ စားပြဲတင္နာရီ၊ အိပ္ေဆာင္နာရီ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကတဲ့နာရီေတြကိုု တလံုုးခ်င္းစီၾကည့္ေငးရတယ္။ ၿပီးေတာ့ သံပတ္နာရီလား၊ ဓါတ္ခဲနာရီလား၊ လက္ပတ္ၾကိဳးက သားေရလား၊ သံကြင္းေတြလား၊ ပလတ္စတစ္လား၊ စတီးလ္လား၊ အေရာင္အေသြးအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ဒီဇိုုင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔နာရီေတြဟာ ကၽြန္မအာရံုုကိုု ဖ်ားေယာင္းေသြးေဆာင္ဖိုု႔ ဘယ္ေတာ့မွ မလြဲႏိူင္တဲ့အရာေတြပဲ။

နာရီေတြဟာ တိုုင္းတာေရးကိရိယာတခုုျဖစ္တယ္လိုု႔ ဆိုုတယ္။ အခ်ိန္ေတြကိုု ညႊန္ျပဖိုု႔၊ တမိနစ္ တနာရီ တရက္ တလ စသည္ျဖင့္ အခ်ိန္ယူနစ္ေတြကို ေခတ္တေခတ္အထိ ေရတြက္သြားႏိူင္ဖိုု႔ နာရီေတြက သူ႔အလုုပ္သူလုုပ္ေနၾကရတယ္။
နာရီေတြရဲ႕တာဝန္က အမ်ားနည္းတူ ညီမွ်တဲ့အခ်ိန္အၾကာအရွည္ကိုု ျပေနဖိုု႔ပဲ မဟုုတ္လား။ ရံုုးသြားခ်ိန္၊ အလုုပ္လုုပ္ခ်ိန္၊ ထမင္းစားခ်ိန္၊ အစည္းအေဝးခ်ိန္၊ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ဆိုုတာေတြနဲ႔ လူတေယာက္ သိုု႔မဟုုတ္ လူအမ်ားကိုု အတူတကြ ခ်ဳပ္သီထားလိုုက္ၾကတယ္။ လူအားလံုုးဟာ ျပဌာန္းထားတဲ့အခ်ိန္ေတြအတိုုင္း အမ်ားနည္းတူ လွႈပ္ရွားလုုပ္ေဆာင္ၾကရတယ္။ အမ်ားနဲ႔သက္ဆိုုင္တဲ့၊ တရားဝင္ သတ္မွတ္ထားတဲ့ စက္နာရီက ေျပာတဲ့အခ်ိန္ေတြအတိုုင္းဆိုုပါေတာ့။

ကၽြန္မတိုု႔ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီမွာလည္း Body clockဆိုုတဲ့ ဇီဝနာရီေတြ ရွိၾကတာပဲ။ ဒီနာရီေတြအေၾကာင္းက ပိုုၿပီး စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းသလားလိုု႔။ ကြၽန္မတို႔ဟာ ဇီဝနာရီေတြက ေျပာတဲ့အသံကိုု နားေထာင္ၿပီး လိုုသမွ် ျဖည့္ဆီးေပးၾကရတယ္။ အိပ္ခ်ိန္ စားခ်ိန္ အနားယူဖိုု႔လိုုအပ္လာခ်ိန္ ဒါေတြကိုု သူက ေျပာလာတတ္တယ္။
စက္နာရီေတြနဲ႔ ဇီဝနာရီ ကြာျခားခ်က္ကိုု ကၽြန္မ အမ်ားၾကီး မေျပာလိုုေတာ့ပါဘူး။ စက္နာရီေတြက မခံစားတတ္ဘူး၊ ဇီဝနာရီေတြက ခံစားမွႈပါတယ္။ အၾကမ္းဖ်ဥ္း အဲသလိုုပဲ မွတ္သားထားလိုုက္တယ္။ (ဒါဟာ မမွန္ဘူးလို႔ ကြၽန္မ တေန႔မွာ သိလာခဲ့ပါတယ္)

နာရီဆိုုင္တခုုမွာ ေရးကပ္ထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာတမ္းတခုုကိုု ကၽြန္မ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားမိခဲ့ဖူးတယ္။
Clocks are not just telling time တဲ့…။
ဒီလိုုဆိုုေတာ့ျဖင့္ စက္နာရီေတြဟာ အခ်ိန္ေတြအျပင္ ဘာေတြကိုုမ်ား ေျပာတတ္ၾကပါလိမ့္လိုု႔ ေတြးမိစရာပဲ မဟုုတ္လား။ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူး။ အင္း…ခ်က္ခ်င္းေတာ့ ကၽြန္မ မေတြးတတ္ခဲ့ဘူးေလ။
တေန႔ေတာ့ ကၽြန္မ အိမ္ဧည့္ခန္းက နံရံကပ္နာရီ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့တာနဲ႔ အိပ္ခန္းနံရံက နာရီကိုုျဖဳတ္ၿပီး ဧည့္ခန္းမွာ တပ္လိုုက္တယ္။ အလုုပ္မလုုပ္ေတာ့တဲ့နာရီကိုုေတာ့ recycle bagထဲထည့္ထားလိုုက္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းမွပဲ ပစ္ေတာ့မယ္ စိတ္ကူးတယ္။ အိပ္ခန္းထဲက နံရံကပ္နာရီကေတာ့ သိပ္မလိုုအပ္လွဘူးထင္ပါရဲ႕၊ ကၽြန္မတေယာက္ထဲ သံုုးတာမိုု႔ ဖုုန္းက နာရီ ဒါမွမဟုုတ္ အိပ္ရာေဘး အံဆြဲထဲမွာ ခၽြတ္ထားတတ္တဲ့ လက္ပတ္နာရီကိုု ယူၾကည့္လည္းရတာပဲ ဟုုတ္လား။ အံဆြဲထဲကိုု နာရီထည့္ထားတတ္တဲ့အေၾကာင္းက ညည တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ လက္ပတ္နာရီက စကၠန္႔တံ တခ်ပ္ခ်ပ္နဲ႔သြားေနသံကိုုေတာင္ ကၽြန္မနားက ၾကားေနရတာမိုု႔ပါပဲ။ အိပ္မေပ်ာ္တဲ့ညေတြဆိုု ပိုုေတာင္ဆိုုးေသးရဲ႕။ 
တည….။ မအိပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ စာဖတ္မီးအဝါေလးဖြင့္လိုုက္ၿပီး အိပ္ရာေပၚ စာဖတ္ေနမိတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ နံရံကိုုၾကည့္လိုုက္မိတယ္။ ခ်ိတ္ဖိုု႔ ရိုုက္သြင္းထားတဲ့ သံမွိႈငုုတ္ကေလးရယ္၊ ေဘးပတ္ပတ္လည္မွာ စက္ဝိုုင္းပံုုအရာကေလးရယ္…။
နာရီ…၊
ဟုုတ္သားပဲ အိပ္ခန္းထဲကနာရီကိုု ကၽြန္မက ဧည့္ခန္းထဲ ေျပာင္းတပ္ထားလိုုက္ၿပီကိုုး။ အဲဒီကစၿပီး ကၽြန္မ သတိထားမိသြားတယ္။ နာရီထားရာေနရာကိုု ကၽြန္မမ်က္လံုုးက ခဏခဏၾကည့္ေနမိတတ္တယ္ဆိုုတာကိုုပါပဲ။ ရွိေနတုုန္းကေတာ့ အမွတ္တမဲ့ အခ်ိန္ၾကည့္ခ်င္လို႔ျဖစ္ေစ၊ အခ်ိန္မသိခ်င္ပါဘဲျဖစ္ေစ မ်က္စိက ေရာက္ေရာက္သြားတတ္ေနတာျဖစ္မယ္။ ခုေတာ့ နာရီကိုုျဖဳတ္ထားၿပီးသားလိုု႔ သိသိနဲ႔ေတာင္ အက်င့္ပါေနတဲ့ မ်က္လံုုးက ၾကည့္မိေနတတ္ျပီ။ 
အက်င့္ဆိုုတာ မသိစိတ္ကေနပဲျဖစ္ေစ၊ သိသိနဲ႔ျဖစ္ေစ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ထပ္ကာထပ္ကာျပဳလုပ္ေနက်အရာ၊ အဲဒီကေနမွ အစြဲအလန္းတခု ျဖစ္တည္လာတတ္တာ။ သက္ျပင္းခပ္သာသာကေလး ခ်လိုက္မိတယ္။
အိပ္ရာေဘးအံဆြဲထဲက နာရီကိုု ထုုတ္ၾကည့္ေတာ့ ည ဆယ္႕တစ္နာရီ မိနစ္ေလးဆယ္။
တေန႔….။ နာရီဆိုုင္ကေန နံရံကပ္နာရီအဝိုုင္းတလံုုး ထပ္ဝယ္လာခဲ့ၿပီး အိပ္ခန္းထဲက ခ်ိတ္ေနက် သံမွိႈငုုတ္ကေလးမွာပဲ ျပန္ခ်ိတ္ထားလိုုက္တယ္။
အဆင္ေျပသြားၿပီ။
ကၽြန္မ ကုုတင္ေပၚကေန စာဖတ္ရင္း အခ်ိန္လွမ္းၾကည့္တယ္။ အိပ္ရာေပၚ လွဲေနရင္း မအိပ္ႏိူင္ေသးတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ နာရီလွမ္းၾကည့္တယ္။ တလူးလူးတလိမ့္လိမ့္ လိွမ့္ေနရင္းကေန ဘယ္အခ်ိန္ပါလိမ့္လို႔ နာရီလွမ္းၾကည့္တယ္။ မနက္မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိပြင့္လာတာနဲ႔ ကြၽန္မညာဘက္နံရံေပၚက နာရီကို လွမ္းၾကည့္တယ္...။ နာရီကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။
ဒီအခ်ိန္...၊ ဒီလိုအခ်ိန္ေတြမွာ...
သူ… အလုုပ္ထဲမွာပဲ ရွိေနတုုန္းလား…
ေနေရာေကာင္းရဲ႕လား...
ညစာေရာ စားၿပီးရဲ႕လား….
ဒီေန႔ ဘာမ်ားခ်က္စားသလဲ မသိ….
Clocks are not just telling time တဲ့…။
ကၽြန္မအေတြးထဲ ဖ်တ္ကနဲေရာက္လာတယ္။
နာရီေတြဟာ အခိ်န္ေျပာျခင္းအျပင္ အခ်ိန္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့ရာ မွတ္ဉာဏ္အပိုုင္းအစေတြကိုုပါ တပါတည္း ယူေဆာင္လာတတ္သလား…။
သူ ကၽြန္မကိုု ေမ့ေနၿပီလား…
ဒီလိုုအခ်ိန္ေတြဆိုုရင္ေလ….
မ်က္ဝန္းေတြ ေဝဝါးလာရာက တလိမ့္လိမ့္က်လာတဲ့ စိုုစြတ္မွႈေတြက ကၽြန္မပါးျပင္ေပၚမွာ…

ဇီဝနာရီေတြမွာပဲ ခံစားခ်က္ရိွတာမဟုတ္ဘူး၊ စက္နာရီေတြမွာလည္း အခ်ိန္ေျပာျခင္းအျပင္ သက္ဆိုင္ရာဆက္စပ္ေနတဲ့အခ်ိန္တိုင္းရဲ႕အေနာက္က ပူးတြဲခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့ခံစားမႈေတြကို သယ္ေဆာင္လို႔ လာတတ္တာ...။
အေတြးေတြကိုု ရပ္ပစ္လိုုက္မိတယ္။ 
ဘယ္တုုန္းကမွ မေတြးခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္မအိပ္ခန္းထဲက နာရီကိုု ျဖဳတ္ပစ္လိုုက္ဖိုု႔ဆိုုတဲ့အေတြးကိုု ကၽြန္မအခုု စဥ္းစားေနမိျပီ။
ဒါေပမယ့္ နာရီေတြအေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕စြဲလန္းစိတ္ကေတာ့ နည္းနည္းကေလးမွ ေလ်ာ့မသြားဘူး…။


ခ်စ္ၾကည္ေအး
၁၉၁၁၂၀၁၈

2 comments:

  1. အစ္မခ်စ္နဲ႔ ပထမဆံုးအၾကိမ္စေတြ႔တုန္းက ျမန္မာဆန္ဆန္၀တ္ထားျပီး Sport လက္မပတ္နာရီအၾကီးၾကီး၀တ္ထားတာကို အရင္ဆံုးသတိထားမိေတာ့ အစ္မခ်စ္ရဲ႔ ဖက္ရွင္ကိုရူးသြပ္ခဲ႔ဖူးတယ္ ခုထိလဲ အဲလိုနာရီၾကီးၾကီးကို ၀တ္တတ္ေနတုန္းပဲ..း)

    မိုးေငြ႔

    ReplyDelete
  2. မခ်စ္လည္း ဝတ္ပံုစားပံု ဘယ္လိုေျပာင္းေျပာင္း နာရီအႀကီးႀကီးေတြကို အရမ္းႀကိဳက္တုန္း ဝတ္ေနတုန္းပါပဲ ညီမမိုးေငြ႔ေရ....

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...