Thursday, April 26, 2018

လြတ္ေျမာက္ေစ....ငါ...


အဝါေရာင္ရြက္ေၾကြေတြ အညိဳေရာင္ရြက္ေၾကြေတြကိုု အစိမ္းေရာင္ေအာက္ခံ ျမက္ခင္းေပၚမွာျမင္ရတဲ့အခါ စိတ္ဟာ အလိုုလိုု နာက်င္ရျပန္တယ္။ မတူၾကဘူးေနာ္…၊ သဘာဝဆိုုတာ အခ်ိန္ေတြ အႏုုအရင့္ေတြ အသစ္အေဟာင္းေတြနဲ႔ ဖြဲ႔က်က္ထားကာ သူ႔ေနရာနဲ႔သူ ရွိေစတာ…။

အပင္ထိပ္ဖ်ားကိုု ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ အစိမ္း အႏုု အရင့္ေတြဟာ ေကာင္းကင္ေပၚေမာ့လိုု႔ ေနေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ ျမရည္ေတာက္ေနၾကေလရဲ႕။ ေျမျပင္ေပၚမွာ ခ ေနရတဲ့ ရြက္ေၾကြေတြကိုု ကိုုယ္ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းထားခ်င္မိတယ္။ ကင္းဗတ္စ္စေပၚ တင္ကာ ပန္းခ်ီေရးဆြဲၾကည့္ခ်င္တာရယ္…။

သစ္ရြက္ေျခာက္ရဲ႕သဘာဝကိုုက ၾကြပ္ဆတ္လြန္းေတာ့ က်ိဳးေၾကလြယ္တာ…။ အျမင္မွာ မာဆတ္ဆတ္ဟန္ရွိလည္းပဲ အထိမခံဘဲ ေၾကမြလြယ္တာ…၊ သူ႔ဘဝေပးပဲေပါ့…။

🎼 နာက်င္စရာမ်ားနဲ႔ 🎶 ငါ့ဘဝေသဆံုုး မနက္ျဖန္တိုုင္းကလည္း မူးေနတုုန္း…🎵🎶

Randomဖြင့္ထားခဲ့တဲ့ ယူထ်ဴ႕က သီခ်င္းဟာ မူးၿပီးထြက္လာတယ္။ ခဏကေလးေတာ့ သီခ်င္းရဲ႕ေခၚေဆာင္ရာေနာက္ကိုုကိုုယ္ လိုုက္သြားမိသလိုု…၊

အသင့္ရွိေနတဲ့ ကင္းဗတ္စ္စတခုုကိုု ယူၿပီး ေအာက္ခံေဆးသုုတ္လိုုက္တယ္။ ေအာက္ခံေဆးေျခာက္သြားတာကိုု ေစာင့္ရင္း စီးကရက္တလိတ္ကိုု မီးညွိလိုုက္တယ္။ ႏွႈတ္ခမ္းမွာ ေတ့ ရွိဳက္လိုုက္တဲ့အခါ အဆုုတ္ထဲထိစီးဝင္သြားတဲ့ မီးခိုုးေငြ႔ေတြကိုု ျမင္လိုုက္ရတယ္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ျခင္းသည္ က်န္းမာေရးကိုု ဆိုုးရြားစြာ ထိခိုုက္ေစပါသည္ တဲ့။ ျပံဳးမိသားပဲ၊ ေသျခင္းတရား….၊ ေသျခင္းတရားဟာ သိပ္လြယ္သလား…။ အဲသေလာက္သာ လြယ္ကူရင္ ကိုုယ့္ရွိေနျခင္းဟာ ပ်က္ခဲ့တာၾကာၿပီပဲကြယ္…။

ေအာက္ခံေဆးတထပ္ကိုု စိတ္ထဲရွိတဲ့အတိုုင္း အေရာင္ခပ္ရင့္ရင့္ ခပ္မွိဳင္းမွိဳင္းေတြကိုု စုုတ္ခ်က္တင္ေနမိတယ္။ ေနာက္ထပ္ ေဆးတထပ္….၊ စုုတ္တံကိုု ေဆးထဲႏွစ္လိုုက္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုုယ့္စိတ္ေတြကိုုပါ စုုတ္တံထိပ္ဖ်ားမွာ ႏွစ္ခ်လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကင္းဗတ္စေပၚကိုု အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ တရစပ္ၾကဲပက္ခ်လိုုက္တယ္။ သြားၾကစမ္း….။ ေဖာက္ခ်ပစ္လိုုက္တဲ့ စိတ္အရည္ေတြဟာ ကင္းဗတ္စေပၚ
 ပံုုပန္းမက် စီးဆင္းသြားၾကတယ္။ ဘယ္ကိုုဘယ္လိုု စီးၾကရမွန္းမသိတဲ့ စိတ္ေတြေပါ့…၊ ထြက္ေပါက္ သိပ္မဲ့တာပဲ…။

ျဖာကနဲေဝ့က်သြားတဲ့ေဆးစက္ေတြေနာက္ စိတ္က လိုုက္မေနျဖစ္ေတာ့ဘူး။ သိျခင္း…၊ လက္ရွိကိုု သိျခင္း၊ အမွတ္သတိႏွင့္ လက္ရွိကိုု သိေနျခင္းသာ စိတ္ထဲ ရွိေတာ့တယ္။

ကိုုယ့္မ်က္လံုုးေတြအေပၚ ကိုုယ္ဟာ ရက္ရက္စက္စက္ေစခိုုင္းတတ္သူတေယာက္ဆိုုတာ သတိရလိုုက္မိတယ္။ မ်က္လံုုးေတြ နီရဲလာၿပီး နာက်င္ ေအာင့္ခဲလာမွ မ်က္စိေရွ႕က အရာေတြကိုု လြဲဖယ္ဖိုု႔၊ မ်က္လံုုးကိုု ခဏအနားေပးဖိုု႔ လုုပ္ရတယ္။ မ်က္လံုုးေတြကိုု မွိတ္လိုုက္ၿပီး မ်က္လံုုးထဲက နာက်င္ကိုုက္ခဲမွႈေတြဆီ စိတ္ကိုု ေစရတယ္။

ပူေနတာပဲ၊ ေအာင့္ေနတာပဲ…၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္လံုုးရဲ႕အတြင္းဘက္ဆံုုး မ်က္လံုုးအိမ္ေနာက္က အရိုုးထဲအထိ ကိုုက္ေနတာပဲ။ စိတ္ကိုု အဲဒီနာက်င္မွႈအထဲ ထည့္လိုုက္တဲ့အခါ က်န္တာေတြ အကုုန္ေပ်ာက္သြားတယ္၊ လက္ရွိတည္ရွိေနမွႈ၊ ပတ္ဝန္းက်င္ အသံဗလံ စသည္မ်ား…။ နာက်င္မွႈတခုုသာပဲ အသက္ဝင္လိုု႔လာတယ္။ တကိုုယ္လံုုး က်န္တာ ဘာမွမရွိ၊ နာမွႈ က်င္မွႈ ကိုုက္ခဲမွႈကေလးတခုုသာ…၊ တျဖည္းျဖည္း မွ်င္းလိုု႔လာတယ္…။ ေပါ့လာတယ္၊ ေလ်ာ့လာတယ္…။

အျပင္က ၾကည့္လိုု႔ျမင္ရတဲ့နာက်င္မွႈဟာ သူ႔အတြင္းသားထဲကေန ဝင္ၾကည့္လိုုက္တဲ့အခါ သူ႔သဘာဝနဲ႔ တဆက္တစပ္တည္း ျဖစ္သြားတယ္။ မထူးျခားေတာ့ဘူး။ ထူးၿပီး နာမေနေတာ့ဘူး။ ေပ်ာက္သြားသလိုုလိုုေတာင္ ခံစားရတယ္။ တကယ္က ရွိေနတယ္။ အရွိဓါတ္တခုုဟာ ရွိေနတုုန္းပဲ။ ေပ်ာက္သြားသလိုုထင္ရလိုုက္၊ ျပန္ဖမ္းဆုုပ္ၿပီး အာရံုုေပၚတင္ေပးလိုုက္၊ ရွိေနေသးတယ္ထင္ရလိုုက္၊ အဲဒီသံသရာမွာ…။ နာက်င္ျခင္းနဲ႔ကိုုယ္ဟာ…အဖန္တလဲလဲ။

တကယ္ေတာ့ ဘာဆိုု ဘာမွ မရွိဘူး။ ဘာမွမရွိတာေတြကိုု တြယ္ၿငိျခင္းေလာက္ ရယ္စရာေကာင္းေအာင္ နာက်င္ရတာ ရွိမလား…။
ကင္းဗတ္ေပၚက သစ္ရြက္ေတြကိုု တခ်က္ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ေသသြားတဲ့သစ္ရြက္ေတြ…။ ကင္းဗတ္ေပၚမွာ ရွင္သန္ေနၾကလိုု႔…။ မဟုုတ္ဘူး....သူတိုု႔ ေသေနၾကတာ...။


ဒါဟာလည္း တခဏမွ်ပါပဲ…။ ဆြဲလက္စပန္းခ်ီကားကိုု ကိုုယ္ လႊတ္ခ်လိုုက္မိတယ္…။

အဲဒီခဏမွာ စစ္ၿငိမ္းရဲ႕စာသားေလးတခုုကိုု သတိရမိတယ္…

"မင္းကို ငါလႊတ္လိုက္တယ္
ငါ  လြတ္ေျမာက္ပါေစကြယ္" 



ခ်စ္ၾကည္ေအး
၂၆ဧၿပီ ၂ဝ၁၈

ဆြဲလက္စကား ~

No comments:

Post a Comment

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...