Friday, July 21, 2017

အရြက္ကေလးတစ္ပြင့္


အရြက္ကေလးတစ္ပြင့္
=============



(၁)

ဒီဇာတ္လမ္းကိုု ဘယ္ကစျပီးေျပာလိုု႔ ဘယ္မွာအဆံုုးသတ္ရမယ္ဆိုုတာ တိတိက်က်သိေနျခင္းကိုုက ကၽြန္မအတြက္ နာက်င္ဖြယ္တခုုပါပဲ။
ပထမဦးဆံုုး မိုုးရြာၿပီးစ တမနက္ခင္းမွာ သစ္ပင္ႀကီးေတြအံုု႔ဆိုုင္းေနတဲ့လမ္းကေလးရဲ႕အဆံုုးနားက အိမ္ဆီကိုုေရာက္ဖိုု႔ လမ္းထိပ္ကေနစၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ဝင္ရတဲ့အခန္းက စေျပာရလိမ့္မယ္။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕အူတိအူေၾကာင္အယူအဆ၊ “နင္ဟာ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာ တည္တည္ၾကည္ၾကည္ရွိသေလာက္ အခ်စ္ လက္ထပ္ျခင္း အဲတာေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ တကယ္အူတယ္” ဆိုုတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ေကာက္ခ်က္ခ်မွုု။
ေနာက္ဆံုုးမွာေတာ့ ကၽြန္မေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့အရြက္ပြင့္ကေလးေတြ….။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကိုုယ္တိုုင္….။
ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မရဲ႕တိတ္တဆိတ္က်ရွံဳးမွုု….။
အဲသလိုု စၿပီး၊ အဲသလိုု ဆံုုးရမွာျဖစ္တယ္။ အစီအစဥ္တက်ပါပဲ…။

(၂)

မိုုးရြာၿပီးစမိုု႔ ထင္ပါရဲ႕၊ လမ္းကေလးက သိပ္သိပ္သည္းသည္းရွိလွတယ္။ မိုုးေငြ႔မိုုးရိပ္ လံုုး၀ကင္းစင္မသြားေသးဘူးဆိုုေတာ့ လမ္းေလွ်ာက္လာရတာ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သက္သာလိုု႔ေနတယ္။ ေခၽြးကေလးေတာင္မွ မစိုု႔ဘူး။ စီးလာတဲ့ ယင္းမာဖိနပ္အျဖဴအပါးကေလးကိုုငံုု႔ၾကည့္မိေတာ့ ျပံဳးရတယ္။ ကတီၱပါဖိနပ္ေလးသာ ခ်စီးလာမိရင္….။ ဒီမိုုးစိုုလိုုက္လိုု႔ကေတာ့ ေျခေထာက္ေအးစက္ႀကီးနဲ႔ တစ္ေနကုုန္ ခ်မ္းေနဦးေတာ့မွာ။ ကၽြန္မေျခေထာက္ေတြဆီ တဆက္တည္းအၾကည့္ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒုုတိယအႀကိမ္ ျပံဳးမိရျပန္တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ားေယာက်ာ္းဆန္တဲ့ ေျခေထာက္ေတြပါလိမ့္…။
ေျခသည္းတံုုးတိေတြ၊ ေျခသည္းဆိုုးေဆးရယ္လိုု႔ လွလွပပ သ မထားတဲ့ တိတိရိရိေျခသည္းနဲ႔ ေျခေခ်ာင္းေတြ။
ႏိုင္ငံျခားဖိနပ္အေကာင္းစားေလးထဲက ဒီဇိုုင္းဆန္းဆန္းေဆးဆိုုးထားတဲ့ ေျခေခ်ာင္းကေလးတစံုုကိုု သတိရမိတဲ့အခါ မမလတ္မ်က္ႏွာကိုုျမင္မိေတာ့တာ။ မိန္းကေလးေတြကိုု ပန္းနဲ႔တင္စားေၾကးသာဆိုု ကၽြန္မရဲ႕မမလတ္ဟာ ေတာ္၀င္သဇင္ပန္းကေလးတပြင့္ပဲျဖစ္ရမယ္။

(၃)

“အခ်စ္ဆိုုတာ လက္ထပ္ျခင္းမွာ ဆံုုးသလား၊ တကယ့္အခ်စ္ဟာ အဲဒီက်မွ စတာလား…၊ ဒါမွမဟုုတ္ အဲဒီက်ေတာ့ လက္ေတြ႔က်က် ဘဝျဖစ္သြားၿပီလား နင္ဘယ္လိုုေျဖမလဲ ?”

“ေနစမ္းပါဦး နင္ေျပာတဲ့အခ်စ္ဆိုုတာ တကယ္ေရာရွိလိုု႔လား ?”

“မိန္းမရယ္ ဒါဆိုု နင္နဲ႔နင့္ေမာင္က မခ်စ္ၾကဘူးေပါ့ အဲလိုုလား…”

“နင္ လက္ခံႏိူင္မလားမသိဘူး၊ လူေတြသတ္မွတ္ထားၾကတာက ခ်စ္သူေတြဟာ တစ္ေန႔မွာ လက္ထပ္ၾကရမယ္။ အိမ္ေထာင္သားေမြးအလုုပ္ကိုု လုုပ္ၾကရမယ္၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲရွင္သန္ေနထိုုင္ရင္း လူသားေတြအတြက္ ကိုုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္အတြက္ ႏိူင္သေလာက္အက်ိဳးျပဳခဲ့ရမယ္၊ ကိုုယ့္မ်ိဳးဆက္ကိုု အေကာင္းဆံုုးပ်ိဳးေထာင္ခ်န္ရစ္ခဲ့ရမယ္ ဒါပဲ မဟုုတ္လား၊ သမားရိုုးက်သိပ္ဆန္တယ္ မထင္ဘူးလား၊ ေရွ႕လူေတြလုုပ္သြားတဲ့အတိုုင္း လိုုက္မလုုပ္ေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္လဲ၊ လူေတြက မိန္းမတေယာက္ အသက္ေလးရလာတာနဲ႔ ေယာက်ာ္းမယူေသးဘူးလား ေမးၾက၊ ယူျပီးျပန္ေတာ့လည္း ကေလးေလး ဘာေလးယူၾကေလ ေျပာျပန္ေရာ၊ တေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ လြတ္လပ္ခြင့္ဆိုုတာ ဘယ္မွာလဲ၊ ငါက လူေတြစိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိုုက္လုုပ္ေနရမွာလား၊ ငါက ငါ့ဘဝနဲ႔ငါေလ"

သူငယ္ခ်င္းက မ်က္ခံုုးေတြကိုုတြန္႔ခ်ိဳးရင္း ကၽြန္မစကားကိုု စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ပံုုျပတယ္။

"ငါနဲ႔ေမာင္က အဲ့ထက္အမ်ားႀကီးလြတ္လပ္တယ္၊ ခုုခ်ိန္မွာ ငါတိုု႔ တစ္ေယာက္ကိုုတစ္ေယာက္ လိုုအပ္တယ္၊ တစ္ေန႔ေန႔မွာေတာ့ ေမာင္လည္း သူ႔လမ္းသူေလွ်ာက္မယ္၊ ငါလည္း ငါ့ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔ငါ ရွိရမယ္။
တကယ္လိုု႔မ်ား ေမာင္ သူ႔လမ္းမွာ လက္တြဲခ်င္တဲ့သူက ငါျဖစ္ေနမယ္ဆိုုရင္…၊
ငါ့ေရြးခ်ယ္မွုုက ေမာင္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုုရင္….၊ ငါတိုု႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကမလား မေျပာတတ္ဘူး။
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုုတစ္ေယာက္လိုုအပ္လိုု႔ အတူတူေနၾကဖိုု႔၊ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းက တရား၀င္အသိအမွတ္ျပဳခံရဖိုု႔ လက္ထပ္မွျဖစ္မယ္ဆိုုလည္း ငါတိုု႔ လက္ထပ္ျဖစ္ၾကမွာေပါ့"

"ဒါေပမယ့္ဟာ လက္ထပ္ၾကမွ၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြေပၚ လက္မွတ္ထိုုးထားၾကမွ ခိုုင္ျမဲမွာလား ? တစ္ခုုခုုျဖစ္ရင္ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေလးရွိေနမွဆိုုတာမ်ိဳးကိုု ငါ လက္မခံခ်င္ဘူး၊ ပိုုင္ဆိုုင္သမွ် တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီခြဲျခမ္းတာတိုု႔၊ ကေလးစရိတ္တိုု႔ဘာတိုု႔…၊ ဥပေဒအရေျဖရွင္းတဲ့အခါ စာခ်ဳပ္စာတမ္းဆိုုတဲ့ ခိုုင္မာတဲ့ႀကိဳးနဲ႔တုုပ္ေႏွာင္ထားမွဆိုုတာမ်ိဳး ရုုပ္ဝါဒီဆန္လြန္းတာေတြ ငါ မႀကိဳက္ဘူး၊ အားလံုုးဟာ ကိုုယ္ခ်င္းစာနာမွႈ၊ နားလည္မွႈ၊ ႏွလံုုးသား အဲတာေတြနဲ႔သာ ပိုုင္းျဖတ္ရမယ့္အရာေတြ မဟုုတ္ဘူးလား၊ ပစၥည္းခန္းဆိုုလိုု႔ ေမာင္လိုုခ်င္ရင္ ပိုုင္ဆိုုင္သမွ် ငါေစတနာရွိသမွ် ေပးလိုုက္မိမွာပဲ၊
လူႏွစ္ေယာက္ တေယာက္ကိုုတေယာက္ကလိုုအပ္လိုု႔ အတူတူေနၾကၿပီးကာမွ တစ္ေန႔လမ္းခြဲၾကဖိုု႔ျဖစ္လာတဲ့အခါ စာခ်ဳပ္စာတမ္းဆိုုတာၾကီးက ဘာလုုပ္ရမွာလဲ။ ေမာင့္စိတ္ေတြကိုု ခ်ည္ျမဲတဲ့ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ အခ်စ္ဆိုုတာကလြဲလိုု႔ ဘာမွမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး…နင္ ရွင္းလား…”

သူငယ္ခ်င္းက ေခါင္းခါတယ္။ မရွင္းလိုု႔ မဟုုတ္ဘူး။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ဆိုုတဲ့ပံုုနဲ႔ ေခါင္းခါတာ…။

“ငါတိုု႔အဘိုုးအေဘးလက္ထက္တုုန္းက အေရွ႕၇အိမ္ အေနာက္၇အိမ္ လက္ဘက္ရည္ေလးေခၚတိုုက္ၿပီး အတူေနခဲ့ၾကတာပဲ၊ ကေလးေတြ ၈ေယာက္ ၉ ေယာက္ေမြးတဲ့အထိ၊ အိုု ေသတဲ့အထိ ဒီလိုုပဲေပါင္းသြားခဲ့ၾကတာ၊ ဘာစာခ်ဳပ္မွ မလိုုဘူး။
ၿပီးေတာ့ ငါ အာရွႏိူင္ငံတခုုကိုုသြားခဲ့တုုန္းက ရြာေတြမွာ အိမ္တံခါးေတြ မရွိဘူး။ တစ္ရြာလံုုး ပစၥည္းေပ်ာက္တာ ဘာညာလည္း မရွိဘူး။ ငတ္ေနရင္ ရြာထဲမွာ ေတာင္းစားခ်င္စားမယ္၊ သူမ်ားအိမ္ကပစၥည္း ခိုုးမစားဘူး၊ သူမ်ားအိမ္ကပစၥည္းဟာ ကိုုယ့္ဟာ မဟုုတ္ဘူး၊ ကိုုယ္နဲ႔မပတ္သက္တဲ့အရာဆိုုတာကိုု မယူသင့္ဘူးလိုု႔ စိတ္ထဲေသြးထဲကကိုု လံုုးဝနားလည္ထားတာ။ ဘယ္ေလာက္လွတဲ့ စိတ္ေတြလဲ...”

“နင္က သိပ္အေျဖာင့္ေတြးတာကိုုး…။ ခုုေခတ္က ရိုုးေျမက်ဆိုုတာမ်ိဳး စာလံုုးေပါင္းေတာင္ မွန္ခ်င္ေတာ့တဲ့ေခတ္ မဟုုတ္ဘူး။ တေယာက္ရဲ႕သစၥာတရားကိုု တေယာက္က ယံုုၾကည္ဖိုု႔ထက္ စာခ်ဳပ္ေပၚခ်ေရး လက္မွတ္ထိုုးထားမွ ျဖစ္လာမယ့္ေနာက္ျပသာနာေတြကိုု ဥပေဒအရေျဖရွင္းႏိူင္မယ္လိုု႔ ယံုုၾကည္ၾကရတဲ့ေခတ္ေလ၊ နင္ေျပာသလိုု လမ္းခြဲၾကတဲ့အခါ ေမာင္လိုုခ်င္သမွ် အကုုန္ေပးလိုုက္မယ္ဆိုုရေအာင္ နင္က ဘာနဲ႔လုုပ္စားမွာလဲ၊ နင္ဟာ စိတ္ကူးသိပ္ယဥ္တာပဲ။ မယားစားရိတ္တိုု႔ နစ္နာေၾကးတိုု႔ဆိုုတာကိုု ပိုုပိုုသာသာေတာင္းယူေနၾကတဲ့ေခတ္၊ ဟိုုကေယာက်ာ္း ဘယ္လိုုရွာစားစား ရတယ္၊ နင္ကမိန္းမေလ၊ အဲတာကိုုလည္း ထည့္စဥ္းစားဦး”

“အဲတာကိုုက နင္မွားၿပီ၊ ငါက မိန္းမေတြ ေယာက်ာ္းေတြ သိပ္ခြဲျမင္ေနတာမဟုုတ္ဘူး၊  ေမာင္ ဘဝႀကီးထဲ စားဝတ္ေနအတြက္ ရုုန္းကန္ရသလိုု ငါလည္းရုုန္းကန္ႏိူင္ရမယ္ ဒါပဲ၊ မိန္းမမိုု႔လိုု႔ အခြင့္အေရးပိုုလိုုအပ္တယ္၊ အရင္းအႏွီးပိုုလိုုအပ္တယ္လိုု႔ ငါေတာ့ မထင္ပါဘူး…”

“ဒါဆိုု နင္ကေရာ ဘာေၾကာင့္ ေမာင့္ကိိုု ေမာင္လိုုခ်င္သမွ် ေပးလိုုက္ခ်င္ရတာလဲ၊ ပိုုင္ဆိုုင္သမွ် တေယာက္တဝက္စီဆိုုတာက ပိုုၿပီး တရားမမွ်တဘူးလား”

“အဲတာလား…အဲတာက ငါ ေမာင့္ကိုု ခ်စ္လိုု႔ေလ…” (အနည္းငယ္ ညစ္က်ယ္က်ယ္ရယ္လ်က္)

အဲဒီေန႔က သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ နင္ရူးေနၿပီဆိုုတဲ့အၾကည့္ကိုု ကၽြန္မ မေမ့ခဲ့ဘူး။

“ေတာ္ပါဟာ ငါမၾကိဳက္ပါဘူး၊ အဲတာေၾကာင့္ ငါ လူေတြနဲ႔ မရတာ…”
“ေသေလဟာ၊ လူေတြနဲ႔မရရေအာင္ နင္က နတ္လား”

သူငယ္ခ်င္းက မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုုးတယ္။

“နင္သိလား၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္းေတြဆိုုတာ ေက်ာမလံုုမွႈက စတာ၊ စိုုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကမွႈက စတာ၊ အေၾကာက္တရားကေန စတာ၊ ငါနဲ႔ေမာင့္ၾကားမွာ ခ်စ္ျခင္းတရားကလြဲလိုု႔ က်န္တာေတြနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္မထားခ်င္ဘူးဟာ….ငါ ေသခ်ာတယ္”

ကၽြန္မက အဆံုုးသတ္စကားကိုု ထပ္ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာခဲ့လိုုက္ေသးတယ္။ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီေလ…အခ်စ္၊ အိမ္ေထာင္ေရး ဒါေတြနဲ႔ပတ္သက္လာရင္ ကၽြန္မက အူတိအူေၾကာင္ပါဆိုု….။

"နင္က သိပ္စိတ္ကူးယဥ္တာပဲ ထ ထေတာ့"

သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္မကို သိပ္စိတ္ကူးယဥ္တယ္တဲ့၊....အိပ္မက္ေတြထဲက ထေတာ့တဲ့ေလ….။

(၄)

“မအားေသးဘူး၊ ေနာက္မွျပန္ေခၚ”

ဖုုန္းကိုုပိတ္ ေဘးခ်ထားၿပီး ဖတ္လက္စစာအုုပ္ကိုု ျပန္ေကာက္ဖတ္ေနတဲ့မမလတ္ကိုု မ်က္ေမွာင္ကုုတ္ၾကည့္မိေတာ့ မမလတ္က ရယ္တယ္။

“ေယာက်ာ္းေတြကိုု သူတိုု႔စကားေျပာခ်င္တိုုင္း အခ်ိန္ေပးၿပီး ေျပာေနစရာမလိုုဘူး။ သူတိုု႔ဆယ္ခါေလာက္ဖုုန္းေခၚမွ သံုုးခါေလာက္ျပန္ေျဖ၊ ေျပာၿပီးရင္လည္း ကိုုယ္ကပဲ အရင္ဦးေအာင္ ဖုုန္းခ်ပစ္၊ ကိုုယ္ဟာ အျမဲအလုုပ္မ်ားေနတဲ့သူ၊ သူတိုု႔အတြက္ အန္တာတိန္းလုုပ္ေနရေလာက္ေအာင္ မအားဘူး၊ အဲသလိုုေနျပရတယ္”

ေဖေဖ့ညီမ၊ ကၽြန္မအေဒၚရဲ႕သမီး ကၽြန္မနဲ႔ညီအစ္မဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့ မမလတ္ဟာ အဲသလိုုမိန္းမမ်ိဳး…။
ကိုုယ့္ကိုုယ္ကိုု သိပ္ရွားပါးသလိုု ေနျပတတ္တယ္။ ေနတတ္တာလည္း ျဖစ္မယ္။ မမလတ္ ႏိူင္ငံျခားက ဘြဲ႔လြန္ယူၿပီးျပန္လာေတာ့ စပ္ၾကဟပ္ၾကသူေတြနဲ႔ အိမ္မွာ လူစည္ေနခဲ့တာ။ မမလတ္ကေတာ့ အကုုန္ျငင္းလႊတ္တာလည္းမဟုုတ္ဘဲ စဥ္းစားပါရေစဦးဆိုုတဲ့ ႀကိဳးကေလးတစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ေႏွာင္တယ္။

“ငါက လက္ထဲမွာ ႀကိဳးေတြကိုု ဒီလိုုကိုုင္ထားတာ၊ လိုုခ်င္တဲ့ႀကိဳးက်မွေရြးျပီး တုုန္႔ကနဲဆြဲလိုုက္ရံုုပဲ။
လူဆိုုတာ ဘဝမွာ ကိုုယ္ဘာကိုုလိုုခ်င္တယ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တယ္ဆိုုတာ တိတိက်က်သိရမယ္ အေထြးရဲ႕၊ သိၿပီးရင္ ကိုုယ္ တဝက္ေအာင္ျမင္ၿပီလိုု႔ မွတ္၊ ၿပီးေတာ့ နည္းလမ္းရွာ၊ ရေအာင္ယူ ဒါပဲ”

မမလတ္ဟာ သိပ္ေတာ္ သိပ္ထက္ျမက္တာပဲ။ ခပ္ငယ္ငယ္ကတည္းက အိမ္ကိုု ဧည့္သည္ေတြ လာလည္တိုုင္းလည္း မမလတ္ကိုု ရတနာတစ္ပါးလိုု  ထုုတ္ၾကြားေလ့ရွိတယ္။ ကေလးဘဝမွာ ကၽြန္မဟာ မမလတ္ကိုု မနာလိုုျဖစ္ခဲ့သလားပဲ၊ အားက်အထင္ႀကီးစိတ္က တပိုုင္း၊ မနာလိုုတာက တပိုုင္း ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာဝန္အမွတ္မီပါရက္နဲ႔ ဝါသနာမပါလိုု႔ Marine Biologyယူခဲ့တဲ့ မမလတ္။ ရႏိူင္သားပဲ၊ မလိုုခ်င္လိုု႔ မယူတာဆိုုတဲ့ဂုုဏ္ကိုုက နည္းတာမွတ္လိုု႔၊ မမလတ္က အဲသလိုုေျပာေလ့ရွိတာ။

ကၽြန္မကေတာ့ ျမန္မာစာအဓိကနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတယ္။ ကဗ်ာေတြစာေတြလည္း သိပ္ရူးတာကိုု ေမာင္က ေလွာင္ေျပာင္တယ္။ ကၽြန္မေရးတဲ့ကဗ်ာေတြ ပံုုႏွိပ္ေဖာ္ျပခံရတဲ့အခါ ကၽြန္မက တခုုန္ခုုန္နဲ႔ ေပ်ာ္ေနသေလာက္ ေမာင္က စာဆိုုရွင္ေဒၚမယ္ေထြးခင္ဗ်ားလိုု႔ သေရာ္ေတာ္ေတာ္ေခၚတတ္ေသးတာ။
တန္ဘိုုးဆိုုတာ တဦးတေယာက္ခ်င္းစီရဲ႕ စိတ္အစာပါေမာင္ရဲ႕၊ ကဗ်ာေတြစာေတြေရးေနရမွ ျပည့္ဝတဲ့ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ဆာေလာင္မွုုဟာ စာေတြကဗ်ာေတြအေပၚထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕တန္ဘိုုးပါပဲ။ ေမာင္ထားတဲ့တန္ဘိုုးကက်ေတာ့ ေရတြက္လိုု႔ရႏိူင္တဲ့ ထင္သာျမင္သာမွႈေတြအေပၚမွာသာ အေလးထားမူတည္တတ္တာမ်ိဳး…။ အေသးအဖြဲကေလးထင္ရေပမယ့္ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ တန္ဘိုုးထားပံုုခ်င္း၊ ဘဝအေပၚအျမင္ခ်င္းကအစ မတူညီမွႈဟာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မတိုု႔ၾကားမွာ သိပ္ကိုုႀကီးမားခဲ့တာပဲ…။

မမလတ္ဘြဲ႔လြန္သြားတက္ေတာ့ မမလတ္အေမ အန္တီေလးက လုုပ္ငန္းထဲထည့္ထားတဲ့ကားတစီး ျပန္ေရာင္းဖိုု႔ေဖေဖ့ကိုု လာတိုုင္ပင္တာ၊ ေဖေဖက အဲဒီကားကိုု လုုပ္ငန္းထဲကမထုုတ္ေစဘဲ သူပဲျပန္ဝယ္ယူထားလိုုက္ၿပီး အဆင္ေျပေတာ့မွ သူ႔ဆီကျပန္ယူေစတာေတြ၊ မမလတ္ကေတာ့ ဒါေတြဘယ္သိမလဲ၊ ပညာသင္ေနတဲ့မမလတ္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားမွာစိုုးတာ အန္တီေလးရဲ႕မိခင္ေမတၱာေပါ့။ မမလတ္က အိမ္မွာ ေငြေရးေၾကးေရးအၾကပ္အတည္းကအစ လုုပ္ငန္းလည္ပတ္မွႈေတြအဆံုုး အရာရာမွာ ခေရေစ့တြင္းက်မသိဘဲ အားလံုုးအဆင္ေျပ ေခ်ာေမြ႔ေနတယ္ထင္ရွာတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေဖေဖ့လုုပ္ငန္းေတြလည္း ကူရင္း၊ အန္တီေလးအနားလည္း တခါတေလေနေပးရတာမိုု႔ အလံုုးစံုုနီးပါးသိေနျမင္ေနတာပဲ။ အန္တီေလးက မုုဆိုုးမလည္းျဖစ္ ကိုုယ့္အေဒၚလည္းျဖစ္တဲ့အျပင္ ကၽြန္မကိုု အင္မတန္အားလည္းကိုုးရွာတယ္၊ သူ႔အနားမွာ ကၽြန္မရွိတာ သားတေယာက္ရထားသလိုုပဲတဲ့။   

ေဖေဖ့ေနာက္ကြယ္ကေန ေဖေဖ့ဟိုုတယ္လုုပ္ငန္းေတြ ကူတာကအစ၊ ဟိုုတယ္မွာ ထည့္ထားတဲ့ ကားပိုုင္ရွင္ေတြနဲ႔လစဥ္စာရင္းဇယားအထိ ကၽြန္မပဲ လုုပ္ကိုုင္လည္ပတ္ေပးေနရတာျဖစ္ေပမယ့္ မမလတ္ေျပာပံုုအရဆိုု ကၽြန္မဟာ ျမန္မာစာဘြဲ႔ရ ကဗ်ာေယာင္ေယာင္ စာေယာင္ေယာင္ ခပ္အအမိန္းမပံုုပဲ ေပါက္သတဲ့…။ ေဖေဖ့မန္ေနဂ်ာဆိုုတာထက္ ေဖေဖ့အလုုပ္က ခိုုင္းဖတ္ပံုုမ်ား ေပါက္ေနသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မ ဝတ္စားေနတဲ့ခ်ည္ထည္ေလးေတြဟာ မမလတ္ အိမ္ေနအဝတ္ေလာက္သာ ေျပာင္ေရာင္တာ။ ကၽြန္မအတြက္ ေဖေဖေပးထားတဲ့ မန္ေနဂ်ာလစာဟာ ဝတ္ဟယ္စားဟယ္ရယ္လိုု႔ သံုုးစြဲပစ္လိုုက္တာမ်ိဳးမဟုုတ္ဘဲ ဘယ္လက္ကလွဴရင္ ညာဘက္လက္က မၾကားသိေစနဲ႔ဆိုုတာလိုု တကယ္လိုုအပ္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ လစဥ္လွဴပစ္လိုုက္တတ္တာရယ္၊ ဘဏ္မွာ စုုတန္သေလာက္ စုုထားတာရယ္၊ စာအုုပ္ေတြဝယ္တာရယ္ ဒါေတြအတြက္ပဲ အခ်ိဳးက်ကုုန္ရတာ။

Researchအတြက္ဆိုုၿပီး မမလတ္ဖတ္ဖတ္ေနတဲ့ အဂၤလိပ္စာအုုပ္အထူႀကီးေတြဆိုု နည္းတဲ့ပိုုက္ဆံလား ေပးဝယ္ရတာ၊ ႏိူင္ငံျခားကေနေတာင္ လွမ္းမွာယူရတာေတြ။ ခုုထိေတာ့ မမလတ္ဟာ အိမ္ဝင္ေငြရယ္လိုု႔ တျပားတခ်ပ္မရွာႏိူင္ေသးေပမယ့္ တေန႔ေန႔မွာေတာ့ အႀကီးအက်ယ္တခုုခုုျဖစ္လာမွာ၊ အန္တီေလးကေရာ ေဖေဖကေရာ ကၽြန္မပါ အဲသလိုု ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာပဲ။ အိုု…အားလံုုးက ေမွ်ာ္လင့္တန္ဘိုုးထားၾကတာပါေလ…။

(၅)

မိုုးရြာၿပီးစ မနက္ရဲ႕ လမ္းကေလးထဲအ၀င္ကိုု ျပန္ေကာက္ရရင္ အဲဒီေန႔က လမ္းအဆံုုးကိုုေမွ်ာ္လိုု႔မွ လမ္းေဘးတဘက္တခ်က္က အပင္အုုပ္အုုပ္ႀကီးေတြ ပင္ခ်င္းႏြယ္ယွက္အုုပ္မိုုးေနတာကလြဲရင္ အဆံုုးကိုု လွမ္းမျမင္ရတဲ့လမ္းကိုု ကၽြန္မက သေဘာက်ေနခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ အပြင့္ကေလးေတြ၊ အပင္ၾကီးေတြေပၚက ၀ါေရႊေသြးအပြင့္ကေလးေတြ၊ ခရမ္းျပာေရာင္အပြင့္ကေလးေတြ၊ ပန္းရင့္ေရာင္အေသြးအပြင့္ကေလးေတြ… သိပ္လွတာပဲ။ အပြင့္ကေလးေတြရဲ႕အလွကိုု အားပါးတရသေဘာက်လိုု႔ၿပီးမွ တျဖည္းျဖည္းခ်င္းအၾကည့္ေတြက ေအာက္ဘက္ေရာက္လာတဲ့အခါ စိမ္းရြက္ဖားဖားေ၀ေနတဲ့ အရြက္ကေလးေတြရဲ႕အလွ သဘာ၀ကိုု သတိထားမိသြားေတာ့တာ။

အိုုး….မိုုးေရစက္ေတြတင္က်န္ေနတဲ့ အရြက္ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးေတြဟာ စိမ္းညိဳ႕လန္းဆန္းလိုု႔၊ သူ႔အလွက အလွထက္ အားမာန္ကပိုုတယ္လိုု႔ ထင္မိတယ္။ ၾကည့္ပါဦး…အရြက္စိမ္းေတြက ေနာက္ခံမွာပိုုးထားေတာ့ အပြင့္ေတြဟာ ပိုုလိုု႔ရုုပ္လံုုးၾကြလာေတာ့တာ။ ဘယ္သူျမင္ႏိူင္မွာလဲ….။ ဒါကိုု ကၽြန္မျမင္ခဲ့ၿပီ။ အရြက္ကေလးေတြရဲ႕အလွကိုု….၊ တကယ္က ပန္းကေလးေတြတင္ ပြင့္တာမဟုုတ္ဘူး၊ အရြက္ကေလးေတြကပါ သူ႔အားမာန္နဲ႔သူ ပြင့္ေနၾကတာ…။
ကၽြန္မအျမင္မွာ သူတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္ သူတိုု႔ဘယ္ေလာက္လွတယ္ မသိတာကိုုက အလွတရားတစ္ခုုျဖစ္လိုု႔ေနတာ။

အဲဒီေနာက္မွာ ကၽြန္မသိခဲ့ဖူးတဲ့လူတစ္ခ်ိဳ႕ကိုု ကၽြန္မစိတ္က မွတ္မွတ္ထင္ထင္ သတိရမိသြားေတာ့တယ္။

လူ႔အဖြဲ႔အစည္းႀကီးတစ္ခုုလံုုးရဲ႕အက်ိဳးကိုု သယ္ပိုုးဖိုု႔ဆိုုတာ ကိုုယ့္မိသားစုုအတြင္းကေန ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စၾကရမယ္မဟုုတ္လား။ ကၽြန္မ ေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့… အေဖအိုုႀကီးကိုုလုုပ္ေကၽြးေစာင့္ေရွာက္ေနတဲ့ တက္ကစီဒရိုုင္ဘာအမ်ိဳးသားေလး၊ စာေတာ္တဲ့ညီမကေလး ေက်ာင္းဆက္ေနႏိူင္ဖိုု႔အတြက္ ေက်ာင္းထြက္ေပးလိုုက္ရတဲ့ မျပည့္စံုုတဲ့ဘဝေတြထဲက အလယ္တန္းေက်ာင္းသားကေလး၊ ပတ္ဝန္းက်င္က ဘယ္ေလာက္ပဲရယ္သြမ္းေနပါေစ တမိသားစုုလံုုးတာဝန္ကိုု ပုုခံုုးထမ္းလုုပ္ေကၽြးေနတဲ့ အလွဖန္တီးရွင္ မိန္းမလ်ာကေလး၊ မသန္ေသာ္လည္း စြမ္းရမည္ဆိုုတာကိုု ယံုုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ပံုုေဖာ္ႀကိဳးစားေနတဲ့ အရိုုးေပ်ာ့ေရာဂါသည္ကေလး….။

သူတိုု႔အားလံုုးဟာ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ရဲရင့္သန္စြမ္းၿပီး လူမသိသူမသိလွေနၾကတဲ့ အရြက္ပြင့္ကေလးေတြပါပဲ။ ဘဝႀကီးရဲ႕ေနဒဏ္ေလမိုုးဒဏ္ေအာက္မွာ ၾကံံ့ၾကံံ့ခံရင္း အစြမ္းကုုန္ စိမ္းလန္းေတာက္ပေနၾကေလရဲ႕...။

သူတိုု႔ဘယ္ေလာက္လွတယ္ သူတိုု႔ကိုုယ္တိုုင္မသိၾကတဲ့ မသိျခင္းအလွတရားထဲက အရြက္ပြင့္ကေလးေတြ၊
သိပ္လွတာပဲ….

 (၆)

ကၽြန္မေျပာသားပဲ။ ကၽြန္မက အူတိအူေၾကာင္ပါဆိုု…
ေမာင့္နာမည္ကို နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားတာေတာင္ နာမည္တူမ်ားျဖစ္မလား ေတြးမိေသးတာ။ မမလတ္ခ်ီးမြမ္းခန္းဖြင့္ရေလာက္ေအာင္ ေတာ္တဲ့အမ်ိဳးသားလည္း ေလာကမွာရွိေသးတာကိုုးလိုု႔ ကၽြန္မက ရိုုးရိုုးကေလးေတြးမိတယ္။

အဲဒီအမ်ိဳးသားဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္နဲ႔ အတူတူပဲ၊ မမလတ္ အေသအခ်ာေရြးၿပီး တုုန္႔ကနဲဆြဲလိုုက္တဲ့ ႀကိဳးတစ္ေခ်ာင္းဟာ ေမာင္ပဲလိုု႔သိလိုုက္ရတဲ့အခါမွာေတာ့ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားၿပီး ရယ္ေမာရတယ္။ ကၽြန္မတိုု႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူထားခဲ့ၾကတဲ့  လြတ္လပ္စြာခ်စ္ပိုုင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာလမ္းခြဲႏိူင္ခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္ခြင့္…။ ေမာင္ဟာ ဒါေတြကိုု ေကာင္းေကာင္းႀကီးနားလည္ခဲ့သားပဲ။

ကၽြန္မက လြတ္လပ္စြာလမ္းခြဲႏိူင္ခြင့္မွာတင္ သက္ေတာင့္သက္သာရပ္တန္႔လိုု႔ ထားခဲ့မိတာ။ လြတ္လပ္စြာလမ္းခြဲၿပီးတဲ့ေနာက္ ေမာင္ တျခားမိန္းမကိုု လြတ္လပ္စြာေရြးခ်ယ္သြားခဲ့ရင္ဆိုုတာကိုု ကၽြန္မမွ ဆက္ေတြးမထားခဲ့မိတာ…။ အခုု ကၽြန္မ ဆက္ေတြးမထားခဲ့မိတာကိုု ေမာင္က ေရြးခ်ယ္ျပသြားခဲ့ၿပီ။

ေမာင္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘယ္ကိုုေရာက္ေနတယ္၊ ေမာင္ အခုု ဘာစားေနတယ္၊ ေမာင္ ညစာ ဘာဟင္းခ်က္ထားတယ္ အဲဒီလိုု ေမာင္ကိုုယ္တိုုင္ေျပာျပေနက် ေမာင့္ေနမွႈထိုုင္မွႈဘဝေလးကိုု ကၽြန္မ သိခြင့္ရွိမယ္မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ တေန႔တာကုုန္ဆံုုးလိုု႔ လမ္းခြဲၾကရတဲ့ခ်စ္သူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အိမ္ျပန္ခ်ိန္ခြဲခြာပံုုမ်ိဳး မဟုုတ္ဘူး။ ေမာင္နဲ႔ ေနာက္ထပ္ဘယ္ေတာ့မွ….ဆိုုတဲ့ နာက်င္မွုုမ်ိဳး…။
အတူတကြဆိုုတဲ့ပတ္သက္မွုုတခုု အဆံုုးသတ္ခဲ့ၿပီလိုု႔ အတိအက်သိလိုုက္ရတဲ့ ေၾကကြဲမွုုမ်ိဳး…
အဲဒီနာက်င္ေၾကကြဲမွုုမ်ိဳးေတြနဲ႔ ကၽြန္မ ခံစားတတ္စျပဳၿပီ။ ကၽြန္မ ရူးေတာ့မလိုုပဲ…။

ဒီထက္ရူးႏွမ္းတာက ေမာင္နဲ႔အတူသြားၾကမယ္လိုု႔ ေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ေနရာေလးတခုုကိုု ကၽြန္မတေယာက္ထဲ ေလေလလြင့္လြင့္ခရီးထြက္ခဲ့မိျခင္းပါပဲ။

လြယ္လာတဲ့ကင္မရာရယ္၊ သံုုးေခ်ာင္းေထာက္ရယ္ကိုု ပုုခံုုးေပၚကခ်ၿပီး အေဝးကျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းႀကီးကိုု  ျမစ္တဘက္ကမ္းက ေမွ်ာ္ၾကည့္စဥ္မွာပဲ ကၽြန္မေျခေထာက္ေတြ ေကြးညႊတ္ေနခဲ့ၿပီ။

“မင္း သိပ္ေရာက္ဖူးခ်င္တယ္ဆိုု….”

ေမာင့္စကားကိုု စိတ္နဲ႔ျပန္အၾကားမွာေတာ့ ေျမအျပန္႔ေပၚ ညီေအာင္ထိန္းညွိေနဆဲ သံုုးေခ်ာင္းေထာက္ထိပ္က ေရျပင္ညီျပ အစိမ္းေရာင္အစက္ကေလး ဟန္ခ်က္ပ်က္သြားခဲ့တယ္။ အစိမ္းေရာင္ကေလး စက္ဝိုုင္းအလယ္ဗဟိုုေရာက္မွ ကင္မရာကိုု သံုုးေခ်ာင္းေထာက္တိုုင္ကေလးထိပ္မွာ တပ္လိုုက္တယ္။

အေဝးက ေတာင္တန္းႀကီးကိုု တပံုုၿပီးတပံုုရိုုက္တယ္။ လက္က တပံုုၿပီးတပံုုႏွိပ္ေနခ်ိန္ ကင္မရာဝင္းဒိုုးေပၚက ကၽြန္မျမင္ေနရတဲ့ျမင္ကြင္းကျဖင့္ ဝိုုးဝါးလိုု႔လာခဲ့ၿပီ။ ထရိုုင္ေပါ့ေဘးနား ေျဖေလွ်ာ့ထိုုင္ခ်လိုုက္မိတယ္။ အေပၚယံေၾကာအင္မတန္တင္းတဲ့ ေယာက်ာ္းဆန္ဆန္မိန္းမဟာ ငိုုတတ္ေသးသတဲ့….။
ဂ်င္းန္ေဘာင္းဘီဝတ္ဒူးႏွစ္ေခ်ာင္းေပၚ မ်က္ႏွာအပ္လိုု႔ တင္းထားတဲ့ကၽြန္မစိတ္ေတြကိုု လႊတ္ခ်လိုုက္မိေတာ့တယ္။ ေမာင့္အေပၚခ်စ္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြကိုုျဖင့္ အကုုန္အစင္လႊတ္ခ်ႏိူင္ခဲ့ပါရဲ႕လား…၊
ကၽြန္မ မေသခ်ာ။
ကၽြန္မဟာ အေပၚယံအခြံမာသစ္သီးတလံုုးရယ္ေလ…

(၇)

ရန္ကုုန္ကိုု ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ မမလတ္ဆီက ဖုုန္းေခၚထားတာေတြ ေတြ႔ရတယ္။ အထုုတ္မျဖည္ႏိုုင္ေသးဘဲ မမလတ္တိုု႔အိမ္ကိုု အရင္သြားလိုုက္ရတာေပါ့။ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္လည္းမဟုုတ္ပါဘဲ ေမာင့္ကိုုေတြ႔ရတဲ့အခါ ကၽြန္မ အေတာ္ေလးတည္ၿငိမ္ေနခဲ့တာ။ ေမာင့္မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္အံ့ၾသဟန္၊ ဒါ ကၽြန္မပဲ သိလိုုက္တာပါ၊ ေမာင္ဟာ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းသူေလ။ မမလတ္နဲ႔ကၽြန္မ ညီအစ္မဝမ္းကြဲေတြလိုု႔ ေမာင္ မသိခဲ့သလိုု၊ မမလတ္ခင္ပြန္းေလာင္းဟာ ေမာင္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္လိုု႔ (မမလတ္ မေျပာခင္အထိ) ကၽြန္မ ထင္မထားခဲ့တာ။ သိစရာမလိုု၊ ထင္ထားစရာလည္းမလိုုတဲ့ကိစၥေတြ မဟုုတ္လား။ တေန႔က်ရင္ ေမာင္က ကၽြန္မတိုု႔ရဲ႕ဆက္ႏြယ္ခဲ့မွႈဟာ ညီလိုုအစ္ကိုုလိုု ေသြးေသာက္ရဲေဘာ္လိုု တေယာက္ေဘးနား တေယာက္ကရွိေနခဲ့ရံုုဆိုုတာမ်ိဳးေလာက္သာ မမလတ္ကိုု ေျပာခ်င္ေျပာျပလိမ့္မယ္။ တကယ္လည္း ကၽြန္မတိုု႔ႏွစ္ေယာက္မွာ ခ်စ္သူေတြရယ္လိုု႔ ကယုုကယင္ဆန္ဆန္ေတြ ရွိမွရွိမေနခဲ့ဘဲ…။

သတိုု႔သမီးအရံဝတ္ဖိုု႔တဲ့၊ မမလတ္စီစဥ္ထားတဲ့အဝတ္အစားေတြ ေနာက္တေန႔က်ရင္ ဒီဇိုုင္နာဆီ အတူသြားၿပီး ဖစ္တင္ခ်ရမွာတဲ့၊ ဖိတ္စာနမူနာကိုုၾကည့္ရင္း စကားေတြေျပာေနၾကတုုန္းမွာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာ တခ်က္ကေလးမွမပ်က္ဘဲ အလိုုက္တသင့္ေနနိုုင္ခဲ့သားပဲ။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မသာ လက္ထပ္ျဖစ္ရင္ အဲသလိုုမဂၤလာပြဲၾကီး လုုပ္ေနမွာ မဟုုတ္ဘူးေနာ္လိုု႔….၊ ကၽြန္မစိတ္ထဲက ေျပာေနမိတာ၊ အမွတ္မရွိ အနာအက်င္မရွိတဲ့မိန္းမ…။

မမလတ္က ထမင္းစားၿပီးမွျပန္ဆိုုတာကိုုေတာ့ ခရီးပန္းလိုု႔နားခ်င္တယ္ဆိုုတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကၽြန္မ ျငင္းလိုုက္ၿပီး အိမ္ျပန္ခ်လာလိုုက္တယ္။ ကိုုယ့္ခ်စ္သူေဟာင္းရယ္ လက္ရွိသူ႔ဇနီးေလာင္းရယ္နဲ႔ ထမင္းတဝိုုင္းထဲအတူစားဖိုု႔ထိေတာ့ ခုုေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္မ အသည္းမာႏိူင္မယ္မဟုုတ္ဘူး…။ မမလတ္က ေမာင့္ပန္းကန္ထဲ ေစတနာဟင္းေတြ ေမတၱာထမင္းေတြ အလွ်ံပယ္ခူးခပ္ထည့္ေပးေနတာကိုု ျမင္ရရင္ မ်က္ရည္မက်ပါဘူးလိုု႔ ကၽြန္မမွ ကတိမေပးႏိူင္တာဘဲ…။
မမလတ္တိုု႔အိမ္ကအထြက္ လမ္းေဘးတေလွ်ာက္က အပင္ႀကီးေတြကိုုျမင္ေတာ့ အရြက္ပြင့္ကေလးေတြကိုု ၾကည့္ ျပံဳးရတယ္။ ကၽြန္မကိုုယ္တိုုင္ကေရာ အရြက္ပြင့္ကေလးတစ္ပြင့္မ်ားျဖစ္မလား…။

အရြက္ပြင့္ကေလးရဲ႕တန္ဘိုုးကိုု ေမာင္ သတိမထားခဲ့၊  မျမင္ခဲ့ဘူးေလ….။

(၈)

ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းက ဘာေျပာလဲသိလား၊ လြတ္လပ္စြာခ်စ္ခြင့္ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိခ်င္ဦးေလ၊ လက္ထပ္ဖိုု႔ မလိုုအပ္ခ်င္ဦးေလ…။ ဟိုုေကာင္က နင္ဟာ သူထားခဲ့ရင္ေတာင္ အေျခပ်က္အေနပ်က္ျဖစ္မယ့္မိန္းမ မဟုုတ္ဘူး၊ သိပ္ကိုု လြတ္လပ္စြာထားရစ္ခဲ့ႏိူင္တဲ့အထိ နင္က အေတြးေၾကာင္အေခၚေၾကာင္နဲ႔ ရဲရင့္ျပခ်င္တဲ့မိန္းမကိုုး၊ ေနာက္မွ ငါ့ဆီ လာမငိုုနဲ႔၊ ငါ မသနားဘူးတဲ့ေလ… အင္မတန္ရက္စက္တဲ့ သူငယ္ခ်င္း….။

ဘာမွေတာ့ မထူးဆန္းပါဘူး။ လြတ္လပ္စြာလမ္းခြဲခြင့္နဲ႔ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြအရ ေမာင္ ကၽြန္မကိုု ထားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မထက္ သူ ပိုုလိုုအပ္တယ္ထင္တဲ့မိန္းမတေယာက္ကိုု၊ ကၽြန္မထက္ ပိုုမိုုသာလြန္တဲ့မိန္းမတေယာက္ကိုု ေရြးခ်ယ္သြားခဲ့တယ္။
ကၽြန္မထက္ ပိုုလိုုအပ္သလား၊
ကၽြန္မထက္ တကယ္ပဲ သာလြန္သလား…၊
ကၽြန္မဟာ ေမာင့္စံႏွႈန္းနဲ႔တိုုင္းတာလိုု႔မွ အရည္မမီတဲ့ အညံ့ပန္းတပြင့္လား။

လားေပါင္းမ်ားစြာဟာ ကၽြန္မအဇၨ်တၱထဲမွာ ပူေလာင္ေထာင္လႊားေနရင္းက အျပင္ပန္းမွာေတာ့ ဒဏ္ရာမဲ့ပံုုတည္ၿငိမ္ျပေနရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပမ္းဆင္းရဲလိုုက္တဲ့အျဖစ္ပါလဲ။
ခ်စ္ျခင္းတရားမွာ ဒါ ကၽြန္မရဲ႕က်ဆံုုးခန္းရယ္လိုု႔ ရွံဳးနိမ့္နာက်င္ေနရင္းကပဲ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မတန္ဘိုုးကိုု မသိေလျခင္းလိုု႔ ဝမ္းနည္းမာနျဖစ္ရေသးတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕က်ဆံုုးခန္းမွာ ေၾကကြဲလူးနစ္လိုု႔ မြန္းၾကပ္ခဲ့ခ်ိန္ေတြထဲ ကၽြန္မကိုုယ္ကၽြန္မ အရြက္ပြင့္ကေလးတပြင့္လိုု႔ သတ္မွတ္မိခဲ့တဲ့အထိ က်စိတ္ကိုု ျပန္ဆည္ရတယ္။
အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္မွာပဲ ကၽြန္မ မလံုုမလဲျဖစ္ရတယ္။
တကယ္ေတာ့….
ကၽြန္မရဲ႕က်ဆံုုးခန္းက အဲဒီက်မွ စတာ…။
မသိျခင္းမွာ တန္ဘိုုးတခုုရွိေနရာက သိမွုုအျဖစ္ကူးေျပာင္းသြားတဲ့အခါ သူ႔အလွတရားဟာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ရွိရာက ေလ်ာ့က်သြားရေတာ့တယ္…။

ကၽြန္မဟာ အရြက္ပြင့္ကေလးျဖစ္ေစ၊ ပန္းကေလးတပြင့္ပဲျဖစ္ပါေစ….မသိလိုု….။
သိျခင္းရဲ႕ေနာက္က ကပ္ပါလာတဲ့မာနနဲ႔လွရမွာထက္စာရင္ မသိျခင္းရဲ႕ရိုုးသားတဲ့အလွတရားထဲမွာသာ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္ ရွင္သန္လိုုတယ္။ အသက္ရွဴဝလင္တယ္ ထင္မိတယ္။

မမလတ္ဟာလည္း အဘိုုးတန္္ပန္းကေလးတပြင့္ မဟုုတ္လား။
ေမာင္ ေက်နပ္မွာပါ…။ မမလတ္ကေတာ့ သူမကိုုယ္တိုုင္ ပန္းကေလးတပြင့္ျဖစ္တယ္ဆိုုတာ  မသိဘူးထင္ပါရဲ႕…။ အိုု…မမလတ္ဟာ မိန္းမတံုုးမိန္းမအမွ မဟုုတ္ဘဲ၊ သူမမွာရွိတဲ့ ပကတိတန္ဘိုုးထက္ ပိုုလွတယ္ေတာင္ ထင္ခ်င္ထင္ေနဦးမွာ…။ သိျခင္းနဲ႔တထပ္ထဲက်တဲ့ မာနေတြနဲ႔ မမလတ္တဘဝလံုုး မြန္းပိတ္ရွင္သန္ေနဦးမွာ…။ ေသခ်ာပါတယ္…။

အဲဒီအေသအခ်ာသိမွႈမွာ…
ကၽြန္မ ေပ်ာ္ တယ္…။

ခ်စ္ၾကည္ေအး

ဇြန္လ ၂၀၁၇ - ေရႊအျမဳေတ

3 comments:

  1. အလြမ္းေျပသြားၿပီ ဖတ္သြားတယ္ မခ်စ္ေရ။

    ReplyDelete
  2. sanhtarkhine>>
    T Tint>>
    ေက်းဇူးပါရွင့္ း)

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...