Wednesday, June 3, 2015

သူကေလး (၂)



တစ္ခါကလည္း ကေလး႐ွိေသာမိတ္ေဆြမ်ားကို သူ က်ီစယ္ခဲ့တာ အမွတ္ရမိသည္။

“ကေလး႐ွိတယ္ဆိုတာ အေၾကြးဆပ္ေနရတာပဲဗ်။ ကေလးဒါဇင္ဝက္႐ွိတဲ့မိသားစုဟာ ဟိုဘဝက ဘုရားေ႐ႊခြာတဲ့ အုပ္စု၊ ကေလးသံုးေယာက္႐ွိတဲ့မိသားစုက ပိုက္ဆံမေပးဘဲ ဘတ္စကားခိုးစီးတဲ့ အုပ္စု၊ ကေလးတစ္ေယာက္႐ွိတဲ့မိသားစုကေတာ့ အလွဴခံပံုးေဖာက္ခဲ့တဲ့ အုပ္စုေပါ့ဗ်ာ” ဟုဆိုေလသည္။ သူ႔အေၾကာင္းသိေသာ မိတ္ေဆြရင္းမ်ားက သေဘာတက်ရယ္ေမာကာ “ခင္ဗ်ားဟာ တစ္ခုမွလည္း မလြတ္ပါလားဗ်ာ”ဟု ဆိုေတာ့ သူက “ဟ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ေလဗ်ာ ခင္ဗ်ားသမီးကေလးက ေဖေဖ သမီး ဒီအ႐ုပ္ေလးလိုခ်င္တယ္ဆို ခင္ဗ်ား မဝယ္ေပးဘဲေနလို႔ ရလို႔လား၊ ႐ွိ႐ွိ မ႐ွိ႐ွိ ခင္ဗ်ားမွာ ႐ွိသမွ်ေလးခ်ၿပီး ဝယ္ေပးရတာပဲ မဟုတ္လား”ဟု ေခ်ပေလသည္။

သူဟာ အဲသည္လို လူစား၊ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာကာ ၾကည့္စိတ္ကို ေဖာ့ေပးတတ္သူ။ သူ႔ေၾကာင့္ ၾကည့္မွာ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ ပင္ပန္းဆင္းရဲရျခင္းမ်ိဳး တစ္ခါမွ မ႐ွိခဲ့။  မ်က္ရည္ေပါက္ႀကီးငယ္က်ရျခင္းမ်ိဳးလည္း တစ္ခါမွ မ႐ွိခဲ့ဖူးပါ။ တခါတေလေတာ့ ၾကည္ သူ႔ကို သနားမိသည္။ သူ႔ခမ်ာ သူ႔မ်ိဳးဆက္ သူ႔ေသြးကေလးကိုေတာ့ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေလ လိုခ်င္႐ွာေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ သူဟာ ဟန္ေဆာင္မ်ားေနသလား၊ ၾကည့္ေ႐ွ႕မွာမို႔ မလိုခ်င္ဟန္ျပေလသလား....။ သူဟာ ၾကည့္ကို စိတ္လက္ခ်မ္းသာေစလိုသူသာ ျဖစ္ေလသည္။

ၾကည့္ကေလးလိုခ်င္စိတ္မွာ အရင္ကေလာက္႐ူးမူးသည္ မဆိုသာေသာ္လည္း တိတ္တိတ္ကေလးေတာ့ တမ္းတေနမိေသးသည္။ စပ်စ္သီးကေလးေတြ မခ်ဥ္ဟု စိတ္ထဲက သိေနေသးသည္ကိုး။

ၾကည့္မွာ သိပ္တြယ္တာရေသာ တိုင္းရင္းသူအစ္မတစ္ေယာက္႐ွိသည္။ အဲ့သည့္အစ္မက သိပ္ကိုခ်စ္စရာ ေကာင္းလြန္းကာ ေျပာဆိုပြင့္လင္းပံုမွာ ၾကည္ပင္ လက္ဖ်ားခါရေအာင္ ဒဲ့က်သူျဖစ္သည္။ “ေအ ငါ့မွာ မိန္းမဘဝျဖစ္ေပမယ့္ ပိုင္ဆိုင္ေနရတာေတြက အလကားပါပဲ။ ဘာမွလည္း မသံုးရ၊ ရည္းစားကေလးမွ မ႐ွိရ”ဟုဆိုေတာ့ ၾကည္က ေအာ္ရယ္ခ်င္မိသည္။ “ဟင္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ အစ္မရဲ႕”ဟု ေမးေတာ့ သူက “အို မိန္းမျဖစ္မွေတာ့ အနည္းဆံုး သားသမီးကို ႏိူ႔ခ်ိဳတိုက္ေကြၽးဖူးတဲ့ရင္သားေတြ ပိုင္ဆိုင္ခ်င္တာေပါ့”ဟု ဆိုသည္။

“ဒီတစ္ခါေတာ့ အလုပ္ထဲက အေကာင္တစ္ေကာင္ေကာင္ေ႐ွ႕ေရာက္ရင္ ငါ မူးလဲပစ္လိုက္မယ္၊ ဒါ ေနာက္ဆံုးလက္နက္ပဲ” ဟုဆိုကာ သူ႔စကားသူ သေဘာတက်ရယ္ေနေလသည္။ ၾကည့္မွာလည္း အစ္မနဲ႔အတူ လိုက္ရယ္ေမာရပါသည္။

ၾကည္ကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ ဘာမ်ားထူးလို႔လဲကြယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ အသံုးက်သည္ဆိုဦးေတာ့ မိခင္တစ္ေယာက္မွ မျဖစ္ေသးတာ၊ မျဖစ္ႏိူ္င္တာ။ ၾကည္ဟာ အိမ္ေထာင္သည္မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္သာ ႐ွိေနေသးသည္ပဲ။ သားသည္အေမဆိုသည့္အေခၚအေဝၚဟာ တန္ဘိုး႐ွိလိုက္တာ....။ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ေယာက္က ၾကည့္ကို အေမလို႔ေခၚလိုက္တဲ့စကားဟာ သိပ္ကို ခ်ိဳၿမိန္မွာပဲ....။

လူေတြဟာ ဘာလို႔မ်ား ပံုစံခြက္ႀကီးထဲ ထည့္ထည့္တိုင္းေနရတာပါလိမ့္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ငယ္စဥ္မွာ ပညာ႐ွာ၊ အ႐ြယ္ေရာက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္က်၊ သားသမီးေတြ ေမြး၊ စီးပြားေတြ ႐ွာ၊ မိဘျပဳစု၊ သည့္ထက္အ႐ြယ္ေလးရလာေတာ့ တရား႐ွာ။ ၿပီးေတာ့ ေသၾက...။ ဒါပဲလား...ဒါဟာ လူ႔ဘဝတစ္ခုရဲ႕ အလ်ားအ႐ွည္တစ္ခုထဲ မျဖစ္မေနျဖတ္သန္းသြားရမွာေတြပဲလား....။ ဘဝႀကီးဟာ ဒီေလာက္ေတာင္ သမား႐ိုးက်ႀကီးပဲလား...။ အိမ္ေထာင္မက်ေသးခင္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္ျပဳၾကေတာ့ေလ တဲ့။ ခုဆို ၾကည္တို႔က ကေလးမယူေသးဘူးလား အေမးခံေနရၿပီ။ ၾကည္တို႔ဟာ ေ႐ွ႕လူေတြ ခ်ေပးတဲ့လမ္းအတိုင္း ေလွ်ာက္ၾကရမွာလား။ အိမ္ေထာင္မျပဳဘူးဆိုရင္ေရာ...၊ ကေလးမေမြးဘူးဆိုရင္ေရာ....လူသားတာဝန္မေက်ဟုပင္ အျပစ္တင္ၾကေတာ့မလိုလို....။ စိတ္နာလိုက္တာ...။ ၾကည္ဟာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ ဘာကိုမွန္း မသိ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွန္းလည္း မသိဘဲ ႐ုတ္တရက္ စိတ္ေဖာက္လာျပန္သည္။ ၾကည္သည္ လူတကာလက္ခံၿပီး ျဖတ္သန္းေနက်ေတြကို ဆန္႔က်င္ခ်င္လာသည္။

တကယ္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာကိုက မ႐ွိတာ။ မ႐ွိတာကို အ႐ွိလုပ္ေနၾကတာ။ အခ်စ္ဆိုတာဟာ ဘဝႀကီးထဲကို လူႏွစ္ေယာက္ အတူတူခုန္ခ်ပစ္လိုက္ဖို႔ ထိုးေကြၽးလိုက္ေသာ ျမွားေခၚမႈတစ္ခုေပပဲ။ အဲသည္လိုသာ ၾကည္က နားလည္ခ်င္သည္။ သည့္ေနာက္မွာ သၾကားကပ္ထားေသာ ေဆးခါးႀကီးတစ္လံုးလို အခ်ိဳကုန္ခ်ိန္မွာ ဘဝဆိုတာႀကီးကို ပီပီျပင္ျပင္ျမင္ၾကရတာ၊ အဲသည့္ေတာ့မွ ခါးေသာဘဝႀကီးက လူလံုးထြက္ျပေတာ့တာ မဟုတ္လား။ အို....ေစ့ေစ့ေတြးၾကည့္႐ံုႏွင့္ပင္ ဘဝႀကီးထဲ လူျဖစ္ရတာကို အင္မတန္ ေမာပန္းလာရေတာ့သည္။ မုန္းလိုက္တာ...။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘာအတြက္အသက္႐ွင္ေနရမွန္း မသိတာေတြႏွင့္သာ အခ်ိန္ေတြလြန္ေျမာက္ေနရတာကို မုန္းသည္။

“ကေလးငယ္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မ႐ိုက္ရဘူး။ ဆူတယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကေလးစိတ္မွာ အနာရေစမယ့္စကားလံုးမ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွမဆူရဘူး”
“တစ္ခ်ိဳ႕ကေလးေတြကေတာ့ ႐ိုက္မွကို နားလည္တတ္တာမ်ိုး”
“ကေလးေတြဟာ အတုျမင္ အတတ္သင္ေနတဲ့အ႐ြယ္၊ မိဘေတြက အေျပာအဆို အေနအထိုင္က အစ ကေလးေတြေ႐ွ႕မွာ ဆင္ျခင္ၾကရမယ္”
“ကေလးကို သူ႔အဖိုးအဖြားေတြ႐ွိတဲ့ဆီ အလည္ေခၚသြားတာ၊ ကေလးက ျမန္မာစကားေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာတတ္လာပါရဲ႕၊ ဘယ္ကတတ္လာမွန္းမသိတဲ့ အဆဲေတြလည္း တတ္လာတယ္ သိလား”

အဲသည္လို မိခင္ေတြစကားဝိုင္းမွာ ၾကည္ဟာ နားေထာင္သူသက္သက္သာ ျဖစ္သည္။ ဝင္ေျပာလိုလွေသာ္လည္း ၾကည့္စကားမ်ားက လက္ေတြ႔မဟုတ္ေသာစကားမ်ားမို႔ မွားခ်င္မွားႏိူင္သည္ေလ။ သည္ေတာ့ ႏႈတ္ဆိတ္နားေထာင္ ျခင္းသည္သာ ၾကည့္အတြက္ အားလံုးအတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုးဟုယူဆကာ ဘာတစ္ခုမွ ဝင္မေျပာျဖစ္။ သို႔ေသာ္ ဘာရယ္မဟုတ္ ကေလးစိတ္ပညာဟူေသာစာအုပ္မ်ိဳးကိုေတာ့ ၾကည္ စိတ္ဝင္တစား႐ွာေဖြ ဖတ္႐ွဳ႕ေနခဲ့မိသည္။

အဲသည့္ကေလးစိတ္ပညာ စာအုပ္ကေလးအဖံုးဟာ တိမ္ဆိုင္ျဖဴလြလြကေလးေတြ ေမ်ာလြင့္ေနပံုႏွင့္ ျဖစ္သည္။ တိမ္ေတြေအာက္က ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေပၚမွာ ဂါဝန္ျဖဴလြလြကေလးဝတ္ထားေသာ ေလး-ငါးႏွစ္အ႐ြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ တိမ္စိုင္ေတြကို ေမာ့ၾကည့္ကာ တိမ္ေတြေနာက္ အေျပးကေလးလိုက္ေနပံုက ဝတ္ထားေသာဂါဝန္ကေလး တလြင့္လြင့္ႏွင့္ျဖစ္ေလသည္။

ထိုစာအုပ္အဖံုးကေလးကို လက္ႏွင့္ပြတ္သပ္ကာ ၾကည္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေသာညက ျဖစ္ပါသည္။ မနက္လင္းလာေတာ့ ၾကည္ ႐ုတ္တရက္ထထိုင္မိသည္။ 

ညက....ညက ၾကည္ အိပ္မက္ မက္ခဲ့သည္ပဲ။ အိပ္မက္ထဲမွာ ျဖဴလြလြတိမ္စိုင္တစ္စေနာက္ကို ၾကည္ ေျပးလိုက္ေနခဲ့သည္။ တိမ္စိုင္ကေလးသည္ ဝါဂြမ္းကေလးတစ္စႏွယ္ ေပါ့လြင့္ကာ ေကာင္းကင္မွာ ေျပးလြန္းလွသည္။ ၾကည္က လိုက္မမီမွန္းသိသိႏွင့္ အေျပးလိုက္ကာ ၾကည့္လက္ႏွစ္ဘက္မွာလည္း ေကာင္းကင္ေပၚေျမွာက္ကာ ျဖန္႔လွပ္ ထားလ်က္႐ွိသည္။ ႐ုတ္တရက္ ေလေၾကာင္းပဲ ေျပာင္းေလသလားမသိ၊ ထိုတိမ္စိုင္ကေလးသည္ ၾကည္႐ွိရာဆီ နိမ့္ကနဲထိုးဆင္းလို႔ လာသည္။ ေငးကနဲ မင္သက္ေနစဥ္မွာ တိမ္စိုင္ကေလးက ၾကည္ႏွင့္အနီးဆံုးေရာက္လို႔လာကာ ၾကည့္ေနရင္းမွာပင္ တိမ္စိုင္ကေလးသည္ အႏွီးျဖဴျဖဴကေလးႏွင့္ ထုပ္ပိုးထားဟန္ သက္႐ွိကေလးေလးတစ္ေယာက္လိုလို ၾကည့္မ်က္ေစ့မွာ ျမင္ရသည္။ ၾကည္ ေၾကာင္အေနဆဲမွာပင္ ထိုအရာကေလးက ၾကည့္ကိုယ္ထဲ ထြင္းေဖာက္၍သြားခဲ့သည္တဲ့...။ ၾကည့္မွာ ျမက္ခင္းေပၚပံုလ်က္သား လဲက်သြားခဲ့သည္။

အို.....ၾကည့္တစ္ကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေမြးညွင္းမ်ားပင္ ထလာကာ အိပ္ရာေပၚထိုင္ေနလ်က္က ၾကည့္ဗိုက္သားကို လက္ႏွင့္ ထိေတြ႔ေနမိသည္။ မက်ီစယ္ပါနဲ႔ကြယ္...အိပ္မက္ဟာ အိပ္မက္မွ်သာပဲ...ၾကည့္ဘဝမွာ အိပ္မက္ေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ မယံုေတာ့ဖို႔ သင္ယူခ့ဲၿပီးသားရယ္... သို႔ေသာ္ ၾကည္သည္ ယံုၾကည္ခ်င္မိျပန္သည္။ တကယ္လို႔မ်ား....

အိပ္ရာမွထကာ ဆံပင္ေတြကို ဖီးသင္သည္။ ေဘးစားပြဲေပၚက ျပကၡဒိန္ကို ယူၾကည့္လိုက္ေတာ့ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္လကတည္းက ၾကည္ ရာသီေသြးမေပၚဘဲ ေက်ာ္ခဲ့သည္ကို ၾကက္ေျခခတ္ထားသည့္ရက္စြဲတစ္ခုအရ သိရေလသည္။ ၾကည့္ႏွလံုးခုန္သံတို႔ ျမန္လြန္းလာကာ ညဝတ္အက်ၤီကိုလဲကာ ေတြ႔ရာတီ႐ွပ္ေလးတစ္ထည္ ေကာက္စြပ္ၿပီးမွ အနီးဆံုး ၂၄နာရီဆိုင္ကေလးဆီသြားရေကာင္းမလား ေတြးမိျပန္သည္။ တခါတေလ အဲ့သည္ေလာက္ၾကာၾကာေက်ာ္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာခ်င္ လာေနတတ္တာ။ အေနအထိုင္ အစားအေသာက္အျပင္ စိတ္အလႈပ္အ႐ွားႏွင့္လည္း ဆိုင္သည္ပဲ။

ရင္မဆိုင္လိုပါ...၊ အနီေရာင္မ်ဥ္းကေလးတစ္ေၾကာင္းထဲ ေပၚလာလ်င္ျဖင့္ ၾကည္ ရင္ကြဲရဦးမည္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သိပ္ကိုထူးဆန္းေနတာလို႔ စိတ္က ေတြးမိျပန္သည္။ ခ်ီတံုခ်တံုႏွင့္ ၾကည္သည္ ဆိုင္ကေလးေ႐ွ႕ကို ဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းပင္ မသိလိုက္။ ေငြေခ်ၿပီး၍ အထုပ္ကေလးကို လက္မွာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ကာ ၾကည့္ေျခလွမ္းတို႔က အိမ္အျပန္လမ္းကို ခါတိုင္းထက္ပိုေဝးသည္ ထင္မိေတာ့သည္။

ဆက္ပါဦးမယ္....


 

4 comments:

  1. သတင္းေကာင္းၾကားဖုိ႔ေမွ်ာ္ေနပါတယ္တီတီရယ္...

    ReplyDelete
  2. ၾကည္နဲ႔အတူ ရင္ခုန္ေနမိတယ္ အပိုင္း(၃)ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္လွ်က္.....

    ReplyDelete
  3. Interesting, May Kyi's dreams come true...

    ReplyDelete
  4. ဆက္ပါဦး အမခ်စ္ေရ ။ လာေမွ်ာ္ရတာေမာလွေပါ့

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...