ကၽြန္မတို႔အိမ္ကို လတ္ခ်မီးေရာက္တုန္းက အပ်ိဳ၊၊ ေရာက္ၿပီး
သံုးႏွစ္ေလာက္ၾကာမွ အိမ္နားက ေမာင္ထြန္းျမတ္နဲ႔ အိမ္ေထာင္က်သြားခဲ့တာ။ ခုေတာ့ လတ္ခ်မီးက
ကေလးတစ္ေယာက္ေတာင္ ရေနၿပီ။ လတ္ခ်မီးက ကုလားမေလးဆိုေပမဲ့ အမည္းႀကီးထဲက မဟုတ္ဘူး၊ ညိဳစိမ့္စိမ့္ေလးရယ္။
လတ္ခ်မီးအဘိုးက စစ္လက္က်န္ကုလား။ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး လတ္ခ်မီးတို႔အေမကို
ေမြးခဲ့တာ။ လတ္ခ်မီးတို႔အေမက ျမန္မာေယာက်ာ္းကို ယူျပန္ေတာ့ လတ္ခ်မီးမွာက ကုလားေသြးရယ္လို႔
တစ္မတ္ဖိုးေလာက္ပါေတာ့တာ။
လတ္ခ်မီးဟာ ကုလားမေလးသာဆိုတယ္ ကမၼဝါဖတ္ေတာ့မယ့္အတိုင္း။ ေျပာလိုက္မွျဖင့္
တကယ့္ ထိပ္။
“အစ္မရယ္ လတ္ခ်မီးေလ
ဗုဒၵဘာသာဝင္ စစ္စစ္ေနာ္၊ မိရိုးဖလာမဟုတ္ဘူး။
ကံ ကံ၏အက်ိဳးေပးဆိုတာကို ယံုတယ္ေနာ္၊ ဒါေပမဲ့ေလ ကံကိုယံု၍ ဆူးပံုနင္းမယ့္သူေတာ့ လတ္ခ်မီးမဟုတ္ ေနာ္ အစ္မ”
“ေအ ညည္းကလည္းေလ ေျပာမဲ့ဟာသာ ေျပာစမ္းပါ။ ကတည္း အပ်ိဳးနဲ႔တင္
ထန္းဖ်ားကို အေတာ္ေလးေရာက္ေနၿပီ”
“အိမ္က ကိုထြန္းျမတ္ရယ္ေလ၊ သူ႔အက်ၤ ီေလးတစ္ထည္ မီးပူကၽြမ္းသြားလို႔
ပူေဆြးေနလိုက္တာ။ ေနာက္တစ္ထည္ အသစ္ဝယ္ေပးမွာေပါ့ဆိုလည္း မရဘူး။ မီးပူသာမကၽြမ္းရင္ ႏွစ္ထည္ရွိလာရမွာဆိုတဲ့ လူစားမိ်ဳး
အစ္မရဲ႕ ခက္တယ္”
“အဲဒါနဲ႔ ညည္း ကံ ကံ၏အက်ိဳးနဲ႔ ဘာဆိုင္တုန္း ညည္းဟာက”
“ေၾသာ္ အစ္မရယ္ ဘယ္ပစၥည္းမဆို
အခ်ိန္တန္လာရင္ ပ်က္စီးရတာပဲေလ၊ ကြဲတတ္ ရွတတ္တဲ့ ပစၥည္းမ်ားဆို ကြဲမယ္ ရွမယ္၊ မီးကၽြမ္းတတ္တဲ့ပစၥည္းဆို မီးကၽြမ္းမယ္ ဒီလိုမဟုတ္လား၊
သူ႔ျဖစ္ရ ပ်က္ရမဲ့ ကံအတိုင္းေပါ့၊ အနတၱ သူ႔သေဘာသူေဆာင္တယ္ေလ အစ္မရဲ႕”
“ေအးေလ အဲဒီေတာ့”
“အဲဒီေတာ့ အက်ၤ ီဟာလည္း မီကၽြမ္းခ်ိန္တန္လို႔ ကၽြမ္းရပါသည္ေပါ့ အစ္မရဲ႕၊
ဒီေနရာမွာ လတ္ခ်မီးမကလို႔ မိုးေပၚက နတ္သမီးပဲ ဆင္းတိုက္တိုက္ ကၽြမ္းမွာပဲ ဟီးဟီး”
“ေနပါဦး ညည္းကေရာ ခါတိုင္းတိုက္ေနက်ဟာကို ဘာေၾကာင့္ အ့ဲေလာက္နေမာ္နမဲ့
ႏိူင္ရတာတုန္း”
“ကိုရီးယားကား အဲေလ တီဗီၾကည့္ရင္းနဲ႔ ေကာင္းခန္းေရာက္ေတာ့
ေမ့ၿပီး မီးပူကိုေထာင္ထားရမဲ့ဟာ အျပားလိုက္
ခ်ထားလိုက္မိလို႔ေလ အစ္မရဲ႕ အဟီး”
“ျဖစ္ရမယ္ လတ္ခ်မီးတို႔ကေတာ့ေလ”
အဲဒီလိုပဲ လတ္ခ်မီးတစ္ေယာက္ဟာ တခါတေလ ဟုတ္ေတာ့မလိုလို ဟုတ္ေတာ့မလိုလိုနဲ႔
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မျဖစ္မေျခာက္လုပ္ေတာ့တာ။
လတ္ခ်မီးက သူ႔အေဖေပးခဲ့တဲ့ သီတာေထြးဆိုတဲ့ နာမည္ကို သိပ္ႀကိဳက္တာ။
ေျပာရရင္ သီတာေထြးဆိုတာ မွတ္ပံုတင္ထဲသာရွိၿပီး အျပင္မွာ လတ္ခ်မီးပဲ တြင္ေနတာ။ သူကေတာ့
လူထူၿပီဆို သီတာေထြးကေလ သီတာေထြးကေလနဲ႔ ပါးစပ္ဖ်ားက မခ် ေျပာေတာ့တာ။ သူ ဘယ္လိုပဲ သီတာေထြး
ေထြး၊ လူေတြကလည္း လတ္ခ်မီး လတ္ခ်မီးနဲ႔ တမီးထဲ
မီးတာပဲ။ မသိရင္ျဖင့္ လတ္ခ်မီးနဲ႔ သီတာေထြးဟာ ႏွစ္ေယာက္လိုလို ဘာလိုလို….။
လတ္ခ်မီးအပ်ိဳတုန္းက ကၽြန္မတို႔အိမ္မွာ အိပ္ေပမဲ့ အိမ္ေထာင္က်သြားကတည္းက
မနက္လာ ညျပန္ပဲ။ သူ႔မွာ အက်င့္ေကာင္းကေလးေတြ ရွိတယ္။ ေဈးဘိုးမခိုးဘူး၊ ဟင္းခိုးမစားတတ္ဘူး။ လိမ္မေျပာတတ္ဘူး၊ စကားေျပာရင္ေတာ့
ပိႆေလးေဘးပစ္၊ တုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာတတ္တယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းအခ်ိန္အားေတြမွာ လတ္ခ်မီးက
စကၠဴအိတ္ကေလးေတြ ယူခ်ိဳးတယ္။ တစ္ဘက္တစ္လမ္းက ေငြဝင္တာေပါ့ေလ။ ကၽြန္မတို႔ကလည္း ဘာမွေျပာမေနပါဘူး၊
အိမ္အလုပ္ေတြ ေထာင့္ေစ့ေအာင္လုပ္ရင္ၿပီးတာပဲကိုး။ အဲ့ဒီစကၠဴအိတ္ေလးေတြသြားသြင္းတဲ့
စတိုးဆိုင္ပိုင္ရွင္က လတ္ခ်မီးကို ခ်ိတ္တိတ္တိတ္ဆိုေတာ့ တကယ္မ်ား သားမွတ္မွတ္ မယားမွတ္မွတ္ေပါင္းမယ္ဆိုလို႔ကေတာ့
ကၽြန္မတို႔က သေဘာတူၿပီးသား။ ဒါကို လတ္ခ်မီးက ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။
“လူပံုကိုက လမုသီး နားရြက္တပ္ထားတဲ့ရုပ္နဲ႔ လတ္ခ်မီးတို႔ ႀကိဳက္ဖို႔ ေဝးပါေသး” တဲ့။ ၾကည့္ လမုသီး
နားရြက္တပ္တဲ့ သူပဲ ေျပာတတ္ပေလ။
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္က ပလာတာအီၾကာေကြးလုပ္တဲ့ ဖိုဆရာတရုပ္ကိုဆိုလည္း
“ေပါက္စီ ဖေနာင့္နဲ႔ေပါက္ ခံရတဲ့ ျဖဴျပားျပားမ်က္ႏွာနဲ႔ အစ္မရာ၊ လတ္ခ်မီး မႀကိဳက္ပါဘူး”
တဲ့။ ကဲ…ပံုကိုေပၚေရာ။ ဒီလိုနဲ႔ လတ္ခ်မီးတို႔ လင္ေရြးလာလိုက္တာ ရံုးစာေရးေလး ေမာင္ထြန္းျမတ္နဲ႔က်မွ
က်ေတာ္မူေတာ့တာ။
“အခ်စ္မွာ ဆင္းရဲတာ ခ်မ္းသာတာ အဓိက မဟုတ္ပါဘူး အစ္မရာ၊ ညတစ္ေရးႏိူး
ကိုယ့္လင္ ကိုယ္ထၾကည့္လို႔မွ ျပန္လန္႔ေနရမဲ့ ရုပ္ေတာ့ မလိုခ်င္ေပါင္” တဲ့။
ေမာင္ထြန္းျမတ္က
လူေအးလူရိုး၊ သေဘာမေနာေကာင္းမို႔ လတ္ခ်မီးကံေကာင္းတယ္
ဆိုရမယ္။ အိမ္ေထာင္သက္ တစ္ႏွစ္အျပည့္မွာ ေမာင္ထြန္းျမတ္က လတ္ခ်မီးနားထဲကို ေရႊနားပြင့္ကေလးေပါ့၊
ခပ္ေသးေသးနားကပ္ေလးတစ္ရံ ဆင္ေပးတယ္။ ဒီေတာ့ မဆိုးဘူး၊ မယားကို ခ်စ္ရွာတယ္ ေျပာရမယ္။
ကၽြန္မွာကုလား မယားေတာသူဆိုတာလို လတ္ခ်မီးက ကၽြန္လိုလည္း လင္ကို အလုပ္အေကၽြးျပဳတယ္၊
မယားေတာသူလိုလည္းပဲ ဝတၱရားေက်သကိုး။
အဲဒီတုန္းက လတ္ခ်မီးက သူ႔နားက နားကပ္ေလးျပေတာ့ ကၽြန္မတို႔
ဝမ္းသာၾကရတယ္။ သူက လက္ဝတ္တန္ဆာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ေနာက္ဆက္တြဲ သူ႔အယူအဆကို ေျပာေသးတာ။
“အစ္မရာ လတ္ခ်မီးကေလ ကိုထြန္းျမတ္ ဆင္လို႔သာပါ။ ပစၥည္းဥစၥာရယ္လို႔
မမက္ေမာပါဘူး။ သူဆင္ေပးေတာ့လည္း မရွိဝမ္းဆာေပါ့ေလဆိုၿပီး နားမွာ ခဏထားလိုက္ရတဲ့ သေဘာပါ။
လိုအပ္ေတာ့ ေပါင္ႏွံေရာင္းခ်ရတာေပါ့ေနာ္ အစ္မ”
“ဟယ္ လတ္ခ်မီးရယ္ နင့္ဟာက မိန္းမဆိုတာ နားကပ္ေလးတစ္ရန္ေလာက္ေတာ့
ဝတ္ဦးမွေပါ့၊ ဟိုနားဒီနား ပြဲသြားပြဲလာ လူၾကည့္ေကာင္းရံုေလာက္ေတာ့ ဝတ္ရမယ္ေလ”
“အာ အစ္မကလည္း လူၾကည့္ေကာင္းဖို႔အတြက္ေတာ့ အစစ္မလိုပါဘူး
အစ္မရာ၊ အစ္မ သိလား လတ္ခ်မီးတို႔မွာ ေကာ့ရႊန္းဂ်ယ္ဝယ္ရီဆိုတာ ရွိတယ္။ လက္ဝတ္လက္စားအတုေတြေလ။
တစ္ဆင္စာဆို ဘယ္ေလာက္မွ မရွိဘူး၊ လွလည္း လွတယ္။ ပြဲလည္း တိုးတယ္။ အတုမွန္းေတာ့ လူသိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လဲ အစ္မရယ္။ အတုဝတ္ႏိူင္သူက အတု၊
အစစ္ဝတ္ႏိူင္သူက အစစ္ေပါ့။ သူ႔အထြာနဲ႔သူေပါ့”
“လတ္ခ်မီးကေတာ့ အတုပဲဝတ္ရလို႔ ဝမ္းမနည္းသလို အစစ္ဝတ္ႏိူင္တဲ့သူေတြကိုလည္း
မနာလို မရွိေပါင္၊ သူတို႔ၾကည့္ၿပီး မုဒိတာပြားရတာေပါ့ အစ္မရယ္။ ကုသိုလ္ေတာင္ ရေသးတယ္။
ဒီၾကားထဲ အစစ္ဝတ္ထားၿပီး မထိန္းသိမ္းတတ္ရင္ အႏာၱရာယ္ေတာင္ မ်ားေသး”
လတ္ခ်မီးေျပာေတာ့လည္း ဟုတ္သလိုလို၊ အဲဒီကုလားမဟာ ဗမာအစစ္မ်ားဆိုလို႔ကေတာ့
ကမၼဝါေတာင္ဖတ္မဲ့ဟာမပါဆိုေန။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္မမွာ လတ္ခ်မီးလို အိမ္အကူတစ္ေယာက္ရထားတာ
အစစအရာရာစိတ္ခ်ရၿပီး အိမ္လံုတာမို႔ လတ္ခ်မီးအေပၚ ေသြးသားရင္းလိုေတာင္ ခ်စ္ခင္ေနမိရတာပါပဲ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
တစ္ရက္မေတာ့ လတ္ခ်မီးက
လမ္းကေန သူေကာက္ရလာတဲ့ ဆြဲႀကိဳးကေလးတစ္ကံုး ကၽြန္မတို႔ကို လာျပတယ္။ ေလာ့ကတ္သီးကေလးေတာင္
ပါေသး။ လက္နဲ႔ ဆ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ခပ္စီးစီးကေလးရွိတာမို႔ တကယ့္ေရႊအစစ္လို႔ေတာင္ ထင္ခ်င္စရာ။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔က တစ္သက္လံုး ပစၥည္းအစစ္ဝတ္လာတာမို႔ အတုမွန္းသိတယ္။ ဒါနဲ႔ လတ္ခ်မီးကို
ေျပာရတယ္။
“အတုႀကီးပါဟဲ့ လတ္ခ်မီးရဲ႕။ သြားျပန္ေရာင္းမိမွ အင္လာထုတယ္ဆိုၿပီး ညည္း အခ်ဳပ္ထဲေရာက္ေနပါ့မယ္ေအ”
“ဟုတ္လား အစ္မ၊ လတ္ခ်မီးကလည္း
သြားမေရာင္းပါဘူး အစ္မရယ္။ နားက နားကပ္ေလးရယ္၊ ေဟာ ခု ေနာက္ထပ္ ဆြဲႀကိဳးေလးရယ္ဆိုေတာ့
ပြဲတက္ဖို႔ အေတာ္အဆင္ေျပသြားၿပီ ဟီးဟီး”
“နင့္ဟာက အတုႀကီးပါဆိုမွ”
“ဘာျဖစ္လဲ အစ္မရယ္၊ အတုဆိုေတာ့ လတ္ခ်မီး ဝတ္ရတာလည္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိသလို
က်ေပ်ာက္တဲ့သူလည္း သိပ္မႏွေမ်ာရဘူးေပါ့ အစ္မရဲ႕။ အစစ္ဆိုရင္ေတာင္ ႏွေမ်ာလြန္းလို႔ က်ေပ်ာက္တဲ့သူခမ်ာ ပူေလာင္ေနရဦးမယ္”
“ဒါေတာ့ ညည္းအယူအဆေပါ့ေအ။
တို႔ကေတာ့ တစ္သက္လံုး အစစ္ဝတ္လာတာ။ အစစ္ဝတ္မွပဲ
လူက ေနသာထိုင္သာရွိတာ။ ရင္ေအးတာ။ စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိတာ။ အတုႀကီးဝတ္ထားရင္ လူက မလံုမလဲ၊ ရွက္သလိုလို ဘာလိုလိုနဲ႔”
“အစ္မရယ္ ဘာမလံုစရာ
ရွိသလဲလို႔၊ တုတု စစ္စစ္ ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚ တင္တဲ့ဟာပဲ။ တကယ္ဆို အစစ္က မွ ပူေလာင္တာ အစ္မရဲ႕။ မ်ားမ်ားပိုင္ဆိုင္ေလ မ်ားမ်ားပူေလာင္ေလ။ ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ႀကီး
ေရးထားတဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ လူေတြဟာ ပိုင္ဆိုင္မႈမ်ားေလေလ၊ အနားမွာ ပံုထားတဲ့ မီးပံုႀကီးက ပိုႀကီးေလေလပဲတဲ့၊
လတ္ခ်မီးတို႔က် ဘာမီးပံုမွ မပိုင္ေတာ့ ေအးခ်မ္းပါ့၊ အပူဆိုတာ ငရဲဓါတ္၊ အေအးဆိုတာက နိဗၺာန္ဓါတ္တဲ့ အစ္မရဲ႕”
လတ္ခ်မီးက အဲဒီလို….ကုလားမ။
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
“အစ္မေရ လတ္ခ်မီး
ေဈးက ျပန္လာပါၿပီ။ ဒီေန႔ေလ အစ္မကို ငါးႏုသန္းေရခ်ိဳေလးကို
ရွမ္းနံနံေလးအုပ္ၿပီး ခ်က္ေကၽြးမယ္ သိလား။ ေနာက္ၿပီး ပုဇြန္ခ်ဥ္ေလး သုတ္မယ္။ အရည္ေသာက္ကို
ပဲနီေလး ဆူးပုပ္ခတ္မယ္။ တို႔အစ္မေတာ့ လွ်ာရင္းျမက္ဖို႔သာ ျပင္ထား”
“ဟမ္ အစ္မ မ်က္ႏွာလည္း မေကာင္းပါလား။ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ေရမိုးလည္း
မခ်ိဳးရေသးဘူး၊ အလုပ္တိုက္ မသြားဘူးလား ဒီေန႔”
ကၽြန္မ လတ္ခ်မီးကို
ဘာျပန္ေျပာရမယ္ မသိပါ။ မေန႔ညက ေဆးခန္းကို ဆိုက္ကားနဲ႔အသြား လည္ပင္းက ဆြဲႀကိဳး ဘယ္နားက်ခဲ့မွန္းမသိ။
ဆြဲႀကိဳးက ပုဇြန္ထုပ္ခ်ိတ္ကေလးပဲ့ေနတာ သတိထားမိေပမဲ့ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ က်ိဳးမယ္ ထင္မထားခဲ့။ ခုေတာ့ က်ေပ်ာက္ခဲ့ရၿပီ။
ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္ကို
သိေတာ့ လတ္ခ်မီးက စိတ္မေကာင္းဟန္နဲ႔ေပမဲ့ ခပ္သာသာ ရယ္ေမာရင္းဆိုတယ္။
“ကဲ လတ္ခ်မီး မေျပာဘူးလား
အစ္မ၊ ဒီေနရာမွာ အစ္မဆြဲႀကိဳးက အတုသာဆို အစ္မ ဒီလိုဘယ္ခံစားေနရမလဲ။ ေအးေဆးပဲ ေနာက္တစ္ကံုး
ထပ္ဝယ္လိုက္မွာေပါ့။ ခုေတာ့ လက္ဝတ္ရတနာ အစစ္ပိုင္ရတာ
ဘယ္ေလာက္ ဒုကၡေပးတယ္၊ ပူေလာင္တယ္ဆိုတာကို သိၿပီလား အစ္မ၊ ဟိဟိ လတ္ခ်မီးတို႔ အတုပိုင္တာ ဒီေနရာမွာ စိတ္ေအးရတာပဲ”
“ေတာ္စမ္းပါ လတ္ခ်မီးရယ္
ငါ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့အထဲ၊ နင့္ဟာနင္ ဟင္းခ်က္မွာ
ခ်က္စမ္းပါ။ ငါလည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ ေရမိုးခ်ိဳးၿပီး အလုပ္တိုက္သြားမယ္”
“ေကာင္းတယ္ အစ္မ၊
အလုပ္တိုက္သြား၊ ဒါမွ အလုပ္လုပ္ေနေတာ့ အစ္မ
ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားမွာ၊ ေန႔လည္က် ဒရိုင္ဘာနဲ႔ ထမင္းခ်ိဳင့္ထည့္ေပးလိုက္မယ္
အစ္မ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ငါးႏုသန္းအစစ္၊ ပုဇြန္ခ်ဥ္အစစ္နဲ႔
ပဲနီေလးဆူးပုပ္ခတ္ဟင္း အစစ္ေတြ အစ္မစားၾကည့္၊
လတ္ခ်မီးလက္ရာအစစ္ ဟီးဟီး”
“လတ္ခ်မီးေနာ္ နင္ေတာ့
ေသေတာ့မယ္၊ ငါ့လက္ဝါးကလည္း အစစ္ေနာ္ နင္ျမည္းခ်င္လို႔လား”
ဒီေတာ့မွ လတ္ခ်မီးက
တဟီးဟီးလုပ္ရင္း မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္ေတာ္မူတယ္။
ကၽြန္မလည္း ရင္နာနာနဲ႔ပဲ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ လတ္ခ်မီးေျပာတာ ဟုတ္သလိုလိုရွိသားလို႔
ေတြးရင္းက ေရခ်ိဳးခန္းဝင္ဖို႔လုပ္ရတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက
လတ္ခ်မီးမ်က္ႏွာေပး ခ်ဥ္စုတ္စုတ္ကိုေတာ့ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ ထိုးျဖစ္ေအာင္ လွမ္းထိုးလိုက္ရေသးတယ္။
ဗမာသာဆို ကမၼဝါေတာင္ ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္ဝါးစားမဲ့ကုလားမ…..
အတုမ….
ဒီဝတၳဳတိုေလးကို စာေရးသူညီမငယ္အိန္ဂ်ယ္လိွႈင္ စီစဥ္ထုတ္ေဝတဲ့ "ကႀကိဳးႏွစ္ဆယ့္တစ္"ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေလးထဲမွာ ပါဝင္ေရးသားခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ားအတြက္ ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ရွင့္။
ဟီးးး ၾကိုက္လိုက္တာ
ReplyDelete