Monday, April 28, 2014

ၾကည္လင္ၿငိမ္သက္ေသာေရျပင္ လႈပ္ခတ္သြားရျခင္း၏အေၾကာင္းတရားသည္…..


(၁)


အခ်စ္ဆိုတာ စံနစ္တက် ေလ့က်င့္လမ္းေၾကာင္း သင္ၾကားအပ္ေသာ အတတ္လား ေမာင္...
ဘာေၾကာင့္ သြင့္ဘဝကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ပတ္သက္ေျပာင္းလဲခဲ့သလဲ...
ဘာေၾကာင့္ သြင့္ေနမႈထိုင္မႈဘဝေတြကို ျပဳျပင္ပံုသြင္းေပးခဲ့သလဲ….


ေမာင္ တကယ္မခ်စ္ခဲ့ပါဘဲနဲ႔ေလ…..





သြင္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုျပန္လာတာ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔မွ မဟုတ္တာဘဲကြယ္။ ေတြ႔ဖို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမင္ေနရတယ္၊ ေမာင့္ပန္းခ်ီျပပြဲအေၾကာင္း၊ နားမေထာင္ဘဲလည္း ၾကားေနရ တယ္၊ ေမာင့္ေအာင္ျမင္မႈ သတင္းေတြ….။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ေမာင္ေရလို႔ ေျပာျပဖို႔ သြင္ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႔ လိုအပ္ပါသလား…..။ ႏိူး…ႏိူး…ႏိူး... ေၾကာင္လြန္းတယ္လို႔ သြင္ သိေနတယ္။ အဲဒီေလာက္စကားေလးေျပာခ်င္ရံုနဲ႔တင္ ေမာင့္ဆီဖုန္းေခၚဖို႔ဆိုတာက သိပ္ကိုသိသာလြန္းတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေတာ့မွာ။

မလိုအပ္ပါဘူးေလ၊ ေမာင္ သိေနမွာပါ။ ေမာင္ ေအာင္ျမင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေမာင္ ရွံဳးနိမ့္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အခါ လက္ခုပ္တီးေပးဖို႔ အသင့္ရွိသလို၊ ေမာင္ ရွံဳးနိမ့္ေနစဥ္မွာ ေမာင္ မၾကားႏိူင္မယ့္ အားေပးစကားေတြ သြင္တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာေနျဖစ္ဦးမွာ။

သြင္ဆိုတဲ့ မိန္းမဟာ ေမာင့္သတင္းၾကားမွ၊ ေမာင့္အသံၾကားမွ ေမာင့္ကို သတိရေနမယ့္မိန္းမမွ မဟုတ္တာဘဲ။ မေမးပါနဲ႔ေတာ့၊ ေမာင္နဲ႔သြင့္အၾကားမွာ ေမးဖို႔မလိုအပ္ခဲ့တာေတြမွ အမ်ားႀကီးရယ္…..။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုေနၾကရံုနဲ႔ ျပည့္စံုေနတတ္ခဲ့ၾကတာ။ (သြင္ ထင္ခဲ့တာေတြပါ) ေမာင္က မေမးပါနဲ႔ဆို သြင္ မေမးခဲ့ဘူး၊ ေမာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတိုင္း သြင္ ႏႈတ္ဆြံ႕ေနေပးတတ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္က အေနေအးတယ္၊ မာနႀကီးတယ္၊ မလိုအပ္ဘဲ မေျပာဘူး၊ သြင္က အဲသလို ထင္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင္ သြင့္အေပၚ ေသြးေအးခဲ့တာ…..

နာနာက်င္က်င္ေျပာရရင္ ေမာင္နဲ႔ပါတ္သက္လာရင္ သြင့္ကို လႈပ္ရွားတတ္ေအာင္၊ ေသြးပူတတ္ေအာင္ စနစ္တက်ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ၿပီးမွ ေမာင္က ေအးေအးသက္သာ လက္ပိုက္လို႔၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေျခစံုရပ္လို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလႈပ္အရွား အတက္အက်ကို အရသာခံၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တာ။

ေခါင္းေလာင္းကေလးတစ္ခုလို လက္ကကိုင္လႈပ္မွ အသံျမည္တတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ေမာင္၊ ေမာင့္ေၾကာင့္လႈပ္ခတ္ခဲ့ဖူးၿပီးသား ႏွလံုးသားတစ္ခုဟာ သူ႔အလိုလို ျမည္တမ္းေနတတ္တာ၊ တိုက္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ တမင္ေတြးယူသည္ျဖစ္ေစ နာနာက်င္က်င္ႀကီး လႈပ္ခတ္ေနတတ္ေတာ့တာ……

အဲဒါ သြင့္ႏွလံုးသားပါ ေမာင္။ မိုက္မဲတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့….

(၂) 
ေသခ်ာတာကေလ သြင့္ဒဏ္ရာဟာ ျမံဳေနတုန္း၊ ေဇယ်ဆိုတဲ့ ေမာင့္အမည္ၾကားတိုင္း၊ ေဇယ်ဆိုတဲ့ ေမာင့္ဆီ သြင့္စိတ္ေတြ ကူးခတ္သြားတိုင္း…..ဒဏ္ရာေတြဟာ ပါးျပင္ေပၚ အရည္ေပ်ာ္က်လာတတ္ျမဲ….

“သြင္ နင္ ပန္းခ်ီျပပြဲ လိုက္မလား၊ နင္ ဒီမွာ ေရာက္ေနတုန္း ႀကံဳခဲတဲ့ပြဲမို႔ေလ”

“တစ္ကိုယ္ေတာ္လား”

“မဟုတ္ဘူးဟ၊ ပန္းခ်ီဆရာ သံုးေယာက္၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ႏွစ္ေယာက္”

“အမ်ိဳးသမီးက ညိဳမာေဝ၊  အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ေဇယ် ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား”

“ေအး နင္ သိၿပီးသားလား”

“ေဇယ်နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့သတင္းေတြ ငါ အကုန္ၾကားပါတယ္ဟာ၊ သူနဲ႔ အဲ့ဒီပန္းခ်ီဆရာမ ညိဳမာေဝနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကအစ ငါ ၾကားပါတယ္”

“ေအးေလ ဘာျဖစ္လဲ၊ နင္ သြားမၾကည့္ရဲဘူးလား၊ လာစမ္းပါဟာ လိုက္ခဲ့”

“ႏွင္း ငါ မလုိက္ပါရေစနဲ႔ဟာ၊ ၾကည့့္္ရဲတာ မၾကည့္ရဲတာထက္ ငါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို တြဲရက္ မျမင္ႏိူင္ေသးတာပါ”

“သြင္ရယ္ နင့္မလည္း၊ ၾကာပဲ ၾကာလွၿပီ၊ ဟိုက မိန္းမေတာင္ ယူေတာ့မယ္၊ ေမ့လို႔ မရေသးဘူးလား ဟင္”

ႏွင္းအေမးကို သြင္ မေျဖႏိူင္ပါ။ သြင္ကိုယ္တိုင္လည္း မေသခ်ာလွ။ ေမာင္နဲ႔ ညိဳမာေဝ့ကို အေတြ႔မွာ သြင္ မ်က္ရည္မက်ဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိူင္မွာလဲ။ အတန္တန္ နာက်င္လြန္းရလို႔ ထံုေနၿပီ ထင္ထားခဲ့တာ၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင့္နာမည္ၾကားရံုနဲ႔ လူက ေပ်ာ့ေခြခ်င္လွၿပီ၊ သြင္ပဲ သိပါတယ္ေလ။

“ဘယ္ေန႔ထိလဲ”

“ေနာက္ ႏွစ္ရက္ထိ ျပမွာ၊ ဒီေန႔က ပထမဆံုးေန႔ေလ”

“ေအးပါဟာ ေနာက္ဆံုးေန႔ထိ ခနေလး ေစာင့္ပါလား၊ ငါ့စိတ္ေတြကို ျပင္ဆင္ပါရေစဦး”

“သြင္ရယ္ ေနပါဟာ၊ နင္ အဆင္မေျပလည္း ငါ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ကို အေဖာ္ေခၚသြားလုိက္ပါမယ္၊ ငါက နင္မ်ား စိတ္ဝင္စားမလားလို႔”

သြင္ စိတ္မဝင္စား၍ မဟုတ္၊ သြင္ တကယ္စိတ္ဝင္စားတာပါ။ ေမာင္ ဘာကားေတြမ်ား ဆြဲေနမလဲ၊ အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြ အထူအပါးေတြကို ဘယ္လိုစုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔မ်ား ပံုေဖာ္ထားေလမလဲ၊ သြင္ သိခ်င္လွတယ္။ အရိုးသားဆံုး ေျပာရရင္ သြင္နဲ႔ပတ္သက္သမွ် တစ္ခုတစ္ေလမ်ား ေမာင့္ပန္းခ်ီထဲ အမွတ္တရ ေရးဆြဲထားေလမလား၊ သြင္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကိုမ်ား ေမာင္ ထည့္ဆြဲထားမလား၊ သြင့္ေခါင္းေပၚမွာ ပန္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇီဇဝါပန္းကေလးေတြမ်ား ေမာင္ ေရးဆဲြထားေလမလား၊ သြင္ ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတဲ့ အျပာေရာင္ေတြမ်ား သံုးထားေလမလား၊ သြင္ တကယ္ပဲ သိခ်င္တာ။

အမွတ္မရွိဘူးပဲဆိုဆို….ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ လွည့္စား ၾကည္ႏူးၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ေမာင့္ပန္းခ်ီမွာ အျပာေရာင္ေလး ကဲေနရင္ပဲ ေမာင္မ်ား သြင့္ကိုလြမ္းေနတာလားလို႔ စိတ္က ယံုစားခ်င္ေနေသးတာကေတာ့ သြင္ ရူးေနလို႔သာ ျဖစ္မွာ။  ခက္လိုက္တဲ့ သြင္ပါပဲ….။

ေမာင္နဲ႔ခ်စ္စတုန္းကေတာ့ သြင့္ပံုတူကေလးမ်ား ေမာင္ တိတ္တိတ္ဆြဲထားမလားလို႔ ေမာင့္အလုပ္ခန္းထဲ ေမႊေႏွာက္ရွာခဲ့ဖူးတာ၊ ေဘာင္မေခြရေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ထားတာကို တစ္ကားခ်င္း လိုက္ၾကည့့္ရတာ အေမာရယ္။ မသိႏိူင္ပါဘူးေလ၊ ခုေရာ မိန္းကေလးပံုဆြဲတဲ့အခါ သြင္ႀကိဳက္တဲ့ အျပာေရာင္ အေသြးကေလး မျခယ္ထားဖူးလို႔ ဘယ္သူက ေျပာႏိူင္မွာလဲ ေနာ္။

ေတြးမိရင္းက ေမာင့္ပန္းခ်ီျပပြဲကို သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရယ္…..။  

(၃)
လက္ညိွဳးထိုးတတ္တဲ့ကိစၥေတြမွာ ႏွလံုးသားမပါတာကေတာ့ တမင္သက္သက္ အျပစ္ဖြဲ႔ လိုျခင္းပဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာ တန္ဘိုးတစ္ခုသတ္မွတ္ၿပီး ေနရာတစ္ခု က်က်နနမေပးႏိူင္ခဲ့လို႔ပါပဲ…အဲဒီလိုပဲ သြင္ နားလည္ထားပါတယ္။ ေမာင့္ႏွလံုးသားကို  ခုထိ နားမလည္ႏိူင္ေသးတာကေတာ့ သြင္ ညံ့လို႔ပဲ ထားပါေလ….

“သြင္ မင္းတို႔အသိုင္းအဝိုင္းက အႏုပညာအေပၚ အေတာ္ေလး အထင္ေသးတာပဲ ေနာ္”

“ဟာ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရာ၊ ေဖေဖေမးတဲ့ ေမာင့္ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို ဘယ္ေလာက္ရလဲဆိုတာက သိခ်င္လို႔ကို ေမးတာ ေနမွာပါ”

“မဟုတ္တာကြာ၊ သြင့္ေဖေဖေလသံက မင္းပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕တန္ဘိုးက ဘယ္ေလာက္လဲ၊ မင့္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေရ ဘယ္ေလာက္ေရာင္းရမွ ငါ့သမီးစီးေနတဲ့ကားဘိုးကို မီမလဲဆိုတဲ့ အထာနဲ႔”

“မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင္ အထင္လြဲတာ ျဖစ္မွာပါ ေဖေဖက အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး”

တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ေမာင့္ဘက္က အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ အသိုင္းအဝိုင္းခ်င္း မတူလို႔၊ တန္ဘိုးထားရာခ်င္း ကြဲလို႔တဲ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္နဲ႔သြင္ အခ်စ္ေတြ တူခဲ့ၾကတာပဲလို႔ သြင္က ထင္ခဲ့တာ။ ေမာင္နဲ႔သြင္ တစ္ေယာက္ေဘးနားတစ္ေယာက္ရွိရင္း အတူတူအိုမင္းခြင့္ကို သြင္က လိုခ်င္ခဲ့တာ….။ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြေရာက္ပါေစ။ သြင့္နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားလာခဲ့ရတဲ့ ေမာင့္စကားတစ္ခြန္း မၾကားရေသးခင္အထိေပါ့။

သြင္ ေမာင့္ကို လံုးဝ ယံုခဲ့မိတာ။

(၄)
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ေမာင္နဲ႔မွ သြင္ နားလည္လာခဲ့တာ၊ သူ႔အတိုင္း လြတ္လပ္စီးေမ်ာေနတဲ့ သြင့္ေရစီးေၾကာင္းေတြက ေမာင္နဲ႔က်မွ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းစီးဆင္းခဲ့သေလ….

ေမာင္ မသိေအာင္ သြင္ တိတ္တိတ္ေလး ပန္းခ်ီခိုးသင္ေနတာ၊ ခုဆို ေျခာက္လျပည့္ေတာ့မယ္။ သြင္ သင္တာက ခဲပန္းခ်ီ ေပါ့ထရိတ္ပါ။ ေမာင္ သိလား၊ ေမာင္ အံ့ၾသသြားေအာင္ေလ၊ သြင္ ေသခ်ာဆြဲတတ္ေတာ့မွ ေမာင့္ပံုတူပန္းခ်ီကားေလးကို က်က်နနေလး ဆြဲၿပီး ေမာင့္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးမလို႔။

ေမာင္ခ်စ္တဲ့ ပန္းခ်ီပညာမို႔ သြင္ ခ်စ္ခဲ့ရတာ။ တကယ္က သြင္ဟာ သီခ်င္းေတြအေပၚမွာ ပိုၿပီးဝင္စားတာ။ သီခ်င္းေတြ စီဒီေတြ ဝယ္စုထားတာမွ အမ်ားႀကီးရယ္။ ေမာင္ကက်ေတာ့ ဟိုးတုန္းက သီခ်င္းေတြေလာက္သာ နားေထာင္တာ။ တကယ့္ကို ကလပ္စစ္သီခ်င္းေတြ မိုးတို႔၊ မိုးသက္ေလႏွင္တို႔၊ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔၊ ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီတို႔၊ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီတို႔လို။ သြင္ကေတာ့ ေပါ့သီခ်င္းခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ပိုႀကိဳက္တာ။

ရုတ္တရက္ ဆရာမအိမ္ဖုန္းက ျမည္လာတာမို႔ ေပါ့ထရိတ္ပံုေလးခဲျခစ္ေနရင္းက သြင္ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိတယ္။ ဆရာမ လမ္းထိပ္ခနသြားပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္ခ်င္ေပမယ့္….၊ ဖုန္းက ေလးငါးခ်က္ျမည္အၿပီးမွာ ကၽြန္မ ညိဳမာေဝပါရွင္၊ ကိစၥရွိရင္မက္ေဆ့ခ်္ထားခဲ့ပါ၊ ကၽြန္မ အျမန္ဆံုးျပန္ေခၚပါ့မယ္”ဆိုတဲ့ အသံေလးၾကားတာနဲ႔ ၿငိမ္ပဲေနလိုက္မိတာ့တယ္။ တီ….ဆိုတဲ့ဘိျမည္သံေလးအဆံုးမွာေတာ့ ေယာက်ာ္းအသံ တစ္သံ…. သိပ္ကိုၾကားဖူးေနက် အသံ

“ညိဳ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းလား၊ ဖုန္းေျဖပါဗ်ာ၊ ညိဳကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္တကယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ယံုပါ၊  ညိဳသိခ်င္တာေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာရွင္းျပႏိူင္ပါတယ္။ ဒါပဲေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေခၚလိုက္မယ္ တိတ္ကဲပါဗ်ာ”

သြင့္နားထဲဘယ္လိုဝင္ဝင္ မွတ္မိေနတဲ့ ေမာင့္အသံ…..။  

ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ….. ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ…..
တကယ္ မခ်စ္ဘူး ဆိုတာ……။

သြင့္ နားၾကားမ်ား လြဲသလား….ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိူင္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္၊ ေမာင္မွ ေမာင္ပါ။ ေမာင္ ပန္းခ်ီဆရာမမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသြားသြားလာလာရွိတာ သြင္သိထားေပမယ့္ ခုလိုပတ္သက္မႈမ်ိဳးလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးမထားမိခဲ့။

ဒါဟာ တကယ့္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ သြင္ႏွလံုးသားကြဲဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့ကိစၥ။ နားနဲ႔ တပ္အပ္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေမာင့္ဝန္ခံမႈ၊ သြင္မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားမိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚ ဝန္ခံေျဖရွင္းမႈမွာ သြင့္အခ်စ္ေတြ အေစာ္ကားခံလိုက္ရတာ၊ သြင့္သိကၡာေတြ ခ်နင္းခံလိုက္ရတာ၊ သြင့္ကမာၻတစ္ခုလံုး ပ်က္ခဲ့ရတာ။ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ…..၊ တကယ္ မခ်စ္ခဲ့ဘူး….တဲ့၊

ေမာင္ေျပာခဲ့တဲ့ အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြ၊ သြင့္ကို လြမ္းလိုက္တာကြာဆိုတဲ့ စကားေတြမွာ အခ်စ္မဲ့ခဲ့သတဲ့လား၊  ေမာင့္စိတ္အဆာေျပရံုသက္သက္ အေပ်ာ္ကစားခဲ့တာမ်ိဳးလား၊ တကယ္မခ်စ္ဘဲ ေျပာခဲ့တာေတြတဲ့လား၊ ဒါေတြကို သြင္က ရူးမိုက္လို႔သာ အဆင္အျခင္မဲ့ ယံုခဲ့မိတာပဲ ထားပါေတာ့….။

ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႔ နားမလည္ႏိူင္မႈေတြနဲ႔ ခုထိ စိတ္ေတြက ထံုေနတုန္း။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြကို ျမင္ေယာင္မိတိုင္းလည္း တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာလို႔ မိုက္မဲခ်င္ေန တုန္း။ သြင့္အျဖစ္က က်ားကိုက္ခံရသူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ရက္နဲ႔ အေပါက္ကေလးနဲ႔လားလို႔ ေမးေနတဲ့သူလို….။

ဆရာမျပန္လာေတာ့ သြင္က ဆရာမအိမ္ဖုန္း ခုနကပဲ ျမည္တယ္။ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ မက္ေဆ့ခ်္ထားခဲ့သံလိုလို သြင္ ၾကားလိုက္သလားလို႔” လို႔ မေရမရာ ဘာမွ မဟုတ္ေလဟန္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာမက သြင့္ကို ခပ္စိုက္စိုက္တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး ေက်းဇူးပဲ” တဲ့။

“ဆရာမကို သြင္ ေျပာရဦးမယ္၊ ဒီလကုန္က စၿပီး သင္တန္းတက္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ သြင္ ေမေမ့ဆိုင္ ကူထြက္ေပးရမွာမို႔ အားေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”

မုသားစြက္စကားတစ္ခြန္း သြင့္ႏႈတ္ဖ်ားက အားထုတ္စရာမလိုေအာင္ ေလွ်ာကနဲ ထြက္သြားတယ္။ ဆရာမမ်က္လံုးေတြက သြင့္ရင္ထဲကို ျမင္လိုက္သလိုလို ရွိလွတယ္။ မ်က္လံုးေတြက သြင့္အနားခ်က္ခ်င္းပဲ နီးကပ္လာသလိုလို….။ ဆရာမရယ္  ဆရာမ မသိလိုက္တာကေလ ေမာင္နဲ႔ သြင္ ေဝးသြားတာကိုပါပဲ….။

(၅)

အခ်စ္ဆိုတာ မ်က္မျမင္ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ ဆင္စမ္းၾကသလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေတြ႔ေပၚမူတည္လို႔ အျမင္ေတြ ကြဲေနၾကဦးမွာ၊ အခ်စ္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ ေမာင့္အျမင္ကို သြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသိလို၊ မျငင္းလိုေတာ့ပါဘူး၊ ဒါဟာ သြင္ သိခဲ့တဲ့ ေမာင့္အခ်စ္လို႔ပဲ….

မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူးေလ၊ ဘယ္လိုေျဖရွင္းစကားကိုမွ ေမာင့္ဆီက မလိုအပ္ေတာ့သလို တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္လိုေျဖရွင္း ႏွစ္သိမ့္စကားတစ္ခြန္းတစ္ေလမွ ေမာင့္ဆီက ၾကားရမယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သြင္ သိၿပီးသားပါ။  သြင္ဟာ ေမာင္ တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမ…..။ 

ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ၊ တကယ္ဆို သြင္ ေမ့သင့္ခဲ့ၿပီ။

“ႏွင္း ငါတို႔ ပန္းခ်ီျပပြဲသြားရေအာင္၊ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးေန႔မဟုတ္လားဆိုတဲ့ သြင့္စကားကို ႏွင္းက မ်က္ခံုးမ်ားေတာင္ ပင့္လို႔။ “ေအး သြားၾကမယ္ သြင္  နင္ ပန္းဆိုးတန္းက ေစာင့္”လို႔ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖေလတယ္။

ပန္းခ်ီျပပြဲက လူ သိပ္မမ်ားလွေပမယ့္ နာမည္ႀကီးပန္းခ်ီဆရာသံုးေယာက္ရဲ႕ပြဲမို႔ သံုးေယာက္စာပရိသတ္နဲ႔ စည္ကားတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ သြင္ တိတ္တိတ္ေလးေမွ်ာ္လင့္ထားသလို (သိပ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေပမယ့္လည္း) ေမာင့္ပန္းခ်ီကားေတြဟာ အျပာေရာင္ကဲမေနၾကဘူး။ အနီ အနက္ လိေမၼာ္  အဝါေတြ ေရာယွက္လို႔ အပူေရာင္ေတြ အမ်ားဆံုးသံုးၿပီး ဆြဲထားတယ္။ စုတ္တံအျပားႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲထားတဲ့ ပံုေတြဟာ ၾကည့္ရသူေတြေတာင္ ရင္ပူေမာလာတဲ့အထိ ေမာင့္အႏုပညာက စြမ္းလွတယ္။ မြန္းၾကပ္ၾကပ္ခံစားမႈတစ္မ်ိဳးကို ေပးတယ္။ သြင္ျဖင့္ အသက္ရွဴေတာင္ မဝေတာ့သလိုပဲ။

အိုး…..ဒီပံုကေလး….၊  မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေနာက္ေက်ာေပးလို႔ ဟိုးအေဝးႀကီးကို ေငးေနပံု၊ လြင့္ပ်ံ႕ေနတဲ့သူမဆံႏြယ္ေတြမွာ ဇီဇဝါပန္းကေလးတစ္ပြင့္၊ သြင္သိပ္ခ်စ္တဲ့၊ သြင္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ေမာင္လည္းသိတဲ့ ဇီဇဝါပန္းကေလးတစ္ပြင့္ကို တြဲခိုလို႔ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ့္ပံုဟန္ ပန္ထားေပးတယ္။ အဲဒီပန္းကေလးလို သူမစိတ္ဟာ၊ သူမႏွလံုးသားေတြဟာ ျပဳတ္က်လုလု လို႔မ်ား ေမာင္က ေျပာခ်င္တာလားဟင္….၊ အို.....သူမဟာ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ....။

သြင့္စိတ္အေျပာင္းအလဲကို သြင္ကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ခင္ ပါးေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ကနဲ လိမ့္ဆင္း က်လာေတာ့တယ္။ သြင္ ဇီဇဝါပန္းေတြကို သိပ္ခ်စ္တာ ေမာင္ မေမ့ေသးဘူးဘဲ…..။ ရုတ္တရက္ ေမာင့္ကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္လာတယ္။  ေမာင္ ဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္၊ ျပခန္းရဲ႕တေနရာရာမွာေတာ့ ေမာင္ ရွိေနမွာပါ။ ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ…သြင္ ေမာင့္ကို ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ ေမာင္ရာ….။ ေမာင့္ကို သြင့္မ်က္လံုးေတြက လိုလိုခ်င္ခ်င္ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။

သြင့္လက္ထဲက ပလတ္စတစ္ဖိုလ္ဒါအၾကည္ေလးထဲမွာ သြင္ဆြဲထားတဲ့ ေမာင့္ေပါ့ထရိတ္ ပံု။ ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ေနာက္လဆို ေမာင့္ေမြးေန႔ေလ။ သြင္ကေတာ့ ရွိေနႏိူင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ မိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႔ ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သိပ္မ်ား သိသာသြားမလား ဟင္….။ အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေဝးကြာေနခ်ိန္ေတြမွာ ေမာင့္ကို မေမ့ႏိူင္ မျပတ္ႏိူင္ေသးတဲ့ သြင့္သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ ျပယုဂ္….။

အို သြင့္ကို တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ေမာင္ဟာ ဒီေပါ့ထရိတ္ပံုေလးအတြက္ သြင္မသိေအာင္ ေလွာင္မ်ား ရယ္ေနဦးမွာလား၊ ဆရာမနဲ႔အတူတူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားျဖစ္တဲ့ မနက္ခင္းစာေတြမွာ အရံတစ္ခြက္အျဖစ္နဲ႔ေလ….။ သြင့္စိတ္ေတြ ဂနာမၿငိမ္ ယိမ္းထိုးေျပးလႊားရင္း ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ….ဆိုတာပဲ သိခ်င္ေနမိေတာ့တယ္။

"Sorry Sir, this painting has already been sold out. You may choose to buy another one, how about that one ?"

ညိဳမာေဝ….၊ ဆရာမ ညိဳမာေဝ့အသံ။ သြင့္ေနာက္ေက်ာဘက္က ၾကားလိုက္ရတယ္။  မရည္ရြယ္ဘဲ သြင္ ဆရာမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဆရာမကေတာ့ ႏိူင္ငံျခားသားစံုတြဲကို စကားေျပာရင္း သြင္တို႔ဘက္ကို ေက်ာေပးထားတာမို႔ ျမင္ဟန္မတူ။ ဘုရားေရ…..သူမဆံႏြယ္ေက်ာ့မွာ ဇီဇဝါတစ္ပြင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိူင္ႏိူင္ပန္လို႔…..။

သြင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိကိုက္ထားလိုက္မိတယ္။ မငိုနဲ႔၊ မငိုမိေစနဲ႔ သြင္၊ နည္းနည္းကေလးမွ ငိုခ်င္ပံု မျပမိေစနဲ႔၊ ဖိုလ္ဒါေလးထဲက ေမာင့္ေပါ့ထရိတ္ပံုကို သြင့္လက္က အလိုလို ေျခမြမိရက္သား။ ရက္စက္တယ္ ေမာင္ ရက္စက္တယ္။ 

မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ ဇီဇဝါ….သြင့္တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ ပြင့္တာမွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲ….။  ျပခန္းေထာင့္က အမိႈက္ပံုးထဲ လက္ထဲက ခဲပန္းခ်ီပံုေလးကို လႊင့္ပစ္ခဲ့မိေတာ့တယ္။ လံုးေခ်ေၾကမြလို႔၊  တကယ္တမ္းေၾကမြခဲ့တာက သြင့္စိတ္ေတြပါပဲ။ သြင့္စိတ္ေတြပါပဲ…..ေၾကမြလို႔သြားခဲ့တာ။ ခဏကေလး ႏုညံ့သြားခဲ့ရတဲ့ သြင့္စိတ္အေျပာင္းအလဲဟာ ခုေတာ့ မြမြေၾက....။

ႏွင္းက သြင္လုပ္ပံုေတြကို နားမလည္ႏိူင္တဲ့ဟန္နဲ႔။ ႏွင္းလက္ကို ဆြဲလို႔ “ျပန္ၾကစို႔ႏွင္း”ဆိုေတာ့ ႏွင္းက သြင့္လက္ထဲမွာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေလး ပါလာတယ္။ အမိႈက္ပံုးဆီ ေမးေငါ့လို႔ “ဟဲ့ ဘာလို႔လႊင့္ပစ္ခဲ့ရတာလဲ နင္ပဲ ေသခ်ာအခ်ိန္ယူဆြဲထားတာဆို” တဲ့။

“ေတာ္ပါေတာ့ဟာ ႏွင္းရယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့ သြင့္အခ်ိန္ေတြ သြင့္ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ ေဇယ် ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနရာယူႏူိင္မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူးေလ။ နင္ သိလား ႏွင္း”

“ေအးပါဟာ သိပါတယ္၊ ငါ သိပါတယ္”  

သြင္ သိသားပဲ၊  ႏွင္း တကယ္မသိပါဘူး။ သိပ္ျမန္တဲ့ သြင့္စိတ္အက်ိဳးအပဲ့ေလးတစ္ခု၊ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို ႏွင္း မသိလိုက္ပါဘူးေလ။ သြင္ကိုက မိုက္မိုက္မဲမဲလာမိတာ….။ ေမာင္ဟာ သူ တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာဘဲ။

ဟုတ္မွာပါ၊  ေမာင္ဟာ ဇီဇဝါေတြကို ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သြင့္ဇီဇဝါေတြကို မဟုတ္ဘူး…….။ ျပခန္းက အထြက္မွာ ေမာင္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ရယ္လို႔ေတာင္ မေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ကံၾကမၼာကို သြင္က ေက်းဇူးေတြတင္လို႔……။

တကယ္ပါပဲ။  ဘဝမွာ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလို႔ သိေနတဲ့အရာေတြဟာ တကယ္ကို မလိုအပ္ေတာ့တာ။
သိပ္ကို ေသခ်ာတာပဲ…..။ ေနာက္တစ္ခု သိပ္ေသခ်ာတာက သြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ခဲပန္းခ်ီဆြဲေတာ့မွာ မဟုတ္တာပါပဲ…



Tuesday, April 22, 2014

လွ်ပ္တစ္ျပက္အလင္းျဖင့္ ဖမ္းဆုပ္မိခဲ့သမွ် - ၁

ကၽြန္မ ကင္မရာမကိုင္ျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။  ခုတစ္ေလာမွ ကင္မရာကို ျပန္ၿပီး ဖုန္သုတ္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မ လက္ရွိကိုင္ေနတဲ့ ကင္မရာက ကန္ႏြန္ 550-D ပါ။

၂၀၁၀ႏွစ္စပိုင္းမွာ ေဈးကြက္ထဲေရာက္ေရာက္ခ်င္း ကၽြန္မေမြးေန႔လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရခဲ့တဲ့ ကင္မရာဆိုေတာ့ ခုဆိုရင္  ေလးႏွစ္ႀကီးမ်ားေတာင္ ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ေလးႏွစ္သားကင္မရာေလးဟာ ကၽြန္မလက္ထဲမွာ အေတာ္အတန္ႀကီး က်ေနခဲ့ပါၿပီ။ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ခုေနာက္ပိုင္း ရိုက္လိုက္တဲ့ပံုတိုင္းရဲ႕ ၂၀ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္သာ စိတ္တိုင္းက်ၿပီး က်န္တာေတြက ဘာလိုေနမွန္းမသိေအာင္ စိတ္ထဲ မေၾကမလည္ ခံစားရေစတဲ့ပံုမ်ားပါပဲ။  ကၽြန္မကပဲ မ်က္လံုးမေကာင္းေတာ့လို႔မ်ားလား၊ Manual Focus ခ်ိန္တဲ့အခါတိုင္း မျပတ္မသားလိုလို၊ ျပတ္သားသြားသလိုလို မ်က္လံုးထဲ ခပ္ဝါးဝါးရယ္ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။

 ေနာက္ကင္မရာအသစ္တစ္လံုး လိုခ်င္တဲ့ေရာဂါကလည္း အေတာ္ေလးရေနေတာ့ ဒီေရာဂါကို ေမ့ေအာင္ ခုတစ္ေလာ ဒါေလးနဲ႔ပဲ ရိုက္လိုက္ပါဦးမယ္ေလ၊ ပံုေကာင္းေလးေတြ ထြက္လာလို ထြက္လာျငားေပါ့ဆိုၿပီး ဟိုရိုက္ ဒီရိုက္ စိတ္ေျဖရုိက္ေလးနဲ႔ စခန္းသြားေနျဖစ္ပါတယ္။ ျဖည္းျဖည္းေတာ့ ဝယ္တာေပါ့ ေနာ္  :)

ခုေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မကင္မရာအေဟာင္းေလးနဲ႔ ရုိက္ထားသမွ်ထဲက ေကာင္းတယ္ (လို႔ ကၽြန္မ) ထင္ရတဲ့ ပံုေလးေတြ မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္ရွင္။












ပထမပံု ၂ပံုကို ဂ်ဴေရာင္းငွက္ဥယ်ာဥ္မွာ ရိုက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ေအာက္ေလးပံုကိုေတာ့ ငါးျပတိုက္မွာ ရိုက္ခဲ့တာပါ။  (ကၽြန္မအတြက္ေတာ့) အင္မတန္ရိုက္ရခက္တဲ့၊  ရိုက္လိုက္တိုင္းလည္း မႈန္ဝါးဝါးသာေပၚတဲ့ ဂ်ယ္လီငါးေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မဆိုးလွဘူးလို႔ ထင္မိတယ္ရွင့္။

ဂ်ယ္လီငါးေတြအေၾကာင္းကို စိတ္ဝင္စားရင္ေတာ့ ဒီလင့္ခ္  Jellyfishမွာ ဖတ္ၾကည့္ႏိူ္င္ပါတယ္ရွင္။


 ပံုေတြကို ဘေလာ့ဂ္မွာတင္ရတာ အဆင္ေျပေအာင္ ဆိုက္ေရွာ့ထားလိုက္ပါတယ္။  ေနာက္ပံုေလးေတြ ရွိပါေသးတယ္။ ဆက္တင္ေပးပါဦးမယ္ :)

****  ဂ်ယ္လီငါးေတြေတြ႔မွ ဂ်ယ္လီငါးသုတ္စားခဲ့ဖူးတာ သတိရတယ္။ သူတို႔ ႏုည့ံပံုေလးေတြ၊ သူတို႔ ပါးလႊာပံုေလးေတြ ၾကည့္ၿပီး သနားလိုက္တာ။ ေနာက္ မစားေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ကူးမိတယ္။ ေျပာသာ ေျပာရတယ္၊ စားခဲ့တုန္းက အရသာကို မွတ္မိသေလာက္ေျပာရရင္ ေရာ္ဘာမွ်င္ေလးေတြ ဝါးေနရသလိုပါပဲ  :)



Wednesday, April 16, 2014

“ပိေတာက္မ်ား အခ်စ္ရည္လူးခဲ့ၾက”


(၁)

“ရွင္ သိခ်င္တာ ဒါပဲလား”

ဘာေၾကာင့္မ်ား သူမနဲ႔အတူတူ ဒီစားပြဲမွာ ဝင္ထိုင္မိပါလိမ့္။ ကၽြန္မမ်က္ဝန္းေတြဆီကို တည့္တည့္ ပစ္ခတ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးခ်လိုက္တဲ့ သူမအေမးကို ဘယ္လိုမွမႏွစ္ၿမိဳ႕ႏိူင္။ ဒါေပမယ့္ သူမ မသိေစရ။ ကၽြန္မတို႔မွာ မ်က္ႏွာဖံုးကိုယ္စီနဲ႔ဆိုတာ ႏွစ္ေယာက္စလံုးလည္း အသိ။ ဒါေပမယ့္ အေရးႀကီးတာက ကၽြန္မမ်က္နွာဖံုးကို သူမ မသိေစဖို႔…။

“အင္းေလ ကၽြန္မ ဘာသိခ်င္ေသးတယ္လို႔ ရွင္ ထင္လို႔လဲ”

“ဘယ္သိႏိူင္မွာလဲ ရွင္နဲ႔ကၽြန္မက အထက္တန္းေက်ာင္းကတည္းက ေဝးသြားခဲ့ၾကတာဆိုေတာ့”

ကၽြန္မက ေရွ႕မွာထိုင္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ခပ္ျပည့္ျပည့္ကိုယ္လံုးကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ခံုးေတြကို ပိုၿပီး တြန္႔ခ်ိဳး လိုက္မိတယ္။ သူ ခ်စ္ခဲ့သလား…..။ အဲ့ဒီမိန္းမကို သူ တကယ္ပဲခ်စ္ခဲ့သလားကြယ္။

“ဒီမွာ ကၽြန္မ ေျပာမယ္။ လင္းေရာင္ဟာ ကၽြန္မကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး၊ ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့ဘူး”

သူမက ကၽြန္မအေတြးေတြကို ဖတ္မိသြားပံုပါပဲ။ ေကာင္းတယ္၊ ကၽြန္မ ဖြင့္ေမးေနစရာမလိုေတာ့ဘူးေပါ့။

“ဟင္ ဒါေပမယ့္ ရွင္တို႔ ေစ့စပ္ခဲ့ၾကတာေလ”

“ထားပါ ဒါက လူႀကီးေတြကိစၥပါ။ ရွင္ နားလည္ထားစမ္းပါ။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အစကတည္းက မခ်စ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ သူ႔ကိုေျပာင္းလဲဖို႔ မႀကိဳးစားနဲ႔။ သူဟာ အဲ့ဒီမိန္းမကို ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ခ်စ္လာမွာမဟုတ္ဘူး”

ကၽြန္မ အဲ့ဒီမိန္းမမ်က္ႏွာကို ခပ္ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

“ဒါဆိုရင္ လင္းေရာင္ရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးေပ့ါ ဟုတ္လားဟင္”

ကၽြန္မေမးခြန္းကိုအၾကားမွာ သူမက ကိုယ္လံုးကေလး သိမ့္ကနဲခါသြားေအာင္ ရယ္လိုက္တယ္။ 

“ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား မိတ္ဆံုစားပြဲ-၂၀၁၄” ဆိုတဲ့ ေရႊေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ ဘက္ဒေရာ့ဆီကို ကၽြန္မ်က္လံုးေတြ ပို႔ထားလိုက္မိရင္း သူမအေျဖကို နားစြင့္ေနလိုက္တယ္။

(၂)

စာေမးပြဲခန္းေရွ႕မွာ မတ္တတ္ရပ္ရင္း စာအုပ္ေလးေတြကိုင္လို႔ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိ လုပ္ေနၾကတဲ့အထဲမွာ ေက်ာ့ရည္ေဝနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္လည္းပါတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝကေတာ့ စာေတာ္ေပမယ့္၊ စာေတြ ဘယ္ေလာက္က်က္ထားက်က္ထား၊ စာေမးပြဲေဟ့ဆိုရင္ သူမမ်က္ႏွာမွာ ေသြးကိုမရွိေတာ့တာ။ လင္းေရာင္ရွိန္ကေတာ့ ေဘးကေန ဝိုင္းက်က္ေပးေနသလိုလို၊ ရီဗီရွင္ျပန္ေနသလိုလို လိုက္ရြတ္ေပးေနတာ။ 

ကၽြန္မက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ကၽြန္မေျဖရမယ့္စာေမးပြဲခန္းေရွ႕ ေကာ္ရစ္ဒါကေနၾကည့္ရင္း အျမင္ကတ္လာတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲက ပီေကဘူးကိုထုတ္ယူၿပီး ပီေကဝါးေနလိုက္တယ္။ လက္ႏွစ္ဘက္ကိုတင္းတင္းပိုက္ၿပီး ပီေကကို ပူေဖာင္းအႀကီးႀကီးရေအာင္မႈတ္၊ ၿပီးမွ ေဖာက္ကနဲ ေဖာက္ကနဲျမည္ေအာင္ ပါးစပ္ထဲျပန္သြင္းလိုက္နဲ႔ေပါ့။ ေအးေဆးပဲဆိုတဲ့ပံုမ်ိဳးရေအာင္ တမင္ကိုလုပ္ျပတာ။

ေက်ာ့ရည္ေဝက Kနဲ႔စၿပီး လင္းေရာင္ရွိန္က L နဲ႔စတာမို႔ စာေမးပြဲခံုနံပါတ္ေတြစီေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕ေနာက္က်ၿပီး စာေျဖခန္းတစ္ခန္းထဲမွာ၊ ကၽြန္မက T နဲ႔စတာမို႔ B ခန္းမွာေျဖရမယ္။ အတန္းထဲမွာ အဆင့္တစ္ ႏွစ္ သံုးက ကၽြန္မတို႔ သံုးေယာက္လွည့္ယူေနက်ေပမယ့္ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္မွာ ကၽြန္မက အဆင့္တစ္၊ လင္းေရာင္ရွိန္က ႏွစ္နဲ႔ ေက်ာ့ရည္ေဝက အဆင့္ငါးကို ေရာက္သြားတယ္။

ကၽြန္မ ေပ်ာ္တယ္။ ကၽြန္မနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္ၾကားမွာ ဘယ္သူမွ မရွိဘူး။ ေက်ာ့ရည္ေဝနဲ႔ ကၽြန္မတို႔ၾကားမွာ ႏွစ္ေယာက္ေတာင္ျခားထားေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အေတာ္ေက်နပ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာကို အတိအက်နားမလည္ေပမယ့္ ကၽြန္မစိတ္ေတြ တစ္ခုခုထူးျခားေနတယ္လို႔ေတာ့ ထင္မိတာပဲ။

အဆင့္ငါးပဲရလို႔တဲ့၊ ေက်ာ့ရည္ေဝက ငိုလိုက္တာ၊ လင္းေရာင္ရွိန္က တစ္ခ်ိန္လံုးေခ်ာ့ေနတာပဲ။ သူတို႔က မိဘခ်င္းလည္း ရင္းႏွီးတာကိုး၊ ေက်ာ့ရည္ေဝမိဘေတြက လင္းေရာင္ရွိန္ကို အပ္ထားတာတဲ့ေလ။ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေက်ာ့ရည္ေဝ ေက်ာင္းမလာႏိူင္ဘူး၊ ဖ်ားလို႔ တဲ့။ အဲ့ဒီ္မိန္းမဟာ ပိုကို ပိုတယ္လို႔ ထင္တာပဲ။ သူ႔မွာ ခနခနဖ်ားလိုက္ရတာ၊ လင္းေရာင္ရွိန္ကလည္း သူလြတ္သြားတဲ့စာေတြကို ကူးေပးလိုက္ရတာ အေမာ။ ကၽြန္မကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို ၾကည့္လို႔ကို မရဘူး။

သူတို႔အေပၚမုန္းတဲ့အမုန္းက စာၿပိဳင္ဘက္ေတြဆိုတာထက္ ပိုတယ္လို႔ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္မ မသိခဲ့ရိုးအမွန္ရယ္….။

အဲ့ဒီႏွစ္က ကၽြန္မတို႔အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ သႀကၤန္အတြက္ ရိုးရာသႀကၤန္အတိုင္း သရုပ္ျပ ေရပက္ ကစားဖို႔ ေက်ာင္းသူေတြ ေရြးခ်ယ္ၾကတဲ့အထဲမွာ ကၽြန္မပါသလို ေက်ာ့ရည္ေဝလည္းပါတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မတို႔ မိန္းကေလးေတြက အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းဝတ္စံုေလးေတြပဲ ဝတ္ရတယ္။ မ႑ပ္ထဲမွာ တန္းစီၿပီး ထိုင္ေနရတယ္။ ေရပက္ခ်င္တဲ့ေယာက်ာ္းေလးေတြက တာဝန္ခံဆရာမတစ္ေယာက္ေယာက္စီမွာ ခြင့္ေတာင္းၿပီး ကၽြန္မတို႔ကို ေရပက္ခြင့္ရွိတယ္။ အဲသလိုမ်ိဳးေလ၊ တကယ့္ကို ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေရပက္ ကစားၾကရတာ။

လင္းေရာင္ရွိန္က ကၽြန္မကို ေရေလာင္းခြင့္ေတာင္းလာေတာ့ လံုးဝမေမွ်ာ္လင့္ထားတာမို႔ ကၽြန္မ အံ့ၾသရတယ္။ ဆရာမခြင့္ျပဳခ်က္ရၿပီး မ႑ပ္ထဲကို ေငြဖလားေလးကိုင္လို႔ ကၽြန္မဆီတန္းတန္းမတ္မတ္ ဝင္လာတဲ့ သူ႔ကိုေတြ႔ေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲ ဘယ္လိုႀကီးမွန္းကို မသိဘူး။

သူက နံ႔သာရည္ေရာထားတဲ့ ေရေအးေအးထဲကို ပိေတာက္ခက္ေလးႏွစ္လိုက္ၿပီး ကၽြန္မေက်ာေပၚ ခပ္သာသာေလးဆြတ္ဖ်န္းလိုက္ခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက ကုတ္ဝဲကေလးနဲ႔မို႔ ဆံပင္ေတြေရမစိုေအာင္ ကုတ္သားေလးေပၚေအာင္ ေခါင္းကိုငိုက္ခ်လို႔ မ်က္လႊာေလးပါခ်ထားလိုက္မိတယ္။ ဘာကို ေက်နပ္လို႔ ေက်နပ္မွန္း မသိျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္မအေပ်ာ္ေတြဟာ ေက်ာ့ရည္ေဝကို ေရေလာင္းဖို႔ထြက္သြားတဲ့ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းအျမင္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့ေတာ့တယ္။ ဘာလို႔လဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္…။ 

အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ကၽြန္မရင္ထဲကို သဝန္တိုတတ္မႈဆိုတဲ့ ခ်စ္ျခင္းရဲ႕အဖ်ားအနားစိတ္ကေလးတစ္ခု သူက သြင္းေပးခဲ့တာေနမွာလို႔ မသိခဲ့မိေလျခင္းကြယ္။

ခနေနေတာ့ သူခ်ထားတဲ့ဖလားနားကို ေယာင္လည္လည္နဲ႔ကပ္သြားၿပီး ဖလားထဲက ပိေတာက္တစ္ခက္ ခ်ိဳးလို႔ ကၽြန္မရင္ဘတ္မွာ ထိုးၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ သိပ္ကို ေက်နပ္သြားခဲ့ၿပီ။ ေက်ာ့ရည္ေဝမွာ ကၽြန္မလို ပိေတာက္ခက္ မရွိဘူး။ လင္းေရာင္ရွိန္ရဲ႕ဖလားထဲက ပိေတာက္ခက္ေလ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ပိေတာက္ခက္ေလးကို ဒိုင္ယာရီစာအုပ္ထဲ ေသေသခ်ာခ်ာေလးညွပ္လို႔ သိမ္းထားလိုက္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္မ ေပ်ာ္တယ္၊ ေက်ာ့ရည္ေဝဆီမွာ အဲဒီပိေတာက္တစ္ခက္ မရွိဘူး…..။ ဘယ္လိုပဲ ရရ၊ လင္းေရာင္ရွိန္ဖလားထဲက ပိေတာက္တစ္ခက္ကို ကၽြန္မရင္ခြင္မွာ ပိုင္ပိုင္ထိုးစိုက္ႏိူင္ခဲ့ၿပီ…..။

ေနပါဦး ကၽြန္မက ဘာလို႔ အဲဒီလိုျဖစ္ေနရတာပါလိမ့္၊ ခက္လိုက္တာေနာ္….။

သႀကၤန္အတက္ေန႔ေရာက္ၿပီ…..။

မ႑ပ္တစ္ခုလံုး သႀကၤန္ဒိုးေတြနဲ႔ ျမဴးးတူးလို႔၊ ကၽြန္မ မ႑ပ္ထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာ့ရည္ေဝက ေရာက္ေနၿပီ။ သူမေခါင္းေပၚမွာ ပိေတာက္ပန္းေတြ ေဝေနေအာင္ပန္ထားတယ္။ မ႑ပ္ထဲကို မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပိေတာက္ေတြတစ္ေပြ႔ႀကီးနဲ႔ လင္းေရာင္ရွိန္…… ။ ေရဖလားေတြထဲကို ပိေတာက္နည္းနည္းစီ ထိုးစိုက္မွ်ေဝေပးေနတဲ့ လင္းေရာင္ရွိန္ရယ္။

ခနေနေတာ့ သူက ကၽြန္မအနားေရာက္လာၿပီး ပိေတာက္တစ္ခက္လာေပးတယ္။

“ငါ ပိေတာက္ မႀကိဳက္ပါဘူး”

“ေသလိုက္ပါလား လင္းေရာင္ရွိန္၊ ငါ စိတ္တိုေနတယ္ေနာ္ နင္ သြားေတာ့” စိတ္ထဲက လင္းေရာင္ရွိန္ကို ေျပာေနမိတာရယ္။ “ငါက ဘာလဲ၊ ငါက ဒုတိယလား ဟုတ္လား” ကၽြန္မ စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိလို႔ေနတယ္။ သူက ပိေတာက္ပန္းခက္ကေလးကို လက္ကကိုင္ရင္း ေတြကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝဘက္ကို တစ္ခ်က္ငဲ့ၾကည့္ လိုက္ေသးတယ္။ ေက်ာ့ရည္ေဝေခါင္းေပၚက ပိေတာက္ေတြကိုေပါ့။ ၿပီးမွ “သက္ထားေဆြ ငါ နင့္ကို ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ရင္ ေျပာစရာရွိတယ္ သိလား”လို႔ တိုးတိုးေလး ကပ္ေျပာသြားေလတယ္။

“ဟမ္ ဘာလဲ”လို႔ ကၽြန္မႏႈတ္က လႊတ္ကနဲေရရြတ္မိခ်ိန္မွာ သူက ကၽြန္မကိုေက်ာခိုင္းလို႔ ထြက္သြားခဲ့ၿပီ။

ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္မသိႏိူင္ခဲ့ဘူး။ အဲဒီေန႔ဟာ သူ႔ေနာက္ေက်ာကို စစ္ကိုင္းကမထြက္ခင္ ေတြ႔ခြင့္ ရခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုးေန႔ပါပဲ။

(၃)

ကၽြန္မအိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေမေမက ပစၥည္းေတြေတာင္ သိမ္းေနခဲ့ၿပီ။ အစိုးရဝန္ထမ္းေဖေဖဟာ နယ္ေတြ တစ္နယ္ၿပီးတစ္နယ္ေျပာင္းေရႊ႕ေနခဲ့ရတာ ကၽြန္မငယ္ငယ္ေလးကတည္းကမို႔ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ခါ ကၽြန္မ အေတာ္ေလးခံစားလိုက္ရတယ္။ မေျပာင္းခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ စစ္ကိုင္းမွာပဲ ေနခ်င္ေသး တယ္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္ၿပီးမွပဲ ေျပာင္းလို႔မရဘူးလားဟင္လို႔ ကၽြန္မ ေမးခ်င္ခဲ့ေပမယ့္ မရဲခဲ့ဘူး။ ကၽြန္မက ကေလးတစ္ေယာက္ပဲ ရွိေသးတာရယ္။ 

ေဖေဖ့အလုပ္တာဝန္နဲ႔ ကၽြန္မတို႔လားရွိဳးေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ အားလံုးနဲ႔ အဆက္အသြယ္ ျပတ္ သြားခဲ့တယ္။ ေဝးေနေတာ့မွပဲ သူ႔ကို ခနခန သတိရေနမိတယ္။ မေတြ႔ရေတာ့မွပဲ ကၽြန္မ သူ႔အေပၚ ဘယ္ေလာက္ခင္တြယ္ေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒိုင္ယာရီ မွန္မွန္ေရးရင္း သူနဲ႔ ပါတ္သက္သမွ်ေလးေတြ၊ သူ႔ကို သတိရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ခ်ေရးထားျဖစ္ခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ဆံုေတြ႔ခြင့္ရၾကမွာပါေလလို႔ စိတ္ေျဖတယ္။ မိန္းကေလးမို႔ ကိုယ့္ဘက္ကစၿပီး ဆက္သြယ္ဖို႔မရဲခဲ့သလို သူ႔ဘက္ကလည္း ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ၿမိဳ႕ကိုေျပာင္းလို႔ ေျပာင္းသြားမွန္းေတာင္ သိလိုက္မယ္မထင္ဘူး။

ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္လို႔ ကၽြန္မကို ေက်ာင္းမွာမေတြ႔တဲ့အခါ သူ ဘယ္လိုမ်ား ေနခဲ့မွာပါလိမ့္။ ကၽြန္မကို ေျပာမယ္ဆိုတဲ့စကားေတြကိုေတာ့ သူ သိမ္းဆည္းထားမယ္ ထင္တာပါပဲေလ....။

(၄)

 “သမီး စစ္ကိုင္းခဏဝင္ခ်င္တယ္ဆိုလည္း ဝင္ေလသမီး၊ ေဖေဖက တာဝန္နဲ႔မႏၱေလးမွာ တစ္ပတ္ေလာက္ သြားေနရမွာ။ သမီးပါလိုက္မယ္ဆိုရင္ သႀကၤန္မတိုင္ခင္အမီေရာက္ေအာင္ ေဖေဖ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပးမယ္”

အို… ေဖေဖအဲ့လိုေျပာလာခဲ့ေတာ့ ကၽြန္မ ေပ်ာ္လိုက္တာဆိုတာ။ သူ႔မ်က္ဝန္းထဲက အရိပ္ေတြကို ကၽြန္မမ်က္လံုးကေလးေတြလည္ေနေအာင္ လွစ္ကနဲဖမ္းၾကည့္မိဖူးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္….။ ပိေတာက္ေတြ ထိန္ထိန္ေဝေနတဲ့ သႀကၤန္အခ်ိန္ႀကီးေပါ့။ ခုလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ သူရွိေနတဲ့ဆီ သြားရေတာ့မယ္တဲ့။ သူနဲ႔အတူ ရွိေနႏိူင္ေတာ့မယ္တဲ့ေလ….။

ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္မွာ ဘယ္သူမွမေတြ႔ေအာင္ဝွက္ထားတဲ့ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ဒိုင္ယာရီေလးကို အသာေလး ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ စာအုပ္ကေလးရဲ႕အဖံုးေပၚကို လက္ကေလးနဲ႔ဖြဖြပြတ္သပ္လိုက္မိတဲ့အခါ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အဲ့ဒီရာသီဟာ ကၽြန္မရင္ထဲကို ခ်က္ခ်င္းလိုလို ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ အားလံုးဟာ အဝါေရာင္ထဲ ႏွစ္လူးထားခဲ့တာ။ အဲ့ဒီအခိုက္အတန္႔ကေလး….အ့ဲဒီအခိုက္အတန္႔ကေလးကို ကၽြန္မသိမ္းထားတာေလ၊ တကယ့္ကို ျမတ္ျမတ္ႏိူးႏိူး သိမ္းဆည္းထားခဲ့တာ။ ဒီဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ အတိအက်ရွိတာေပါ့။ သံေယာဇဥ္ေတြ၊  အခ်စ္လို႔အမည္တပ္ရင္ရႏိူင္ေကာင္းတဲ့ အစြဲအလန္း အေလ့အက်င့္ေတြနဲ႔အတူ ဆိုပါေတာ့….။

“လင္းေရာင္ရွိန္”

ကၽြန္မႏႈတ္က သူ႔နာမည္ကို တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္မိရင္း မ်က္ေစ့ေရွ႕မွာရွိတဲ့ လြန္ခဲ့တဲ့၂၀၀၆ခုႏွစ္က ဒိုင္ယာရီေလးကို ဖြင့္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့တယ္။ ဒိုင္ယာရီေလးထဲမွာ ညွပ္ထားတဲ့ ပိေတာက္ပန္းခက္ေလးက ေျခာက္ေသြ႔ျပားကပ္လို႔…..။ အဲဒီပိေတာက္ေလးနဲ႔အတူ စိုစြတ္ခဲ့ရတဲ့ သူမမ်က္ရည္စက္ေတြလည္း ဒိုင္ယာရီစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေျခာက္ေသြ႔လို႔သြားခဲ့ၿပီပဲ။ ရုပ္ဝတၳဳေတြ ကျဖင့္ ေျပာင္းလဲလို႔သြားခဲ့ၿပီေနာ္……။

သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ဟာ လူတစ္ေယာက္ကို ေျပာင္းလဲသြားေစဖို႔၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕စိတ္၊ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ႏွလံုးသားကုိ ေျပာင္းလဲသြားေစဖို႔ အင္မတန္လံုေလာက္တဲ့အခ်ိန္ပဲ မဟုတ္ဘူး လား။ ေျပာင္းလဲျခင္းသေဘာတရားကိုသိေနသူမို႔ သူ ေျပာင္းလဲမသြားပါေစနဲ႔လို႔ ကၽြန္မ ဆုမေတာင္းခဲ့ ပါဘူး။ ရွိပါေစ၊ အရာရာဟာ သူ႔အစီအစဥ္နဲ႔သူ စံနစ္တက်ေျပာင္းလဲသြားဖို႔ပဲ။ တကယ္လို႔မ်ား စံနစ္တက်မဟုတ္ဘဲ ပရမ္းပတာေျပာင္းလဲသြားေတာ့ေရာ…..၊ ဘယ္သူက ဘာတတ္ႏိူင္မွာတဲ့လဲ….။

ေျပာင္းလဲဖို႔လံုေလာက္တဲ့အေၾကာင္းသာ သူ႔မွာရွိခဲ့ရင္ သူ ေျပာင္းလဲသြားပါေစေလ….။

(၅)

မ႑ပ္ထဲမွာ ေရပက္ေနရင္းက သူ႔ဘက္ကို ခနခနလွည့္မၾကည့္မိေအာင္ သတိထားေနရတာ ပင္ပမ္းလိုက္တာ။ သူက ကၽြန္မကို မမွတ္မိဘူးထင္ပါရဲ႕။ သံုးႏွစ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မက အေတာ္ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီကိုး။ ကၽြန္မကို သူသိတာက ဆံပင္တိုေလးနဲ႔ ဂ်စ္ကပ္ကပ္၊ ေယာက်ာ္းေလး ဆန္ဆန္ ေကာင္မေလး၊ ခု ကၽြန္မက ဆံပင္ရွည္ေက်ာလယ္ေလာက္နဲ႔ သြယ္လ်လ်ကိုယ္လံုးနဲ႔ မိန္းကေလး ပိုဆန္လာတဲ့ ေကာင္မေလး။

ကၽြန္မေဘးက သူငယ္ခ်င္းက တံေတာင္ဆစ္နဲ႔ ကၽြန္မကိုတြတ္လိုက္ရင္း “နင္ သိလား လင္းေရာင္ရွိန္နဲ႔ ေက်ာ့ရည္ေဝေလ သူတို႔ ေစ့စပ္ထားၾကတယ္တဲ့။ မိဘေတြက ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ လက္ထပ္ေပးေတာ့မွာတဲ့ သိလား”

“ဟုတ္လား ေကာင္းတာေပါ့”

ဟန္မပ်က္ေျပာလိုက္ႏိူင္တဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္မ ေက်နပ္တယ္။ အစကတည္းက ကၽြန္မ သိသင့္ခဲ့တာ။ ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေဝးေနတဲ့ရက္ေတြမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညွင္းဆဲခဲ့တာပါလိမ့္၊ သူ႔ကို ကၽြန္မ သတိေတြရတိုင္း ဒိုင္ယာရီထဲက ပိေတာက္ပန္းခက္ေလး ၾကည့္လိုက္၊ စာေတြခ်ေရးလိုက္နဲ႔ ေနခဲ့တာ။ ကၽြန္မအနားကပ္လာတဲ့ ဘယ္သူ႔ကိုမွ စိတ္ဝင္စားလို႔မရႏိူင္ေအာင္ သူက ကၽြန္မရင္ကို အပိုင္သိမ္း စိုးမိုးထားခဲ့ေတာ့တာ။

ခုေတာ့……။

မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ သႀကၤန္ေရေတြ ေရာလို႔ ကၽြန္မပါးေပၚ စီးဆင္းသြားခဲ့ၾကတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ေႏြးလို႔၊ သႀကၤန္ေရေတြက ေအးလို႔။ သူ႔ဘက္ကို လံုးဝ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ တစ္ညေနလံုးေနခဲ့ရတာ ပူေလာင္လြန္းလွပါရဲ႕။

အဲ့ဒီညေနက အိမ္အျပန္ ကၽြန္မတို႔ကားေနာက္မွာ သူ႔ဆိုင္ကယ္ပါလာခဲ့တယ္။ တစ္ေန႔လံုးကုန္မွပဲ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို သူ ဖမ္းမိသြားတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ကားေဘးက သူ႔ဆိုင္ကယ္အေက်ာ္မွာ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို တင္းေနေအာင္ေစ့ထားခဲ့မိတယ္။ သူ ငဲ့လို႔ၾကည့္သြားသလားပဲ။ ေနာက္တစ္ေန႔ မွာ ေဖေဖနဲ႔အတူ မႏၱေလး ဆင္းၾကတယ္။ မႏၱေလးမွာ ေဖေဖ့အလုပ္ေတြၿပီးတာနဲ႔ လားရွိဳးကို ျပန္ခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ လားရွိဳးမွာ ေမေမတစ္ေယာက္ထဲ က်န္ခဲ့တာရယ္။

ကၽြန္မအခ်ိန္ေတြ၊ ကၽြန္မ သူ႔ကို သတိရေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြ….။ ႏွေမ်ာလိုက္တာ….။ ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာ သူ ရွိမေနခဲ့သင့္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ သူဟာ ေျပာင္းလဲလြယ္ခဲ့သူတစ္ေယာက္ရယ္….။

(၆)

ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ားမိတ္ဆံုစားပြဲကို တက္လာၾကတဲ့အထဲမွာ ေက်ာ့ရည္ေဝကို ကၽြန္မ အရင္ဆံုး မွတ္မိခဲ့တယ္။ သူမက လွမ္းျပံဳးျပလိုက္တာေၾကာင့္ တစ္ျခားစားပြဲေတြဆီ မသြားေတာ့ဘဲ သူမ ထိုင္ေနတဲ့စားပြဲမွာပဲ ထိုင္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။

သူမနဲ႔ကၽြန္မ စကားေတြ ေရာက္တတ္ရာရာေျပာျဖစ္ၾကတယ္။

ကၽြန္မ အဲ့ဒီမိန္းမမ်က္ႏွာကို ခပ္ေစ့ေစ့ၾကည့္လိုက္မိတယ္။

“ဒါဆိုရင္ လင္းေရာင္ရွိန္က ခုခ်ိန္ထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးဘူးေပ့ါ ဟုတ္လားဟင္”

ကၽြန္မေမးခြန္းကိုအၾကားမွာ သူမက ကိုယ္လံုးကေလး သိမ့္ကနဲခါသြားေအာင္ ရယ္လိုက္တယ္။ “ေက်ာင္းသားေဟာင္းမ်ား မိတ္ဆံုစားပြဲ-၂၀၁၄” ဆိုတဲ့ ေရႊေရာင္စာလံုးေတြနဲ႔ ဘက္ဒေရာ့ဆီကို ကၽြန္မ်က္လံုးေတြ ပို႔ထားလိုက္မိရင္း သူမအေျဖကို နားစြင့္ေနလိုက္တယ္။

“ရွင္ ဘယ္လိုထင္လဲ….”

“မသိဘူးေလ၊ ကၽြန္မ မထင္တတ္ဘူး ေျပာစမ္းပါဦး”

“ကၽြန္မတို႔ ေစ့စပ္ထားတာကို ဖ်က္လိုက္တယ္။ သူ ခုထိ လူပ်ိဳႀကီးပဲ”

“အို...ဟုတ္လား….”

ေပါင္ေပၚတင္ထားတဲ့လက္ကိုင္အိတ္ကို ဖိကိုင္မိေတာ့ အိတ္ထဲက ဖိတ္စာအျဖဴေရာင္ေလးကို ကၽြန္မလက္က စမ္းလိုက္မိတယ္။ “ေမာင္ဆက္ပိုင္ဦးႏွင့္မသက္ထားေဆြ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲဖိတ္ၾကားလႊာ” ဆိုတဲ့ ဖိတ္စာကေလး…..။ ကၽြန္မ ငိုမိေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕….။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္မ ေက်နပ္တယ္။ ကၽြန္မ သူ႔ကို တမ္းတေနခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြအတြက္၊ သူ႔အေၾကာင္း မက္ခဲ့ရတဲ့ အိပ္မက္ေတြအတြက္၊ သူ႔ကိုသတိရတိုင္း ဒိုင္ယာရီထဲခ်ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာေလးေတြအတြက္….။

လက္ကိုင္အိတ္ထဲက ဖိတ္စာကိုထုတ္ၿပီး ေက်ာ့ရည္ေဝလို႔ စာအိတ္ေလးေပၚေရးလိုက္တဲ့ ကၽြန္မလက္ေရးေတြက မညီမညာ ေစာင္းလို႔ရယ္။

“လာျဖစ္ေအာင္ လာပါေနာ္။ စစ္ကိုင္းနဲ႔မႏၱေလးက သိပ္မွ မေဝးတာပဲ။ ကၽြန္မတို႔က ခု မႏၱေလးမွာေလ။ ကဲ ကၽြန္မကို ခြင့္ျပဳပါဦး”

“ဟင္ ရွင္က ျပန္ေတာ့မလို႔လား၊ ခနေန လင္းေရာင္လည္း လာမွာ၊ ခုမွ အေစာႀကီး ရွိေသးတာ၊ ဘာမွလည္း ေကာင္းေကာင္းမစားပါလား”

သူမက ကၽြန္မေရွ႕က အရာမယြင္းတဲ့ပန္းကန္ထဲက အစားအစာေတြကို ၾကည့္ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။

“ဟင့္အင္း မေနေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းနည္းနည္းမူးလာလို႔”

ကၽြန္မအေျဖအတြက္ သူမက စိတ္ေက်နပ္ဟန္၊ ယံုၾကည္ဟန္ မျပသလို ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ေကြးလို႔ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ပံုနဲ႔။ အဲသလို သူမအမူအယာ ခႏိူးခနဲ႔ေတြေၾကာင့္ေပါ့။ သူမကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီးတာနဲ႔ ခမ္းမအျပင္ဘက္ ကၽြန္မ ထြက္လာလိုက္ခဲ့တယ္။ အိတ္ထဲမွာ က်န္ေနေသးတဲ့ ဖိတ္စာေတြထဲက တစ္ေစာင္ေပၚမွာ လင္းေရာင္ရွိန္လို႔ နာမည္တပ္ဖိတ္လိုက္ဖို႔ကိုေတာ့ ကၽြန္မ မရဲခဲ့ဘူး။

ကၽြန္မတို႔ အလြဲႀကီးလြဲခဲ့ၾကၿပီ ကိုလင္းေရာင္ရွိန္ရယ္..... 

ကားကို ထိန္းေမာင္းလာရင္း ပါးေပၚက်လာတဲ့ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြကို ဒီအတိုင္းပဲ စီးဆင္းသြားေစခဲ့တယ္။ က်ပါေစေလ။ ကၽြန္မ ေက်နပ္ပါတယ္။

သူ႔ရင္ထဲမွာ ကၽြန္မ ရွိေနခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ေသခ်ာမႈတစ္ခုနဲ႔တင္ ကၽြန္မမ်က္ရည္ေတြက ေအးျမလို႔…..



*** Special thanks : 
ဒီပိုစ့္ေလးအတြက္ ဇာတ္လမ္းေျပာျပခဲ့တဲ့ညီမငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္ :)





သူေျပာတုန္းက ေပါင္းတဲ့ဇာတ္မဟုတ္လို႔ ကၽြန္မက ၾကံဖန္ေပါင္းေပးလိုက္မယ္ ေျပာခဲ့တာ။ အရင္သႀကၤန္ ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကလည္း ဇာတ္ေပါင္းခန္းမဟုတ္ခဲ့လို႔ ဒီဇာတ္ကို ကၽြန္မက ေပါင္းခ်င္ခဲ့တာ။ တကယ္ခ်ေရးလိုက္ေတာ့ ကြဲတဲ့ဇာတ္ပဲျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ကၽြန္မကိုက ကြဲတဲ့ဇာတ္ေတြ ေရးလက္ရွိတာ ထင္ပါရဲ႕။ သႀကၤန္အတက္ေန႔ညမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးဇာတ္ေပါင္းေပးခ်င္ေပမယ့္.......သည္းခံေပးၾကပါေနာ္။

အားလံုးအတြက္ မဂၤလာႏွစ္သစ္ျဖစ္ပါေစရွင္ :)

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...