ဂ်ီေတာ့ခ္လည္း
မသံုးျဖစ္တာ ၾကာလွပါၿပီ။ ေမးလ္ဝင္စစ္တာေလာက္ရွိေတာ့တာပါ။ အရင္က အင္ဗိုက္ေဇးဘယ္လ္နဲ႔
ေနတတ္တာမ်ားေပမဲ့ ခု ဂူးဂယ္ဆိုင္ကယ္လ္ဆိုလား ဘာလား အဲဒါႀကီး ဆိုင္းအင္ထားလို႔ လူေတြမျမင္ေအာင္
ေနလို႔မရဘူးဆိုပဲ။ ဆိုင္းေအာက္လုပ္ၾကည့္ေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မက အဲသလိုေနရာေတြမွာ အင္မတန္ညံ့ေတာ့ကာ
ဆိုင္းေအာက္လုပ္လို႔ ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ အရင္အတိုင္းပဲ
ျမင္ေနရတုန္းပဲလို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္မလည္း ဘာမွ ဆက္မလုပ္တတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဒီအတိုင္းပဲ
ထားလိုက္တယ္။ တစ္ေန႔ကေတာ့ လူတစ္ေယာက္ လာႏႈတ္ဆက္တယ္။
“ဟိုင္း ဆရာမ” တဲ့...။
ဘယ့္ႏွယ္
ဟိုင္းစရာလား ဒီအသက္နဲ႔ ဒီအရြယ္ကိုေလ....။
“ဟုတ္ကဲ့
ေျပာပါရွင့္”ဆိုေတာ့ “အစ္မက စာေရးဆရာမလား” တဲ့….
ဘုရားေရ ခက္တာပဲ။
“ဟုတ္ဘူးရွင့္
ကၽြန္မက စာေရးသူပါ”
သည္လိုပဲ
ေျပာရတာပေလ….
“ဟုတ္တယ္ရွင့္
ကၽြန္မက စာေရးဆရာမေလ၊ ဆရာ့ဆရာမေပါ့ အဟင္းဟင္းဟင္း” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ကေတာ့ ၉၆ပါးေရာဂါနဲ႔မေသဘဲ အျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ ဘိုက္ဓါးထိုးခံ ေသရမဲ့သေဘာမွာ ရွိတယ္။
ေနာက္ေတာ့
သူက အင္မတန္ႀကီးမားေလးလံေတာ္မူထေသာ ေမးခြန္းႀကီးတစ္ခုကို ကၽြန္မဇက္ပိုးေပၚ ဓါးတင္လို႔ ေမးေတာ္မူတယ္။
“အစ္မ ဘယ္လိုရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔
စာေရးပါသလဲ၊ အစ္မေရးတဲ့စာေတြက ဖတ္သူေတြအတြက္ အက်ိဳးတစ္စံုတစ္ရာျဖစ္ေစမဲ့စာေတြ ေရးပါသလား”
တဲ့
ဘုရား ဘုရား ခုမွ ခက္တာပဲ
ကၽြန္မလည္း
ေျဖရခက္တာနဲ႔ လူစံုတုန္းေလး အားလံုးသိရေအာင္ သစၥာအဓိဌာန္ အခ်က္ႀကီး (၄)ခ်က္နဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ပိုစ့္ေလးတင္ရင္း ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ မွန္သားၾကကုန္….။
(၁)
ကၽြန္မသည္ ငါ၏ကေလာင္အစြမ္းျဖင့္ ႏိူင္ငံေတာ္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအေပၚ ေက်းဇူးျပဳပါမည္ဟု သစၥာမဆိုဖူးေခ်။ (ေနာင္လည္း ဆိုလိမ့္မည္ မဟုတ္)
ကၽြန္မသည္ ငါ၏ကေလာင္အစြမ္းျဖင့္ ႏိူင္ငံေတာ္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအေပၚ ေက်းဇူးျပဳပါမည္ဟု သစၥာမဆိုဖူးေခ်။ (ေနာင္လည္း ဆိုလိမ့္မည္ မဟုတ္)
(၂)
ကၽြန္မသည္
ငါ၏ကေလာင္တစ္လက္ျဖင့္ ျမန္မာစာေပေလာကႀကီးအား ျမွင့္တင္အံ့ဟု တစ္ခါမွ ျပက္လံုးမထုတ္ဖူးေခ်။ (ေနာင္လည္း ထုတ္လိမ့္္မည္ မဟုတ္)
(၃)
ကၽြန္မသည္
ငါ၏ကေလာင္သြားျဖင့္ ျမန္မာစာေပေလာကႀကီး ဖိန္႔ဖိန္႔တုန္သြားအံ့ဟုလည္း တစ္ခါမွ် မေၾကြးေၾကာ္
(ေနာင္လည္း ေၾကြးလိမ့္ ေၾကာ္လိမ့္မည္ မဟုတ္)
(၄)
ကၽြန္မသည္
ငါ၏ကေလာင္အစြမ္းျဖင့္ အမ်ားသူငါ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားအေပါင္းတို႔အား နားကေလာ္၊ မ်က္ေစ့ဖြင့္ေပးမွ
ေတာ္ေပအံ့ဟုလည္း တစ္ခါမွ် ျမြက္ေတာ္မမူ (ေနာင္လည္း ျမြက္လိမ့္မည္ မဟုတ္)
ဆိုရလွ်င္
ဒါျဖင့္ ဘဇာေၾကာင့္ စာေတြေရးေနရပါသနည္းဟု ေမးခ်င္ၾကေပလိမ့္မည္။ ေျဖရွင္းေျပာျပ ခြင့္ေပးၾကပါကုန္။
ကၽြန္မသည္
လူေတြထဲက လူတစ္ေယာက္ပီပီ ေန႔စဥ္ေနထိုင္သြားလာစားေသာက္ရာမွ ေတြ႔သမွ်
ျမင္သမွ်ေသာ ပတ္ဝန္းက်င္၌
ဝင္စားပါသည္။ (အာရံု ဝင္စားသည္ဟု မွတ္ပါေလ)
ထိုအခါ ႏွလံုးသားရွိသူပီပီ
မိမိႏွလံုးအိမ္သို႔လာေရာက္ရိုက္ခတ္လာသမွ်တို႔အား မသိစိတ္ႏွင့္ေရာ သိစိတ္ႏွင့္ပါ သိုမွီးသိမ္းဆည္းထားမိေလသည္။
ထိုသို႔ သိမ္းဆည္းထားသည္မ်ား လြန္စြာ မ်ားျပားလာလတ္ေသာ္ ကြန္ျပဴတာကိုဖြင့္၊ ကီးဘုတ္ကိုကိုင္ဆြဲ၍
ဖြင့္အန္ထုတ္သည္ရွိရာ ဤသည္ကို စာေရးျခင္းအမႈျပဳသည္ဟု ဆိုၾကေပအံ့။
အကိုးအကားႏွင့္
ထပ္၍ရွင္းပါမည္။
ေတာင္ၿမိဳ႕ဆရာေတာ္ႀကီး
ေဟာဖူးသည္။ လူေတြဟာ ႏူနာေရာဂါသည္ေတြျဖစ္သတဲ့။
အဲသည္ႏူနာေတြက
အခ်ိန္တန္ေတာ့ ယားလာလိုက္၊ ရုပ္ရွင္ေလးၾကည့္ၿပီး အယားေျဖလိုက္….
အဲသည္ႏူနာေတြက
ေနာက္တစ္ခါ ယားလာျပန္ေတာ့ အယ္လ္ဗီအိတ္ေဒၚလာ၂ေထာင္ေလး ေျပးဝယ္ၿပီး အယားေျဖလိုက္…..
အဲသည္ႏူနာေတြက
အႀကိမ္ႀကိမ္ယားလာျပန္ေတာ့ကာ ေရွာ့ပင္းေလးထြက္လိုက္၊ ကားကေလး ဝယ္စီးလိုက္၊ ေအာလ္စတားေလး
ဝယ္ဝတ္လိုက္…….၊ စီးဖုေလး စားလိုက္…..၊ ဘာဘီေလး
က်ဴးလိုက္….
အဲသည္ႏူနာေတြက
အႀကိမ္ႀကိမ္ယားလာျပန္ေတာ့……
အဲသည္ႏူနာေတြက
အႀကိမ္ႀကိမ္ယားလာျပန္ေတာ့……
အင္း….သည္လိုနဲ႔ပဲ
တဏွာက ႀကိဳးဆြဲတဲ့ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း မဆံုးႏိူင္ေအာင္ အယားေျဖၾကရသတဲ့။
ဒီလိုပဲ…..ကၽြန္မလည္း…..
ပတ္ဝန္းက်င္က
ျမင္သမွ် ၾကားသမွ် ခံစားရသမွ် မေတာ္မတဲ့ေတြေရာ ေတာ္ေတာ္တဲ့တဲ့ေတြပါ ရင္ထဲ သိမ္းဆည္းထားရာက
မ်ားလာလို႔ လည္ပင္းဝေရာက္လာတဲ့အခါ အန္ထုတ္ခ်လိုက္၊ စာေတြျဖစ္သြားလိုက္၊ ရင္ဖြင့္ခ်လိုက္ စာေတြျဖစ္သြားလိုက္နဲ႔….။ သည္လိုပဲ ေတာ္ရာမွာ လူျမင္နတ္ၾကား အယားေျဖေနရတာ။
ပထမဦးဆံုး
၂၀၀၉ခုႏွစ္မွာ ဘေလာ့ဂ္ေလးစဖြင့္ၿပီး စာေတြေရး အယားေျဖခဲ့ရာက ခုေတာ့ စာအုပ္ေလးတစ္အုပ္
(ဝတၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္ကေလးပါ) ထုတ္ၿပီး အယားေျဖရတဲ့အထိ ႏူနာေရာဂါက သည္းလာခဲ့ရၿပီ။ ဒီႏူနာေရာဂါ
ရွိေနသမွ်ေေတာ့ ေရွ႕ဆက္လို႔ ယားသမွ်ကိုလည္း သည္လိုပဲ ကုတ္ရ ဖဲ့ရဦးေတာ့မွာပဲ။
ကိုင္း ဘာေမးခ်င္ၾကေသးသတုန္း….
မိုက္တယ္ ျပန္ေျဖပံုေလးက ...
ReplyDeleteအယ္လ္ဗီအိတ္ေဒၚလာ၂ေထာင္ေလး ေျပးဝယ္ၿပီး အယားေျဖလိုက္ :) Who?
ReplyDeleteအဟိ...မိုက္တယ္... ႏူနာေရာဂါရွိေပမဲ႔ မကုတ္ဖဲ႔ႏိုင္တဲ႔သူေတြထက္အမ်ားၾကီးသာပါတယ္မခ်စ္ရာ... (အၾကီးၾကီးအားေပးေနပါတယ္....)... ရန္ကုန္ျပန္ရင္မခ်စ္စာအုပ္ကိုဝယ္ျဖစ္ေအာင္ဝယ္ဦးမွာ
ReplyDelete