Friday, November 29, 2013

တရံတဆစ္၌ ျမစ္တို႔သည္....




(၁)
ထားကို စတင္သိကၽြမ္းခဲ့တာ ကၽြန္မတို႔တစ္ဘက္ျခံက မိတ္ေဆြမ်ားရဲ႕သား ေမာင္ေမာ္လြင္ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကပါ။ 

ထားက ေမာင္ေမာ္လြင္ရဲ႕ သတို႔သမီးလွလွကေလး။ ကေလးမက ဆံပင္ရွည္နက္နက္ဖားဖားႀကီးနဲ႔ လွတဲ့ႏြဲ႔တဲ့အျပင္ က်က္သေရလည္းရွိပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ မဂၤလာေဆာင္တဲ့ဟာကို မ်က္ႏွာႏြမ္းကေလးနဲ႔ေနာ္လို႔ ခင္ပြန္းသည္ကို တိုးတိုးေျပာမိ ခဲ့ေသးတာ။ ရွက္ရွာလို႔ေနမယ္တဲ့ ခင္ပြန္းသည္က။ ဒါမွမဟုတ္ ခမ်ာ ႏြမ္းပါးလို႔ အားငယ္တာမ်ားလား။ ကၽြန္မကေတာ့ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားသူပီပီ အဲဒီမ်က္ႏွာႏြမ္းကေလးရဲ႕ေနာက္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ျမစ္ဖ်ားခံေနရမယ္လို႔ အတတ္သိခဲ့တယ္။

(၂)
ခါတိုင္းလိုပါပဲ။ ထားရဲ႕ေယာကၡမ ေမျမက်န္းမာေရးေၾကာင့္ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္ကို အိမ္ပင့္ေဆးကုေနက်မို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ထားနဲ႔ပါ တျဖည္းျဖည္း ရင္းႏွီးေႏြးေထြးလာခဲ့တာ။ ကေလးမက မြန္ရည္သိမ္ေမြ႔ၿပီး အားငယ္စိတ္အခံေလး ရွိေနပံုရတယ္။

ေမျမတို႔က မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာတာရယ္၊ သားေမာင္ေမာ္လြင္ကလည္း ပညာတတ္ျဖစ္ျပန္ေတာ့ ႏြမ္းပါးၿပီး သာမန္ဘြဲ႔ကေလး တစ္ခုနဲ႔ မုဆိုးမသမီးထားကို သူ႔သားနဲ႔ မတူမတန္ဘူးထင္တာဟာ ေလာကမွာ ျဖစ္ေနက်ေတြထဲက ျဖစ္စဥ္တစ္ခုမို႔ မဆန္းဘူးပဲ ဆိုပါေတာ့။

တခါတေလ ထားက ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ ေဆးအိတ္ကိုဆြဲရင္း ကၽြန္မတို႔ျခံဘက္အထိ လိုက္ပို႔တတ္တယ္။ အစမွာေတာ့ အတြင္းမီး အျပင္မယူရဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ခမ်ာမွာ ႀကိတ္မွိတ္ေနရွာပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔က သူ႔အေပၚ သမီးကေလးတစ္ေယာက္လို သေဘာထားမွန္း သိလာတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ သူမကေလးရင္ထဲက မ်ိဳသိပ္ခံစား ေနရရွာတာေတြ တစ္စတစ္စ ပြင့္အံလာ ခဲ့ေတာ့တယ္။ ဖြင့္ခ်မယ့္ခ်ေတာ့လည္း ကရားက ေရလႊတ္လိုက္သလို။ သူမရင္ထဲမွာ ဘယ္ေလာက္မ်ား ႀကိတ္မွိတ္ေနခဲ့ ရပါလိမ့္မလဲ။ သူမေျပာသမွ်ေတြကို မိန္းမသားခ်င္းစာနာစိတ္နဲ႔ ႏွလံုးသားခ်င္းထပ္ၿပီး နားေထာင္ေပးခဲ့မိပါရဲ႕။

(၃)
တစ္ေန႔က ေက်ာင္းေရဗူးကေလးေတြ ေလွ်ာ့ေဈးရတာနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္အတြက္ ၀မ္းသာအားရ၀ယ္လာမိတာ၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ မမညိဳကေလးႏွစ္ေယာက္အတြက္ပါ ၀ယ္မလာရေကာင္းလား၊ ကိုယ့္ကေလးေတြအတြက္ပဲ ကြက္၀ယ္လာရသလားတဲ့ ေမျမက ဆူလိုက္တာ အန္တီခင္ရယ္၊ ထားေလ ရိုးရိုးသားသား ေမ့သြားခဲ့တာပါ၊ တမင္လုပ္တာ မဟုတ္ရပါဘူး”

ေအးခ်မ္းတဲ့ ထားမ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္ၿပီး ထားမညာဘူးဆိုတာ ကၽြန္မ ယံုၾကည္ပါတယ္။

“မမညိဳဆိုရင္ေလ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ကို သူတို႔အိပ္ခန္းထဲမွာ မုန္႔ခိုးခိုးေကြၽးတာ၊ ကစားစရာေတြဆိုလည္း သူ႔ကေလးေတြအတြက္ပဲ ဝယ္၀ယ္လာတတ္တာ၊ အဲဒါေတြက်ေတာ့ ေမျမက သိရက္သားနဲ႔ ဘာမွမေျပာဘူး၊ သိလား အန္္တီခင္”

တီဗီဆိုလည္း အဲလိုပဲ။ သားတို႔မွာ ဖြားေအ ကိုရီးယားကားၾကည့္ခ်ိန္နဲ႔ မမညိဳကေလးေတြ ဂိမ္းကစားေနခ်ိန္ေတြကို ၿပီးေအာင္ ေစာင့္ေနၾကရတာ။ ဒါနဲ႔ မေနႏိူင္တဲ့ထားက ထားတို႔အခန္းထဲမွာ သားသားတို႔အတြက္ တီဗီအေသးေလးတစ္လံုး သပ္သပ္ဝယ္ေပးဖို႔ ကိုေမာ့္ကို ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ ကိုေမာ္ဟာ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ "ဟာ ဘယ္ေကာင္းပါ့မလဲ ထားရယ္" တဲ့ေလ။ မ၀ယ္ေပးႏိူင္လို႔လည္း မဟုတ္ဘဲနဲ႔ေလ။  ထားလည္း ႏွႈတ္ဆိတ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။ စိတ္ထဲေတာ့ မေကာင္းလွဘူးေပါ့”

“မမညိဳက်ေတာ့ ကေလးေတြ ထမင္းဘူးထည့္တာကအစ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ထမင္းဗူးထဲ အသားတံုးေတြ ေ႐ြးထည့္၊ ထား သားေတြက်ေတာ့ အ႐ိုးအရင္းပဲ ထည့္ေပးတာ။ ကေလးအခ်င္းခ်င္း ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၾကျပန္ရင္လည္း ထားကေလးေတြရဲ႕ အျပစ္ပဲ၊ ကေလးခ်င္းတူတူ ထားသားေတြကိုပဲ မာန္လိုက္မဲလိုက္နဲ႔။ ၾကာေတာ့ ထား ေရငံုမေနႏိူင္ေတာ့ဘူး အန္တီခင္ရယ္။ ကိုယ့္ေယာက်္ားဆိုတဲ့အားကိုးစိတ္နဲ႔ ကိုေမာ့္ကို ျပန္ေျပာျပမိပါတယ္။  ဒီေတာ့ ထားကပဲ အေသးအဖြဲကအစ သေဘာထားေသး သိမ္လြန္းသတဲ့ေလ”

တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ထားေျပာသမွ်ေလးေတြ ၾကားၾကားၿပီး ကၽြန္မတို႔ ဇနီးခင္ပြန္းႏွစ္ေယာက္သား ထားအေပၚ သနားဂရုဏာ မသက္ဘဲ မေနႏိူင္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔မွာက သားသမီးေတြ အိမ္ေထာင္ခြဲသြားၿပီးကတည္းက ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဒီအိမ္ႀကီးထဲေန လာၾကတာ။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ ထားတို႔သားအမိေတြကို အနားမွာ ေခၚထားလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ကေလးသံေတြ ဆူဆူညံညံနဲ႔ဆို ကၽြန္မတို႔အိမ္ႀကီး စိုစိုျပည္ျပည္ေတာင္ ရွိလာႏိူင္ရဲ႕မဟုတ္လား။

ထားအေမကိုလည္း တခါတခါ ျခံထဲမွာ ေတြ႔လိုက္၊ တခါတေလ ေမျမေနာက္က ေဈးျခင္း ကိုင္လိုက္လာတာ ေတြ႔လိုက္နဲ႔ ေတြ႔ေန ရတာ။ ထားအေမက လူကသာ ပိန္ပိန္၊ အရိုးအဆစ္သန္မာၿပီး မ်က္လံုးမ်က္ခံုးေကာင္း၊ ႏွာတံေပၚေပၚနဲ႔ ႏွႈတ္ခမ္း တင္းတင္းေစ့ထားတတ္တာမို႔ ငယ္ငယ္က မာနခဲမိန္းမေခ်ာျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုတာ မွန္းလို႔ရတယ္။ ခုေတာ့လည္း သမီးေနာက္ လိုက္ေနရင္း ခပ္ရိုင္းရိုင္းစကား ပံုခိုင္းရရင္ ကၽြန္၀ယ္ရာ အဆစ္ပါ ဆိုတာလို။

တခါတေလေတာ့လည္း ထားက ဘာမွေမးလို႔မရေအာင္ ငိုခ်ည္းေနတဲ့ ေန႔ေတြလည္း ရွိပါရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔မွာ သူ႔ေခါင္းက ဆံစကေလးပြတ္သပ္ရင္း ေခ်ာ့တာကလြဲလို႔ ဘာမွ လုပ္မေပးႏိူင္ပါဘူး။ ခမ်ာ ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ၀မ္းနည္းပက္လက္ ငိုတတ္ေသးတာ။

အငယ္မခ်ိဳခ်ိဳက်ေတာ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူဆိုၿပီး အိမ္အလုပ္ ဘာမွ မကူဘူး၊ သူ႔အခန္းထဲမွာ ဘရာဇီယာေတြ၊ ထမီကြင္းေတြဆိုတာ ဒီအတိုင္း ပံုခ်ထားခဲ့တာ။ ထားကမွ ယူမေလွ်ာ္ေပးရင္ အလိုက္မသိရေကာင္းလား၊ အိမ္မွာ တစ္ေန႔လံုးေနလို႔ ဒါေလးေတာင္ ကူမေလွ်ာ္ေပးခ်င္ဘူးလား ေျပာေသးတာ။ ၿပီးေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳက ေနရာတကာ ထားနဲ႔ ပခံုးခ်င္း လိုက္ယွဥ္ေနတာ အန္တီခင္ရဲ႕”

ကိုေမာ့္ညီမအႀကီး မမညိဳက်ျပန္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းမွာ အထည္ဆိုင္နဲ႔ တြဲရက္ဖြင့္ထားတဲ့ အပ္ခ်ဳပ္ဆိုင္ကို ဦးစီးေနရတဲ့ အိမ့္စီးပြား႐ွာသူဆိုၿပီး အိမ္မႈကိစၥေတြက သူနဲ႔မဆိုင္ဘူး ထင္ေနတာ အဲဒီေတာ့ အိမ္ေဝယ်ာဝစၥအားလံုးဟာ အိမ္မွာေနတဲ့ ထားတစ္ေယာက္တည္းရဲ႕ တာဝန္ပဲေပါ့ အန္တီခင္ရယ္”

သားအငယ္ေကာင္ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔တုန္းက အားနည္းေနတဲ့ထားကို ကၽြန္မခင္ပြန္း အားေဆးသြားထိုးေပးခ့ဲရတာ။ ထားက ႏွႈတ္ခမ္းေလးေတြေတာင္ ျဖဴေဖ်ာ့လို႔။ ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔မို႔ အိမ္အလုပ္ေတြမလုပ္ဘဲ တတ္ႏိူင္သေလာက္ နားနားေနေန ေနဖို႔ အိမ္သားအားလံုးေရွ႕မွာ ေျပာျပခဲ့ရေသးတာ။ ကၽြန္မ မွတ္မိေနတယ္။

၄)
တစ္ရက္မွာ ကၽြန္မတို႔ ေန႔လည္ခင္းလက္ဘက္ရည္ေလးေသာက္ေနတုန္း ထား ေရာက္ခ်လာပါေရာ။ မ်က္ႏွာကေလးက မို႔အစ္အစ္နဲ႔ ႏွာသီးဖ်ားေလးေတြ နီေနတာေၾကာင့္ တစ္ခုခုျဖစ္ၿပီး ငိုခဲ့ပံုရတယ္လို႔ အတတ္သိလိုက္ပါရဲ႕။

“အန္တီခင္ ကိုေဇာ္ေလ သိလား၊ မမညိဳတို႔ ထြက္ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးကဆိုင္ကို သူလည္း ထြက္ခ်င္တယ္။ ဒါကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ေမာင္ႏွမေတြ မွ်မွ်တတ တစ္လွည့္စီထြက္ၾကရေအာင္ အစ္ကိုႀကီးပဲ ေျပာေပးပါဦးဆိုၿပီး ကိုေမာ့္ကို ဗိုက္ငွားတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထားပဲ လူဆိုးျဖစ္ရတယ္။ ထားကပဲ ဒီဆိုင္ကို မမညိဳတို႔တစ္ဦးထဲ လက္ဝါးႀကီးအုပ္ေနတာကို မ႐ႈစိမ့္လို႔ ကိုေမာ့္ကို ေျပာခိုင္းသလိုလို”

ေမာင္ေဇာ္လြင္ဆိုတာက ေမာင္ေမာ္လြင့္ညီ၊ ေမာင္ေမာ္လြင္လိုေတာ့ မလိမၼာလွဘူး၊ သူတို႔ေနတဲ့ အိမ္ႀကီး၊ မိဘက မဂၤလာဦးလက္ဖြဲ႔အျဖစ္ေပးထားတဲ့ အဲဒီအိမ္ႀကီးကိုေတာင္ ေပါင္ၿပီး ေလာင္းကစားလုပ္တယ္ဆိုလား ၾကားလိုက္မိေသး။ ေမာင္ေဇာ္လြင္ဟာ သူလိုခ်င္တာ တစ္ခုခု႐ိွရင္ အစ္ကိုေမာင္ေမာ္လြင္ကို ေ႐ွ႕ကထြက္ခိုင္း၊ သူက ေနာက္ကေန အသာေမွ်ာလိုက္တတ္သူ၊ အခြင့္အေရးရေတာ့မွသာ ေ႐ွ႕က တက္ယူတတ္တဲ့သူ။

“ခက္တာက ကိုေမာ္က သူ႔ေဆြမ်ိဳးလုပ္သမွ် အေကာင္းခ်ည္း ထင္တဲ့သူ အန္တီခင္ရဲ႕။ ထားက သူေတာ္စင္မဟုတ္ေတာ့ အျမဲ သည္းခံမေနႏိူင္ဘူး။ မခံႏိူင္လို႔ ေထ့တာေငါ့တာေလးေတြ ရွိလာတဲ့အခါ ေယာင္းမေတြနဲ႔ စစ္ေအးတိုက္ပြဲျဖစ္ရေရာ။ ၾကာေတာ့ စိတ္ညစ္လာတယ္။ စိတ္ကို ရွင္းရွင္းေလးထားခ်င္ေပမဲ့ သူတို႔က လာလာခ်ိတ္ေနတာကို အျမဲတမ္း ျပန္ ျပန္ျဖဳတ္ခ် မေနႏိူင္ဘူး။ ျပန္ခ်ိတ္မိလိုက္ခ်င္တယ္။ ထားလည္း လူသားပဲ၊ ထားမွာလည္း စိတ္ကေလးေတာ့ရွိေသးတာပဲ ဆိုတာမ်ိဳး ျပလိုက္ခ်င္ေသးတာေပါ့ အန္တီခင္ရယ္”

ကၽြန္မ ဘာမ်ားေျပာႏိူင္မွာလဲေလ။ ထားလာတဲ့အခါတိုင္း ေျပာျပသမွ်ေတြနားေထာင္ၿပီး ထားဘက္က ရပ္တည္ေပးခ်င္မိတဲ့ စိတ္ေတြ ကၽြန္မရင္ထဲ တစ္ေန႔တစ္ျခား တိုးပြားလာေတာ့တာပါပဲ။

 “အိမ္သားေတြရဲ႕ စားေရးေသာက္ေရး၊ ေန႔စဥ္ ေဝယ်ာဝစၥေတြကို ထား လုပ္ႏိူင္ပါတယ္။ အေမလည္း ကူလုပ္ေပးေနတာ ဆိုေတာ့ေလ။ အိမ္အလုပ္ပင္ပန္းတာကိုခံႏိုင္ေပမဲ့ ထားအေပၚ မုန္းတဲ့စိတ္နဲ႔ အေကာင္းမျမင္တာေတြကိုေတာ့ ထား မခံစားေတာ့ႏိူင္ဘူး။  ထား ခုလိုခံစားေနရတာေတြ အေမသိမွာလည္း စိုးတယ္ အန္တီခင္

ထားအေမက မသိဘဲနဲ႔ေတာ့ ေနမွာမဟုတ္ပါဘူး။ ငယ္ရာက ႀကီးလာတာပဲဟာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထား စိတ္ေျပပါေစေတာ့ဆိုၿပီး ကိုယ့္တုန္းက အေၾကာင္းေလးေတြ ျပန္ေျပာျပရတယ္။ ကၽြန္မတို႔တုန္းကလည္း ဦးေသာ္ဇင္တို႔ဘက္က သေဘာမတူၾကပါဘူး။ သူတို႔အမ်ိဳးက ပညာတတ္မ်ိဳးရိုး၊ ကၽြန္မတို႔ဘက္က ကုန္သည္မ်ိဳးရိုး။ သူတို႔ဘက္က ပညာတတ္မွ အထင္ႀကီးၾကတာ။ ကၽြန္မမွာ ေယာင္းမေတြ ေယာကၡမေတြနဲ႔ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာ တည့္ေအာင္ေနခဲ့ရတာပါပဲ။ ေယာကၡထီးက ကၽြန္မကို ခ်စ္တာမို႔ ေျဖသာခဲ့ရတယ္။ ခုေနျပန္ေျပာရင္ ဘာမွမဟုတ္သလိုေပမဲ့ ဟိုတုန္းကေတာ့ျဖင့္ အေတာ္ေလး ခါးခါးသည္းသည္း ခံစားခဲ့ရတာ။ လူဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္အပူကမွ မီးနဲ႔တူတယ္ ထင္တတ္ၾကတာကိုး။ ဒီေတာ့ ထားလည္း ပုထုဇဥ္ပီပီ သူ႔အပူကမွ ႀကီးလွတယ္လို႔ ခံစားေနမွာပါပဲ။

“ထား ဒီအိမ္ႀကီးေပၚ စတက္လာကတည္းက ကိုေမာ္ရမဲ့အေမြေတြကို မက္လို႔၊ သူတို႔ပိုင္ဆိုင္မွႈေတြကို မက္လို႔ ကိုေမာ့္ကို လက္ထပ္တာလို႔ ျမင္ေနၾကတာ။ ၾကည့္ေန အေမြရမွ ႏွစ္ဘက္မိဘနာမည္နဲ႔ အေမြအားလံုး လွဴကိုပစ္ဦးမွာ”

မခံခ်င္စိတ္ကေလးနဲ႔ လက္သီးေလးဆုတ္ၿပီးေျပာေနတဲ့ ထားရဲ႕ မာဆတ္ဆတ္ဟန္ေလးက ကၽြန္မမ်က္လံုးထဲ စြဲေနခဲ့တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေငြဆိုတာက လူသားအားလံုးႀကိဳက္ၾကတာ၊ ေငြရဲ႕ဖ်ားေယာင္းမွႈကို လြန္ဆန္ဖို႔ ခက္တတ္ၾကတာမို႔ ေငြမ်ား မမက္ပါဘူးဆိုတဲ့ ထားရဲ႕ မာနအေျပာေလးကို ကၽြန္မက သေဘာက်မိတယ္။ စားရတဲ့ကေလး ပိုငတ္တယ္ ဆိုတာလို၊ ေငြဆိုတာကို မ်ားမ်ားစားစား မသံုးဖူးေသးလို႔ မမက္တဲ့သေဘာေနမွာလို႔ ကၽြန္မခင္ပြန္းသည္က မွတ္ခ်က္ခ်တယ္။

“ဒီႏွစ္ေတြထဲမွာ ထား ကိုေမာ့္ကို  ခဏခဏေျပာေနရတဲ့ စကားကေတာ့ အိမ္ခြဲေနၾကေအာင္ေနာ္ဆိုတဲ့ စကားတစ္ခြန္းပဲ။  ထား သူတို႔နဲ႔ အတူမေနႏိူင္ေတာ့ဘူး အန္တီခင္ရယ္”                                  

ကၽြန္မ သက္ျပင္းမ်ားသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်ခဲ့မိေတာ့တယ္။ ဒီကေလးမရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးက လင္ရကံေကာင္းပါရက္နဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းေၾကာင့္ မသာမယာျဖစ္ေနရတာ။ ခု ကၽြန္မၾကားေနရတာေတြက တစ္ဘက္စကားကို တစ္ဘက္နားနဲ႔ပဲ ၾကားေနရတာေလ။ ဒီေတာ့ က်န္တစ္ဘက္ရဲ႕အသံကိုလည္း အခြင့္ရရင္ နားေထာင္ခ်င္မိပါရဲ႕။ ဒါမွလည္း ႏွစ္ဘက္အၾကား ကြာဟေနတာေတြရွိေနရင္ အိမ္နီးခ်င္း မိတ္ေဆြေကာင္းပီသစြာ ရင္ၾကားေစ့ေပးႏိူင္မယ္လို႔ ကၽြန္မက ခပ္ရိုးရိုးပဲ ေတြးတယ္။ ကၽြန္မအမ်ိဳးသား ဦးေသာ္ဇင္ကေတာ့ ထားကို သမီးေလးလိုခ်စ္တာမွန္ေပမဲ့ တစ္ပါးသူ မိသားစုေတြရဲ႕ အိမ္တြင္းေရးမို႔ ၾကားမ၀င္ေစခ်င္ဘူး။

()
တစ္ေန႔ေတာ့ ညိဳညိဳ႕သားအႀကီးေကာင္ေလးေမြးေန႔မွာ ၾကာဇံခ်က္ခ်က္ၿပီး ညိဳညိဳကိုယ္တိုင္ ခ်ိဳင့္ဆြဲလာပို႔တယ္။ ဦးေသာ္ဇင္က ၾကာဇံခ်က္ အင္မတန္ ႀကိဳက္လွတာ။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္မကလည္း အိမ္မွာ ေရႊေတာင္ေခါက္ဆြဲခ်က္ထားတာေတြ အဆင္သင့္ရွိေနတာနဲ႔ ခ်ိဳင့္ထဲျပန္ထည့္ေပးရင္း ညိဳညိဳေျပာတာေတြ နားေထာင္ဖို႔ အခြင့္ရခဲ့ျပန္တယ္။

အန္တီခင္ေရ ညိဳညိဳတို႔မယ္ အစ္ကိုကိုလည္း မေျပာရဲ၊ ေယာင္းမကို ေျပာျပန္ရင္လည္း သူ႔ကိုပဲ ၀ိုင္းႏွိမ္ၾကတယ္ ထင္မွာစိုးရနဲ႔၊ ထားက ကေလးေတြကို အလိုလိုက္လြန္းတယ္။ ကေလးေတြက စာမလုပ္ခ်င္ဘဲ ဂိမ္းခ်ည္း ကစားခ်င္ၾကတယ္။ အတန္းထဲမွာ အဆင့္ေတြလည္း မေကာင္းၾကဘူး။ သူ႔ကေလးေတြကို ဆူဆံုးမရင္လည္း  ထားက နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္ဘူး အန္တီခင္ရယ္၊ ညိဳညိဳတို႔ကလည္း အေဒၚပဲဟာေနာ္ ကိုယ့္တူေတြကို ေကာင္းေစခ်င္တာေပါ့”

“ကိုကိုေမာ့္ရည္းစားေဟာင္းက ညိဳညိဳ႕သူငယ္ခ်င္းအရင္းႀကီးေလ အန္တီခင္ရယ္။ အဲဒါ သူမို႔အိမ္အလည္လာရင္ ထားက တံခါးေဆာင့္ပိတ္လား ပိတ္ရဲ႕။ မီးဖိုထဲကေန အိုးေတြခြက္ေတြကို အသံျမည္ေအာင္ တမင္လုပ္ၿပီး မေၾကနပ္ေၾကာင္း ျပလား ျပရဲ႕။ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ အန္တီခင္ရယ္။ ညိဳညိဳ႕သူငယ္ခ်င္းက ထားနဲ႔ကိုေမာ္ အိမ္ေထာင္မက်ခင္ ကတည္းက အိမ္မွာ ၀င္ထြက္ေနတဲ့ဟာ၊ ခုလို ကိုေမာ့္ရည္းစားေဟာင္းကို အိမ္လည္လက္ခံေနတာကို ထားက မႀကိဳက္ဘူးေလ၊ ကိုေမာ့္အဆက္ေဟာင္းကိုပဲ အေရးေပးၿပီး တမင္မ်က္ႏွာေခၚျပတာဟာ သူ႔ကို ရြဲ႕တာ၊ သူ႔ကို ေယာင္းမအျဖစ္ လက္မခံတာလို႔ ထင္ေနတယ္”

“ညိဳညိဳတို႔မွာ ဆိုင္ကတစ္ဘက္နဲ႔မို႔ အိမ္အလုပ္ေတြ ထားကိုပဲ ပံုအပ္ထားရတာ။ သူ႔ကို ေယာင္းမမို႔လို႔ စိတ္ခ်လက္ခ် ယံုၾကည္လို႔လည္း ေမျမကို ဂရုစိုက္ဖို႔ေရာ၊ အိမ္စားေရးေသာက္ေရးပါ မ်က္ေစ့မွိတ္လႊဲထားတာေပါ့ အန္တီခင္ရယ္”

“ထားက အငယ္မခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔လည္း မတဲ့ဘူး။ အန္တီခင္သိတဲ့အတိုင္း ခ်ိဳခ်ိဳက အငယ္ဆံုးမို႔ တစ္အိမ္လံုးက အလိုလိုက္ထားေတာ့ သူ႔အ၀တ္ေတာင္ သူေလွ်ာ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး။ ထားကုိ သူ႔အစ္မတစ္ေယာက္လို ခၽြဲႏြဲ႕ၿပီး အကုန္ခိုင္းစားေနေတာ့တာ။ အဲဒါကို ထားက သူ႔ပဲ အကုန္ခိုင္းတယ္၊ သူ႔ပဲ ဗိုလ္က်တယ္ ျဖစ္ေရာ မလြယ္ပါဘူး အန္တီခင္ရာ”

ကၽြန္မၾကားခ်င္ခဲ့တဲ့ တစ္ဘက္စကားကိုလည္း ၾကားရပါၿပီ။ သူ႔ဘက္ေျပာေတာ့လည္း သူ အမွန္လုိလို။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔က ထားအေပၚ သနားရင္းစြဲရွိတာမို႔ လူသားပီပီ အားနည္းတဲ့ဘက္က၀င္ၿပီး ရပ္တည္ခ်င္မိတာေတာ့ ၀န္ခံရမွာပါပဲ။

(၆)
ထားတို႔မိသားစု အိမ္ခြဲမဆင္းခင္တစ္ရက္က ကၽြန္မတို႔အိမ္ ၀င္လာႏွႈတ္ဆက္သြားပါေသးရဲ႕။ ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ထိုင္ကန္ေတာ့တာမို႔ ကၽြန္မတို႔မွာ မ်က္ရည္ေတာင္က်မိပါတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတို႔မိသားစုအတြက္ေတာ့ ၀မ္းသာလိုက္ရတာေလ။

ဒီလိုနဲ႔ ေ၀းသြားလိုက္ၾကတာ ေမျမေနထိုင္မေကာင္းၿပီး အသည္းအသန္ျဖစ္လို႔ ထားတစ္ေယာက္ အနီးကပ္လာျပဳစုတဲ့ အခါမွ ျပန္ေတြ႔ၾကရတယ္။ မၾကာပါဘူး၊ မီးစာကုန္ဆီခမ္းမို႔ ထင္ပါရဲ႕ ေဆး၀ါးေကာင္းေတြနဲ႔ ကုေနတဲ့ၾကားက ေမျမတစ္ေယာက္ ဆံုးပါးသြားရွာတယ္။  ေမျမဆံုးသြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ရက္လည္တဲ့အထိ ထားတစ္ေယာက္ မ်က္တြင္းေခ်ာင္ကေလးနဲ႔ ဂ်င္ေျခလည္ေအာင္ ပင္ပန္းေနတာကို ေတြ႔ရျပန္တယ္။

ေမျမမဆံုးခင္ ေရွ႕ေနနဲ႔ အေမြကိစၥေတြရွင္းၾကေတာ့ သားသမီးေလးေယာက္စလံုးကို ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေလးပံုအညီအမွ်စီ ခြဲေပးခဲ့တာမို႔ ကၽြန္မတို႔က ထားတို႔မိသားစုအတြက္ ၀မ္းသာရတယ္။ ေမျမမွာက ေရွးစိန္ေတြဆိုတာ မနည္းမေနာကို ရွိခဲ့တာမို႔ တစ္ပံုစီဆိုရင္ေတာင္ ကာလတန္ဘိုးနဲ႔ နည္းမွာမဟုတ္ဘူးေပါ့။

ေမျမလက္က ၾကံဆစ္လက္ေကာက္ႀကီးႏွစ္ရံကို သူမေသခင္ သူ႔လက္ကခၽြတ္ၿပီး ထားလက္မွာ ကိုယ္တိုင္၀တ္ေပးခဲ့ရွာတယ္။ သမီးႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ညိဳညိဳနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ကိုေတာင္ မေပးခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူ႔အနားမွာ ေခ်းကလူ ေသးကလူကအစ အႏြံတာခံျပဳစုခဲ့တဲ့ ေခၽြးမရဲ႕ေမတၱာကို ေမျမတစ္ေယာက္ မေသခင္ သိသြားခဲ့ပံုပါပဲ။

မညိဳနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳ သိတ္ေၾကနပ္ပံုမရဘူးဆိုတာကို ရိပ္မိတဲ့ထားက ရက္လည္ကိစၥၿပီးလို႔ ျပန္ခါနီးမွာ သူ႔လက္က လက္ေကာက္ႏွစ္ရံကို ေယာင္းမႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္တစ္ရံစီ ခၽြတ္ေပးခဲ့ေလတယ္။ ပစၥည္းမမက္ေမာတဲ့ ထားရဲ႕စိတ္ကလးကို ကၽြန္မျဖင့္ ႀကိတ္ခ်ီးက်ဴးခဲ့ရေသးတယ္။ သူတို႔အိမ္မျပန္ခင္ ကၽြန္မတို႔ကို လာႏွႈတ္ဆက္ေတာ့ ထားကေျပာသြားပါေသးတယ္။

အေမြက တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ရမယ္ေတာ့ မသိပါဘူး အန္တီခင္ရယ္၊ ၾကည့္ေနပါ  ဒီအေမြေတြကို အလွဴႀကီးကို ေပးလွဴပစ္ဦးမွာ၊ အန္တီခင့္ကို ဖိတ္လိုက္မယ္ေနာ္။ အဲဒီေတာ့မွ ထား အေမြမက္လား မမက္လားဆိုတာ သူတို႔ တစ္ေန႔ သိမွာေပါ့ေလ” တဲ့။ အံကေလးမ်ားေတာင္ ႀကိတ္လို႔။

(၇)
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ညိဳညိဳနဲ႔ ခ်ိဳခ်ိဳတို႔ႏွစ္ေယာက္က အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို အိမ္တန္ဘိုးရဲ႕ ေလးပံုတစ္ပံုစီ ျပန္အမ္းလိုက္ၾကၿပီး အိမ္ႀကီးကိုေတာ့ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္အပိုင္ပဲ ထားလိုက္ၾကတယ္လို႔ ၾကားတယ္။ ခ်ိဳခ်ိဳအိမ္ေထာင္က်တဲ့အခါ ဒီအိမ္ႀကီးကို တစ္ေယာက္ေယာက္က ျပန္အမ္းယူမွာလား၊ ႏွစ္အိမ္ေထာင္အတူတူပဲ ေနၾကမွာလားဆိုတာေတာ့ မသိႏိူင္ဘူးရယ္။ ခုေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳလည္း ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးကဆိုင္ကို တစ္လွည့္စီထြက္ေနၾကေလရဲ႕။
                                                 
အငယ္ေကာင္ကိုေဇာ္ကေတာ့ ရတဲ့အေမြေတြနဲ႔ ေလာင္းကစားပဲ ဆက္လုပ္ေနျပန္ၿပီလား။ အခ်ိဳးအခ်ိတ္ေျပာင္းၿပီး လိမ္ပဲ လိမၼာေနၿပီလား မေျပာတတ္ပါဘူး။ သူတို႔အေမ ေမျမမရွိတဲ့ေနာက္ သားသမီးေတြက အိမ္အလာက်ဲသြားတာမွ မလာေတာ့သေလာက္ပါပဲ။ ထားနဲ႔ကၽြန္မတို႔လည္း မေတြ႔တာေတာင္ အေတာ္ေလး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။

(၈)
“ဟိုမွာ ေမာင္ေမာ္လြင့္မိန္းမေလး ထား မဟုတ္လား”

ကၽြန္မတို႔စားေနက် ယိုးဒယားစားေသာက္ဆိုင္ေလးမွာ ေန႔လည္စာစားေနရာက ခင္ပြန္းသည္ျပတဲ့ဘက္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ ထားပဲ။ ထားကလည္း ကၽြန္မတို႔ကို ျမင္သြားၿပီး ကၽြန္မတို႔စားပြဲရွိရာ ေလွ်ာက္လာတယ္။

“အန္တီခင္နဲ႔ အန္ကယ္ေသာ္ ေနေကာင္းၾကတယ္ေနာ္၊ ထားတို႔ မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာၿပီ”

“ဟုတ္တယ္ သမီး ထားရယ္၊ ေမျမဆံုးၿပီး တစ္ခါလား ေတြ႔ၾကတယ္ေနာ္၊ ေနေကာင္းရဲ႕လား၊ ေမာင္ေမာ္လြင္ေရာ၊ ထားတို႔အေမေရာ”

“ထားတို႔မိသားစု ေနေကာင္းပါတယ္ အန္တီခင္၊ အေမက ဒီႏွစ္ထဲ အေတာ္ေလး မက်န္းမာခ်င္ဘူး”

“ေအးေလ အသက္ကလည္း ရလာမွကိုး”

“ဟုတ္တယ္ အန္တီခင္ေရ၊ အရင္ကလို အန္တီခင္တို႔နဲ႔ ျခံခ်င္းကပ္ရက္မဟုတ္ေတာ့ အေမ့က်န္းမာေရးအတြက္ အျပင္အထူးကုေတြကိုပဲ အားကိုးေနရတယ္။ အန္တီခင္ေရ ေနာက္မွ ထား အိမ္လာလည္ပါ့မယ္ေနာ္၊ ဒီမွာ သားသားတို႔က ပက္ထိုင္းေခါက္ဆြဲစားခ်င္တယ္ဆိုလို႔ လာ၀ယ္တာ။ ဒါက ထားတို႔ အိမ္လိပ္စာ၊ ခု ကိုေမာ္က အိမ္မွာပဲ ရံုးခန္းဖြင့္ထားတယ္ေလ အန္တီရဲ႕။ အန္တီတို႔ ႀကံဳရင္လည္း ၀င္ခဲ့ပါေနာ္”

ေျပာေျပာဆိုဆို လိပ္စာကပ္ျပားေလးေပးခဲ့ၿပီး ခပ္သြက္သြက္ေလးလွမ္းထြက္သြားတဲ့ ထားေနာက္ေက်ာကို ကၽြန္မ လိုက္ၾကည့္ေနမိတယ္။

ထားဟာ သူ႔ဆံပင္အရွည္ႀကီးကို ပုခံုးထိရံုေလာက္ျဖတ္ၿပီး အေခြေလးေတြ ေကာက္ထားတယ္။ မ်က္ႏွာမွာလည္း မိတ္ကပ္ပါးပါးေလး လိမ္းျခယ္ထားပံုရတယ္။ မွႈန္ေျပေျပေလး။ ခံုျမင့္ဖိနပ္နဲ႔။ လူး၀စ္စ္ဗစ္ထြန္ လက္ကိုင္အိတ္နဲ႔။ နားႏွစ္ဖက္မွာလည္း တစ္ဖ်တ္ဖ်တ္ေတာက္ေနတဲ့ စိန္နားကပ္နဲ႔။ ထားအျပင္အဆင္ဟာ အေတာ္ကို ေျပာင္းသြားခဲ့ၿပီ။ ထားစိတ္ေတြေရာ ေျပာင္းလဲသြားခဲ့ၿပီလား….ကၽြန္မ မသိႏိူင္ဘူး။ ခုထိေတာ့ ႏွစ္ဘက္မိဘနာမည္နဲ႔ အလွဴႀကီးေပးတာမ်ိဳး ကၽြန္မ မၾကားမိေသးတာ အမွန္။ ေမာင္ေမာ္လြင္လိပ္စာပါ ကဒ္ျပားေလးၾကည့္မိေတာ့ အရင္အိမ္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ တကယ့္ကို လူခ်မ္းသာေတြမွေနတဲ့ အိမ္ရာမွာ။

အဲဒီအခိုက္အတန္႔ေလးမွာပဲ ထားကိုယ္တိုင္ေမာင္းလာတဲ့ကားေလးက ကၽြန္မတို႔ထိုင္ေနတဲ့ ဆိုင္ေရွ႕ ျဖတ္ေမာင္း သြားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ထားက ေနကာမ်က္မွန္ေလးေတာင္ တပ္ထားလို႔။

ထားတို႔အလွဴက်ရင္ ျခံဳဖို႔ဆိုၿပီး တျပင္ျပင္လုပ္ေနတဲ့ မင့္ပိုးပု၀ါႀကီး ဘီရိုထဲသာ ျပန္သိမ္းထားလိုက္ပါေတာ့ကြာ”

ဦးေသာ္ဇင္က အဲသလို စေနာက္ေတာ့ ခါတိုင္းလို ကၽြန္မ မျပံဳးႏိူင္ဘူး။ စိတ္ထဲ ၀မ္းနည္းသလိုလို၊ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ခံစားေနရတယ္။

ေျပာင္းလဲသြားၿပီလား….
ထားဟာ တကယ္ပဲ ေငြတန္ဘိုး နားလည္သြားၿပီလား….
ေငြ ဘယ္လိုသံုးရမယ္ဆိုတာ ေျခေျချမစ္ျမစ္ႀကီး သိသြားၿပီလား….
အေပၚယံအသြင္သ႑န္ ေျပာင္းလဲသြားတာနဲ႔အတူ ထားရင္ထဲက ခံယူခ်က္ေတြပါ တစ္ပါတည္း တိုက္စားသြားခဲ့ၿပီတဲ့လား။ 

ထားရယ္….

ေအးေလ လူေတြဟာ ေျပာင္းလဲေနတတ္တာပဲ။ ထားလည္း လူတစ္ေယာက္ပဲမို႔ ေျပာင္းလဲႏိူင္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္မ လက္ခံ ရမွာေပါ့။ 

ဦးေသာ္ဇင္က စကားတစ္ခြန္း ထပ္ေျပာတယ္။ စားရတဲ့ကေလးဟာ ပိုငတ္တယ္ဆိုတာ အေမႀကီး လက္ေတြ႔သိၿပီလား” တဲ့။ ခင္ပြန္းသည္ကို ကၽြန္မ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ပါတယ္။ ထားဟာ အရင္က စားရေကာင္းမွန္းမွ မသိခဲ့တာဘဲကိုး။

ဘယ္လိုပဲဆိုဆို တစ္ေန႔မွာ ထားပို႔လာမဲ့ အလွဴဖိတ္စာတစ္ေစာင္ကို ကၽြန္မရင္ထဲ တိတ္တိတ္ေလး ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေသးတာပါပဲ။ 

တစ္ေန႔ေန႔မွာေပါ့ေလ….။


ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း-ဒီဇင္ဘာလ-၂၀၁၃


Thursday, November 28, 2013

ခ်စ္ခဲ့ဖူးေသာ....


(၁) 


ကားပါ့ကင္ထိုးေပးတဲ့ေကာင္ကေလးဆီက ကားေသာ့လွမ္းယူလိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းထဲကို ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ လွမ္း၀င္လာခဲ့လိုက္တယ္။ ကိုယ္ သိတာေပါ့။၊ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြဟာ ကိုယ့္ဆီမွာ။ ဘယ္ကိုမွမၾကည့္ဘဲ ေျခလွမ္းကိုတမင္ျမွင့္ၿပီးေတာ့ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေလွ်ာက္ျမဲေလွ်ာက္တယ္၊ ဘာမွမျဖစ္သလို။ 

 ကိုယ္ ဘာမွမေျပာင္းလဲဘူး ေမာင္။ အရင္အတိုင္းပဲ သိလား။ လန္းေနဆဲ သြက္လက္ေနဆဲ၊ ကိုယ့္အျပံဳးေတြဟာလည္း အရင္ကလိုပဲ။ ေမာင္သိပ္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အျပံဳးလဲ့လဲ့ေတြပဲ ေမာင္။ နာမည္ႀကီးစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ သီခ်င္းဆိုတဲ့ ကိုယ့္နာမည္နဲ႔ ကုိယ့္မ်က္ႏွာကို ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရင္းႏွီးသိေနၾကတယ္။ အဆိုေတာ္တစ္ခ်ိဳ႕စုေပါင္းဆိုၾကတဲ့ အေခြ နွစ္ေခြမွာ ကိုယ္ ပါ၀င္သီဆိုခြင့္ရခဲ့တာမို႔ လူ ပိုသိသြားတာလည္း ျဖစ္မယ္။

ေမာင္နဲ႔စားေနက် ၾကာဇံဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ၾကာဇံနဲ႔ ၀က္သားလိတ္တစ္ပြဲမွာရင္း ကဗၺလာေဖ်ာ္ရည္တစ္ခြက္ပါ မွာလိုက္တယ္။ "သၾကားမထည့္နဲ႔ ေရခဲလည္း နည္းနည္းပဲေနာ္"လို႔ မွာတတ္တဲ့ ေမာင့္အသံကို ကိုယ့္နားေတြက ၾကားလိုက္မိတယ္။ ရင္ထဲ ေအာင့္ကနဲ…ခံစားလိုက္မိပါရဲ႕။ 

မေဟာင္းေသးဘူး ေမာင္ရယ္။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အသစ္တစ္ခုအျဖစ္ ရင္ထဲ အျမဲပ်ိဳးထားမိေတာ့မွာ.... 

ေမာင္.... ေမာင္ ထားခဲ့တဲ့ အဲဒီမိန္းမတစ္ေယာက္ဟာ လမ္းေဟာင္းေပၚမွာတင္ ရပ္တန္႔က်ဆံုးမေနဘဲ ဆက္ေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ နာက်င္မွႈေတြကို ခြန္အားအျဖစ္ေျပာင္းလဲၿပီး အခ်ိန္မေရြး ျပန္လည္ေခ်ပႏိူင္ဖို႔ေတာ့ လက္သည္းေတြကို ၀ွက္ထားဆဲ။ ဒီေနရာမွာ ေခ်ပႏိူင္ဖို႔ဆိုတဲ့စကားဟာ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ္ လွည့္စား ေျဖသိမ့္လိုက္တဲ့စကားပါေမာင္ရာ။ လြမ္းတာကို နာတာနဲ႔ေထရင္း အဲဒီအနာအတြက္ ေမာင့္ဆီက တစ္ခုခုေတာ့ တန္ရာတန္ဖိုး ေပးေခ်ေစရဦးမယ္လို႔ ကိုယ္က ေတးထားခဲ့တာရယ္။ 

"ညိဳ မင္းဟာ အေတာ္စိတ္မာတဲ့ မိန္းမ" လို႔ ေမာင္ ေျပာပါဦးလား။ ကို္ယ္က ရယ္ေနလိုက္မယ္။ ေမာင့္ဆီက အေကာင္းဆံုး ျပက္လံုးတစ္ခုကို ၾကားလိုက္ရသလို။ ေမာင္တို႔ျမိဳ႕မွာ မမသိမ့္ေလာက္ ခ်မ္းသာတဲ့ မိန္းမ မရွိဘူးမဟုတ္လား ေမာင္ရဲ႕။ ေမာင္က ဂုဏ္သေရရွိေသာ သူေ႒းမ မမသိမ့္ရဲ႕ ခ်စ္ခင္ပြန္း။ 

"မမသိမ့္ကို ေမာင္ တကယ္မခ်စ္ပါဘူး၊ ဟုတ္လားဟင္" 

 ဒါမ်ိဳး ကိုယ္ေမးလိမ့္္မယ္လို႔ ေမာင္ ထင္ေနလား။ ေမာင့္ကို ဒီတစ္သက္ ေျပာခြင့္မျပဳေတာ့မဲ့ စကားေတြထဲမွာ အဲဒါလည္း ပါတယ္။ ေက်းဇူးျပဳၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာလိုက္ပါနဲ႔ ေမာင္။ ဆက္ေလွ်ာက္ပါ ေမာင္ရာ။ ထားခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အမွ်င္လာတန္းမေနပါနဲ႔။ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ ကိုယ္။ ေမာင္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ေမာင္ထားခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ က်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕အပိုင္းအစေတြကို ဆက္စပ္ျပရဦးမွာေပါ့ေလ။ တစ္ခုပဲ ကတိေပးပါ ေမာင္..... 

နင္ မငိုပါဘူး လို႔..... 

(၂) 

 "ညိဳ ေမာင့္ကို ေမာင္လို႔ ေခၚၿပီးမွ နင္လံုးနဲ႔ ငါလံုးနဲ႔ ေျပာရင္ေလ ေမာင္သိပ္ခ်စ္တာပဲ သိလား" ေမာင္ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ ကိုယ္ကလည္း လူလည္က်စြာပဲ ေမာင္ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ အဲဒီအသံုးအႏွႈန္းေလးကို ထည့္ထည့္ေျပာေနက်။ 

 ေမာင့္ကိုစေတြ႔ခဲ့တာက မွတ္မွတ္ရရ ကိုယ္ ဆိုင္မွာ သီခ်င္းစဆိုတဲ့ေန႔။ တိုက္တုန္းကေတာ့ အဆင္ကို ေခ်ာလို႔။ စၿပီးဆိုေတာ့မွ ေကာ္ရပ္စ္အပိုဒ္မွာ အသံကို ျမွင့္ေအာ္လို႔ မရေတာ့တာ။ စားပြဲ၀ိုင္းတစ္ခုထဲက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ စင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာၿပီး “ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ ဒီသီခ်င္းကို F ကီးနဲ႔တီးမွေတာ့ ဆိုတဲ့သူ ေသၿပီေပါ့ဗ်ာ။ ေအာ္ရီဂ်င္နယ္က C ကီးနဲ႔ဗ်” လိို႔ ခပ္အုပ္အုပ္လာေျပာတယ္။ ကိုယ္လည္း တီး၀ိုင္းက အသံကိုႏွိမ့္ခ်လိုက္တုန္း စကားေလးနည္းနည္းပါးပါးေျပာရင္း ကို္ယ့္ကိုယ္ကို မိတ္ဆက္ေနလိုက္တယ္။ မိတ္ဆက္အၿပီး တီးလံုးျပန္အစမွာ ကီးက သူေျပာသလို C ကီးကို ျပန္အခ်ိန္းမို႔ အဆင္ေျပေျပပဲ ဆက္ဆိုခဲ့ႏိူင္တယ္။ ၾကည့္စမ္း ဒါ သူတို႔ ကိုယ့္ကို သက္သက္လုပ္ၾကံတာ။ လူသစ္ေတြထဲက အလားအလာရွိတဲ့အသံရွင္မို႔ လက္ရွိအဆိုရွင္အမ်ိဳးသမီးေတြက တီး၀ိုင္းနဲ႔ေပါင္းၿပီးလုပ္တာလို႔ ေနာက္မွ ျပန္သိရတယ္။ ေျပာရရင္ ပညာအျပခံလိုက္ရတာေပါ့ေလ။ ကိုယ္တို႔ေလာကမွာ ဒါမ်ိဳးေတြက အဆန္းမဟုတ္ဘူးတဲ့ ေမာင္ရဲ႕။ 

ေမာင္ေတာ့ သိၿပီးသားေနမွာပါေလ၊ အေမနဲ႔ ကိုယ့္အေၾကာင္း။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ ထပ္ေျပာျပခ်င္ေနတယ္။ ကိုယ့္အေမရဲ႕ေနာက္ေယာက်ာ္းနဲ႔ တစ္မိုးထဲေအာက္မွာ ေျခေျခငံငံ အတူမေနႏိူင္တဲ့သမီးတစ္ေယာက္ဟာ ညိဳေပါ့ ေမာင္ရယ္။ 

မုိက္လိုက္တာပဲ ေျပာေျပာ၊ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတယ္ပဲ ဆိုဆို ကိုယ့္အေဒၚမိသားစုရွိရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ထြက္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အေမ့မ်က္ရည္ေတြအတြက္ ထိခိုက္ခံစားရမွႈေတြဟာ ပေထြးမ်က္ႏွာျမင္မိတာနဲ႔ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ဆိုသလို ကိုယ့္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ပိုမိုခိုင္မာေစခဲ့တာ။ အေမ့ကိုေတာ့ သနားမိပါတယ္။ အလုပ္မေကာင္းလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ကိုယ့္ထက္အသက္ႀကီးတဲ့ မုဆိုးမတစ္ေယာက္လုပ္စာကို အခန္႔သားထိုင္စား၊ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရံုနဲ႔ေတာင္ မရွက္ႏူိင္ေသးဘဲ အရည္ကေလးတစ္ျမျမနဲ႔ ဒင္းအခ်ိဳးကို အေဖေခၚဖို႔ေ၀းလို႔ ကိုယ္က အန္ေတာင္အန္လိုက္ခ်င္ေသးတာ။ 

“ကိုေက်ာ့က မမူးရင္ ေကာင္းပါတယ္ သမီးရယ္”ဆိုတဲ့ အေမ့အသံေပ်ာ့ညက္ညက္မွာ ကိုယ့္မ်က္ေစာင္းေတြ ေၾကြက်ရတာ အခါခါ။ အေမ့ကို ထိုင္ကန္ေတာ့ၿပီးအထြက္မွာ အေမ့ဆီက အိကနဲရွိႈက္သံဟာ ကိုယ့္ႏွလံုးသားေတြကို ဆြဲညွစ္လိုက္သလို၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေတြကို ျဖတ္ရိုက္ခ်လိုက္သလို ကိုယ္ဟာ ယိုင္ကနဲ။ ကိုယ္က ေခါင္းမာတယ္ ေမာင္ရဲ႕၊ ဆံုးျဖတ္ၿပီးတဲ့ကိစၥတစ္ခုအေပၚ အဆံုးထိသာေလွ်ာက္လိုက္ခ်င္တာ။ 

ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ေလွ်ာက္လွမ္းျဖစ္တဲ့လမ္းမွာ ႀကံဳလာမဲ့အမွားေတြ ရွိလာရင္လည္း မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရဲတဲ့ သတၱိ ကိုယ့္မွာ အျပည့္ရွိတယ္ ေမာင္။ 

 (၃) 

အေဒၚအိမ္မွာေတာ့ ကိုယ္ေနရတာ အေနအစားဆင္းရဲတာကလြဲလို႔ အဆင္ေျပပါတယ္။ ကိုယ္က ဒီအေဒၚလက္ေပၚမွာပဲ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ရသူမို႔ အေဒၚကလည္း ကိုယ့္အေပၚ သံေယာစဥ္ႀကီးရွာပါရဲ႕။ အေဒၚ့မွာက ကေလး ေလးေယာက္နဲ႔မို႔ သူတို႔မိသားစု ေျခာက္ေယာက္အျပင္ ကိုယ့္အတြက္ပါ တာဝန္ယူလိုက္ရတာကိုေတာ့ ကိုယ္ အားနာမိတယ္။ ကိုယ္လို သာမန္ဘြဲ႔ေလးတစ္ခုရထားတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ အလုပ္ေတြကလည္း ရွားပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကိုယ္ဝါသနာပါတဲ့ သီခ်င္းေတြကိုဆိုရင္း သင့္တင့္တဲ့ဝင္ေငြေလးလည္းရတဲ့ ဒီအလုပ္ကို ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့ေတာ့တာ။ ကိုယ္သီခ်င္း စဆိုရတဲ့ေန႔မွာပဲ ေမာင္နဲ႔ စေတြ႔ခဲ့တာကေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္လို႔ပဲ ဆိုရေတာ့မယ္။ 

ဆိုင္မွာက လူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေနခဲ့ရတာပါပဲ ေမာင္ရယ္။ ကိုယ္က အေနတည္ေတာ့ ပလူးခ်င္တဲ့ လူေတြနဲ႔ေတာ့ အခန္႔မသင့္လွဘူးေပါ့။ စားေသာက္ဆိုင္ဆိုတာက လာတဲ့အေယာက္တစ္ရာမွာ ကိုးဆယ့္ကိုးေယာက္ေလာက္က ေသာက္စားမူးယစ္ၾကျမဲ မဟုတ္လား။ ဆိုေတာ့ အေနအထိုင္တည္တ့ံပါမွ ေတာ္ကာက်တာေမာင္ရဲ႕။ လက္တည့္စမ္းၾကတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ကယ္တင္ရွင္ဆိုင္းဘုတ္ေတြနဲ႔ ဦးဦးေတြ၊ ဘဘေတြကလည္းမ်ား၊ ကိုကိုေတြ ေမာင္ေမာင္ေတြကလည္း အမ်ားသားရယ္။ ခြင္တည့္ရင္ ဘဝႀကီးတစ္ခုလံုး ေျပာင္းလဲသြားႏိူင္တာဆိုတဲ့ခံယူခ်က္ကို လက္ကိုင္ထားၿပီး အလွအပနဲ႔ အေသြးအသားနဲ႔ အရြယ္နဲ႔တည္ၿပီး မွ်ားတဲ့ မိန္းကေလးေတြကလည္း ေပါပါရဲ႕။ 

တစ္ခုပဲ၊ မိုးခါးေရကို အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္ ျငင္းဆန္ေနရတဲ့အျဖစ္ဟာ လက္ေတြ႔မွာ ထင္သေလာက္ မလြယ္လွဘူး ေမာင္။ အစမို႔ပါကြာဆိုတဲ့ အေျပာေတြ၊ သူက ဘာေကာင္မမို႔လဲဆိုတဲ့ အေျပာေတြ၊ ရိသဲ့သဲ့ေတြ၊ ခါးသက္သက္ေတြ၊ စိမ္းေတာက္ေတာက္ေတြကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ လွိမ့္ခံေနခဲ့ရတာ။ 

အဲဒီမွာပဲ ပိုးဥနဲ႔ကိုယ္ ညီအစ္မအရင္းေတြလို တြယ္တာသြားၾကဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တာ။ ပိုးဥက ကိုယ့္လိုပဲ နယ္ကေနတက္လာတဲ့ မိန္းကေလး။ မိသားစုအတြက္ ဘဝတက္လမ္းရွာရင္း ဒီဆိုင္မွာ သီခ်င္းဆိုျဖစ္တဲ့သူ။ တစ္ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့ အဆိုေတာ္ျဖစ္ရမယ္လို႔လည္း ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးထားသူကေလးေပါ့ ေမာင္။ ပိုးဥကေလ သူ႔နာမည္ေလးလိုပဲ စိတ္ထားကေလးကလည္း တကယ့္ႏုႏုနယ္နယ္ေပ်ာ့ဖတ္ဖတ္ေလးရယ္။ ကိုယ္လို တံုးတိုက္တိုက္ က်ားကိုက္ကိုက္နဲ႔မွ လာတြဲမိတာကေတာ့ စိတ္အေျခခံ ရွင္းသူခ်င္းမို႔သာျဖစ္မယ္။ 

ေမာင္နဲ႔ကုိယ္ ခ်စ္သူေတြျဖစ္ၾကၿပီး ေျခာက္လေလာက္အၾကာမွာ အတူေနၾကဖို႔ ပိုက္ဆံ စစုခဲ့ၾကတယ္ေနာ္။ ပိုးဥကေလ ကိုယ္နဲ႔ေမာင့္ကို သိပ္အားက်ခဲ့တာ။ သူေရြးခ်ယ္တဲ့အခါ ေမာင့္လို ခ်စ္တတ္ ၾကင္နာတတ္တဲ့ ရည္ရည္မြန္မြန္လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေရြးခ်ယ္မွာတဲ့ေလ။ ကိုယ္က ေျပာလိုက္ပါတယ္၊ ေမာင္က ရည္မြန္တာေတာ့ ဟုတ္ပါရဲ႕၊ ျမံဳစိေအးစက္နဲ႔ ရင္ထဲမွာသိမ္းထားတတ္တဲ့ လူစား၊ သူလိုလူစားမ်ိဳးက စိတ္ျပတ္ၿပီဆိုလည္း တစ္ခါထဲအျပတ္ပဲလို႔ေလ။ 

ကိုယ္ ႀကိဳသိေနခဲ့တာမ်ားလား ေမာင္ရယ္... 

ေငြေလးနည္းနည္းပါးပါး စုေဆာင္းမိလာေတာ့ ပိုးဥနဲ႔ကိုယ္ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခုမွာ အခန္းေလးတစ္ခန္း အတူ ငွားေနျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ အေဒၚေတြဆီကပ္ေနရတာလည္း ကိုယ္က အားနာလွၿပီမို႔ေပါ့ ေမာင္ရာ။ ပိုးဥနဲ႔ေနရတာ အဆင္ေျပပါတယ္။ စရိုက္ခ်င္းတူသူမို႔ ထင္ပါရဲ႕။ ဆိုင္မွာ အတူသီခ်င္းဆိုၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကေတာ့ ကိုယ္တို႔ ေျခလွမ္းအမွားကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဆိုင္ပိတ္လို႔ အိမ္ ျပန္ၾကတဲ့အခါ ဘယ္ကားေပၚမ်ား ပါသြားေလမလဲေပါ့ေလ။ 

ရယ္ရတယ္ေနာ္ ေမာင္၊ လူေတြက….။ 

(၄) 

 "မဟုတ္ဘူး ေမာင္ ကိုယ္ရွင္းျပပါ့မယ္။ အဲဒီ့ေန႔က ပိုးဥေနမေကာင္းလို႔ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ျပန္ရဖို႔ ျဖစ္လာတယ္။ ခါတိုင္း ေမာင္လာႀကိဳေနက်ေပမဲ့ ေန႔လည္က ေမာင္မအားဘူး ေျပာထားေတာ့ ကိုယ္က ေမာင္လာႀကိဳႏိူင္မယ္ ထင္မထားဘူးေလ။ အျပန္လိုက္ပို႔တဲ့ကားကလည္း ကိုယ္ အက်ၤ ီလဲခန္းထဲမွာရွိေနတာမသိေတာ့၊ ခါတိုင္းလည္း ကားနဲ႔ လိုက္ခဲတာမို႔ ေစာင့္မေနဘဲ ထြက္သြားတာ။ ဒါနဲ႔ ဆိုင္မန္ေနဂ်ာက သူ႔ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔တာ ေမာင္ရဲ႕" 

ေမာင္ သိပ္မေၾကလည္မွန္း ကိုယ္သိေပမဲ့ အဲဒီ့ကိစၥက အဲဒီ့မွာတင္ ၿပီးသြားခဲ့တယ္္။ ေမာင္က အလုပ္ေတြမ်ားလို႔ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ တစ္ပတ္ေလာက္ ကိုယ့္ဆီမလာခဲ့ဘူးေနာ္။ 

လာမဲ့လာေတာ့လည္း ေနာက္ျပႆနာတစ္ခုက ဆီးႀကိဳလို႔ရယ္။ 

 "ညိဳ အေနအထိုင္ဆင္ျခင္ရင္ ေကာင္းလိမ့္မယ္" 

"ဘာကိုလဲ ေမာင္၊ ခုနက စင္ေပၚကကိစၥလား" 

 "ဒါပဲေပါ့ ညိဳရယ္၊ မူးေနတဲ့ေကာင္ေတြနဲ႔ သိတ္မေရာနဲ႔လို႔ ေမာင္ေျပာထားရက္နဲ႔" 

"ညိဳက သြားေရာေနတာမွ မဟုတ္တာဘဲ ေမာင္၊ ညိဳ႕အလုပ္ ညိဳလုပ္တာပဲ၊ သူတို႔က မူးရူးၿပီး ပန္းကုံးလာစြပ္ရင္း ညိဳ႕ကို လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္တာ" 

 "ေအးေလ လက္ဆြဲႏွႈတ္ဆက္တာက လႊတ္ကို မလႊတ္ေတာ့ဘူး၊ မင္းမ်က္ႏွာကိုကလည္း သေဘာတက်ျပံဳးေနတာကိုး" 

"ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ပါေတာ့ေမာင္၊ ေမာင္ ကိုယ့္အေပၚ ဒီေလာက္ပဲ တြက္ထားသလား၊ ကိုယ္ ဘယ္လိုမိန္းမဆိုတာ ေမာင္ နားလည္တယ္လို႔ ကိုယ္ထင္ထားတာ ကိုယ့္အမွားပဲ" 

အဲဒီ့ညက ေမာင္ ကိုယ့္ကို အိမ္ ျပန္မပို႔ခဲ့ဘူးေနာ္။ ေျခလွမ္းက်ဲေတြနဲ႔ ေက်ာခိုင္း ထြက္သြားတဲ့ ေမာင့္ကို ျမင္ကြင္းကေနေပ်ာက္တဲ့ အထိလိုက္ၾကည့္ရင္း ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြကို ပါးျပင္ေပၚ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ႀကီး က်ေစလိုက္ခဲ့ပါတယ္။ စီးပါေစေတာ့ေလ။ ေမာင္ကမွ မျမင္ႏိူင္ခဲ့ၿပီပဲ။ ပိုးဥက ကိုယ့္ကို ေမာင္နဲ႔ထားခဲ့ၿပီး အျပန္လိုက္ပို႔တဲ့ကားနဲ႔လိုက္သြားခဲ့ေတာ့ အဲဒီ့ညက ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အေတာ္ေလးၾကာေအာင္ အငွားကား ေစာင့္ခဲ့ရတာ။ ကိုယ္ေလ ညဥ့္နက္အေမွာင္ေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ အထားခံခဲ့ရသူတစ္ေယာက္ရဲ႕လပ္ဟာမွႈမ်ိဳးနဲ႔ အားေတြ ငယ္လိုက္တာ။ ကားေပၚမွာ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ကိုယ့္မ်က္ရည္ေတြ အသံတိတ္က်ေနခဲ့တယ္ ေမာင္။ ေမာင္ မလာခဲ့ျပန္ဘူးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကာတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ့္ဘက္ကအမွန္မို႔ မာနနဲ႔ တင္းခံေနခဲ့တာ။

ေမာင္ကျဖင့္ ဖုန္းေလးတစ္ခ်က္ေတာင္ အေခၚမရွိခဲ့ဘဲ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ပိုးဥကတစ္ဆင့္ သတင္းစကားတစ္ခု ၾကားရတယ္။ ေမာင္ ေမာင္တို႔ၿမိဳ႕က သူေ႒းမတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၿပီ တဲ့။ ကိုယ္ ျပံဳးမိတယ္။ " ဒီေတာ့လည္း တို႔ႏွစ္ေယာက္ စုထားတဲ့ စုေငြေတြ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ ပိုင္ၿပီေပါ့ ပိုးဥရာ"လို႔ ဆိုတဲ့ ခပ္ေထ့ေထ့ကိုယ့္စကားကို ပိုးဥက မ်က္လံုးကေလး အေၾကာင္သားနဲ႔ ေငးၾကည့္ခဲ့ရွာတယ္။ 

ဒါပဲ ေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင္က အဲသေလာက္ကို လြယ္လြယ္ထားပစ္ရက္ခဲ့တဲ့သူ။ ကိုယ္ကလည္း ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ေကာင္းစြာ တစ္စစီႏွလံုးသားေတြကို လူမသိေအာင္သိုဝွက္ရင္း အျပံဳးတုေတြတပ္ဆင္ႏိူင္စြမ္းခဲ့တဲ့ မိန္းမရယ္ေလ။ 

 အဲဒီေနာက္မွာ အေမဆံုးလို႔ ကိုယ္တို႔ျမိဳ႕ကေလးကို ခဏျပန္တယ္။ အေမက ကိုယ္အိမ္ေထာင္ျပဳတဲ့အခါ ကိုယ့္အတြက္ လက္ဖြဲ႔ဆိုၿပီး သူ႔လက္ဝတ္လက္စားေလးတစ္ခ်ိဳ႕ ထားခဲ့ရွာတယ္။  ေမာင္ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့တဲ့ကိုယ့္ရင္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္နာက်င္ေစခဲ့တဲ့ အေမ့ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ ဆိုပါေတာ့ ေမာင္။ 

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ အရူးအမူးလိုအပ္ေနတာ ေမာင့္ပခံုးစြန္းေလးတစ္ခုပဲဆိုတာ ေမာင့္ကို သိေစခ်င္ခဲ့တယ္။ ေမာင့္ ညာဘက္လက္ေမာင္းေလးရယ္၊ ကိုယ္ နမ္းေမႊးဖူးခဲ့တဲ့ ေမာင့္ညာဘက္နားထင္စပ္ေလးရယ္ေပါ့။ ကိုယ္ တစ္ကယ္ပဲ ရူးသြပ္စြာ လိုအပ္ခဲ့တာပါ ေမာင္။ 

တစ္ေယာက္ႏွႈတ္ခမ္းကို တစ္ေယာက္က ထိတိုင္းသာ 
နမ္းၾကတာပါလို႔ ဆိုၾကရင္ 
ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းဖူးခဲ့ၾက…. 

တကယ္ပါ ေမာင္။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္ ေနာ္....တစ္ခ်ိန္ကေပါ့ ေမာင္ရာ.... 

(၅) 

နယ္ကျပန္လာလို႔ ကိုယ္ ဆိုင္ကိုျပန္ေရာက္တဲ့အခါ ေနာက္လူသစ္မိန္းကေလးေတြ ထပ္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။ ပိုးဥက တစ္ခ်ိဳ႕ေကာင္မေလးေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးခင္မင္လို႔ေတာင္ေနတာ။ အင္းေပါ့ေလ ကိုယ္မရွိတဲ့အခါ သူ႔မွာ အေပါင္းအသင္းရယ္လို႔ လိုအပ္တာပဲေလ။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီမိန္းကေလးေတြက ပိုးဥနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔လို မဟုတ္ဘူး၊ စရိုက္ေတြက ခပ္ဆိုးဆိုးေလးေတြ။ ကိုယ္ ဘာမွေတာ့ မေျပာခဲ့ဘူး။ ပိုးဥလည္း အရြယ္ေရာက္ေနၿပီပဲ။ ကိုယ္က ေနရာတကာလိုက္ပါလို႔ မသင့္ေတာ္တာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ေရလိုက္ငါးလိုက္ေနခဲ့လိုက္ေတာ့တယ္။ 

တစ္ည...။ အဲဒီ့တစ္ညကို ကိုယ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ဘူး။ ပိုးဥက ေနလို႔ သိတ္မေကာင္းဘူးဆိုၿပီး ခပ္ေစာေစာ ျပန္သြားခဲ့တာ။ ကိုယ္က ဆိုင္ကလိုက္ပို႔တဲ့ကားနဲ႔ပဲ ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ တံခါးဝမွာ ေယာက်ာ္းဖိနပ္တစ္ရံ။ ရင္ေတြေတာင္ လွိႈက္ကနဲ ခုန္သြားေသးတာ၊ ေမာင္...ေမာင္မ်ားလား ရယ္လို႔ေလ။ ေနာက္မွ အို...သူက သူ႔အိမ္ေထာင္နဲ႔သူပဲရယ္လို႔ ကိုယ့္စိတ္ေတြ လက္ရွိျပန္ေရာက္ေတာ့တာ။ ဖိနပ္က ကိုယ္တစ္ခါမွ မေတြ႔ဘူးတဲ့ ဖိနပ္။ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး အခန္းထဲ အဝင္၊ အေမွာင္ထဲမွာ ရုတ္တရက္ ျပာေနတဲ့မ်က္လံုးေတြက အသားမက်ေသးခင္ကေလး အာရံုမွာ လွႈပ္ရွားေနတဲ့ အသံတစ္သံေၾကာင့္ မသိုးမသန္႔စိတ္ေတြနဲ႔ ပိုးဥခုတင္ဘက္ ဖ်တ္ကနဲ လွမ္းအၾကည့္...။ ဘုရား...ဘုရား...လူအရိပ္ႏွစ္ခုဟာ ပိုးဥခုတင္ေပၚမွာ...။ 

အသက္ရွဴရပ္မတတ္လန္႔သြားရင္း တုန္ယင္ေနတဲ့လက္ေတြက ေသာ့ကို အလိုလိုျပန္ခတ္ မိရက္သား။ ေလွကားအတိုင္း အေျပးတစ္ပိုင္း ျပန္ဆင္းခ်လာရင္း တိုက္နံရံကို ေက်ာမွီခ်လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြက ကိုယ့္ပါးျပင္ေပၚ အလိုလို စီးက်လာခဲ့တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ဝမ္းနည္းသလိုလို၊ တစ္ခုခုကို ဆံုးရွဳံးလိုက္ရသလိုလို လွိႈက္တက္လာတဲ့စိတ္ဟာ ေျပာျပလို႔ေတာင္မတတ္ဘူး ေမာင္။ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ညဥ့္လယ္အေမွာင္ထဲမွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ တိုက္နံရံကိုမွီရက္ ထိုင္ခ်လိုက္ရင္းက မိုးလင္းရေတာ့မဲ့အျဖစ္။

ေမာင္ေရ.....။ ကိုယ့္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ပါဦးေတာ့...။ ကိုယ္ ေမာင့္ကို လိုအပ္တယ္။ ကိုယ္ ေမာင့္ကို သတိရေနလို႔။ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ သတိေတြရေနလို႔ပါ။ ထိုင္ခ်ရက္က ဒူးေခါင္းေပၚေခါင္းတင္ရင္း ကိုယ္ ငိုခ်မိခဲ့တယ္။ ေမာင္သာ ကိုယ့္အနား ရွိႏိူင္ရင္ေလ...၊ ကိုယ္ ဒီေလာက္၀မ္းနည္းမွာ မဟုတ္ဘူးကြယ္။ 

အလြတ္ရေနတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုက ဖုန္းမွတ္ဉာဏ္ထဲက ဖ်က္လိုက္ၿပီးတာေတာင္ ႏွလံုးသားထဲကဖ်က္မရတာ အခက္ရယ္။ ေခၚလိုက္ခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္ ဘာေျပာရမွာလဲ။ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ ေမာင့္ကို လြမ္းဆြတ္ေနတဲ့အေၾကာင္းလား။ ကိုယ္ ေမာင့္ကို အားကိုးတႀကီး ေျပာျပစရာေတြ ရင္ဖြင့္ခ်င္တဲ့အေၾကာင္းလား။ ကိုယ့္လက္က ဖုန္းနံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္မိေတာ့မလို...အႀကိမ္ႀကိမ္ရယ္...။ 

ကံဆိုးမိုးေမွာင္ေတြဟာ အေဖာ္နဲ႔လာတယ္ဆိုတာ ကိုယ္ လက္ခံလိုက္ရၿပီေမာင္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာ တူအႀကီးေကာင္ ဖုန္းဆက္လာလို႔ ကိုယ့္အေဒၚ ေလျဖတ္သြားတယ္ ဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အိပ္ယာကထၿပီး ေဆးရံုလိုက္သြား၊ ရွိစုမဲ့စု စုေဆာင္းထားတာေလးေတြထဲက အေဒၚ့အတြက္ ေဆးကုဖို႔ ဖဲ့ေပး။ ကိုယ့္ကိုျမင္ေတာ့ အေဒၚက မ်က္ရည္က်ရွာတယ္။ စကားေတြ ဝူးဝူးဝါးဝါး ေျပာလို႔ရယ္။ 

ဘ၀ႀကီးကိုက… 
လိုရာပံုသြင္း ခပ္ျပင္းျပင္းမီးဖုတ္ 
အေျခာက္ခံ စဥ့္ေရသုတ္ၿပီးမွ… 
တခါတေလ လက္သင့္ရာအေရာင္ျခယ္ၿပီးမွ
ေစ်းကြက္၀င္ေအာင္ မြမ္းမံခံၾကရ….. 

တကယ္ပဲ ေမာင္။ ဘဝမွာ ကံဇာတ္ဆရာရဲ႕ေစခိုင္းရာ က်ရာဇာတ္ရုပ္အတိုင္းေပါ့ေလ...။ ပူေလာင္လိုက္တာမ်ား။ ကိုယ့္မွာ ေသြးသားအရင္းအခ်ာထဲက အားကိုးေလာက္စရာရယ္လို႔ မရွိေတာ့တဲ့အခါ တစ္ေကာင္ၾကြက္ဆိုတဲ့စကားဟာ ဘယ္ေလာက္ခါးမွန္း ျမည္းစမ္းခြင့္ရခဲ့ပါရဲ႕။

ေမာင့္ကို ဘယ္ေလာက္သတိရေနတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္ ေျပာမေနခ်င္ေတာ့ပါဘူး ေမာင္ရယ္။ 

(၆) 

ပိုးဥမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီလို႔သိရတဲ့အခါ ကိုယ္က အံ့ၾသဟန္လံုးလုံးမျပခဲ့ေပမဲ့ ဆိုင္ကအမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ သေရာ္ေမာ္ကားအၾကည့္ေတြ၊ ကဲ မေျပာဘူးလားဆိုတဲ့ အၿပံဳးေတြကို ကိုယ္တို႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ၾကရတယ္။ ကိုယ္လည္း အေနရပိုခက္လာတယ္။ ကံေကာင္းတာက ပိုးဥလူက သူ႔တာဝန္သူ ယူခဲ့တာပဲ။ ပိုးဥ လက္ထပ္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ အထီးက်န္ဆန္ျခင္းဆိုတာကို ပိုၿပီး ပီပီျပင္ျပင္ ခံစားလာရတယ္။ 

ပိုးဥနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ စပ္ငွားခဲ့ၾကတဲ့အခန္းကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ မႏိူင္လို႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ရွာရတယ္။ ကိုယ္တို႔ဆိုင္က ေနာက္ဝင္လာတဲ့ လူသစ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေနခ်င္လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုတာနဲ႔ ကိုယ္လည္း အခန္းေဖာ္လိုေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ သူနဲ႔ စပ္ငွားျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ မဟန္ပါဘူး ေမာင္ရာ၊ အိမ္ေပၚကို ေယာက်ာ္းဧည့္သည္ေတြ ေခၚမလာရလို႔ သေဘာတူထားေပမဲ့ လစ္ရင္ လစ္သလို ေခၚေခၚလာတတ္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔ ခဏခဏတိုးေပမဲ့ သူက ခပ္တည္တည္ရယ္။ ၾကာလာေတာ့ သူမေျပာင္းရင္ ကိုယ္ပဲေျပာင္းဆင္းမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဖာသာ အခန္းလိုက္ရွာရတယ္။ 

 အဲဒီမွာ ကိုယ္ အစ္ကိုႀကီးနဲ႔ ေတြ႔တာပဲ။ အစ္ကိုႀကီးက အိမ္ျခံေျမ ပြဲစားတစ္ေယာက္။ တိုတုိေျပာရရင္ ေမာင္ရာ စိတ္သေဘာထား ရိုးရွင္းျဖဴစင္တဲ့၊ ကိုယ့္အေပၚ ႏွမေလးလို ေစာင့္ေရွာက္တတ္တ့ဲ အစ္ကိုႀကီးအေပၚ အားကိုးစိတ္ေတြနဲ႔ ကိုယ္ သူနဲ႔ လက္ထပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ အစ္ကိုႀကီးကို ႀကိဳက္တယ္ ေမာင္။ အိမ္ေထာင္ဘက္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ကိုယ္ ႀကိဳက္လို႔ ကိုယ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္ဟာ ဘယ္ကဘယ္လို သတင္းအၾကားနဲ႔ ကိုယ့္ကို ဆက္သြယ္လာတယ္ မသိဘူး။ တစ္ေန႔မွာ လံုးဝေမွ်ာ္လင့္မထားဘဲ ေမာင့္ဆီက ဖုန္းဝင္လာတယ္။ 

 "ညိဳ မင္းလည္းပဲ အမွ်ားေတာ္သူပဲ ေနာ္" တဲ့။ 

"ဟဟဟား" ကိုယ္ ေအာ္ရယ္ခဲ့လိုက္တယ္။ 

"ဒီမွာ ေမာင္က ခုမွ လြတ္တဲ့ငါး ႀကီးေနတာလား"ဆိုေတာ့ ခံျပင္းေဒါသထြက္တဲ့အသံနဲ႔ တုန္႔ျပန္တယ္။ အေတာ္ရယ္ရတဲ့ ေမာင္။ 

အိုးခ်င္းထားလို႔သာ အိုးခ်င္းထိခဲ့ရတဲ့ေနာက္ 
ကံၾကမၼာကို ယိုးမယ္ဖြဲ႔ဖို႔မ်ား မႀကိဳးစားစမ္းပါနဲ႔ရွင္ 
ကံတူအက်ိဳးေပးေတြ ျဖစ္လာၿပီးမွပဲ ခပ္ရဲရဲေပါ့၊ 
ဘယ္ေတာ့လဲဆိုရင္
ေငြရွင္ေၾကးရွင္ေတြ မ်က္ေစ့က်လို႔ သိမ္းပိုက္ခံၾကရတဲ့အခါ 
ကၽြန္မလည္း ကၽြန္မလမ္း ထြင္၊ ရွင္လည္း ရွင့္လမ္း ေလွ်ာက္ 
တစ္ေယာက္တစ္ေနရာ၊
ေတာ္ရာမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကရတဲ့အခါ… 

မဟုတ္ဘူးလားေမာင္။ ေမာင္ႀကိဳက္တဲ့လမ္း ေမာင္ေရြးခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ ဘာလို႔မ်ား ကိုယ့္ဆီကထုေခ်လႊာ ေတာင္းေနရေသးတာလဲ။ 

"ဦးတင့္မင္းေဇာ္ကို ညိဳ ဘာလို႔ လက္ထပ္ခဲ့တာလဲ" တဲ့။ 

"ေမာင္ မမသိမ့္ကို ဘာလို႔ လက္ထပ္ခဲ့သလဲလို႔ ကိုယ္ တစ္ခါမွ မေမးခဲ့ပါဘူးေနာ္" ဆိုေတာ့ ေတာက္တစ္ခ်က္ေခါက္တယ္။ ရယ္ရတဲ့ ေမာင္။ 

 "ကိုယ္ ရန္ကုန္ လာစရာရွိတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြ႔ေနက် ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးက ၾကာဇံေၾကာ္ဆိုင္မွာ ေတြ႔လို႔ရမလား" တဲ့ေလ... 

 "အင္း ရပါတယ္၊ အစ္ကိုႀကီးကို ေျပာၿပီး သူ ခြင့္ျပဳရင္ လာမယ္ေလ" လို႔ ကိုယ္ကေျပာေတာ့ ေမာင္က ခပ္ရြဲ႕ရြဲ႕ရယ္တယ္။ 

 " ေၾကာက္ရသလား" တဲ့။ 
"ဟဟဟား ေလးစားတာပါ" လို႔ ကိုယ္က ေျပာခဲ့လိုက္တယ္။ 

 (၇) 

ကိုယ္တို႔ ခါတိုင္းေတြ႔ေနက် ၾကာဇံေၾကာ္ဆိုင္မွာေစာင့္ရင္း ကိုယ္ေသာက္ေနတဲ့ ကဗၺလာေဖ်ာ္ရည္ တစ္ဝက္အကုန္ေလာက္မွာ ေမာင္ ေရာက္လာတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ေနာက္က်တတ္တဲ့ ေမာင့္အက်င့္က အရင္အတိုင္း။ 

 "ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့လဲ" တဲ့။ ေမးႏိူင္ေသးတယ္ေနာ္....။ ကိုယ္က ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ် အတိုခ်ံဳး ေျပာျပလိုက္ေတာ့ "ညိဳ သိပ္ပင္ပန္းခဲ့မွာပဲေနာ္" တဲ့။ ေတာ္ပါေတာ့၊ ေတာ္ပါေတာ့ေမာင္ရယ္၊ ပစ္ခ်ထားတုန္းက ထားခဲ့ရက္ၿပီးမွ ႏွစ္သိမ့္သလိုလို ေမာင့္စကားေတြဟာ ကိုယ့္ကို ခ်က္ခ်င္း အနာေဖးတက္ေစမယ္လို႔မ်ား ထင္ေနသလား ေမာင္။ 

ထားပါေတာ့ေလ...ခုက ေမာင္ ဘာလိုခ်င္တာလဲ။ ကိုယ္တို႔ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက္တစ္လမ္းစီ ေရြးခ်ယ္ထားတဲ့လမ္းေတြ ကိုယ္စီေပၚမွာ...။ 

 ခုမွ…၊ ခုက်မွ ေမာင္က... 

 "ေအာ္ ဒီမွာ" ကိုယ္က စာအိတ္ေလး တစ္အိတ္ထုတ္ေပးေတာ့ ေမာင္က မ်က္ခံုးေတြ ပင့္ၾကည့္လို႔... 

 "ပိုက္ဆံေလ ေမာင္နဲ႔ကိုယ္ တစ္ေယာက္တစ္ဝက္ပိုင္သင့္တယ္ ထင္လို႔၊ အရင္က ႏွစ္ဦးသေဘာတူ စုထားခဲ့ၾကတဲ့ ပိုက္ဆံေလ။ ဒီအိတ္ထဲမွာ ေမာင့္စုေငြ တစ္ဝက္တိတိရွိတယ္၊ ေရၾကည့္ပါဦးလား" 

ကိုယ့္အေျပာမွာ ေမာင့္မ်က္ႏွာဟာ သေျပသီးမွည့္တစ္လံုးလို ရဲကနဲ။ 

ဒါပဲ....။ ဒါပါပဲ ေမာင္။ ကိုယ္ သြားေတာ့မယ္။ က်န္းမာေအာင္ေနပါ ေမာင္… ကိုယ္ ေမာင့္မ်က္ႏွာကို တစ္ခ်က္ကေလးမွ မၾကည့္ဘဲ ထထြက္လာခဲ့တယ္။ ေမာင္ကေရာ ေငြေတြကို ေရတြက္ေနမလား၊ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာကို လိုက္ေငးၾကည့္ေနမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္ေပ်ာ့တဲ့ေမာင္က မ်က္ရည္ေတြ တြင္တြင္က်ေအာင္မ်ား ငိုေနမွာလား...။ 

ကိုယ္ သိဖို႔မွ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးပဲကြယ္။ ေသခ်ာတာက ေမာင္နဲ႔ကိုယ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကဖူးတယ္.... 

တစ္ခုေတာ့ အမွတ္ရပါ… 
ကၽြန္မတို႔က ပင့္သက္ရွႈခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး 
ဒါ ေသခ်ာတယ္… 
ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ အႀကိမ္ႀကိမ္ နမ္းဖူးခဲ့ၾက…. 

ဟုတ္တယ္...။ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္…. 
 အဲဒါ...
ကိုယ္ သိပ္ေသခ်ာပါတယ္ ေမာင္.... 


 မႏၱေလးအိုင္ကြန္းမဂၢဇင္း (ဇြန္လ-၂၀၁၃) 

** တင္ၿပီးသားေပမဲ့ ခုမွ  မဂၢဇင္းထဲပါလာတာမို႔ မဖတ္ရေသးသူေတြအတြက္ ထပ္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္...


 

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...