Monday, June 3, 2013

စိတ္ႀကိဳး အျပတ္


(၁) 

 ေျခလွမ္းေတြ…… 

 ေမွာင္နဲ႔မဲမဲညမွာ သူ႔ပိုက္ကြန္ထဲ ၿငိမွာထက္ တစ္ျခားဘာကိုမွ ေတြးမေၾကာက္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရ။ အဲ့ဒီစိတ္တစ္ခုထဲနဲ႔ ေဝးသထက္ေဝးရာ ေျပးထြက္ခဲ့မိတာ။ ဦးတည္ရာက ရုတ္တရက္ေတာ့ မသဲကြဲေသး။ ဘယ္ကို သြားရမွာပါလိမ့္။ အို ဘာျဖစ္လဲ အဓိကက သူနဲ႔ ေဝးႏိူင္သမွ် ေဝးဖို႔၊ မနက္မလင္းခင္ လူေတြ သူမကို ေျခရာမခံမိဖို႔ ဒါပဲ မဟုတ္လား။ 

ရယ္ခ်င္တယ္။ ဘာတဲ့ အခ်စ္ ဟုတ္လား။ သူက သူမနဲ႔မွ ရင္ခုန္သတဲ့လား။ သြားစမ္းပါ။ ဒါမ်ိဳးေတြ ၾကားတာနဲ႔တင္ ေအာ့ႏွလံုးနာခ်င္စရာ။ ဘာလဲ အခ်စ္ရဲ႕ေနာက္မွာ….ဘာေတြရွိေနေသးလဲ။ အခ်စ္ကို တစ္လြဲသံုးေနၾကတဲ့ ရွင္တို႔ေယာက်ာ္းေတြ ေျဖၾကည့္ၾကဖို႔ ေကာင္းတယ္။ သူမစိတ္ေတြက သူမမ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနဲ႔ သူမခႏၶာကိုယ္ေပၚ ရုတ္ခ်ည္း ေရာက္သြားတယ္။ ရွက္ရႊံ႕နာက်ည္းစိတ္ေတြနဲ႔။ သူမမ်က္လံုး သူမအျပံဳး သူမရဲ႕ အလွ….။ ဒါေတြက ယင္ဖိုေတြအံုခဲဖို႔အတြက္ အညွီေတြတဲ့။ ျဖစ္ရေလ။ စိတ္ပ်က္စရာ ရြံရွာစရာရယ္။ 

 ညဦးပိုင္းက သူမကိုယ္ေပၚ ဝဲကနဲေရာက္လာတဲ့ သူ႔လက္ေတြ။ သူမႏွႈတ္ခမ္းကို စုတ္ယူလိုက္တဲ့ သူ႔ႏွႈတ္ခမ္းေႏြးေႏြးေတြ၊ ၾကမ္းတမ္းလိုက္တာ။ အို…ဘာမ်ား ထူးလို႔လဲ။ အတူတူပဲ အားလံုးအတူတူပဲ။ သူမ ေယာင္ရမ္းၿပီး ေအာက္ႏွႈတ္ခမ္းကို ခပ္နာနာဖိကိုက္လိုက္မိတယ္။ ေျခလွမ္းေတြကို သြက္သထက္ သြက္မိျပန္တယ္။ သူမ ဒီၿမိဳ႕ေလးထဲက ေနေရာင္မျမင္ရခင္ ထြက္သြားႏူိင္မွ ျဖစ္မယ္။ ေဝးရာကို…. ေဝးသထက္ ေဝးရာကိုေပါ့။ 

(၂)

သူမ အလုပ္အတူတြဲလုပ္ရတဲ့ အေရာင္း႒ာနက အမ်ိဳးသားက လူမ်ိဳးျခားတစ္ေယာက္။ နာမည္က ဒန္နီယယ္တဲ့။ တစ္ခါတစ္ေလ အလုပ္ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္အရ အေရာင္းျမွင့္တင္ဖို႔ ဒန္နီယယ္နဲ႔အတူ အျပင္ကို ကားတစ္စီးနဲ႔ အတူသြားရေလ့ရွိတယ္။ ကားေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္တဲ့အခါ သူမက သူမေပါင္ကို ဂီယာနဲ႔ လြတ္ေအာင္ သတိႀကီးစြာ ဘယ္ဘက္ႀကံဳ႕ထားေလ့ရွိတယ္။ ဒန္နီယယ္ရဲ႕ မထိခလုတ္ ထိခလုတ္စကားေတြကို ေရွာင္တိမ္းမရတာကေတာ့ တစ္ပိုင္းေပါ့ေလ။ ဒန္နီယယ္က အိမ္ေထာင္ရွင္အမ်ိဳးသားမို႔ ပိုၿပီး သတိႀကီးစြာေရွာင္တာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမ်ိဳးသားတိုင္းအေပၚ သူမရဲ႕ ဆက္ဆံမွႈက တစ္ပံုစံထဲပဲ။ ေလာကႀကီးထဲမွာ အေဖ့ေလာက္ ဘယ္ေယာက်ာ္းကမွ သူမအေပၚ ျဖဴစင္မွႈ မရွိႏိူင္ဘူး မဟုတ္လား။ သူမႏွလံုးသားထဲ နက္နက္ရွိႈင္းရွႈိင္း ၿငိတြယ္ေနခဲ့တယ္။ 

 “စု မင္းက ဘာလို႔ ခုထိ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတာလဲ” ဒန္နီယယ့္စကားကို သူမက ေျဖေနက်အတိုင္းပဲ တုန္႔ျပန္တယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳေလာက္တဲ့ သူမယံုၾကည္ႏိူင္ေလာက္တဲ့ ေယာက်ာ္းမွ မေတြ႔ေသးတာဘဲ။ သူမအတြက္လည္း အလ်င္စလို လိုအပ္ေနတာမွ မဟုတ္တာဘဲေလ။ 

 “မင္းက ခု အသက္ သံုးဆယ္နားနီးလာၿပီ ေနာ္ အိမ္ေထာင္တစ္ခု တည္ေဆာက္သင့္ၿပီ” 

 ေတာ္ပါ။ သူမ ဘာမွ ျပန္ေျပာစရာ မလိုဘူးေလ။ ဒါက သူ႔မွတ္ခ်က္။ အိမ္ေထာင္မရွိတဲ့ မိန္းမေတြအတြက္ပဲ သူ႔မွာ တာဝန္ႀကီးတစ္ခု တင္ရွိေနသလိုလို ဒန္နီယယ္ဟာ တခါတခါ ေၾကာင္လြန္းလွတယ္။ ဒန္နီယယ္မွ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားကပါ သူမအတြက္၊ ခုထိ သူမ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတဲ့အတြက္ ပူပန္သလိုလိုမ်ိဳး ေျပာတတ္ၾကတာပါပဲ။ 

 “ေနပါဦး မင္း ခု ဒီအရြယ္အထိ တစ္ေယာက္ထဲ ေနလာတာ မင္းမွာ တစ္ကိုယ္ရည္ ေဖ်ာ္ေျဖမွႈ မရွိဘူးလား။ လိုအပ္လာတဲ့အခါ ဗိုင္ဘေရတာေရာ မသံုးဘူးလား” 

ဘာသာျခားစကားနဲ႔ ေျပာလုိက္တာေပမဲ့ စကားလံုးေတြက စိုက္ကနဲ၊ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္ကနဲ က်င္စက္သြားတယ္။ ဆူးေတြ ဆူးေတြ ကိုယ္မွာ အႏွံ႔ဝင္စူးခံလိုက္ရသလို ေသြးစိမ္းေတြနဲ႔ နာက်င္ ရွတလို႔။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို ကိုယ္တိုင္ တစ္စစီ လိုက္ျပန္ေကာက္ေနရတဲ့ ခံစားမွႈမ်ိဳး။ တကယ့္ကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဘာမ်ားထင္ေနသလဲ။ ေသြးနဲ႔ကိုယ္ သားနဲ႔ကိုယ္ပဲေလလို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပးဦးေတာ့မယ္။ သူတို႔စိတ္နဲ႔ ႏွိႈင္းေနက်အတိုင္း။ ဒန္နီယယ့္မ်က္ႏွာကို လက္ျပန္ရိုက္ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြနဲ႔ သူမစိတ္ထဲ မုန္တိုင္းတစ္ခု ေမႊေနေတာ့တယ္။ သူမတို႔လို အာရွသားေတြအတြက္ ဒါေတြဟာ နားရွက္စဖြယ္ရွိေနေသးတာ။ 

သူမ အရင္က အလုပ္ဝင္ခဲ့တဲ့ရံုးမွာ ခင္မင္ခဲ့ဖူးတဲ့ အဲရစ္စ္ကို သတိရမိတယ္။ အဲရစ္စ္တို႔ အေမ ခရစ္စတယ္က အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ မုဆိုးမတစ္ေယာက္။ ခရစ္စတယ့္ေမြးေန႔မွာ သားသမီးေတြက ေနာက္ေျပာင္က်ီစယ္လိုစိတ္နဲ႔ သူတို႔အေမကို ဗိုင္ဘေရတာ- sex toy တစ္ခု လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးၾကသတဲ့။ သူမကေတာ့ ရင္ဘတ္ဖိလို႔ ဘုရားသာ တ မိခဲ့ေတာ့တယ္။

သူမ ဒန္နီယယ့္စကားကို ဘာမွ ျပန္လည္ေခ်ပမေနေတာ့ဘူး။ သူတို႔အတြက္ ဒီလိုပစၥည္းသံုးတာမ်ိဳးဟာ အထူးအဆန္းကိစၥမွ မဟုတ္တာပဲ။သူမ အရည္ခြံထူဟန္ ႀကိဳးစား ျပံဳးျပလိုက္မိတယ္။ ဘာမွ မထူးျခားသလို၊ ဘာမွ မခံစားလိုက္ရသလို။ ဒါေပမဲ့ သူစိမ္းမိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိေနခ်ိန္မွာ ခုလိုေမးတာဟာျဖင့္ တစ္ဆိတ္ေတာ့ လြန္လြန္းလွတယ္၊ ေစာ္ကားေမာ္ကားႏိူင္လြန္းလွတယ္။ ဘယ္လိုပဲေျဖေတြးေတြး ခါးသက္တဲ့နာက်င္မွႈေတြက သူမစိတ္ထဲ တစိမ့္စိမ့္ ေဖ်ာက္မရႏိူင္ခဲ့ေတာ့တာ။ 

(၃) 

“သမီး ဘဘကို ႏွိပ္ေပးရင္ မုန္႔ဘိုး ငါးက်ပ္ေပးမယ္” 

ဘႀကီးက အဲသလိုေျပာၿပီး အႏွိပ္ခုိင္းလာရင္ သူမတို႔ ညီအစ္မတစ္ေတြ လုၿပီး ႏွိပ္ေပးတတ္ၾကတယ္။ ဘႀကီးက အေဖ့အစ္ကို ဝမ္းကြဲ။ သူမတို႔အိမ္မွာ မိသားစုဝင္တစ္ေယာက္အျဖစ္ ဝင္ထြက္သြားလာေနခဲ့တာ။ အိမ္စီးပြားေရးမွာလည္း ဘႀကီးက တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းပါဝင္ ပတ္သက္ေနခဲ့ေတာ့၊ အိမ္ေထာင္လည္းမရွိေတာ့ သူမတို႔အိမ္မွာပဲ အေနမ်ားတယ္။ အိမ္မွာရွိတဲ့ ပစ္ကပ္ကားႏွစ္စီးအနက္က တစ္စီးကို လိုင္းထဲသြင္းေပးၿပီး ေနာက္တစ္စီးကို ဘႀကီးက သူကိုယ္တိုင္ေမာင္းတယ္။ အေမ့ကို အံုနာေၾကးေပးၿပီး ေမာင္းတာ။ အေဖကေတာ့ မိသားစုနဲ႔ အေဝးႀကီးမွာ အလုပ္လုပ္ရသူမို႔ အစ္ကိုဝမ္းကြဲျဖစ္သူလက္ထဲ မိသားစုကို အားကိုးတႀကီး အပ္ခဲ့ရွာတာ။ သူမတို႔ ညီအစ္မေတြ အပ်ိဳေဖာ္ဝင္ခ်ိန္မွာ လွလွပပေလးေတြလို႔ လူေတြက ေျပာၾကပါရဲ႕။ အဲဒီအလွေၾကာင့္ပဲ….။ ဆန္႔က်င္ဘက္ေတြကို သူမ မရြံ႕မရဲစိတ္ေတြ ဝင္ခဲ့ရတာ။ ထင္ပါရဲ႕….။ 

သူမတို႔ညီအစ္မေတြက ကေလးစိတ္လည္း မကုန္ေသး၊ အပ်ိဳရြယ္လည္း ဝင္စျပဳေနတဲ့ စပ္ကူးမတ္ကူးကာလ။ ဘႀကီးက မုန္႔ဘိုးေပးၿပီး ႏွိပ္ခိုင္းရင္ လုၿပီး ဝိုင္းႏွိပ္တတ္ၾကတာ။ သူမတို႔ လက္ႏုႏုေလးေတြကို အုပ္မိုးကိုင္ၿပီး “ဒီေနရာ သမီးရဲ႕၊ ဒီနားေလးနည္းနည္းတိုးဦး သမီးရ” ဆိုတာမ်ိဳးအေပၚ ဘယ္လိုမ်ား သံသယရွိမွာတဲ့လဲ။ သူမ ကားေမာင္းမသင္ခင္အထိ ဆိုပါေတာ့။ သူမကို ကားေမာင္းသင္ေပးမယ္ဆိုတဲ့ ဘႀကီးကို အေမ့မ်က္ေစာင္းေတြၾကားက ေက်းဇူးေတြေတာင္ တင္လို႔။ အေမကေတာ့ စိုးရိမ္စိ္တ္နဲ႔ ငယ္ပါေသးတယ္တဲ့ မသင္ေစခ်င္ေသးသလုိလို ေျပာလာတာ။ 

သူမကေတာ့ ညဘက္ ဘႀကီးကားသိမ္းလာၿပီးလို႔ ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားေသာက္ၿပီးတဲ့အခါ ကားေမာင္းသင္ေပးဖို႔ ဘႀကီးလက္ကို တစ္တို႔တို႔နဲ႔ေပါ့။ ကားေမာင္းသင္ေပးရင္း ငါ့သမီး တယ္ေတာ္ပါလားရယ္လို႔ သူမပါးတစ္ဘက္ကို ဘႀကီးက ရႊတ္ကနဲ အနမ္းမွာေတာ့ သူမရဲ႕ မိန္းမသားဗီဇက လွစ္ကနဲ ေခါင္းျပဴထလာခဲ့ၿပီ။ ဒါ မရိုးသားတာ၊ ဒါ အသားယူတာ၊ ဒါ သူမအေပၚ အႏိူင္က်င့္တာဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔ ဘယ္လိုမွ စိတ္ထဲ မေၾကနပ္ႏိူင္ေတာ့။ ငိုခ်င္သလိုလိုႀကီး ျဖစ္လာကာ အေစာ္ကားခံလိုက္ရတာဆိုတဲ့ ခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ေန႔ညေတြမွာ ကားေမာင္းသင္ဖို႔ ဘႀကီးေခၚတဲ့အခါ သူမက ျငင္းဆန္ေတာ့တာ။ အေမက အံ့ၾသလို႔။ “ေမာင္းတတ္ေနပါၿပီ ေတာ္ၿပီ ေနာက္မွ စံနစ္တက် ေသခ်ာသင္ေတာ့မယ္”ဆိုတဲ့ အေျပာနဲ႔ ျငင္းခ်က္ထုတ္တဲ့ သူမကို ဘႀကီးက အတင္း ဆက္ေခၚမေနေတာ့လို႔ က်ိတ္ေၾကနပ္ရေသးတယ္။ 

 ေနာက္ေတာ့ သူမ မေနႏိူင္ေတာ့ဘဲ အေမ့ကို ဖြင့္ေျပာျပမိတယ္။ အေမက ဘုရားတ လို႔၊ ျဖစ္ရေလ သမီးရယ္ တဲ့။ အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ သူမတို႔ ညီအစ္မေတြကို အႏွိပ္မခိုင္းဖို႔ အေမက ဘႀကီးကို ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္ေတာ့တာ။ 

သူမ ရွစ္ႏွစ္သမီးေလာက္က လမ္းထဲကအလွဴတစ္ခုမွာ ဦးဦးတစ္ေယာက္က သူ႔ေပါင္ေပၚတင္ထိုင္ေတာ့ အေဖ မ်က္ေစ့ပ်က္ မ်က္ႏွာပ်က္ျဖစ္သြားတာကို သူမ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အေဖက သမီးေတြကို ဘယ္ သူစိမ္းေယာက်ာ္းရဲ႕ အေပြ႔အခ်ီကိုမွ မႀကိဳက္တာ။ ငယ္တုန္းကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ နားမလည္ႏိူင္ေသးဘူး၊ အေဖဟာ အကဲပိုလြန္းတယ္ ထင္မိတာ။ သိတတ္လာတဲ့ အရြယ္က်မွ “သမီးကေလး ခ်စ္စရာရယ္ ဦးဆီလာပါဦး” ဆိုကာ သူမကိုယ္လံုးကေလးေပၚ ထိေတြ႔တတ္တဲ့ ေယာက်ာ္းႀကီးေတြရဲ႕ လက္ေတြကို သူမ ေၾကာက္ရြံ႕တတ္လာခဲ့တာ။ မိန္းမငယ္ကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ ခ်စ္စဖြယ္သမီးငယ္ေလးဆိုတဲ့ ရိုးသားတဲ့စိတ္နဲ႔လား၊ တကယ္ခ်စ္ခင္စိတ္နဲ႔ မဟုတ္ဘဲ အျမတ္ထုတ္ သာယာခ်င္စိတ္နဲ႔လားဆိုတာကို မိန္းမဗီဇစိတ္အရ အလိုလို ခံစားသိေနခဲ့တယ္။ 

အဲဒီအရြယ္ကတည္းကေပါ့၊ သူမစိတ္ထဲ ေယာက်ာ္းေတြဟာ ဒီလိုပါလားဆိုတဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ မက်က္ေတာ့မဲ့ အနာတစ္ခု ျမံဳဝပ္ေနခဲ့ေတာ့တာ။ 

(၄) 

တရွႈံ႕ရွႈံ႕ငိုရွိဳက္ေနတဲ့ အစ္မသုသုကို ၾကည့္ရင္း စုစိတ္ေတြ တဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းေတာက္ေလာင္ေနခဲ့တယ္။ အစ္မရယ္ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ….။ ကိုယ့္ထက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ငယ္တဲ့ ေယာက်ာ္းကို မယူဖို႔ မိဘေတြ အတန္တန္ တားျမစ္တဲ့ၾကားက ေမာင့္အခ်စ္ကို ယံုသတဲ့၊ မမကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္လံုးခ်စ္သြားမွာဆိုတဲ့ ေမာင့္အေျပာမွာ ဘဝတစ္ခုလံုးပံုအပ္ခဲ့တဲ့ မမသုသု။ ခုေတာ့ အဲဒီေမာင္က ခပ္ငယ္ငယ္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္ၿပီး ခုမွ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ခ်စ္တဲ့သူ ေတြ႔တာပါ ဆိုလာသတဲ့။ 

ဘာမ်ား တတ္ႏိူင္ဦးေတာ့မွာလဲ။ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ အေမ့အိမ္ျပန္တက္လာတဲ့ အစ္မသုသုကို အေမက ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ထရိုက္ေတာ့ မမသုသုလည္း ငို၊ အေမလည္း ငို၊ သားအမိႏွစ္ေယာက္ ဖက္ငိုၾကေလတယ္။ စု ဘယ္လိုမွ ဆက္မၾကည့္ရက္ႏိူင္ေတာ့တဲ့ ျမင္ကြင္းပါပဲ။ နားထင္ေၾကာေတြ တင္းေနေအာင္ အံကိုႀကိတ္ထားရင္း အဲဒီေကာင္ကို ငါ ပက္ပက္စက္စက္ သြားေျပာပစ္မယ္လုပ္တဲ့ စုကို မမသုသုက မလုပ္ပါနဲ႔စုရယ္၊ မမသု ဝဋ္ေၾကြးပါလာတယ္လို႔ပဲ သေဘာထားပါ တဲ့။ 

ဟင့္အင္း ဒါ ဝဋ္ေၾကြးေၾကာင့္ မျဖစ္ႏူိင္ဘူး။ အဲသလို ၾကံဖန္နားလည္ေပးတတ္တဲ့ မိန္းမေတြေၾကာင့္ သင္းတို႔ ေယာက်္ားေတြ လုပ္ခ်င္သလို လုပ္ေနႏိူင္ၾကတာ။ ခါးသည္းလိုက္တာ။ စု နည္းနည္းေလးမွ ခံစားလို႔ မရဘူး။ ဒါလား ေယာက်ာ္းေတြရဲ႕ အခ်စ္ဆိုတာ…..။ 

 (၅) 

 “ကိုရွင္းရယ္ စု မလာခ်င္ဘူး၊ စု စာေတြ လုပ္ရဦးမွာ” 

ပ်က္သြားတဲ့ ကိုရွင္းမ်က္ႏွာကို မၾကည့္မိေအာင္ေနလည္းဘဲ ျမင္ေနရျပန္တာ။ ကိုရွင္း ခဏခဏ ခ်ိန္းတိုင္းလည္း သူမက အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပလို႔ ေရွာင္ခဲ့တာ။ အဲဒါေတြက ကိုရွင္းကို မခ်စ္လို႔မွ မဟုတ္တာဘဲ ကိုရွင္းရယ္။ 

“စုက ကိုယ့္ကို မခ်စ္ပါဘူး” 

“အာ မဟုတ္တာ ကိုရွင္းရာ၊ တစ္ေန႔ ကိုရွင္းနဲ႔ လက္ထပ္ပါ့မယ္လို႔ စု ကတိေပးခဲ့ၿပီးသားပဲဟာ” 

“မခ်စ္လို႔သာ ကိုယ့္ကို အလိုမလိုက္တာေပါ့ စုရဲ႕” 

“ခက္ၿပီ ကိုရွင္းကလည္းေလ၊ စု အားတဲ့အခါ ကိုရွင္းခ်ိန္းတဲ့ဆီလာမွာေပါ့ေနာ္ ကိုရွင္း၊ စုကို စိတ္ေတာ့ မေကာက္လိုက္ပါနဲ႔ေနာ္” 

သူမက ခ်စ္သူကို ေခ်ာ့ကာတစ္မ်ိဳးနဲ႔ ေျပာလည္း သူ စိတ္မေျပေလာက္တာ သိေနခဲ့တာ။ သူမစိတ္ေတြကိုက ဘယ္လိုမွ ျပန္ျပင္မရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ေခါက္ရိုးက်ေနခဲ့ၿပီးသား။ သူမ အေျဖေပးလိုက္တဲ့ေန႔က သူမလက္ကို လွမ္းကိုင္လိုက္တဲ့ သူ႔လက္ေတြဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား သန္႔စင္ပါသတဲ့လဲ။ လက္ကေလးက စလို႔၊ ေနာက္ ပါးကေလး…။ လည္တိုင္ကေလး…။ ေနာက္ေတာ့…..။ ဟင့္အင္း သူမ မလိုခ်င္ဘူး။ ဒါဟာ အခ်စ္လို႔ဆိုခဲ့ရင္ သူမကေတာ့ အေသအခ်ာ ျငင္းဦးမွာ။ ဒါဟာ ရမက္ပဲ။ ေသြးသားကိစၥပဲ။ လိုခ်င္တပ္မက္မွႈေတြနဲ႔ စြန္းထင္းေလာင္ၿမိဳက္လို႔။ အခ်စ္က အဲဒီထက္ သန္႔စင္တယ္။ လာ မေရာပစ္လိုက္ပါနဲ႔။ 

ဘယ္ေတာ့မွ ကိုရွင္းေခၚရာေနာက္ မလိုက္ဘူး သိလား၊ သူမစိတ္ထဲ ေသခ်ာမွႈေတြနဲ႔အတူ ခပ္တိုးတုိးေရရြတ္လိုက္ရင္း ခ်စ္သူကို ညာၿပီးႏွစ္သိမ့္လိုက္ကာ ညစ္က်ယ္က်ယ္ မလံုမလဲ ျပံဳးလိုက္မိေသးတာ။ 

 “စုတို႔ မိန္းကေလးေတြက ပုဝါတစ္ကမ္းေနႏိူင္ၾကေပမဲ့ ကိုယ္တို႔ ေယာက်ာ္းေလးေတြက ခ်စ္သူဆီက အေတြ႔အထိေလးေတာ့ မက္ေမာၾကတာပဲ၊ လိုခ်င္ၾကတာပဲ စုရဲ႕၊ အဲဒါ ေယာက်ာ္းတိုင္းပဲ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ဘူး သိလား ေဒၚေရႊစု” 

သြားစမ္းပါ။ ၿပံဳးျမဲ ၿပံဳးလွ်က္က ခ်စ္သူကို စိတ္ထဲကေန ေလွာင္မိေသးေတာ့တာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ တစ္ခုခုကို ေတြးပူမိသား။ သူသာ သူမအေပၚ ပ်င္းရိသြားရင္၊ အခြင့္အေရးေပးႏိူင္တဲ့ တစ္ျခား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေပၚ သာယာတိမ္းညႊတ္သြားခဲ့ရင္…..။ အို….ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ သူကမွ မေစာင့္ႏိူင္လို႔ တစ္ျခားတစ္ေယာက္အေပၚ သာယာတဲ့ေနာက္ ေစာစီးစြာသိခြင့္ရတာ သူမအဖို႔ ကံေကာင္းသြားတယ္လု႔ိပဲ မွတ္ရမွာ။ ဟုတ္တယ္ သူမဘဝမွာ ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ မျဖစ္မေနလိုအပ္ေနတာမွ မဟုတ္ဘဲ။ 

 (၆) 

အခန္းထဲကေန သူတို႔ ေယာက်ာ္းဝိုင္းရဲ႕စကားေတြကို မၾကားတစ္ခ်က္ ၾကားတစ္ခ်က္က နားစြင့္ထားေနမိတယ္။ 

“ေဟ့ေကာင္ ရွင္းခန္႔ မင္း သိပ္မူးလို႔ မျဖစ္ဘူးကြ ေနာ္” 

“ဟားဟားဟား သီဟရာ မင္းကလည္း ကေလးတစ္ေယာက္အေဖပီပီ ငါ့ ဆရာလာမလုပ္စမ္းပါနဲ႔” 

“ေအးေပါ့ေလ ေျပာထားဦးေပါ့ မင္း ငါ့ကို အမီလုိက္ႏိူင္မလား ၾကည့္ရေသးတာေပါ့ ဟားဟား” 

 သူမနားေတြ ထံုအသြားတယ္။ ရယ္သံေတြ၊ ေအာ္ဟစ္ရယ္ေမာသံေတြၾကားမွာ သူ႔အသံက ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြားနဲ႔ ခုပဲ ပန္းဦးပန္ေတာ့မလိုလို။ ေအာ္ဂလီဆန္စရာ။ သူမ…. သူမရွႈံးနိမ့္ခဲ့ၿပီလား……. ျဖဳတ္ၿပီး ပံုခ်ထားတဲ့ လက္ဝတ္လက္စားေတြ၊ ဆံထံုးအတု၊ ဆံညွပ္ ကလစ္ေတြ၊ ပန္ထားတဲ့ သစ္ခြပန္းကေလးကို ျဖဳတ္ၿပီး ေရခြက္ကေလးထဲ အရိုးနစ္ရံု စိမ္ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေတာ့ အနည္းဆံုး လန္းေနဦးမယ့္ ပန္းကေလး။ သူမကေတာ့ မလန္းႏိူင္ေတာ့မဲ့အျပင္ မၾကာခင္ ႏြမ္းေခြေတာ့မယ့္ပန္းကေလးတစ္ပြင့္ပါ ပန္းကေလးရယ္။ 

ငိုခ်င္လိုက္တာ…..။ 

ညေနကမွ လွလွပပေလး ဝတ္ဆင္ခဲ့တဲ့ သတို႔သမီးဝတ္စံု ေရႊအိုေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး။ ဇာနားကေလးေတြက လည္ပင္းနဲ႔ လက္တစ္ေလွ်ာက္မွာ၊ ပုလဲသီးေလးေတြေတာင္ ခ်ိတ္တြဲလို႔။ ဝတ္ရက္စရာ မရွိ၊ မဝတ္ခ်င္ဘူးလို႔လည္း မျငင္းရက္ႏိူင္စရာ မဂၤလာဝတ္စံုေလး။ သူမ ဝတ္ဆင္ခဲ့ၿပီးၿပီတဲ့ေလ။ လည္ကုတ္တစ္ဝိုက္မွာ မိတ္ကပ္ေရာင္ေလးေတာင္ စြန္းထင္းလို႔။ ေရေမႊးနံ႔နဲ႔  ေခၽြးနံ႔ေတြနဲ႔ ေရာေႏွာလို႔၊ ခုေတာ့ အက်ၤ ီခ်ိတ္ေလးမွာ အသာအယာခ်ိ္တ္လို႔။ 

သူမေခါင္းထဲ ၿငီးစီစီျဖစ္လာတယ္။ တစ္ညေနလံုး ၿပံဳးလိုက္ရတဲ့ အျပံဳးေတြ။ ပါးေတြ ထံုလာတဲ့အထိပဲ။ ဓါတ္ပံုဆရာက နည္းနည္းေလး ျပံဳးပါဦး ဆိုတိုင္း ႀကိဳးစားၿပံဳးလိုက္ရတဲ့ အၿပံဳးေတြ။ အသက္မွ ပါ ပါရဲ႕လား။ သူ႔လက္ေမာင္းကို ခ်ိ္တ္တြဲထားရတဲ့ ညာဘက္လက္ေတာင္ ကိုက္ခဲခ်င္လာသလို။ ေဒါက္ဖိနပ္စီးထားရတဲ့ ေျခသလံုးၾကြက္သားေတြကပဲ ေတာင့္တင္းလာသလို။ မ်က္ႏွာက အေၾကာေတြပဲ ဆိုင္းျပတ္ေနသလိုလို။ 

 ေရခ်ိဳးဦးမွပါေလ။ ေတာ္ၾကာ သူ အခန္းထဲ ဝင္လာေနဦးမယ္။ မလံုမလဲစိတ္ေတြနဲ႔ ထမီကို ရင္ရွားၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္၊ တံခါးကို အေသအခ်ာ ေလာ့ခ္ခ်ၿပီးမွ ေရပန္းေအာက္ဝင္ခ်ိဳးလိုက္တယ္။ ခဏေတာ့ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ေအးခ်မ္းသြားသလိုပဲ။ မွန္စင္ကေလးေပၚမွာ စီတန္းတင္ထားတဲ့ ကိုယ္တိုက္ဆပ္ျပာရည္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္၊ မ်က္ႏွာသစ္ဆပ္ျပာနဲ႔ တစ္ျခား သူမ မသိတဲ့ ပုလင္းေလးေတြ၊ ဗူးေလးေတြက လွလွပပရွိေနတယ္။ မွန္စင္ကေလးရဲ႕ေနာက္မွာ ျမင္ေနရတဲ့မွန္ကေလးထဲ သူမမ်က္ႏွာက ႏြမ္းနယ္ေဖ်ာ့ေတာ့ေနလိုက္တာ….။ 

အားရေအာင္ ေရခ်ိဳးၿပီး အက်ၤ ီအဝတ္အစားပါ တစ္ခါတည္းဝတ္ၿပီးမွ ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လာလိုက္တယ္။ အျပင္မွာ ဝိုင္းက ေကာင္းေနတုန္း၊ သူက ဆီးသြားခ်င္လို႔ အခန္းထဲခဏ ဝင္အလာ၊ ေရခ်ိဳးၿပီးစ ဆပ္ျပာနံ႔သင္းေနတဲ့ သူမကိုယ္လံုးကို ေပြ႔ဖက္၊ အရက္နံ႔ နံေစာ္ေနတဲ့ ႏွႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔ သူမကိုနမ္းေတာ့ သူမေခါင္းငဲ့လို႔ ေရွာင္လိုက္မိတာ။ ရွက္ေနတုန္းပဲဲလား မိန္းမရာ တဲ့။ သူမ သူ႔ရင္ဘတ္ကို အလန္႔တၾကား တြန္းထုတ္လိုက္ေတာ့ တဟားဟားရယ္လို႔ သူ အခန္းျပင္ကို ျပန္ထြက္သြားခဲ့တယ္။ 

 “ဟားဟား လင္မယားပဲ ျဖစ္ေတာ့မယ္၊ ငါ့မိန္းမကြာ ခုထိ ရွက္ေနတုန္းပဲ” 
  “အစမို႔ပါကြာ မင္းကလည္း ဟားဟားဟား” 

 အမူးအရူးေတြ တအုံးအံုးဝိုင္းရယ္လိုက္ၾကသံဟာ အာရံုေတြကို ေနာက္က်ိသြားေစတယ္။ တစ္ဆိတ္ေတာ့ ရွင္တို႔ တိတ္ၾကစမ္းပါ။ အရက္ခြက္ခ်င္းတိုက္သံၾကားက သူတို႔စကားဝိုင္းမွာ သူမဟာ ၾကက္ေၾကာ္တစ္တံုးထက္ မပိုေတာ့ဘူးတဲ့လား။ သူမဟာ သူတို႔ပါးစပ္ဖ်ားက အျမည္းတစ္ခုမွ်သာပဲတဲ့လား။ သူမ ရွက္ေနတာထက္ ခံျပင္းေနတာ။ 

ရွင္တို႔ သြားၾက….၊ ထြက္သြားၾကစမ္းပါ။ မၾကာခင္ လွလွပပရွႈံးနိမ့္ရေတာ့မဲ့၊ အခ်စ္ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အသံုးခ်ခံရေတာ့မဲ့၊ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္လို အလြယ္တကူ အေခၽြခံရေတာ့မဲ့၊ ေအာင္ေသေအာင္သား အစားခံရေတာ့မဲ့ သားေကာင္တစ္ေကာင္ဟာ သူမ တဲ့လား။ ဟင့္အင္း…..။ သူမတစ္ကိုယ္လံုးကို ငံု႔ၾကည့္မိျပန္တယ္။ ခုနကပဲ သူ သူ႔လက္ေတြနဲ႔၊ အရက္နံ႔ေတြနံေစာ္ေနတဲ့ သူ႔ႏွႈတ္ခမ္းေတြနဲ႔….ဟင့္အင္း သူမ သတိရ မေနခ်င္ဘူး။ ေရခ်ိဳးခန္းထဲကို သူမ အေျပးဝင္မိျပန္တယ္။ ေရပန္းကို အားကုန္ဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီး စင္ေပၚက ဆပ္ျပာရည္ဗူးကို ကိုယ္ေပၚေလာင္းခ်။ တစ္ကိုယ္လံုးကို တိုက္ခၽြတ္ ေဆးေၾကာ။ စင္ၾကယ္ႏိူင္ပါဦးမလား ေနာ္။ ေရစစ္စကာေပါက္မွာ သူမ ဆံႏြယ္စေလး တစ္ခ်ိဳ႕ ၿငိတင္က်န္ခဲ့တယ္။ ေရေအးေတြနဲ႔အတူ သူမမ်က္ရည္ပူေတြပါ သူမ ေျခဖဝါးေအာက္က ျဖတ္စီးသြားတယ္။ အဲဒီထဲမွာ သူမ အရွက္ေတြ၊ သူမ သိကၡာေတြ၊ သူမ မာနေတြ၊ မိန္းမသားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ျဖစ္တည္မွႈေတြ သိမ္းက်ံဳးပါဝင္သြားေလရဲ႕။ 

 “ေဟ့ေကာင္ ရွင္းခန္႔ ငါတို႔ ျပန္မယ္ စိတ္ခ်မယ္ကြာ ေနာ္” 

 “မိန္းမေရ ခဏေလးေနာ္၊ ဒီမွာ ဒီေကာင္ေတြကို ကားလိုက္ငွားေပးလိုက္ဦးမယ္” 

အသံေတြနဲ႔အတူ တဟားဟားရယ္ေမာသံေတြ တေျဖးေျဖး ေဝးလို႔သြားတဲ့အခါ အခန္းထဲမွာ သူမတစ္ေယာက္ထဲ ေအးစက္တိတ္ဆိတ္လို႔။ ဘာကို ေစာင့္စားေနတာလဲ။ သူမက ဘာကိုမ်ား ေမွ်ာ္လင့္ေနေသးတာလဲ။ လြတ္ေျမာက္ဖို႔၊ လြန္ေျမာက္ဖို႔….။ သူမရင္ေတြ ေျဗာင္းဆန္လို႔ ပါးေပၚကမ်က္ရည္ေတြကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းတစ္ခ်က္ သုတ္ဖယ္လိုက္မိျပန္တယ္။ 

အာရံုေတြကို စုစည္းလိုက္ရင္း ထမီကို ခပ္တိုတို ခပ္တင္းတင္း ျပင္ဝတ္လိုက္တယ္။ တုန္ေနတဲ့လက္ေတြက ျခံဝင္းတံခါးကို ခပ္ေလာေလာဖြင့္ေနရင္း ေျခေထာက္ေတြက စိတ္ေစစားရာေနာက္ လိုက္ပါဖို႔ အသင့္ရွိေနခဲ့ၾကတယ္။ ျခံဝင္းအျပင္ဘက္ ေျခတစ္ဖက္ခ်မိတာနဲ႔တင္ သူမစိတ္ေတြ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြားလိုက္တာ။ မေျပးရံုတစ္မယ္ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ေဝးသထက္ ေဝးရာ လွမ္းခဲ့မိ။ တစ္ခ်က္မွ ေနာက္လွည့္မၾကည့္ခဲ့။ 

သူမမ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးကို ေဆာင္းေလၾကမ္းၾကမ္းေတြက ခပ္ျပင္းျပင္းတိုးဝင္ ရိုက္ခတ္။ အေအးဓါတ္ဟာ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးကို ေရခဲျပင္လို ေအးခဲမာေၾကာေစျပန္တာ။ ေရခဲေတြ ကြဲအက္သလို သူမအသားစိုင္ေတြလည္း ကြဲအက္ေတာ့မလားထင္ရ။ ဆက္ေလွ်ာက္…..ဆက္ေလွ်ာက္။ မၾကာခင္ မိုးလင္းေတာ့မယ္ ထင္ရဲ႕။ လက္မွာ နာရီ ပါမလာတာ ခုမွ သတိရ။ အို… အေရးႀကီးလို႔လား။ နာရီတစ္လံုးက သတ္မွတ္ေပးမဲ့ အခ်ိန္ေတြကို သူမက နာခံရမတဲ့လား။ သူမအခ်ိန္ေတြ၊ သူမဘဝ၊ သူမျဖစ္တည္မွႈ အားလံုးဟာ အခု သူမလက္ထဲမွာ။ က်န္တာေတြ သူမအတြက္ လိုမွ မလိုအပ္ေတာ့တာ။ ေရွ႕ေျခလွမ္းေပါင္းမ်ားစြာဟာ သူမစိတ္ေတြကုိ လိုလိုလားလားေဖာ္ေဆာင္ေပးေနၾကတယ္။ ေမာရမွန္း မသိ၊ ပမ္းရမွန္း မသိ။ ေပ်ာ္တယ္။ သူမကိုယ္ သူမ ကယ္တင္လိုက္ႏိူင္ၿပီ။ 

သူမရဲ႕ အားပါးတရယ္ေမာလိုက္သံဟာ အိပ္ေမာက်ေနဆဲ ညအေမွာင္ကို လွန္႔ႏွိႈးလိုက္သလို။ သူမစိတ္ေတြဟာ ေအာင္ပြဲရစစ္သည္ေတာ္လို ဝင့္ဝင့္ၾကြားၾကြားရွိလွလွ်က္က သူမတစ္ကိုယ္လံုးမွာ အားအင္ေတြကေတာ့ ခ်ိနဲ႔လြန္းလွၿပီ။ ပင္ပမ္းခဲ့ရတဲ့ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ေတြ။ စိတ္ေမာ လူေမာေတြ။ ေနာက္ တစ္လွမ္း၊ ေနာက္ထပ္ တစ္လွမ္း၊ ေနာက္ထပ္ ေျခတစ္လွမ္း... အဲဒီေနာက္မွာ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ေပါ့ပါးလို႔ လြင့္ကနဲ။ 

စိတ္ႀကိဳးေတြ ျပတ္သြားတဲ့ကိုယ္ဟာ ၾကိဳးမဲ့စြန္တစ္ခုလို ေျမေပၚဝဲလြင့္ အက်…..။


မေဟသီမဂၢဇင္း - ဇြန္လ ၂၀၁၃
 

 

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...