Saturday, August 31, 2013

ဘေလာ့ဂ္ေဒးအမွတ္တရ

ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ စေရးျဖစ္တာက ႏိူဝင္ဘာ ၂၀၀၉မွာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္က ဘေလာ့ဂ္ေခတ္ဦးရဲ႕ အေႏွာင္းပိုင္းကာလ၊ ဘေလာ့ဂ္ေခတ္လယ္ရဲ႕ အစလို႔ ေျပာရင္ရမယ္ထင္ရဲ႕။  သူမ်ားတကာ စီနီယာဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ေမာလို႔ ခဏနားေနခ်ိန္မွာမွ ကၽြန္မက ငါဟဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါျဖစ္ေတာ့သကိုး  ထလုပ္ေနသူ။ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ၿပီး စာေရးဖို႔ အဓိက ကူညီခဲ့သူ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး သက္ေဝကို ေက်းဇူးစကား ထပ္ေျပာပါရေစ။ ေက်းဇူးစကားေျပာၿပီးသကာလ မိုက္ေဖာ္မိုက္ဘက္တစ္ေယာက္တိုးလာျခင္းဆိုတဲ့ ပိုစ့္နဲ႔ သူ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ သူ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့မွ ငါ့ႏွယ္ မိုက္မဲဖို႔ရာ မီးေလာင္ရာေလပင့္သူနဲ႔မွ ေပါင္းမိပဟရယ္လို႔ က်ိန္ဆဲမိရေတာ့တယ္။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းေသာမိုက္မဲျခင္းေပမို႔ အြန္လိုင္းမွာ ဘေလာ့ဂ္ဖြင့္ၿပီး စာေရးခဲ့တဲ့အျဖစ္ကို ခုထိ ေၾကနပ္ေနမိတာပဲ။

အားလံုးသိၾကတဲ့အတိုင္း ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတဲ့ လူအမ်ိဳးအစားဟာ ဝဋ္ႀကီးလို႔သာ ျဖစ္လာၾကတာ။

"ကမာၻေပၚမွာ
ဘယ္အရာကိုမဆို ညာလို႔ရေပမယ့္
အစာအိမ္ကို ညာလို႔မရတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တယ္
မစဥ္းစားေတာ့ပါဘူး….တဲ့"

မစဥ္းစားျခင္းေသတၱာမွာ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က အဲဒီလို ဆိုခဲ့တယ္။

သတိရမိေသးတယ္။ ကၽြန္မ ဘေလာ့ဂ္စေရးကာစက ေန႔ေရာညပါ ဘေလာ့ဂ္ထဲပဲ စိတ္ေရာက္ေနမိတာ။ သူမ်ားေတြ ဘာေတြဘယ္လိုေရးၾကသလဲ သြားၾကည့္ရ၊ ေကာ္မန္႔သြားေရးရ၊ ကိုယ့္ဆီ လာေရးတဲ့ ေကာ္မန္႔ေလးေတြ ဖတ္ရင္းနဲ႔လည္း ေပ်ာ္ရနဲ႔။ ဘေလာ့ဂ္အဝန္းအဝိုင္းထဲ စိတ္ရွိလက္ရွိ စီးေမ်ာေနလိုက္တာ။ တကယ့္ကို ထမင္းေမ့ ဟင္းေမ့။ ကၽြန္မတို႔ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြက အစာအိမ္ကို ညာလို႔ရခဲ့ၾကသူမ်ားလို႔ေတာင္ ေျပာရင္ရႏိူင္မယ္။ တစ္ျပားမဝင္တဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါဆိုတာကို ခံုခံုမင္မင္ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ေတြထဲကဖဲ့လို႔ ေဇာ္ဂ်ီေတြလို ဖိုရ္ဝင္စားခဲ့ၾကတာ။

ဘေလာ့ဂ္မွာေရးၾကတဲ့ စာေတြက သုတ ရသ ကဗ်ာ အက္ေဆး ဝတၳဳတို နည္းပညာ စံုလို႔ပါ။ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဘေလာ့ဂ္ေပါင္းစံုသြားၿပီး ဖတ္ရတာကိုက ဘယ္လိုမွ မရိုးႏိူင္ေအာင္ပါပဲ။ ကၽြန္မက စာေရးျခင္းကို ဝါသနာပါသူ မဟုတ္ခဲ့သလို ငယ္စဥ္ကတည္းက စာဖတ္နာသူလည္း မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ စာေရးသူျဖစ္ဖို႔ ရည္ရြယ္ခ်က္လည္း နည္းနည္းမွ မရွိခဲ့သူပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္မကို ေျခေခ်ာ္လက္ေခ်ာ္ဘေလာ့ဂ္ဂါ ျဖစ္ခဲ့သူလို႔ေတာင္ ေျပာရင္ ရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ မူရင္းရည္ရြယ္ခ်က္က ကၽြန္မတို႔လို အလုပ္လုပ္ေနရသူေတြမွာရွိတတ္တဲ့ စိတ္ဖိအားကို ေျပေလ်ာ့ေစ ခ်င္တာပါပဲ။ သူတို႔ကို တစ္ေန႔တာ အလုပ္ခြင္ကအျပန္မွာ ရယ္ေမာလိုက္ေစခ်င္တယ္။ ဒါနဲ႔ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ရယ္စရာေလးေတြပဲ စၿပီး ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ စိတ္ထဲရွိတာေလးေတြ အရိုးခံ ခ်ေရးျဖစ္ခဲ့တာ။ ေရးတိုင္းလည္း လက္က သြက္လက္ေပါ့ပါးၿပီး စီးေမ်ာေနခဲ့တာ။ ကိုယ္တိုင္လည္း သိပ္ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

စာအသစ္တစ္ပုဒ္တင္လိုက္လို႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ဝင္လာဖတ္သူေတြကို Feedjit ကေန ထုိင္ၾကည့္ေနရတာကို ကၽြန္မ တကယ္ေပ်ာ္ပါတယ္။ အဲဒီအေပ်ာ္ေတြကပဲ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္းဆိုတဲ့ အေလ့အက်က္နဲ႔ ကၽြန္မကို ပူးခ်ည္ေပးလိုက္တာပါ။ တစ္ပတ္ကို ၃-၄ပုဒ္ေလာက္ ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။ 

ေနာက္ပိုင္းမွာ ကၽြန္မစာေလးေတြကို လာဖတ္ၾကသူေတြထဲက အၾကံေပးခ်က္အရေရာ၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စာေရးနယ္ခ်ဲ႕ခ်င္တာေရာေၾကာင့္ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေတြဆီ ပို႔ျဖစ္ခဲ့ရာက ကၽြန္မစာေလးေတြ ဟိုမွာဒီမွာ ျမင္လာရတဲ့အခါ ပိုၿပီး ပီတိျဖစ္လာရသလို စာေရးရတာ တာဝန္ပိုႀကီးလာသလို ခံစားလာရပါ တယ္။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေရးရတာ တာဝန္ယူမႈဆိုတာႀကီးက ေခါင္းေပၚေရာက္ေနသလိုမို႔ အၾကည္ဓါတ္ေရာ အရိုးခံဟန္ပါ ပါးလ်လာသလိုလိုပါ။

ဘေလာ့ဂ္ေရးသက္ ၄ႏွစ္နီးပါးရွိလာတဲ့အခါမေတာ့ ေရးအားက သိသိသာသာက်လာပါတယ္။ တစ္ပတ္ကို တစ္ပုဒ္ေတာင္မွ မွန္မွန္မေရးႏုိင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။  အဓိကအေၾကာင္းရင္းက ပ်င္းလာတာလို႔ပဲ လြယ္လြယ္ေျပာပါရေစ။ ေနာက္တစ္ခုက ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ အေနမ်ားၿပီး ႏႈတ္တင္တဲ့ အေလ့အထ၊ စေတးတပ္စ္တင္တဲ့ အေလ့အထေတြေၾကာင့္လည္း ပါပါမယ္။ အဲဒီမွာက ရြာရိုးကိုးေပါက္ ေလွ်ာက္သြားစရာမလိုဘဲ HOME ဆိုတဲ့ ေနရာမွာတင္ လူစံုတက္စံု၊ ခံစားခ်က္အစံု၊ ေပါက္ကြဲသံအစံု ျမင္ရ ေတြ႔ရ ၾကားေနရတာကိုး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခ်က္ခ်င္း ဆက္သြယ္ေျပာဆိုေနၾကရတာမို႔ ဘေလာ့ဂ္ထက္ပိုၿပီး ျမန္ဆန္ ျမင္လြယ္တဲ့ ေနရာပါ။ ဒါေၾကာင့္ ဘေလာ့ဂ္ထက္ အေရာင္အေသြးပိုစံုတဲ့ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အေနမ်ားၿပီး ခံုမင္ေပ်ာ္ရႊင္ေန ၾကပံုပါပဲ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဘေလာ့ဂ္ေရာ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာပါ သူ႔အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြကိုယ္စီ နဲ႔ရယ္ပါ။ အဲဒီႏွစ္ခုၾကား အခ်ိန္မွ်ႏိူင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။

ဘေလာ့ဂ္ေရးေနတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ ပံုေတြ၊ စာေတြ ခိုးသံုးခံရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးလည္း ႀကံဳဖူးခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မနည္းတူ တျခားေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြလည္း ႀကံဳဖူးေကာင္း ႀကံဳဖူးမွာပါ။ ခိုးသံုးသူေတြက နင့္စာေတြက ဘယ္ေလာက္မ်ား ေပါက္ေနတဲ့ စာေတြမို႔လို႔လဲ၊ ငါတို႔ ယူသံုးေပးလို႔ လူေတာင္ ပိုသိ၊ ပိုဖတ္မိဦးမယ္ဆိုတဲ့ အထာနဲ႔ ေဟာက္စားတဲ့အခါမ်ိဳးလည္း တိုးခဲ့ဖူးပါရဲ႕။

စာေရးၿပီး ဘေလာ့ဂ္မွာ တင္တယ္ဆိုကတည္းက လူေတြဖတ္ေစခ်င္လို႔ဆိုတာ ေျပာေနစရာေတာင္ မလိုတာပါ။ ျပန္လည္ ေဝမွ်ပါသည္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးေလးနဲ႔သာဆို ဘယ္ေလာက္လွပလိုက္မလဲ။ အဲသလိုမွ မဟုတ္ဘဲ ခြင့္မေတာင္းတဲ့အျပင္ ယူသံုးၿပီးမွ သူတို႔ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမလို အခ်ိဳးနဲ႔ဆိုေတာ့ အေတာ္ေလး ရင္ခံခဲ့ရတာ။ လူေတြကိုက ခိုးသံုးတာနဲ႔ ျပန္လည္မွ်ေဝသည္ဆိုတာကို မကြဲျပားၾကတာလား ကၽြန္မ မေျပာတတ္၊ မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။

ဓါတ္ပံုတစ္ပံု စာတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔ ဘယ္ေလာက္အားထုတ္ရတယ္ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ အသိဆံုးပါ။ ဒါေပမဲ့ စာမ်က္ႏွာကို ေသာ့ခတ္လည္း မထားခ်င္တာမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ၾကည့္ေနမိရင္း သူမ်ားေရးၿပီးသားကို အလြယ္တကူေလး ေကာ္ပီ ေပ့စ္လုပ္ပစ္လိုက္တတ္တဲ့ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးေတြ က်န္းမာပါေစလို႔ ဆုေတာင္းေနရံုပဲ တတ္ႏိူင္ပါေတာ့တယ္။ 

ဒါကေတာ့ ေရွ႕ဆက္လည္း ႀကံဳေနရဦးမွာပါ။ စာခိုးသူ ငတက္ျပားေတြရင္ထဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားဆိုတာ မေရာက္သေရြ႕၊ ခပ္လြယ္လြယ္လူညြန္႔ခူးစားခ်င္သူေတြ ရွိေနသေရြ႔ေတာ့ ႀကံဳေနရဦးမွာ။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္လံုဖို႔ ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ပဲ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ၾကရံု။

ကၽြန္မအေနနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္ေခတ္ဦးပိုင္းေတြ ေခတ္လယ္ပိုင္းေတြ ေနာက္ ခု လက္ရွိ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ဆြံအလာတဲ့ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းေတြ အဲဒါေတြနဲ႔ ပါတ္သက္လို႔ ကိန္းဂဏန္းပိုင္းဆိုင္ရာေတြနဲ႔တကြ ဘာမွ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေျပာစရာမရွိပါ။  ကၽြန္မထက္ပိုစီနီယာက်သူေတြ မွတ္မွတ္ရရရွိသူေတြ ေျပာၾက ပါလိမ့္မယ္။ ေခတ္စနဲ႔ ေခတ္လယ္မတူ၊  ေခတ္လယ္နဲ႔ ေခတ္ေႏွာင္းမတူတာကိုက အေရြ႕ေခတ္ႀကီးထဲမွာ ကၽြန္မတို႔ ေနထိုင္ေနတယ္ဆိုတာကို သတိကပ္ေစတယ္မဟုတ္လား။

 ေျပာင္းတာ ကေတာ့ ေျပာင္းလဲေနရ မွာပါပဲ။ အေကာင္းအဆိုး အတက္အက် ဘယ္လားရာဆီကို ဦးတည္ေနတယ္ဆိုတာကေတာ့ ဘေလာ့ဂ္အဝန္းအဝိုင္းထဲမွာ ေနထိုင္၊ ဘေလာ့ဂ္ေရးျခင္း အမႈကို ျပဳေနၾကတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ဘယ္လို ပံုေဖာ္ၾကမယ္၊ အေရြ႕ကို ဘယ္လို ဦးတည္ေဇာင္းေပးမယ္ဆိုတာနဲ႔သာ သက္ဆိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေသျခင္း၊ ရွင္ျခင္းဟာ ဘေလာ့ဂ္ဂါတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ မိမိကိုယ္ပိုင္ဘေလာ့ဂ္အေပၚ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္မႈ၊ ဘယ္လိုစာမ်ိဳးေတြ ေရးၿပီး ဘယ္လိုေဆးၿမီးတိုနဲ႔ ကုသမယ္ဆိုတဲ့ တာဝန္ယူမႈအေပၚ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္း တည္မီေနပါတယ္။ 

ဒီေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ေလာကႀကီး က်န္းမာေရးအတြက္ အတန္ၾကာပစ္ထားတဲ့ ကၽြန္မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ေလးေတြကိုယ္စီကို ျပန္လည္ေရေလာင္းေပါင္းသင္ၾကပါ၊ ဘေလာ့ဂ္ေရႊေခတ္ေနာက္ တစ္ႀကိမ္ ျပန္လည္ ညြန္႔ဖူးေဝဆာလာႏိူင္ဖို႔ အားထုတ္ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ရပါတယ္။

ဒီပိုစ့္ေလး ေရးျဖစ္ဖို႔ သတိတရ တက္ဂ္လာတဲ့ ကိုရန္ေအာင္ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူမွ တက္ဂ္မလာရင္ ဒီေန႔အဖို႔ အမွတ္တရစာ ကၽြန္မ ေရးျဖစ္လိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။

 

14 comments:

  1. စာေတြအမ်ားၾကီးဆက္ေရးသြားႏုိင္ပါေစမမ

    ReplyDelete
  2. ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ေရးရတာ တာဝန္ယူမႈဆိုတာႀကီးက ေခါင္းေပၚေရာက္ေနသလိုမို႔ အၾကည္ဓါတ္ေရာ အရိုးခံဟန္ပါ ပါးလ်လာသလိုလိုပါ။

    ဟုတ္တယ္ မမခ်စ္...။ အဲဒါၾကီးက ၀န္ကို ပိေစတယ္..။
    ဘေလာ့ဂ္ေရးရတာ သိပ္စိတ္ေပါ့ပါးတယ္..စိတ္ခ်မ္းသာတယ္..။
    စာေတြအမ်ားၾကီးဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ မမခ်စ္
    ဟက္ပီးေဘလာ့ဂ္ေဒးးး ရယ္ပါ :) :)

    ခ်စ္ေသာ

    ReplyDelete
  3. ေရးေပးတဲ႔အတြက္ သိုင္းက်ဴးပါ မခ်စ္ေရ. Blog Digest မွာ ရဲွဖုိ႔ တစ္ခါတည္း ယူသြားပါတယ္။ :)

    Yan.

    ReplyDelete
  4. မခ်စ္.. ဟက္ပီးဘေလာ့ဂ္ေဒး!

    စာေတြအမ်ားၾကီး ဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ။ က်န္းမာရႊင္လန္းပါေစ...။

    တကယ္ လြမ္းစရာေတြ ပါ မရယ္။

    ReplyDelete
  5. ဟ...ဟ... အဲဒီ ၂ေယာက္လံုုး ေရးကာစ က.. ဟိုုလိုုလိုု ဒီလိုုလိုု.. နာမယ္အသစ္ကေလးေတြနဲ႕ ေရးၾကတာ...

    ဒီကလည္း ေျပာလိုုက္တာနဲ႕..ကိုုယ့္အသိ ေတြမွန္း တန္းသိတာပဲ...။ း)

    ReplyDelete
  6. စာေတြအမ်ားၾကီး ဆက္ေရးၾကတာေပါ့ ခ်စ္ေရ.... <3

    ReplyDelete
  7. တခါတေလမွာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ စိတ္မပါလို႔ မေရးေတာ့ပါဘူးေလ ဆိုၿပီး ေနကာမွ အခုလို တက္ဂ္ပို႔စ္ေလးေတြနဲ႔ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ျပန္ၿပီး ထိန္းညွိ၊ ဆြဲေခၚၾကတဲ့ ဓေလ့ေလးက ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္...၊

    ဘေလာ့ဂ္ေန႔မွာ ဘေလာ့ဂါတစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ အစ္မခ်စ္ဆီက စာတစ္ပုဒ္ ဖတ္ရလို႔ ဝမ္းသာမိပါတယ္၊ က်န္းမာေသာ ႐ုပ္ခႏၶာ၊ လြတ္လပ္ေသာ စိတ္ဝိညာဥ္နဲ႔အတူ စာေတြ ေပါ့ပါးစြာ ဆက္ၿပီး ေရးႏိုင္ပါေစေၾကာင္းပါ အစ္မခ်စ္ေရ...။

    ReplyDelete
  8. Happy Blog Day ပါ တီခ်စ္ၾကည္ း)
    ဆုျမတ္ဘေလာ႔ေလးကိုအသက္ရွည္ေအာင္ စာေတြဆက္ေရးျဖစ္ေအာင္ ေကာ႔မက္ေတြ၊ အားေပးစကားေတြ အမ်ားၾကီးေပးခဲ႔သူမို႔ အျမဲအမွတ္တရ ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါ း)

    ခ်စ္ခင္လ်က္
    ဆုုျမတ္

    ReplyDelete
  9. Blogging ထဲမွာ ... Blogger တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ရပ္တည္ရတာ ... တကယ္႔ ကို ... မလြယ္တာပါ ... ၀ါသနာပါတာ သက္သက္ နဲ႔ လုပ္ရတာပါပဲ ... တကယ္ လုပ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ ... Blogger အေပါင္းကို တကယ္ ပဲ ဦးညြတ္မိပါတယ္ ခင္ဗ်ာ ...

    ReplyDelete
  10. ဒီစာကိုဖတ္ျပီး ကိုယ့္ဘေလာ့ေလးကို ေရေလာင္းေပါင္းသင္ဖို ့သတိရသြားတယ္ မ ေရ. ေက်းဇူးပါ

    ReplyDelete
  11. မႀကီးခ်စ္ ဆက္ျပီး မိုက္ႏိုင္ပါေစေနာ္။ ဒီေန ့ေလးက ေပ်ာ္ဖို ့ေကာင္းတယ္ေနာ္။ အေပ်ာ္ေတြ ကူးစက္လာတယ္။ တို ့လည္းမိုက္တတ္ခ်င္လိုက္တာေနာ္။

    ReplyDelete
  12. စာေတြ အမ်ားႀကီးဆက္ေရးႏိုင္ပါေစ အစ္မခ်စ္ေရ.. တကယ္ဆို အစ္မခ်စ္က ကြာလတီဘေလာက္ဂါ :)

    ReplyDelete
  13. Happy Belated Blog Day !
    မမခ်စ္ စာေတြ အမ်ားၾကီး ေရးႏိုင္ပါေစ...

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...