Monday, April 29, 2013

ပါးစပ္ေပါက္မ်ားႏွင့္ ဝင္တိုက္မိျခင္း




                     အျဖဴေရာင္= သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ျခင္း အျပစ္ကင္းျခင္း
            အျပာေရာင္= ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမျခင္း  တည္ၿငိမ္ျခင္း
             အနီေရာင္= ရဲရင့္ေတာက္ပျခင္း  ဖ်တ္လတ္တက္ၾကြျခင္း
                 အနက္ေရာင္= ေကာက္က်စ္ျခင္း ေလးနက္ျခင္း
                             ---------------ေရာင္= -----------------ျခင္း
                         ---------------ေရာင္= -----------------ျခင္း
                           ---------------ေရာင္= -----------------ျခင္း
                                   ---------------ေရာင္= -----------------ျခင္း

    အေရာင္ေတြက ဘာမွ ျပန္-မ-ေျပာ-ရွာ-ပါ-ဘူး 
              လူေတြကိုက  အားေနၾကတာပါ

Tuesday, April 23, 2013

စီေကေအ ကယ္ရီေကးခ်ား

ဟိုးငယ္ငယ္ေလးတုန္းကေတာ့ အခ်ိန္ေတြဆိုတာကို အၾကာႀကီးလို႔ ထင္တယ္။ မူႀကိဳေက်ာင္းကို အေဒၚလိုက္ပုိ႔တဲ့ မနက္ကေန ျပန္လာႀကိဳတဲ့ ညေနအထိ တေန႔လံုးဟာ အၾကာႀကီးပဲ။ ငိုေနတဲ့ကေလးေတြ၊ ေဆာ့ကစားေနတဲ့ကေလးေတြ နဲ႔ အားလံုးဟာ သူလို ကိုယ္လို ကေလးငယ္ေတြခ်ည္းပဲမို႔ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့တာလည္း အမွန္ပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေန႔တာ႐ွည္လြန္းလွတယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ လည္း အမွန္ပဲ။ တေန႔တေန႔ အခ်ိန္ေတြဟာ ကုန္ခဲလိုက္တာ... ။ အတန္းေက်ာင္းတက္ရတဲ့အခါက်ေတာ့လည္း အေရးအရာပါတဲ့ လူႀကီးတေယာက္အျဖစ္ကို ျမန္ျမန္ ေရာက္ခ်င္လွတယ္မဟုတ္ခဲ့ေပမဲ့ စာေတြက်က္ရတဲ့၊ စာေမးပဲြေတြေျဖေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားဘဝကို အျမန္ဆံုး လြန္ေျမာက္ခ်င္ခဲ့တာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။

အရမ္းႀကီး စည္းကမ္း တင္းၾကပ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ့ ေ႐ွး႐ိုးစဲြ မိဘေတြရဲ႕ သားသမီးဆိုတာ မိဘကို ေၾကာက္ရမယ္။ မိဘက ဒါမလုပ္နဲ႔ဆို မလုပ္နဲ႔၊ မိဘက မ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္႐ံုနဲ႔ သိေတာ့ ဆိုတဲ့ အေနအထားေအာက္မွာ ကိုယ္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကိုယ္က ညာေျပာတတ္တဲ့ ကေလး တေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားလိုက္ ေတာ့ အဆူ၊ အ႐ိုက္ခံရမွာကို ေၾကာက္လို႔ ညာေျပာတတ္ခဲ့တာ။ လူႀကီးေတြ မႀကိဳက္တဲ့၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ ကိုယ္လုပ္ဖို႔ကို ညာေျပာ တတ္ခဲ့တာ။ ဘာ့ေၾကာင့္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္လည္း ဆိုရင္ေတာ့ ေခါင္းမာလို႔ လို႔ပဲ ေျဖရလိမ့္မယ္။ မွန္တယ္ထင္ရာ လုပ္တတ္တဲ့ အက်င့္က ေခါင္းကို ပိုမာေစခဲ့တယ္။ မွန္တယ္ထင္ရာလို႔ ဆိုကတည္းကိုက မွားလည္း မွားႏိူင္ေနေသးတာ။

အမွန္ထင္တာေတြ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာေတြကို ရေအာင္လုပ္တတ္ခဲ့ၿပီး မွားသြားတဲ့အခါ အဲဒီအမွားကို ေက်ေက်နပ္နပ္ပဲ ခံစားတယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခါးသည္းပါေစ အမွားရဲ႕ အရသာကို တစိမ့္စိမ့္ခံစားတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္ နစ္နာသြားတဲ့ တဘက္လူရဲ႕ ဘယ္လို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ တုန္႔ျပန္မႈမ်ိဳး ကိုမဆို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူတယ္။ ငါမွားသြားတယ္ ရဲရဲေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခါင္းေတာ့ ငံု႔ထားလိမ့္မယ္ မထင္နဲ႔။ မွားတဲ့သူဟာ အမွားကို ဝန္ခံၿပီးမွေတာ့ ေခါင္းငံု႔ထားရအံုးမယ္လို႔ ဘယ္သူေျပာသလဲ။ မွားလည္း ေခါင္းကို ခပ္မတ္မတ္ ေမာ့ထားတာပဲ။ ၿပီးမွ အမွန္ လမ္းေၾကာင္းေပၚ ရေအာင္ ျပန္တက္တယ္။ တံေတြးခြက္မွာ ပက္လက္ေမ်ာလည္း အစုန္လိုက္ မသြားဘူး။ ဘယ္ေလာက္ခက္ခဲပါေစ ရေအာင္ဆန္တက္ တတ္တယ္။

ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အမွားေတြ အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး...။ အဲဒီအမွားေတြေၾကာင့္သာ ေသရမယ္ဆို ကိုယ္ဟာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္လည္႐ွင္သန္လာစရာ အေၾကာင္း မ႐ိွဘူး။ ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မမွားေစရဘူးလို႔ ႀကိမ္းဝါးထားခဲ့လည္း လွည့္ကြက္ေတြ ဟာ သစ္ဆန္းလြန္းေတာ့ အငိုက္မိလိုက္၊ မငိုက္ပဲနဲ႔လည္း တည့္တည့္ဝင္တိုးလိုက္နဲ႔ ႐ိုးသားလြန္းစြာ မွားယြင္းၿမဲ..

ကိုယ္တိုင္ လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ႏိူင္လာၿပီ၊ မွန္တယ္ထင္ရာ လုပ္ႏိူင္လာၿပီ ျဖစ္လို႔ ညာတတ္တဲ့ အက်င့္ေလးေပ်ာက္ၿပီး ဒဲ့ဒိုးေျပာတတ္တဲ့ အက်င့္ေလး ရလာျပန္ေရာ။ အဲဒီအခါ ညာတတ္ေနတုန္းျဖစ္တဲ့ လူႀကီးေတြကို မုန္းတတ္လာ ေတာ့တယ္။

ေခါင္းမာမႈလို႔ဆိုရာမွာ ကိုယ္မွန္တယ္ ထင္တာ ေျပာတတ္၊ လုပ္တတ္ၿပီး ေျပာလိုက္ရ၊ လုပ္လိုက္ရမွ ေက်နပ္တာမ်ိဳးဆိုေပမဲ့ ကိုယ့္ထက္ တတ္သိ နားလည္တဲ့သူက ဆီေလ်ာ္စြာ က်ိဳးေၾကာင္းျပ ေျပာဆိုႏိူင္ခဲ့ရင္ေတာ့ နာခံလြယ္သူတေယာက္ ျဖစ္ေန ျပန္တယ္။ ဆန္႔က်င္စြာပဲ ဆရာႀကီးေလသံနဲ႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ မခိုင္လံုပဲ လာေျပာေနသူေတြအေပၚမေတာ့ သူပုန္စိတ္နဲ႔ တုန္႔ျပန္ခဲ့တတ္တာ။ ဘယ္သူ႔ေလာင္းရိပ္ေအာက္မွာမွ မေနလိုတဲ့သူ၊ ယုတ္စြအဆံုး စာတအုပ္ ဖတ္ၿပီးရင္ေတာင္ စာအုပ္ထဲက ဇာတ္လိုက္ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလးစားစရာ၊ အတုယူခ်င္စရာ ေကာင္းေကာင္း၊ သူဟာသူပဲ ကိုယ္ဟာကိုယ္ပဲ ကိုယ့္ရပ္တည္မႈနဲ႔ ကိုယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနတယ္။ အဲဒါကို မာနလို႔ ဘာသာျပန္ရင္ ရမလားပဲ။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေမက ဟိုဘက္အိမ္က ကေလးေတြမ်ား စာေတြက်က္ေနလိုက္တာ နင္ က်က္ပါေတာ့လား ဆိုရင္ အဲဒီတေန႔လံုး စာအုပ္ကို မကိုင္ေတာ့တာ။ ဘာမဆို ကိုယ္လုပ္ခ်င္မွ လုပ္တတ္တဲ့ စိတ္ကို အဟုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး ေနခဲ့တာပဲ။ တလဲြမာနေတြနဲ႔ ျပည့္ေနခဲ့တယ္ပဲ ေျပာမလား၊ ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေဖာက္ ယံုၾကည္ရာေလွ်ာက္သူ လို႔ပဲ အမည္တပ္မလား...။

အေပၚယံ ခ်ိဳသာမႈေတြနဲ႔ လူႀကီးလူေကာင္းေယာင္ေဆာင္၊ သူတို႔မွ အထက္တန္းစားပံုဖမ္း၊ ေနာက္ကြယ္ရာမွာ မေျပာခ်င္ပါဘူး နဲ႔ အစခ်ီလို႔ မသိမသာ စကား ထည့္တတ္သူေတြကို သနားတယ္။ အရာရာမွာ အျမင့္ဆံုး ေရာက္ေနသူေတြ ျဖစ္ၿပီး တန္းတူတက္ လာေတာ့မဲ့ အရည္အခ်င္း႐ိွသူေတြအေပၚ မုဒိတာ မပြားႏိူင္တဲ့ ပင္လယ္ေရ တေယာက္တည္း ေသာက္လိုသူေတြကို သနားတယ္။ ဒါလည္းငါ့ဟာ ဟိုဟာလည္း ငါ့ဟာနဲ႔ လက္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေရဘဝဲလိုလူေတြေပါ့...။

အရာရာတိုင္းဟာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ိဳးျဖစ္...စိုက္ပ်ိဳးခဲ့လို႔ ရိတ္သိမ္းရတာပဲ။ ပဋိစၥသမုပၸါဒ္တရားကို အႏုလံုပဋိလံု သိလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ မာနဆိုတာ၊ ငါ ဆိုတာ ကိုယ့္အတြက္ ဟာသေတြ ျဖစ္သြားတယ္။ ေရဘဝဲေတြကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ခ်င္လာတယ္...။ ေရပြက္ေလာက္သာၾကာတဲ့ ဘဝေလးတခုမွာ၊ ထားခဲ့ၾကရမဲ့ အရာအားလံုးအတြက္ သိမ္းက်ဳံးေနလိုက္ၾက တာ။

ရင္ထဲမွာ တႀကိတ္ႀကိတ္ ေမြးထားရင္း အလွည့္ေစာင့္ေနတဲ့ ပညာ႐ိွလက္စားေခ်ခန္းကို ပညာ႐ိွ အမ်က္ အျပင္မထြက္လို႔ ဆိုၾကမွာလား။ ဒါထက္စာရင္ ကိုယ္ကေတာ့ ပညာမဲ့ ထင္ရင္ ထင္ပါေစ ခံစားရသလို တုန္႔ျပန္ၿပီး ေနရာမွာတင္ လႊတ္ခ်ခဲ့ တတ္တဲ့ အမ်က္မသိုသူသာ ျဖစ္ခ်င္တယ္။ ရင္ေအးခ်င္တယ္။

လူတေယာက္ရဲ႕ အသိသာ အထင္႐ွားဆံုး အပိုင္းကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေဖာ္ျပၿပီး ပံုတူ ေရးဆဲြတာကို ကယ္ရီေကးခ်ားလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီစာဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ ကယ္ရီေကးခ်ားပဲ ဆုိပါေတာ့...။


Monday, April 22, 2013

ေမာင့္အခ်စ္ဆိုတာ ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ နားမလည္ႏိူင္မဲ့ ဘာသာေဗဒ



ကၽြန္မဆံႏြယ္မ်ား လြင့္ေမ်ာလႈပ္ခတ္သည္ထိ ဟူးဟူးရားရားလြင့္ေမ်ာတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလ၊ ဟိုသည္ဘက္ကမ္းသို႔ လြန္းထိုးေနေသာ ေလွ သဗၺာန္မ်ားစြာ၊ စင္ေရာ္ငွက္ကေလးမ်ား၊  ၿပီးေတာ့ ေရထဲကိုထိုးထြက္ေနေသာ အုတ္ေလွ်ာက္လမ္းကေလးရွိေသာ ကုတို႔ဆိပ္ေလးတစ္ခု။ ထိုေနရာကေလးကို ကၽြန္မ လြမ္းပါသည္။ ထိုေနရာကေလးမွာ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ အတူထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေမာင္က ကၽြန္မကိုယ္လံုးကေလးကို သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးတစ္ခုလံုးႏွင့္ မညွာမတာပစ္မီကာ သူ႔အိမ္ႏွင့္ (သူ႔ေမေမႏွင့္) ဖုန္းေျပာ၍ေနခဲ့သည္။ ေမာင္ သူ႔ေမေမကိုေျပာေနတာက အလုပ္ေတြၾကားမွ ခဏထြက္ေျပးကာ ဆိပ္ကမ္းမွာ သူတစ္ေယာက္တည္း စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ထိုင္ေနသည္၊ အိမ္အျပန္ နည္းနည္းေနာက္က်မည္ တဲ့။ ထိုအခါ ေမာင္မီထားေသာေၾကာင့္ ေလးလံကာ ေညာင္းေနသည့္တိုင္ ကၽြန္မမွာ ေလသံကေလးမွ် မဟရဲေတာ့ပါ။ ေမာင့္အနားမွာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရွိေနေၾကာင္း တစ္ဘက္မွ ေမာင့္ေမေမၾကားသြားမွာ စိုးပါသည္။

ဖုန္းေျပာၿပီးေတာ့ ေမာင္က မခ်ိဳမခ်ဥ္မ်က္ႏွာေပးႏွင့္ ကၽြန္မကိုယ္ကို တြန္းထိုးကာ ေပ်ာ္လားဟု ေမးေတာ့ ကၽြန္မက ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖဘဲ “ေမာင့္ကိုယ္ႀကီး ၾကည့္ကိုမီထားလိုက္တာ နည္းနည္းေလာက္ေတာ့ ေလွ်ာ့ပါဦး”ဆိုေတာ့မွ သတိဝင္လာပံုႏွင့္ သူ႔ကိုယ္ကို မတ္မတ္ျပင္ထိုင္ခဲ့၏။ ေမာင္ဟာ လူလည္ကေလးပါ။ “ၾကည့္အနားမွာေနရတာ ေပ်ာ္လိုက္တာကြာ”ဟု ဘယ္ေတာ့မွ ဝန္မခံ၊ ကၽြန္မကိုသာ သူ႔အနားေနရတာ ေပ်ာ္လားဟု ေမးတတ္သူ။

“ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရေနလားဟင္”

“ဟင့္အင္း မရပါဘူး”

“အဲဒါဆိုလည္း ျပန္ၾကစို႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ၾကည္ သတိရေနမယ္ထင္လို႔ လာေတြ႔တာ”

တကယ္ဆို “ၾကည့္ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရလိုက္တာ”လို႔ မေျပာသင့္ဘူးလား၊ ေမာင္မသိႏိူင္စြာ တိတ္တဆိတ္ေမွ်ာ္လင့္မိသည္တို႔၌ ကၽြန္မ ဝမ္းနည္းစြာ အရွက္ရခဲ့တာ အခါခါ။

“ျပန္ေသးပါဘူး၊ ေမာင္ပဲ အိမ္အျပန္ေနာက္က်မယ္ဆို အေမ့ကိုေျပာေနတာ ၾကားသားပဲ၊ ျပန္ခ်င္ဘူး ေမာင္နဲ႔အတူ ဒီမွာ ထိုင္ခ်င္ေသးတယ္”

“ၾကည့္စမ္း နားေထာင္ေနတယ္ေပါ့ေလ”

“နားမေထာင္လည္း ၾကားေနရတာပဲဟာ”

ေမာင္က ကၽြန္မႏွာေခါင္းထိပ္ကို ဆြဲညွစ္ရင္း သူမ်ားအေမကိုမ်ား အေမတဲ့ဟု ညစ္က်ယ္က်ယ္ ဆိုခဲ့ေသးသည္။ အိမ္အျပန္ေနာက္က်မယ္ေျပာခဲ့ၿပီးသည့္တိုင္ ထိုညက ေမာင္ အိမ္ျပန္ေစာပါသည္။ ေမာင့္တူမေလးေတြက အျပင္မွာ ညစာသြားစားဖို႔ ေမာင့္ကို ေစာင့္ေနၾက သည္၊ ေစာေစာျပန္လာခဲ့ဟု ဖုန္းဆက္လာေသာေၾကာင့္ ထိုညေနက ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ညစာအတူသြားစားၾကမည့္ အစီအစဥ္ကိုဖ်က္ကာ ေမာင္ အိမ္ျပန္သြားခဲ့ရတာ ကၽြန္မ မွတ္မိပါသည္။ ကၽြန္မစိတ္က ေမာင့္ကို ျငင္းလိုက္ေစခ်င္ခဲ့သည္၊ ေမာင့္တူမေလးေတြႏွင့္ ေနာက္တစ္ရက္ရက္မွာ ထပ္စီစဥ္လို႔ ရႏိူင္သည္ေလ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ပါသည္။ ေမာင္ႀကိဳက္သလို လုပ္ပါေစေလ၊ ကၽြန္မကသာ ေမာင့္အနားမွာ ေနရခ်ိန္ေတြကို တခုတ္တရရွိေနခဲ့ေပမဲ့ ေမာင္ကေတာ့ ေမာင့္ အလုပ္၊  ေမာင့္မိသားစုေတြကသာ ေမာင့္အတြက္ ေရွ႕တန္းတင္စရာ။ ေမာင္ႏွင့္ပတ္သက္လွ်င္ ကၽြန္မက ဦးစားေပးေနရာမွာ ဘယ္ေတာ့မွမရွိခဲ့တာ အဲသည္တုန္းကတည္းက သိခဲ့ဖို႔ေကာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ ခြဲၾကခါနီးတိုင္း ဆံႏြယ္စေတြႏွင့္ကၽြန္မနဖူးကို ေရာေႏွာကာ ဖိကပ္နမ္းေမႊးတတ္ေသာ ေမာင့္ႏႈတ္ခမ္းက အနမ္းတစ္ရွိဳက္ႏွင့္ပဲ အရာရာကို ကၽြန္မ ႏွစ္သိမ့္လုိက္ႏိူင္ခဲ့ပါသည္။

@@@@@@@@@

တကယ္ေတာ့ ေမာင့္ဘဝထဲကို ေခၚယူသိမ္းရစ္ရန္ ေမာင္ကိုယ္တိုင္ လိုလိုလားလားလက္တြန္႔ခဲ့ရသူဟာ ကၽြန္မပါ ေမာင္…. 

သတိရလိုက္တာ ေမာင္ရယ္လို႔ ကၽြန္မႏႈတ္ဖ်ားက ေဆြးေျမ့ေရရြတ္ေနခ်ိန္မွာ ေမာင္က တီဗီေရွ႕မွာ ေဘာလံုးပြဲတစ္ပြဲကို စိတ္ပါလက္ပါ ၾကည့္ရွဴ႕ေနခ်ိန္ ျဖစ္ႏိူင္ေကာင္းသည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေရမိုးခ်ိဳးသန္႔စင္ၿပီး အိမ္ေနစြပ္က်ယ္ခ်ိဳင္းျပတ္ကေလး ဝတ္လို႔ ေမာင္ႏွစ္သက္ရာ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ပုဒ္ ေအးေအးလူလူဖတ္ေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္မည္။ ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ ဆီခ်က္တစ္ပြဲကို ကေလးတစ္ေယာက္လို အားပါးတရထိုင္စားေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ႏိူင္ပါသည္။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မအၾကား အခ်စ္ေတြက ညီမွ်ျခင္းခ်ဖို႔ မဆိုထားနဲ႔၊ ေဘးခ်င္းယွဥ္ခ်လို႔မွ မမွ်ခဲ့တာပါ။

“ၾကည္ နင့္ေမာင္က သိပ္တင္စီးတာပဲ၊ နင္ကခ်ည္း ဖုန္းဆက္ဆက္ေနရတာ၊ သူ စဆက္တယ္ကို မရွိဘူး”

“မမနီရယ္  သူက အလုပ္ေတြမ်ားတာကိုး”

“နင္ကေရာ အားေနလို႔လား ၾကည္ ဟင္”                                                       

ကၽြန္မ မေျဖတတ္၊ မေျဖႏိူင္ေတာ့ပါ။ အစ္မႀကီးတစ္ေယာက္လိုလည္း ျဖစ္၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ လည္းျဖစ္ေသာ မမနီကို မခ်ိတရိေလးသာျပံဳးျပမိသည္။ မမနီက ကၽြန္မကို ခ်စ္ခင္သူပီပီ ကၽြန္မဘက္မွ နာေလ၏။ မမနီ သိသည္၊ မမနီတစ္ေယာက္ထဲ မဟုတ္ပါ၊ ကၽြန္မတို႔ တစ္ရံုးလံုးလည္း သိၾကပါသည္။ ကၽြန္မ ေမာင့္ကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည္ဆိုတာ။ ခဏေနရင္ ကၽြန္မ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ကာ ေမာင့္ကို အိပ္ရာမွ ႏိႈးရဦးမည္။

“ေမာင္ ႏိူးၿပီလား၊  ညက အိပ္ေပ်ာ္ရဲ႕လား ဟင္”

“အင္း ထေတာ့ေနာ္၊ ၾကည္ အလုပ္ လုပ္လိုက္ဦးမယ္၊ ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္တစ္ေခါက္ ျပန္ဆက္မယ္ ေနာ္ ေမာင၊္ မနက္စာ စားဦးေနာ္၊  ဂရုစိုက္ ဒါပဲေနာ္”

ေမာင့္အသံၾကားရစဥ္ ၾကည္ႏူးစိတ္ႏွင့္ေမြ႔လွ်က္ တစ္ဘက္စားပြဲမွ မမနီမ်က္ေစာင္းကိုမူ မေတြ႔ဟန္ေဆာင္ရသည္။ ေမာင္က ကၽြန္မ ဖုန္းဆက္ႏိႈးမွ အိပ္ရာကထခ်င္သည္ဆိုတာမို႔ပါ၊ ၿပီးေတာ့ ေမာင္က ကေလးလိုပင္၊ ႏိူးေနပါလွ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မဆီက ဖုန္းသံမၾကားမခ်င္း အိပ္ရာထဲက မထလိုသူျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္မမွာ မနက္တိုင္း ေမာင့္ဆီ ဖုန္းမဆက္ဘဲမေနႏိူင္။ ေမာင္ႏွင့္ မနက္ခင္းဖုန္းေျပာၿပီးမွ တစ္ေန႔တာအတြက္ ကၽြန္မ လုပ္စရာရွိတာေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ ခြန္အားျပည့္သြားသည္ ထင္မိ၏။ ေမာင္လည္း ထိုနည္းတူျဖစ္မည္။ ေမာင္က ကိုယ္ပိုင္အလုပ္မို႔ အလုပ္စခ်ိန္ေနာက္က်ကာ ျပန္ခ်ိန္လည္းေနာက္က်တတ္ျမဲမို႔ ရံုးအဆင္းညေနေတြမွာ ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ၾကဖို႔ ခ်ိန္းတိုင္း အျမဲေစာင့္ရတတ္သူက ကၽြန္မရယ္သာ။ ေမာင္က လာေတာ့လည္း ေနာက္က်၊ ညစာအတူ စားၾကၿပီးတာႏွင့္လည္း အိမ္ျပန္ခ်င္သူ၊ ထိုအခါ ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ရဖို႔ ေစာင့္ခ်ိန္ၾကာလွ်က္ ေတြ႔ၾက ရျပန္ေတာ့လည္း ခဏကေလးမို႔ မခ်င့္မရဲျဖစ္က်န္ခဲ့ရသူမွာ ကၽြန္မပဲ ျဖစ္ေလသည္။

“ၾကည္ နင္ဟာေလ ဝဋ္ အေတာ္ႀကီးတဲ့သူပဲ၊ ေနျမဲေမာင္ဆိုတဲ့ေကာင္ ကိုေတာ့ေလ ေအးေအး သက္သာေနတတ္လြန္းလို႔ ေနျမဲေမာင္ကေန သက္သာေမာင္လို႔ေတာင္ ငါက နာမည္ေျပာင္း ကင္ပြန္းတပ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္ သိလား”

မမနီအေျပာမွာ ကၽြန္မ မရယ္ဘဲ မေနႏိူင္။ သူမို႔ ေျပာပဲ ေျပာတတ္သည္။ ေမာင့္ကိုသာ ျပန္ေျပာျပရင္ ဒီအပ်ိဳႀကီး ေယာက်ာ္းမရေသးလို႔ ဒီလိုေျပာတာဟု ဆိုဦးမည္ပင္။

@@@@@@@@@

ေမာင္ အလုပ္ကိစၥႏွင့္ နယ္ကျပန္ေရာက္ၿပီးၿပီးခ်င္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးမွာေတြ႔ၾကဖို႔ ခ်ိန္းဆိုေတာ့ ေမာင္အဲသည္လို စတင္မခ်ိန္းဆိုတတ္တာမို႔ ကၽြန္မမွာ တအံ့တၾသ။ ေမာင္က ဂါဝန္အရွည္ေလးတစ္ထည္ ဝယ္ေပးကာ “ေနာက္ ၂လေလာက္က်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြ မဂၤလာေဆာင္ရွိတယ္၊ အဲဒီပြဲမွာ ဝတ္ခဲ့ဖို႔”ဟု ခပ္ျပတ္ျပတ္ပင္ အေရးဆိုသလို ေျပာေလသည္။

“ဟင္ ၾကည္ လိုက္ရမွာလားဟင္၊ ေမာင္နဲ႔အတူ ၾကည္လိုက္ရမွာေပါ့ ဟုတ္လား”

“ဘာလဲ ေပ်ာ္သြားလား”

ၾကည့္ ေမာင္လုပ္ျပန္ၿပီ၊ “ဒါေပါ့ ၾကည့္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ လိုက္ေစခ်င္လို႔ေပါ့” လို႔ ေျပာလိုက္ဖို႔ ေကာင္းသည္ပဲ။ ကၽြန္မ ရွက္ရြံ႕စြာ၊ သို႔ေသာ္ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္ကို မဖံုးဖိႏိူင္စြာ ဂါဝန္ေလးကိုၾကည့္မိေတာ့ ဆိုက္ဒ္က စေမာျဖစ္ေနတာမို႔ ေမာင္ အဝယ္မွားၿပီထင္ကာ မီဒီယမ္ႏွင့္ျပန္ လဲေပးဖို႔ ဆိုမိသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ စေမာဆိုက္ဒ္ တမင္ေရြးဝယ္တာ၊ ၂လလိုေသးတာပဲ၊ ဒီအက်ၤ ီနဲ႔ ေတာ္ေအာင္ ဝိတ္ေလးနည္းနည္းခ်လိုက္”

“ဟင္ ဒီအက်ၤ ီေလးနဲ႔ေတာ္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ၾကည္က”

ေမာင္က ေခါင္းညိတ္ျပေလသည္။ ေမာင္ရယ္ ကၽြန္မမွာေတာ့ ေမာင့္ကို အရွိအတိုင္းခ်စ္ခဲ့ရသူပါ။ ကၽြန္မရင္ထဲ လိႈက္တက္လာကာ ဝမ္းနည္းသလိုလိုႀကီးျဖစ္ရာက မ်က္ရည္ဝဲလာေတာ့ ေမာင္က ကၽြန္မလက္ဖဝါးကိုတင္းတင္းဆုတ္ကိုင္ကာ မီးပြိဳင့္တစ္ဘက္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ျဖတ္ကူးတာမို႔ ငိုခ်င္ေနရာက ငိုဖို႔ကိုပင္ သတိမရႏိူင္ေတာ့ဘဲ ေမာင့္ေျခလွမ္းေတြေနာက္ အမီလိုက္ရျပန္သည္။

“ေရာ့ ဒီမွာ သင္တန္းေၾကးေပးၿပီးသား ေဗာက္ခ်ာ၊ တစ္ပတ္ကို ၂ရက္တက္ရမယ္။ မွန္မွန္သာ တက္၊ ၾကည္ ေသခ်ာေပါက္ ဝိတ္က်လာမွာ၊ အစားအေသာက္လည္း ဂရုစိုက္၊ အဆီေတြ ေလွ်ာ့စား၊ အဲဒီ့ပြဲက်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္မိတ္ေဆြေတြ၊ ငယ္သူငယ္ခ်င္းေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ရမွာ၊ ၾကည့္ကို ပိုလွေနေစခ်င္လို႔”

ေမာင့္လက္ထဲက Gymအတြက္ သင္တန္းေၾကးေျပစာကို ၾကည့္လိုက္မိရင္း ေမာင့္အေျပာမွာ ၾကည္ ညြတ္ႏူးရပါသည္။  သည္လိုေတာ့လည္း ေမာင္က ၾကည့္ကို သူ႔အေပါင္းအသင္းေတြအလယ္မွာ ပြဲထုတ္ခ်င္စိတ္ရွိသားပဲဟု ဝမ္းသာရသည္။ အင္း ဟု ကၽြန္မေခါင္းအညိတ္မွာ ေမာင္က ကၽြန္မေခါင္းကို သူ႔လက္ဖဝါးထဲထည့္ကာ ဆံႏြယ္မ်ားကို ေမႊးၾကဴလိုက္တာမို႔ အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ေနျမဲေမာင္ ဆိုေသာ ေမာင့္ထံမွာ ကၽြန္မႏွလံုးသားတို႔ အရည္ေပ်ာ္က်ရျပန္သည္။

ေသခ်ာပါသည္။ ေမာင္ဟာ ကၽြန္မကို ေၾကညက္ေနေအာင္ ဖတ္ႏိူင္စြမ္းသူျဖစ္လွ်က္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေမာင္ဟာ ဟိုးအေဝးႀကီးက မႈန္ပ်ပ်ျမင္ေနရေသာ၊ ေအးစက္ညိဳ႕မိႈင္းေသာ၊ ကၽြန္မကို အေပၚစီးကေန မိုးၾကည့္ေနေသာ မာေရေက်ာေရေတာင္စဥ္တန္းႀကီးတစ္ခုသာ ျဖစ္ေလသည္။

@@@@@@@@@

ကၽြန္မ gym တက္ေနတာ ေမာင့္ေၾကာင့္ဟု မမနီကို မေျပာရဲပါ။ “ၾကည္ ပိုလွခ်င္လို႔ေပါ့ မမနီရယ္”ဟု ေျပာေတာ့ မမနီက တအံ့တၾသ၊ မ်က္ႏွာမွာ မိတ္ကပ္ေဝးလို႔ ႏႈတ္ခမ္းနီပင္ ဘယ္တုန္းကမွ မဆိုးဖူးသူမို႔ ကၽြန္မ အလွအပ မႀကိဳက္တာ မမနီအပါအဝင္ တစ္ရံုးလံုးအသိေပ။ ခုေတာ့ တစ္ပတ္မွာႏွစ္ရက္ ရံုးၿပီးတာႏွင့္ gymကို တန္းေျပးရသည္မွာ အခ်ိန္ပိုပင္ မဆင္းႏိူင္။ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ ေမာင္ဝယ္ေပးထားေသာ ဂါဝန္ေလးကို ဝတ္ၾကည့္ရတာ ကလည္း ေန႔စဥ္လိုလိုပါ။ ႏွစ္လေက်ာ္လာေတာ့ ဂါဝန္ကေလးက ကၽြန္မကိုယ္ႏွင့္ ကြက္တိတိုင္းခ်ဳပ္သလို ခ်ပ္ရပ္လွပေနတာမို႔ ေပ်ာ္လိုက္သည္မွာ မ်က္ႏွာေပၚက အျပံဳးတို႔ပင္ ရပ္မရခ်င္။

ေမာင္ ေတြ႔မွပဲ အံ့ၾသပါေစေတာ့ဟု ပိုင္းျဖတ္ကာ ခုရက္ပိုင္းအတြင္းမွာ ေမာင္ႏွင့္ မေတြ႔ျဖစ္ေအာင္ တမင္ ေနေနမိသည္။

“ၾကည္ ငါတို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးသြားမလို႔၊ ေန႔လည္စာ နင္ ဘာမွာဦးမလဲ”

“မမွာေတာ့ပါဘူး မမနီရယ္၊ အိမ္ကေန အသီးအရြက္ဆဲလတ္လုပ္လာတယ္၊ အဲဒါေလးပဲ စားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ အုန္းႏိူ႔ေက်ာက္ေက်ာေလးေတာ့ ေသာက္ခ်င္သား၊ အဲဒါေလးေတာ့ ဝယ္ခဲ့ပါ မမနီရယ္ ေနာ္၊ အခ်ိဳေလး မစားရတာ ၾကာပါေပါ့”

ကၽြန္မတို႔ရံုးက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဈးႏွင့္နီးတာမို႔ လခထုတ္ၿပီးစ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ဆို ရံုးသူေတြ ေန႔လည္စာ စားၾက၊ ေဈးပတ္ေလ့ရွိၾကသည္မွာ ထံုးစံတစ္ခုလို ျဖစ္ေနေလသည္။

“ကိုယ့္ဝဋ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲေပါ့ ၾကည္ရာ၊ နင္က လွခ်င္လို႔ အစားေရွာင္ေနတာကိုး ဟင္း၊ ခုတစ္ေလာမွ ဘာျဖစ္ေနတယ္ကို မသိဘူး”

မမနီက ရံုးမွ ညီမေလးတစ္အုပ္ႏွင့္ ေန႔လည္စာစားရန္ ေအာက္ထပ္ကို မဆင္းခင္မွာ ၾကည့္ကို ခပ္ရြတ္ရြတ္ေျပာသြားျခင္းရယ္ပါ။ ၾကည့္မွာ ပုခံုးေလး တြန္႔၍သာ ျပံဳးက်န္ရစ္ရသည္။

ၾကည္တစ္ေယာက္ထဲ အလုပ္ထဲနစ္ေနခိုက္ ျဗဳန္းဆို ရံုးမွန္တံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ဝင္လာသံက ၾကမ္းလွတာ မို႔ ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မမနီ…။

“ဟယ္ မမနီ ျမန္လွခ်ည္လား။ ေဈးပတ္ဦးမွာဆို”

“ၾကည္ ဘာမွ ေျပာမေနနဲ႔၊ လာ ငါနဲ႔ ခဏလိုက္ခဲ့။ ေအာက္ထပ္မွာ တက္ကစီ ေစာင့္ေနတယ္”

ကၽြန္မ ဘာမွ မေမးလိုက္ႏိူင္ခင္ မမနီလက္ဆြဲေခၚရာ ဝရုန္းသုန္းကား လိုက္ပါသြားခဲ့ရေတာ့သည္။ တက္ကစီေပၚေရာက္ေတာ့လည္း မမနီက ဘာမွ မေျပာ၊ မ်က္ႏွာႀကီးတင္းကာသာ ေနတာမို႔ ကၽြန္မလည္း တိတ္တိတ္သာ လိုက္ခဲ့မိရသည္။

“ဟိုမွာ ေတြ႔လား ၾကည္၊ နင့္ရဲ႕ ေနျမဲေမာင္”

“ဟင္”

ေမာင္ ခုတစ္ေလာ မအားဘူး ဆို၊ ေမာင္ အလုပ္ေတြ မ်ားေနလို႔ ဆို၊ ႏိူင္ငံျခားက ေမာင့္အစ္မ ေရာက္ေနေသးတာ ဆို၊ ကၽြန္မက ေမာင္ ဘာေျပာေျပာ ေမာင့္အေပၚ ယံုၾကည္ခဲ့မိသူ။ ေအးတိေအးစက္ႏိူင္လွေသာ၊ အေက်ာႀကီးလွေသာ ေမာင့္အခ်စ္ကို ဒါသည္ပင္ ေမာင္ ခ်စ္တတ္သလို ခ်စ္ရွာတာပဲဟု နားလည္ေပးႏိူင္ခဲ့သူ။

ခုေတာ့ ေမာင္က….

ကၽြန္မ နားလည္ပါၿပီ။ ေမာင္ ကၽြန္မအေပၚ ႏိူင္စားေအးစက္ေနျခင္းသည္ အျခား တစ္ဘက္မွာ ေမာင့္အခ်စ္တို႔ ပူေႏြးလႈပ္ရွားစြာ ပံုအပ္ထားျခင္းေၾကာင့္သာ ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဝမ္းနည္းစိတ္ႏွင့္ မမနီကိုဖက္ကာ ငိုမိသည္။ မမနီကေတာ့ စိတ္ဆိုးကာ ျပစ္တင္စကားေတြသာ ေမာင့္အေပၚ ဆိုေလသည္။

“ၾကည္ နင့္ေလာက္ အတဲ့ မိန္းမ မရွိဘူး။ နင္ဟာေလ ေနျမဲေမာင္ ေျပာသမွ် ယံု၊ ေနျမဲေမာင္ ခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္၊ တကယ္ပဲ ငါ စိတ္တိုတယ္ သိလား နင့္အစား၊ ျဖတ္ပစ္လိုက္စမ္း ပါဟာ… ေယာက်ာ္းမရွားပါဘူး”

“မမနီရယ္ ၾကည္ သိပါတယ္။ ေယာက်ာ္းမရွားပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ၾကည္ခ်စ္တာ ေမာင့္ကို။ ၾကည္ ေမာင္နဲ႔မွ မေဝးႏိူင္တာ” ကၽြန္မ စိတ္ထဲက ေျပာေနသည္ကို မမနီမ်ားသိရင္ ကၽြန္မကို ဘယ္လိုဆူဦးမည္လဲ မသိပါ။ ကၽြန္မ ငိုမိသည္။ မမနီပုခံုးေပၚမွာ ကေလးတစ္ေယာက္လို ရွိဳက္ကာ ရွိဳက္ကာ ငိုမိပါသည္။

@@@@@@@@@

ေမာင္ ျငင္းပါေစ ဆုေတာင္းေနမိလွ်က္ ဟုတ္တယ္ဟု ေမာင္ ဝန္ခံလိုက္ေသာအခါ ကၽြန္မႏွလံုးသား တို႔ ျဗဳန္းကနဲ က်ကြဲေၾကမြေလေတာ့သည္။ ႏိူင္ငံျခားကျပန္လာေသာေမာင့္အစ္မႏွင့္အတူ လိုက္ပါ လာေသာ ေမာင့္ငယ္ခ်စ္၊ ေမာင့္အိမ္ေထာင္ဘက္အျဖစ္  ေမာင္တို႔ တစ္အိမ္သားလံုး သေဘာက်ေသာ ေမာင့္ဇနီးေလာင္းဟု ဆိုသည္။ ေနာက္လမွာတက္ရမည့္ ေမာင့္မိတ္ေဆြမဂၤလာပြဲမွာ သူမႏွင့္အတူ တက္ေရာက္ရမည္ဟု ေမာင့္ေမေမက တစ္ခ်က္လႊတ္အမိန္႔ခ်မွတ္သည္ တဲ့။

ေမာင္ဝယ္ေပးထားေသာ ဂါဝန္ကေလး….။ ပင္ပန္းႀကီးစြာ အစာအိမ္နာျပန္ထသည္အထိ အစားငတ္ခံကာ ခ်ခဲ့ရေသာ၊ တစ္ေနကုန္ ရံုးအလုပ္ၿပီးလို႔မွ မနားႏိူင္ဘဲ gymသြားကာ ကစားခဲ့ရေသာ ကၽြန္မ၊  ခုေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္လံုးႏွင့္ ကြက္တိက်စြာ လွေနေသာ ဂါဝန္ကေလး။ ကၽြန္မ ဘယ္ေနရာမွာ သြားဝတ္ရေတာ့မလဲ ေမာင္ဟု ကၽြန္မ မေမးရဲ၊ ေမာင့္ကို ကၽြန္မ စိတ္မညစ္ေစခ်င္ပါ။ ေမာင္က မလိုက္ခဲ့နဲ႔ဆိုပါက ကၽြန္မ နာက်င္ေၾကကြဲစြာ ႏႈတ္ဆိတ္ေနခဲ့ရံုသာ

ထိုေန႔က အိမ္အျပန္မွာ ဂါဝန္ကေလးကိုဝတ္ၾကည့္လွ်က္ မွန္ထဲမွာ ကၽြန္မ ျပံဳးၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ၿပီးေတာ့ လူးလိမ့္ေနေအာင္ ငိုခဲ့ရပါသည္။ ထိုဂါဝန္ကေလးဝတ္လွ်က္ႏွင့္ ကၽြန္မအိပ္ခဲ့ပါသည္။ ဖူးေယာင္ကာ မို႔အစ္ေနေသာမ်က္လံုးမ်ားႏွင့္ အံုခဲေနေသာေခါင္းေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္မ ရံုးမွခြင့္ယူကာ အိမ္မွာပင္ ေခြေနလိုက္ရပါသည္။ ေနမေကာင္းလို႔ဟု အေၾကာင္းျပေသာ္လည္း မမနီက ရိပ္မိစြာပင္ အခ်စ္ဖ်ား၊ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကဖ်ားဟု ဆိုသည္။ “ဟင့္အင္း မမနီရယ္ ၾကည္ အသည္းကြဲတာပါကြယ္၊ မမနီ မသိပါဘူး” ကၽြန္မ တိုးတိတ္စြာ ေျဖာင့္ခ်က္ေပးေနမိသည္။

ေမာင္ႏွင့္ေတြ႔ခဲ့ရတာ ထိုေန႔က ေနာက္ဆံုးျဖစ္လိမ့္မည္ကို ကၽြန္မ မရိပ္မိခဲ့။ ထပ္ေတြ႔ၾကရလိမ့္ဦးမည္ဟု ကၽြန္မစိတ္က ထင္သည္။ ေမာင္ ဆက္သြယ္လာလိမ့္ဦးမည္။ တစ္ခုခုေတာ့ ေျဖရွင္းလိမ့္မည္။ ကၽြန္မအေပၚ ခ်စ္လွ်က္ႏွင့္ အိမ္က သေဘာတူသူကို လက္ခံရေတာ့မည္၊ စသည္ျဖင့္ ေမာင္ ေျပာလာလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္မဟာ အလြန္စိတ္ကူးယဥ္သူ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ေနာက္က်မွ သိခဲ့ရသည္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင့္ဘက္က ဘာတစ္ခုမွ ေျဖရွင္းခ်က္ ေပးမလာခဲ့ပါ။

သြယ္လဲ့ၾကည္ဟု နာမည္တပ္ထားေသာ ဖိတ္စာကေလး ကၽြန္မစားပြဲေပၚေရာက္လာေသာေန႔က စာရြက္ျဖဴတစ္ရြက္ေပၚမွာ ခၽြန္ျမေနေသာ ကြန္ပါခၽြန္ႏွင့္ အေပါက္ခ်င္းထပ္ေအာင္ အံတင္းတင္းႀကိတ္ ထိုးဆြေဖာက္ထြင္းေနခဲ့မိသူ ကၽြန္မရယ္၊ အဲသည္ ထုတ္ခ်င္းေပါက္မ်ားစြာႏွင့္ စာရြက္ျဖဴလြကေလးဟာ ကၽြန္မႏွလံုးသားႏွင့္ ထပ္တူပါသည္ ေမာင္….။ 

ေမာင္နည္းနည္းကေလးမွပင္ မေတြးမိဘူးလား ေမာင္ရယ္။ ေမာင့္ကို အိပ္ရာကမွ ဖုန္းဆက္မႏိႈးရလွ်င္ တစ္ေန႔တာအလုပ္တို႔ မေျဖာင့္စင္းႏိူင္ေသာ မိန္းမဟာ ေရွ႕ဆက္ဘယ္ေတာ့မွ မရႏိူင္ေတာ့မဲ အခြင့္တစ္ခုအတြက္ တစ္သက္တာလံုး ဘယ္ေလာက္ ခံစားနာက်င္ေနရမယ္ဆိုတာ….။ 

သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္မတို႔ ရိုးရိုးကေလးပင္ ေဝးသြားခဲ့ၾကေလသည္။

@@@@@@@@@

ေရထဲကိုထိုးထြက္ေနေသာ အုတ္ေလွ်ာက္လမ္းကေလးရွိေသာ ကုတို႔ဆိပ္ေလးတစ္ခု။ ထိုေနရာကေလးကို ကၽြန္မ လြမ္းပါသည္။ ထိုေနရာကေလးမွာ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ အတူထိုင္ခဲ့ၾကဖူးသည္။ ေမာင့္ကို လြမ္းတိုင္း ထိုေနရာကေလးမွာ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ဂစ္တာသြားတီး၍ေနတတ္သည္။

သည္ေန႔လည္း အခါမ်ားစြာကလိုပင္ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲ ဂစ္တာတီးေနခဲ့ပါသည္။

“ဒီအခ်ိန္ကိုေရာက္ရင္ တို႔ႏွစ္ေယာက္အျမဲ ေတြ႔ေနက်၊ ဒီေနရာေလးမွာ တို႔ႏွစ္ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ေနက် အရာရာတိုင္းဟာ မင္းအေၾကာင္းနဲ႔ ႏြယ္ဆက္လာ”

သီခ်င္းဆက္မဆိုႏိူင္ေလာက္ေအာင္ ရင္ထဲဆို႔နင့္လာၿပီး ဂစ္တာတီးေသာလက္မ်ားကသာ ဆက္လက္တီးခတ္ေနကာ ႏႈတ္ဆြံ႔လွ်က္ မ်က္ရည္မ်ား က်လာေတာ့သည္။ မရေတာ့ပါ။ ဂစ္တာေလးကို ရင္ဘတ္ထဲသြင္း ေပြ႔ပိုက္ကာ ေမာင့္ကိုလြမ္းစိတ္ႏွင့္ ကၽြန္မ ငိုရွိဳက္လိုက္မိေတာ့သည္။ ေမာင္က ကၽြန္မဂစ္တာတီးတာ နားေထာင္ေနက်။ ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္မ တစ္လွည့္စီ ဂစ္တာတီးေနက်။ ခု ကၽြန္မအနားမွာ ဂစ္တာေလးကလြဲလို႔ ဘယ္သူမွ ရွိမေနပါ။

“သမီးေလး xx ေရစပ္နား မသြားနဲ႔ေနာ္၊ ခဏေလး ေမေမ့ကို ေစာင့္ဦး”

ဘုရားေရ…။ ကေလးမကေလးနာမည္က xxတဲ့လား။ ကၽြန္မ အံ့ၾသစိတ္ႏွင့္ မ်က္ရည္ၾကားမွ ေငးရီစြာ ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္မိေတာ့ ေတာက္ေတာက္ေျပးလမ္းေလွ်ာက္ႏိူင္ေသာ၊ ၃ႏွစ္အရြယ္ေလာက္ရွိေသာ သမီးငယ္ေလး။ သူ႔အေနာက္မွ အေမျဖစ္သူက မေျပးရံုတစ္မယ္လိုက္လာေနလွ်က္၊ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေနာက္မွာ ကားေသာ့ကို လက္ထဲ ေျမွာက္ကစား လွ်က္ရွိေသာ အမ်ိဳးသားတစ္ဦး….ဘဝႏွင့္ရင္း၍ကၽြမ္းဝင္လြန္းခဲ့ဖူးေသာ မ်က္ႏွာတစ္ခု...။

ေမာင္က ကၽြန္မကိုျမင္ေတာ့ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားကာ သူ႔ဇနီးသည္ သမီးငယ္ကိုေခၚလိုက္ေသာ နာမည္အတြက္ လူမိသြားသလို ရွက္ရြံ႕ဟန္ႏွင့္ ကၽြန္မကို ေငးကနဲၾကည့္ေနရာက ဘာမွမျဖစ္သလို သားအမိႏွစ္ေယာက္ေနာက္မွ ဆက္ေလွ်ာက္သြားေလသည္။

ေမာင္…..
ေမာင့္သမီးကေလးကို ဘာလို႔ ဒီနာမည္ေပးထားသလဲ။ ထိုနာမည္ကေလးသည္ ေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္မႏွစ္ေယာက္သာ သိေသာ၊ ေမာင္ႏွင့္ကၽြန္မ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းမွ တစ္ခုတည္းသာရွိေသာ နာမည္ကေလးျဖစ္ကာ ေမာင္က ကၽြန္မကို ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိူးစိတ္ႏွင့္၊  ကၽြန္မက ေမာင့္ကို ခ်စ္မက္ျမတ္ႏိူးစိတ္ႏွင့္ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ မွည့္ေခၚခဲ့ဖူးေသာ၊ စာလံုးကေလး ႏွစ္လံုးတည္းသာပါေသာ ခ်စ္စဖြယ္နာမည္ဆန္းကေလးတစ္ခုသာ ျဖစ္ပါသည္။

ေမာင္…ရယ္…..

ေမာင္ ကၽြန္မကို တိတ္တိတ္ကေလးမ်ား လြမ္းတေနသလား ဟင္။ ေမာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ေျဖလိမ့္မည္မဟုတ္ေသာ ေမးခြန္းမွန္း ကၽြန္မ သိပါသည္။ နာက်င္မႈမ်ားႏွင့္အတူ ရင္ထဲေသခ်ာလြန္းလွသည္။ သည္ေန႔မွ ပို၍ေသခ်ာသြားရပါသည္။

ေမာင့္အခ်စ္ဆိုတာကို ကၽြန္မ ဘယ္ေတာ့မွ၊ ဘယ္ေသာအခါမွ နားလည္ႏိူင္လိမ့္မည္ မဟုတ္ပါ။

Saturday, April 20, 2013

ခ်စ္သူ႔ၿမိဳ႕ကေလးႏွင့္အေဝးက သူမ



(၁)
မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ေက်းငွက္သံကေလးမ်ားႏွင့္ တီတာခ်ိဳလြင္ေသာ၊  သစ္ပင္ပန္းပင္မ်ားႏွင့္ စိမ္းစိုေသာ အိမ္ေခါင္မိုးအုပ္ၾကြပ္နီနီကေလးမ်ားရွိေသာ၊ မနက္ခင္းမ်ားမွာ ေတြ႔ဆံုၾကတိုင္း သိသည္ျဖစ္ေစ မသိဘဲျဖစ္ေစ “မဂၤလာနံနက္ခင္းပါ” ဟု ႏႈတ္ဆက္တတ္သည့္ လူယဥ္ေက်းမ်ားရွိေသာ၊ အုတ္နီေရာင္ မီးရထားဘူတာကေလးမ်ားရွိေသာ ၿမိဳ႕ကေလးတစ္ၿမိဳ႕၌ ခ်စ္သူ ေနထိုင္ပါသည္။

ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးမွာ ျခံဝန္းက်ယ္ကေလးတစ္ခုထဲ (တကယ္ေတာ့ ျခံခတ္ထားျခင္းမဟုတ္ဘဲ ပုဏၰရိတ္လို အရြက္စိမ္းစိမ္းပင္ကေလးမ်ား ခပ္က်ဲက်ဲ စီတန္းစိုက္ပ်ိဳးထားျခင္းသာ)တြင္ ရွိပါသည္။  ျခံဝန္းက်ယ္ထဲက အိမ္ေသးေသးကေလးထဲမွာ ဧည့္ခန္း၊ စာၾကည့္ခန္းႏွင့္တြဲရက္ ေရခ်ိဳးခန္းပါအိပ္ခန္းတစ္ခန္းႏွင့္ မီးဖိုေခ်ာင္တို႔ပါဝင္လွ်က္ သူ႔အခ်ိန္အေတာ္မ်ားမ်ားကို စာၾကည့္ခန္းထဲတြင္သာ ကုန္လြန္ေစမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ ေသခ်ာလွသည္။

အိပ္ခန္းတစ္ခန္းထဲကိုသာ အျပာမိႈင္းမိႈင္းသုတ္၍ က်န္တစ္အိမ္လံုးကို အျဖဴေရာင္ေဆးသုတ္ထားေသာ ခ်စ္သူ႔အိမ္သည္ လြန္စြာလင္းခ်င္းရွင္းသန္႔လွ်က္ရွိသည္။ အသန္႔အျပန္႔ႀကိဳက္ေသာ ခ်စ္သူသည္ စားေသာက္ၿပီးေသာအခါ ေၾကြပန္းကန္ျပားမ်ားကို ေရေဆးၿပီးတိုင္း ေျပာင္လက္ေအာင္သုတ္ကာ မီးဖိုေခ်ာင္ဘီရိုထဲ စီရီျပန္ထည့္ထားလိမ့္မည္ကို သူမ သိသည္။ ထို ေၾကြပန္းကန္စံုမ်ားကို သူမကိုယ္တိုင္ လိုက္လံေရြးခ်ယ္ဝယ္ယူေပးထားခဲ့သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ခ်စ္သူ ေမ့ခ်င္ ေမ့ထားႏိူင္သည္။ ကိစၥ မရွိပါ။ ခ်စ္သူ၏ မသိက်ိဳးကၽြန္မႈေတြထဲ သူမ ေနတတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။

ခ်စ္သူသည္ မနက္အိပ္ရာက ႏိူးလွ်င္ႏိူးခ်င္း ခ်က္ခ်င္းမထေသးဘဲ ႏိႈးစက္ျမည္သံကိုေစာင့္ကာ နားစြင့္လွ်က္ ခဏေမွးေနလိမ့္မည္။ ႏွႈိးစက္ျမည္လာမွ ႏိႈးစက္နာရီကိုပိတ္၍ ေစာင္ကို ကိုယ္မွခြာလွ်က္ အိမ္ရွိျပတင္းေပါက္အကုန္ လိုက္လံဖြင့္လိမ့္မည္။ မ်က္ႏွာမသစ္ သြားမတိုက္ေသးဘဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ေဖ်ာ္ေသာက္ခ်င္ ေသာက္မည္။ ဒတ္ခ်္ျဖစ္ Maccona ေကာ္ဖီတံဆိပ္ျဖစ္မည္ကို သူမ ေသခ်ာသည္။ ထို႔ေနာက္ ျခံေရွ႕စည္းရိုးနားသို႔သြားကာ လမ္းမေပၚ ကဲၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ေနလိမ့္မည္။ အိမ္ထဲျပန္မဝင္ခင္မွာ သစ္သားတိုင္ကေလးတြင္ ခ်ိတ္ထားေသာ စာတိုက္ပံုးကေလးထံ မ်က္လံုးတစ္ခ်က္ေဝ့ၾကည့္ကာ ဖြင့္ရေကာင္းႏိုး ေတြေဝေနဟန္ရွိလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ မဖြင့္တာလည္း မဟုတ္ပါ။ 

စာတိုက္ပံုးကေလးထဲမွ ေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာ၊ လစဥ္ အခြန္အခေပးေဆာင္ရန္ ဘီလ္မ်ား၊ ေရဘိုး မီတာခ ေပးေဆာင္ရန္ ရွိသည္မ်ား၊ အိမ္ ေျမ ငွားေရာင္းဝယ္ ေၾကာ္ျငာမ်ားႏွင့္ အျခားေသာ အေရးမပါလွသည့္ စာရြက္မ်ား တစ္ထပ္ႀကီးကို တစ္ခုခ်င္း မျမင္ဖူးသလိုၾကည့္ကာ ေနာက္ဆံုးေတာ့ သူလိုခ်င္သည္မ်ားကိုသာ ေရြးထုတ္မည္။ ဘာမွ မက်န္ေတာ့ေသာ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲသို႔ တစ္စံုတစ္ခုမ်ား က်န္ရွိေနဦးမလားဆိုသည့္စိတ္ႏွင့္ (မ်က္ခံုးအတြန္႔ခ်ိဳးကာ) လက္တစ္ခုလံုးထိုးသြင္းလွ်က္ စမ္းေနလိမ့္ဦးမည္။

ၿပီးမွ အိမ္ထဲျပန္ဝင္လာကာ စာၾကည့္ခန္းထဲတန္းဝင္လွ်က္ မေန႔က ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို ဆက္လက္ဖတ္ေနမည္။  (၁၀)မ်က္ႏွာခန္႔ဖတ္ၿပီးလွ်င္ ေန႔စဥ္ထုတ္သတင္းစာကို လွန္ေလွာေနက်အတိုင္း ထံုးစံမပ်က္ ေက်ာ္ဖတ္လိမ့္မည္။

ဗိုက္ဆာလာလွ်င္ မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ကာ အသားတစ္မ်ိဳး သို႔မဟုတ္ ဝက္အူေခ်ာင္းႏွင့္ ေရခဲေသတၱာထဲရွိသမွ် အသီးအရြက္တို႔ကို ခရုဆီႏွင့္ ေတာင့္ေတာင့္ကေလး ခပ္စိမ္းစိမ္းေၾကာ္၊ ေကာ္ရည္ျဖန္းကာ ထမင္းပူပူေပၚပံုလွ်က္ ထမင္းေပါင္းစားလိမ့္မည္။ လိေမၼာ္ရည္တစ္ခြက္ႏွင့္ သူ႔ေန႔လည္စာကို အဆံုးသတ္ကာ စာၾကည့္ခန္းထဲျပန္ဝင္၍ ကြန္ျပဴတာဖြင့္ကာ စာ စတင္ေရးသားမည္ ျဖစ္သည္။ သူမအေၾကာင္း တစ္စြန္းတစ္စမွ် မပါရေလေအာင္ ေရးသားထားေသာခ်စ္သူ႔စာမ်ားကို သူမကေတာ့ နားလည္စာနာစြာ ေစာင့္ဖတ္ေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။

ႏွစ္နာရီခန္႔စာေရးၿပီးလွ်င္ ခါးဆန္႔ေျခဆန္႔ကာ အိမ္ႏွင့္ မေဝးလွေသာ၊ နီးလည္း မနီးလွေသာ အုတ္နီေရာင္ ဘူတာရံုကေလးသို႔ လမ္းေလွ်ာက္သြားခ်င္ သြားမည္။ အျပန္မွာ အိမ္ထဲမဝင္ခင္ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲသို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လက္ႏိႈက္ၾကည့္ခ်င္ ၾကည့္ဦးမည္။ စာပို႔သမား တစ္ေန႔ ႏွစ္ႀကိမ္လာေနက်မို႔ ခ်စ္သူသည္လည္း စာကို တစ္ေန႔ႏွစ္ႀကိမ္ ေမွ်ာ္ေနက်ျဖစ္ေလသည္။ မည္သည့္ပို႔သူထံမွ စာကို ေမွ်ာ္လင့္သည္ကိုမူ ခ်စ္သူသာလွ်င္ သိႏိူင္ေပမည္။ သူမဆီကစာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာဟု အနည္းငယ္ ေမွ်ာ္လင့္မိသည္ကိုေတာ့ အမွတ္မရွိသူပီသစြာ သူမ ဝန္ခံရဦးမည္။

ညေနခင္းမ်ားတြင္ေတာ့ ခ်စ္သူသည္ မာယိုးနစ္ႏွင့္ အသီးအရြက္အသုတ္တစ္ခြက္ သို႔မဟုတ္ ပဲၾကာဇံႏွင့္ ပုဇြန္စိမ္းသုတ္ျဖစ္ေစ၊ အီတလီေခါက္ဆြဲျဖစ္ေစ စားလိမ့္မည္။ ေနေအး၍ အေမွာင္ေရာက္ေသာ္ ျခံဝင္းထဲက ကုလားထိုင္ကေလးေပၚတြင္ထိုင္ကာ ေအးေအးလူလူ ၾကယ္ ၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ေနေပလိမ့္မည္။ ၾကယ္ကေလးမ်ားႏွင့္တူသည္ဟု ခ်စ္သူေျပာဖူးေသာ သူမမ်က္ဝန္းလက္လက္ကေလးမ်ားကို ခ်စ္သူ သတိမွ ရပါေလစ။ မရေတာ့ေရာ ဘာျဖစ္ေသးလဲ၊ အို သူမ  ခ်စ္သူဆီက ဘာကိုမွ ေမွ်ာ္လင့္မေနခ်င္ေတာ့တာပါ။ သူမ နာက်င္စြာ ေတြးမိျပန္သည္။

ခ်စ္သူ႔တစ္ေန႔တာသည္ သူမ ေမွ်ာ္မွန္းထားသလို ရိုးစင္းလွသည္။ ထိုရိုးစင္းမႈကို မက္ေမာစြာ၊ တမ္းတႏွစ္လိုစြာ ေစာင့္ၾကည့္ႏိူင္ဖို႔ သူမ ႏွစ္ႏွင့္ခ်ီ၍ အားထုတ္ခဲ့ရေၾကာင္းကိုမူ ခ်စ္သူ ဘယ္ေတာ့မွ သိလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။

(၂)

ဆရာမႀကီးသည္ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ ခပ္ပါးပါး၊ မ်က္လံုးစူးေတာက္ေတာက္၊ ႏွာတံမဆိုစေလာက္ ရွည္ကာ ဦးေခါင္းထိပ္မွာ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔ ဆံပင္ထံုးကေလး ရွိသည္။ အျဖဴႏွင့္ ေယာဂီေရာင္ကိုသာ ဝတ္ဆင္လွ်က္ ရာသက္ပန္ ရွစ္ပါးသီလယူထားေသာ အမ်ိဳးသမီးႀကီးျဖစ္ပါသည္။

“မင္း ဘယ္ေလာက္ေသခ်ာလို႔လဲ”

“ရွင္ ဟုတ္  ကၽြန္မ ေသခ်ာပါတယ္။ ကၽြန္မ စိတ္ခိုင္ပါတယ္”

“မင္းခ်စ္သူက မင္းကိုပဲ သတိရ တမ္းတေနမယ္။ မင္းကိုပဲ သစၥာရွိရွိခ်စ္ေနလိမ့္မယ္လို႔ မင္း ယံုသလား”

ဟင့္အင္း၊  သူမ မေျဖႏိူင္၊ မေျဖရဲခဲ့ပါ။ သူမကိုယ္တိုင္လည္း မေသခ်ာ။ သူမကေတာ့ ခ်စ္သူ ေက်ာခိုင္းသြားေသာေန႔မွစ၍ သည္ေန႔ထိ ဘယ္လိုမွ ေမ့မရခဲ့ႏိူင္တာပင္။ ေသလုေမ်ာပါး ေဝဒနာႏွင့္ စိတ္ေရာ ရုပ္ပါ က်ဆင္းထိခိုက္ခဲ့ရပါေလသည္။ လူမႈေရး စီးပြားေရးမဆိုထားႏွင့္ မိမိက်န္းမာေရးကိုပင္ မေစာင့္ေရွာက္ႏိူင္ေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္အထိ သူမ ေပ်ာ့ညံ့ရွံဳးနိမ့္ခဲ့ပါသည္။

ဆရာမႀကီး၏မ်က္ဝန္းအျပဳံးကို သူမ ရင္မဆိုင္ရဲပါ။ မင္းခ်စ္သူက မင္းကို ဘယ္ေလာက္ထိ သစၥာရွိရွိေနႏိူင္မွာလဲဆိုတာထက္ ေယာက်ာ္းေတြအေၾကာင္း မင္း ဘယ္ေလာက္ သိလို႔လဲ၊ မင္းကိုယ္မင္း စိတ္မာပါတယ္လို႔ ဘယ္ေလာက္စိတ္ခ်လက္ခ်ရွိေနလို႔လဲဆိုသည့္ေမးခြန္းမ်ားပါ ပါဝင္ေပါင္းစပ္ေနေသာ ထိုမ်က္ဝန္းမွ အေမးမ်ားေအာက္တြင္ သူမ ေသးငယ္စြာ တည္ရွိေနခဲ့ရသည္။

တစ္ျခားသင္တန္းသားမ်ား၏ အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ တက္တက္စင္ကြာျခားေသာ “အေဝးက ကၽြန္မခ်စ္သူကို စိတ္မ်က္လံုးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ ဆရာမႀကီး”ဆိုေသာ သူမစကားအဆံုးမွာ ဆရာမႀကီးက သည္လို တုန္႔ျပန္ခဲ့တာ ျဖစ္ေလသည္။ သူမကေတာ့ ဆရာမႀကီး သူမကို ရယ္ေမာကာ ေလွာင္လိုက္ေစခ်င္လွတာ။ သို႔ေသာ္ ပို၍ဆိုးဝါးေသာ မ်က္ဝန္းႏွင့္ၿပံဳးသည့္ဒဏ္ကို သူမ ခံရခက္စြာ ေခါင္းငံု႔ေနခဲ့ပါသည္။

သင္တန္း၏ပထမလတြင္ သူမ လူးလိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရသည္။ ပထမတစ္ပတ္ ေမတၱာပြားရစဥ္ သံုးရက္လံုးလံုး စိတ္မလြင့္ရမည့္အစား သံုးမိနစ္မွ်ပင္ မတည္ေသာ သူမစိတ္တို႔ေၾကာင့္ သင္တန္းသားမ်ား ေနာက္တစ္ဆင့္တက္သြားေသာ္လည္း သူမတစ္ေယာက္သာ ေနာက္က်က်န္ရစ္ ခဲ့ရသည္။

ထိုတစ္ဆင့္မွလြန္၍ ဗုဒၶႏုႆတိ သံုးရက္ပြားမ်ားစဥ္တြင္မူ သူမစိတ္တို႔ အနည္းငယ္ တည္ၿငိမ္လာခဲ့ၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-တစ္၊ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-ႏွစ္မွ စတင္ေရတြက္ကာ ဝင္ေလ-ထြက္ေလ-ရွစ္အထိေရာက္လွ်င္ တာလီတစ္ခုခ်ိဳးၿပီး တာလီေပါင္း ၅၀၀ရေအာင္ မွတ္ရေတာ့သည္။ ထိုအေခါက္ေရၾကားမွာ စိတ္ကေလးတစ္ခ်က္ လြတ္ထြက္သြားလွ်င္ အစမွ ျပန္စ၍ ေရတြက္ကာ တာလီ ၅၀၀ ျပည့္သည္ထိ ျပန္မွတ္ရေလသည္။ မလြယ္ပါ။ သူမအတြက္ လံုးလံုးမလြယ္ေသာ္လည္း သူမ ႀကိဳးစားခဲ့ပါသည္။  ေနာက္ဆံုးတြင္ တစ္ေန႔လွ်င္ တာလီႏွစ္ေထာင္ရသည္အထိ တိုးမွတ္သြားရကာ ႏွာသီးဖ်ားထိပ္မွ ၾကည္လင္ေတာက္ပေသာ အရာင္အလင္းတန္းမ်ား ေတြ႔ရေသာ္ သူမ ေပ်ာ္ရႊင္စိတ္တို႔ ထိန္းမရႏိူင္ခဲ့။

(၆)လမွ်ၾကာေသာ္ ဆရာမႀကီးက သူမတို႔အားလံုးကို အခန္းနံရံကို ေဖာက္ထြင္းၾကည့္ေစခဲ့ေလသည္။ အံ့ၾသစရာေကာင္းစြာပင္ တစ္ဘက္ခန္းမွလူမ်ားကို ပကတိမ်က္ေစ့ႏွင့္ ရွင္းလင္းစြာ ျမင္ေနရ သည္။ ေနာက္တစ္ဆင့္မွာ သူမတို႔လံုးဝမသိေသာ သူစိမ္းတစ္ေယာက္၏အိမ္ရွိ ဘုရားခန္းသို႔ စိတ္အလင္းတန္းကို ေစလႊတ္ကာ သြားေရာက္ ၾကည့္ရွဴ႕ရျခင္းပင္။ ဆရာမႀကီးက တစ္ေယာက္ခ်င္းစီ၏ မွတ္မိခဲ့သမွ် ဘုရားစင္၏အေနအထားကို ေမးျမန္းရာ သင္တန္းသားအားလံုးမွ တစ္သံတည္း တူညီစြာေျပာႏိူင္ၾကသည္မွာ လြန္စြာ အံ့ဖြယ္။ သူမ မ်က္ရည္မ်ား ဝဲလာသည္အထိ အံ့ၾသဝမ္းသာရသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ သြားၾကည့္ခ်င္လြန္းလွေသာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကိုျဖင့္ သူမ မၾကည့္ရေသးပါ။ သင္တန္းၿပီး၍ သူမအိမ္သို႔ ျပန္ေရာက္မွသာ ၾကည့္ရွဴ႕ရမည္ဟု ဆရာမႀကီးက ဆိုထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။

ပထမဦးဆံုး ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးဆီ သူမစိတ္စြမ္းအားအလင္းကို ပို႔လႊတ္ၾကည့္ရွဳ႕စဥ္ သူမ ဘယ္လိုမွ စိတ္တည္၍ မရဘဲ ေဝေဝဝါးဝါးသာ ျမင္ရေလ၏။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ စိတ္တို႔ကို စုစည္းတည္ၿငိမ္ေစကာ ေစအလႊတ္တြင္မူ သူမ ေကာင္းစြာျမင္ခဲ့ရၿပီ။ အသိစိတ္တို႔ ျပန္လည္သိမ္းယူကာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးမွ ျပန္လည္ေရာက္ရွိစဥ္ သူမတစ္ကိုယ္လံုး ခုတင္ေပၚပံုကနဲ လဲက်ကာ အားအင္မဲ့ ငိုေကၽြးေနခဲ့မိေလသည္။

လြမ္းလိုက္တာ ခ်စ္သူရယ္…၊ လြမ္းလိုက္တာ….

သည္လိုႏွင့္ သူမႏွင့္ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးတို႔ ကၽြမ္းဝင္လာကာ ခ်စ္သူ႔တစ္ေန႔တာကို သူမႏွလံုးသားႏွင့္ က်က္မွတ္ၿပီး ျဖစ္ေလသည္။

(၃)

သူမစိတ္အလင္းတန္းတို႔သည္ စာဖတ္ခန္းထဲတြင္ စာဖတ္ေနေသာ ခ်စ္သူေနာက္ေက်ာတြင္တည္ကာ ၿငိမ္ဝပ္လွ်က္ မိမိအသက္ရွဴသံမွ်ပင္ ျပန္မၾကားႏိူင္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္စြာ။

ထိုသက္ၿငိမ္ကေလးထဲမွာ သူမေမ်ာေနခိုက္ အသံတစ္သံ ပီပီသသၾကားလိုက္ရသည္။ ထိုအသံေနာက္မွာ စိတ္မ်က္ဝန္းေတြထဲ ရုတ္တရက္ေပၚလာတာက တံခါးဝမွာ ကႏြဲ႔ကလ်ရပ္ေနေသာ၊ ခ်စ္သူ၏ မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းဟုယူဆရေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။ ဆံႏြယ္ေခြေလးမ်ားကို အုန္းခြံေရာင္ဆိုးထားေသာ ထိုမိန္းမသည္ ခ်စ္သူ၏လက္ရွိမိန္းကေလး ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ ထိုမိန္းမက လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွ တံခါးေသာ့ကိုထုတ္ကာ ခ်စ္သူ႔အိမ္ထဲသို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ဖြင့္ဝင္ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ခ်စ္သူရွိေသာ စာၾကည့္ခန္းထဲ တန္းကနဲဝင္သြားကာ စာဖတ္ေနေသာခ်စ္သူကို ေနာက္ေက်ာမွ သိုင္းဖက္လိုက္ေလသည္။

ခ်စ္သူက ေနာက္ျပန္ေမာ့ၾကည့္ကာ အေပၚစီးမွ ငံု႔မိုးလာေသာ ထိုမိန္းမ၏မ်က္ႏွာကို လက္ႏွင့္သိုင္းႏွိမ့္ခ်ကာ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းနမ္းအရွိဳက္မွာ…..

သူမ တစ္ကိုယ္လံုး ေတာင့္ကနဲ အသက္ရွဴရပ္မတတ္ ေမာပန္းလာကာ ေသဆံုးသြားၿပီလားပင္ ထင္မွတ္ၿပီး မ်က္ဝန္းမ်ားကို ဖ်တ္ကနဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မိေလေတာ့သည္။   ရွိဳက္ႀကီးတငင္ ကုတင္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္ ငိုၾကြးခိုက္ ဆရာမႀကီး၏ မ်က္ဝန္းအျပံဳးႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေကြးတို႔ကို ျမင္ေယာင္ကာ သူမ ရူးသြပ္စြာပင္ ဆိုမိေတာ့သည္။ "ဟင့္အင္း ကၽြန္မ မခံစားႏိူင္ဘူး၊ ဆရာမႀကီးရယ္ ကၽြန္မ ဆက္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ေတာ့၊ ဆက္မၾကည့္ပါရေစနဲ႔ေတာ့"  မ်က္ေစ့ႏွင့္တပ္အပ္ဆိုသည့္အျဖစ္၌ သူမကိုယ္တိုင္ ငရဲတြင္းတစ္ခုထဲ က်ေရာက္ခဲ့သလို အေသအေၾက က်ရံွဳးခဲ့ပါသည္။ သူမ ဘယ္လိုမွ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ မရဲေတာ့ပါ။

သူမ၏ ခ်စ္သူ ေမာင္….

သူမမွာ ခ်စ္သူအတြက္ သည္ေန႔ထိ သစၥာမပ်က္ရွိခဲ့ပါသည္။ ခ်စ္သူသည္လည္း သူမလိုပဲရွိမွာဟု သူမ ယံုၾကည္မိုက္မဲခဲ့ပါသည္။ သူမ နားမလည္ႏိူင္ေသးပါ။ သူမႏွင့္ခ်စ္သူသည္ ခ်စ္တယ္ဆိုေသာ စကားေလးတစ္လံုး မလိုအပ္ပါဘဲ မ်က္ဝန္းမ်ားႏွင့္နားလည္ကာ အမုန္းဟူေသာ စကားလံုးတစ္လံုးမွ် မပါပါဘဲႏွင့္ ေအးခ်မ္းစြာ တစ္လမ္းစီေလွ်ာက္ခဲ့ၾကျခင္းသာ။ ထိုအတြက္ ရင္မွာကိုယ္စီ အခ်စ္တို႔ ျမဲခိုင္သင့္သည္ဟု သူမ ရိုးစင္းစြာပင္ ေတြးသည္။

အေနေဝးခဲ့ၾကလို႔လား….
ခ်စ္သူအတြက္ အနီးအပါးမွာ မိန္းမတစ္ေယာက္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္သည္လား….
ေသြးသားဆႏၶၵၵၵ၏ ေတာင္းဆိုမႈေၾကာင့္လား….
ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္၏ ျဖစ္တည္မႈေၾကာင့္လား….
ထိုအရာမ်ားအားလံုး ခ်စ္သူ လိုအပ္ေနေသာေၾကာင့္လား…. 

ဘာဆိုဘာမွ ေရေရရာရာ သူမ မသိပါ။ ေပ်ာ့ေခြေနေသာသူမကိုယ္ကို ကုတင္ေပၚမွေလွ်ာခ်ဆင္းကာ ဘီရိုေအာက္ဆံုးထပ္ရွိ ေသတၱာေလးကို သူမ ဆြဲဖြင့္လိုက္သည္။ ကတၱီပါအိတ္ကေလးကို ဖြင့္လိုက္ေတာ့ အထပ္လိုက္ ထြက္က်လာသည္က ခ်စ္သူႏွင့္ခြဲရခ်ိန္မွ သည္ေန႔ထိ ေန႔စြဲေရးထိုး၍ထားေသာ၊ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးသို႔ လိပ္မူထားေသာ သူမလက္ေရးႏွင့္ ေရးစာမ်ားသာ….။ ထိုစာမ်ားကို တစ္ေန႔ေန႔မွာ ခ်စ္သူႏွင့္ျပန္ေတြ႔က ခ်စ္သူကို ေပးဖတ္ရန္ သူမ ရည္ရြယ္ခဲ့သည္ပင္။ မလိုအပ္ေတာ့ပါ။ ခုေတာ့ တကယ္ကို မလိုအပ္ေတာ့ၿပီပဲ။

ကတ္ေၾကးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ စိတ္လိုလက္ရ ကိုက္ျဖတ္ထားေသာစာမ်ားကို အိတ္တစ္လံုးထဲစုထည့္ကာ အမိႈက္ပံုးထဲပစ္ခ်စဥ္ အိမ္ေရွ႕ရွိ စာတိုက္ပံုးကေလးထဲ တစ္စံုတစ္ရာ ရွာေဖြေနဟန္ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏွာကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ကာ သူမ ခ်ံဳးပြဲခ်ငိုမိျပန္သည္။ ရင္ကြဲပက္လက္မ်ား အလဲအကြဲမ်ားကို စုစည္းေကာက္သိမ္းကာ သူမစိတ္ႏွင့္ခႏၶာကို  ျပန္လည္၍ မတ္မတ္ရပ္ရဦး မည္။ ျမင္အပ္ မျမင္အပ္ဆိုေသာအရာမ်ားထဲမွာ သူမစိတ္ႏွလံုးအစံုက ဘယ္ေလာက္ ခံယူႏိူင္မွာလဲ ဆိုသည့္ ဆရာမႀကီးစကားက ရင္ထဲမွာ စူးတစ္ေခ်ာင္းလို နာက်င္လွစြာ...။   ေနာက္ဆံုးေတာ့ ခ်စ္သူ႔အေပၚထားရွိဆဲ ေႏွာင္တြယ္တမ္းတ သူမစိတ္ေတြကို လႊတ္ခ်ပစ္ခဲ့ေတာ့သည္။

ထိုေန႔မွစ၍ ခ်စ္သူ႔အိမ္ကေလးဆီ  ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မသြားေတာ့ရန္ သူမ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ခဲ့ေလသည္။


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...