Thursday, March 14, 2013

လူသတ္ကြင္း


ခမာတို႔ေျမကိုသြားၾကဖို႔ စီစဥ္ၿပီးတဲ့အခါ က်မ သိပ္ေရာက္ခ်င္ေနတဲ့ေနရာ တစ္ခုကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္ လို႔ စိတ္ထဲက ေတးထားလိုက္မိပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ က်မတို႔ Siem reapကေနႏြမ္ပန္(Phnom Penh)ကို ကားနဲ႔ ေျခာက္နာရီေက်ာ္ေက်ာ္ စီးလာခဲ့ရတာမို႔ ႏြမ္ပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာ ညေန နီးပါးေလာက္ျဖစ္ေနပါၿပီ။ က်မသြားခ်င္တဲ့ Choeung Ek Genocidal Centerက ညေန ငါးနာရီခြဲ ပိတ္တယ္ဆိုတာနဲ႔ မမီေလာက္ေတာ့ပါဘူးဆိုၿပီး အေတာ္ေလး စိတ္ဓါတ္က်သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မီလိုမီျငား ျမန္ျမန္ေလးေမာင္းေပးဖို႔ေတာ့ ကားသမားကို ေမတၱာရပ္ခံေနခဲ့မိျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ကံေကာင္းစြာပဲ ျပတိုက္မပိတ္ခင္ အခ်ိန္မီ အေရာက္သြားႏိူင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကားဖူးၿပီးၾကမွာပါ။

လူသတ္ကြင္းတဲ့....ၾကားလိုက္တာနဲ႔တင္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ခ်င္စရာ။ နာမည္ဆိုးနဲ႔ ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ခမာ႐ု ကြန္ျမဴနစ္ပါတီေခါင္းေဆာင္ ပိုေပါ့နဲ႔အဖဲြ႔ဝင္ေတြရဲ႕ အျပစ္မဲ့ခမာလူမ်ိဳးခ်င္း ကမ္းကုန္ေအာင္ ရက္ရက္စက္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကရာ ေနရာမ်ားစြာထဲက တစ္ခုျဖစ္တဲ့ Choeung Ek Genocidal Center ပါ။ အဲဒီကို  ၂၀၀၉-ေမလမွာ က်မ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ လူသတ္ကြင္းေပါင္းမ်ားစြာထဲကလို႔ ေျပာရတာက Cambodiaမွာ ပိုေပါ့လက္ထက္က လူသတ္ကြင္းေပါင္း ၃၀၀ေက်ာ္ရွိခဲ့တယ္ ဆိုလို႔ပါပဲ။ က်မတို႔သြားခဲ့တဲ့ Choeung Ek Genocidal Centerဆိုတာ အရင္တုန္းက တရုတ္သခ်ၤိဳင္းေဟာင္း တစ္ခုကေန ပိုေပါ့လက္ထက္မွာေတာ့ S21မွာ ညွင္းပမ္းႏွိပ္စက္ၿပီးတဲ့သူေတြကို ေခၚေဆာင္လာၿပီး ျမွဳတ္ႏွံ သတ္ျဖတ္ရာေနရာတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့ရတာ။ ခုေတာ့ အမွတ္တရျပတိုက္တစ္ခုအေနနဲ႔ ခမာေတြရဲ႕ ရင္တြင္းဒဏ္ရာျပသရာေနရာ တစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။

S21 ဆိုတာကေတာ့ ပိုေပါ့လက္ထက္မွာ ေထာင္အျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းျခင္းခံလိုက္ရတဲ့ အထက္တန္းေက်ာင္းေဟာင္း တစ္ခုပါ။ ခုေတာ့ Tuol Sleng S21 Genocide Museum အျဖစ္ ခရီးသြားေတြ သြားေရာက္ၾကည့္ရွဴ႕ရာေနရာတစ္ခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။ က်မတို႔ အခ်ိန္မရတာေၾကာင့္ အဲ့ဒီေက်ာင္းကိုေတာ့ မေရာက္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ ထပ္သြားဖို႔ အခြင့္သာရခဲ့ရင္ ခမာေတြရဲ႕ နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြကို မွ်ေဝခံစားဖို႔ က်မ အဲ့ဒီကို အေရာက္သြားခ်င္ပါေသးတယ္။ 

   


Choeung Ek Genocidal Centerကို ဝင္ဝင္ခ်င္းမွာပဲ ပတ္ပတ္လည္မွာ မွန္ေတြနဲ႔ ကာရံေဘာင္ခတ္ထားတဲ့ ေစတီပံုစင္ေပၚက အ႐ိုးေခါင္းေတြ ေတာင္လိုပံုထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ အရိုးေခါင္းေပါင္း ၅၀၀၀ေက်ာ္ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ေတြ႔ရသမွ် အ႐ိုးေခါင္းခြံေတြဟာ တစ္ခုမွ အေကာင္း မ႐ိွပါဘူး။ ကဲြအက္ရာေတြနဲ႔၊ ေၾကမြေနတဲ့ အပိုင္းအစေတြနဲ႔ရယ္။ အနီးကပ္ၾကည့္ဖို႔ အထဲကိုတံခါးဖြင့္ဝင္လိုက္တာနဲ႔ ဆိုး႐ြားတဲ့ အနံ႔တစ္ခု (ထံုးေခ်ာက္နံ႔လိုလို ပုပ္အဲ့အဲ့) ႏွာေခါင္းထဲ တိုးေဝွ႔ဝင္လာတာမို႔ အသက္ေအာင့္ရင္း ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာရွိတဲ့ အရိုးေခါင္းေပါင္း ၅၀၀၀ေက်ာ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ပိုေပါ့တို႔ သတ္ခဲ့ၾကတဲ့ ခမာလူမ်ိဳးအေရအတြက္ရဲ႕ အဖ်ားအနားေလာက္ ရွိေသးတာရယ္။

 


ကြင္းႀကီးတစ္ခုလံုးထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကျပန္ေတာ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ Massive Grave Yard လို႔ေခၚတဲ့ ေသသူေတြကို အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ျမႇဳတ္ႏံွထားရာေနရာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ စုစုေပါင္း ၁၂၉ေနရာရွိပါတယ္။ ေသသူေတြလို႔သာ ေျပာရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ မေသမ႐ွင္ေတြေရာ၊ ေသအံ့မူးမူးေတြေရာ၊ အ႐ွင္လတ္လတ္ေတြပါ အကုန္ စုပံုျမႇဳတ္ႏံွခဲ့ရာေနရာ ျဖစ္ပါသတဲ့။ မေသမရွင္ေတြနဲ႔ ေသအံ့မူးမူးေတြတဲ့...သူတို႔ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ မခ်ိမဆန္႔ ခံစားသြားခဲ့ၾကရွာမလဲ၊ က်မ နာနာက်င္က်င္ ေတြးၾကည့္မိပါရဲ႕။

 

လူသတ္သစ္ပင္-Killing Tree ဆိုတာကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကေလးသူငယ္ေတြ၊ မိန္းမေတြကို ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကကိုင္ၿပီး မေသမခ်င္း ပင္စည္နဲ႔ လဲႊ႐ိုက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ၾကတဲ့ အပင္ပါ။ ၾကားရတာနဲ႔တင္ ရင္ထဲ စူးကနဲ နာက်င္သြားခဲ့ရေစပါတယ္။ ရက္စက္လိုက္ၾကတာဆိုတာထက္ ပိုတဲ့ စကားလံုးမ်ား႐ိွရင္ ေျပာလိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္...။ အဲဒီသစ္ပင္ကေတာ့ လူသတ္ကြင္းထဲမွာ ေတြ႔ခဲ့ရသမွ်ထဲ ရင္ထဲအထိရွဆံုး ေနရာပါပဲ။

S21-အက်ဥ္းေထာင္က
ေသမိန္႔က်အက်ဥ္းသားေတြကို အားရေအာင္ႏိွပ္စက္႐ိုက္ႏွက္လို႔ ဝတဲ့အခါ ညစဥ္ ၈နာရီ-၉နာရီေလာက္က်မွ ထရပ္ကားတစ္စီးေပၚတင္ၿပီး  Choeung Ekမွာ အၿပီးသတ္စုပံုျမွဳတ္ႏွံဖို႔ ေခၚေဆာင္လာေလ့ရွိတယ္။ အက်ဥ္းသားေတြကိုေတာ့ မ်က္လံုးမွာ အဝတ္စည္းၿပီး ေထာင္ေျပာင္းေရႊ႕ခ်ဳပ္ဖို႔ဆိုတာမ်ိဳးေလာက္သာ အသိေပးထားတာပါ။ ဒါမွလည္း ကားေပၚမွာ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ လိုက္လာၾကမွာကိုး။

Choeung Ekေရာက္တဲ့အခါ ကားေပၚမွာ အေစာင့္ပါလာတဲ့ တာဝန္ရွိသူေတြက အက်ဥ္းသားေတြကို ကားေပၚက ဆင္းေစၿပီး နာမည္စာရင္းစစ္ပါတယ္။ အဲဒီနာမည္စာရင္းက ဘရာသာနံပါတ္ဝမ္းလို႔ေခၚတဲ့ ပိုေပါ့ရဲ႕ အမိန္႔အရ ေသဒဏ္ေပးရမဲ့ လူေတြရဲ႕ နာမည္စာရင္းပါပဲ။ အဲဒီစာရင္းအတိုင္း ဟုတ္ မဟုတ္ နာမည္ေခၚ လူစစ္ၿပီးမွ သတ္ျဖတ္ျမွဳတ္ႏွံဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကတာပါ။

အက်ဥ္းသားေတြကို အုပ္စုငယ္ေလးေတြခြဲၿပီး မ်က္ႏွာမွာ အဝတ္စည္းလို႔ တြင္းဝမွာ ဒူးတုတ္ထိုင္ေစပါတယ္။ လက္ကိုလည္း ေနာက္ျပန္ႀကိဳးတုတ္ထားပါေသးတယ္။ ၿပီးမွ လည္ၿမိဳကို ပိုင္းလို႔ အေသသတ္ၿပီး ႀကိဳတင္တူးထားတဲ့တြင္းထဲ ကန္ခ်တာမ်ိဳးနဲ႔ လက္စတံုးလုပ္ပစ္ၾကပါသတဲ့။ အဲဒီလို သတ္ျဖတ္ရာမွာ ေသနပ္ကို သံုးေလ့မရွိဘဲ ဓား ဒါမွမဟုတ္ ခၽြန္ထက္တဲ့ အသြားရွိတဲ့ လက္နက္ေတြကိုသာ သံုးေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တြင္းထဲမွာ ကမ္မီကယ္အဆိပ္တစ္မ်ိဳးလည္း ထည့္သြင္းထားပါေသးတယ္။ အဲဒီ ကမ္မီကယ္က မေသမ႐ွင္ျဖစ္ေနသူေတြကို ေသေစၿပီး၊ ေသၿပီးသြားတဲ့အခါမွာ အပုပ္နံ႔ အနံ႔ဆိုးေတြ မထြက္ေစရေအာင္ ထည့္ထားျခင္း ျဖစ္ပါသတဲ့။ အနီးအနားပတ္ဝန္းက်င္ကို အနံ႔ဆိုးေတြ မထြက္ေအာင္ပါပဲ။

ညညေတြဆို သစ္ပင္တစ္ပင္ေပၚမွာ စပီကာႀကီးတခုကို ၿမိဳ႕ဘက္မ်က္ႏွာလွည့္ၿပီး သီခ်င္းသံေတြ ခပ္က်ယ္က်ယ္ ဖြင့္ထားေလ့လည္း႐ိွသတဲ့။ လူသတ္ကြင္းက ကယ္ပါယူပါ ငရဲတမွ် ေအာ္ဟစ္ညည္းတြားသံေတြကို ၿမိဳ႕ဘက္ကေန မၾကားေစရေအာင္ပါ။ အဲဒီအပင္ကိုေတာ့ Magic Tree လို႔ အမည္ေပးထားပါတယ္။

လူသတ္ကြင္းထဲ လွည့္လည္ၾကည့္ေနစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး က်မနားထဲမွာ ေသသူေတြရဲ႕ ညည္းတြားသံ၊ ကယ္ပါ ယူပါ ေအာ္ဟစ္ ႐ုန္းထြက္သံေတြေတာင္ ၾကားမိသလိုလို။ နံေဘး ဝန္းက်င္မွာ မကြၽတ္မလြတ္ၾကေသးသူေတြရဲ႕ ဝိဉာဥ္ေတြမ်ား က်မတို႔အေပၚ စီးမိုးၾကည့္ေနသလိုလို။ အေတြးနဲ႔တင္ က်မ တကိုယ္လံုး ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ျဖန္းကနဲ ထခဲ့မိတာ အခါခါရယ္။

ဒီရက္စက္မႈေတြရဲ႕ လက္သည္က ပိုေပါ့-Pol Pot နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ ခမာ႐ု-Khmer Rouge ကြန္ျမဴနစ္ပါတီရဲ႕ ႏိူင္ငံ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးစီမံကိန္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ ႏိူင္ငံတစ္ႏိုင္ငံမွာ တန္းတူညီမွ်မႈေတြ ရွိေစဖို႔ဆိုရင္ လူတိုင္းဟာ တန္းတူအဆင့္အတန္းမွာ ရွိေနရမယ္။ ဉာဏ္ရည္ကအစ၊ ပိုင္ဆိုင္မႈအဆံုး အမ်ားသူငါထက္ သာလြန္ေနသူေတြကို အမ်ိဳးျဖဳတ္ပစ္မွရမယ္။ ဒီလို သုတ္သင္ရွင္းလင္းေရးလုပ္ဖို႔အတြက္ အစကေန ျပန္စၾကရမယ္။

အဲဒီလို သုညကေန ျပန္စၾကမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚနဲ႔ စတင္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ကို Year Zeroလို႔ တြင္ေစခဲ့တယ္။ အဲဒီ Year Zero ဆိုတဲ့ ႏိူင္ငံ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းစဥ္ထဲမွာ ေ႐ႊေငြ ဥစၥာပစၥည္း ဝတ္သူေတြ၊ သူတို႔ အစိုးရရဲ႕သေဘာထားကို ဆန္႔က်င္မဲ့ အရိပ္အေျခ႐ိွသူေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ (သူ႔အယူအဆက ပညာတတ္တဲ့ေကာင္ေတြဟာ အာဏာကို ျပန္လည္ထိုးေကာ္မဲ့သူေတြလို႔ ဆိုတယ္။ မ်က္မွန္တပ္သူဆိုရင္ပဲ စာဖတ္နာတဲ့ေကာင္၊ ကလိန္ကက်စ္က်မဲ့၊ လည္ပတ္လြန္းမဲ့၊ ဉာဏ္မ်ားမဲ့အေကာင္ဆိုၿပီး ဖမ္းဆီးသတ္ျဖတ္ရမဲ့ စာရင္းထဲသြင္းေတာ့တာ) အဲသလိုလူူေတြကို အကုန္လံုး အ႐ွင္မထားဘဲ သတ္မိန္႔ေပးၿပီး သတ္ေစခဲ့တယ္။ က်ဴပင္ခုတ္ က်ဴငုတ္မက်န္ ဆိုတာလို သူတို႔ သံသယ႐ိွလာရင္ မိသားစုဝင္အကုန္ ကေလးကအစ ရွင္းလင္းသတ္ျဖတ္ပစ္ခဲ့ၾကတယ္။


ဒါကေတာ့ ေသမိန္႔စာပါ....
 
   


လူေပါင္း ၁.၇ သန္းခန္႔ဟာ ပိုေပါ့နဲ႔ သူ႔အစိုးရရဲ႕ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ျခင္း ခံခဲ့ၾကရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ပိုေပါ့အစိုးရလက္ခ်က္နဲ႔ ေသဆံုးခဲ့ရသူေပါင္းဟာ ကေဗၶာဒီးယားႏိူင္ငံ စုစုေပါင္းလူဦးေရရဲ႕ ၂၁ ရာခိုင္ႏႈန္း ႐ိွပါတယ္။

လူသတ္စက္လို႔ ေခၚတြင္တဲ့ Killing Machine ကို တီထြင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေလွ်ာလို နိ္မ့္ျမင့္သစ္သားခ်ပ္ေပၚမွာ အနိမ့္ဖက္ကို ေခါင္းထားၿပီး အိပ္ေစတယ္။ လက္ေျခေတြကို သံကြင္းေတြနဲ႔ မလႈပ္ႏိူင္ေအာင္ တြဲခတ္ထားတယ္။ ၿပီးမွ မ်က္ႏွာေပၚ ေရတစိမ့္စိမ့္ ေလာင္းခ်ေစတယ္။ ႐ုန္းရင္းကန္ရင္း လက္ျပတ္ထြက္သူေတြေတာင္ ႐ိွခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ပိုေပါ့ကိုယ္တိုင္ဟာလည္း ေက်ာင္းဆရာေဟာင္းတစ္ေယာက္ပါ။ ဗီယက္နာမ္ လ်ိဳ႕ဝွက္ဧဂ်င့္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္လို႔လည္း ဆိုၾကပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သူ႔မွာ စာ႐ြက္စာတမ္း အေထာက္အထားေတြ႐ိွတယ္လို႔ ခမာ႐ုရဲေဘာ္ရဲဘက္ တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ Ta Mok က ထြက္ဆိုခဲ့တယ္။

အဲဒီအခ်ိန္က ကေဗၶာဒီးယားနဲ႔ ဗီယက္နာမ္ၾကား စစ္ပြဲေတြ၊ ခမာျဖဴ ၊ ခမာနီ၊ ခမာျပာရယ္လို႔ ျပည္တြင္းမွာ ကြဲျပားေနၾကတာေတြ၊(မွတ္ခ်က္ ခရိုနီ ခရိုျဖဴ ခရိုျပာမ်ား လံုးဝ မဟုတ္) မင္းသားႀကီးသီဟာႏုေနာက္ပိုင္းမွာ ဟြန္ဆန္အာဏာရသြားတာေတြ အဲသလိုအေျခအေနေတြနဲ႔ ခမာတို႔ရဲ႕ ႏိူင္ငံေရးအေျခအေနေတြ ဟာ ေပြလီရွဳပ္ေထြးလို႔ ေနခဲ့ပါတယ္။ ဟြန္ဆန္ကိုယ္တိုင္လည္း ပထမပိုင္းမွာ ပိုေပါ့အဖြဲ႕ဝင္ျဖစ္ခဲ့ ရာက ေနာက္ပိုင္းက်မွ ပိုေပါ့လုပ္ရပ္ေတြကို ရိပ္စားမိလာတာေၾကာင့္ ခမာရုထဲက ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့သူပါ။  

ပိုေပါ့ေခတ္တစ္ခုလံုးမွာ ေၾကာက္စရာသိပ္ေကာင္းတဲ့အခ်က္က အယူအဆမွား၊ အေတြးအေခၚမွားသူလက္ထဲ ေရာက္သြားတဲ့ အခ်ဳပ္အခ်ာအာဏာပါပဲ။ အာဏာလက္ကိုင္ထားၿပီး ထင္ရာစိုင္းခဲ့တဲ့အျဖစ္ဆိုးရဲ႕ သားေကာင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ခမာလူမ်ိဳးေတြေနရာက က်မ ဝင္ေရာက္ခံစားမိခဲ့ပါတယ္။ နာက်င္လိုက္တာရွင္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အိမ္တိုင္း အိမ္တိုင္းေတြမွာ ပိုေပါ့လက္ခ်က္နဲ႔ မိသားစုဝင္ေတြ မဆံုးရွဳံးဖူးတဲ့သူရယ္လို႔ မရွိေလာက္ဘူး။ အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမွာ သူ႔အပူ ကိုယ့္အပူေတြနဲ႔ သူ႔ ကိုယ္မကယ္ႏိူင္၊  ကိုယ့္ သူမကယ္ႏိူင္ ျဖစ္ခဲ့ၾကမွာ။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ က်မရဲ႕စိတ္ႏွလံုးဟာ ရက္စက္စြာ သတ္ျဖတ္ခံခဲ့ရတဲ့ ခမာလူမ်ိဳးေတြရယ္၊ က်န္ရစ္သူမိသားစုဝင္ေတြရယ္နဲ႔အတူ တစ္ထပ္ထဲ ျဖစ္တည္ေနခဲ့တယ္။ ခမာရယ္ ျမန္မာရယ္ ခဲြျခားမျမင္ႏိူင္ေတာ့ဘဲ ဖိႏိွပ္သူနဲ႔ အဖိႏိွပ္ခံ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခံလူတန္းစား၊ လက္နက္႐ိွနဲ႔ လက္နက္မဲ့ လူတန္းစား ႏွစ္ရပ္ရယ္လို႔ပဲ ခံစားမိခဲ့ရတယ္။ 


၁၉၉၈-ပိုေပါ့တစ္ေယာက္ ေသဆံုးခ်ိန္မွာေတာ့ ဘယ္သူမွေတာင္ မသိလိုက္ရဘဲ ေတာစပ္ေလးတစ္ခုမွာ အေလာင္းကို ရွာေတြ႔ခဲ့ၾကရတာပါ။  ဥပေဒေၾကာင္းအရ အျပစ္ေပးတာကို မခံလိုက္ရေပမဲ့ ေသဆံုးခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုဆိုးဆိုးဝါးဝါးရွိခဲ့လိမ့္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ခန္႔မွန္းႏိူင္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တီဗီသတင္းေတြကေန လူသတ္ကြင္းမွာ အဓိက သတ္ျဖတ္မႈေတြကို တာဝန္ယူလုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတဲ့ Nuon Chea-ဘရားသား နံပါတ္ ၂နဲ႔ Duch တို႔ရဲ႕ ထြက္ဆိုမႈေတြကို ၾကည့္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူတို႔ထြက္ဆိုခဲ့တာေတြက သူတို႔မွာ အျပစ္မရွိေၾကာင္း၊ တာဝန္အရ ေက်ပြန္ေအာင္ အထက္အမိန္႔ကို နာခံခဲ့ရတာသာျဖစ္လို႔ ေနာင္တမရေၾကာင္း မတုန္မလႈပ္ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီပိုစ့္က ကၽြန္မေရးထားတာ အေတာ္ၾကာေနပါၿပီ။ ေရးရင္းနဲ႔ ေမာေမာလာလြန္းလို႔ စာၾကမ္းေတြထဲ ထိုးထည့္ထားတာ။  ခုမွပဲ ျပန္ထုတ္ၿပီး အေခ်ာသတ္၊ ပံုေတြျဖည့္ၿပီးတင္လိုက္ရပါတယ္။ ၾကားသိေနၿပီးသားတစ္ခု ျဖစ္ႏိူင္ေကာင္းေပမဲ့ ေရးၿပီးသားလည္း ျဖစ္တာမို႔ရယ္ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာ တင္သိမ္းထားခ်င္တာရယ္ေၾကာင့္လည္း ပါပါတယ္။

ပိုစံုတဲ့ စာေတြနဲ႔ ပံုေတြဖတ္ခ်င္ ၾကည့္ခ်င္ရင္ေတာ့ ေအာက္ကလင့္ခ္ေတြမွာ သြားဖတ္ႏိူင္ၾကပါတယ္။

http://www.rustycompass.com/destinations/detail/city_7-cambodia-phnom-penh/14-see-and-do/129-tuol-sleng-s21-genocide-museum#.UTv2RFcT5fQ
http://commons.wikimedia.org/wiki/Category:Choeung_Ek
http://www.killingfieldsmuseum.com/s21-victims.html
http://dontstopliving.net/choeung-ek-genocidal-center-killing-fields/
http://www.virtualtourist.com/travel/Asia/Cambodia/Phnom_Penh-1194372/Things_To_Do-Phnom_Penh-Out_of_PP_Killing_Fields-BR-1.html
 


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...