ဘယ္သူ
႐ိွရဦးမလဲ၊ ဒီသတင္းကို ကိုေရခဲတို႔အိမ္ အမွတ္ ၁၀၄/ဈ အေရာက္ ဦးဦးဖ်ားဖ်ား
သယ္ေဆာင္လာခဲ့တဲ့သူက ကိုေရခဲရဲ႕ တဦးတည္းေသာ ႐ႈမၿငီးတဲ့ ခ်စ္ဇနီး
"ပါေလရာမူမူ"ေပါ့။ ပါေလရာမူမူဆိုတာ ကိုေရခဲကေရာ ရပ္ကြက္ထဲကပါ သူ႔ဇနီးကို
ခ်စ္စႏိူးေပးထားတဲ့ နာမည္။ ရပ္ကြက္ထဲ မူမူ မသိတာ မ႐ိွ၊ ေနရာတကာ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္
ပါတတ္လြန္းသူမို႔ အမည္ရင္း မူမူျမင့္ကေန ပါေလရာမူမူလို႔ တြင္ခဲ့တာ။
ေျပာရမယ္ဆို မူမူ႔ရဲ႕ အဲသည္လို ႏံွ႔စပ္မႈေၾကာင့္လည္း ကိုေရခဲတို႔မိသားစု ဝမ္းမီးၿငိမ္းၾကရတာ။ ဘယ္...ကိုေရခဲရဲ႕ မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာ လစာဆိုတာ လကုန္လို႔မွ လတစ္ဝက္ မက်ိဳး ေသးဘူး၊ ကုန္ၿပီ။ မူမူက ဆိုေသးတာ "ႀကီးပြားတိုးတက္လိုေသာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ပါလို႔ ဘယ္ေလာကနီတိထဲမွာမွ မပါဘူး ကိုေရခဲႀကီးရဲ႕" တဲ့။ မူမူ႔ႏွယ္...ခက္လိုက္တာ။ ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ပီတိကို ေက်ာင္းဆရာေတြမွပဲ သိေတာ့မွာ။ ကိုေရခဲကေတာ့ မူမူနဲ႔ ၿပိဳင္ေျပာ မေနပါဘူး။ ေျပာလည္း သူ႐ံႈးမွာ သိေနတာကိုး။ မူမူက ေက်ာက္ ႐ုပ္ေတာင္ ေခါင္းညိတ္ေအာင္ ေျပာႏိူင္စြမ္းတဲ့မိန္းမ မဟုတ္လား။
ရပ္ကြက္ထဲမွာေရာ၊ အနီးအနား တျခားရပ္ကြက္ေတြအထိပါ အိမ္ျခံေျမ ေရာင္းခ်င္ ဝယ္ခ်င္သ လား၊ အိမ္ဂရန္ ေပါင္ခ်င္သလား၊ ဘိုးဘြားပိုင္ ေၾကးလင္ပန္းႀကီး ေရာင္းစံြခ်င္တာလား၊ ဟိုး မင္းတုန္းမင္းႀကီး ေျခနင္းကေန မင္းသားေဒြးက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြအထိ ဝယ္ခ်င္ သလား၊ ရတယ္။ မူမူနဲ႔သာ ဆက္သြယ္လိုက္၊ အားလံုးအဆင္ေျပေစရမယ္။ သို႔ေပမဲ့ မူမူ႔ခမ်ာ ပါးစပ္ပဲြစား ၾကားပဲြစားသာျဖစ္ တာမို႔ ေရာင္းသူဝယ္သူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေပးသေလာက္ သဒၵါေၾကးကေလးေလာက္ စားရ႐ွာတာ။ ကိုယ္ပိုင္ေငြ အရင္းအႏီွး ထုတ္ထုတ္ထည္ထည္ေလး ႐ိွလို႔ကေတာ့ မူမူ႔ ပါးရည္နပ္ရည္၊ လုပ္ပံုကိုင္ေပါက္နဲ႔ဆို မူမူတို႔ နားေပါက္ႀကီး ခ်ဲ႕ရတာ ၾကာလွေပါ့။
ကိုေရခဲတို႔အိမ္မွာ အပ္ခ်ဳပ္စက္အေဟာင္းေလးတစ္လံုး႐ိွေတာ့ သမီးအႀကီးမက ေစ်းက ညႇပ္ၿပီးသားအထည္ေလးေတြ ယူခ်ဳပ္တယ္။ စကၠဴအိတ္ ေခါက္တယ္။ သူ႔ေက်ာင္းမုန္႔ဘိုး သူ႔ဘာသာ ႐ွာသံုးေနတာ၊ မိဘဆီက လက္ျဖန္႔ေတာင္းခဲတယ္။ အိမ္မွာ အငယ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ပဲ လူလားမေျမာက္၊ အလုပ္မလုပ္တဲ့သူ႐ိွတယ္။ သူက ဒီႏွစ္ ေျခာက္တန္း တက္မွာ။ သမီးႀကီးက ကိုးတန္း၊ ေနာက္ႏွစ္ ဆယ္တန္းတက္ရင္ေတာ့ အႀကီးမကို ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေစဘဲ ေက်ာင္းစာထဲ စိတ္ႏွစ္လုပ္ဖို႔ ဖိအားေပးရေတာ့မွာ။ မတတ္ႏိူင္ပါဘူး၊ သမီးႀကီး အသံုးစားရိတ္ဘိုး သူပဲ ပို႐ွာရေတာ့မွာေပါ့။ သူမ်ားေတြလို အိမ္မွာက်ဴ႐ွင္ဖြင့္ရင္ အတန္အသင့္ ေျပလည္မွာ သိေပမဲ့ အဲဒီအျဖစ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ မူလ တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္တစ္ကိုယ္ကို က်ဴ႐ွင္ဆရာ ဆိုတဲ့ ေနာက္တစ္ကိုယ္က သစၥာေဖာက္လိုက္သလို ခံစားမိတယ္။ သူ႔အေတြးကိုသာ မူမူသိႏိူင္ရင္ "႐ွင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ ကိုေရခဲရယ္" ပဲ ေျပာဦးမွာ။
ခုလို အိမ္႐ိွလူကုန္ရဲ႕ ေလးပံုသံုးပံု အလုပ္လုပ္ၾကတာေတာင္ တစ္ပတ္မွာ အသားဟင္း ႏွစ္ရက္ ဆိုတာ ျဖစ္ျဖစ္မည္ စားၾကရတာ။ အသားဟင္းသာဆိုရတာပါ၊ အာလူးထဲ ၾကက္သား ေရာ ခ်က္တာလား လို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ နာမည္ပ်က္ အသားဟင္းပါပဲ။ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ လည္း ေသြးသားေကာင္းၾကတဲ့ အ႐ြယ္ေတြမို႔သာ ဘာနဲ႔စားစား ဝင္တာ၊ စားသေလာက္ အသားျဖစ္ၾက တာ။
ဒီေတာ့ ဒီတစ္ခါ မူမူယူလာတဲ့ သတင္းက ကိုေရခဲတို႔မိသားစုအတြက္ အေတာ္ေလး အူျမဴး၊ အူစိုေစမဲ့ သတင္း။ အို သူတို႔ မိသားစုတင္ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ အေ႐ွ႕ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ မွာ႐ိွတဲ့ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးအားလံုး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ႐ိွၾကမဲ့ သတင္းပါ။ ခုေလာက္႐ိွ မူမူ႔ပါးစပ္သတင္းနဲ႔တင္ ကုတို႔ဆိပ္ မိႈ႕အိတ္ပြင့္သလို တရပ္ကြက္လံုးနားထဲ လ်င္ျမန္တဲ့ အဟုန္နဲ႔ ျပန္႔ႏံွ႔ေနေလာက္ၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကမွ ရပ္ကြက္ထဲ ေျပာင္းလာတဲ့ သူေဌးအိမ္က အိမ္တက္မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽးလုပ္မဲ့ သတင္း။ ဒီသတင္းအထိကေတာ့ ဘာမွ အူျမဴးစရာ မ႐ိွေပဘူးေပါ့။ ထူးျခားတာက သူေဌးအိမ္တက္ ဖိတ္ပံုပဲ။ သူေဌးမို႔လို႔ဆိုၿပီး ေရေမႊးဖိတ္စာေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနဘူး၊ လမ္းေလးခြဆံုမွာ ဘလက္ဘုတ္ႀကီးေထာင္ၿပီး စာေရးဖိတ္တာ။ "အိမ္တက္မဂၤလာ စတုဒီသာအလႉ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔၊ စတုဒီသာဆိုကတည္းက အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ဆိုေတာ့ အလႈ႐ွင္ရဲ႕ သဒၵါစိတ္ကို ခန္႔မွန္းႏိူင္ၿပီ။ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္မေ႐ြး မည္သူမဆို ဝင္ေရာက္ သံုးေဆာင္ႏိူင္ပါသည္၊ လက္ေဆာင္ေပးျခင္း သည္းခံပါလို႔ ဆိုထားျပန္ေတာ့ကာ ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ဒီလိုအလႈမ်ိဳး ႐ွားေပတယ္ ဆိုရမယ္။
ကိုေရခဲျဖင့္ မူမူေျပာတဲ့သတင္း ၾကားတာနဲ႔တင္ မ်က္ႏွာႀကီးၿပံဳးလို႔၊ သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိေတာ့ တာ။ သူေဌးအိမ္ေ႐ွ႕ လမ္းေပၚမွာ မ႑ာပ္ထိုးေကြၽးမွာမို႔ စားေနရင္းက ကိုယ့္သားေရဖိနပ္ေလးမ်ား သူမ်ားစြပ္သြားမလားဆိုၿပီး လည္ပင္းဆန္႔ၾကည့္စရာ မလိုတဲ့ အလႉ၊ အိမ္တက္ဆိုေပမဲ့ လက္ေဆာင္ေပးျခင္းလည္း သည္းခံပါဆိုတဲ့ အလႉ၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ကိုေရခဲတို႔က အေတာ္ကို သည္းခံႏိူင္တယ္ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ လိုမယ္ မထင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးမဲ့ ဟင္းအမည္ေတြေတာင္ ေရးထားလိုက္ေသးဆိုပဲ။ ဝက္သားအိုးႀကီးႏွပ္၊ ၾကက္သား ဆီျပန္၊ ငါးသေလာက္ေပါင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္စပ္ခ်ဥ္ဟင္းရည္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ ပဲႀကီးႏွပ္၊ ငါးပိ တို႔စရာစံုႏွင့္ ဧည့္ခံပါမည္ တဲ့။
ကဲ ဒါေလာက္ ခ်ီးမြမ္းသင့္တဲ့အလႉ ဘယ္မွာ႐ိွေသးလို႔တုန္း။ သူေဌးလင္မယား သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲ တြဲရက္ ေျမႏွစ္ကြက္ ဝယ္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီး ဟီးထေနေအာင္ ေဆာက္ေနတုန္းကတည္း က လူေတြက စိတ္ဝင္စားလွၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေမးေငါ့လို႔၊ မ်က္ေစာင္းထိုးလို႔ ဆိုတဲ့ စိတ္ဝင္စားပံုမ်ိဳး။ သူေဌးက အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ခြံအစ္အစ္ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း၊ စိနတိုင္းသားတို႔ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္၊ လူက သိတ္ေတာ့အဝႀကီးထဲက မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးကေတာ္က ခပ္ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာ၊ သူေဌးရဲ႕ စပြန္ဆာမေလးဆိုလား ေျပာၾကတာပဲ။ ခုေတာ့ ဇနီးအသစ္စက္စက္ကေလးေပါ့ေလ။ သူေဌးက ႐ိုး႐ိုး ခ်မ္းသာလာတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သမာအာဇီဝသမား မဟုတ္ဘူးတဲ့ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ခုေတာ့လည္း လူေတြက ဒီလိုအလႉမ်ိဳးအတြက္ သဒၵါတရားေတာ့ ေကာင္း႐ွာသားလို႔ သူေဌးအေပၚ အျမင္ေလးနဲနဲ တည့္စျပဳလာတယ္။ ကိုေရခဲကေတာ့ ဘာရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ ဘာ လုပ္စားလို႔ ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ၊ မုဒိတာ ပြား႐ံုေပါ့၊ သူ႔တရားနဲ႔သူေပပဲ။ သူ စေမာေလးယူထားတဲ့ ကိစၥဆိုတာကလည္း သူ႔မယားႀကီး ကိစၥမဟုတ္လား။ ခုလို လႉတန္းေဖာ္ရတာကပဲ သူေတာ္ေကာင္းႏွလံုး႐ိွလို႔ဆိုတာ အသိသာႀကီး။
ကိုေရခဲတို႔တအိမ္လံုးလည္း အိမ္တက္အလႉ သြားစားၾကရမဲ့အေရးပဲ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ႀကိဳတင္ ပါးစပ္အရသာ ခံေနလိုက္ၾကတာ။
"မမ ေမာင္ေလးကေတာ့ ၾကက္သားဆီျပန္ကို ေပါင္တုံးႀကီး ေ႐ြးစားမွာ မမေရာ"
"ငါလား ငါက အကုန္စားမွာပဲ ဝက္သား၊ ၾကက္သား၊ ငါးသေလာက္ အကုန္နဲနဲစီ ဟိဟိ ေဖႀကီး ေဖႀကီးေရာ"
သမီးႀကီးက သူတို႔ေမာင္ႏွမ စကားဝိုင္းထဲ ဖေအလုပ္သူကိုပါ ဆြဲထည့္ေတာ့ သူ႔မလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ စဥ္းစားရင္း ျပန္ေျဖရတယ္။
"ေဖႀကီးက ဝက္သားႀကိဳက္ေတာ့ ဝက္သား အိုးႀကီးႏွပ္ အဝစားမယ္ကြာ"
မူမူကေတာ့ သူတို႔သားအဖတေတြ ျဖစ္ေနပံုကို သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ရန္ေကာ၊ အကဲပိုရန္ ေကာ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနေလတယ္။ ကိုေရခဲနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းတစ္ခ်က္ အဆံုမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး မသက္မသာလိုလို၊ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာလိုလို အတိအက်ေျပာျပ မရႏိူင္တဲ့ မခ်ိျပံဳးေလး ကိုယ္စီ ျပံဳးမိၾကတယ္။ ဘာသာမျပန္တတ္ရင္သာ ေနမယ္၊ အဲဒီအျပံဳးကို သူတို႔ခ်င္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ ဟင္းေကာင္းေကြၽးေကာင္းနဲ႔ေဝးေနတဲ့ သူတို႔ သားသမီးေလးေတြအေပၚ ႀကီးစြာေသာ ဂ႐ုဏာေတြသက္ရင္း ကိုယ့္လက္႐ိွအေနအထားကို အားမလိုအားမရျဖစ္မိတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔ဟာ ကိုေရခဲနဲ႔ မူမူျမင့္သာ ျဖစ္တယ္။ သူေဌး ဦးဟုတ္ၾကည္နဲ႔ သူေဌးကေတာ္ ခြန္းခ်ိဳၾကည္မွ မဟုတ္တာဘဲကိုး။
ေျပာရမယ္ဆို မူမူ႔ရဲ႕ အဲသည္လို ႏံွ႔စပ္မႈေၾကာင့္လည္း ကိုေရခဲတို႔မိသားစု ဝမ္းမီးၿငိမ္းၾကရတာ။ ဘယ္...ကိုေရခဲရဲ႕ မူလတန္းျပေက်ာင္းဆရာ လစာဆိုတာ လကုန္လို႔မွ လတစ္ဝက္ မက်ိဳး ေသးဘူး၊ ကုန္ၿပီ။ မူမူက ဆိုေသးတာ "ႀကီးပြားတိုးတက္လိုေသာ္ ေက်ာင္းဆရာလုပ္ပါလို႔ ဘယ္ေလာကနီတိထဲမွာမွ မပါဘူး ကိုေရခဲႀကီးရဲ႕" တဲ့။ မူမူ႔ႏွယ္...ခက္လိုက္တာ။ ေက်ာင္းဆရာရဲ႕ပီတိကို ေက်ာင္းဆရာေတြမွပဲ သိေတာ့မွာ။ ကိုေရခဲကေတာ့ မူမူနဲ႔ ၿပိဳင္ေျပာ မေနပါဘူး။ ေျပာလည္း သူ႐ံႈးမွာ သိေနတာကိုး။ မူမူက ေက်ာက္ ႐ုပ္ေတာင္ ေခါင္းညိတ္ေအာင္ ေျပာႏိူင္စြမ္းတဲ့မိန္းမ မဟုတ္လား။
ရပ္ကြက္ထဲမွာေရာ၊ အနီးအနား တျခားရပ္ကြက္ေတြအထိပါ အိမ္ျခံေျမ ေရာင္းခ်င္ ဝယ္ခ်င္သ လား၊ အိမ္ဂရန္ ေပါင္ခ်င္သလား၊ ဘိုးဘြားပိုင္ ေၾကးလင္ပန္းႀကီး ေရာင္းစံြခ်င္တာလား၊ ဟိုး မင္းတုန္းမင္းႀကီး ေျခနင္းကေန မင္းသားေဒြးက်န္ရစ္ခဲ့တဲ့ အသံုးအေဆာင္ေတြအထိ ဝယ္ခ်င္ သလား၊ ရတယ္။ မူမူနဲ႔သာ ဆက္သြယ္လိုက္၊ အားလံုးအဆင္ေျပေစရမယ္။ သို႔ေပမဲ့ မူမူ႔ခမ်ာ ပါးစပ္ပဲြစား ၾကားပဲြစားသာျဖစ္ တာမို႔ ေရာင္းသူဝယ္သူ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ ေပးသေလာက္ သဒၵါေၾကးကေလးေလာက္ စားရ႐ွာတာ။ ကိုယ္ပိုင္ေငြ အရင္းအႏီွး ထုတ္ထုတ္ထည္ထည္ေလး ႐ိွလို႔ကေတာ့ မူမူ႔ ပါးရည္နပ္ရည္၊ လုပ္ပံုကိုင္ေပါက္နဲ႔ဆို မူမူတို႔ နားေပါက္ႀကီး ခ်ဲ႕ရတာ ၾကာလွေပါ့။
ကိုေရခဲတို႔အိမ္မွာ အပ္ခ်ဳပ္စက္အေဟာင္းေလးတစ္လံုး႐ိွေတာ့ သမီးအႀကီးမက ေစ်းက ညႇပ္ၿပီးသားအထည္ေလးေတြ ယူခ်ဳပ္တယ္။ စကၠဴအိတ္ ေခါက္တယ္။ သူ႔ေက်ာင္းမုန္႔ဘိုး သူ႔ဘာသာ ႐ွာသံုးေနတာ၊ မိဘဆီက လက္ျဖန္႔ေတာင္းခဲတယ္။ အိမ္မွာ အငယ္ေကာင္ တစ္ေယာက္ပဲ လူလားမေျမာက္၊ အလုပ္မလုပ္တဲ့သူ႐ိွတယ္။ သူက ဒီႏွစ္ ေျခာက္တန္း တက္မွာ။ သမီးႀကီးက ကိုးတန္း၊ ေနာက္ႏွစ္ ဆယ္တန္းတက္ရင္ေတာ့ အႀကီးမကို ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ေစဘဲ ေက်ာင္းစာထဲ စိတ္ႏွစ္လုပ္ဖို႔ ဖိအားေပးရေတာ့မွာ။ မတတ္ႏိူင္ပါဘူး၊ သမီးႀကီး အသံုးစားရိတ္ဘိုး သူပဲ ပို႐ွာရေတာ့မွာေပါ့။ သူမ်ားေတြလို အိမ္မွာက်ဴ႐ွင္ဖြင့္ရင္ အတန္အသင့္ ေျပလည္မွာ သိေပမဲ့ အဲဒီအျဖစ္ဟာ သူ႔ရဲ႕ မူလ တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာဆိုတဲ့ အျဖဴအစိမ္းဝတ္တစ္ကိုယ္ကို က်ဴ႐ွင္ဆရာ ဆိုတဲ့ ေနာက္တစ္ကိုယ္က သစၥာေဖာက္လိုက္သလို ခံစားမိတယ္။ သူ႔အေတြးကိုသာ မူမူသိႏိူင္ရင္ "႐ွင္နဲ႔ေတာ့ ခက္ပါတယ္ ကိုေရခဲရယ္" ပဲ ေျပာဦးမွာ။
ခုလို အိမ္႐ိွလူကုန္ရဲ႕ ေလးပံုသံုးပံု အလုပ္လုပ္ၾကတာေတာင္ တစ္ပတ္မွာ အသားဟင္း ႏွစ္ရက္ ဆိုတာ ျဖစ္ျဖစ္မည္ စားၾကရတာ။ အသားဟင္းသာဆိုရတာပါ၊ အာလူးထဲ ၾကက္သား ေရာ ခ်က္တာလား လို႔ ေမးရေလာက္ေအာင္ နာမည္ပ်က္ အသားဟင္းပါပဲ။ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ လည္း ေသြးသားေကာင္းၾကတဲ့ အ႐ြယ္ေတြမို႔သာ ဘာနဲ႔စားစား ဝင္တာ၊ စားသေလာက္ အသားျဖစ္ၾက တာ။
ဒီေတာ့ ဒီတစ္ခါ မူမူယူလာတဲ့ သတင္းက ကိုေရခဲတို႔မိသားစုအတြက္ အေတာ္ေလး အူျမဴး၊ အူစိုေစမဲ့ သတင္း။ အို သူတို႔ မိသားစုတင္ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ အေ႐ွ႕ အေနာက္ ေတာင္ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာ မွာ႐ိွတဲ့ ခုႏွစ္ရက္သားသမီးအားလံုး ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ႐ိွၾကမဲ့ သတင္းပါ။ ခုေလာက္႐ိွ မူမူ႔ပါးစပ္သတင္းနဲ႔တင္ ကုတို႔ဆိပ္ မိႈ႕အိတ္ပြင့္သလို တရပ္ကြက္လံုးနားထဲ လ်င္ျမန္တဲ့ အဟုန္နဲ႔ ျပန္႔ႏံွ႔ေနေလာက္ၿပီ။
လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးလေလာက္ကမွ ရပ္ကြက္ထဲ ေျပာင္းလာတဲ့ သူေဌးအိမ္က အိမ္တက္မဂၤလာ ဆြမ္းေကြၽးလုပ္မဲ့ သတင္း။ ဒီသတင္းအထိကေတာ့ ဘာမွ အူျမဴးစရာ မ႐ိွေပဘူးေပါ့။ ထူးျခားတာက သူေဌးအိမ္တက္ ဖိတ္ပံုပဲ။ သူေဌးမို႔လို႔ဆိုၿပီး ေရေမႊးဖိတ္စာေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနဘူး၊ လမ္းေလးခြဆံုမွာ ဘလက္ဘုတ္ႀကီးေထာင္ၿပီး စာေရးဖိတ္တာ။ "အိမ္တက္မဂၤလာ စတုဒီသာအလႉ" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔၊ စတုဒီသာဆိုကတည္းက အရပ္ေလးမ်က္ႏွာမွ ဆိုေတာ့ အလႈ႐ွင္ရဲ႕ သဒၵါစိတ္ကို ခန္႔မွန္းႏိူင္ၿပီ။ အယုတ္ အလတ္ အျမတ္မေ႐ြး မည္သူမဆို ဝင္ေရာက္ သံုးေဆာင္ႏိူင္ပါသည္၊ လက္ေဆာင္ေပးျခင္း သည္းခံပါလို႔ ဆိုထားျပန္ေတာ့ကာ ဒီေခတ္ႀကီးထဲ ဒီလိုအလႈမ်ိဳး ႐ွားေပတယ္ ဆိုရမယ္။
ကိုေရခဲျဖင့္ မူမူေျပာတဲ့သတင္း ၾကားတာနဲ႔တင္ မ်က္ႏွာႀကီးၿပံဳးလို႔၊ သာဓု အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚမိေတာ့ တာ။ သူေဌးအိမ္ေ႐ွ႕ လမ္းေပၚမွာ မ႑ာပ္ထိုးေကြၽးမွာမို႔ စားေနရင္းက ကိုယ့္သားေရဖိနပ္ေလးမ်ား သူမ်ားစြပ္သြားမလားဆိုၿပီး လည္ပင္းဆန္႔ၾကည့္စရာ မလိုတဲ့ အလႉ၊ အိမ္တက္ဆိုေပမဲ့ လက္ေဆာင္ေပးျခင္းလည္း သည္းခံပါဆိုတဲ့ အလႉ၊ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ကိုေရခဲတို႔က အေတာ္ကို သည္းခံႏိူင္တယ္ဆိုတာ ေျပာစရာေတာင္ လိုမယ္ မထင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးမဲ့ ဟင္းအမည္ေတြေတာင္ ေရးထားလိုက္ေသးဆိုပဲ။ ဝက္သားအိုးႀကီးႏွပ္၊ ၾကက္သား ဆီျပန္၊ ငါးသေလာက္ေပါင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္စပ္ခ်ဥ္ဟင္းရည္၊ အစိမ္းေၾကာ္၊ ပဲႀကီးႏွပ္၊ ငါးပိ တို႔စရာစံုႏွင့္ ဧည့္ခံပါမည္ တဲ့။
ကဲ ဒါေလာက္ ခ်ီးမြမ္းသင့္တဲ့အလႉ ဘယ္မွာ႐ိွေသးလို႔တုန္း။ သူေဌးလင္မယား သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲ တြဲရက္ ေျမႏွစ္ကြက္ ဝယ္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ထပ္တိုက္ႀကီး ဟီးထေနေအာင္ ေဆာက္ေနတုန္းကတည္း က လူေတြက စိတ္ဝင္စားလွၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေမးေငါ့လို႔၊ မ်က္ေစာင္းထိုးလို႔ ဆိုတဲ့ စိတ္ဝင္စားပံုမ်ိဳး။ သူေဌးက အသားျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ခြံအစ္အစ္ မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း၊ စိနတိုင္းသားတို႔ရဲ႕ ႐ုပ္ရည္၊ လူက သိတ္ေတာ့အဝႀကီးထဲက မဟုတ္ဘူး။ သူေဌးကေတာ္က ခပ္ငယ္ငယ္ ေခ်ာေခ်ာ၊ သူေဌးရဲ႕ စပြန္ဆာမေလးဆိုလား ေျပာၾကတာပဲ။ ခုေတာ့ ဇနီးအသစ္စက္စက္ကေလးေပါ့ေလ။ သူေဌးက ႐ိုး႐ိုး ခ်မ္းသာလာတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ သမာအာဇီဝသမား မဟုတ္ဘူးတဲ့ ေျပာၾကျပန္တယ္။ ခုေတာ့လည္း လူေတြက ဒီလိုအလႉမ်ိဳးအတြက္ သဒၵါတရားေတာ့ ေကာင္း႐ွာသားလို႔ သူေဌးအေပၚ အျမင္ေလးနဲနဲ တည့္စျပဳလာတယ္။ ကိုေရခဲကေတာ့ ဘာရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ ဘာ လုပ္စားလို႔ ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ၊ မုဒိတာ ပြား႐ံုေပါ့၊ သူ႔တရားနဲ႔သူေပပဲ။ သူ စေမာေလးယူထားတဲ့ ကိစၥဆိုတာကလည္း သူ႔မယားႀကီး ကိစၥမဟုတ္လား။ ခုလို လႉတန္းေဖာ္ရတာကပဲ သူေတာ္ေကာင္းႏွလံုး႐ိွလို႔ဆိုတာ အသိသာႀကီး။
ကိုေရခဲတို႔တအိမ္လံုးလည္း အိမ္တက္အလႉ သြားစားၾကရမဲ့အေရးပဲ လက္ခ်ိဳးေရတြက္ရင္း ႀကိဳတင္ ပါးစပ္အရသာ ခံေနလိုက္ၾကတာ။
"မမ ေမာင္ေလးကေတာ့ ၾကက္သားဆီျပန္ကို ေပါင္တုံးႀကီး ေ႐ြးစားမွာ မမေရာ"
"ငါလား ငါက အကုန္စားမွာပဲ ဝက္သား၊ ၾကက္သား၊ ငါးသေလာက္ အကုန္နဲနဲစီ ဟိဟိ ေဖႀကီး ေဖႀကီးေရာ"
သမီးႀကီးက သူတို႔ေမာင္ႏွမ စကားဝိုင္းထဲ ဖေအလုပ္သူကိုပါ ဆြဲထည့္ေတာ့ သူ႔မလည္း ခပ္ျမန္ျမန္ စဥ္းစားရင္း ျပန္ေျဖရတယ္။
"ေဖႀကီးက ဝက္သားႀကိဳက္ေတာ့ ဝက္သား အိုးႀကီးႏွပ္ အဝစားမယ္ကြာ"
မူမူကေတာ့ သူတို႔သားအဖတေတြ ျဖစ္ေနပံုကို သည္းသည္းလႈပ္လႈပ္ ျဖစ္ရန္ေကာ၊ အကဲပိုရန္ ေကာ ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လွမ္းၾကည့္ေနေလတယ္။ ကိုေရခဲနဲ႔ အၾကည့္ခ်င္းတစ္ခ်က္ အဆံုမွာေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လံုး မသက္မသာလိုလို၊ ဝမ္းနည္းဝမ္းသာလိုလို အတိအက်ေျပာျပ မရႏိူင္တဲ့ မခ်ိျပံဳးေလး ကိုယ္စီ ျပံဳးမိၾကတယ္။ ဘာသာမျပန္တတ္ရင္သာ ေနမယ္၊ အဲဒီအျပံဳးကို သူတို႔ခ်င္း ေကာင္းေကာင္းနားလည္တယ္။ ဟင္းေကာင္းေကြၽးေကာင္းနဲ႔ေဝးေနတဲ့ သူတို႔ သားသမီးေလးေတြအေပၚ ႀကီးစြာေသာ ဂ႐ုဏာေတြသက္ရင္း ကိုယ့္လက္႐ိွအေနအထားကို အားမလိုအားမရျဖစ္မိတဲ့ အျပံဳးမ်ိဳး။ ဒါေပမဲ့လည္း သူတို႔ဟာ ကိုေရခဲနဲ႔ မူမူျမင့္သာ ျဖစ္တယ္။ သူေဌး ဦးဟုတ္ၾကည္နဲ႔ သူေဌးကေတာ္ ခြန္းခ်ိဳၾကည္မွ မဟုတ္တာဘဲကိုး။
*****************
"ဟယ္ မိုးဖဲြေလးေတြ က်လာၿပီ ေဖႀကီးေရ"
"ေအးပါ သမီးရယ္ ေဖႀကီးတို႔ ခဏေလး ေစာင့္လိုက္ၾကတာေပါ့၊ ငါ့သားေလးေရာ ဆာၿပီလားကြ"
သားငယ္က မ်က္ႏွာေလး႐ံႈ႕ၿပီး သူ ဆာေနၿပီဆိုတဲ့ပံု ဖေအကိုျပတယ္။
"ကဲ ဒါဆိုလည္း သြားၾကတာေပါ့ အေမႀကီးနဲ႔သားေလးက ထီးတစ္ေခ်ာင္း၊ ေဖႀကီးနဲ႔ သမီးက ထီးတစ္ေခ်ာင္းစီနဲ႔ သြားၾကမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဘာ ကိုေရခဲရယ္ ကိုင္းက်ိဳးေနတဲ့ ႐ွင့္ခ်ာလီထီးႀကီးနဲ႔ေတာ့ မလိုက္ခဲ့ပါနဲ႔၊ ႐ွက္စရာႀကီး၊ အလႉမွာက လူေပါင္းစံု အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေ႐ြးလာၾကမွာ အထင္ေသးမခံႏိူင္ပါဘူး။ မူမူနဲ႔သား အရင္သြားမယ္၊ ႐ွင္တို႔ သားအဖ မဆာၾကေသးဘူး မဟုတ္လား၊ မူမူတို႔ ျပန္လာမွ မူမူ႔ထီးယူၿပီး အေဖႀကီးတို႔ သြားၾကေပါ့"
"ေဟ... အင္း၊ ေအးေလ ဒါဆိုလည္း မူတို႔ အရင္သြားစားၾက"
ကိုေရခဲဆိုတာကလည္း မိန္းမမ်ား မေၾကာက္ဘူးမွတ္လို႔လားဆိုတဲ့ အစားထဲက၊ မူမူ စီစဥ္သမွ် အေကာင္းခ်ည္း လုပ္လာခဲ့လိုက္တာ အိမ္ေထာင္ဦးကတည္းက ခုထိပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ မူမူ႔ စကားအတိုင္း မိသားစုေလးေယာက္ ႏွစ္သုတ္ခြဲ ထြက္ၾကရမယ္ေပါ့။ တစ္နာရီေလာက္ ၾကာခ်င္ ၾကာႏိူင္မွာဆိုေတာ့ သားအဖႏွစ္ေယာက္ တီဗီေလး ဖြင့္ၾကည့္ရင္း မူမူတို႔သားအမိ ျပန္အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္တယ္။
တကယ္တမ္းက်ေတာ့ တစ္နာရီေတာင္ မၾကာပါဘူး၊ မူမူတို႔ သားအမိ ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း တစ္ေတာင္နီးပါး႐ွည္တဲ့ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီး ႏွစ္လံုးကို တယုတယကိုင္လို႔။
"အမယ္ေလး ခ်မ္းသာတဲ့လူေတြမ်ားက်ေတာ့လည္း အခ်ိဳစားဖို႔ အလႉျပန္ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီး တစ္လံုးစီ ေပးလိုက္ေသး၊ ေကြၽးလိုက္တာကလည္း တကတည္း အလွ်ံပါယ္၊ မူမူတို႔မ်ား ဘယ္ေတာ့မွ အဲသလို လႉႏိူင္မွာပါလိမ့္"
"မူမူရာ ျဖစ္လာမွာေပါ့ကြာ၊ လူဆိုတာ ဒီလိုႀကီးပဲ တစ္သက္လံုး မေနပါဘူးကြာ"
"အင္း မလႉလို႔ မ႐ိွဆိုေပမဲ့ ႐ိွကို မ႐ိွေတာ့လည္း မူမူတို႔ေတာ့ လႉဖို႔ မစဥ္းစားႏိူင္ေသးပါဘူး၊ ကဲပါ ႐ွင္တို႔ သားအဖ သြားစားၾကေတာ့၊ ဟဲ့ သားငယ္ေလး သားမမကို ထီးေပးလိုက္ေလ"
"ဟ မိုးက တိတ္ေတာင္ ေနပါၿပီကြာ"
"ခု တိတ္ေပမဲ့ ေတာ္ေနၾကာ ႐ြာခ်င္ ႐ြာေနဦးမွာ၊ ယူသြားစမ္းပါ ကိုေရခဲရယ္၊ ၿပီးရင္ ႐ွင္တို႔ သားအဖ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးစီ ယူခဲ့ၾကဦးေနာ္။ မနက္ျဖန္ မနက္က်မွ ဘုရားကို သံုးလံုး၊ အေမ နန္က႐ိုင္းမယ္ေတာ္ကို တစ္လံုး ဆက္ရမယ္"
သားငယ္က ႏွာေခါင္းေလး ႐ံႉ႕လို႔၊ မေျပာရဲ မေျပာသာေပမဲ့ သူ႔အေမ အပိုင္စီးထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေဝစု ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးအတြက္ မေၾကလည္ပံု ဖေအလုပ္သူကို လွမ္းျပတယ္။ ကိုေရခဲလည္း မူမူ မျမင္ေအာင္ သားငယ္ကို မ်က္ေစ့တစ္ဘက္ လွမ္းမိွတ္ျပလိုက္ရတယ္။ ဒါမ်ား ေဖႀကီးတာဝန္ ထားလိုက္စမ္းပါ ဆိုတဲ့ သေဘာ။
အင္း...မူမူေျပာလည္း ေျပာခ်င္စရာ၊ အလႉက တကယ့္ကို ေစတနာပါတဲ့ အလႉ။ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း လိုက္တဲ့သူ၊ ထမင္း လိုက္တဲ့သူ၊ ဟင္းျဖည့္ေပးတဲ့သူေတြဆိုတာ လြန္းေျပးေနသလိုပဲ။ ကိုေရခဲေ႐ွ႕က လူဝႀကီးဆို ထမင္းေလးပန္းကန္ ကုန္ၿပီ။ ဝက္သားပန္းကန္ကိုလည္း သူ႔ဘက္ခ်ည္း ဆဲြဆဲြခပ္ေနေတာ့တာ။ ကိုေရခဲက အျပံဳးေလးနဲ႔ ကိုယ့္ဘက္ျပန္ဆဲြရင္း ပန္းကန္ထဲ စားႏိူင္သေလာက္ ပံုထည့္ၿပီး လူဝႀကီးဘက္ ျပန္ တြန္းေပး လိုက္တယ္။ သမီးက ႏွစ္ပန္းကန္စားၿပီး လက္ေဆးဖို႔ ထသြားတယ္။ ကိုေရခဲပန္းကန္ထဲမွာလည္း ထမင္းကုန္ၿပီ။ ဗိုက္ကလည္း ဘယ္လိုမွ မဆန္႔ေတာ့တဲ့ အေနအထား။ သမီးႀကီးက ငွက္ေပ်ာသီးအတြက္ တန္းစီေနရာက ဖေအကို လက္ယပ္လွမ္းေခၚေနၿပီ။ ကိုေရခဲ ပန္းကန္ထဲက်န္ေနတဲ့ ဝက္သားသံုးထပ္သား အိအိေလးတစ္တံုးကို အစာပိတ္အျဖစ္ ေကာက္ဝါးရင္း အၿပီးသတ္လိုက္တယ္။
ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီးက ကုန္ၿပီ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကိုေရခဲနဲ႔ ေနာက္ကတစ္ေယာက္ပဲ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီး ရလိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုးက သံုးေယာက္ မရလိုက္ဘူး။ အဲဒီ ေနာက္ဆံုး သံုးေယာက္ထဲမွာ လူဝႀကီးလည္းပါတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ေပမဲ့ ကိုေရခဲ ႀကိတ္ေက်နပ္သြားတယ္။ ျခေသၤ့လည္ျပန္ၾကည့္ရင္း တိုက္ပဲြ တစ္ရာေအာင္ႏိူင္သူ အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ လူဝႀကီးကို ျပံဳးၾကည့္ ႏႈတ္ဆက္ ျပန္ခဲ့လိုက္တယ္။
*****************
အိမ္ေရာက္ေတာ့ သမီးႀကီးက သူ႔အေမလက္ထဲ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီးႏွစ္လံုးကို ေအာင္ျမင္စြာ တာဝန္ေက်အပ္ႏံွၿပီး ေနာက္ေဖးခန္းေလးထဲ အဝတ္လဲဖို႔ ဝင္သြားတယ္။ ဒီေတာ့မွ တီဗီ ၾကည့္ေနတဲ့ မူမူ႔ေဘးနား အသာေလးဝင္ထိုင္ၿပီး မူမူ႔လက္ေမာင္းေလးကို ညႇစ္ရင္း ေျပာလိုက္ တယ္။
"မူမူရာ အေမနန္က႐ိုင္းကို ကို ေတာင္းပန္ေပးပါ့မယ္၊ သားငယ္ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီး စားခ်င္ေန တဲ့ဟာ၊ ကေလး ေပး စားလိုက္ပါကြာ။ ကိုယ္တို႔ဘာသာလည္း ဝယ္ေကြၽးႏိူင္တာမွ မဟုတ္တာ"
"ကိုကေလ ကေလးေတြကို ၾကပ္ၾကပ္ အလိုလိုက္"
ေျပာရင္းက မ်က္လံုးခ်င္းအဆံုမွာ ျပံဳးခဲ့ဖူးတဲ့ မခ်ိျပံဳးေလးတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္လံုး သတိရ သြားၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ မူမူ စိတ္ေျပာင္းသြားတယ္။
"သားငယ္ စားပဲြေပၚက အုပ္ေဆာင္းေအာက္မွာ ေ႐ႊငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုး ယူလိုက္ေနာ္သား၊ ခုစားဖို႔ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ၾကားလား၊ မနက္ျဖန္ ေက်ာင္းယူသြားၿပီး စားဖို႔"
မေအစကားမွ မဆံုးေသးဘူး၊ ေဟးကနဲ ေအာ္သံနဲ႔ သားငယ္က စားပဲြနားေရာက္ေနၿပီ။
"ကိုေရ မူ အျပင္သြားဦးမယ္၊ အေရာင္းအဝယ္ေလးတစ္ခု ေျပာထားတာ႐ိွလို႔"
"ေအး ေအး မိုးမခ်ဳပ္ေစနဲ႔ေနာ္ မူ၊ မိုးခ်ဳပ္မယ္ဆိုရင္ ဖုန္းအိမ္ကို လွမ္းေခၚေျပာလိုက္၊ ကို လမ္းထိပ္ကို လာႀကိဳမယ္ေနာ္"
"အင္းပါ ကိုရဲ႕၊ သမီးႀကီး ေမေမ့ကို ထီးလာေပးစမ္း"
"ထီးက ေဖႀကီးဆီမွာေလ ေမေမရဲ႕"
"ဟာ သမီးကို ေဖႀကီး ေပးထားတယ္ေလ၊ အလႉမွာ ထမင္းစားၾကတုန္းက"
"အာ ေဖႀကီးက လုပ္ၿပီ၊ သမီးလက္သြားေဆးေတာ့ စားပဲြေပၚမွာ၊ ေဖႀကီးေဘးနားမွာ ထားခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာတယ္ေလ"
"ဟာ..."
ကြၽတ္...ခုမွ ကိုေရခဲ
ေခါင္းေတြ ထူပူသြားတယ္။
"ကိုေရခဲ..."
မူမူ႔စိတ္ဆိုးသံႀကီးထဲမွာ ကိုေရခဲ ေခါင္းေတြ ပူသြားတာမွ မီးပဲ ထေတာက္ေတာ့မလို။
"အာ...မူမူ ခဏေလးေနာ္ မူမူ၊ ကို ခုပဲ သြားျပန္ယူေပးမယ္"
"ဟာ လုပ္ၿပီကြာ၊ ဒီေလာက္ လူေပါင္းစံုလာၾကတဲ့ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ရႏိူင္ပါ့မလဲလို႔"
"ေအးပါ၊ ေအးပါကြာ ခဏေလး ေစာင့္ေနပါ၊ ကို သြားေျပး႐ွာၾကည့္ပါဦးမယ္"
ျခင္ေထာင္ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ လႊားတင္ထားတဲ့ ႐ွပ္အကႌ်ေလး ကမန္းကတန္းစြတ္ရင္း လမ္းမေပၚ ကိုေရခဲ အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကလည္း ဘုရားတရားမလို႔ ျပန္ေတြ႔ပါေစ၊ ဘယ္သူမွ ယူမသြား ပါေစနဲ႔၊ ေတြ႔ရင္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သိမ္းထားေပးပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ေပါ့။
လူက အလႉမ႑ပ္နားမေရာက္ခင္ မလွမ္းမကမ္းမွာေပမဲ့ ကိုေရခဲမ်က္လံုးေတြကျဖင့္ အလႉမ႑ပ္အထဲကို ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ကိုေရခဲျဖင့္ ဘာမွမေျပာရေသးဘဲ ထီးေပ်ာက္တာမ်ား သိေနၾကလို႔လား မေျပာတတ္ဘူး၊ မ႑ပ္ထဲမွာ လူေတြ စု႐ံုး စု႐ံုး၊ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ဟို႐ွာဒီ႐ွာ ႐ွာေဖြေနၾကတဲ့ပံု။ မ႑ပ္အထဲေျခလွမ္းမိေတာ့မွ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ ခံုတလံုးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူေဌးကေတာ္ ခြန္းခ်ိဳၾကည္ကို သတိထားမိတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ အနားကလူကို ေမးၾကည့္မယ္အလုပ္ အိမ္ေပၚကဆင္းလာၿပီး မ႑ပ္ထဲ လွမ္းဝင္လာေနတဲ့ သူေဌးကို ေတြ႔တာနဲ႔ ခဏရပ္ရင္း သူဘာေျပာမလဲ နားစြင့္ေနမိတယ္။
"ခြန္းခ်ိဳရယ္ ဒီေလာက္လည္း ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔၊ အလႉေပၚ အလႉဆင့္တယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္၊ လူေတြ အားနာစရာ"
"ကိုႀကီးကလည္း ဒီလက္စြပ္က စိန္က ေ႐ွးစိန္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ခြန္းခ်ိဳ ႀကိဳက္လို႔၊ ကိုႀကီး အမွတ္တရ ေပးထားတဲ့ဟာ"
"ေအးပါကြာ၊ ကိုႀကီးသိပါတယ္၊ ကိုႀကီး အဲဒီစိန္မ်ိဳးရေအာင္ျပန္႐ွာဝယ္ေပးမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟင့္ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက အသစ္ပဲဟာ၊ ခြန္းခ်ိဳက အရင္စိန္ေဟာင္း တလံုးထဲေလးကိုပဲ မက္ေမာတာ၊ ကိုႀကီးမာမားဆီက လက္ဆင့္ကမ္းရတာဆို ကိုႀကီးပဲ ေျပာၿပီး"
"ေအးေလ၊ ဒါမ်ား မာမားဆီကလိုခ်င္လည္း ေတာင္းေပးမယ္၊ မာမားဆီမွာ ဒါမ်ိဳး အမ်ားႀကီး ဟုတ္ၿပီလား"
ဒီေတာ့မွ သူေဌးကေတာ္မ်က္ႏွာ ျပံဳးခ်ိဳသြားလိုက္ပံုမ်ား။ ၿပီးမွ ထိုင္ေနရာက ထရပ္၊ သူေဌး လက္ေမာင္းကို ခပ္ႏြဲ႕ႏဲြ႕ေလး မီွတြဲရင္း အိမ္ဘက္ျပန္ေလွ်ာက္သြားၾကေတာ့တယ္။ ဪ... သူေဌးကေတာ္ လက္စြပ္ကစိန္ စြန္ကုတ္ေခ်ာင္လို႔ ျပဳတ္က်ၿပီး ေပ်ာက္သြားတာကိုး။ ဒီေတာ့မွ ကိုေရခဲလည္း လာရင္းကိစၥ သတိရသြား တယ္။
"ဒီမွာဗ်ာ ဟိုနားက ခံုေပၚမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းမ်ား မေတြ႔မိၾကဘူးလားဗ်ာ"
ကိုေရခဲအသံၾကားေတာ့ ခုထိ စိန္ေပ်ာက္မႈကို ၾကက္ေျမႀကီးယက္သလို ထိုးေကာ္႐ွာေနၾကတဲ့ လူေတြက ခက္တဲ့လူပဲ၊ ဒီမွာ သိန္းေက်ာ္တန္တဲ့စိန္ကို ႐ွာေနတာဗ်၊ ခင္ဗ်ားထီး ဘယ္သူက သတိထားမိမတုန္း ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္ယက္ ဆက္ယက္ၾကျပန္တယ္။ ေအးေလ ေရအဆံုး ကုန္းတစ္ဝက္ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ေတာ္ေသးရဲ႕၊ ၾကက္ယက္ ယက္ေနတဲ့လူေတြထဲမွာ ဟိုလူဝႀကီးမပါလို႔။ ႏိူ႕မို႔ဆို လူဝႀကီးရဲ႕ တန္ျပန္အၿပံဳးဟာ ကိုေရခဲရဲ႕ ႏွလံုးသားကို နင္းေခ်ႏိူင္ေလာက္တယ္။ ကိုေရခဲ သိလိုက္ပါၿပီ။ သြားၿပီ၊ မူမူ႔ထီး ျပန္မရႏိူင္ေတာ့ဘူး။
အိမ္အျပန္လမ္းေပၚမွာေတာ့ ေလးလိုက္တဲ့ ေျခေထာက္ေတြဆိုတာ ေခါင္းေပၚတင္ထမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ ခက္တာက မူမူ႔ကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့။
*******************
အိမ္နားနီးလာေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ မူမူ႔ကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမလဲ စဥ္းစားလို႔ မရႏိူင္ေသးဘူး။ "သူေဌးကေတာ္လည္း မူ႔လိုပဲ ပစၥည္းေပ်ာက္သြားတာ၊ သူက စိန္တလံုးက်ေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့ေဟ့" လို႔ ေပ်ာက္ေဖာ္ညိႇေပးရမလား။ "စေနနံ ထီး ထြက္သြားတာ ေကာင္းတယ္သာမွတ္ပါ မူရာ"လို႔ အားေပးသလိုလို ေျပာရမလား။ "သူမ်ားေတြ အလႉႀကီးေပးေနတုန္းမွာ ေပ်ာက္တာ၊ မူ႔ထီးလည္း လႉလိုက္တယ္လို႔သာ သေဘာထားလိုက္ေပါ့ကြာ" လို႔ ေျပာရင္ေကာင္းမလား။ စဥ္းစားလိုက္ရတာ ကိုေရခဲနဖူးမွာ ေခြၽးေတာင္စို႔တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ "မင္းထီးႀကီးက ေဟာင္းေနပါၿပီ၊ ကို အဲဒီလို ထီးမ်ိဳးရေအာင္႐ွာဝယ္ေပးမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား" လို႔ ဦးဟုတ္ၾကည္စတိုင္ဖမ္းၿပီး ေျပာရင္ေကာင္း မလား...
ဟာ...ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိူင္ဘူး ထင္တာပဲ။ ဒီထီးက ဝယ္ခ်င္တိုင္းဝယ္လို႔ရတဲ့ ထီးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကိုေရခဲတို႔ လမ္းထိပ္မွာ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ ႐ိွတယ္။ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ရဲ႕ ျခံတစ္ျခံကို မူမူေရာင္းေပးတုန္းက ေစ်းေကာင္းရလိုက္တာမို႔ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ပဲြစားခ ပိုက္ဆံအျပင္ အဲဒီထီးကိုပါ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ထီးရဲ႕ရာဇဝင္ကို ေျပာျပလိုက္ ေသးတယ္။ တခါက ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းေလးတစ္ခု သူတို႔ဆိုင္မွာ လာဝယ္ရင္း ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံ မေလာက္လို႔ "ဒီထီးယူထားလိုက္ပါ၊ ဒီထီးက ဂ်ပန္တစ္ႏိူင္ငံလံုးမွာမွ ဂ်ပန္အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္နဲ႔ သူ႔ဆီမွာ ၂ေခ်ာင္းပဲ ႐ိွတာ"လို႔ ေျပာခဲ့သတဲ့။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား၊ မူမူတို႔က လူစံုၿပီေဟ့ဆို သူ႔ထီးရဲ႕ ရာဇဝင္ကို မေမာႏိူင္ မပန္းႏိူင္ ဂုဏ္လုပ္ ေျပာဆိုေလ့႐ိွတာ။
ခုေတာ့ ကိုေရခဲအျဖစ္က ရာဇဝတ္အိုးကိုမွ တုတ္နဲ႔ ထိုးမိတဲ့အျဖစ္။ အိမ္ေ႐ွ႕နားအေရာက္ ဝါးကပ္ ျခံစည္း႐ိုးေလးကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မူမူရယ္ အိမ္ေ႐ွ႕ ဖိနပ္ခြၽတ္ ေလွကားရင္းမွာ ထိုင္လို႔။
"ဘယ္လိုလဲ ကိုေရခဲ မူ႔ထီး ျပန္မရခဲ့ဘူး မဟုတ္လား"
ကိုေရခဲကေတာ့ မုန္႔တီသည္မ်က္ခြက္ ၾကက္ မၾကည့္ဝံ့ ဆိုတာလို မူမူ႔ကို မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းကိုသာ ငံု႔ရက္က တြင္တြင္ခါျပႏိူင္ေတာ့တယ္။
"အီး ဟီးဟီး မူ႔ထီးေလး ေပ်ာက္ၿပီေပါ့ ဟီး ဟီး...ဟင့္"
မူမူတစ္ေယာက္ ခါတိုင္းလို ပါးစပ္ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေတာ့မယ္ ထင္ထားတာ။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုခ်လိုက္ပံုေၾကာင့္ ကိုေရခဲမွာ အံ့အားႀကီးကိုသင့္လို႔။ မူမူ႔ရဲ႕ ထီးကေလးအေပၚ စဲြလန္းႏွစ္သက္စိတ္ကို ကိုေရခဲ သိခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ မထင္ထားခဲ့ ဘဲကိုး။ မသကာ သူနားညည္း႐ံုေလာက္ ျမည္တြန္မယ္၊ စိတ္ေကာက္မယ္ပဲ ထင္ခဲ့တာ။
"မငိုပါနဲ႔ မူမူရာ ကို ထီးအသစ္ ျပန္ဝယ္ေပးမယ္ေနာ္"
"ႏွစ္လ သံုးလပဲေစာင့္ ဟုတ္ၿပီလား"
"ကို ေက်ာင္းက စုမဲထုတ္ဖို႔ ေပါက္ထားတာေလ၊ အဲဒါ ေနာက္ႏွစ္လက်ရင္ ကို႔အလွည့္ ပိုက္ဆံရမွာ "
မူမူကျဖင့္ အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္ ေနရာကေတာင္ မေ႐ြ႕ပါဘူး။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတို႔အေမ ရာသီဥတုမေကာင္းတာသိေတာ့ အိမ္ျပင္ကို ထြက္မလာၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုေရခဲမလည္း တတြတ္တြတ္ ေခ်ာ့ရေတာ့တယ္။ ကိုေရခဲအတြက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါး မွာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္လက္႐ွည္႐ွည္ ေခ်ာ့ျခင္းပဲ။
"ကဲပါ မူရာ တိတ္ပါေတာ့ကြာ၊ ငိုေနလည္း ထီးက ျပန္ရမွာမွ မဟုတ္ဘဲ"
"အသစ္ရခ်င္လို႔ အေဟာင္း ေပ်ာက္တာပဲကြာ၊ လႉလိုက္တယ္ လို႔ပဲမွတ္"
"ဘာ!!! ဘာ လႉလိုက္တယ္ မွတ္လဲ၊ လႉစရာလား၊ လႉရေအာင္လို႔ ႐ွင္က ဘာေတြမ်ား ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ႐ွာ ေပးထားလို႔တုန္း၊ သူမ်ားေတြ လႉႏိူင္တယ္ ဆိုတာက ေယာက်္ားလုပ္သူက အျပည့္အစံု ႐ွာထား ေပးလို႔ လႉႏိူင္တာ၊ ဘယ္မလဲ ႐ွင့္႐ွာစာေဖြစာ၊ ေတာ္ၿပီေနာ္ လာမေျပာနဲ႔၊ ခုလည္း ဒီအလႉ သြားမစားရင္ ဒီလို ျဖစ္မွာမႈတ္ဘူး...၊ ေတာ္ ေတာ္ လႉဖို႔ ဘာညာ လာေျပာမေနနဲ႔ မ႐ိွရတဲ့ အထဲ"
ကိုေရခဲလည္း ဘယ္လိုမွ ဆက္မေခ်ာ့တတ္ေတာ့ဘူး၊ ေခ်ာ့ဖို႔ စကားလံုးေတြလည္း ကုန္ၿပီ။ ကိုေရခဲႏွယ္ ေဒါသျဖစ္ေနသူကိုမွ အလႉမွာေပ်ာက္လာတဲ့ထီးကို သြားလႉခိုင္းမိတယ္။ စကားလံုး အေ႐ြးအခ်ယ္မတတ္တဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုပဲ က်ိန္ဆဲေနမိေတာ့တယ္။ မ႐ိွလို႔ မလႉႏိူင္ပါဘူး ဆိုေနမွ။
"ကိုေရခဲ..."
မူမူ႔စိတ္ဆိုးသံႀကီးထဲမွာ ကိုေရခဲ ေခါင္းေတြ ပူသြားတာမွ မီးပဲ ထေတာက္ေတာ့မလို။
"အာ...မူမူ ခဏေလးေနာ္ မူမူ၊ ကို ခုပဲ သြားျပန္ယူေပးမယ္"
"ဟာ လုပ္ၿပီကြာ၊ ဒီေလာက္ လူေပါင္းစံုလာၾကတဲ့ဟာ ဘယ္လိုလုပ္ ျပန္ရႏိူင္ပါ့မလဲလို႔"
"ေအးပါ၊ ေအးပါကြာ ခဏေလး ေစာင့္ေနပါ၊ ကို သြားေျပး႐ွာၾကည့္ပါဦးမယ္"
ျခင္ေထာင္ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ လႊားတင္ထားတဲ့ ႐ွပ္အကႌ်ေလး ကမန္းကတန္းစြတ္ရင္း လမ္းမေပၚ ကိုေရခဲ အေျပးတစ္ပိုင္း ထြက္လိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကလည္း ဘုရားတရားမလို႔ ျပန္ေတြ႔ပါေစ၊ ဘယ္သူမွ ယူမသြား ပါေစနဲ႔၊ ေတြ႔ရင္လည္း တစ္ေယာက္ေယာက္က သိမ္းထားေပးပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းရင္းနဲ႔ေပါ့။
လူက အလႉမ႑ပ္နားမေရာက္ခင္ မလွမ္းမကမ္းမွာေပမဲ့ ကိုေရခဲမ်က္လံုးေတြကျဖင့္ အလႉမ႑ပ္အထဲကို ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ။ ကိုေရခဲျဖင့္ ဘာမွမေျပာရေသးဘဲ ထီးေပ်ာက္တာမ်ား သိေနၾကလို႔လား မေျပာတတ္ဘူး၊ မ႑ပ္ထဲမွာ လူေတြ စု႐ံုး စု႐ံုး၊ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ဟို႐ွာဒီ႐ွာ ႐ွာေဖြေနၾကတဲ့ပံု။ မ႑ပ္အထဲေျခလွမ္းမိေတာ့မွ မ်က္ေစ့မ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ ခံုတလံုးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ သူေဌးကေတာ္ ခြန္းခ်ိဳၾကည္ကို သတိထားမိတယ္။ ဘာမ်ားျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ အနားကလူကို ေမးၾကည့္မယ္အလုပ္ အိမ္ေပၚကဆင္းလာၿပီး မ႑ပ္ထဲ လွမ္းဝင္လာေနတဲ့ သူေဌးကို ေတြ႔တာနဲ႔ ခဏရပ္ရင္း သူဘာေျပာမလဲ နားစြင့္ေနမိတယ္။
"ခြန္းခ်ိဳရယ္ ဒီေလာက္လည္း ဝမ္းနည္းမေနပါနဲ႔၊ အလႉေပၚ အလႉဆင့္တယ္ပဲ သေဘာထားလိုက္၊ လူေတြ အားနာစရာ"
"ကိုႀကီးကလည္း ဒီလက္စြပ္က စိန္က ေ႐ွးစိန္ေတြ၊ ၿပီးေတာ့ ခြန္းခ်ိဳ ႀကိဳက္လို႔၊ ကိုႀကီး အမွတ္တရ ေပးထားတဲ့ဟာ"
"ေအးပါကြာ၊ ကိုႀကီးသိပါတယ္၊ ကိုႀကီး အဲဒီစိန္မ်ိဳးရေအာင္ျပန္႐ွာဝယ္ေပးမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား"
"ဟင့္ ဒါေပမဲ့ အဲဒါက အသစ္ပဲဟာ၊ ခြန္းခ်ိဳက အရင္စိန္ေဟာင္း တလံုးထဲေလးကိုပဲ မက္ေမာတာ၊ ကိုႀကီးမာမားဆီက လက္ဆင့္ကမ္းရတာဆို ကိုႀကီးပဲ ေျပာၿပီး"
"ေအးေလ၊ ဒါမ်ား မာမားဆီကလိုခ်င္လည္း ေတာင္းေပးမယ္၊ မာမားဆီမွာ ဒါမ်ိဳး အမ်ားႀကီး ဟုတ္ၿပီလား"
ဒီေတာ့မွ သူေဌးကေတာ္မ်က္ႏွာ ျပံဳးခ်ိဳသြားလိုက္ပံုမ်ား။ ၿပီးမွ ထိုင္ေနရာက ထရပ္၊ သူေဌး လက္ေမာင္းကို ခပ္ႏြဲ႕ႏဲြ႕ေလး မီွတြဲရင္း အိမ္ဘက္ျပန္ေလွ်ာက္သြားၾကေတာ့တယ္။ ဪ... သူေဌးကေတာ္ လက္စြပ္ကစိန္ စြန္ကုတ္ေခ်ာင္လို႔ ျပဳတ္က်ၿပီး ေပ်ာက္သြားတာကိုး။ ဒီေတာ့မွ ကိုေရခဲလည္း လာရင္းကိစၥ သတိရသြား တယ္။
"ဒီမွာဗ်ာ ဟိုနားက ခံုေပၚမွာ ထီးတစ္ေခ်ာင္းမ်ား မေတြ႔မိၾကဘူးလားဗ်ာ"
ကိုေရခဲအသံၾကားေတာ့ ခုထိ စိန္ေပ်ာက္မႈကို ၾကက္ေျမႀကီးယက္သလို ထိုးေကာ္႐ွာေနၾကတဲ့ လူေတြက ခက္တဲ့လူပဲ၊ ဒီမွာ သိန္းေက်ာ္တန္တဲ့စိန္ကို ႐ွာေနတာဗ်၊ ခင္ဗ်ားထီး ဘယ္သူက သတိထားမိမတုန္း ဆိုတဲ့မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးနဲ႔ တစ္ခ်က္ ေမာ့ၾကည့္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔အခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ၾကက္ယက္ ဆက္ယက္ၾကျပန္တယ္။ ေအးေလ ေရအဆံုး ကုန္းတစ္ဝက္ဆိုတယ္ မဟုတ္လား။ ေတာ္ေသးရဲ႕၊ ၾကက္ယက္ ယက္ေနတဲ့လူေတြထဲမွာ ဟိုလူဝႀကီးမပါလို႔။ ႏိူ႕မို႔ဆို လူဝႀကီးရဲ႕ တန္ျပန္အၿပံဳးဟာ ကိုေရခဲရဲ႕ ႏွလံုးသားကို နင္းေခ်ႏိူင္ေလာက္တယ္။ ကိုေရခဲ သိလိုက္ပါၿပီ။ သြားၿပီ၊ မူမူ႔ထီး ျပန္မရႏိူင္ေတာ့ဘူး။
အိမ္အျပန္လမ္းေပၚမွာေတာ့ ေလးလိုက္တဲ့ ေျခေထာက္ေတြဆိုတာ ေခါင္းေပၚတင္ထမ္းၿပီး ေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ ခက္တာက မူမူ႔ကို ဘယ္လိုေျပာရပါ့။
*******************
အိမ္နားနီးလာေနၿပီ၊ ဒါေပမဲ့ မူမူ႔ကို ဘယ္လိုႏွစ္သိမ့္ရမလဲ စဥ္းစားလို႔ မရႏိူင္ေသးဘူး။ "သူေဌးကေတာ္လည္း မူ႔လိုပဲ ပစၥည္းေပ်ာက္သြားတာ၊ သူက စိန္တလံုးက်ေပ်ာက္သြားလို႔တဲ့ေဟ့" လို႔ ေပ်ာက္ေဖာ္ညိႇေပးရမလား။ "စေနနံ ထီး ထြက္သြားတာ ေကာင္းတယ္သာမွတ္ပါ မူရာ"လို႔ အားေပးသလိုလို ေျပာရမလား။ "သူမ်ားေတြ အလႉႀကီးေပးေနတုန္းမွာ ေပ်ာက္တာ၊ မူ႔ထီးလည္း လႉလိုက္တယ္လို႔သာ သေဘာထားလိုက္ေပါ့ကြာ" လို႔ ေျပာရင္ေကာင္းမလား။ စဥ္းစားလိုက္ရတာ ကိုေရခဲနဖူးမွာ ေခြၽးေတာင္စို႔တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ "မင္းထီးႀကီးက ေဟာင္းေနပါၿပီ၊ ကို အဲဒီလို ထီးမ်ိဳးရေအာင္႐ွာဝယ္ေပးမယ္၊ ဟုတ္ၿပီလား" လို႔ ဦးဟုတ္ၾကည္စတိုင္ဖမ္းၿပီး ေျပာရင္ေကာင္း မလား...
ဟာ...ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိူင္ဘူး ထင္တာပဲ။ ဒီထီးက ဝယ္ခ်င္တိုင္းဝယ္လို႔ရတဲ့ ထီးမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး။ ကိုေရခဲတို႔ လမ္းထိပ္မွာ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ေလး တစ္ဆိုင္ ႐ိွတယ္။ ဆိုင္ပိုင္႐ွင္ရဲ႕ ျခံတစ္ျခံကို မူမူေရာင္းေပးတုန္းက ေစ်းေကာင္းရလိုက္တာမို႔ ေက်းဇူးတင္လြန္းလို႔ ပဲြစားခ ပိုက္ဆံအျပင္ အဲဒီထီးကိုပါ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တာ။ ၿပီးေတာ့ ထီးရဲ႕ရာဇဝင္ကို ေျပာျပလိုက္ ေသးတယ္။ တခါက ဂ်ပန္အမ်ိဳးသမီး တစ္ေယာက္ ေ႐ွးေဟာင္းပစၥည္းေလးတစ္ခု သူတို႔ဆိုင္မွာ လာဝယ္ရင္း ပါလာတဲ့ပိုက္ဆံ မေလာက္လို႔ "ဒီထီးယူထားလိုက္ပါ၊ ဒီထီးက ဂ်ပန္တစ္ႏိူင္ငံလံုးမွာမွ ဂ်ပန္အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္နဲ႔ သူ႔ဆီမွာ ၂ေခ်ာင္းပဲ ႐ိွတာ"လို႔ ေျပာခဲ့သတဲ့။ ဟုတ္တာ မဟုတ္တာ အသာထား၊ မူမူတို႔က လူစံုၿပီေဟ့ဆို သူ႔ထီးရဲ႕ ရာဇဝင္ကို မေမာႏိူင္ မပန္းႏိူင္ ဂုဏ္လုပ္ ေျပာဆိုေလ့႐ိွတာ။
ခုေတာ့ ကိုေရခဲအျဖစ္က ရာဇဝတ္အိုးကိုမွ တုတ္နဲ႔ ထိုးမိတဲ့အျဖစ္။ အိမ္ေ႐ွ႕နားအေရာက္ ဝါးကပ္ ျခံစည္း႐ိုးေလးကို ေက်ာ္ၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ မူမူရယ္ အိမ္ေ႐ွ႕ ဖိနပ္ခြၽတ္ ေလွကားရင္းမွာ ထိုင္လို႔။
"ဘယ္လိုလဲ ကိုေရခဲ မူ႔ထီး ျပန္မရခဲ့ဘူး မဟုတ္လား"
ကိုေရခဲကေတာ့ မုန္႔တီသည္မ်က္ခြက္ ၾကက္ မၾကည့္ဝံ့ ဆိုတာလို မူမူ႔ကို မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းကိုသာ ငံု႔ရက္က တြင္တြင္ခါျပႏိူင္ေတာ့တယ္။
"အီး ဟီးဟီး မူ႔ထီးေလး ေပ်ာက္ၿပီေပါ့ ဟီး ဟီး...ဟင့္"
မူမူတစ္ေယာက္ ခါတိုင္းလို ပါးစပ္ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေတာ့မယ္ ထင္ထားတာ။ ခုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ငိုခ်လိုက္ပံုေၾကာင့္ ကိုေရခဲမွာ အံ့အားႀကီးကိုသင့္လို႔။ မူမူ႔ရဲ႕ ထီးကေလးအေပၚ စဲြလန္းႏွစ္သက္စိတ္ကို ကိုေရခဲ သိခဲ့ေပမဲ့ အဲဒီေလာက္ မထင္ထားခဲ့ ဘဲကိုး။ မသကာ သူနားညည္း႐ံုေလာက္ ျမည္တြန္မယ္၊ စိတ္ေကာက္မယ္ပဲ ထင္ခဲ့တာ။
"မငိုပါနဲ႔ မူမူရာ ကို ထီးအသစ္ ျပန္ဝယ္ေပးမယ္ေနာ္"
"ႏွစ္လ သံုးလပဲေစာင့္ ဟုတ္ၿပီလား"
"ကို ေက်ာင္းက စုမဲထုတ္ဖို႔ ေပါက္ထားတာေလ၊ အဲဒါ ေနာက္ႏွစ္လက်ရင္ ကို႔အလွည့္ ပိုက္ဆံရမွာ "
မူမူကျဖင့္ အင္းမလုပ္၊ အဲမလုပ္ ေနရာကေတာင္ မေ႐ြ႕ပါဘူး။ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကလည္း သူတို႔အေမ ရာသီဥတုမေကာင္းတာသိေတာ့ အိမ္ျပင္ကို ထြက္မလာၾကဘူး။ ဒါနဲ႔ ကိုေရခဲမလည္း တတြတ္တြတ္ ေခ်ာ့ရေတာ့တယ္။ ကိုေရခဲအတြက္ေတာ့ အိမ္ေထာင္သက္ အႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါး မွာ ဒါ ပထမဆံုးအႀကိမ္ စိတ္လက္႐ွည္႐ွည္ ေခ်ာ့ျခင္းပဲ။
"ကဲပါ မူရာ တိတ္ပါေတာ့ကြာ၊ ငိုေနလည္း ထီးက ျပန္ရမွာမွ မဟုတ္ဘဲ"
"အသစ္ရခ်င္လို႔ အေဟာင္း ေပ်ာက္တာပဲကြာ၊ လႉလိုက္တယ္ လို႔ပဲမွတ္"
"ဘာ!!! ဘာ လႉလိုက္တယ္ မွတ္လဲ၊ လႉစရာလား၊ လႉရေအာင္လို႔ ႐ွင္က ဘာေတြမ်ား ပိုပိုလွ်ံလွ်ံ ႐ွာ ေပးထားလို႔တုန္း၊ သူမ်ားေတြ လႉႏိူင္တယ္ ဆိုတာက ေယာက်္ားလုပ္သူက အျပည့္အစံု ႐ွာထား ေပးလို႔ လႉႏိူင္တာ၊ ဘယ္မလဲ ႐ွင့္႐ွာစာေဖြစာ၊ ေတာ္ၿပီေနာ္ လာမေျပာနဲ႔၊ ခုလည္း ဒီအလႉ သြားမစားရင္ ဒီလို ျဖစ္မွာမႈတ္ဘူး...၊ ေတာ္ ေတာ္ လႉဖို႔ ဘာညာ လာေျပာမေနနဲ႔ မ႐ိွရတဲ့ အထဲ"
ကိုေရခဲလည္း ဘယ္လိုမွ ဆက္မေခ်ာ့တတ္ေတာ့ဘူး၊ ေခ်ာ့ဖို႔ စကားလံုးေတြလည္း ကုန္ၿပီ။ ကိုေရခဲႏွယ္ ေဒါသျဖစ္ေနသူကိုမွ အလႉမွာေပ်ာက္လာတဲ့ထီးကို သြားလႉခိုင္းမိတယ္။ စကားလံုး အေ႐ြးအခ်ယ္မတတ္တဲ့ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုပဲ က်ိန္ဆဲေနမိေတာ့တယ္။ မ႐ိွလို႔ မလႉႏိူင္ပါဘူး ဆိုေနမွ။
ေအးေလ ႐ိွတဲ့လူေတြအတြက္ သူေဌးသေဘၤာေမွာက္တာထက္
မ႐ိွတဲ့သူေတြ ခြက္ေပ်ာက္တာက ဆိုးတယ္ မဟုတ္လား။ မူမူ႔ခမ်ာ ဒီထီးကေလးနဲ႔ပဲ လႈပ္႐ွားသြားလာေနရ႐ွာတာ။
ခဏၾကာေတာ့ သူ႔မိန္းမမူမူ
တီဗီႀကိဳက္တာ ကိုေရခဲ သတိရသြားတယ္။ မူမူလည္း စိတ္ေျပေအာင္၊
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနတာႀကီးလည္း သက္ဝင္လႈပ္႐ွားလာေအာင္ တီဗီ ထဖြင့္လိုက္တယ္။
ကိုေရခဲတို႔ အိမ္က တီဗီက အိုးလ္ေမာ္ဒယ္၊ ေနာက္မွာ ဘုလံုးႀကီးနဲ႔ ၁၄လက္မေလးပါ။
သူတို႔ မဂၤလာဦးလက္ဖဲြ႔အျဖစ္ သူငယ္ခ်င္းေတြ စုၿပီးေပးထားတာ။ အ႐ုပ္အသံေတြ မေပၚလာခင္
အရင္ဆံုး ခပ္စိမ္းစိမ္းအေရာင္ႀကီးက တီဗီမ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး ေပၚလာတာ၊ ၿပီးမွ
တျဖည္းျဖည္း ပီသလာတာရယ္။
"မူေရ တီဗီၾကည့္ရေအာင္ လာ..."
"ၾကည့္ပါဘူး"
အသံက နဲနဲ စိတ္ေျပစျပဳလာတဲ့အသံ။
မူမူ႔ကို ေခၚၿပီး တီဗီေ႐ွ႕မ်က္ႏွာလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုေရခဲခမ်ာ ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားရင္း မူမူ မျမင္ခင္ တီဗီကို ကမန္းကတန္း ထပိတ္လိုက္ရတယ္။
"မူေရ တီဗီၾကည့္ရေအာင္ လာ..."
"ၾကည့္ပါဘူး"
အသံက နဲနဲ စိတ္ေျပစျပဳလာတဲ့အသံ။
မူမူ႔ကို ေခၚၿပီး တီဗီေ႐ွ႕မ်က္ႏွာလွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုေရခဲခမ်ာ ဟိုက္ကနဲ ျဖစ္သြားရင္း မူမူ မျမင္ခင္ တီဗီကို ကမန္းကတန္း ထပိတ္လိုက္ရတယ္။
ေတာက္...ဒီေန႔က်ကာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္
လာေနတဲ့ အစီအစဥ္က "အလႉဒါန ျပဳၾကသူငါ"တဲ့
Style-Humanity Humour
New Style-စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း-Feb-2012
ကုိေရခဲႀကီး သနားပါတယ္ေနာ္ ၊ သူ႕ ထီးေလး ျပန္ေတြ႕ရင္ အရမ္း၀မ္းသာသြားမွာ....တီခ်စ္ကလဲ ထီး ျပန္ေပးေတြ႕လုိက္ပါလားလုိ႕ း))
ReplyDeleteအဲ႔လိုအေရးအသားမ်ိဳးသိပ္ၾကိဳက္.. မေန႔ကဖတ္ၿပီးသား.. ခုၿပန္လာဖတ္တာ.. ဒါမ်ိဳး ေရးတတ္ခ်င္ပါ႔.. ေရးတတ္ဘူးရယ္..
ReplyDeleteဖတ္ရင္း ျပံဳးမိတယ္ အမေရ.. ေကာင္းလိုုက္တာ ဖတ္ရတာ..
ReplyDeleteခင္တဲ့
ဝသုုန္
ခ်စ္ၾကည္ေအး ေရ စာေလး ကို သိပ္သေဘာက်တယ္
ReplyDeleteမမခ်စ္တို ့မ်ား ေရးတတ္ပါ့
ReplyDeleteI actually read this while I was in YGN, Ma Ma, I loved it and still do.
ReplyDeleteအစ္မခ်စ္..
ReplyDeleteမဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚအထိ ေျခခ်လာတာ ၀မ္းသာမိတယ္အစ္မေရ..။
ဒီသေရာ္စာေလးကို စာမ်က္နွာေပၚမွာ ဖတ္ၿပီးသား...
အခုတစ္ေခါက္ ထပ္ဖတ္ရင္း ထပ္ၿပံဳးသြားတယ္...
အဆံုးသတ္က ဘာတဲ့...
“ေတာက္...ဒီေန႔က်ကာမွ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ လာေနတဲ့ အစီအစဥ္က "အလႉဒါန ျပဳၾကသူငါတဲ့ ”