Tuesday, June 14, 2011

ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္

ခုေခတ္ ႐ြာထဲက လူငယ္ေတြကို ေမာင္ႀကီးႏွမ သိလား ေမးရင္ျဖင့္ ဘယ္သူမွ သိၾကမယ္ မဟုတ္ေပဘူး။ သို႔ိေပမဲ့ " ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္" ဆိုတာကိုေတာ့ျဖင့္ ၾကားရဖန္မ်ားလို႔ နားရည္ဝေနခဲ့ၾကေရာ့မယ္။ ဟိုး လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ အစိတ္-သံုးဆယ္ေလာက္ကဆို ဒီ႐ြာထဲမယ္ ေမာင္ႀကီးႏွမဆို မသိသူ ႐ိွကိုမ႐ိွဘူး။ မ႐ိွဆို အိမ္တိုင္းလိုလို သူတို႔လက္နဲ႔ မကင္းၾကပဲကိုး။ မကင္းဆို ေမာင္ႀကီး ႏွမဆိုတာ တျခားဟုတ္႐ိုးလား၊ က်ဳပ္တို႔ ႐ြာထဲက အႏိွပ္သည္ လင္မယားရယ္။

က်ဳပ္တို႔႐ြာထဲ လူသစ္ေတြ လာ အေျခခ်ၾက၊ လူေဟာင္းေတြ စြန္႔ခြာသြားၾကနဲ႔ က်ဳပ္ျဖင့္ ႐ြာခံလူရင္းအျဖစ္နဲ႔  ေတြ႔ေန ျမင္ေနရတာမ်ား ႐ိုးေတာင္ ႐ိုးလွၿပီ။ ဒီထဲမွာ ေမာင္ႀကီးႏွမ ႐ြာထဲက ထြက္သြားပံုက သူမ်ားနဲ႔ မတူဘူး။  တကယ္ဆို သူတို႔ လင္မယားက ဒီ႐ြာကို စၿပီး အေျခခ်တဲ့ေန႔ကတည္းက ဒီမွာပဲ ေခါင္းခ်ၾကပါစို႔ရဲ႕ဆိုတဲ့ အထဲကဗ်။ ေအးေလ ဒါကလည္း က်ဳပ္ဘက္က အထင္႐ိွခဲ့တာ သက္သက္ရယ္။

သူတို႔လင္မယား ႐ြာထဲ ဝင္လာတဲ့ေန႔ကို က်ဳပ္မ်က္လံုးထဲ ခုထိ ျမင္မိတုန္း။ ေယာက်ၤားလုပ္သူက သံေသတၱာေလးတစ္လံုး လက္ကဆဲြလို႔၊ ပင္နီတိုက္ပံု ဖ်င္ၾကမ္းကို ေအာက္ခံစြပ္က်ယ္မပါဘဲ ရင္ကဲြ ဖြင့္ဝတ္လို႔၊ မိန္းမလုပ္သူက ထန္းေခါက္ဖာတစ္လံုး ေခါင္းတင္႐ြက္လို႔၊  ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႔ ျဖစ္သလို ခ်ည္ထားတဲ့ အဝတ္ထုပ္တစ္ထုတ္က ဘယ္လက္တံေတာင္ဆစ္မွာ တြဲလဲခ်ိတ္လို႔၊ အရိပ္ပန္းထည္ အျဖဴခံအကႌ်နဲ႔ နက္ျပာေရာင္ တူတယ္လံုခ်ည္ေပၚမွာ ဘာအဆင္ ဘာအကြက္မွန္း မေပၚေတာ့တဲ့ ခါးဝတ္ကေလး ခ်ည္လို႔။ ဒါေပသိ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြကျဖင့္ စူး႐ွ ေတာက္ေျပာင္လို႔။ ဒီ႐ြာကေလးမွာပဲ  ေတာက္ပလင္းလက္ႏိူင္ေတာ့မဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အနာဂတ္ေတြ ႐ိွေနသလိုလို။ အဲသလို ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေပြ႔ပိုက္လို႔ သူတို႔ ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။

ထံုးစံအတိုင္း လူသစ္ေတြကို သူႀကီးဆီပို႔၊ လိုအပ္တာေတြ ကူညီအၿပီးမွာ သူႀကီးက က်ဳပ္အကြက္ေဘးက ေျမလြတ္မွာ သူတို႔ လင္မယား ေနဖို႔ ေနရာ ခ်ေပးတယ္။ ဒါဟာ သူတို႔နဲ႔ က်ဳပ္အၾကား တျခားသူေတြနဲ႔ မတူတဲ့ သံေယာဇဥ္အစေပါ့ဗ်ာ။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ "ေမာင္ႀကီးေရ"  "အို ႏွမရဲ႕" နဲ႔ ေခၚေဝၚပံုဆန္းတာေၾကာင့္ ခဏခ်င္းပဲ ႐ြာထဲမွာ "ေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယား" လို႔ အမည္တြင္တယ္။
 

မၾကာပါဘူး၊ ေမာင္ႀကီးေရာ ႏွမပါ ႐ြာ ေလးနဲ႔ တသားတည္း ျဖစ္လာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး နင္းတဲ့ ႏိွပ္တဲ့ ေနရာမွာ အင္မတန္ ေျခေရာ လက္ပါ ေပါက္တဲ့ လင္မယား။ ေမာင္ႀကီးက ႏိွပ္တဲ့ ေနရာမွာ ဝါးဓါးေလးေတြ၊ ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေပါက္ဆိန္လိုလို၊ တူလိုလို ဟာေလးေတြ သံုးတတ္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ေျပာေသးတာ။

"က်ဳပ္ ခင္ဗ်ား ေျခေခ်ာင္းထိပ္ကေလးေတြ တခ်က္ခ်င္း ေခါက္မယ္၊ ဟိုးေပါင္ရင္းထိ ပူကနဲ က်င္ကနဲ   ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္ဗ်" တဲ့

သူေျပာတဲ့အတိုင္း ေပါင္ရင္းထဲ ပူကနဲ က်င္ကနဲ ျဖစ္သြားလိုက္တာမ်ား။ ၿပီးျပန္ေတာ့ ေျခဖဝါး ေနရာအႏံွ႔ သူ႔ တူကေလးနဲ႔ ခပ္ဆတ္ဆတ္ ထုထုၿပီး ဒါက သရက္႐ြက္ဗ်ာ၊ ဒါက အသည္း၊ ဒါက ႏွလံုးနဲ႔ အဲသလို ေျပာေျပာၿပီး အေၾကာကိုမွ ထိထိမိမိ ႏိွပ္တာ။

က်ဳပ္အႀကိဳက္ဆံုးကေတာ့ ေနာက္ဆံုးပိတ္ ေျခေတြ လက္ေတြ ခ်ိဳးႏိွပ္ေပးတဲ့ အခ်ိန္ပဲဗ်ိဳ႕။ အဲသလိုအခ်ိန္မွာ စကားေတြ  အမွ်င္မျပတ္ေျပာတတ္တဲ့ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ အေျပာ၊ သူေလးစားရတဲ့ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႉင္းရဲ႕ စာေတြ ကဗ်ာေတြကို အသံနဲ႔ ဌာန္နဲ႔ အ႐ြတ္အဖတ္၊ အဲဒါေတြကို က်ဳပ္က တစဲြတလမ္း နားေထာင္လို႔ မဝႏိူင္ ျဖစ္ရသကိုးဗ်။ 

ႏွယ္ႏွယ္ရရေတာ့ မထင္ေလနဲဗ်ိဳ႕႔။ ေမာင္ႀကီးရဲ႕ အဘိုးအေဘးမ်ားက နန္းတြင္းမွာ သီေပါဘုရင့္ အမႈႉေတာ္ ထမ္းဖူးသူမ်ား ျဖစ္သတဲ့။ အဲဒီကေန သားစဥ္ေျမးဆက္ လက္ဆင့္ကမ္းလာတဲ့ နန္းတြင္းသံုးအႏိွပ္ပညာဟာ ခု ေမာင္ႀကီးအထိ ဆိုပါေတာ့။ ေမာင္ႀကီးဇာတိက ပုဂံနယ္ဘက္က ႐ြာေလးတစ္႐ြာ ျဖစ္တယ္။ အဲဒီ႐ြာဟာ အရင္က ၿဗိတိသွ်ကို လက္နက္ကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ဗမာ့ေတာ္လွန္ေရး ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ိဳရဲ႕ ႐ြာျဖစ္တာမို႔ ေမာင္ႀကီးက သူ႔ကိုယ္သူ "ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီး" လို႔ ကေလာင္နာမည္ ယူထားတယ္။ ပံုႏိွပ္စာရယ္လို႔ တလံုးတေလမွ မေဖာ္ျပခဲ့ဖူးေပမဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးကေန တျပားသားမွ မေလွ်ာ့ေလဘူး။ အဲသလို ဗိုလ္ခ်ိဳေျမေမာင္ႀကီးနဲ႔ က်ဳပ္လို စာ႐ူးေပ႐ူး ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ဘာေျပာေကာင္းမတုန္းဗ်ာ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး သြက္သြက္ခါသြားခဲ့ၾကေတာ့တာ။

"နဂိုက ဝါသနာအလို၊ တဗိုလ္က် တဗိုလ္ဆိုတဲ့ ဟိုသမယ-တို႔ဗမာ အိုကြယ္...ဗိုလ္ခ်ိဳတို႔ရဲ႕ ထိုထိုသို႔ေသာ ငသေရာက္ တ႐ြင္းတိုင္တို႔ကေတာင္မွ၊ ႀကိဳၾကဆိုၾက႐ွာ ရယ္လို႔ က်ဳပ္တို႔ပုဂံနယ္က ဗိုလ္ခ်ိဳအေၾကာင္းကို ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႉင္းက ပုဂံေ႐ႊစည္းခံု ဘုရားတိုင္ ေလးခ်ိဳးႀကီးမွာ ထည့္သြင္းစပ္ဆိုခဲ့သဗ်"  လို႔ သူ႔ဗိုလ္ခ်ိဳေျမကို ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားတဲ့ အသံဝါႀကီးနဲ႔ ဆိုတတ္ ေျပာတတ္တယ္။

"က်ဳပ္အႀကိဳက္ဆံုး ဆရာႀကီးရဲ႕ ေလးခ်ိဳးတပုဒ္ ႐ိွေသးတယ္ဗ်၊ ဂဠဳန္ပ်ံဒီပနီ ဋီကာက်မ္းမွာ စပ္ဆိုခဲ့တာ၊ အဆံုးသတ္နားမွာ စပ္ထားပံု အေတာ္သင္းတာဗ်ိဳ႕၊ အဲဒီအခ်ိန္က သာယာဝတီနယ္ကေန ဂဠဳန္ဆရာစံရဲ႕တပ္ဖဲြ႕ႀကီး သူပုန္ထေနခ်ိန္ေပါ့ဗ်ာ "

"ဟ လုပ္စမ္းပါဦးဟ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးရ"  လို႔ က်ဳပ္က တခ်က္ေလာက္မ်ား ေထာက္လိုက္လို႔ ကေတာ့....

"ဟာ ဆိုျပခ်င္ပါၿပီလားဗ်ာ...နားေထာင္ဗ်ိဳး..."

"ရဂံုစံ ခ်စ္စရာ တပည့္တို႔မွာျဖင့္၊ ဥဳံ-အရဟံ သစၥာဂတိေတြႏွင့္၊ ဂဠဳန္ သရဏံ ဂစာၦမိၾကေပေတာ့....လို႔ ဆိုထားသဗ်"

"ဟာ ေကာင္းလိုက္ခ်က္ဗ်ာ၊ ဂဠဳန္ သရဏံ ဂစာၦမိ တဲ့လားဗ် ဟားဟားဟား"

 
အဲသည္လို က်ဳပ္နဲ႔ အင္မတန္ ပလဲနံမသင့္ခဲ့တဲ့ ေမာင္ႀကီး။ တခါတေလမ်ား သူ ႏိွပ္ဖို႔အလာ က်ဳပ္ မၿပီးေသးတဲ့ ေလွ်ာ္ေတာင္းေတြ ဝိုင္းကူယက္ေပးလား ေပးရဲ႕။ ႐ြာထိပ္ ေရခ်ိဳတြင္းက ေသာက္ေရေလး တစ္ပံုးေလာက္ ငင္ေပးလား ေပးရဲ႕။ အင္မတန္ ဖင္ေပါ့တဲ့ ေမာင္ႀကီး။

ေဟာ...မယ္ႏွမ က်ျပန္ေတာ့ တရားဓမၼနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အေတာ္ေလး ေလ့က်က္ႏံွ႔စပ္ေပတာ။

"မယ္ႏွမရဲ႕ ေမးစမ္းပါရေစ၊ လူ႔ခႏၶာကိုယ္မွာ မ်က္ေစ့၊ နား၊ ႏွာ၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္၊ စိတ္ရယ္လို႔ ဒြာရ႐ုပ္ 
ေျခာက္ပါး႐ိွသမို႔လား၊ အဲဒါေတြကို ဘာေၾကာင့္ အၾကည္ဓါတ္လို႔ ေခၚတာတုန္း၊ အဲဒါေလး လင္းစမ္း ပါဦးေအ" လို႔မ်ား က်ဳပ္အိမ္ကမိန္းမ မေစာ အႏိွပ္ခံေနတုန္း ေမးလိုက္ရင္ အေပၚကေန  ေခါင္းေတြ၊ ခါးေတြ တဂြၽတ္ဂြၽတ္ ခ်ိဳးဖဲ့ရင္း ႐ွင္းလင္းေျပာျပေလေတာ့တာ။

"အို အေစာႏွယ္...ေျပာျပရသေပါ့ေတာ္၊ ခႏၶာကိုယ္မွာ႐ိွတဲ့ ဒြာရ ေျခာက္ပါးနဲ႔ အာ႐ံုေတြ ထိေတြ႔တိုင္းမွာ အပြင့္ဓါတ္ကေလး တစ္ခု ေပၚတယ္။ အဲဒါကို ပါဠိလိုေတာ့ ဖႆေခၚတယ္။ အဲဒီ ဖႆေၾကာင့္ မ်က္ေစ့ထဲက သန္းေခါင္း ပမာဏေလာက္႐ိွတဲ့ အၾကည္႐ုပ္ေလးမွာ ပံုရိပ္ထင္တယ္။  အဲသလိုပဲ ႏွာေခါင္းအတြင္းမွာ ဆိတ္ခြာပံု အၾကည္႐ုပ္ေၾကာင့္ အနံ႔ကို ရတယ္။ လွ်ာေပၚမွာ႐ိွတဲ့ အဖုေလးေပါင္းမ်ားစြာမွာလည္း အရသာကို ခံစားႏိူင္တဲ့ အၾကည္႐ုပ္ကေလးေတြ ႐ိွၾကတယ္။ လူခႏၶာတခုလံုး ဘာနဲ႔ပဲ ထိေတြ႔၊ ထိေတြ႔ ထိမွန္းသိတာဟာ သည္႐ုပ္အၾကည္ေတြေၾကာင့္ေပါ့ အေစာရဲ႕။ ပမာေျပာရရင္ ကန္ေရျပင္ဟာ ေရၾကည္မွ သူ႔အေပၚ လာထင္ဟပ္သမွ် အရိပ္ထင္သလို ခႏၶာဟာလည္း သည္႐ုပ္အၾကည္ေတြေၾကာင့္ပဲ ထိသိ ခံစားႏိူင္ၾကတာကလား"

"ဪ...ဟုတ္ၿပီ ဟုတ္ၿပီ နားလည္ပါၿပီေကာ မယ္ႏွမရယ္..."

အႏိွပ္ေပးဖို႔လာတိုင္းလည္း " ေမာင္ႀကီးႏွမေရ ခဏေတာ္ ဒီဟင္းအိုးေလး ၾကည့္ထားစမ္းပါဦး" ဆိုလည္း မျငင္းဘူး၊ အိမ္ေ႐ွ႕ ေျမကျပင္မီးဖိုမွာ ေနာက္တစ္အိမ္ကို အႏိွပ္ မသြားခင္အခ်ိန္ထိ စိတ္ပါလက္ပါ ခ်က္ျပဳတ္ ကူသြားတတ္ေလရဲ႕။ 


" ေမာင္ႀကီးႏွမေရ က်ဳပ္ ဒီမယ္ လက္မအားလို႔ေတာ္ အငယ္ေကာင္ ေခ်းယိုခ်င္လို႔တဲ့ေအရယ္" ဆိုလို႔ကေတာ့ ကေလးအငယ္ေကာင္ကို ခ်ိဳင္းကေန ဆဲြမၿပီး ကေလးဖင္ေအာက္ သူ႔ေျခႏွစ္ေခ်ာင္း ထိုးခြင္လို႔ ကေလး ေသးေပါက္ေခ်းယို ကိစၥကအစ မၿငီးမျငဴ တတ္တဲ့သူ။ ဒါေၾကာင့္ထင္ပါရဲ႕၊ က်ဳပ္တို႔ ႐ြာတင္မက တျခား႐ြာနီးခ်င္းေတြကပါ အႏိွပ္သည္ေခၚရင္ ေမာင္ႀကီးႏွမပဲ အိမ္အပါ ေခၚေလ့႐ိွၾကတယ္။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

လိုက္လည္းလိုက္တဲ့ ေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယား...။ တိုးတက္ႀကီးပြားလိုသူတိုင္း အတြက္ ေျခတစ္လွမ္းတိုင္း တစ္လွမ္းတိုင္းဟာ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးေၾကာင္း ယံုၾကည္ၾကပံု၊ ေျပာေလ့႐ိွၾကပံုလည္း တူၾကတယ္။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ဘဝတက္လမ္းအတြက္ လမ္းစမရေသးခင္မွာ အစစအရာရာ အျမဲသတိ ႐ိွေနၾကေၾကာင္း၊ ႐ွာေဖြရသမွ် က်စ္ေနေအာင္ စုေဆာင္းထားတဲ့ အေၾကာင္းေတြ က်ဳပ္ကို ဖြင့္ေျပာေလ့႐ိွသဗ်။

တစ္ခါႏိွပ္ရင္ ေငြတစ္က်ပ္၊ တေန႔ သံုးအိမ္ပဲ ႏိွပ္ဦး၊ ဝင္ေငြ သံုးက်ပ္႐ိွတယ္။ ဘဲဥ ၾကက္ဥတစ္လံုးမွ ဆယ့္ငါးျပား-ျပားႏွစ္ဆယ္ရယ္။ တလ ဝင္ေငြ ကိုးဆယ္ဆိုတာ အဲဒီတုန္းက အင္မတန္မ်ားလွၿပီ။ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းရင္ တလဝင္ေငြ တစ္ရာ့ ေလးငါးဆယ္ အသာေလး ဝင္တာေပါ့။ ဒါဟာ က်ဳပ္တို႔ေခတ္က အထက္တန္းစာေရးႀကီး လစာေလာက္ ႐ိွတာ။ ဒါလည္းပဲ ေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယားခမ်ာ ပင္နီတိုက္ပံု ဖ်င္ၾကမ္းနဲ႔ တူတယ္လံုခ်ည္ မြဲျပာျပာက မတက္ဘူး။

စကားၾကံဳလို႔ ေျပာရဦးမယ္။ တခါက ႐ြာအလႉမယ္ ေမာင္ႀကီးဝတ္လာတဲ့ ပိုးတိုက္ပံု ဖက္ဖူးစိမ္းအေၾကာင္း ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္ႏွႏွစ္ေလာက္ကမ်ား သိမ္းထားတယ္ မဆိုႏိူင္ဘူး။ ေခါက္႐ိုးရာ အက်ိဳးသားနဲ႔ အကႌ်ဟာ ေမာင္ႀကီး လက္တစ္ဘက္ အေပၚ အေျမႇာက္မွာ ခ်ိဳင္းေအာက္က  ရိေနတဲ့ အကႌ်ေခါက္႐ိုးသား ၿဗိကနဲ ကြဲထြက္တယ္။ နဂိုကမွ အကႌ်အသစ္ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္နဲ႔မို႔ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္ ႐ွက္တက္တက္   ျဖစ္ေနတဲ့ ေမာင္ႀကီးဟာ ၿဗိကနဲ အသံအၾကား  "ဒီအထည္က က်ဳပ္အဘ အေမြဗ်၊ မဝတ္တာ ၾကာေပါ့"ဆိုၿပီး ဟီးကနဲ ႐ွက္ရယ္တခ်က္ မလံုမလဲ ရယ္လိုက္တာေၾကာင့္ မရယ္မိေအာင္ သြားနဲ႔ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကို ဖိကိုက္ထားၾကတဲ့ မ႑ပ္ထဲကလူေတြဟာ ပတ္တုတ္လို႔ မရေအာင္ ေဝါကနဲ ရယ္လိုက္ၾကေတာ့တယ္။ အဲဒီကတည္းက ေမာင္ႀကီးလည္း အသစ္ဆို ဘာကိုမွ မဝတ္ေတာ့ဘူး။

သူတို႔ျခံဝိုင္းထဲမွာ ဗူး၊ ဖ႐ံု၊ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ကင္းပံုပင္ေတြနဲ႔ ဟင္းပေဒသာပင္ျဖစ္လို႔၊ အဲဒါေတြပဲ တလွည့္စီ ဟင္းလုပ္စားၾကေလတာ။ ေမာင္ႀကီးႏွမအတြက္ ေန႔စဥ္ ထမင္းဝိုင္းဆိုတာက ထမင္းတစ္အိုးတည္၊ ငါးပိ တစ္ေယာင္းမစာ ဖုတ္၊ ျခံဝိုင္းထဲက ဘူးသီးနဲ႔ ပဒါတ္စာေလး ဟင္းမခ်ိဳ တခ်ိဳ ခ်က္လို႔
၊ ဒါကိုပဲ ပူပူေလာေလာ စားၾက၊ ေသာက္ၾကတာပါပဲ။

အဲသည္လို အဝတ္မွာလည္း ဝယ္မဝတ္၊ အစားမွာလည္း ျခံထြက္႐ိွတာေလး ဟင္းလုပ္စား ဆိုေတာ့ကာ ဒီေမာင္ႀကီးႏွမ ဝင္ေငြေတြ ဘယ္နားထားပါလိမ့္လို႔ ႐ြာထဲကလူေတြ စဥ္းစားမိခဲ့ၾကတာေပါ့။ ဒါကလည္း ႐ွင္းတယ္ေလ။ ရပ္႐ြာသာေရးနာေရးကလဲြလို႔ ထြက္ေငြမ႐ိွတဲ့ ေမာင္ႀကီးႏွမရဲ႕  တလတလဝင္ေငြ တရာ့ငါးဆယ္ဆိုတာ တႏွစ္ဝင္ေငြ တေထာင့္႐ွစ္ရာ။ ဒါဟာ ေ႐ႊ သံုး-ေလးက်ပ္သား ဝယ္လို႔ရတဲ့ ေငြပမာဏ ျဖစ္ေလေတာ့ ခုဆို ေ႐ႊ ဘယ္ေလာက္သားမ်ား စုမိေနၿပီလဲ။ လက္႐ိွေ႐ႊေစ်း ကလည္း ေျခာက္ရာေက်ာ္ ခုႏွစ္ရာနား နီးလာေနတဲ့အခါ ေမာင္ႀကီးႏွမလက္႐ိွ အေနအထားဟာ ႐ြာကလူေတြ   ေတြးလည္း ေတြးမိခ်င္စရာ ျဖစ္ေနခဲ့ေတာ့တာ။

တေန႔ေတာ့ ေမာင္ႀကီးတို႔အိမ္ေ႐ွ႕ကို ကားႀကီးကားေကာင္း တစ္စီးလာရပ္တယ္။ ကားႀကီးထဲက ခႏၶာကိုယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ အသားညိဳညိဳ လူတစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး ေမာင္ႀကီးျခံဝိုင္းေ႐ွ႕ ရပ္လို႔ ေမာင္ႀကီးႏွမနာမည္ ေအာ္ေခၚေလရဲ႕။ 

ခဏအၾကာမွာ ေမာင္ႀကီးထြက္လာၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ သစ္သားကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာ ႏွစ္ေယာက္သား စကားထိုင္ေျပာၾကတယ္။ မယ္ႏွမ အၾကမ္းအိုးေလး၊ အခ်ိဳေလး လာခ်ပံုေထာက္ေတာ့ အေတာ္ အရာေရာက္တဲ့ ဧည့္သည္ ျဖစ္မယ္။ က်ဳပ္ ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ။ ဧည့္သည္ ျပန္သြားေတာ့  ေမာင္ႀကီးရယ္ က်ဳပ္အိမ္ကို ခုနင့္က ဧည့္က်န္  အၾကမ္းရည္နဲ႔ၾကံသကာ ပန္းကန္ေလးဆဲြလို႔ ေရာက္ခ်လာပါေရာ။

အေၾကာင္းက ဒီလိုဗ်။ ကိုဧည့္သည္က အေတာ္ ေပါက္ေပါက္ေရာက္ေရာက္ ႐ိွတဲ့သူ။ ၿမိဳ႕ေပၚက အရာ႐ိွ အရာခံမင္းမ်ားဆီ တံခါးမ႐ိွ ဓါးမ႐ိွ ဝင္ထြက္လမ္းေပါက္ေနတဲ့သူ။ ႏိူင္ငံရပ္ျခားေတြ ဘာေတြေတာင္ ေရာက္ဖူးသူ ဆိုတာပဲ။ ႐ြာမွာက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေတာင္ က်ဳပ္ရယ္ ဆရာေတာ္ရယ္ေလာက္ ပဲ  ေရာက္ဖူးၾကေတာ့ ဒီလိုလူမ်ိဳး နတ္သားေလာက္ မွတ္ေတာ့တာ။

ဒီလူက ေမာင္ႀကီးႏွမတို႔လို အႏိွပ္သည္ေတြ စုစည္းၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ကုမၸဏီလီမိတက္ ဖြင့္မွာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ မိ႐ိုးဖလာ ျမန္မာ့အႏိွပ္အနင္းပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ သတင္းႀကီးတဲ့ ေမာင္ႀကီးႏွမကို လာေရာက္ ကမ္းလွမ္းျခင္း ျဖစ္သတဲ့။ ခုလိုမ်ိဳး ဖဲထီး အနက္ေရာင္အေပၚ ေဆးအျဖဴနဲ႔ အႏိွပ္သည္ဗ်ိဳ႕ လို႔ ေရးထားတဲ့ထီးႀကီး  ေဆာင္းၿပီး အနီးအနား ႐ြာေတြကို ေနပူစပ္ခါး ေျခတိုေအာင္ ေလွ်ာက္စရာမလို၊ အႏိွပ္ခံခ်င္သူမ်ားက လာေရာက္အႏိွပ္ခံၾကမွာ ျဖစ္သတဲ့။

အႏိွပ္ခံလိုသူမ်ားက မိမိတို႔ႏွစ္သက္ရာ အႏိွပ္သည္ကို ေ႐ြးခ်ယ္ႏိူင္ခြင့္႐ိွၿပီး၊ သံုးလအတြင္း အမ်ားဆံုး အေ႐ြးခ်ယ္ခံရတဲ့ အႏိွပ္သမား သံုးေယာက္ စာရင္းထဲဝင္ရင္ အဲသည္အႏိွပ္သမား သံုးေယာက္ကို ရာထူးတိုး၊ လခတိုးေပးၿပီး ကြၽမ္းက်င္အႏိွပ္ေတာ္အျဖစ္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားထံ အႏိွပ္ဆက္သဖို႔ ေစလႊတ္ျခင္းခံရမတဲ့။ အို...ေကာင္းလိုက္တဲ့ အစီအမံဗ်ာ။

က်ဳပ္ကို ေျပာျပေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမေမာင္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ဝန္းအစံုဟာ စိတ္အားထက္သန္မႈေတြနဲ႔ ေတာက္ပလို႔။ အဲသလိုသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးေပၚ ေရာက္ရင္ သူ႔ရဲ႕ ဝါသနာ အရင္းခံျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြ ေရးႏိူင္ေအာင္ ဆက္သြယ္ႀကိဳးစားမယ္လို႔လည္း ဆိုေသးတယ္။ က်ဳပ္ ယံုပါတယ္။ ဒီေမာင္ႀကီးႏွမ လင္မယားဟာ သူတို႔ ေ႐ွ႕ဆက္လွမ္းမဲ့ ေျခလွမ္းေတြအတြက္ ေငြေၾကးေရာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းပညာပါ ေပါက္ေရာက္ ကြၽမ္းက်င္ၾကတဲ့အျပင္ စာေပ ဗဟုသုတလည္း ႏံွ႔စပ္၊ ေလာကီ ေလာကုတ္လည္း ပတ္ပတ္နပ္နပ္ သိၾကတာေၾကာင့္ တေန႔ ထြန္းေပါက္ဦးမွာပဲ ဆိုတာ။ 

"က်ဳပ္လည္းပဲ တေန႔ ရန္ကုန္ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေပၚမွာ  စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္မလာဘူးလို႔ ဘယ္သူေျပာႏိူင္မလဲဗ်ာ"

"ဟားဟားဟား  ဟုတ္ပါ့  ဟုတ္ပါ့ ယံုပါတယ္ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးရာ၊ ခင္ဗ်ား စာေရးဆရာ အေက်ာ္အေမာ္ ျဖစ္ရင္သာ က်ဳပ္ မေမ့နဲ႔ေပါ့ဗ်ာ...ဟားဟားဟား"

"ဒါေပသိ က်ဳပ္က ေခါင္းမညိတ္ေသးေပါင္ဗ်ာ၊ မယ္ႏွမတို႔၊ မိတ္ေဆြတို႔နဲ႔   ႏီွးေႏွာၾကည့္ပါဦးမယ္   ေျပာထား သဗ်"

"ေကာင္းပါေလ့ဗ်ာ  ေကာင္းပါေလ့"

အဲသည္လို ေကာင္းတိုင္ပင္ ဆိုးတိုင္ပင္ အမ်ိဳးအေဆြတမွ် က်ဳပ္နဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ႐ိွခဲ့တဲ့ ေမာင္ႀကီး...။

ေနာက္ ဆယ္ရက္ေလာက္ အၾကာမွာ အဲဒီလူ တစ္ေခါက္ ျပန္လာျပန္တယ္။ မၾကာပါဘူး၊ ေနာက္တခါ တပတ္ေလာက္အၾကာမွာ တတိယအေခါက္...။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဧည့္ျပန္သြားတာနဲ႔ ေမာင္ႀကီးခမ်ာ က်ဳပ္အိမ္ဖက္ ကူးလာ႐ွာတယ္။

"က်ဳပ္ေတာ့ သေဘာတူလိုက္ၿပီဗ်ာ...အေဆာက္အဦးဓါတ္ပံုေတြ ယူလာျပတယ္ဗ်ိဳ႕၊ သူ႔ လုပ္ငန္းက အေတာ္ ႀကီးက်ယ္တာကလား"

"ဆိုပါဦးဗ်ာ"

"ဒီလိုဗ်ာ ကုမၸဏီမွာ အလုပ္ လုပ္သူတိုင္းဟာ တေန႔မွာ ဖက္စပ္ ပိုင္႐ွင္ျဖစ္ခြင့္ ႐ိွသတဲ့ဗ်ာ"

"ဘယ္လိုရယ္ဗ်"

"ဒီလိုဗ်ာ...က်ဳပ္တို႔အားလံုး အလုပ္႐ွင္၊ အလုပ္သမား တန္းတူ ကုမၸဏီရဲ႕ အစု႐ွယ္ယာ ဝယ္ယူႏိူင္တယ္။ အစု႐ွယ္ယာ မ်ားမ်ားပိုင္ေလ၊ အက်ိဳးအျမတ္ မ်ားမ်ားရေလ၊ အစု႐ွယ္ယာ ဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္း ပိုင္တာနဲ႔ ကုမၸဏီရဲ႕ ေျပာေရးဆိုခြင့္႐ိွသူ ဒါ႐ိုက္တာအဖဲြ႔ဝင္အျဖစ္ အက်ိဳး ခံစားခြင့္ ရမယ္ဗ်ာ"

"က်ဳပ္ျဖင့္ နားမလည္ေပါင္ ဗိုလ္ခ်ိဳေျမ ေမာင္ႀကီးရယ္"

"နားမလည္ဆို ခင္ဗ်ားတို႔ဟာက ေလ့မွ မေလ့လာပဲကိုးဗ်ာ...

ေျပာလည္း ခံရ႐ံု႐ိွတာ။ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ ေမာင္ႀကီးေလာက္ စာဖတ္မေၾကတာ ဝန္ခံရမွာပါပဲ။ ႐ြာမွာက သတင္းစာဖတ္သူရယ္လို႔ ႐ြာဦးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ၿပီးရင္ ေမာင္ႀကီး ႐ိွတာကိုး။

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

အဲသည္ေန႔ကစလို႔ " ေမာင္ႀကီးႏွမတို႔လင္မယား ၿမိဳ႕ေပၚတက္ အလုပ္ လုပ္ေတာ့မယ္ေဟ့၊ ကုမၸဏီ လီမိတက္မွာ" ဆိုတဲ့သတင္းဟာ တ႐ြာလံုး အႏံွ႔ ေတာမီးႀကီးမ်ားလို  ျပန္႔တယ္။ ေမာင္ႀကီးႏွမတို႔   ျခံဝိုင္းေလးထဲလည္း ေန႔ေန႔ညည ေျခခ်င္းလိမ္မတတ္ ႏႈတ္ဆက္ၾကသူေတြနဲ႔ စည္ကားလို႔။

"ေမာင္ႀကီးႏွမေရ ၿမိဳ႕ေရာက္ရင္ က်ဳပ္တို႔လည္း မေမ့နဲ႔ဦးဗ် ေနာ"

"တစ္ႏွစ္ တစ္ေခါက္ေလာက္ေတာ့ ႐ြာျပန္လာခဲ့ပါဦးဗ်"

"လိပ္စာေလး ဘာေလးေပးခဲ့ေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္တို႔  ၿမိဳ႕ေရာက္တဲ့အခါ ဝင္လာရေအာင္"

"က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ေဟာဒီလက္နဲ႔ လံုးထားတဲ့ သဲလြတ္ခဲလြတ္ ထန္းလ်က္ခဲ အသန္႔ေလးေတြခ်ည္း ၿမိဳ႕လက္ေဆာင္ ေပးလိုက္ဦးမယ္ေတာ္ေရ"

"အို...အေတာ္ပဲ၊ မႏွစ္က ဝါျဖဴခင္းထဲ ဝါနီေလးႏွစ္တန္းစြက္လို႔ စိုက္ထားတဲ့ ဝါနီကေန က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ ဝါေကာက္ၿပီး ယကၠန္းစင္တင္ထားတဲ့ ပင္နီဖ်င္ၾကမ္းေလး၊ မယ္ႏွမအတြက္ ေပးလိုက္ပါရေစေတာ္"

ေမာင္ႀကီးႏွမလည္း မ်က္ႏွာထန္းလ်က္တံုး ျဖစ္လို႔၊ လာသမွ်လူ အၾကမ္းရည္ တိုက္ရလြန္းလို႔ မယ္ႏွမႏွယ္ ေရေႏြးအိုး မီးမျပတ္ထိုးရတာျဖင့္ မ်က္ခြက္မွာ ထင္းမီးခိုးစဲြေရာ့။

တ႐ြာလံုးမလည္း ဒါပဲ ေျပာစရာျဖစ္ဆို၊ ကိုယ့္႐ြာသား ၿမိဳ႕မွာ တူတူတန္တန္ အရာဝင္ေတာ့မွာကိုးဗ်။ ဒီေတာ့လည္း ဒါပဲ ေန႔႐ိွသေ႐ြ႕ ျပန္ျပန္ေက်ာ့ေနၾကရင္းက တစ္ေန႔ေတာ့ တ႐ြာလံုး အံ့အားႀကီးသင့္ခဲ့ ရတဲ့ေန႔ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။


ေမာင္ႀကီးႏွမရယ္ သူတို႔အိမ္ေလးထဲ မ႐ိွေတာ့ဘူး။  အိမ္ထဲမယ္ ထရံမွာကပ္ထားတဲ့ ဇာတ္ပဲြေၾကာ္ျငာ ကလဲြလို႔ ဘာဆိုဘာမွ မ႐ိွေတာ့တာ။ က်ဳပ္ အေတာ္ အံ့ဩသြားတယ္။ ဒီလူေတြႏွယ္ ႏႈတ္ဆက္စကားေလး တခြန္းဆိုဖို႔ေတာင္ သတိမရခဲ့တာလား။ အခ်ိန္ပဲ မရခဲ့လို႔လား။ ၿမိဳ႕ေပၚတက္လို႔ ႀကီးပြားမယ္မွ မၾကံေသး၊ အနီးဆံုး က်ဳပ္လိုလူကိုေတာင္ အေရးတယူ ႏႈတ္ဆက္မသြားတဲ့ အျဖစ္ရယ္။ က်ဳပ္မွာ ေတြးမိေလေလ ဝမ္းနည္းမိေလ...။ 


႐ြာထဲမလည္း တီးတိုးတီးတိုးနဲ႔ ေမာင္ႀကီးႏွမ ႐ြာထဲက ေပ်ာက္သြားတဲ့ အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာၾက ျပန္ေတာ့တယ္။ တစ္ရက္က ႏွစ္ရက္၊ တစ္လက ႏွစ္လ ၾကာလာတာနဲ႔ အမွ် အသံေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးတိတ္လို႔ လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေပ်ာက္ေသာသူ ႐ွာမေတြ႔ဘဲ၊  ေပ်ာက္ေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။  ခုဆို သူတို႔ ေနသြားတဲ့ ျခံဝိုင္းေလးထဲ လူသစ္ေတြ လာေရာက္ အေျခခ်ခဲ့ၿပီ။ ႐ြာထဲက စကားဝိုင္း မလည္း  ေမာင္ႀကီးႏွမအေၾကာင္း ပါမလာတတ္ေတာ့တာ ၾကာခဲ့ၿပီ။ အခ်ိန္ေတြ လြန္ေျမာက္လာတာနဲ႔ အမွ် ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္လာၿပီ ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္လည္း အမွန္ကို ဝန္ခံရရင္ျဖင့္ သူတို႔ ႏႈတ္မဆက္ ဘဲ ေပ်ာက္သြားပံုက က်ဳပ္စိတ္ထဲ ပေဟဠိတစ္ခု ျဖစ္ေနတုန္း...။

တေန႔ေတာ့ ရပ္ေရး႐ြာေရး ေဆြးေႏြးၾကဖို႔ ဆရာေတာ္ အေခၚ႐ိွတယ္ဆိုတာနဲ႔ ႐ြာဦးေက်ာင္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ ကိစၥက ႐ြာမွာ ကထိန္ခင္းၾကဖို႔ပါ။ ႏွစ္စဥ္ ခင္းေနက်ေပမဲ့ ဒီႏွစ္က်ကာမွ ဇာတ္ပြဲသြင္းခ်င္တဲ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖံုး အလႉ႕ဒါယိကာမေတြေၾကာင့္ အေပ်ာ္အပါးမစြက္ဘဲ ကုသိုလ္ေရး သက္သက္လုပ္ခ်င္တဲ့ ဆရာေတာ့္မွာ အခက္ၾကံဳရေတာ့တယ္။ တစ္ဘက္ကလည္း ဒကာအရင္း ေတြမို႔ မၿငိဳျငင္ေစခ်င္ဘူးေပါ့ဗ်ာ။

တကယ္တမ္း ဇာတ္ပြဲသြင္းၾကၿပီေဟ့ဆို ႐ြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ညအိပ္ညေန ပဲြၾကည့္လာၾကမဲ့သူေတြ အတြက္ ဧည့္ခံေကြၽးေမြးဖို႔ ကိုယ့္႐ြာက အိမ္႐ွင္႐ြာအေနနဲ႔ ဧည့္ဝတ္ေက်ေစရမွာ။ ႐ြာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆိုတာက ေက်ာင္းလာသမွ် ဧည့္သည္ ထမင္းခ်ိန္တန္ ထမင္း ေကြၽးရေပတာကိုး။ ဒီေတာ့ လိုအပ္တာေလး စာရင္းလုပ္ၿပီး ဝယ္ရျခမ္းရေအာင္ က်ဳပ္နဲ႔အတူ ေလး-ငါးေယာက္ က်က္သေရခန္းထဲဆင္းၿပီး လက္က်န္ ငါးပိ၊ ပဲ၊ ပုဇြန္ေျခာက္၊ ငါးေျခာက္တြဲေတြ ေရတြက္ၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ငါးေျခာက္ထုတ္ထားတဲ့ သတင္းစာစကၠဴက စာလံုးမဲႀကီးနဲ႔ သတင္းတပုဒ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ မ်က္လံုးေတြ ျပာေနာက္သြားခဲ့ရတယ္။

"လူလိမ္ဂိုဏ္းႀကီးအား ေဖာ္ထုတ္ဖမ္းဆီး၍ ပုဒ္မ ၄၂၀ႏွင့္ ႐ံုးတင္ အေရးယူႏိူင္ခဲ့ၿပီ"....တဲ့။ သတင္းစာေန႔စဲြက ေမာင္ႀကီးႏွမ ႐ြာက မထြက္ခင္ေလးတင္။

 ႏွစ္ခါ-သံုးခါေလာက္သာ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ျမင္လိုက္ရေပမဲ့ က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိတယ္။ စာလံုးမဲမဲႀကီးေတြေအာက္မွာ သူ႔ဓါတ္ပံု...၊ ခႏၶာကိုယ္ တုတ္တုတ္ခိုင္ခိုင္၊ ဝတ္ေကာင္းစားလွနဲ႔ အသားညိဳညိဳလူ၊ သူမွ သူ။

"ဟာ" ကနဲ က်ဳပ္ပါးစပ္က ထြက္႐ံု႐ိွေသး၊ က်က္သေရခန္းထဲကလူကုန္ က်ဳပ္နား ဝိုင္းအံု လာၾကေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ ဘာစကားမွ ဆက္မေျပာႏိူင္ဘူး၊ သတင္းစာ စာ႐ြက္အပိုင္းထဲ လက္ညိႇဳးထိုးျပ႐ံုပဲ တတ္ႏိူင္တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ငါးပိေတြ၊ ငါးေျခာက္ေတြ အသာထားလို႔ ဆရာေတာ္ေ႐ွ႕ေရာက္သြားခဲ့ၾကေတာ့တယ္။ ဆရာေတာ္က ျပံဳးေတာ္မူတယ္။ သိၿပီးသားဆိုတဲ့ သေဘာ။ ခဏေနမွ ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။

"ငါ သိၿပီးသားပါ ဒကာတို႔ရဲ႕၊ ဟဲ့ ေမာင္ေငြ နင့္ ေျပာမသြားဘူးလား"

က်ဳပ္ ေခါင္းခါျပလိုက္ေတာ့ ဆရာေတာ္က ဆက္မိန္႔တယ္။

"အိမ္း တိုးတက္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ႐ွာတာကျဖင့္ ေကာင္းပါသကြယ္၊ ႏိူ႕ေပတဲ့ ေသခ်ာေအာင္ စူးစမ္းေလ့လာဖို႔လည္း လိုေသးမဟုတ္လား၊ ငါးစာျမင္႐ံုနဲ႔ မဆင္မျခင္ ဟပ္ရင္ေတာ့ အာေခါင္ ခိ်တ္စူး မွာေပါ့ဗ်ာ၊ ဘယ္လိုပဲ စာေပႏံွ႔စပ္လို႔ စာသိေပသိ သိတယ္ထားဦး၊ အျမင့္တက္ခ်င္စိတ္နဲ႔ သတိဆိုတာေလး တခ်က္ လြတ္လိုက္တာနဲ႔ ေနမႈထိုင္မႈဘဝေတြ ေဇာက္ထိုး ျဖစ္သြားတတ္တာ မ်ိဳးဗ်၊ လိမ္ညာစားခ်င္တဲ့ သူမ်ိဳးဆိုတာ လူေတြရဲ႕ ဟာကြက္ ေပ်ာ့ကြက္ကို အမ်ားတကာထက္ ပိုသိၾကတယ္ကြဲ႔"

"တင္ပါ့ဘုရား"

"ခုေတာ့ စုေဆာင္းထားတာေလးေတြလည္း လက္လြန္ၿပီးပါသြားတယ္ မွတ္တယ္၊၊ လူလိမ္ဂိုဏ္းကလည္း ဖမ္းဆီးမိလို႔ ဟိုေကာင္က ေထာင္ထဲေရာက္တယ္ သတင္းစာထဲ ပါအလာ၊ ဒီေတာ့ ေမွ်ာ္သာေမွ်ာ္ရ အလကားခ်ည္း ျဖစ္သြားေတာ့ ႐ွက္႐ွာတယ္ ထင္ပါရဲ႕..."

"မွန္ပါ၊ အ႐ွက္လြန္ၿပီး ႐ြာကထြက္သြားတာ ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္ဘုရား"

"ၿပီးေတာ့ လူဆိုတာမ်ိဳးက သူမ်ားေျခလွမ္းသာ ျမင္တတ္ၾကၿပီး ကိုယ့္ေျခလွမ္း ကိုယ္ ျမင္ဖို႔ဆိုတာမ်ား က်ေတာ့ ခက္သားမဟုတ္လားဟဲ့"

"မွန္ပါဘုရား"

ဆရာေတာ္ကို ဝတ္ျဖည့္ၿပီး က်ဳပ္တို႔လူစု ႐ြာဘက္ ျပန္အလာ၊ အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္ က်ဳပ္ေျခေထာက္ေတြ ဟာ ေျမႀကီးေပၚ ကတၱရာေစး သုတ္ထားသလို မ မရေအာင္ ေလးလံလြန္းလွတယ္။ က်ဳပ္စိတ္ထဲ   ေမာင္ႀကီးႏွမမ်က္ႏွာပဲ တေရးေရး ေပၚလာေနခဲ့တာ။ ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလဗ်ာ။ ဒီလိုမွန္းသိ မရ ရေအာင္ တားခဲ့ပါတယ္။ သို႔ေပမဲ့...ေမာင္ႀကီးရယ္ ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္ထက္ ပိုၿပီး ႏံွ႔စပ္သိျမင္တဲ့လူ ဆိုေတာ့လည္း မတားရဲခဲ့ဘူးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ား ဘဝ ႀကီးပြားတိုးတက္မဲ့ အေရးကိုး။

"အဲဒါ မွတ္ထားေနာ္ ေအးျမ နင္တို႔မိန္းကေလးေတြ ၿမိဳ႕သားျမင္တိုင္း ငမ္းငမ္းတက္ေန၊ ဟိုက လူေကာင္းမွန္း မသိ၊ လူဆိုးမွန္းမသိနဲ႔"

"အံမာ ကိုႀကီးသာရယ္ က်ဳပ္တို႔က အဲေလာက္ လူကဲခတ္ မညံ့ေသးဘူး၊ မအေသးပါဘူးေတာ္ ကတည္း"

"ဘာ ကတည္းလဲ အဲဒါ ညည္းတို႔ မိန္းကေလးေတြ သတိထားဖို႔၊ ေမာင္ႀကီးႏွမလက္ဆင္ေနာ္ မွတ္ထား"

"ဘာတုန္းဟဲ့ အဲ့ဒီ လက္ဆင္ဆိုႀကီးတာက"

"ဟာ အရီးေစာ...အဂၤလိပ္လို L E S S O N လက္ဆင္၊ အဲဒါ ျမန္မာလို သင္ခန္းစာကို ေျပာတာဗ်ာ...မွတ္ထား လက္ဆင္ လက္ဆင္"

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ လူပ်ိဳေခါင္း ကိုႀကီးသာတို႔တစ္သိုက္ ေျပာေနၾကတဲ့ စကားအၾကားမွာ က်ဳပ္မ်က္ႏွာေတာင္ ၿပံဳးေစ့ေစ့ႀကီး ျဖစ္သြားခဲ့ရတယ္။

အဲဒီကစလို႔ ႐ြာထဲမယ္ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လပ္ျဖစ္မစိုးလို႔၊ အေျခအေနမွန္ကို အေသအခ်ာ မစံုစမ္းပဲ တိုးတက္ခ်င္စိတ္ေလးတခုထဲနဲ႔ လက္လက္ထေနတဲ့ လူငယ္ေတြကို " ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္ေနာ္၊ ေမာင္ႀကီးႏွမလက္ဆင္ သိတယ္မဟုတ္လား" လို႔ ေျပာစမွတ္ ျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ခုဆိုရင္ျဖင့္ ႐ြာထဲက လူငယ္ေတြဟာ လယ္ထဲ မဆင္းခ်င္ၾကေတာ႔ဘူး။ မိ႐ိုးဖလာ ဝါစိုက္ ဗိုင္းငင္ မလုပ္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ တိုးတက္လာတဲ့ ေခတ္နဲ႔အညီ တျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ေျပာင္း လုပ္လာၾကတာကို က်ဳပ္လက္ခံ ပါတယ္။ လူငယ္ေတြ အေတြးအျမင္ က်ယ္ျပန္႔လာတာ ဟာလည္း သေဘာက်ခ်င္စရာပါ။ က်ဳပ္တို႔တုန္းက ရန္ကုန္ေ႐ႊၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီးေလာက္ သြားၿပီး အလုပ္ လုပ္၊ အေျခခ်ႏိူင္ရင္ ဟုတ္လွၿပီ။ ခုေတာ့ လူငယ္ေတြ ႏိူင္ငံတကာအထိ ေျခဆန္႔လို႔ အလုပ္အကိုင္ေတြနဲ႔ အေျခအေနတက် ျဖစ္ေနၾကတဲ့ ေခတ္။ ဒီေတာ့ ႐ြာကလူငယ္ေတြလည္း လူငယ္ပီပီ စြန္႔စားခ်င္၊ လုပ္ၾကည့္ခ်င္လာၾကတယ္။ အဲဒီ အေနအထားမွာ ႐ြာထဲက လူႀကီးေတြက လူငယ္ေတြကို မ်ားမ်ား မေျပာဘူး၊ တစ္ခြန္းပဲ သတိေပးသလို ေျပာေလ့႐ိွတယ္။  ႐ြာမွာ အင္မတန္ ဟစ္ ျဖစ္သြားတဲ့ “ေမာင္ႀကီးႏွမလက္ဆင္” တဲ့...။


29 comments:

  1. မခ်စ္ေရ ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ ဇာတ္လမ္းထဲ ေမ်ာသြားတယ္။ ဟုတ္ပေနာ္ အလွမ္းက်ယ္ အလယ္လတ္ ခ်င္တဲ့လူေတြအတြက္ လက္ဆင္ေကာင္းဘဲ.. ဖြတ္မရတဲ့အျပင္ ဓါးမပါဆံုးတဲ့ အျဖစ္.. :)

    ReplyDelete
  2. Their method of massage is quite interesting.Let's compare with massage palors at shwepyigyi.
    Mg gyi's Gyidaw

    ReplyDelete
  3. အရမ္း ဂြတ္တယ္.. မခ်စ္..

    လက္ဆင္ပဲ

    ဘိုုခ်ိဳေျမ ခ်စ္ၾကည္ေအး လုုပ္ေတာ့.. ရျပီ။ း)

    ReplyDelete
  4. ဟာ သိပ္ေရးနိုုင္တာပဲ ခုုနက မွ ရင္ကိုုထိ ဘတ္ပီးတယ္ ခုုအသစ္ထပ္တင္တယ္ လက္ကိုု စက္တပ္ထားသလားေဒၚခ်စ္

    ReplyDelete
  5. ဘယ္ကကူးခ်လာတာလဲဗ်။. ေကာင္းလိုက္တာ :)

    ReplyDelete
  6. ျပည္ေကာင္းေအာင္Wed Jun 15, 04:08:00 AM GMT+8

    ေကာင္းတယ္ မမခ်စ္။ ေလသံေရာ၊ အေၾကာင္းအရာေရာ၊ တင္ျပပံုေရာ..အကုန္ဂြတ္တယ္။

    ReplyDelete
  7. တခါတေလ စြန္႔မွ စားရတယ္ေလဗ်ာ :P

    ReplyDelete
  8. ေတာရြာေလးထဲလူကိုယ္တုိင္ေ၇ာက္သြားသလိုပါပဲ တီခ်စ္ၾကည္
    အရမ္းေကာင္းတာပဲ း)

    ReplyDelete
  9. An Asian Tour OperatorWed Jun 15, 11:31:00 AM GMT+8

    အစ္မခ်စ္ လက္ရာ ကေတာ့ "ပရို" ပဲဗ်ိဳ..။

    ReplyDelete
  10. ေရးတတ္လိုက္တာ မခ်စ္

    ReplyDelete
  11. ေကာင္းလိုက္တဲ႕ပိုစ္႕ေလး
    အားေပးသြားပါတယ္မမေရ...

    ခင္မင္ေလးစားစြာျဖင္႕
    ခ်စ္ျခင္းအလကာၤ

    ReplyDelete
  12. ေတာ္ေတာ္ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္..။ အေရးအသားကေတာ့ ညွက္ေနေရာပဲ..။ လက္ဆင္လည္း ရပါရဲ႕..။ း))))


    ခင္မင္လ်က္
    ေန၀ႆန္

    ReplyDelete
  13. ခ်က္ခ်င္းကို အႏွိပ္ခံခ်င္လာေအာင္ ေရးလဲေရးတတ္တယ္...
    လက္ဆင္ပဲ...

    ReplyDelete
  14. ပန္းခ်ီWed Jun 15, 03:38:00 PM GMT+8

    ရြာေနာက္ခံ ဗြီဒီယုိကားေလးလာႀကည့္ရသလုိပဲ..အသုံးအႏွဳန္းေတြအလန္းပါလား မမခ်စ္ႀကည္..။ သဘာဝက်လုိက္တာ.. ။ "လက္ဆင္" ရသြားျပီ း))

    ReplyDelete
  15. အေရးအသားေၿပာစရာမရွိ ... ဇာတ္လမ္း very good ... ေရးတတ္ပါေပတယ္ ... ဟိုးအရင္က ေပဖူးလႊာမွာ ဖတ္ဖူးတဲ႔ ဆရာ ၀င္းေဖတို႔ လက္ရာမ်ိဳး ...

    ReplyDelete
  16. အေပၚက ကြန္မန္႔ေတြမွာ ပါခဲ့တဲ့ စကားလံုးကိုပဲ ထပ္ေျပာပါဦးမယ္၊ “အရမ္းေကာင္းတယ္ဗ်ာ...”၊
    ေက်းလက္ “ေလ” နဲ႔ လက္ဆင္ေပးသြားလိုက္တာ တစ္ပုဒ္လံုးဆံုးတဲ့အထိ တုပ္တုပ္ေတာင္ မလႈပ္ႏိုင္ဘူး၊ း)

    ReplyDelete
  17. ကိုညီလင္းသစ္လိုပဲ အစကေန အဆံုးထိ မလႈပ္တမ္း ဖတ္ပလိုက္တာ ခ်စ္ၾကည္ေရ
    တကယ္ပါ အဟုတ္...ေမာင္ႀကီးႏွမ က်ားကိုက္ရပါေစရဲ႕ း)

    ReplyDelete
  18. ယိုးဒယားသြားျပီး အႏွိပ္ခံမယ့္အစား ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္ ရွိရာကို ရွာသြားေတာ့မယ္

    ReplyDelete
  19. ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ ေလ့လာထားရမယ္..

    ေခါင္းစဥ္ သည္ စြဲေဆာင္မႈ ရွိ၏။ဇတ္လမ္းသည္ ဖတ္ေခါင္း၏ ။

    ဇတ္သိမ္းသည္ ပညာ ရ၏။

    ေရးသူသည္ အလြန္ေတာ္၏။

    ReplyDelete
  20. ခ်စ္ၾကည္ေအး ေရ

    ေမာင္ႀကီးႏွမ လက္ဆင္ ေလး ကေတာ႔ မိုက္တယ္ဗ်ဳိ႕ မ်က္လံုးေတာင္က်ယ္သြားတယ္

    ReplyDelete
  21. အစ္မလက္ရာေတြ ပုိပိုေကာင္းလားတယ္


    ေမာင္ဘႀကိဳင္
    ေနျပည္ေတာ္မွလာသည္

    ReplyDelete
  22. ေမာင္ၾကီးႏွမ လက္ဆင္ကိုအၿပီးထိဆံုးေအာင္ဖတ္ၿပီးသကာလ လက္ဆင္ေတြတကယ္ရသြားပါတယ္....

    ReplyDelete
  23. အစ္မခ်စ္က ဒီလိုေရးဟန္ေတြလဲျဖစ္သား ဖတ္လို႔ေကာင္းသလို သင္ခန္းစာယူဖို႔လဲေကာင္းတယ္။ ေမာင္ၾကီး ရွာဦးမွ း)

    ReplyDelete
  24. ဖတ္လို႕ေကာင္းလိုက္တာ... ေမာင္ႀကီးႏွမ သနားပါတယ္...

    ReplyDelete
  25. မေရ... အခုမွပဲ ေအးေအးေဆးေဆး လာဖတ္ရတယ္။ အေရးအသားေရာ ဇာတ္လမ္းဆင္ထားပုံေလးပါ ေကာင္းတယ္ အစ္မ။
    ဆရာေတာ္တစ္ပါးမိန္႔ဖူးတာ သြားသတိရတယ္။ “ေလာကမွာ အလိမ္ခံလူတန္းစားတစ္ရပ္ဆုိတာ အၿမဲရွိတယ္၊ လိမ္တတ္ဖုိ႔ပဲလုိတာ” တဲ့။
    သတိျပဳဆင္ျခင္စရာလက္ဆင္ပါ ထည့္ထားေပးတဲ့ ဒီစာစုေလးကုိ ႀကိဳက္တယ္။ း)

    ပီ.အက္စ္. အမေရ “လွ်ာ” ျဖစ္ရမွာ “လ်ာ” ျဖစ္ေနတယ္။

    ReplyDelete
  26. လိမ္တဲ့သူေတြကေတာ့ အႏွိပ္သည္ပါမခ်န္ လိမ္ၾကတာပါပဲလား။
    အလွမ္းက်ယ္တာက အျပစ္မဟုတ္ေပမယ့္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာသံုးသပ္မႈ
    မရိွတာက အျပစ္လို႔ ထင္တာပဲအစ္မေရ။ လူဆိုတာ ပိုေကာင္းမယ့္အေျခအေနကို ေမွ်ာ္လင့္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္လား။

    ReplyDelete
  27. ဒီတခါပဲ ဒီေလာက္ရွည္တဲ့ ၀ထၱဳ တထိုင္တည္းဖတ္ဖူးတယ္
    စကာလံုးေတြက ဆြဲေခၚသြားလိုက္သလိုပဲ
    လက္ဆင္ယူသြားတယ္ေနာ္ း)

    ReplyDelete
  28. မခ်စ္ေရ

    ေကာင္းလြန္းလို႔ အသက္ရွဴဖို႔ေမးသြားတယ္။ လက္ဆင္ လက္ဆင္တယ္ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းပါလား။


    ခင္တ့ဲ

    ReplyDelete
  29. ဒီေလာက္ရွည္တဲ့ စာကို တစ္ထိုင္တည္းဖတ္ျဖစ္သြားတယ္... တကယ့္ လက္ဆင္ပါပဲဗ်ာ....ေလာဘေဳကာင့္ မျမင္ႏိုင္ ျဖစ္သြားရတာပါ...

    ခင္မင္လွ်က္

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...