Sunday, March 27, 2011

သတို႔သမီး...


မို႔အစ္ေရာင္ရမ္းေနတဲ့ မ်က္ခြံအစံုကို မိတ္ကပ္နဲ႔ ဖို႔ထားခဲ့တယ္...
ဖ်ားနာေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းအစံုကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆးနဲ႔ ကူကယ္ရာရလို႔....
ဦးေႏွာက္ထဲမွာေတာ့ သူမရဲ႕ တန္ေၾကးကို တြက္ခ်က္ေနရင္း...
တလွမ္းခ်င္း.....
ခမ္းမထဲက လူအုပ္ၾကားကေန ခပ္ေဝးေဝး အေျပးကေလး လွမ္းထြက္...

တခဏပါပဲ....
ခံစားမႈမဲ့စြာ ခမ္းမဆီ ျပန္အလာမွာေတာ့
သူမရဲ႕ ႏွလံုးသားအစံုကို တေနရာရာမွာ လႊတ္ခ်ထားခဲ့ဟန္ ႐ိွေလရဲ႕...


Friday, March 25, 2011

ဤတေန႔

ငယ္ငယ္တုန္းက ေမြးေန႔ဆိုရင္ ဘာရယ္မသိ လႊတ္ေပ်ာ္တာပဲ။ အေဖက အိမ္မွာ အစားအေသာက္ေတြခ်က္၊ အိမ္နားက သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚၿပီး စားၾက ေသာက္ၾက၊ ၿပီးေတာ့ အေဖ ဝယ္ေပးတဲ့ ဂါဝန္အသစ္လည္း ဝတ္ရ၊ အိမ္နီးခ်င္းေတြဆီ ခ်ိဳင့္နဲ႔ ပို႔ေပးတဲ့အခါ အေဖက က်မလက္ကိုဆဲြရင္း "ဒီေန႔ က်ေနာ့္သမီးေမြးေန႔ေလ" ဆိုတာ ၾကားရတာကိုပဲ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ခဲ့တာ။ 

အ႐ြယ္ေလးရလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ေမြးေန႔မွာ အေဖခ်က္ေကြၽးတဲ့ အိမ္က အစားအေသာက္ထက္ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ စားေသာက္ဆိုင္သြားၿပီး စားၾကရတာကို ပိုမက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြေပးတဲ့ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတြ၊ ေမြးေန႔ကဒ္ေလးေတြအေပၚ ႏွစ္သက္ရင္ခုန္စျပဳလာခဲ့ၿပီ။  

အိမ္ေထာင္က်ၿပီးလို႔ လူလတ္ပိုင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့အခါ  ေမြးေန႔ေတြမွာ အလႈအတန္းလုပ္၊ ကုသိုလ္ေရးဘက္ ႏြယ္လာတာ မ်ားခဲ့သလို သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးလူလူ ညစာ သြားစားၾကတာမ်ိဳးပဲ ႐ိွေတာ့တယ္။ တခါတေလမ်ား ေမြးေန႔ဆိုတာကို ေမ့ေတာင္ေနတယ္။ ခု ဘေလာ့ဂ္ေရးျဖစ္မွသာ ကိုယ့္ေမြးေန႔ေလးကိုယ္ သတိတရ ႐ိွေနတတ္တာ။ ပိုစ့္တပုဒ္ရ ဘယ္နည္းမတုန္း ေနာ္...

အထူးတဆန္းရယ္လည္း မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ေမြးေန႔ဆိုတာက ပံုမွန္ သူလို ကိုယ္လို ေန႔ေတြထဲက တေန႔ပါပဲ။ ေလာကႀကီးထဲ လူအျဖစ္နဲ႔ လုပ္စားေနလာတာ ခုဆိုရင္ ဘယ္ႏွႏွစ္ ႐ိွခဲ့ၿပီ၊ ဘဝရည္မွန္းခ်က္ေတြထဲက ဘာေတြကျဖင့္ ျပည့္စံုခဲ့ၿပီ၊ အမွန္ေတြ ႐ိွခဲ့သလို မွားတာေတြလည္း တနင့္တပိုး ႐ိွခဲ့ၿပီ၊ မိမိကိုယ္က်ိဳး အမ်ားအက်ိဳး ဒါေတြ ဒါေတြျဖင့္ လုပ္ခဲ့ၿပီ စသည္ျဖင့္ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ ျပန္လွည့္ၾကည့္ဖို႔ အခ်ိဳးအဆစ္ေနရာေလး တခု။

Transit တခုနဲ႔တူတဲ့ လူ႔ဘဝထဲအေရာက္ ေမြးထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ အေမ့ေက်းဇူးကို အမွတ္ထင္ထင္ ႐ိွတဲ့ေန႔ဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ေမြးေန႔ဆိုတာ ႐ိွခဲ့လို႔ ေသေန႔ဆိုတာလည္း ႐ိွေနတာ။ လူတေယာက္ရဲ႕ ဘဝတန္ဘိုးဟာ အဲဒီ ႏွစ္ေန႔အၾကားက သူ႔ရဲ႕ ေနထိုင္နည္းပဲ ျဖစ္တယ္။ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့ရမဲ့ တဘဝစာေတြကို တခုတ္တရ ႐ွာေဖြေနၾကၿပီး သံသရာခရီးမွာ ယူေဆာင္သြားဖို႔က်ေတာ့ အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့။

က်မက ဘဝမွာ ဘာတခုမွ ႀကီးႀကီးမားမား ျဖစ္လာဖို႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ မ႐ိွခဲ့သူ။ ဆိုေတာ့ကာ လက္႐ိွအေနအထားအရ ရည္႐ြယ္ခ်က္ ေပါက္ေျမာက္ ေအာင္ျမင္ေနသူလို႔ ဆိုရမွာျဖစ္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ဘဝထဲမွာမို႔ ေနေပ်ာ္ပါတယ္။ ေနရာ ဆိုတာက ဘယ္မွာေနေန၊ တတ္ႏိူင္လို႔ မိုးေပၚတက္ေနေန စိတ္ထားတတ္မွ ေအးခ်မ္းမယ္ မဟုတ္လား။

ဒီလိုပါပဲ ေမြးေန႔ ေရာက္လာတိုင္း ေတြးျဖစ္တဲ့ အေတြးေတြကိုက တႏွစ္ထက္ တႏွစ္ ပိုပိုရင့္ေရာ္လာခဲ့တာ။ ေမ့တတ္တာ တခုပဲ အေတာ္ဆိုး...။ ခုဆို ေမြးေန႔သာဆိုတယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ႏွႏွစ္ ျပည့္လို႔ ျပည့္သြားမွန္း မသိ။ ဪ...ေမ့တတ္လိုက္တာမ်ား ေျပာပါတယ္.....


Monday, March 21, 2011

ေမာင္တို႔ ေယာကၤ်ားေတြရယ္

က်မ အလုပ္ဝင္စ ပထမဦးဆံုး လုပ္ခဲ့တဲ့႐ံုးမွာ က်မတို႔ဌာနက အမ်ိဳးသမီးတေယာက္ ေနကာမ်က္မွန္အမဲႀကီး ဝတ္လို႔ ႐ံုးတက္လာတာ သတိထားခဲ့မိတယ္။ ေနကာမ်က္မွန္ အၾကည္ေလးေတြ In door-အင္ဒိုးမွာ စတိုင္ထုတ္ၿပီး တပ္ၾကတာ ေတြ႔ဖူးေပမဲ့ ႐ံုးလိုေနရာမ်ိဳးမွာ ခုလို မ်က္မွန္မဲမဲႀကီး တပ္ထားတာကိုေတာ့ က်မ ေတာသူမက ထူးဆန္းသလို ခံစားမိေသးတယ္။ ေနာက္မွ အေၾကာင္းသိ ျဖစ္ေနၾကတဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ ေျပာျပတာက သူဟာ ေယာက်ာၤးျဖစ္သူနဲ႔ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာမွာ ဒဏ္ရာရတိုင္း ႐ံုးကို ေနကာမ်က္မွန္အမဲ တပ္လာတတ္သူဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ျဖစ္ရေလျခင္းရယ္လို႔ သူ႔အေပၚ ဂ႐ုဏာ သက္မိသြားသလို အဲဒီေန႔က သူ႔ဘက္ကို ခဏခဏ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ သတိထား ေနခဲ့မိတယ္။

က်မ ငယ္ငယ္က အေဖနဲ႔ အေမ စကားမ်ားၾကတဲ့အခါ ေဒါသႀကီးၿပီး စိတ္ဆတ္တဲ့ အေဖက လက္ပါ ပါလာတတ္တယ္။ ေနာက္တေန႔ အေမ့ မ်က္ႏွာမွာ ညိဳမဲမဲ ဒါဏ္ရာေတြ ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ပဲ က်မခ်စ္တဲ့ အေဖ့ကို တပတ္ေလာက္ စကားမေျပာဘဲ မုန္းေနမိတတ္တယ္။ စိတ္ထဲကလည္း အေမ့ကို သနားလိုက္တာ၊ အေမ့ဒါဏ္ရာေတြကို လက္ညိႇဳးေလးနဲ႔ မရဲတရဲ တို႔ထိၾကည့္ရင္း နာသြားမွာ စိုးေနခဲ့ဖူးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၂၄နာရီမွ မျပည့္ခင္မွာပဲ "အကိုေရ-ညီမေလးေရ" နဲ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ "ရန္ျဖစ္ ျပန္ခ်စ္ ဇာတ္လမ္းတြဲ"ကို ၾကည့္ၾကရျပန္တယ္။ က်မတို႔ အ႐ြယ္ေလး ရလာေတာ့မွ အေဖ အေမ့ကို ႐ိုက္တာ မေတြ႔ရေတာ့တာ။

ဟိုးတႏွစ္က...၂၀၀၉ ထင္ပါရဲ႕ Rihanna ဆိုတဲ့ အဆိုေတာ္မကေလးနဲ႔ သူ႔ခ်စ္သူ Chris brown တို႔ စကားမ်ားၾကရာက  Rihanna မ်က္ႏွာမွာ ဖူးေယာင္ညိဳမဲေနတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ရသြားတဲ့အထိ ျဖစ္ခဲ့တာ။ Oprah Winfreyကေတာင္ Rihannaကို Brownနဲ႔ လမ္းခြဲဖို႔ သူ႔Talk showကေနတဆင့္ ေျပာခဲ့ေသးတာ။ Oprahက "Love doesn't hurt and if a man hits you once he will hit you again"  "အခ်စ္ဆိုတာမွာ နာက်င္မႈ မပါဝင္ဘူး ေယာက်ၤားတေယာက္ဟာ မင္းကို တႀကိမ္ ႐ိုက္ႏွက္ဖူးၿပီးသြားရင္ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္႐ိုက္ဦးမွာပဲ" လို႔ ဆိုခဲ့တယ္။ http://www.telegraph.co.uk/

"In our country the statistic is one out of four women being battered by their boyfriends." ငါတို႔ ႏိူင္ငံရဲ႕ စာရင္းအင္း အခ်က္အလက္ေတြအရ အမ်ိဳးသမီး ေလးေယာက္မွာ တေယာက္ဟာ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕ လက္႐ံုး အားကိုးၿပီး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ အႏိူင္က်င့္ ႏိွပ္စက္မႈကို ခံေနၾကရတယ္" လို႔ Oprahက ဆိုထားေသးတယ္။ က်မတို႔ဆီမွာေတာ့ အဲသည္လို အျဖစ္မ်ိဳးေတြအတြက္ အခ်က္အလက္ စာရင္းအင္းေတြ ေကာက္ယူထားတာမ်ိဳး ႐ိွ၊ မ႐ိွ က်မ မသိပါဘူး။ သို႔ေပတဲ့ အဲသည္လို အျဖစ္မ်ိဳးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ိွေနမွာ ေသခ်ာလြန္းလွတယ္။

အိမ္ကလူႀကီးက ေျပာတတ္တယ္။ ဒီလူေတြ ကိုယ္ခ်စ္လို႔ ယူထားတဲ့ မိန္းမကို ဘာေၾကာင့္မ်ား အသားနာေအာင္ ႐ိုက္ႏွက္တတ္ၾကသလဲ ကိုယ္ နားမလည္ႏိူင္ဘူး...တဲ့။ သူက စိတ္ထား ႏုညံ့တဲ့သူတေယာက္မို႔ သူမ်ား အသားနာမွာ စိုးရိမ္တတ္သူ၊ သူမ်ား အသားနာေအာင္ မလုပ္ရက္သူမို႔ က်မျဖင့္ ေဖာ့႐ိုးကေလးနဲ႔ေတာင္ အ႐ြယ္ မခံခဲ့ဖူးပါဘူး။
(ဟာ ခ်စ္ၾကည္ေအး ဘေလာ့ဂ္Adsေတြ သိတ္မ်ားသကြာ:))

အထက္မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အမ်ိဳးသမီး သံုးဦးကို ျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ပထမ အမ်ိဳးသမီးဟာ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိူင္တဲ့ ပညာတတ္ အမ်ိဳးသမီးတဦး၊ ဒုတိယ အမ်ိဳးသမီးကဘဲြ႕ရ ပညာတတ္မဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ျပည့္ အိမ္႐ွင္မ၊ စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ေယာက်ၤားအေပၚ မီွခို အားထားေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီး တဦး၊ တတိယ Rihanna က်ျပန္ေတာ့ နာမည္ႀကီး အႏုပညာ႐ွင္ ငယ္႐ြယ္သူကေလး၊ ဒါ့အျပင္ သူတို႔ရဲ႕ ဆက္ဆံေရးက သမီးရည္းစား ခ်စ္သူေတြ အဆင့္ပဲ ႐ိွၾကေသးတာ။

ဒီေတာ့ အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ကိုယ့္ ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ ရပ္တည္ႏိူင္သူ ျဖစ္ေစ မရပ္တည္ႏိူင္ဘဲ မီွခိုေနသူ ျဖစ္ေစ၊ ပညာတတ္သူ ျဖစ္ေစ ပညာမတတ္သူ ျဖစ္ေစ၊ လက္ထပ္ၿပီးသည္ ျဖစ္ေစ လက္မထပ္ခင္ ျဖစ္ေစ၊ လူလတ္ပိုင္း မိန္းမ ျဖစ္ေစ ငယ္႐ြယ္သူ မိန္းမပ်ိဳ ျဖစ္ေနပါေစ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ လက္႐ံုးအားကိုးၿပီး ႐ိုက္ႏွက္တတ္သမွ်ကို ခါးစည္းခံခဲ့ၾကရသူေတြ တယ္မ်ားတာပဲ ဆိုတာ ေတြးမိရပါတယ္။ ဆိုေတာ့ကာ "မရခင္ ဖ်ာလိုလိတ္ကာ ထိပ္ေပၚတင္ ရၿပီးျပန္ေတာ့ ဖ်ာလိုခင္း ေျခနဲ႔ နင္းေျခတတ္ၾကတယ္" ဆိုတာကိုေတာင္ ျပင္ရဦးေတာ့ မလိုလို...။ မရခင္ကတည္းက ဖ်ာလိုခင္း ေျခနဲ႔ အနင္း ခံေနၾကရေတာ့တာကိုး...။

အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီးတဲ့ ေယာက်ၤားတေယာက္နဲ႔ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ ပတ္သက္ ဆက္ဆံမႈတိုင္းမွာ ေယာက်ၤားေတြကခ်ည္း အႏိူင္အထက္ရေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ျပန္ပါဘူး။ အမ်ိဳးသမီးေတြအေပၚစီးက ေနရာယူထားတတ္တဲ့ ႐ွား႐ွားပါးပါး Female Dominate အေနအထားမ်ိဳးေတြလည္း ႐ိွတတ္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ မိသားစု စားဝတ္ေနေရးတခုလံုးဟာ မိန္းမျဖစ္သူအေပၚ လံုးဝ မီွခိုေနရတဲ့ အခါမ်ိဳး၊ ထက္ျမက္ ျပတ္သားၿပီး ဦးေဆာင္လိုစိတ္႐ိွသူ မိန္းမနဲ႔ အေနေအးလြန္းၿပီး စကားနဲ ရန္စဲ စိတ္ထားမ်ိဳး ႐ိွတတ္တဲ့ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရးေတြမွာအဲသည္ ပံုစံမ်ိဳး ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။

ဘယ္လိုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ပတ္သက္ဆက္ဆံမႈတခု၊ အိမ္ေထာင္တခုရယ္လို႔ ျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ မိန္းမႏိူင္တယ္၊ ေယာက်ၤားႏိူင္တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးထက္ ႏွစ္ဦးႏွစ္ဘက္ သာတူညီမွ်တဲ့ တန္းတူ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးသာလွ်င္ အေကာင္းဆံုး ျဖစ္ပါတယ္။  အဲသည္လိုဆိုေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာ မိန္းမေတြဟာ မဟာပုရိသဝါဒ လက္ကိုင္ထားတတ္တဲ့ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ လက္႐ံုးအားကိုးမႈနဲ႔ ႏိွပ္စက္ ညႇဥ္းပန္းမႈေအာက္မွာပဲ ႐ိွေနၾကပါေသးတယ္ဆိုတာ ျငင္းစရာမလိုတဲ့ အခ်က္ပါပဲ။

႐ိုက္ႏွက္တတ္တဲ့ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ မိန္းမကို ႐ိုက္ရျခင္း အေၾကာင္းရင္းေတြကလည္း မ်ား မ်ားလြန္းလွပါရဲ႕။ ဘဝ ဘဝမ်ားစြာမွာ မိုက္တိုင္ဆန္နဲ႔ ညီအကို ၁၀ဝမ္းကြဲ ေတာ္လာသူလို႔ စိတ္ႀကီးဝင္ေနၿပီး မိန္းမမ်က္ႏွာ သဲအိတ္လုပ္ လက္သီးထိုးက်င့္ေနသူမ်ားလည္း ပါေကာင္း ပါ ပါလိမ့္မယ္။

၁) အလုပ္ထဲ အဆင္မေျပဘဲ စိတ္ဖိစီးမႈေတြေၾကာင့္ အိမ္ေရာက္ရင္ နားပူတတ္တဲ့ မိန္းမအေပၚ ေဒါသျမားဦးလွည့္တတ္ျခင္း
၂) မိန္းမအေပၚ ခ်စ္လြန္းလို႔ သဝန္ေၾကာင္ရာက ဟိုလူ ဒီလူနဲ႔ ယိုးစြပ္ ႐ိုက္ႏွက္တတ္ျခင္း
၃) ႏွစ္ဘက္ေသာ ေဆြမ်ိဳးမိဘ အေရးအခင္းေၾကာင့္ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ရာက ႐ိုက္ႏွက္တတ္္ျခင္း
၄) ေသာက္စား မူးယစ္လာတိုင္း ေသြးဆိုးရစ္တတ္ၿပီး ရန္႐ွာ ႐ိုက္ႏွက္တတ္္ျခင္း
၅) မိသားစုအတြင္း အိမ္တြင္းေရး ျပႆနာ (Domestic Violence)ေတြကေန အတုျမင္ အတတ္သင္ၿပီး ႐ိုက္ႏွက္တတ္ျခင္း
ဥပမာ...သားလုပ္သူက အေဖျဖစ္သူဟာ အေမ့ကို ႐ိုက္ႏွက္တတ္တာကို ေတြ႔ျမင္ေနရျခင္း ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။

အဲဒီထဲမွာ ၁) ကေန ၃) အထိက တခါတေလမွသာ ျဖစ္တတ္ေပမဲ့ ၄နဲ႔၅ကေတာ့ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ အႏိူင္အထက္ျပဳမႈ (Cycle of abuse)ထဲမွာ ပါဝင္ၿပီး မၾကာခဏဆိုသလို ျဖစ္ေလ့ ႐ိွပါတယ္။

အႏိူင္အထက္ျပဳျခင္းဆိုတာမွာ ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ိုက္ႏွက္ျခင္း၊ နင္ပဲငဆ စကားနဲ႔ အႏိူင္ယူျခင္း၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာအရ ထိခိုက္ေစျခင္းတို႔အျပင္ လိင္မႈဆိုင္ရာ အလိုမတူဘဲ အႏိူင္အထက္ျပဳျခင္းတို႔ ျဖစ္ႏိူင္ပါတယ္။  ဒါဆိုရင္ အဲသည္လို အႏိူင္အထက္ ျပဳမႈေတြကို သိရက္နဲ႔ က်မတို႔ မိန္းမေတြ ဘာ့ေၾကာင့္မ်ား အႏိွပ္စက္ခံ ဘဝမွာပဲ ေရငံုႏႈတ္ပိတ္ ေနတတ္ၾကပါသလဲ။

က်မတို႔ မိန္းမေတြမွာ အေျဖ အသင့္ ႐ိွၾကပါတယ္။

၁) စားဝတ္ေန ၃မ်ိဳးစလံုး ေယာက်ၤားအေပၚ မီွခို ေနရျခင္း
၂) သားသမီးမ်က္ႏွာ ငဲ့ကြက္ၿပီး မိမိကေလးေတြအား ဖခင္မဲ့ဘဝ အေရာက္မခံႏိူင္ျခင္း
၃)ဘာသာေရးအရ ဘုရားသခင္ ႀကိဳက္ေတာ္မမူဟု ယံုၾကည္သည့္အျပင္ မိမိတေယာက္အတြက္ မ်ိဳး႐ိုးဂုဏ္သိကၡာ မထိခိုက္ေစလိုျခင္း
၄) အခ်စ္ႀကီးလြန္း၍ အျပစ္မျမင္ဘဲ အသားအနာခံ ေပါင္းသင္းေနျခင္း
၅) အမ်ိဳးသမီးတို႔၏ ေမြးရာပါ ဗီဇအရ မိခင္စိတ္ ႀကီးမား၍ အစဥ္ ခြင့္လႊတ္ နားလည္ ေပးတတ္ျခင္း တို႔ပါပဲ။


တရားဝင္ လက္ထပ္ထားတဲ့ ကိုယ့္မိန္းမ ကိုယ္႐ိုက္တာဆိုေပမဲ့ ဒါဟာ တရားဥပေဒအရ အေရးယူႏိူင္တဲ့ ရာဇဝတ္မႈျဖစ္တယ္ဆိုတာ သတိခ်ပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ သိတ္ဆိုးဝါးလာလို႔ သည္းမခံႏိူင္တဲ့အဆံုး မိန္းမျဖစ္သူက တိုင္တန္းဖို႔ ႀကိဳးစားတဲ့အခါေတြမွာ ေယာက်ၤားလုပ္သူဟာ ရဲတိုင္ရင္ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြရဲ႕ အသက္ကိုပါ သတ္ပစ္မယ္ ဆိုတဲ့အထိ  ႀကိမ္းတတ္သလို မိမိကိုယ္ကို သတ္ေသပစ္မယ္လို႔လည္း ၿခိမ္းေျခာက္တတ္ျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ မိန္းမေတြဟာ အသံမဲ့ ငို႐ိႈက္ရင္း စိတ္၏ ဆင္းရဲျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ ဆက္လက္ေပါင္းသင္း ေနၾကရျပန္ပါတယ္။

က်မအေနနဲ႔လည္း တည္ေဆာက္ထားတဲ့ အိမ္ေထာင္တခုကို လြယ္လြယ္ ၿပိဳကဲြပ်က္စီး မသြားေစခ်င္ပါဘူး။ သို႔ေသာ္လည္း ဒီလိုမ်ိဳးပဲ တသက္လံုး အႏိွပ္စက္ခံ ေပါင္းသင္းေနဖို႔က်ေတာ့လည္း အားမေပးခ်င္ျပန္ပါဘူး။ ေယာက်ၤားအေပၚ စားဝတ္ေနေရးအရ မီွခိုေနၾကရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြအေနနဲ႔ မိမိကိုယ္ကို အားကိုးႏိူင္ေအာင္ အရင္ ႀကိဳးစားၾကပါ။ ပညာမတတ္ရင္ေတာင္မွ အခ်ဳပ္အလုပ္၊ အခ်က္အျပဳတ္၊ ႏႈတ္မႈ လက္မႈ ပညာေလးတခုခုတတ္ရင္ အဲဒီအေပၚ ကြၽမ္းက်င္လာေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး ဝင္ေငြ႐ွာႏိူင္ေအာင္ အရင္ အားထုတ္ၾကပါ။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ မိမိ အိမ္ေထာင္ဘက္ရဲ႕ ေလးစားမႈ(Respect) အရင္ရယူပါ။

ဘယ္မိန္းကေလးမဆို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႐ိွတာေလး လွေအာင္ဝတ္၊ သနပ္ခါး ေဖြးေဖြးကေလးနဲ႔ဆို ၾကည့္ခ်င္၊ ခ်စ္ခ်င္စဖြယ္ ျဖစ္သြားၾကတာပါပဲ။ ေယာက်ၤားေတြမွာ ဆန္႔က်င္ဘက္လိင္ရဲ႕ အလွအပကို ခံစား(Appreciate)တတ္တဲ့ ဗီဇ ပါလာၿပီးသားဆိုတာ မေမ့ၾကေစခ်င္ပါ။ က်မတို႔ မိန္းမေတြ အထူးသျဖင့္ ျမန္မာ မိန္းမေတြဟာ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပစ္ထားတတ္ၾကတယ္။ အဲဒါ မွားပါတယ္။ ရၿပီး ပိုင္ၿပီးသြားတဲ့ ေယာက်ၤားေတြရဲ႕ သေဘာကိုက ျမင္ဖန္မ်ားေတာ့ ႐ိုးသြားတတ္တာ။ ဒီအထဲ ျဖစ္သလို ေနလိုက္ျပန္ေတာ့ သူတို႔အတြက္ ကိုယ့္အေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈ ေလ်ာ့နည္း သြားေစတတ္ပါတယ္။ အလြန္အကံၽြ အလွမက္ဖို႔ မဆိုလိုပါ။ သပ္ရပ္ေၾကာ့႐ွင္း ႏုညံ့စြာနဲ႔ မိမိ အိမ္ေထာင္ဘက္ မိမိအေပၚ ခ်စ္ခင္မပ်က္ေအာင္ ေနတတ္ရပါမယ္။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မိဘေတြကို အိမ္မွာ မၾကာမၾကာ ေခၚၿပီး အတူေနျခင္း၊ မိဘအိမ္နဲ႔ အနီးအနားမွာ ေနထိုင္ျခင္းေတြနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ႏိူင္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ေယာက်ၤားေတြ က်ျပန္ေတာ့ ေဒါသအေလ်ာက္ ႐ိုက္ႏွက္ၿပီးလို႔ စိတ္ေျပသြားတဲ့အခါ မိန္းမျဖစ္သူ ေၾကနပ္ေအာင္ အေပ်ာ့ဆြဲေလးနဲ႔ ေခ်ာ့ေမာ့တတ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မျဖစ္ေစရပါဘူးဆိုတဲ့ ကတိကဝတ္ေတြလည္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပးလို႔ ဆိုေတာ့ကာ က်မတို႔ မိန္းမေတြဟာ အႏိွပ္စက္ခံဘဝကို ေၾကာက္႐ြံ႕စြာ၊ ျပန္လည္ အေရးေပး အေခ်ာ့အျမဴခံရမႈအေပၚ ႏွစ္လိုစြာနဲ႔ပဲ ေယာက်ာၤးအနားက မခြာႏိူင္ ျဖစ္ေနၾကရျပန္ပါရဲ႕။ မိန္းမေတြရဲ႕ ေမြးရာပါ ဗီဇစိတ္ အေျခခံဟာ ေမတၱာႀကီးမားတဲ့ မိခင္စိတ္ ျဖစ္တာကိုက ေယာက်ာၤးေတြအတြက္ အခြင့္ထူးတရပ္ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။

က်မ ၾကားဖူးတဲ့ ဟာသေလးတခု ႐ိွပါတယ္။ စကားလံုး အတိအက် မဟုတ္ဘဲ မွတ္မိသလို ျပန္ေျပာျပပါမယ္။

ေယာက်ၤားလုပ္သူရဲ႕ ႐ိုက္ႏွက္ႏိွပ္စက္မႈကို သည္းမခံႏိူင္ေတာ့တဲ့ မိန္းမဟာ တေန႔မွာ ႐ြာသူႀကီးဆီသြားေရာက္လို႔ အ႐ိုက္ခံထားရတဲ့ ဒဏ္ရာေတြ ျပၿပီး တိုင္တန္းသတဲ့။ ဒါနဲ႔ သူႀကီးျဖစ္သူက အဲဒီေယာက်ာၤးကို ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီး သူႀကီးအိမ္မွာ ထိပ္တံုးခတ္ထားလိုက္တယ္။ ေနာက္တေန႔ တ႐ြာလံုးေ႐ွ႕မွာ အမႈစစ္တဲ့အခါ  လက္ေနာက္ျပန္ ႀကိဳးတုပ္လို႔ ေခါင္းေလး ငိုက္စိုက္ခ်ၿပီး ထြက္လာတဲ့ ေယာက်ၤားလုပ္သူကို ေတြ႔တဲ့အခါ မိန္းမျဖစ္သူဟာ သူ႔ ရင္ထဲ အသည္းထဲ က်င္ကနဲေနေအာင္ သနားစိတ္ ျဖစ္သြားမိေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စိတ္ေျပာင္းသြားၿပီး သူ႔ေယာက်ာၤး အခ်ဳပ္မက်ရေအာင္ ထြက္ဆိုမယ္လို႔ စိတ္ ပိုင္းျဖတ္လိုက္သတဲ့။

သူႀကီးေမးသမွ် ေမးခြန္းေတြ ျဖစ္တဲ့ "ေယာက်ၤားျဖစ္သူက ႐ိုက္ႏွက္တတ္သလား"  "ဒီဒဏ္ရာေတြဟာ နင့္ ေယာက်ၤား ႐ိုက္ထားတာ မဟုတ္လား" ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေျဖတဲ့ အခါမွာ "မ႐ိုက္ပါဘူးေတာ္ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ေခ်ာ္လဲလို႔ ရထားတဲ့ ဒဏ္ရာေတြပါ" လို႔ပဲ တြင္တြင္ ေျဖသတဲ့။ စိတ္အခ်ဥ္ေပါက္လာတဲ့ သူႀကီးက "ဒါဆို နင့္ဘယ္ဘက္ နား႐ြက္ တျခမ္းပဲ့ေနတာကေရာ နင့္ေယာက်ာၤး ကိုက္ျဖတ္ထားတာ မဟုတ္လို႔ ဘာလဲ" လို႔ အပိုင္ ခ်ည္တုပ္ၿပီး ေမးသတဲ့။ အဲဒီမွာ မိန္းမ ျဖစ္သူက "အို သူႀကီးႏွယ္ သူ လုပ္တာ မဟုတ္ရပါဘူးေတာ္ က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ကိုက္ျဖတ္ထားတာပါေတာ့္" လို႔ ေျဖသတဲ့....

အင္း....အဲဒါ က်မတို႔ မိန္းမေတြပါပဲေလ....





ေရးရင္းနဲ႔ ပိုစ့္က အေတာ္႐ွည္သြားတာမို႔ လာဖတ္သူ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးကို အခ်ိန္ေပးဖတ္ရတဲ့အတြက္ အားနာမိပါတယ္...ခင္လည္း ခင္ပါတယ္ေနာ္...:)

Wednesday, March 16, 2011

R YoJan Paramen La Ban

စားသြားၿပီလား...။ ေခါင္းေလးကုတ္ စဥ္းစား၊ ေမးေစ့ပြတ္ စဥ္းစား၊ မ်က္ေမွာင္က်ံဴ႕ စဥ္းစား၊ အဘိဓာန္ လွန္ဖို႔ စဥ္းစားေနသူမ်ား ခဏကေလး နားလိုက္ၾကပါ။ ခ်စ္ၾကည္ေအး ဒစ္႐ွင္နရီ အလိုအရေတာ့ "အာေရာဂ်ံ ပရမံ လာဘံ က်န္းမာေရးသည္ လာဘ္ႀကီးတပါး" လို႔ အဆို႐ိွထားတာကို အဂၤလိပ္လို ျမန္မာမႈျပဳၾကည့္လိုက္တာပါ။ ခ်က္တင္းေတြမွာ ဘားဂလစ္႐ွ္နဲ႔ ေျပာၾကသလို ဆိုပါေတာ့။ အဲသလို လာဘ္ႀကီးတပါးလို႔ ဆိုထားေပမဲ့ သြားေပးရင္ ဘယ္ဌာနကမွ ယူမွာေတာ့ မဟုတ္ေပဘူးေပါ့။ သို႔ေသာ္ ကိုယ္တိုင္ မက်န္းမာတဲ့ အခါက်မွသာ အဲဒီ က်န္းမာေရး ဆိုတာႀကီးက အင္မတန္ အေရးႀကီးမွန္း လက္ခံၾကရတာ။ ေငြနဲ႔ေပးဝယ္လို႔မွ မရတာကလား။

ခုတေလာ က်မေရာ အိမ္ကလူႀကီးပါ က်န္းမာေရး မေကာင္းလိုက္တာမ်ား...။ သူ႔ ေရာဂါက ခုထိ ဘာမွန္းကို ေရေရရာရာ မသိေသးတာ။ ေခါင္းကို MRI Scan ႐ိုက္ပါ ဆိုလို႔လည္း ႐ိုက္ၿပီးၿပီ။ အထဲမွာ ဦးေႏွာက္ေတြက သူ႔ေနရာနဲ႔သူပဲ ဘာမွ မွားမေနဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာဝန္က အေပၚယံ ျဖစ္တာပါ ဆိုၿပီး အိမ္ျပန္လႊတ္လိုက္တယ္။ ညဘက္ႀကီး သူ ေခါင္းေတြ မူးလွခ်ည့္ ဆိုၿပီး အေရးေပၚေရာက္သြားေသးတယ္။ NUH က A&E (Accident and Emergency) ကိုေပါ့။ ည ၁၁နာရီက သြားလိုက္တာ မနက္ ၂နာရီေက်ာ္မွ အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္။ သူ႔ကို ေဆးခြင့္ ၂ရက္ေပးလိုက္လို႔ သူက အိပ္ရာထဲ နားေနခ်ိန္မွာ က်မက မနက္အေစာထ၊ ႐ံုးသြားတက္ရတယ္။ "အခ်စ္ဆိုတာ မွ်ေဝ ခံစားျခင္း"ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အင္မတန္ သံသယ ျဖစ္သြားတယ္။

႐ြာျပန္တုန္းက သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေျပာၾက ေနာက္ၾကတာ သတိရမိေသးတယ္။

"ဆရာေအာင္သင္းက ေျပာတယ္...ေလး-သုည ေဆး႐ံုအဝ တဲ့ကြ ငါတို႔မ်ား အသက္၄၀ေက်ာ္မွာ ေဆး႐ံုအဝ မဟုတ္ဘူး ဟိုးအထဲကိုေတာင္ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ႐ိွၿပီကြာ" တဲ့ တေယာက္က ေျပာေတာ့ ေနာက္တေယာက္က
"ေလး-သုည ေဆး႐ံုအဝဆိုေတာ့ ငါးဆယ္-သြားမယ္မ်ား ျဖစ္ေနမလားကြာ ဟီးဟီး" တဲ့....

ဒါနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြအားလံုးက "ေအး ေအး မင္းပဲသြား" လို႔ ဝိုင္း သမၾကတယ္။ တကယ္ပါပဲ ေခတ္ႀကီးကိုက လို႔ အျပစ္မ႐ိွတဲ့ ေခတ္ႀကီးကိုပဲ ဆဲြ ဆြဲ မထည့္ခ်င္ဘူး။ လူေတြကိုက အနာမ်ိဳး ၉၆ပါး ဆိုတာရဲ႕ ဟိုဘက္ကို လြန္ေနေတာ့တာ။ ျဖစ္လိုက္မွျဖင့္ ေရာဂါေတြက ထူးေပ့ ဆန္းေပ့ဆိုတာေတြခ်ည္း...။

က်မကေတာ့ ေသြးအားနည္းတဲ့ ေရာဂါ။ ေသြးနီဥနဲေနတဲ့ ေရာဂါ။ Anaemic လို႔ ေခၚပါတယ္။ ၾကာလွပါၿပီ အဲဒီေရာဂါက က်မအတြက္ အိမ္သည္လို ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဘာမွ မလုပ္ရဘဲကို ပင္ပန္းေနတတ္ေပမဲ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာေလးမ်ား လုပ္ေနရရင္ျဖင့္ ပင္ပန္းတယ္ကို မထင္တာ။ မတ္တတ္နာဆိုေတာ့ကာ လူေတြက က်မကို ဟိုပဲြမွာလည္းေတြ႔၊ ဒီပဲြမွာလည္းေတြ႔နဲ႔ ေနသာမေကာင္းဘူး ဆိုတယ္ ျပင္ဆင္ ဝတ္စားလို႔ ေနရာတိုင္းမွာ သူ႔မ်က္ႏွာ ဆိုတာလို ျဖစ္ေနေတာ့ လူမမာစာရင္း မသြင္းၾကဘူး၊ မသနားၾကဘူးေပါ့။ အဲဒါ စိတ္ေဆာင္ေနလို႔သာရယ္ အိမ္ေရာက္တာနဲ႔ လူက ဗုန္းကနဲ အိပ္ရာေပၚ ဆန္႔ဆန္႔ႀကီး ခဏေလာက္ ေနလိုက္ရမွ။ ေရာဂါကိုက မူယာမာယာမ်ားေနသလိုလို ျဖစ္ေနေရာ။ ဒါေပမဲ့ အိုေကပါတယ္။ ျဖစ္လာမွသာ ေဆးေလးေသာက္၊ နားေနလိုက္ ၿပီးတာပဲ။ က်မတို႔ မိန္းမေတြက အဲသလို...။

တကယ္တမ္း အိမ္ကလူႀကီး မက်န္းမာမွ "အမ်ိဳးသမီးမ်ားသည္ ေရာဂါေဝဒနာအား ခံႏိူင္စြမ္း၌ အမ်ိဳးသားမ်ားထက္ပင္ ပို၍ ၾကံ့ၾကံ့ခံႏိူင္ၾကေပသည္" ဆိုတဲ့ အဆိုတရပ္ကို ကိုယ့္ဘာသာ တင္သြင္းၿပီး မိမိဘာသာ အတည္ျပဳ ျဖစ္ေတာ့တယ္။ တကယ္ပါပဲ။ ကိုယ္သာ ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ သာမန္ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ငါဟဲ့ ေယာကၤ်ားေနေန အဲသလို နာမက်န္းတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ပီဘိ ကေလးငယ္ေလးလိုပဲ။ သူဟာ အရင္က သိတ္က်န္းမာတဲ့လူ၊ အနာေရာဂါ ေဝးလို႔ တႏွစ္ေနလို႔ ေဆးခြင့္တရက္ မယူတဲ့လူစား၊ ေဆးတလံုး မေသာက္တဲ့ လူစားဆိုေတာ့ ခုလို ဘာျဖစ္မွန္း မသိဘဲ ညေန ညေန မူး မူးေနတာဟာ သူ႔အတြက္ေတာ့ တကယ့္ အျပင္းစားႀကီးပဲ။

တခ်ိန္လံုး သူ႔မွာ အဲဒီ မူးတဲ့ ေဝဒနာကိုပဲ အာ႐ံုစိုက္ေနေတာ့တယ္။ ခုထိ မမူးေသးဘူး ဆိုတာမ်ိဳး ေျပာေသးတယ္။ မူးလာေအာင္ပဲ ေစာင့္ေနသလိုလို...ခက္တယ္။ သူ႔ေရာဂါက ၁၀၀ရာႏႈန္းမွာ စိတ္က ၉၉ ရာႏႈန္းေလာက္ ျဖစ္ေနတာ က်မက သိေလေတာ့ သူ မူးတတ္တဲ့ အခ်ိန္နီးလာရင္ သူ႔ကို အာ႐ံုေျပာင္းေပးဖို႔ ႀကိဳးစားရတယ္။ ကာရာအိုေက ဆိုျပတာမ်ိဳး၊ အိမ္ အျပင္ ေခၚထုတ္ၿပီး စိတ္လက္ၾကည္လင္ေစတာမ်ိဳး ေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဒါကလည္း ခဏပါပဲ။ တ႐ုတ္ အပ္စိုက္ကုထံုးနဲ႔ ကုၾကည့္ဖို႔ ေနာက္ဆံုးသြားျပခဲ့တဲ့ ဆရာဝန္က အၾကံေပးခဲ့ေပမဲ့ သူေရာ က်မပါ အဲသလို ကိုယ့္အသားထဲ အပ္ေတြ အမ်ားႀကီး အစိုက္ခံရမဲ့အေရး မေတြးဝံ့ဘူး ျဖစ္ေနၾကတာမို႔ မိတ္ေဆြေတြ ေဝမွ်တဲ့ ေဆးၿမီးတိုေလးေတြနဲ႔ပဲ အိမ္မွာ ကုၾကည့္ၾကတယ္။

၁) ေျခဖဝါးကို ဆားနဲ႔ပြတ္ၿပီး ေျခမ်က္ေစ့ ျမဳတ္ေအာင္ ေရေႏြးေႏြးထဲ စိမ္ပါ...
၂) ႐ွားေစာင္းလက္ပတ္နဲ႔ သၾကား ေခါက္ၿပီး ေရာစားပါ
၃) ဒိန္ခ်ဥ္ (အသင့္လုပ္ၿပီးသား မဟုတ္) စားပါ
၄) Hot Pad ဇက္ေၾကာေပၚ တနာရီျခား တခါ ကပ္ေပးပါ
၅) မ်က္မွန္ ခြၽတ္ထားရင္ မ်က္မွန္ ျပန္တပ္ၾကည့္ပါ

နံပါတ္ ၅ ျဖစ္တဲ့ မ်က္မွန္တပ္တာက လဲြလို႔ က်န္တာေတြကို က်မပဲ လုပ္ေပးရပါတယ္။ အလုပ္က အျပန္ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ ေဆးေၾကာၿပီးတာနဲ႔ က်မက ထမင္းခ်က္တျဖစ္လဲ သူနာျပဳျဖစ္ရျပန္တယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေပ်ာက္သြားမွာပါ၊ ေပ်ာက္ၿပီေနာ္၊ အေတာ္ ေကာင္းလာၿပီပဲတို႔ ဆိုၿပီး အားေပးစကား လံုးခ်င္း တအုပ္ၿပီး တအုပ္ ထုတ္ရေသးတာ။ "အိုင္ ကန္ ဘီ ယူဝါ ဟီး႐ိုး ေဘးေဘ..." သီခ်င္းေလးေတာင္ ဆိုေသး။

အဲဒါေတြအျပင္ ခလုတ္ထိမွ အမိတတယ္ပဲ ဆိုခ်င္ဆို ဘုရားကုလည္း ကုရေသးတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ေခၚသြားတယ္။ အိမ္က ဘုရားစင္ေ႐ွ႕မွာ တရားမွတ္ခိုင္းတယ္။ မူးေနတဲ့ ေခါင္းေပၚမွာ စိတ္ကို ထားၿပီး မွတ္တာမ်ိဳးေပါ့။ ဒါဟာ တကယ္လုပ္သင့္တာပါ။ အနာေရာဂါ မေျပာနဲ႔ သဘာဝေဘးအႏၲာရာယ္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဂ်ပန္လို ေနရာမ်ိဴးမွာဆိုလည္း ႀကိဳတင္ ကာကြယ္မႈေတြ အျပင္ ဗုဒၶႏုႆတိ ထံုမြမ္းေနသင့္တယ္။ အဆိုးဆံုးျဖစ္မဲ့ဟာေတာင္ အသက္သာဆံုးေလာက္နဲ႔တင္ ၿပီးသြားႏိူင္ပါလိမ့္မယ္။

သူ သက္သာတယ္ ဆိုတဲ့ေန႔ေတြမွာ က်မ ျပံဳးႏိူင္ေပမဲ့ အဲသလို ဘက္စံု ကုေနတဲ့ၾကားက တခါတခါ ေခါင္းမူးတယ္ ဆိုလာျပန္ရင္ က်မမွာ အိမ္နံရံနဲ႔ ေခါင္းသာ အုံးကနဲ ေျပး ေျပး ေဆာင့္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။

ခုေတာ့ က်မမွာ သူ႔မ်က္ႏွာပဲ မွန္လုပ္ ၾကည့္ေနရတဲ့ အျဖစ္။ ကံတူ အက်ိဳးေပးမို႔လို႔ လင္ရယ္ မယားရယ္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ ေရျမင့္ရင္ ၾကာတင့္၊ အိမ္ေ႐ွ႕ပူ အိမ္ေနာက္ မခ်မ္းသာ ဆိုတဲ့ စကားေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ေတြက အာ႐ံုမွာ ပို ပို ေလးနက္ထင္လင္းလို႔ လာတယ္။ ဒါေတာင္ က်မတို႔မွာ သားသမီးရယ္လို႔ မ႐ိႇၾကလို႔သာ။ ႐ိွမ်ား ႐ိွရင္ သူတို႔ေလးေတြ အတြက္ပါ ပူရဦးမွာ။ ဘာနဲ႔မွ လဲလွယ္ ဝယ္ယူလို႔ မရႏိူင္တဲ့ က်န္းမာေရး...။ တကယ္ျဖစ္မွ တကယ္ပူရေတာ့တာ။ ခုေနမ်ား အလိုခ်င္ဆံုးဆု တခုေတာင္းပါ ဆိုရင္ က်န္းမာေရး ေကာင္းပါေစ ဆိုတဲ့ဆုပဲ ေတာင္းျဖစ္မွာ။

မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလံုးလည္း က်န္းမာေရးအတြက္ အေန၊ အစား၊ ကိုယ္လက္ လႈပ္႐ွားမႈေတြနဲ႔ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ထိုးစစ္ ဆင္ႏိူင္ၾကပါေစ။ က်န္းမာျခင္းဆိုတဲ့ ဆုလာဘ္နဲ႔ ျပည့္စံုႏိူင္ၾကပါေစ႐ွင္....


Sunday, March 13, 2011

ေတာင္ႀကီးစာ လြမ္းခ်င္း

က်မတို႔ ေတာင္ႀကီးဝင္ေတာ့ ေန႔လည္ ၂နာရီ နီးပါး ႐ိွၿပီ။ အင္းေလးကအထြက္ ေတာင္ႀကီးေရာက္မွ စားမဟဲ့ လို႔ တင္းထားသမွ်ေလးလည္း ခပ္ယဲ့ယဲ့ပဲ က်န္ေတာ့ေလတာ။ ထမင္းဆိုင္ ႐ွာေဖြေရး လုပ္ၾကျပန္ေတာ့ ႐ွမ္းဆိုင္မွ စားမွာေနာ္ လို႔ အေရးဆိုမိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ဘာစားရ စားရ ဆိုရေလာက္ေအာင္ ဆာေလာင္လြန္းလွၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ နယ္ခံ မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈနဲ႔ ေမာခမ္္း ဆိုတဲ့ ဆိုင္ေလးကို ေ႐ြးခ်ယ္လိုက္ၾကတယ္။ သူတို႔က အဲသလို "သွ်မ္း"တယ္...


မွာစားခဲ့သမွ်ေတြပါ....

ဝက္ အူခ်ိဳေၾကာ္ :)

ေဆးဘဲဥသုတ္ (စလံုးကနဲ႔ မတူဘူး)

ေဘဘီကိုက္လန္ (ဒါလည္း စလံုးကနဲ႔ မတူ ဘာကြာမွန္းကို မသိတာ)

ဝက္နံေၾကာ္ (ဒါလည္း ပိုခ်ိဳတယ္)

ပဲျပား ေ႐ႊပဲသီးေၾကာ္


ဟင္းရည္ကို ငါးေခါင္းနဲ႔ မွ်စ္ဟင္းမွာစားခဲ့ၿပီး ဟင္းရည္လာခ်တဲ့အခ်ိန္မွာ ထမင္းတဝက္က်ိဳးေနၿပီမို႔ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ အာ႐ံုမရဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ မွန္းသာ ၾကည့္လိုက္ၾကပါေတာ့။ ဟင္းအရသာေလးေတြက အကုန္ အဆင္ေျပပါတယ္။

ေန႔လည္စာ စားၿပီးေတာ့ ထမ္ဆမ္းဂူကို သြားခဲ့ၾကတယ္။ ထမ္ဆမ္းဂူက ဓါတ္ပံုေတြ မ်ားမ်ားတင္ဖို႔ ႐ိွတာမို႔ ေနာက္တပိုစ့္ သပ္သပ္ေရးပါမယ္။ ခုေတာ့ အဲဒါကို ေက်ာ္ၿပီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ညေစ်းထဲမွာ စားခဲ့တဲ့ ညစာေလးကိုပဲ လက္စနဲ႔ တင္လိုက္ပါဦးမယ္။ အစားအေသာက္ မတင္တာ ၾကာၿပီမို႔ အတိုးနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္ :)

က်မ အႀကိဳက္ ဟင္းထုပ္ (ရင္ေတြ တုန္ေနတာ လက္ေတာင္ တုန္သြားတာ ၾကည့္...)

႐ွမ္းထမင္းနယ္ (အရမ္း....ေကာင္း)

ႏွစ္ျပန္ေၾကာ္

အေၾကာ္စံု

႐ွမ္းထမင္းသုတ္ (လက္ေတြ တုန္တယ္ကြာ အေရးထဲ...)

ညေစ်းကို ႐ိုက္တာ ဘယ္က ေမာ္ဒယ္ဘိြဳင္း ၂ေယာက္ ပါလာတယ္ မသိဘူး


စကားစပ္မိလို႔ က်မ မိတ္ေဆြ အကိုတေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာျဖစ္တာေလး ျပန္ေျပာျပပါရေစ။ တေန႔ သူက ဆိုလာတယ္။

"နင္တို႔ မိန္းကေလးေတြဟာ အေတာ္ကို ဒုကၡေပးတယ္"

ဟာ ဘလိုင္းေ႐ွာ့ႀကီးပါလား အမ်ိဳးသမီးထုႀကီးအတြက္ ဒါကို က်မ ေျဖ႐ွင္းမွကို ျဖစ္မယ္။

"ဘာျဖစ္လို႔လဲ အကိုရ"

"နင္တို႔ မိန္းကေလးေတြေလ ခ်က္ခ်င္တာေတြ ခ်က္၊ စားခ်င္တာေတြ စားလာၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ႐ိုက္ ၿပီးေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚ တက္ဂ္ၾက၊ ဘေလာ့ဂ္ေပၚေတြ တင္ၾက နဲ႔ ငါတို႔မွာ မစားရ အေညႇာ္ခံ"

"ဟားဟား အကိုကလည္း ဒါမ်ား"

"အမယ္ ညီမေလးရဲ႕ နင္ သိလား အဲဒီပံုေတြၾကည့္ၿပီး ငါတို႔မွာ စားခ်င္ရက္နဲ႔ မစားရတာ၊ နင္တို႔ ငရဲႀကီးမယ္ လူေတြကို ရသာတဏွာစိတ္ေတြ ေပၚေအာင္ ႏိွပ္စက္ေနၾကတာ..."

က်မ ရယ္ရင္းကေန သူ႔ျပန္ေျပာဖို႔ အလ်င္အျမန္ စကားလံုး ႐ွာရတယ္။

"ဟာ အဲဒါ အကို လဲြၿပီ။ ဒီမယ္ ရသာတဏွာစိတ္ ေပၚလို႔ ေပၚမွန္း သိေနတာ အဲဒါ အကို ေတာ္တယ္။ အဲဒီ ရသာတဏွာစိတ္ဟာ ျမဲသလား မျမဲဘူးလား ေျဖ..."

သူ သိသြားၿပီ အဲဒီအကို...အၾကပ္႐ိုက္သြားတယ္ ၿပီးမွ...

"မျမဲဘူးဟာ..."

"ေအးေလ အကို မွန္တယ္ စားစရာေတြ ၾကည့္မိလို႔ ရသာတဏွာစိတ္ ေပၚလာတာကို သိတယ္ အဲဒီ ရသာတဏွာစိတ္ ေပၚၿပီး ပ်က္သြားတယ္ မျမဲဘူးဆိုတာလည္း အကို လက္ခံတယ္ ဒါဆို ၿပီးၿပီေလ...အဲဒါေလးမွာ အမွတ္စိတ္ေလးထည့္ၿပီး ျဖစ္ ပ်က္ မွတ္လိုက္စမ္းပါ အကိုရ၊ ေဟာ မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေျပာသလို ေ႐ွ႕က ျဖစ္ ပ်က္ ေနာက္က မဂ္ တဲ့ အကိုရ....ကဲ ဘယ္ေလာက္ အက်ိဳး႐ိွသြားလဲ၊ ညီမတို႔ မိန္းကေလးေတြကို ေက်းဇူးေတာင္ တင္ရဦးမွာ"

"ဟားဟားဟား နင္ လူလည္" ဆိုၿပီး ေျပာလည္းေျပာ ရယ္လည္းရယ္ပါတယ္။

က်မကေတာ့ ဒီပိုစ့္ေရးရင္း ေတာင္ႀကီးစာေလးေတြကို လြမ္းေနမိေတာ့တာ...ကဲ...စာလာဖတ္သူ၊ အစားလာငမ္းသူ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ....က်မ ေျပာသလို အမွတ္ကေလးနဲ႔ ႐ႈရင္း စား...အဲ...႐ႈရင္း မွတ္ၾကည့္ၾကပါလား....:P

အဆင္ေျပၾကပါေစ...Cheers !!!


Wednesday, March 9, 2011

အင္းေလး ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရား ဖူးၾကရေအာင္



ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားကို အေရာက္မွာေတာ့ အန္တီ ေဒၚျမင့္ျမင့္ခင္ရဲ႕ ေနာင္အင္းေလး သီခ်င္းထဲက စာသားေတြ က်မႏႈတ္ဖ်ားက ထြက္က်လာေတာ့မတတ္ပါပဲ။ ခ်မ္းလြန္းေတာ့ အဲသည္တုန္းကသာ အသံထြက္လာရင္ေတာင္ ေမး႐ိုက္သံေလး တဂတ္ဂတ္နဲ႔ လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး အသံကေလး ထြက္လာဦးမွာ...တကယ္။

က်မတို႔နဲ႔ အတူလိုက္ပါလာတဲ့ စလံုးက မိတ္ေဆြေတြကို ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသမိုင္းေၾကာင္း က်မ သိသေလာက္ ျပန္႐ွင္းျပခဲ့ရာမွာ အဖူးေမွ်ာ္ခံ ေဒသစာရီ ႂကြခ်ီရာက ေလႀကီးမိုးႀကီးက်လို႔ ဘုရား ၅ဆူလံုး ေရထဲ ျမဳတ္သြားေၾကာင္း၊ ျပန္လည္ ႐ွာေဖြ ဆယ္ယူတဲ့အခါ ၄ဆူပဲ ျပန္ရခဲ့ၿပီး က်န္တဆူဟာ ဦးေခါင္းေတာ္ေပၚမွာ ဒိုက္ေမွာ္ေတြ ၿငိတြယ္လ်က္ မူလ စံေက်ာင္းေနရာကို ျပန္ေရာက္ေနေၾကာင္း၊ ဒုတိယ အႀကိမ္မွာလည္း အဲသည္လိုပဲ ထပ္မံျဖစ္တာေၾကာင့္ ေနာင္ အဖူးေမွ်ာ္ခံႂကြတဲ့အခါ ၄ဆူသာ ပင့္ေဆာင္ေစေတာ့ေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ အင္မတန္ အံ့ဩတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ REALLY ? IS IT ?? ဆိုတာေတြေၾကာင့္ ပိုၿပီး႐ွင္းသြားေအာင္ ေဖာင္ေတာ္ဦးဘုရားသမိုင္းေၾကာင္းကို အဂၤလိပ္လို ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ငယ္ေလးေတြ တေယာက္ တအုပ္ ဝယ္ေပးလိုက္ပါေသးတယ္။ အဲသလိုပါပဲ မခ်စ္ၾကည္ေအးတို႔ အိတ္စိုက္ဂိုက္ ဆိုတာ...။


ဆင္းတုေတာ္ေတြကို အမ်ိဳးသားေတြ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ေ႐ႊခ်ေနခ်ိန္မွာ က်မတို႔ အမ်ိဳးသမီးေတြ ေ႐ႊခ်ခြင့္ မ႐ိွတဲ့အတြက္ ဆြမ္းေတာ္ပြဲ ဝယ္ၿပီး ဘုရားဆြမ္းေတာ္ ကပ္ခဲ့ပါတယ္။


ဘုရားက အျပန္မွာ စက္ေလွသမားက က်မတို႔အဖဲြ႕ကို ေငြပန္းထိမ္ လုပ္ငန္း တခုဆီ ပို႔ေဆာင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မက ပံုမွန္ဆို ေစ်းဆစ္ေလ့ မ႐ိွပါဘူး။ က်မ ကိုယ္တိုင္ သံုးဖို႔အတြက္ ဆိုရင္ေပါ့ေလ။ ကိုယ္လည္း သေဘာက်၊ တန္ဘိုးလည္း သိတ္မမ်ားဘဲ ကိုယ္ေပးႏိူင္ေလာက္တဲ့ ေငြပမာဏဆိုရင္ ဆစ္မေနေတာ့ပဲ ေပးဝယ္လိုက္တာပါပဲ။ ေစ်းေရာင္းသူအတြက္ က်န္တဲ့ အျမတ္အစြန္းဆိုတာ သူတို႔မိသားစု စားဝတ္ေနေရးပဲ မဟုတ္လား။ အဲဒီအတြက္ တဖက္တလမ္းက ကူညီရာေရာက္တယ္လို႔ပဲ က်မ သေဘာထားတတ္ပါတယ္။ သိတ္လိုခ်င္ေနၿပီး ကိုယ္ လက္လွမ္းမမီတဲ့ေစ်း၊ မတန္တဆ ျမႇင့္တင္ထားတယ္ ထင္မွသာ ဆစ္တတ္သူပါ။

ခုလည္းပဲ က်မတို႔နဲ႔ ခရီးသြားေဖာ္ တေယာက္က ေငြအစစ္နဲ႔ လုပ္ထားတဲ့ ေငြငါးပံု ဆြဲသီးကေလး ၂ခု ဝယ္လိုတာမို႔ က်မကို ေစ်းဆစ္ၾကည့္ေပးဖို႔ ဆိုလာတာေၾကာင့္ ကူညီ ေစ်းညိႇေပးၿပီး ေငြငါးကေလး ၂ေကာင္ ဝယ္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ပန္းထိမ္ကအထြက္ က်မတို႔ စက္ေလွေပၚ အေရာက္မွာ ေလွကေလးတစင္း က်မတို႔ စက္ေလွနားကပ္လာၿပီး ေစ်းေရာင္းလာခဲ့ပါတယ္။ ေလွေပၚက မိန္းမပ်ိဳေလး ႏွစ္ေယာက္က "အားေပးပါဦး႐ွင့္" ဆိုတာေၾကာင့္ သူတို႔ ေလွဝမ္းထဲ ခင္းက်င္းထားတဲ့ အထည္ေလးေတြ ၾကည့္မိေတာ့ ခုနကေလးတင္ က်မတို႔ ဝယ္လာတဲ့ ေငြငါးကေလး ၂ေကာင္ လက္ကနဲ သြားေတြ႔မိလိုက္ပါတယ္။

မေနႏိူင္ မထိုင္ႏိူင္ ေစ်းေမးမိတဲ့ က်မ...ေစ်းသိရေတာ့ ဟာ ကနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။ ငါေတာ့ ေစ်းႀကီးမိလာၿပီ ၿပီးေတာ့ သူမ်ားအတြက္ ေစ်းဆစ္ေပးခဲ့တာ။ ခုဟာက ၃ဆေလာက္ ေစ်းကြာေနတဲ့ အျဖစ္ရယ္ေလ။ အဲသည္ခဏ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္သြားခဲ့ရတာ...ျမန္လိုက္တဲ့ စိတ္ႏွယ္...။ "ေစ်း ခ်ိဳလွခ်ည္လား ညီမရယ္" လို႔ က်မက ေမးေျပာေလး ေျပာေတာ့မွ "ဒါေတြက အေရာေတြ႐ွင့္" တဲ့။ ၾကည့္....ဘယ္ေလာက္ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ အင္းသူေလးေတြလဲလို႔။ သည္ေတာ့မွ က်မလည္း ျပံဳးႏိူင္ေတာ့တယ္။ သူတို႔ ေရာင္းထည္ေလးေတြက ေငြအသန္႔ မဟုတ္ဘဲ ေဘာ္တို႔ တျခား သတၱဳေလးေတြနဲ႔ အေရာျဖစ္ေနလို႔ ေစ်းခ်ိဳေနတာကိုး။ အဲသည္လို ႐ိုး႐ိုးသားသား ေရာင္းခ်တာေလးကိုက ခ်စ္စရာ...။

အင္းေလးကန္ႀကီးထဲ စက္ေလွကေလးနဲ႔ သြားေနခိုက္မွာ က်မတို႔ မိတ္ေဆြ ႏိူင္ငံျခားသားေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚက သေဘာအက်ႀကီး က်ေနတဲ့ မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲေတြကို အသိသာႀကီး ျမင္ေနရတာမို႔ ရင္ထဲ ပီတိျဖစ္ရတယ္။ က်မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏံွ စိတ္ထဲမွာ "ဒါ ငတို႔ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အလွ၊ သဘာဝ အလွစစ္စစ္ေတြ ၾကည့္ထားၾက" ဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔၊ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မိန္႔မိန္႔ႀကီး ျပံဳးလို႔ေပါ့။

တကယ္ပါပဲ ဇင္ေယာ္ေလးေတြ အစာေကြၽးျပန္ေတာ့လည္း ပစ္ေျမႇာက္ေကြၽးလိုက္တဲ့ အစာမွန္သမွ် ေလထဲ ပ်ံဝဲရင္း မလြတ္တမ္း ထိုးယူ ကိုက္ခ်ီေနၾကတာကို ၾကည့္ရင္း "ဟန္လိဟိုက္...(so smart/so clever)-ငွက္ကေလးေတြ အရမ္းေတာ္တာပဲေနာ္" ဆိုၿပီး သူတို႔ အခ်င္းခ်င္း ေျပာသံၾကားမိတာ။ "ဒါ ငတို႔ တိုင္းျပည္က ဇင္ေယာ္ေတြကြ" လို႔ စိတ္ထဲ ေက်နပ္မိျပန္ပါေရာ။ ဪ...ဇင္ေယာ္ဆိုတာကေတာ့ ဘယ္ႏိူင္ငံက ဇင္ေယာ္ ျဖစ္ျဖစ္ ေမြးရာပါ တတ္ေျမာက္မႈနဲ႔ ကြၽမ္းက်င္ လိမၼာေနၾကမွာပါ။

ဒါေပမဲ့လည္း ဒါ ကိုယ့္တိုင္းျပည္က ဇင္ေယာ္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ သဘာဝ အလွအပ၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ေရေျမ ေတာေတာင္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ သစ္ျမစ္ သစ္ပင္၊ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ ျမစ္ေခ်ာင္း အင္းအိုင္...အို ျမင္ျမင္သမွ်ပါပဲ မ်က္ေစ့ထဲ လွလို႔ ပလို႔ ေက်နပ္ ဂုဏ္ယူမိေနေတာ့တာ။ မ်က္ရည္ေတာင္ ဝဲမိတယ္။ ဝမ္းနည္းမိတာလား ဝမ္းသာ ေက်နပ္မိတာမ်ားလား မခဲြျခားႏိူင္ခဲ့ေအာင္ပါပဲ။

အင္းေလးကန္ႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္ထြက္ခြာလာခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ေန႔လည္ ၁၂နာရီ နီးပါး ႐ိွေနပါၿပီ။ တဝစားခဲ့ၾကတဲ့ မနက္စာေၾကာင့္ ေန႔လည္စာကို ေတာင္ႀကီး ေရာက္မွပဲ စားၾကဖို႔ အားလံုး သေဘာတူၾကတယ္။ အစားအေသာက္အေၾကာင္း ေျပာမွ ဒီခရီးစဥ္တေလွ်ာက္ စားခဲ့သမွ် အစားအေသာက္ေတြ မတင္ရေသးတာ သတိရတယ္။ တင္ဦးမွ တင္ဦးမွ....။ ခုေတာ့ "ဂြတ္ဘိုင္ အင္းေလး.... ဟဲလို ေတာင္ႀကီး...." လို႔သာ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ဆက္လက္ ထြက္ခြာခဲ့ၾကပါေတာ့တယ္....


Monday, March 7, 2011

အင္းေပါခံု-ၾကာ႐ိုးခ်ည္မွ်င္ လက္ရကၠန္းစင္သို႔ တေခါက္

က်မတို႔ အင္းေပါခံု႐ြာကို ေရာက္ေတာ့ က်မစိတ္ထဲ အင္းေလးခ်ည္ထည္ ပတ္ထမီေလးေတြ ဝယ္ဖို႔သာ စိတ္ေစာေနမိတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီ မတိုင္ခင္ ေရေပၚေစ်းဆိုင္ေလးတခုမွာ လက္ရက္ထည္ ထမီ ၄ကြင္း ဝယ္ခဲ့ၿပီးသားပါ။ ဒါေပမဲ့ ပုဂံေရာက္တဲ့အခါ ျမန္မာထမီေလး ဝတ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေၾကာင့္ အဆင္သင့္ ဝတ္ႏိူင္တဲ့ အင္းေလးဆင္ ပတ္ထမီေလးေတြ ထပ္ ဝယ္ခ်င္မိျပန္တာပါ။



အရင္ကေတာ့ ၾကာ႐ိုးခ်ည္မွ်င္နဲ႔ ရက္လုပ္တာဆိုလို႔ ၾကာသကၤန္း ဆိုတာကိုပဲ က်မ ရင္းႏီွးခဲ့ရတာ။ ဝါဆိုတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ကို သန္႔႐ွင္း မြန္ျမတ္စြာေသာ ၾကာသကၤန္းေတာ္ ဆက္ကပ္လႉဒါန္းတဲ့ပဲြေတြ က်မ ငယ္ငယ္က ၾကံဳခဲ့ဖူးတာကိုး။ အဲဒီကတည္းက ၾကာသကၤန္းေတာ္ဆိုတာကို လက္နဲ႔ ထိေတြ႔ၾကည့္ၿပီး ၾကာ႐ိုးမွ်င္ေတြကေန အထည္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ား ရက္လုပ္ရပါလိမ့္လို႔ ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။

ခု မ်က္ျမင္ ေတြ႔ရေတာ့မွ အင္မတန္ လက္ဝင္ၿပီး စိတ္႐ွည္လက္႐ွည္ အခ်ိန္ယူ လုပ္ရမွန္း သိခဲ့ရပါတယ္။ ၾကာ႐ိုးအ႐ွည္လိုက္ကေန လက္ႏွစ္ဆစ္သာသာ အ႐ွည္ေလးေတြ ျဖတ္ျဖတ္ၿပီး အမွ်င္မျပတ္ ထြက္လာတဲ့ ၾကာ႐ိုးမွ်င္ကေလးေတြကို ခံုေပၚတင္လို႔ လက္ကေလးနဲ႔ လိွမ့္ကာ လိွမ့္ကာ အမွ်င္တန္းကေလးေတြ ျဖစ္ေအာင္ ခိုင္ခန္႔ေအာင္ လုပ္ယူရပါတယ္။ ၿပီးမွ ဗိုင္းငင္ ခ်ည္႐ွင္း၊ လိုရာ အေရာင္ဆိုး အေျခာက္ခံ ေနာက္ဆံုး လြန္းအိမ္ကေလးထဲ ရစ္လို႔ ယကၠန္းစင္ တင္ရပါတယ္။ ၾကာ႐ိုးခ်ည္မွ်င္နဲ႔ ရက္လုပ္တဲ့ အထည္ အျပင္ ပိုးထည္၊ ခ်ည္ထည္၊ ပိုးစစ္စစ္၊ ပိုးအေရာ၊ ၾကာ႐ိုးခ်ည္မွ်င္နဲ႔ ပိုးအေရာ အဲသည္လို အထည္ဆန္းေလးေတြ၊ အဆင္ဆန္းေလးေတြ ရက္လုပ္ေနတာကိုလည္း ေတြ႔ခဲ့ရေသးပါတယ္။








အဝတ္တထည္ ျဖစ္လာဖို႔ရာ တကယ္ကို မလြယ္လွတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႔ အဖိုးအဖြားမ်ားဟာ အထည္တထည္ဆို ေမ့ေလာက္ေအာင္ ဝတ္တတ္ၾကတာမ်ိဳးပါ။ ဝတ္မရေတာ့တာေတာင္မွ လက္ခု အျဖစ္၊ ေျခသုတ္ဝတ္အျဖစ္ သံုးတတ္ၾကေသးတာပါ။ ဟိုးတုန္းကေတာ့ ေက်း႐ြာေတြမွာ အိမ္တိုင္းလိုလို ရကၠန္းစင္႐ိွၾကၿပီး ကိုယ္တိုင္ လက္ရက္ထည္ေလးေတြပဲ ဝတ္ၾကရတာမို႔ တထည္ဆို ဆိုသေလာက္ ေဆြးေအာင္ ဝတ္တတ္ၾကတာ။

ခုဆိုရင္ ၾကာ႐ိုးခ်ည္မွ်င္နဲ႔ ရက္တဲ့ အထည္ေတြဟာ ျမန္မာျပည္ထဲကေန ကမာၻကိုေတာင္ ေျခဆန္႔လို႔ ေက်ာ္ၾကားစ ျပဳေနၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကာ႐ိုးခ်ည္မွ်င္နဲ႔ အထည္ရက္လုပ္တဲ့အခါ ေ႐ွး႐ိုး အစဥ္အလာအတိုင္း ရက္လုပ္သူဟာ ငါးပါးသီလ ေစာင့္ထိန္းၿပီးမွ ရက္လုပ္ၾကရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ အေသးစိတ္ ဖတ္ခ်င္ရင္ ဒီမွာ သြားဖတ္ၾကည့္ႏိူင္ပါတယ္။

စိတ္ဝင္တစားနဲ႔ ဓါတ္ပံုေတြ လိုက္႐ိုက္ရင္း စက္ေလွေပၚ ျပန္ေရာက္မွ ပတ္ထမီ မဝယ္ခဲ့မိတာကို သတိရပါေတာ့တယ္။ ပုဂံေရာက္ရင္ ေရေပၚေစ်းဆိုင္ေလးက က်မ ဝယ္လာျဖစ္ၿပီး မခ်ဳပ္ရေသးတဲ့ ထမီကြင္းေလးေတြပဲ ဒီအတိုင္း ပတ္ဝတ္ရင္ ေကာင္းမလားေတာင္ စိတ္ကူးမိေသးရဲ႕...



Thursday, March 3, 2011

အင္းေလး

အင္မတန္ ေအးလြန္းတဲ့ မနက္ေစာေစာမွာ အင္းေလးေရျပင္ေပၚက စက္ေလွ တစင္းေပၚမွာ က်မတို႔ ႐ိွေနခဲ့တယ္...

ကြၽန္းေမ်ာေပၚက ခ်စ္စရာအိမ္ကေလးေတြ...


ဇင္ေယာ္ငွက္ကေလးေတြ...အ႐ုပ္ကေလးေတြလိုပဲ...

ဟာ...ဇင္ေယာ္ကေလး အစာကို လွမ္းဟပ္ေတာ့မယ္...အမိအရ ႐ိုက္ႏိူင္တာ ေတာ္တယ္ကြာ.......႐ိုက္တဲ့သူ...



အင္းသားေသရင္ ငါးဖိန္းစား....ငါးဖိန္းေသရင္ အင္းသားစားသတဲ့...


ဒါမ်ိဳး ကမာၻမွာ ျမန္မာပဲ ႐ိွတယ္....


အင္းေလးမွာ ႐ိုက္ခဲ့တဲ့ ပံုတခ်ိဳ႕ တင္လိုက္ပါတယ္....
ေနာက္တပိုစ့္က်မွ ၾကာျခည္နဲ႔ ယက္လုပ္တဲ့ ယက္ကန္းခံုက ပံုေလးေတြ တင္ပါဦးမယ္.....


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...