Monday, February 28, 2011

ေထြရာ ၄ပါး-၃

ေထြရာ-၁ပါး
သူ႔ က်န္းမာေရး

ခုတေလာ အိမ္ကလူႀကီးရဲ႕ က်န္းမာေရးက အေတာ္ေလး ထူထူေထာင္ေထာင္ ႐ိွလာပါၿပီ။ တပတ္ေလာက္ သူ အိပ္ရာထဲ လဲေနခ်ိန္ေတြတုန္းက က်မျဖင့္ အေတာ္ေလး ကသီခဲ့တာ။ ႐ံုးအလုပ္ တဘက္၊ ခ်က္ေရးျပဳတ္ေရး တဘက္၊ သူ႔ျပဳစုရတာက တဘက္ ဒီၾကားထဲ ဘေလာ့ဂ္ကလည္း ေရးခ်င္ေသးတာ ဆိုေတာ့ကာ...။ ည ညေတြဆို အိပ္ခ်ိန္ထဲက ဖဲ့ၿပီး စာေလး တေၾကာင္းရ ရ ေရးထား၊ ပံုေလး တပံုပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အပ္လုပ္ဒ္ လုပ္ထားနဲ႔ မူးစု ပဲစု ကုလားစု စုၿပီး ပိုစ့္ေလးေတြ တင္ေနရ႐ွာတာ။

သူ႔ေရာဂါကလည္း ဘာျဖစ္မွန္းမသိ။ မနက္ဆို အေကာင္း၊ ညေန ညေနဆို ဦးေခါင္းခြံႀကီး ဆဲြခြၽတ္ထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ေခါင္းမူးသတဲ့။ ကိုက္လည္း ကိုက္သတဲ့။ ေဆးခန္းလဲ စံု၊ ေဆးလည္း စံုေနၿပီမို႔ သူ႔မွာ ဒီေတာင္မွ ေက်ာ္ႏိူင္ပါေတာ႔မလားနဲ႔ စိတ္ဓါတ္ေတြက်၊ သူတေယာက္တည္း ႐ိွေနခ်ိန္မွာ အင္တာနက္ထဲက ဘရိန္းက်ဴမာတို႔ ဘရိန္းကင္ဆာတို႔ရဲ႕ ေရာဂါ အသြင္အျပင္ေတြ ႐ွာေဖြဖတ္ၿပီး တူလွခ်ည့္ ဆိုၿပီး စိတ္ကထင္၊ အေမ့ကိုလည္း အေမ့သမီးကို ဂ႐ုစိုက္ေနာ္လို႔ ငိုသံပါႀကီးနဲ႔ မွာလိုမွာ။

ျဖစ္ရမယ္ေလ။ သူက က်မလို ဂီလာနမွ မဟုတ္ေပတာပဲ။ အင္မတန္ က်မ္းမာသူ၊ ေဆး လံုးဝ မေသာက္သူကိုး။ ခုလို ေဆးေတြကို ပဲေလွာ္လို စားေနရင္းက မေပ်ာက္တဲ့အခါ သူ စိတ္ဓါတ္ က်လာေတာ့တာ။ ဆရာဝန္နဲ႔ ေတြ႔ဖို႔ ေဆး႐ံုမွာ ရက္ခ်ိန္းယူေတာ့လည္း ဧၿပီလက်မွ ရက္က ရတယ္။ မေစာင့္ႏိူင္ဘူးေလ သူက ခုကို ျပခ်င္ေတာ့တာ။ ေခါင္းမထူႏိူင္ေအာင္ အိပ္ရာထဲ လဲေနတာ ဆိုေတာ့လည္း သူ ဘယ္လိုမွ ဆက္ၿပီး မခံစားႏိူင္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႔ပဲ အေရးေပၚဌာနကို ႏွစ္ေယာက္သား သြားခဲ့လိုက္ၾကေတာ့တယ္။

ေဟာ...သက္သာခ်င္ေတာ့လည္း ေဆး႐ံုက ဆရာဝန္ ေပးလိုက္တဲ့ေဆး တခါေသာက္ ၂လံုး၊ တေန႔ ၃ႀကိမ္နဲ႔ကိုပဲ ေကာင္းေနျပန္ရဲ႕။ ဘာေဆးလဲ ဆိုေတာ့ကာ ပါရာစီတေမာ....။ အံ့ဩတယ္ တကယ္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လို႔ ေရာဂါ အေၾကာင္းရင္းကို ႐ွာေဖြဖို႔ေတာ့ အာ႐ံုေၾကာဆရာဝန္နဲ႔ ရက္ခ်ိန္းယူထားပါေသးတယ္။ သူ ေနမေကာင္းစဥ္က အိမ္အထိ သတင္းေမး လာၾကသူမ်ား၊ မက့္ေဆ့ခ်္ပို႔ ၿပီး ေမးသူမ်ား၊ ဖုန္းနဲ႔တမ်ိဳး ဖဘမွာတဖံု သတင္းေမးလာၾကသူမ်ား၊ အၾကံဉာဏ္ေပးၾကသူမ်ား အားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

သူ႔ေတာ့ လူခ်စ္ လူခင္ မ်ားၾကသား။ က်မ နာမက်န္းျဖစ္ရင္သာ ဘယ္လိုေနမယ္ မေျပာတတ္ဘူး။ ေအးေလ ဝန္ကေတာ္ တက်ပ္၊ ဝန္ေသေတာ့ တမတ္ ဆိုၾကသမို႔လား...။

ေထြရာ-၂ပါး
ဗီဗာဟိန္း စီစဥ္သူအတြက္ စာ

ယူတ်ဴ႕မွာ လ်မ္းလ်မ္းေတာက္ေနတဲ့ ဗူးသီးမ...ေဆာရီး သည္းခံပါ႐ွင္။ ဗူးသီးမွ အရီးလာမေတာ္နဲ႔ဟယ္ ဆိုတဲ့ ဗီဗာဟိန္း...။ အဲဒီ ဗီဗာဟိန္းအေၾကာင္း မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါက ထူးမွ မထူးဆန္းပါကပဲလား။ ခုေခတ္ႀကီးကိုကမွ ရဲရမဲ့ေခတ္။ လုပ္ရဲရမယ္။ ေၾကာင္ရဲရမယ္။ ေပါရဲရမယ္။ ဝတ္ရဲ စားရဲရမယ္။ ေအာ္ရဲ ဟစ္ရဲရမယ္။ ခုန္ေပါက္ရဲ လႉပ္ယမ္းရဲရမယ္။ အဲဒီရဲေတြနဲ႔ တခုမဟုတ္ တခု ၿငိရဲရင္ နာမည္ႀကီးတာပဲ။ အရည္အခ်င္း ျပည့္မီစြာနဲ႔ နာမည္ႀကီးသူမ်ားကို မဆိုလိုပါ။ ဒီေတာ့ အဲဒီေဖာ္ျမဴလာနဲ႔ လူသိမ်ားလာတဲ့ ဗီဗာဟိန္းကို အထူးအေထြ မေျပာလိုပါ။ ေျပာကို မေျပာလိုပါ။ အနဲဆံုးေတာ့ အ႐ုပ္မပါ အသံခ်ည္းပဲ နားေထာင္ရင္ ပို စိတ္ခ်မ္းသာတာပဲ မဟုတ္ပါလား။

ေျပာစရာ ႐ိွတာက က်မကို အံ့ဩေစတဲ့ စီစဥ္သူ ဥဴးပဇၨင္းကိုပါ။ စီစဥ္သူဟာ တကယ္ပဲ သာသနာ့ေဘာင္ထဲက အစစ္အမွန္ သံဃာေတာ္တပါးသာ ျဖစ္ရင္ ဒီလုပ္ရပ္ဟာ အင္မတန္ မသင့္ေလ်ာ္လွတာပါ။ မ်ားျပားလွတဲ့ သိကၡာပုဒ္ေတြကို ေစာင့္ထိန္းေနရတဲ့ သံဃာေတာ္၊ ဘုရားသားေတာ္တပါး မဆိုထားနဲ႔ က်မတို႔လို လူပုဂၢိဳလ္ေတြေတာင္ ၉ပါးသီလေစာင့္ထိန္းတဲ့အခါ နစၥ၊ ဂီတ ဆိုတဲ့ သီလကို ေစာင့္ထိန္းရေသးတာ။ ဒီသိကၡာပုဒ္ဟာ ေတးဂီတ အကအခုန္ စတာေတြကို ကိုယ္တိုင္လည္း မလုပ္၊ သူမ်ားတကာ လုပ္ေဆာင္တာကိုလည္း အားမေပးရဘူးဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တိုင္း သိၾကပါတယ္။

ဝါသနာဆိုတာကေတာ့ ရဟႏၲာပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြေတာင္ အေငြ႔အသက္ က်န္႐ိွေနေသးတာ။ ဝါသနာအေငြ႔အသက္ႏွင့္တကြ အလံုးစံုေသာ ကိေလသာတို႔ကို ပယ္သတ္ႏိူင္သူဟာ အဆူဆူ ပြင့္ခဲ့ၿပီးေသာ ဘုရား႐ွင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္မ်ားပဲ ပယ္သတ္ႏိူင္တာပါ။ ဒီေတာ့ ဥဴးဇင္းရယ္ ဝါသနာပါရင္လည္း ဓမၼေတးသီခ်င္းေလးေတြေလာက္ စီစဥ္ပါလို႔သာ ေမတၱာရပ္ခံခ်င္ေတာ့တာပါပဲ။

ေထြရာ-၃ပါး
တူမေလး ေမြးေန႔

က်မရဲ႕ တူမေလး ဒီေန႔ပဲ ၈လျပည့္ပါတယ္။ သူ က်မတို႔ဆီကို ေရာက္ေနခိုက္ အမွတ္တရ မိသားစု၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖိတ္ၾကားၿပီး ေမြးေန႔ပဲြ ေသးေသးေလး လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ မိုးေတြ ေစြ႐ြာေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ
ေမြးသူမို႔ အိမ္နာမည္ မိုး-Rain လို႔ ေပးထားပါတယ္။




ခ်စ္ရေသာ တူမေလး ဘဝတေလွ်ာက္ အစစအရာရာ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါ၊ က်န္းမာ ခ်မ္းသာ၍ သာသနာျပဳႏိူင္ေသာ၊ မိဘေက်းဇူး ဆပ္ႏိူင္ေသာ သမီးေကာင္း ရတနာေလး ျဖစ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္း လိုက္ပါတယ္။

ေထြရာ-၄ပါး
ဒီေန႔ ခ်က္စားတဲ့ဟင္း

ဝက္သား မန္က်ည္းႏွစ္ခ်က္...
လြယ္ပါတယ္။ ပံုမွန္ ခ်က္ေနက်အတိုင္း ဝက္သားကို လံုးခ်က္ပါတယ္။ ဝက္သား ကီလိုဝက္ေလာက္ပါ။ အေခါက္ ႏူးခါနီးေတာ့မွ ၾကက္သြန္နီ ဥေသးေသးေလးေတြ အလံုးလိုက္ ထည့္ပါတယ္။ ၿပီးမွ ခပ္ပ်စ္ပ်စ္ ေဖ်ာ္ထားတဲ့ မန္က်ည္းႏွစ္ေလး ထည့္ပါ။ လ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္က ထန္းညက္ခဲ တခဲကို ေလးစိတ္ စိတ္ၿပီး တစိတ္ေလာက္ ဟင္းအိုးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တာပါ။ အဲဒီအခါ မန္က်ည္းႏွစ္ရဲ႕ အခ်ဥ္ရယ္၊ ထန္းညက္ခဲရဲ႕ အခ်ိဳရယ္၊ ၾကက္သြန္နီဥ အႏွစ္ အိအိေလးရယ္၊ ႏူးေနတဲ့ ဝက္သားအဆီ တုန္တုန္ေလးရယ္....။ အင္မတန္မွ အရသာ အစပ္အဟပ္ ညီတဲ့ ဝက္သား မန္က်ည္းႏွစ္ခ်က္ေလး စားဖို႔ အဆင္သင့္ရၿပီေပါ့။


ဘ႐ိုကိုလီနဲ႔ အဘယ္လံုနီ...
အဘယ္လံုနီ...ဆိုတာ ပင္လယ္စာ တမ်ိဳးပါ။ ဝယ္မစားပါဘူး။ တ႐ုတ္ႏွစ္ကူးတုန္းက ႐ံုးက မဲေဖာက္ေပးတဲ့ အထဲ ပါလာလို႔ အေမလည္း ႐ိွေနတုန္း စားဖူးေအာင္ ခ်က္ျဖစ္လိုက္တာပါ။ ဘ႐ိုကိုလီ-ပန္းေဂၚဖီစိမ္းကို ဆီနဲနဲနဲ႔ ေရေလး ျဖန္းျဖန္းၿပီး အရင္ေၾကာ္ပါတယ္။ ပန္းေဂၚဖီစိမ္း ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလး ႐ိွတဲ့အခါ လီွးထားတဲ့ အဘယ္လံုနီကို ထည့္၊ သူက က်က္ၿပီးသားမို႔ သိတ္ခ်က္ေနဖို႔ မလိုပါဘူး။ ခ႐ုဆီ...အနည္းငယ္ျဖစ္ျဖစ္ ထည့္ပါ။ က်မကေတာ့ အိမ္မွာ အသင့္႐ိွေနတဲ့ အဘယ္လံုနီေဆာ့စ္ကိုပဲ သံုးလိုက္ပါတယ္။ င႐ုတ္ေကာင္းမႈန္႔ေလးနဲနဲ ျဖဴး၊ အခ်ိဳအငံ ျမည္းၿပီး အဆင္ေျပတယ္ဆို စားလို႔ ရပါၿပီ။ က်မကေတာ့ ဟင္းရည္ေသာက္ မပါတာမို႔ အရည္ ခပ္ပက္ပက္ေလးနဲ႔ ဆမ္းစား၊ ေသာက္စားလို႔ရေအာင္ ခ်က္ထားပါတယ္။ အဘယ္လံုနီအစား ပုဇြန္နဲ႔ ေၾကာ္စားရင္လည္း ေကာင္းပါတယ္႐ွင္။



ငါးေၾကာ္....
ငါးပုေလြလိုလို ငါးမ်ိဳးပါ။ ငါးေၾကာ္ရတာ ပညာ အပါဆံုး၊ အခက္ဆံုးပါပဲ။ ဆီ မေပါက္ေအာင္ေလ...။ ဘာရမလဲ...ဆီ ဆူတာနဲ႔ ငါးေတြကို ဒယ္အိုး ႏႈတ္ခမ္းအတိုင္း အသာေလး ေလွ်ာကနဲ လိွမ့္ထည့္ၿပီး အေပၚကေန ဇလံုနဲ႔ အုပ္ထည့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဆီေပါက္သံေလးက နားေထာင္ အေကာင္းသားရယ္။ အေရးႀကီးတာက ငါးေၾကာ္တဲ့အခါ မီး မျပင္းေစရသလို မီးလည္း သိတ္မေအးေစရပါဘူး။ ငါးေၾကာ္နံ႔ေလး ေမႊးလာရင္ က်က္ပါၿပီ။ အသက္ကေလး အသာ ေအာင့္ထားၿပီး အသာေလး တျခမ္းလွန္ ၿပီးမွ ခုနကအတိုင္း ဆက္ေၾကာ္ပါ။ ထမင္းျဖဴ ပူပူေလးေပၚ ငါးေၾကာ္ဆီေလး ဆမ္းၿပီး ဆားေလးနဲနဲ ျဖဴးစားရတာ က်မ သိတ္ႀကိဳက္ပါတယ္။


အားလံုးပဲ စားေကာင္း ေသာက္ေကာင္းၾကပါေစ႐ွင္....


Saturday, February 26, 2011

စစ္ကိုင္း မ်က္မျမင္ေက်ာင္းသို႔ တေခါက္

စစ္ကိုင္းသြားခဲ့တဲ့ေန႔ကို အစဥ္လိုက္ ျပန္စဥ္ရရင္ မနက္ပိုင္းမွာ ပထမဆံုး ဦးပိန္တံတား၊ ဒုတိယ စစ္ကိုင္း မ်က္မျမင္ေက်ာင္း ၿပီးေတာ့ ေ႐ွ႕ခရီး မဆက္ခင္ ဗိုက္ထဲက ပိုးမ်ိဳး႐ွစ္ဆယ္ကို ဝေစ လွေစဖို႔  သူဇာမွာ ေန႔လည္စာ ထမင္းစားၾကပါတယ္။ ေန႔လည္ပိုင္း အစီအစဥ္အေနနဲ႔က က်မ ပထမဦးဆံုး ေရးခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႉေတာ္ ဘုရားႀကီး၊ ေနာက္ဆံုးပိတ္အေနနဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ ဆြမ္းဦးပုည႐ွင္ ေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကေလးေတြကို ေန႔လည္စာ ေကြၽးလႉဖို႔ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားရာ ေ႐ႊဘို-မံု႐ြာ-မႏၲေလး လမ္းေပၚမွာ႐ိွတဲ့ စစ္ကိုင္း မ်က္မျမင္ေက်ာင္းကို က်မတို႔ေရာက္သြားေတာ့ မနက္ ၁၁နာရီေလာက္ ႐ိွေနပါၿပီ။


က်မတို႔ကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက (ဆရာမႀကီးသာ ဆိုရတယ္ ခပ္ငယ္ငယ္ရယ္ပါ) ေက်ာင္းဝင္းထဲကို လိုက္ျပပါတယ္။ တျခားေသာ သာမန္ေက်ာင္းေတြလိုပဲ အတန္းအလိုက္ ကေလးေတြကို ခြဲျခားထားၿပီး သင္ၾကားမႈ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြသာ ကဲြျပားသြားတာပါ။


အခန္းငယ္ေလးေတြရဲ႕ အဝင္ဝမွာ ပထမတန္း၊ ဒုတိယတန္း၊ အႏိွပ္အေၾကာျပင္ခန္းနဲ႔ ကြန္ျပဴတာခန္း စသျဖင့္ ေရးထိုးထားၿပီး တခန္းမွာ ကေလးေတြ ၃-၄-၅ ေယာက္ေလာက္စီ ေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။


စာသင္ခန္း အျပင္ဘက္ ကစားကြင္းထဲမွာ စာေအာ္က်က္ေနၾကတဲ့ ကေလးေတြလည္း ႐ိွၾကပါေသးတယ္။


၃ဧကေက်ာ္တဲ့ ျခံဝင္းႀကီးထဲမွာ ကစားကြင္းကို ရံၿပီး အေဆာက္အဦေလးေတြ ေဆာက္လုပ္ထားပါတယ္။


                                               သူတို႔ရဲ႕ ေဆာင္ပုဒ္


                                            ထမင္းစားေဆာင္



ဆရာမႀကီး ေျပာျပခ်က္အရ စုစုေပါင္း ကေလး ၆၆ ေယာက္႐ိွၿပီး ေက်ာင္းကေန ၁၀တန္း ေအာင္သြားသူေတြ၊ ဘြဲ႔ရသြားသူေတြေတာင္ ႐ိွတယ္လို႔ သိရပါတယ္။

အတန္းပညာ သင္ၾကားေပးတဲ့အျပင္ မ်က္ေစ့စမ္းသပ္မႈ ျပဳလုပ္ေပးၿပီး မ်က္ေစ့အလင္း ျပန္ရႏိူင္ေျခ႐ိွသူေတြကို ေဆးလည္း ကုသေပးပါတယ္။ အဲဒီလို ကုသေပးလိုက္လို႔ ေအာင္ျမင္သြားသူေတြ ႐ိွသလို တခ်ိဳ႕လည္း မႈန္ဝါးဝါးေလး ျပန္ျမင္ရတာတို႔၊ မ်က္ေစ့တဘက္ ျပန္ျမင္သြားသူတို႔လည္း ႐ိွတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။

ၿပီးတဲ့ေနာက္ သူတို႔ေလးေတြ ရထားတဲ့ ထူးခြၽန္ဆုေတြ၊ ဂုဏ္ျပဳလက္မွတ္ေတြကို ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ စိတ္ဓါတ္ခြန္အားကို က်မ တိုးလို႔ အသိအမွတ္ ျပဳမိရျပန္ပါတယ္။ မျမင္ရင္သာ ေနရမယ္ အသိကိုေတာ့ျဖင့္ ျမင္သူေတြနဲ႔ တန္းတူ ရ႐ိွခံစားဖို႔ ဇဲြခတ္ ႀကိဳးစား ေနၾကသူကေလးေတြပါ။


သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ စာေရးသားနည္းက စာ႐ြက္ေပၚ အေပါက္ကေလးေတြပါတဲ့ ေဘာင္ကို အေပၚက ထပ္တင္၊ ၿပီးမွ အခြၽန္ကေလးေတြနဲ႔ အရာထင္ေအာင္ ဖိၿပီး ေရးထိုးရင္း ေအာက္က စာ႐ြက္အေပၚ ေဖာင္းႂကြရာကေလးေတြ ထင္ေစပါတယ္။ အဲဒီ ေဖာင္းႂကြရာကေလးေတြကို လက္ၫိႇဳးေလးနဲ႔ ထိေတြ႔ၿပီး ဖတ္တာပါ။

စာလံုးတလံုးေရးဖို႔ ေဘာင္ေလးထဲမွာ အကြက္ ၆ကြက္နဲ႔ ၁၂ကြက္ ပါပါတယ္။ ပံုကိုၾကည့္ပါ။ "၏" ကိုေရးခ်င္ရင္ အစက္ကေလးေတြ ျပထားတဲ့ အတိုင္း ၁-၃-၅ အကြက္ေလးထဲမွာ ေဖာင္းႂကြအရာေပၚေစရပါတယ္။ အဲဒါေတြကိုေတာ့ သူတို႔ အလြတ္ ႏႈတ္တိုက္ က်က္မွတ္ၾကရပါတယ္။ ဥပမာ- ၏-၁ ၃ ၅၊ ၍-၁ ၂ ၃ ၄ ၆၊ ၌-၂ ၃ ၆ အဲဒီလို အေသက်က္ရတာပါ။

                                    
                                         ပံုေပၚကို ကလစ္ႏိွပ္ၾကည့္ပါ


သူတို႔အတြက္ ပညာသင္ၾကားေရး အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေလးေတြ အမ်ားႀကီး လိုအပ္ေနပါတယ္။ သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္ စားေရးေသာက္ေရးအတြက္လည္း အလႉ႐ွင္ေတြ လိုအပ္ေနပါတယ္။မနက္စာ ၄၀၀က်ပ္၊ ေန႔လည္စာ ၇၀၀က်ပ္နဲ႔ ညစာအတြက္လည္း ၇၀၀က်ပ္မို႔ တေယာက္ကို တေန႔လံုးစာ ၁၈၀၀က်ပ္ႏႈန္းနဲ႔ လႉဒါန္းႏိူင္ၾကပါတယ္။


Thursday, February 24, 2011

က်မရဲ႕ ေမာ္ဒယ္ကေလးမ်ား










က်မ သြားခဲ့တဲ့ ခရီးလမ္းတေလွ်ာက္မွာ ေတြ႔ခဲ့ရတဲ့ ကေလးေတြပါ...

တခ်ိဳ႕က ဓါတ္ပံု အ႐ိုက္ခံၿပီး မုန္႔ဖိုးေတာင္းၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕က ဒီအတိုင္း လက္ျဖန္႔ ေတာင္းၾကတယ္....
တခ်ိဳ႕က စံပါယ္၊ ကံ့ေကာ္ပန္းကေလးေတြ သီကုံးေရာင္းလို႔ ေငြ႐ွာၾကတယ္...
တခ်ိဳ႕လည္း ဇင္ေယာ္စာေလး၊ ငါးစာေလး ေရာင္းလို႔...တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဘုရားပန္းစည္းေလးေတြ ေရာင္းၿပီး ေငြ႐ွာၾကေလရဲ႕....

သူတို႔ စာသင္ခန္းထဲမွာ ႐ိွမေနသင့္ၾကဘူးလား....
ေ႐ွးကုသိုလ္ ကံအက်ိဳးေပးနဲ႐ွာတဲ့ သူတို႔ေလးေတြ ဒီလိုပဲ လမ္းေပၚမွာ ႀကီးျပင္းၾကေတာ့မွာလား...

သူတို႔ ေရာင္းသမွ် ဝယ္ရင္း က်မ ေတြးမိခဲ့တာေတြပါ...

ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါေလ...
ကေလးေတြဟာ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ အျပစ္ကင္းေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပါပဲ...


Sunday, February 20, 2011

ေတာင္သမန္ရဲ႕ ဦးပိန္တံတား














အမရပူရၿမိဳ႕အနီး၊ မႏၲေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ေတာင္ဘက္ ၁၁ကီလိုမီတာ အေဝးမွာ ေတာင္သမန္အင္းရဲ႕ ျမစ္ကမ္းပါး ႏွစ္ဖက္ကို ဆက္သြယ္ ေဆာက္လုပ္ထားတဲ့ ဦးပိန္တံတား တည္႐ိွပါတယ္။ ၁၂၁၁ခုႏွစ္က စတင္တည္ေဆာက္ခဲ့ၿပီး ၁၂၁၃ခုႏွစ္မွာ ၿပီးစီးခဲ့တဲ့ အဲသည္တံတားကို ကြၽန္းသစ္တိုင္လံုးေပါင္း ၉၈၄တိုင္နဲ႔ တည္ေဆာက္ခဲ့တာျဖစ္ၿပီး တံတားအ႐ွည္ ၁.၂ ကီလိုမီတာ ႐ိွပါတယ္။ ေရလယ္ဇရပ္ ေလးေဆာင္ရဲ႕ တိုင္လံုးေတြကိုပါ ထည့္သြင္း ေရတြက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကြၽန္းသစ္တိုင္ေပါင္း ၁၀၈၆တိုင္ ႐ိွပါတယ္။ ခုေတာ့ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ တခ်ိဳ႕ ကြၽန္းတိုင္ေတြေနရာမွာ အုတ္တိုင္ေတြနဲ႔ အစားထိုးထားတာကို ေတြ႕ျမင္ခဲ့ရပါတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ျမင့္လာတဲ့ ေနလံုးေၾကာင့္ အျမင္ ကြဲျပားလာခဲ့ေပမဲ့ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ဖို႔ေတာ့ ျမဴေဝ့မႈန္မိႈင္းေနဆဲ ႐ႈခင္းေတြဟာ မသဲမကြဲလွေသးပါဘူး။ ဒါေတာင္ က်မတို႔ေရာက္ေတာ့ မနက္ ၈နာရီခြဲ ႐ိွေနပါၿပီ။

ေရက်ခ်ိန္မို႔ တံတားေအာက္မွာလည္း အမိႈက္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ တံတားပတ္ဝန္းက်င္ မယ္ဇယ္ပင္တန္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္ေလးေတြ၊ ပန္းခ်ီကားဆိုင္ေလးေတြ၊ ခ်ိဳခ်ိဳခ်ဥ္ခ်ဥ္ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေလးေတြ နဲ႔ အမွတ္တရပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ကေလးေတြက ဟိုနားတခ်ိဳ႕ ဒီနားတခ်ိဳ႕ရယ္။

သည္တံတားႀကီးကို အမီွျပဳၿပီး အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းေနၾကရတဲ့ မိသားစုေတြကို ေတြ႔ရတဲ့အခါမွာေတာ့ တံတားေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးပိန္ကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။ စေကးမွန္ခ်ိန္ေတြမပါဘဲ မ်က္ေစ့အျမင္၊ ေျခအလွမ္းေတြနဲ႔ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္သံုးၿပီး တည္ေဆာက္ခဲ့တဲ့ ေ႐ွးေဟာင္း လက္ရာတခုလည္း ျဖစ္၊ မႏၲေလးေရာက္တဲ့ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္တိုင္း မျဖစ္မေန သြားေရာက္ၾကည့္႐ႈၾကရတဲ့ တံတားလည္းပဲ ျဖစ္တာမို႔ တံတားေဆာက္လုပ္ခဲ့တဲ့ ဦးပိန္ကို ထပ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ရျပန္တယ္။

အဲသည္လို ေက်းဇူးတင္စရာ လူတေယာက္အေၾကာင္း ႐ွာေဖြဖတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ ဦးပိန္ဆိုတာ ဘယ္လိုလူ၊ ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ သည္တံတားကို ေဆာက္ခဲ့တယ္ ဆိုတာေတြ သိလာရတယ္။ က်မ မအံ့ဩမိပါဘူး။ ဒါေတြက ျဖစ္တတ္တဲ့ ျဖစ္ေနက်ေတြမို႔ပါ။

ကုန္းေဘာင္ေခတ္၊ ပုဂံမင္းလက္ထက္တြင္ ဦးပိန္တံတားကို တည္ေဆာက္ခဲ့သည္။ ပုဂံမင္းမွာ ၾကက္၊ငွက္ အစရွိသည္သာမက အျခားေသာ တိရိစာၦန္မ်ားကိုပါ ဖမ္းဆီး၍ တိုက္ပြဲကစားသည္ကို အထူး၀ါသနာပါၿပီး ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကစားပြဲက်င္းပေလ့ရွိသည္။ တိုင္းေရးျပည္ရာမ်ားကို ညီေတာ္ႏွစ္ပါးျဖစ္သည့္ မင္းတုန္းႏွင့္ ကေနာင္မင္းသားႏွစ္ပါးဦးေဆာင္သည့္ လႊတ္ေတာ္ကသာ ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းေနခဲ့ရသည္။ ပုဂံမင္း၏ တိရိစာၦန္ေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူမွာ ဘိုင္ဆပ္ဟုေခၚသည့္ ကုလား(မြတ္ဆလင္) တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ထိုသူကို ပုဂံမင္းက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္လွသျဖင့္ အမရပူရတြင္ၿမိဳ႕၀န္အျဖစ္ပင္ ခ်ီးေျမွာက္ခဲ့သည္။ ထိုဘိုင္ဆပ္ႏွင့္ အတူခ်ီးေျမွာက္ျခင္းခံရသူမွာ ၄င္း၏တပည့္ ၿမိဳ႕စာေရး ေမာင္ပိန္ဆိုသူျဖစ္သည္။ ထိုသူတို႔ႏွစ္ဦး ေသာင္းက်န္းလွသျဖင့္ အမရပူရတစ္ၿမိဳ႕လံုးသည္ ေျခာက္ျခားရသည္။ ထိုသူႏွစ္ဦးစကားမွာ မင္းနားေပါက္သျဖင့္ ေၾကာက္ၾကရသည္။ လွန္၀ံ့သူမရွိခဲ့ေပ။ သို႔ေသာ္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ၄င္းတို႔၏ အျပစ္မ်ားကို ပုဂံမင္းသိသျဖင့္ ဖမ္းဆီးကာ အေပါင္းအပါမ်ားႏွင့္ တကြကြပ္မ်က္ခဲ့သည္။

ၿမိဳ႕စာေရး ေမာင္ပိန္သည္ မြတ္ဆလင္ဘာသာ၀င္ ျဖစ္ေသာ္လည္း ျမန္မာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ထြက္ျဖစ္သည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၄၉-ခုႏွစ္တြင္ အမရပူရၿမိဳ႕စာေရး ေမာင္ပိန္သည္ အသက္ရွိစဥ္၊ အာဏာရွိစဥ္အတြင္းက အမရပူရၿမိဳ႕ေတာ္မွ ေတာင္တမန္အင္းကို ျဖတ္၍ အျခားဖက္ကမ္းသို႔ သစ္သားတံတားႀကီးတစ္ခုကို တည္ေဆာက္ေလသည္။ တံတားေဆာက္လုပ္ရန္ သစ္မ်ားကို ပုဂံမင္း၏ အမိန္႔အရ အင္း၀ ႏွင့္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ေဟာင္းမ်ားမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းေဟာင္းမ်ား ဖ်က္ျခင္းျဖင့္ ရရွိသည္ ဟုဆိုသည္။ တည္ေဆာက္ရသည္ အေၾကာင္းမွာလည္း အေကာင္းမဟုတ္။ တစ္ဖက္ကမ္းရွိ မြတ္ဆလင္မ်ားကို ဘုိင္ဆပ္က အမရပူရသို႔ အေၾကာင္းရွိလွ်င္ အျမန္ကူးႏိုင္ရန္ ဟူေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖင့္ ေဆာက္သည္ဟု ဆိုပါသည္။  http://www.wikimyanmar

အဲသည္အတိုင္းသာဆို တံတားႀကီး ေဆာက္လုပ္ရတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္က ေကာင္းတယ္လို႔ မဆိုသာေပဘူးေပါ့။ ထားပါေတာ့ေလ ဘယ္လိုရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ပဲ ေဆာက္ခဲ့ ေဆာက္ခဲ့၊ ဒီေန႔ အျမင္မွာေတာ့ အမ်ား အက်ိဳးျပဳေနတာ၊ ကမာၻလွည့္ခရီးသည္ေတြ လာေရာက္တဲ့အတြက္ ႏိူင္ငံျခားဝင္ေငြေတြ ႐ွာေပးေနတာ ဒါေတြအတြက္ေတာ့ျဖင့္ က်မတို႔က ဦးပိန္ကို ေက်းဇူးတင္ရမယ္ မဟုတ္ပါလား...



Thursday, February 17, 2011

စစ္ကိုင္း ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီး

ခုတေလာ ဘေလာ့ဂ္ေပၚမွာေရာ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာပါ ေပ်ာက္ျခင္း လွတပတေလးနဲ႔ ေပ်ာက္ေနတဲ့ က်မကို သတိရလြမ္းဆြတ္သူေတြ ႐ိွေနၾကမွာပါ။ ဇြတ္ ပါပဲ။ ႐ိွေပးလိုက္ၾကပါ :)

က်မ ခရီးသြားေနခဲ့တာပါ။ ဘေလာဂ့္နဲ႔ ေဝးေနခဲ့တာမို႔ ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ စာေရးခ်င္ေပမဲ့ လူက ဖ်ားလာတာေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွ ေရးဖို႔ အားမ႐ိွဘဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဖ်ားရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက ဒီလိုပါ။ မနက္နဲ႔ ညေတြမွာ ေအးစိမ့္ေနေအာင္ ခ်မ္းသေလာက္ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ေအာင္ ပူျပင္းတဲ့ မႏၲေလး ေန႔လည္ခင္းေတြမွာ ေျခဗလာနဲ႔ ဘုရားေတြလွည့္ဖူးရင္း ေခါင္းေပၚက အပူ၊ ေျခဖဝါးေအာက္က အပူေတြကို တေမ့တေလ်ာ့နဲ႔ ဓါတ္ပံု အ႐ိုက္ ေကာင္းရာက စပါတယ္။

အပူမိၿပီး ႏွာရည္ေတြ ေတာက္ေတာက္က်ေတာ့မွ "ဟာ ငါေတာ့ သြားၿပီ" ရယ္လို႔ သတိဝင္လာေတာ့ ေနာက္က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္တေန႔ မႏၲေလးကေန အင္းေလး၊ ပင္းတယ၊ ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ပုဂံ ခရီး႐ွည္ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ႏွာရည္တ႐ႊဲ႐ႊဲနဲ႔ လူက ပူလိုက္၊ ေအးလိုက္ၾကားထဲ ေဆးမျပတ္ေသာက္ၿပီး ဓါတ္ပံုေတြ ႐ိုက္ျမဲ၊ သြားျမဲ၊ စားျမဲ။ စိတ္...စိတ္ေပါ့ေလ အဲဒီစိတ္နဲ႔ က်မ သြားေနခဲ့တာ။

ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လို႔ စိတ္ေလွ်ာ့ခ်လိုက္တာနဲ႔ "ေဆးခန္းပို႔ေပးပါ" လို႔ အိမ္ကလူႀကီးကို ေျပာရေတာ့တာ။ ဆရာဝန္ဆီေရာက္မွ ၿပီးခဲ့တဲ့ခရီးစဥ္တေလွ်ာက္လံုး အဖ်ား႐ိွေနတာကို သိေတာ့တယ္။ မ်က္လံုးေတြပူ၊ ႏွာသီးဖ်ားက ေလေတြလည္း ပူလိုက္တာလို႔ေတာ့ ထင္သား။

"က်မ ဖ်ားလို႔ မျဖစ္ဘူး ေလယာဥ္လက္မွတ္ ျဖတ္ၿပီးသား မနက္ျဖန္ ျပန္ရမယ္ သဘက္ခါ အလုပ္ျပန္ဝင္ရမွာ" လို႔ က်မက ဆိုေတာ့ ဆရာဝန္က ၿပံဳးတယ္။ တင္ပါးကို ေဆးတလံုးထိုးေပးၿပီး တအိတ္မွာ ေဆး ၇လံုးပါတဲ့ ေဆးအိတ္ေလးေတြ ၆နာရီျခား တခါေသာက္ဖို႔ ေပးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆး ၃ခြက္ ဝင္အၿပီး ေနာက္တေန႔မနက္မွာ ေလယာဥ္ေပၚတက္ႏိူင္တဲ့ အေျခအေနနဲ႔ စလံုး ျပန္ေရာက္ခဲ့ေတာ့တာ။

ဒီေရာက္ျပန္ေတာ့ ဝဲစဲြေနတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ေတြအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္း သက္ေဝ၊ အကို ေအာင္သာငယ္နဲ႔ ကိုေအာင္(ပ်ဴႏိူင္ငံ)တို႔  ေျပာျပမွ သိခဲ့ရၿပီး လူလည္းေဆးကု၊ ဘေလာ့ဂ္လည္းေဆးကု လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ပ်ဳိးေနလိုက္တာ...အပ်ဳိးနဲ႔တင္ ပိုစ့္တပုဒ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္။ ေရးလိုရင္းကို စပါမယ္။

အားလံုးသိၾကတဲ့ စစ္ကိုင္းက ေကာင္းမႈေတာ္၊ အဲသည္ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီးကုိ ျမန္မာ သကၠရာဇ္ ၉၉၈ ခုႏွစ္က သာလြန္မင္းတရားႀကီး ၁၂ ႏွစ္ၾကာ အခ်ိန္ယူ တည္ထားကုိးကြယ္ခဲ့ၿပီး ေစတီေတာ္အျမင့္ ၁၈၈ ေပ၊ ေအာက္ေျခလံုးပတ္ ေပ ၈၈၀ေက်ာ္ ရွိတယ္လို႔ ဖတ္ဖူးပါတယ္။

စစ္ကိုင္း ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီးလို႔ ဆိုလိုက္ရင္ မ်က္လံုးထဲမွာ ေစတီလံုးျပည့္ ထံုးသကၤန္း တေဖြးေဖြးနဲ႔ ျမင္ေယာင္လာမိၾကမွာပါပဲ။ ဒါကလည္း အစဥ္အဆက္ ဘုရားႀကီးရဲ႕ ထံုးျဖဴျဖဴကေလးကိုပဲ ပင္ကိုယ္ အေသြးအေရာင္အျဖစ္ မ်က္လံုးထဲက မထြက္ႏိူင္ေအာင္၊ စဲြေနေအာင္ ဖူးလို႔မဝ ျဖစ္ခဲ့ၾကရတာမို႔ပါ။

ခု အဲသည္ ေကာင္းမႈေတာ္ဘုရားႀကီးကို လံုးေတာ္ျပည့္  စတင္ ေ႐ႊခ်ေနၾကပါၿပီ။ က်မစိတ္ထဲေတာ့ ဝမ္းနည္းသလိုလိုႀကီးပါ။ ထံုးနဲ႔ေ႐ႊ ဘယ္သင္းက ပို တန္ေၾကး႐ိွတယ္ဆိုတာေတာ့ သိပါရဲ႕။ ႏိူ႔ေပတဲ့ ခုဟာက စရစ္ဝိုင္းနဲ႔ သနပ္ခါးအေဖြးသား ေတာကလံုမပ်ိဳကို အိုမီဂါပံုညႇပ္ၿပီး မိတ္ကပ္ အတင္းလူးေပးသလို ခံစားမႈမ်ိဳးပါ။ က်မနဲ႔အတူ ပါလာတဲ့ အကိုေတာ္တေယာက္က "ဒါကို အေသအခ်ာ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ထားေနာ္ သမိုင္းတြင္မဲ့ အေျပာင္းအလဲ ညည္းသိလား" လို႔ ဆိုတာနဲ႔ပဲ က်မလည္း တဖ်တ္ဖ်တ္ ႐ိုက္ခဲ့လိုက္ပါေတာ့တယ္။









မွတ္ခ်က္ : ဤပိုစ့္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားႏွင့္ ဓါတ္ပံုမ်ားကို သမိုင္းတန္ဘိုးထားသူ မည္သူမဆို ယူသံုးႏိူင္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ သက္ဆိုင္ရာ ဘေလာ့ဂ္ပိုင္႐ွင္မ်ား၏ အာေဘာ္မ်ားသည္ မိမိႏွင့္ လံုးဝ မပတ္သက္ေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါသည္။

ေက်းဇူးတင္စြာျဖင့္
ခ်စ္ၾကည္ေအး

Monday, February 14, 2011

တခါက ဗာလင္တိုင္း

14th Feb, 2008
National University Hospital

ေဟာ...ဟိုမွာ သူ႔ကို ခြဲခန္းထဲက ျပန္ထုတ္လာၾကၿပီ။ က်မ အပါအဝင္ သူ႔ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္း အားလံုးရဲ႕ အၾကည့္ေတြက သူနာျပဳ ဆရာမေလး တြန္းလာတဲ့ ခုတင္ေပၚက အျဖဴေရာင္ ေစာင္တထည္ လႊမ္းျခံဳထားတဲ့ သူ႔ဆီ ေရာက္သြားၾကတယ္။ သူ ခုတင္ေနရာ ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ေတာ္ေတာ္ ၾကာၾကာ မ်က္လံုးေတြ ပြင့္မလာေသးဘူး။ တနာရီေလာက္ ၾကာမယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ေမ့ေဆး႐ိွန္ မေျပေသးတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာကို က်မ ေငးၾကည့္ေနတုန္းမွာပဲ ဗလံုးဗေထြး စကားသံေတြနဲ႔ အတူ သူ သတိရလာခဲ့တယ္။ 

"ခ်မ္းတယ္ ခ်မ္းတယ္..."

ဟုတ္တာေပါ့ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ ခဲြခန္းထဲမွာ နာရီနဲ႔ခ်ီၿပီး ေနခဲ့ရတာဆိုေတာ့ သူ သိတ္ေအးေနမွာပဲ။ က်မက ေစာင္ထဲကို လက္ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး သူ႔ေျခဖဝါးေတြကို ေႏြးလာေအာင္ ဆုပ္နယ္ေပးေနလိုက္တယ္။

"အား အိမ္သာ သြားခ်င္တယ္ ဝမ္းသြားခ်င္ေနၿပီ...."

ဒါက သူ သတိရၿပီးမွ ေျပာတဲ့ ဒုတိယေျမာက္ စကားတခြန္း။ သူနာျပဳ ဆရာမေလးက ၿပံဳးရင္း ျပန္ေျပာတယ္။

"မဟုတ္ဘူး အဲဒါ ခြဲစိတ္ၿပီး စအိုထဲမွာ ဂြမ္းထည့္ထားရတာ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ဝမ္းသြားခ်င္သလိုလို ခံစားေနရတာ..."

ဪ... ဒါ့ေၾကာင့္ကိုး။ သူ မ်က္ေစ့ေတြ ျပန္ေမွးရင္း ၿငိမ္သြားျပန္တယ္။ 

ခဏေလးပါပဲ။ ခဏေလးၾကာေတာ့ သူနာျပဳဆရာမေလးကို ေခၚျပန္တယ္။

"ဆရာမ  ဆရာမ  ခုနက ျဖတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ အသားစ (လိပ္ေခါင္း) ေရာဟင္"

ဒါကေတာ့ သူ႔ရဲ႕ တတိယေျမာက္ စကားတခြန္းပါ။

"ဘိုင္အိုစီလုပ္ဖို႔ ဓါတ္ခြဲခန္းကို ပို႔လိုက္ၿပီေလ...ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္"

က်မတို႔ အားလံုးက သူ ဘာျဖစ္လို႔ ေမးပါလိမ့္ဆိုတာ သိခ်င္ေနၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔စကား အၾကားမွာ အားလံုး ရယ္ေမာမိၾကတယ္။

"ဪ  ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး ဒီေန႔က ဗာလင္တိုင္းေဒးဆိုေတာ့ ငါ့မိန္းမကို လက္ေဆာင္ အျဖစ္ ေပးခ်င္လို႔ပါ" တဲ့ေလ။

ၾကည့္...သူဟာ အဲသလို လူစား။

သူ႔ခမ်ာ ေဆး႐ံုေပၚမွာေတာင္ ခဲြစိတ္နာက်င္ေနတဲ့ၾကားက မေမ့မေလ်ာ့ သတိရေနခဲ့႐ွာတာ။ သူ ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေတြထဲမွာေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကလက္ေဆာင္ဟာ က်မအတြက္ အမွတ္တရအျဖစ္ ရင္ထဲအထိဆံုး ျဖစ္ခဲ့ရပါရဲ႕။

ခ်စ္ၾကသူေတြအတြက္ေတာ့ ေန႔ေတြတိုင္းဟာ ခ်စ္သူမ်ားေန႔ ျဖစ္ေနၾကမွာပါပဲ။ သို႔ေသာ္ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၄ကိုေတာ့ တကမာၻလံုးက အသိအမွတ္ ျပဳထားတဲ့ေန႔တေန႔ အျဖစ္ ပိုၿပီး အမွတ္တရ႐ိွေနၾကတာပါ။

ခ်စ္သူအတြက္ လက္ေဆာင္ဆိုတာဟာ တကယ္ေတာ့ ေငြေၾကးတန္ဘိုးနဲ႔ ျဖတ္လို႔ မရႏိူင္တဲ့ သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းကို ျပတဲ့ အျပဳအမူေလးတခု ဒါမွမဟုတ္ စကားေလးတခြန္းပဲ မဟုတ္ပါလား႐ွင္....


Wednesday, February 9, 2011

ဒါဇင္ဝက္

၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႐ြာတေခါက္ ျပန္တုန္းကေပါ့။ တည ေ႐ႊႏိူင္လြန္က ဒူးမလိုင္ ေသာက္ၿပီးအျပန္ အိမ္မွာ လဘက္တပန္းကန္၊ ေရေႏြးတလင္ပန္း နဲ႔ မိသားစု စကားဝိုင္းေလး ဝိုင္းျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။  ခဏၾကာေတာ့ က်မ အမ်ိဳးသားနဲ႔ ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုတဲ့ အမ တေယာက္ ေရာက္လာၿပီး စကားဝိုင္းေလးက ပိုၿပီး စည္ကားသြားခဲ့တယ္။ က်မကေတာ့ နင္လံုး ငါလံုး ေတြနဲ႔ စကားေတြ ေရပက္မဝင္ေအာင္ ေျပာေနတဲ့  သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ကို သေဘာတက် ၾကည့္ရင္း တဖက္ကလည္း ေယာကၡမႀကီး နဲ႔ လဘက္ လုစားရင္းေပါ့။ 

သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ စကားလမ္းေၾကာင္းက ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္ပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ ငယ္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္သူေတြကေတာ့ျဖင့္ ေသၿပီ၊ ဘယ္သူကေတာ့ျဖင့္ အရက္စြဲေနတာ၊ ဘယ္သူကျဖင့္ ခုထိ အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနတုန္း၊ ဘယ္သူကျဖင့္ အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလး တပံုႀကီးနဲ႔၊ ဟိုေကာင္က ျဖင့္ စီးပြားေရးမွာ ဘယ္လို ေအာင္ျမင္ေနတာတို႔၊ ဟိုတေယာက္ကျဖင့္ ဌာန တခုမွာ ဘာေကာင္ႀကီးျဖစ္ေနရဲ႕ ဆိုတာမ်ိဳး...အို သူတို႔ သိသမွ် မွတ္မိသ မွ် သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း စံုလို႔ပါပဲ။

အဲဒီလို သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္းကေန ဘယ္ကလို ဘယ္လို ကေလးအေၾကာင္း ေရာက္သြားတယ္ မသိဘူး။

" ဟဲ့ နင္တို႔ ကေလး မရၾကေသးဘူးလား...."

အဲဒီ အမရဲ႕ အေမးကို က်မ အမ်ိဳးသားက ခပ္ေနာက္ေနာက္ ျပန္ေျဖပါတယ္။

" ေဟ့ေအး  ငါတို႔ မရေသးဘူး၊ မရဆို ငါတို႔မွာ  ေပးစရာ အေႂကြးမွ မ႐ိွတာ "

" ဘာျဖစ္တယ္ ငါနားမလည္ဘူး နင့္ဟာက ႐ွင္းစမ္းပါအံုးဟ "

" ဪ နင္ကလည္းဟာ ကေလးဆိုတာ ဟိုးအရင္ ဘဝက ေပးစရာ အေႂကြး႐ိွခဲ့လို႔  ဒီဘဝမွာ လာျပန္ေတာင္းတာဟ...ငါတို႔က အဲလို ေႂကြးကင္းခဲ့လို႔ "

" ေအာင္မာ ဟဲ့ေကာင္ နင္ စပ်စ္သီး ခ်ဥ္မေနစမ္းပါနဲ႔ မဟုတ္တာေတြ "

" တကယ္ေျပာတာဟ နင္မယံုဘူးလား ကေလး တေယာက္ပဲ ႐ိွတဲ့သူဆိုရင္ အဲဒါ ဟိုဘဝက ဘတ္စ္ကားခ မေပးပဲ ခိုးစီးခဲ့လို႔  အဲဒါ ခုဘဝ ျပန္ေပးဆပ္ရတာ "

က်မျဖင့္ နားေထာင္ရင္း ၿပံဳးမိရသည္။ သူေဖာက္လာၿပီ...အဲဒီလိုပဲ လူရင္းေတြနဲ႔ဆို အစအေနာက္ သန္ၿပီ။
" ေနစမ္းပါအံုး နင္ ခု ကေလး ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ႐ိွတုန္း "

အဲဒီ အမက ၿပံဳးတံု႔တုံ႔ႏွင့္ ျပန္ေျဖ႐ွာသည္။

" ၃ေယာက္ "

" ဟား....အဲဒါေပါ့ ကေလး ၃ေယာက္ ႐ိွတဲ့သူဟာ ဟိုးဘဝတုန္းက ဘုရားအလႉခံဘံုး ေဖာက္ခဲ့လို႔ဗ်ား "

" လုပ္ၿပီ နင္ဟာေလ ေပါက္ကရ ေျပာၿပီ ဟား ဟား ဟား "

အမက ေျပာလဲေျပာ   ရယ္လဲရယ္ပါတယ္။ ဒါကို က်မ အမ်ိဳးသားက ဆက္ေျပာျပန္တယ္။

" ၃ေယာက္ မို႔လို႔ေပါ့ဟာ ၆ ေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ နင္ ေသခ်ာၿပီ အဲဒါ ဘုရားေ႐ႊခြာတဲ့ အဖဲြ႔ထဲကပဲ "

အဲဒီမွာ တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္ေနတဲ့ က်မ ေယာကၡမႀကီးက လဘက္ဇြန္း ခဏခ်လို႔ ထေျပာလိုက္တာ...။

" ေအာင္မာေလးေတာ္ က်ဴပ္တို႔လဲ ၆ ေယာက္ ေမြးခဲ့တာပါေတာ္.....တဲ့ "


 


ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...