အိပ္ခန္းအတြက္ ခန္းဆီးဆိုရင္ ပါးပါးလြင့္လြင့္ေတြကို မတပ္ဘဲ အလင္းပိတ္ေအာင္ ထူတဲ့ ခပ္ေလးေလး ခပ္အိအိေတြကိုမွ က်မက ေ႐ြးခ်ယ္ေလ့႐ိွတယ္။ ခု လက္႐ိွ အခန္းထဲမွာ ၾကက္ေသြးရင့္ရင့္နဲ႔ အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ခပ္ယွက္ယွက္ ႏြယ္ငင္ထားတဲ့ ခန္းဆီး ထူအိအိ တစံုကို တပ္ဆင္ထားတယ္။
အအိပ္ခက္သူပီပီ အဲ့သည္ညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မရႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေနက်မို႔ က်မအတြက္ ထူးလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးပိတ္ထားတာရယ္၊ ခန္းဆီးထူထူေတြရယ္ေၾကာင့္ အိပ္ခန္းထဲမွာ အလင္းစေလး တစက္တေလေတာင္မွ က် မေနခဲ့ဘူး။ ဒါဟာလည္း ခါတိုင္းညေတြလိုပဲ နဲနဲမွ ထူးျခားတဲ့ ည မဟုတ္ခဲ့တာ။ အိပ္ခန္းထဲ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ ႐ိွေနရင္ အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ သည္လို အေနဟာ က်မ အႀကိဳက္ပါပဲ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာက လဲြလို႔ အရာအားလံုးဟာ က်မ စိတ္တိုင္းက် ႐ိွေနခဲ့တာ။
မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရမယ္။ က်မ အိပ္ရမယ္ အိပ္ေပ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္။ အဲသည္ အိပ္ေပ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာႀကီးက လူအေပၚ ဖိအားအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ အိပ္စမ္း လို႔ ဆိုေလ အိပ္မေပ်ာ္ေလ။ ထြက္ေလ ဝင္ေလမွတ္။ စိတ္ကို ႏွာသီးဖ်ားမွာ တင္ထား။ ဟုတ္ၿပီ မွန္မွန္ေလး အသက္႐ႈ...။ မွတ္... ထြက္ေလ ဝင္ေလမွတ္။ မ်က္ေတာင္ေတြ ေလးလာတာကို သိေနတယ္...သိေနတယ္။ က်မ အိပ္ေတာ့မွာ။ မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မွာ အိပ္လိုက္...အိပ္လိုက္ေတာ့။ ဟင့္အင္း မအိပ္ခ်င္ေသးပါဘူး...မအိပ္ေသးဘူး... မိွတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ပြင့္သြားတယ္။
မ်က္လံုးဖြင့္ထားလိုက္တယ္။ သည္ေလာက္ေတာင္ မအိပ္ခ်င္တာ အိပ္ဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။
အဲသည္ခဏ မ်က္လံုးရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ က်မ ျမင္လိုက္ရတာက ထူပိန္းပိန္း အေမွာင္ထုႀကီး။ ႐ုတ္တရက္ က်မ အံ့ၾသသလိုလို၊ အားငယ္သလိုလို။ ႀကိဳးစားၿပီး ျမင္ေအာင္ ထပ္ၾကည့္တယ္။ အမဲေရာင္ နံရံ အခ်ပ္လိုက္ႀကီး က်မေ႐ွ႕မွာ ဆီးကာထားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အသက္႐ႈၾကပ္လိုက္တာ။ တြင္းနက္ႀကီးထဲ က်ေနသလို...ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေလးလံလို႔ လႈပ္မရ၊ ေခြၽးေစးေတြနဲ႔ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕။ ေၾကာက္စရာ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ က်မ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ထိုးက်သြားခဲ့ရတဲ့ ည...။
က်မ သိတယ္။ က်မ အျမင္အာ႐ံုေတြ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ မျမင္ရဘူး။ က်မ အၾကားအာ႐ံုေတြ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ မၾကားရဘူး။ က်မ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသံသာ႐ိွၿပီး စကားလံုးေတြ ဆြံ႕အ ေနျပန္တယ္။ ဒါဟာ အေမွာင္ထုရဲ႕ မုန္းတီးစရာေကာင္းတဲ့ အဂၤါရပ္ေတြ။ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ က်မ စြမ္းႏိူင္ေသးတာ ေသခ်ာတယ္။ သည္ညကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ေတာ့ ခံႏိူင္ရည္ ေမြးရမယ္။ မနက္ျဖန္ အာ႐ံုလာရင္ ေရာင္နီအလင္းတန္းေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ႏိူင္ေသးတယ္။
ခုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ ေတြးေနႏိူင္ေသးတယ္။ အေတြးစတို႔ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနႏိူင္ေသးတယ္။ အေမွာင္ထုဟာ စိတ္ေတြ၊ အေတြးစေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိူင္ပါဘူးေလ။
က်မ အေတြးစေတြဟာ မျမင္ႏိူင္၊ မၾကားႏိူင္၊ အသံမျပဳႏိူင္သူေတြရဲ႕ ဘဝေတြထဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ားနဲ႔ ျဖတ္သန္း ၾကည့္မိျပန္တယ္။
သူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား အလင္းေရာင္ကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရၾကမလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္၊ သူတို႔ရဲ႕အေတြး၊ သူတို႔ရဲ႕ အသံေတြ....။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မနက္ျဖန္လို သူတို႔ေတြရဲ႕ မနက္ျဖန္ကေရာ....။ က်မ ရင္ထဲ စိမ့္ကနဲ နာက်င္သြားခဲ့တယ္။ သဘာဝတရားအရ အေမွာင္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အလင္းဆိုတာ ႐ိွတယ္။ မၿမဲတဲ့ သေဘာအရ အေမွာင္ဟာ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္တခ်ိန္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အလင္းကို အလွည့္ေပးရလိမ့္ဦးမယ္။
အေမွာင္ထဲမွာပဲ ျမင္ေနရတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးကို က်မ ၿပံဳးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
အအိပ္ခက္သူပီပီ အဲ့သည္ညက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အိပ္မရႏိူင္ခဲ့ဘူး။ ဒါကလည္း ျဖစ္ေနက်မို႔ က်မအတြက္ ထူးလွတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မီးပိတ္ထားတာရယ္၊ ခန္းဆီးထူထူေတြရယ္ေၾကာင့္ အိပ္ခန္းထဲမွာ အလင္းစေလး တစက္တေလေတာင္မွ က် မေနခဲ့ဘူး။ ဒါဟာလည္း ခါတိုင္းညေတြလိုပဲ နဲနဲမွ ထူးျခားတဲ့ ည မဟုတ္ခဲ့တာ။ အိပ္ခန္းထဲ မီးေရာင္လဲ့လဲ့ ႐ိွေနရင္ အိပ္မေပ်ာ္တတ္တဲ့ က်မအတြက္ေတာ့ သည္လို အေနဟာ က်မ အႀကိဳက္ပါပဲ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အိပ္မေပ်ာ္ေသးတာက လဲြလို႔ အရာအားလံုးဟာ က်မ စိတ္တိုင္းက် ႐ိွေနခဲ့တာ။
မနက္ျဖန္ အလုပ္သြားရမယ္။ က်မ အိပ္ရမယ္ အိပ္ေပ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္။ အဲသည္ အိပ္ေပ်ာ္မွ ျဖစ္မယ္ ဆိုတာႀကီးက လူအေပၚ ဖိအားအျဖစ္ ေျပာင္းသြားတယ္။ အိပ္စမ္း လို႔ ဆိုေလ အိပ္မေပ်ာ္ေလ။ ထြက္ေလ ဝင္ေလမွတ္။ စိတ္ကို ႏွာသီးဖ်ားမွာ တင္ထား။ ဟုတ္ၿပီ မွန္မွန္ေလး အသက္႐ႈ...။ မွတ္... ထြက္ေလ ဝင္ေလမွတ္။ မ်က္ေတာင္ေတြ ေလးလာတာကို သိေနတယ္...သိေနတယ္။ က်မ အိပ္ေတာ့မွာ။ မၾကာခင္ အိပ္ေပ်ာ္ေတာ့မွာ အိပ္လိုက္...အိပ္လိုက္ေတာ့။ ဟင့္အင္း မအိပ္ခ်င္ေသးပါဘူး...မအိပ္ေသးဘူး... မိွတ္ထားတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ဖ်တ္ကနဲ ျပန္ပြင့္သြားတယ္။
မ်က္လံုးဖြင့္ထားလိုက္တယ္။ သည္ေလာက္ေတာင္ မအိပ္ခ်င္တာ အိပ္ဖို႔ မႀကိဳးစားခ်င္ေတာ့ဘူး။
အဲသည္ခဏ မ်က္လံုးရဲ႕ေ႐ွ႕မွာ က်မ ျမင္လိုက္ရတာက ထူပိန္းပိန္း အေမွာင္ထုႀကီး။ ႐ုတ္တရက္ က်မ အံ့ၾသသလိုလို၊ အားငယ္သလိုလို။ ႀကိဳးစားၿပီး ျမင္ေအာင္ ထပ္ၾကည့္တယ္။ အမဲေရာင္ နံရံ အခ်ပ္လိုက္ႀကီး က်မေ႐ွ႕မွာ ဆီးကာထားသလို ခံစားလိုက္ရတယ္။ အသက္႐ႈၾကပ္လိုက္တာ။ တြင္းနက္ႀကီးထဲ က်ေနသလို...ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေလးလံလို႔ လႈပ္မရ၊ ေခြၽးေစးေတြနဲ႔ အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေသြ႕။ ေၾကာက္စရာ အေမွာင္ထုႀကီးထဲ က်မ လံုးလံုးလ်ားလ်ား ထိုးက်သြားခဲ့ရတဲ့ ည...။
က်မ သိတယ္။ က်မ အျမင္အာ႐ံုေတြ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ မျမင္ရဘူး။ က်မ အၾကားအာ႐ံုေတြ ေကာင္းေနေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ မၾကားရဘူး။ က်မ ေအာ္ဟစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အသံသာ႐ိွၿပီး စကားလံုးေတြ ဆြံ႕အ ေနျပန္တယ္။ ဒါဟာ အေမွာင္ထုရဲ႕ မုန္းတီးစရာေကာင္းတဲ့ အဂၤါရပ္ေတြ။ က်မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ က်မ စြမ္းႏိူင္ေသးတာ ေသခ်ာတယ္။ သည္ညကို ေက်ာ္လြန္ဖို႔ေတာ့ ခံႏိူင္ရည္ ေမြးရမယ္။ မနက္ျဖန္ အာ႐ံုလာရင္ ေရာင္နီအလင္းတန္းေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ႏိူင္ေသးတယ္။
ခုေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ က်မ ေတြးေနႏိူင္ေသးတယ္။ အေတြးစတို႔ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္းေနႏိူင္ေသးတယ္။ အေမွာင္ထုဟာ စိတ္ေတြ၊ အေတြးစေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ခ်ဳပ္ကိုင္ဖို႔ မစြမ္းႏိူင္ပါဘူးေလ။
က်မ အေတြးစေတြဟာ မျမင္ႏိူင္၊ မၾကားႏိူင္၊ အသံမျပဳႏိူင္သူေတြရဲ႕ ဘဝေတြထဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ားနဲ႔ ျဖတ္သန္း ၾကည့္မိျပန္တယ္။
သူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွမ်ား အလင္းေရာင္ကို ျမင္ေတြ႔ခြင့္ ရၾကမလဲ။ သူတို႔ရဲ႕ အျမင္၊ သူတို႔ရဲ႕အေတြး၊ သူတို႔ရဲ႕ အသံေတြ....။ က်မ ေမွ်ာ္လင့္တဲ့ မနက္ျဖန္လို သူတို႔ေတြရဲ႕ မနက္ျဖန္ကေရာ....။ က်မ ရင္ထဲ စိမ့္ကနဲ နာက်င္သြားခဲ့တယ္။ သဘာဝတရားအရ အေမွာင္ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ အလင္းဆိုတာ ႐ိွတယ္။ မၿမဲတဲ့ သေဘာအရ အေမွာင္ဟာ သူ႔အတြက္ အခ်ိန္တခ်ိန္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး အလင္းကို အလွည့္ေပးရလိမ့္ဦးမယ္။
အေမွာင္ထဲမွာပဲ ျမင္ေနရတဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးကို က်မ ၿပံဳးၾကည့္ေနလိုက္တယ္။
မီးပ်က္ေနသလား..
ReplyDeleteမမေရ
ReplyDeleteညဘက္မွာခန္းဆီး ထုူထူကို ၾကိဳက္တယ္ ေန့ဘက္ၾကေတာ့ ပါးပါးလႊာလႊာနဲ ့အၿပင္ကအလင္းကို ၿမင္ရမယ္ ့ခန္းဆီးကို သေဘာက်ၿပန္ေရာ
ညီမလည္းအဲ့လို ခံစားဘူးတယ။္ ေမွာင္ေနေအာင္ လုပ္ထားၿပီး အေမွာင္ထုထဲံမွာ ဘာမွ မၿမင္ရတဲ့အခါ အလင္းဆိုတာမၿမင္ဘုူးတဲ့သူေတြ ဆိုတာ အၿမဲ ဒီလိုမ်ားလား ဆိုၿပီး တအားတုန္လႈပ္သြားဘူုးတယ္။
Ma Chit Kyi, you are great, I like all your posts so much integrity. Please keep it up
ReplyDeleteဧကႏၲေတာ့ ညမာပီထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္တာမ်ားလား
ReplyDeleteဂြီ။
ေမွာင္ရင္မအိပ္တတ္သူ
မ်ားလဲ ေမွာင္ရင္ မအိပ္တတ္ဘူး မီးခပ္ေဖ်ာ႕ေဖ်ာ႕ေလး ဖြင္႕ထားရတာ ဟိဟိ
ReplyDeleteေက်ာက္ေဟမီကုိ ေျပာသလို မီးမ်ား ပ်က္ေနသလား မခ်စ္ ဟိဟိ
“မျမင္ႏိူင္၊ မၾကားႏိူင္၊ အသံမျပဳႏိူင္သူေတြရဲ႕ ဘဝေတြထဲ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားမ်ားနဲ႔ ျဖတ္သန္း ၾကည့္မိျပန္တယ္”
ReplyDeleteဒီလို ကုိယ္ခ်င္းစာတရားမ်ား လူမ်ားမ်ားမွာ မ်ားမ်ားရွိဖို႔ လိုတယ္ မမေရ..
မ်ားေစခ်င္လြန္းလို႔ “မ်ား”ေတြ မ်ားမ်ား ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။
ေမွာင္မဲမွာ မီးမိွတ္လို႕ မိုက္မိုက္မဲ ေတြးမိတယ္ အမခ်စ္ေရ
ReplyDeleteသန္းေခါင္ထက္ ညဥ္႕နက္လို႕မရပါဘူးတဲ့
သန္းေခါင္ေက်ာ္ရင္ အာရံုအလင္းေရာင္ဆိုတာ ရွိစျမဲ ေမွာင္ခ်င္သေလာက္ေမွာင္ ျပီးရင္ လင္းရမွာေပါ့
အမခ်စ္က ေမွာင္ေမွာင္မဲထဲမွာျပံဳးလဲ လွေနတာဘဲ း)
ခင္မင္တဲ့
seesein
ေနေရာင္ျခည္ရဲ႕ အလင္းတန္းေတြကို ျမင္ေတြ႔ခြင္႔ရဖို႔အတြက္ အခ်ိန္ေတြၾကာလြန္းလွတယ္။ အေမွာင္ထဲမွာ ျဖဳန္းတီးလိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ေတြကို ႏွေျမာတယ္။ ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါေလ.. တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔ အလင္းေရာင္ကို ျမင္ေတြ႕ခြင္႔ရမွာပါ။
ReplyDeleteကိုယ္ခႏၶာကို ထိန္းခ်ဳပ္လို႕ ရေပမဲ႕ စိတ္ဆိုတဲ႕ အရာကိုေတာ႕ ပိတ္ေလွာင္ထားလို႔႕ မရႏိုင္ပါဘူးအစ္မေရ....
ReplyDeleteေမွာင္မိုက္ေနတဲ႔ကာလေတြ အျမန္ဆံုးကုန္ဆံုးျပီး လင္းလက္တဲ႔ အနာဂတ္ကို လူတိုင္း ရရွိဖို႕ ဆုေတာင္းမိတာ ၾကာပါျပီ။
ညီမေခ်ာ
အၾကည္ေရ ... အေမွာင္ထဲက ဘ၀မ်ား အၿမန္လြတ္ေၿမာက္ၾကေစရန္ ဆုေတာင္းေပးသြားပါတယ္။
ReplyDeleteကိုယ္တို႔ကေတာ့ အေမွာင္ထဲေရာအလင္းထဲေရာ အိပ္တတ္တယ္။
ReplyDeleteတစ္ေယာက္တည္းျဖစ္ဖို႔ပဲလိုတယ္။
စကားမစပ္၊ အေမွာင္ထဲကလူေတြ ျမန္ျမန္လင္းပါေစ။
ေကာင္းလိုက္တဲ့အေတြး မမခ်စ္ရယ္။ သဘာက်လို႔ ခဏခဏ ဖတ္မိတယ္။
ReplyDeleteအေမွာင္ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ အလင္းကိုခံစားျပီးေတာ့မွ ေမွာင္သြားရတဲ့သူ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေမွာင္ကေန အလင္းထဲကိုေရာက္ဖူးသူမွ အေမွာင္နဲ႔ အလင္းရဲ့တန္ဖိုးကို ပိုသိတာဆိုေတာ့ တခါမွမလင္းဘူးသူေတြအတြက္ အလင္းရဲ့တန္ဖိုးကို သိဖို႔ အမ်ားၾကီး ၾကိဳးစားေျပာျပရဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။
မီးကုိရွာေဖြ မေတြ႔ရွိမည္ ကာလကုိေတြးမိတယ္၊
ReplyDeleteစိုင္းထီးဆိုင္ ကေတာ႔
ReplyDeleteအေမွာင္ထဲမွာ အားလံုးဟာ အတူတူ ပါဘဲတဲ႕
ခင္တဲ႔
ေရႊစင္ဦး
သိပ္ေကာင္းတဲ့ အေတြးေလးပဲ အစ္မခ်စ္...
ReplyDeleteအဲဒိ အေမွာင္ထုႀကီးကို အလင္းစက္ေတြစုေပါင္းတိုက္ဖ်က္ၾကမယ္ေလ...
မိတ္ေဆြ - သင့္ကို အမိျမန္မာျပည္က အလိုရွိသည္... :)
လက္ရိွအေမွာင္ထဲေရာက္ေနေပမဲ့လည္း အလင္းေရာင္ကိုျမင္ဖို႔
ReplyDeleteစြမ္းအားေတြရိွေနရင္ ေရာင္ျခည္အလင္းကိုမလဲြမေသြ ျမင္ရ
ေရာက္ရမွာပါ..။ အားလံုးလည္း အလင္းေရာင္နဲ႔ အျမန္ဆံုး
ဆံုေတြ႔ႏိုင္ပါေစအမခ်စ္..
ခ်စ္တဲ့
ညီမသဒၶါ
အင္း-----ဆရာကေတာ္ေျပာခ်င္တဲ ့အေၾကာင္းအရာကိုနဲနဲေတာ့ရိပ္မိသလိုပါ
ReplyDeleteဘဲဗ်ာ-
ဟုတ္တယ္....မနက္ၿဖန္မုိးေသာက္ရင္ ေရာင္နီေတြကိုေတြ႕ရမယ္....ဒီညအေမွာင္ထုကုိေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖုိ႕ ခံႏုိင္ရည္ေတြရွိရမယ္။
ReplyDelete