Saturday, October 2, 2010

ႏွလံုးသား အာဟာရ ျပည့္ဝခဲ့ေသာေန႔-၂

ဆရာေမာင္စိ္န္ဝင္း ပုတီးကုန္းရဲ႕ အလွည့္မွာ ဆရာက စင္ေပၚေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ ထူးျခားတယ္ဗ်ာ မီးစက္သံၾကားမေနရေတာ့ တခုခုလိုေနသလို တမ်ိဳးႀကီးပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဆရာက ခပ္ေသာေသာေျပာေပမဲ့ က်မစိတ္ထဲ ခပ္ေမာေမာေလး ခံစားခဲ့ရပါရဲ႕။ ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ ၾကယ္ကေလးမ်ား အေၾကာင္းကေတာ့ က်မရင္ထဲ အထိဆံုးပါပဲ။ ဓူဝံၾကယ္၊ ေသာၾကာၾကယ္၊ မာသာထရီဇာၾကယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းၾကယ္ စသျဖင့္ ေလာကကို အလင္းေပးခဲ့၊ အလင္းေပးဆဲ ၾကယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ႐ိွၾကပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ ေလာကကို အလင္းေပး အလွဆင္ခဲ့တဲ့ နာမည္မ႐ိွၾကတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားေတာင္ ႐ိွေနလိမ့္မလဲ.... လူမသိ သူမသိလင္းၿပီး ေႂကြသြား႐ွာတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေနၿပီလဲ တဲ့...။ ဟုတ္တယ္ ဆရာ...လင္းခဲ့၊ လင္းဆဲ၊ လင္းဦးမဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြ က်မတို႔ ဆရာတို႔ ဝန္းက်င္မွာ...အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပါပဲ ဆရာေရ။


ဆရာေဟာေျပာမဲ့ အေၾကာင္းအရာက သုတစာေပနဲ႔ ရသစာေပ ဆိုတဲ့ေခါင္းစဥ္ပါ။ သုတကေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲ တိုက္႐ိုက္သြားၿပီး ရသက်ေတာ့ ရင္ဘတ္ထဲ အရင္ေရာက္ၿပီးမွ ေခါင္းထဲသြားတဲ့ စာေပအမ်ိဳးအစား ျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာက ဆိုတယ္။

ဆရာေဟာခဲ့တဲ့ ရသစာေပတပုဒ္ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္ပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ ႏြားမႀကီးတေကာင္ကို ေနမဝင္မီ သတ္ဖို႔အတြက္ ႏြားသတ္ကုန္း႐ိွရာ ဆဲြေခၚလာၾကပါတယ္။ အဲဒီႏြားမႀကီးရဲ႕ မလွမ္းမကမ္းမွာ ႏြားငယ္ကေလးလည္း ေဆာ့ရင္းလိုက္ပါလို႔ေပါ့...။ ဒီလိုနဲ႔ လာလိုက္ၾကတာ ႏြားသတ္ကုန္းေရာက္ဖို႔ လယ္တကြက္စာ အကြာအေဝးအလိုလည္း ေရာက္ေရာ ႏြားမႀကီးဟာ အႏၲာရာယ္ကို ရိပ္မိသြားေတာ့တယ္။ လယ္ကြင္းေတြကို ျဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလထဲမွာ မ်ိဳးႏြယ္တူေတြရဲ႕ ေသြးညီႇနံ႔ကို သူ ရခဲ့ၿပီ။ ေသေဘးနဲ႔ေတြ႔ေတာ့မယ္လို႔ သိတဲ့ ႏြားမႀကီးဟာ ေ႐ွ႕ကို တလွမ္းမွ ဆက္မသြားဘဲ ေပကပ္ ရပ္ေနေတာ့တယ္။

ဘယ္ေလာက္ပဲ နားဖားႀကိဳးကို ဆဲြဆဲြ သူဟာ ေ႐ွ႕ကို နဲနဲမွ မတိုးေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ နားဖားႀကိဳးကို အေ႐ွ႕ကို ျပန္လွန္ၿပီး ဆဲြေလေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား နာလိုက္မလဲေနာ္။ ႏြားမႀကီးရဲ႕ အျဖစ္ကို နားမလည္တဲ့ ႏြားကေလးကေတာ့ ေျပးေဆာ့ကစား မပ်က္ဘူးေပါ့။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေနဝင္ခါလည္း နီးၿပီ ဆိုေတာ့ လူႏွစ္ေယာက္ဟာ အခ်ိန္ကို မဆိုင္းခ်င္ေတာ့ နားဖားႀကိဳးကိုသာ ေ႐ွ႕ကေန တအား လွန္ၿပီး ဆဲြၾကေတာ့တယ္။ ႏွာႏုကို လွန္ခ်ိဳးသလိုဆိုေတာ့ နာလြန္းလွေပမဲ့ ေသရမွာကို ေၾကာက္တဲ့ ႏြားမဟာ ေျခစံုကန္ ရပ္ျမဲပဲေပါ့။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေ႐ွ႕က ႏွစ္ေယာက္အားနဲ႔ ဆဲြတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ႏြားမႀကီးရဲ႕ ႏွာေခါင္းအံုႀကီး တခုလံုး နားဖားႀကိဳးနဲ႔အတူ ျပဳတ္ထြက္ပါသြားေတာ့တယ္။ ႏြားမႀကီးဟာ မနာႏိူင္ဘူး လြတ္ၿပီ ဆိုတဲ့ အသိနဲ႔ တခါတည္း ေနာက္ေၾကာင္း ျပန္လွည့္ေျပးေလေတာ့တယ္။ နားဖားႀကိဳးလည္း မ႐ိွေတာ့တဲ့အခါ ႏြားမႀကီးကို အဖမ္းခက္ေပမဲ့ ႏြားငယ္ကေလးကိုေတာ့ အလြယ္တကူ ဖမ္းယူသြားၾကေလရဲ႕။

အတန္ငယ္ေဝးမွ သားကေလး ေနာက္မွာ ပါမလာခဲ့တာ သိသြားတဲ့ ႏြားမႀကီးဟာ ေနာက္ကို ျပန္လွည့္ၿပီး သားေပ်ာက္ကို ႐ွာေလတယ္။ ေဝးေဝး႐ွာမေနရပါဘူး မိခင္ ႏြားမႀကီးေပ်ာက္လို႔ တဘဲဘဲ ေအာ္ေနတဲ့ သားကေလးရဲ႕ အသံဟာ ႏြားသတ္ကုန္းဆီက ဆိုတာ သိ႐ိွသြားေတာ့တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ႏြားမႀကီးဟာ သားေဇာနဲ႔ ႏြားသတ္ကုန္း႐ိွရာ သားကေလးအနား အေရာက္မွာ ႏြားသတ္သမားေတြက လြယ္လင့္တကူ ဖမ္းယူလိုက္ႏိူင္ခဲ့တယ္။ အဆံုးသတ္စာေၾကာင္းက ေနမင္းႀကီးသည္ကား ငုပ္လ်ိဳးေပ်ာက္ကြယ္ သြားခဲ့ေခ်ၿပီ....ရယ္လို႔ ဆံုးထားသတဲ့။ ထိထိခိုက္ခိုက္ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။ သိတ္လွတဲ့ မိဘေမတၱာဖဲြ႔ေလးပါ ဆရာ။

ဆရာေျပာခဲ့တဲ့ သတၱိအေၾကာင္းကေတာ့ လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အမ်ားအတြက္ မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ရဲသူကိုသာ တကယ္ သတၱိ႐ိွတဲ့သူလို႔ ေခၚဆိုႏိူင္ၿပီး အက်ိဳးမဲ့ မိုက္႐ူးရဲတာမ်ိဳးဟာ သတၱိမဟုတ္ဘူးလို႔ ဆိုခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ အေၾကာင္းအရာ တခုကေတာ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြ အေၾကာင္းပါ။ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေလး ေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္။

ေတာင္ဆိတ္ဖမ္းသူ လူစုဟာ ေတာင္ဆိတ္အုပ္ တအုပ္ကို ေတာင္တေတာင္ေပၚ ေမာင္းႏွင္ တက္ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။ ၿပီးမွ ေျပးစရာလမ္းမ႐ိွေတာ့တဲ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြကို တက္ဖမ္းၾကဖို႔ပါ။ ေတာင္ထိပ္ေပၚမွာ ေျပးလမ္းပိတ္မိေနတဲ့ ေတာင္ဆိတ္ေတြထဲမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေလဟန္႐ိွတဲ့ ခပ္ႀကီးႀကီး ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ဟာ တဖက္မွာ ႐ိွတဲ့ ေတာင္ထြတ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ ေတာင္ထိပ္ခ်င္း အကြာအေဝးဟာ ၁၀မီတာေလာက္႐ိွတာမို႔ ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ ခုန္ႏိူင္တဲ့ အေဝးဆံုး အကြာအေဝး ၆မီတာကို မ်ားစြာ ေက်ာ္လြန္ေနျပန္ပါတယ္။

ေတာင္၂ခုအၾကား ေအာက္ေျခမွာ ေခ်ာင္းငယ္တခု ႐ိွေနပါတယ္။ ေတာင္ဆိတ္ထဲက အႀကီးအကဲဟာ ေတာင္ဆိတ္ေတြကို တစံုတခုေျပာေလဟန္ ေတြ႕လိုက္ၾကရတာမို႔ ေတာင္ဆိတ္ဖမ္းသူေတြဟာ ဘာမ်ားပါလိမ့္ရယ္လို႔ စိတ္ဝင္တစား ေစာင့္ၾကည့္ေနမိၾကေလရဲ႕။ ခဏအၾကာမွာ ေတာင္ဆိတ္ေတြဟာ အုပ္စုႏွစ္စု ကြဲသြားသတဲ့။ တစုက ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးေတြျဖစ္ၿပီး က်န္တစုက မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ေတြ ျဖစ္တာကို ေတြ႔ၾကရတယ္။

ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတုန္းမွာပဲ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီး တေကာင္ဟာ တျခားေတာင္ထြတ္ကို လွမ္းအခုန္၊ စကၠန္႔မျခားပဲ မ်ိဳးဆက္သစ္ အုပ္စုက ေတာင္ဆိတ္တေကာင္ဟာ ေ႐ွ႕က ခုန္သြားတဲ့ ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးရဲ႕ ေက်ာေပၚကတဆင့္ တျခားေတာင္ထိပ္ေပၚအေရာက္ ခုန္ကူးသြားတာကို အံ့ဩစြာ ေတြ႔လိုက္ၾကရသတဲ့။ ေတာင္ဆိတ္ငယ္ေလးလည္း တဖက္ ေတာင္ထိပ္ေပၚ အေရာက္၊ ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးလည္း ေရထဲအက်ေပါ့။ အဲသလိုပဲ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီး တေကာင္နဲ႔ မ်ိဳးဆက္သစ္ ေတာင္ဆိတ္ငယ္တေကာင္ တစံုစီ တစံုစီ ေ႐ွ႕ကအတိုင္း ခုန္သြားလိုက္ၾကတာ၊ ေနာက္ဆံုးမွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတာင္ဆိတ္ငယ္ေတြ အားလံုး တျခား ေတာင္ထိပ္ေပၚအေရာက္ လြတ္ေျမာက္သြားၾကၿပီး၊ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္း ေတာင္ဆိတ္အိုႀကီးေတြလည္း ေခ်ာင္းထဲက်လို႔ရယ္....။ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ တာဝန္ လက္ဆင့္ကမ္း ယူႏိူင္ဖို႔ မ်ိဳးဆက္ေဟာင္းေတြ အစေတး ခံခဲ့တာေလ။ နားေထာင္ေနရင္း ၾကက္သီးေတာင္ ထမိပါရဲ႕။


ဆရာ ေရးစပ္ခဲ့တဲ့ အခ်စ္ကဗ်ာေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွတဲ့ထဲက ရတနာတို႔၊ ႏြယ္တို႔ ပါတဲ့ ကဗ်ာေလးေတြဆို အေတာ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တာ။ ႏြယ္တို႔ ရတနာတို႔ ဆိုတာက က်ေနာ့္ကို အခ်စ္ကဗ်ာေတြ ေရးျဖစ္ေအာင္ ခံစားမႈေတြ ေမြးဖြားေပးခဲ့သူေတြဗ်ာ ခု က်ေနာ္ယူထားတဲ့ မိန္းမနာမည္က်ေတာ့ တင္တင္ေအးတဲ့ဗ် ဆိုေလေတာ့ က်မတို႔မွာ ရယ္ေမာၾကရေသးတယ္။
ဆရာ႐ြတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေတြ...က်မ အမွတ္မမွားဘူး ဆိုရင္ ၄ပုဒ္ထင္ပါရဲ႕။ ဆရာရဲ႕ ဌာန္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ရင္ထဲကလာတဲ့ အသံနဲ႔ ႐ြတ္ျပသြားခဲ့တာ ရင္ထဲ စိမ့္ေနေအာင္ စီးဆင္းသြားသလိုပါ။

က်မ အႀကိဳက္ဆံုး ကဗ်ာေလးပါ.... "ငွက္တို႔၏ေတး" တဲ့...

မလုိက္ရဲရင္လည္း
အသုိက္ထဲမွာပဲ က်န္ခဲ့ေလ...

တစ္ေန ့နီးမွာေပါ့
ေ႐ွ႕ခရီးေမွ်ာ္ မာန္တင္းပါကြယ့္
ငွက္ဆုိတာကေတာ့ ပ်ံရင္းေသ...

ကဆုန္စုိင္းသလုိပ
မုန္းတုိင္းက ေ႐ွ႕မွာေမႊ
ေတာမီးေတြက ေ႐ွ႕မွာ၀ုိင္း...

ျခေသၤ႔က ျမက္မစား
က်ားက ႂကြက္မေခ်ာင္း
ဖြတ္ေတြက မိေက်ာင္းလုိ မေန
အုိးေ၀ အုိးေ၀ တြန္သံေႏွာေလတဲ့
စိမ္းျမညိဳ ေဟာဟုိေတာဆီသို႔
အေမာခံ ေဇာမာန္တင္းပါလို႕
ပ်ံရင္းေသ ခရီးဆက္မယ္ တဲ့
အဲဒါ...
အဲဒါ....
ငွက္တို႔ရဲ႕ သမိုင္း........

ဆရာ ကဗ်ာ႐ြတ္ခဲ့တာေလးကို ဂ်စ္တူးရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္မွာ ဗီဒီယိုဖိုင္ တင္ေပးထားပါတယ္...
ဒီလင့္ခ္နဲ႔
ဒီလင့္ခ္ေတြမွာပါ။

ေသာကေျခရာ ကဗ်ာစာအုပ္ မရေတာ့တာနဲ႔ အမွတ္တရ ဒီ ၂အုပ္ပဲ ဝယ္လာခဲ့ပါတယ္...




21 comments:

  1. အစ္မေရ... ဆရာေျပာသြားတာေလးကုိ ပထမတစ္ေခါက္နားေထာင္ခဲ့ၿပီး၊ ခုအစ္မေရးေတာ့ ေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဖတ္သြားတယ္။ ရင္ထဲမွာ ထိထိခုိက္ခုိက္ နက္နက္နဲနဲပါပဲ။ ကဗ်ာေလးျပန္တင္ေပးလုိ႔ ေက်းဇူးပါ အစ္မ။

    ReplyDelete
  2. ငွက္တို႕ သမိုင္းကို ရင္ဘတ္နဲ႕ဖတ္

    မခ်စ္ၾကည္အား ေက်းဇူး အထူးတင္

    ReplyDelete
  3. ငွက္တို႕ရဲ့ သမိုင္းကိုဖတ္ျပီးေတာ့ ကိုယ္လည္း အသိုက္ထဲကငွက္တစ္ေကာင္ျဖစ္သြားတယ္ ။

    ReplyDelete
  4. အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအး..
    comment မေရးဖူးေပမယ့္ တစ္ခုေလာက္ ေျပာျပပါရေစ။
    ႏြားမၾကီးနဲ႕ ႏြားသားေလးဇာတ္လမ္းမွာ ဆရာက - အေနာက္ဘက္ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေနလံုးဟာ ဝင္သြားခဲ့ပါျပီ - လို႕ ေျပာသြားတာပါ..
    စာေပေဟာေျပာပြဲ အေတြ႕အၾကံဳေတြ အမွတ္တရအေနနဲ႕ ျပန္ေဝမွ်တာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

    ရႊန္းမီ

    ReplyDelete
  5. အေတြ႕အၾကံဳေတြ မွ်ေ၀ေပးတာ ေက်းဇူးပါ အမ။

    ReplyDelete
  6. ႏွလုံးသား အာဟာရျပည့္၀တဲေန႔ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။ ဒီေလာက္ ရသျပည့္၀တဲ့ ေမတၱာဘြဲ႔ေတြကို သိရွိခြင့္ရလုိက္လုိ႔။ အမက တင္ျပေရးသားတာေကာင္း ဆရာကလဲ အေဟာေကာင္း အေျပာေကာင္းဆုိေတာ့ စာဖတ္သူ နားေထာင္သူေတြအတြက္ တကယ္ကုိ ရသအျပည့္အ၀ ရရွိေစပါတယ္။

    ခင္မင္လ်က္
    ကုိကုိေမာင္(ပန္းရနံ႔)

    ReplyDelete
  7. ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတဲ႕သူေတြကို ေက်းဇူးအထူးပါ
    ယူက်ဴကေနလည္း ရွာေဖြ နားေထာင္ပါဦးမယ္
    စိတ္ခြန္အားေပးတဲ႕ စာေပေဟာေျပာပြဲက အေၾကာင္းအရာေလးေတြကေတာ႕
    ႏွလံုးသားကို အဟာရ တစ္ခြက္ တိုက္ေကၽြးသလို ေနမွာပါဘဲေနာ္..

    ReplyDelete
  8. ကၽြန္ေတာ္လည္း စားသုံးသြားတယ္အစ္မေရ.....

    ေမာင္ဘႀကိဳင္

    ReplyDelete
  9. ညီမ ႐ႊန္းမီေရ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အမက စကားလံုးအတိအက်ေတြကို မမွတ္မိဘူး ညီမေလး၊ အေၾကာင္းအရာရဲ႕ အာေဘာ္ကိုသာ ျခံဳငံု ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါတယ္ ညီမေရ.... :)

    ReplyDelete
  10. မွ်ေ၀ေပးတာေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

    ReplyDelete
  11. ေက်းဇူးသူငယ္ခ်င္းေရ... မသြားလိုက္ရေပမဲ႔ ၾကားလိုက္ရသလိုၿဖစ္ေအာင္ ၿပန္ေဝငွေပးလို႔ :)

    ReplyDelete
  12. ဒုတိယမၸိၿပန္နားေထာင္လိုက္ရသလိုပါပဲ။ အခုလို အမွတ္တရ ပုိစ့္ေလးအၿဖစ္ေရးထားလုိက္ေတာ့ ဘယ္အခ်ိန္မဆုိ ၿပန္ဖတ္ဖုိ႕ အခြင့္အေရးရသြားတယ္။ ေက်းဇူးပဲ မမခ်စ္ခ်စ္.... း)

    ReplyDelete
  13. အမခ်စ္ကို ဒါေတြ အားကိုးေနရတာ
    စာေပေဟာေျပာပြဲနားမေထာင္ရတာ ၾကာေပါ့
    အခုေတာ့ စာေတြဖတ္သြားျပီ
    ေက်းဇူးတင္ျပီးရင္း တင္ရင္းေပါ

    ခင္မင္တဲ့
    seesein

    ReplyDelete
  14. ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္..မႀကီးခ်စ္ေရ..
    ညီမလဲဆရာေမာင္စိန္ဝင္းရဲ့ကဗ်ာေတြဆိုအရမ္းႀကိဳက္တယ္..

    ReplyDelete
  15. ဆရာကေတာ္ - - !
    ဘာျဖစ္လို့အလွဴကိုမလာတာလဲဟင္-
    ဂ်စ္တူးကိုေတြ ့ခ်င္တယ္ဆို-ညီမေလးေျပာတယ္။
    သူေသေသျခာျခာဖိတ္ခဲ့တယ္တဲ့
    လာမယ္လို့လည္းေျပာပါတယ္တဲ ့
    ဓါတ္ပံုေတြေပးရအံုးမယ္လို့လည္းေျပာပါတယ္။
    အလွဴရက္နဲ ့မို ့နဲနဲအလုပ္မ်ားေနလို့ပါေနာ္-သူပို့ပါလိမ့္မယ္-

    ReplyDelete
  16. မခ်စ္ၾကည္ေရ ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ

    ReplyDelete
  17. မခ်စ္ေရ...
    ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။
    စာေပေဟာေျပာပြဲငတ္ေနတာၾကပီေလ..။
    ေတာင္ဆိတ္အေၾကာင္းက တဆင့္ၾကားရတာေတာင္ ၾကက္သီးထမိတယ္။
    ဆရာ့ရဲ႕ "ငွက္တို႔၏ေတး" ကဗ်ာက ျမေသြးအလြန္ႏွစ္သက္တဲ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါ။

    ReplyDelete
  18. ဖတ္ရတာ.. အလြမ္းေျပလိုက္တာ.. ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္းပံု အမွတ္တရ ကူးယူထားခ်င္ပါတယ္။ ရမလားဟင္..။ အစ္ကိုနဲ႔ မေတြ႔ရတာ ၾကာလို႔ပါ..။

    ReplyDelete
  19. ျပန္ share ေပးတာ ေက်းဇူးပါဗ်။

    ReplyDelete
  20. ဝါက်ေလး႐ိုးလြန္းလို႕ မွတ္မိေနတာကို ေျပာျပတာပါ။
    စိတ္မရွိပါနဲ႕ အစ္မခ်စ္ၾကည္ေအး။

    ရႊန္းမီ

    ReplyDelete
  21. ႏွလံုးသားအာဟာရ ျပည့္၀သြားပါတယ္အမခ်စ္..။
    အမခ်စ္စာအုပ္ႏွစ္အုပ္ကိုေတာ့ မ်က္ႏွာဖံုးေလးပဲ ၾကည့္သြားခဲ့ရတာေပါ့ေနာ္.။

    ခ်စ္တဲ့
    သဒၶါ

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...