Tuesday, December 29, 2009

က်ီး နဲ႔ ဘုတ္

ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္၊ တကယ္ေတာ့ စာေပ ေဟာေျပာပြဲ အေၾကာင္း ခုထိ ေခါင္းထဲက မထြက္ေသးဘူး ။ မထြက္ဆို သတိရမိေစတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း အခိုင္အမာ ႐ိွသကိုး...။

က်ီး နဲ႔ ဘုတ္ တို႔ တေကာင္ နဲ႔ တေကာင္ အျပန္ အလွန္ ေျမႇာက္ပင့္ၾကတာေလး...ၾကားဖူးေနက် ျဖစ္မွာပါ ။ အဓိပၸါယ္ အတိအက်ကို ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ ေျပာျပမွ ခေရေစ့ တြင္းက် သိလိုက္ရတာ...။

တေန႔ ကိုက်ီးက ညိဳဝါေရာင္ အဆင္း ႐ိွတဲ့ ကိုေ႐ႊဘုတ္ကို ေျပာသတဲ့ ။

" ကိုႀကီးဘုတ္ရာ ခင္ဗ်ားျဖင့္ အဆင္းကလည္းလွ၊ အေရာင္က်ေတာ့လည္း ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ရဲ႕ သကၤန္းေတာ္ အေရာင္လို ညိဳေ႐ႊဝါေရာင္နဲ႔ အင္မတန္ က်က္သေရ႐ိွပါ့ဗ်ာ " လို႔ ဝမ္းနဲအားငယ္တဲ့ ေလသံေလးနဲ႔ ေျပာ႐ွာသတဲ့ ။

ဒီေတာ့ ကိုႀကီးဘုတ္ကလည္း ျပန္ေျပာ႐ွာတယ္ ။

" အို....အားငယ္တတ္ပါဘိ ကိုက်ီးရယ္ ခင္ဗ်ာ့ အေသြးအေရာင္ဟာျဖင့္ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ရဲ႕ သပိတ္ေတာ္ အေရာင္နဲ႔ တူပါေသာ္ေကာဗ်ာ " လို႔ ျပန္ၿပီး ေဖးမ ႐ွာသတဲ့ ။

က်မျဖင့္ က်မတို႔ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမတေတြကို ေျပး သတိရမိတာ မလြန္ပါဘူးေနာ္.....။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။

Sunday, December 27, 2009

2010 ရင္ ခုန္ သံ....


တူး ဇီး႐ိုး ဝမ္း ဇီး႐ိုး တဲ့
မ႐ိုး မထပ္ မင့္ဇာတ္ေၾကာင္းေတြပဲ ေျပာေျပာေနၾက...
ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ဆဲြထုပ္
အ႐ႈပ္ ဖြတဲ့သူက ဖြ........ အစ ႐ွာတဲ့သူက ႐ွာ
ရင္ခုန္မိ ေန တာ က....
သူ ဘယ္လို ေျခလွမ္း စမလဲဆိုတာ....။

၂၀၀၉ ဖုတ္ ဖက္ ခါ ေနာက္ဆံုးစကၠန္႔ေတြမွာ
ေအးညႇင္း သာယာ အေရာင္အဝါေတြနဲ႔ ေရာက္လာမွာလား...
သူက အဝါလား အျပာလား...
ဒါမွမဟုတ္ သစ္လြင္ခမ္းနားတဲ့ အေရာင္ အဆန္းတၾကယ္ေတြနဲ႔
ေရာေႏွာသြယ္ဆက္ ေဖာက္ယွက္ ထားမွာလား
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေတာက္ပ အိပ္မက္ အေဟာင္းေတြက ႏိူးထေစမွာလား....။

ေသခ်ာ ေနတာက...
ငါတို႔ဟာ " ျဖစ္ေစ " ဆိုတဲ့ ပဥၥလက္ ျပကြက္ေတြကိုလည္း
မလိုခ်င္ မယံုၾကည္ရဲခဲ့သူေတြ...
မာန္နတ္ သမီးေတြရဲ႕ ပုပ္အဲ့အဲ့ အေဟာင္းအျမင္း
မာယာ ေတးခ်င္းေတြမွာလည္း မေပ်ာ္ဝင္လိုသူေတြသာ ျဖစ္တယ္ ကြဲ႔....
မင္းရဲ႕ တရားသျဖင့္ ယႏၲရား အသစ္ထဲ
ခ်စ္ျခင္း ေမတၲာႏွင့္ မ်က္ႏွာ အစစ္ေတြကိုေတာ့ျဖင့္ ေမွ်ာ္လင့္မိပါရဲ႕....။

ဒါေပမဲ့....
ေနာက္ဆံုးမေတာ့ ႏွစ္ေထာင့္ကိုးေရ...
မင့္ စာမ်က္ႏွာ အေဟာင္းေတြ ေမွးမွိန္ ယြင္းဆုတ္
မင့္ ျပကၡဒိန္ေတြ ၿငိမ္းခ်ဳပ္
မင့္ ေျခလွမ္းေတြ အသိမ္း အႏႈတ္မွာ
အသစ္ အသစ္ေတြ ထုတ္ပိုး တူး ဇီး႐ိုး ဝမ္း ဇီး႐ိုး ဆိုတဲ့
ႀကိဳးတန္း အသစ္ေပၚ ေ႐ွ႕ျဖစ္ မေမွ်ာ္ပဲ....
ငါတို႔........
လက္ခ်င္းတြဲ ရဲရဲသာ ေလွ်ာက္ၾကပါစို႔ေလ......။


အားလံုးပဲ ၂၀၁၀ ဆုိတာႀကီးကို မျမင္ဖူးေသးေပမဲ့ ခ်စ္ခင္ရင္းႏီွးစြာ ေႏြးေထြးစြာ အတူတူ ႀကိဳၾကရေအာင္ပါ....



Image Source : http://media.photobucket.com/

Friday, December 25, 2009

MKY တို႔ လင္မယား


သူ႔ ရဲ႕ နာမည္ေျပာင္က "ခ်င့္ယံု" တဲ့...။ သူ နဲ႔ ခင္မင္သူေတြအားလံုး သူ ဘယ္ ေလာက္ အစ အေနာက္ သန္မွန္း သိၾကပါတယ္။ မထင္ရပါဘူး၊ တခါတခါ အတည္ေပါက္ႀကီးနဲ႔ မို႔လို႔ပါ...။ သူ႔ကို လက္ထပ္ဖို႔ စဥ္းစားတဲ့အထဲမွာ အဲဒါလည္း တခု အပါအဝင္ ၊ ဒီလူႀကီးနဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ လူ ခ်မ္းသာတာ မခ်မ္းသာတာ အပထား၊ ရယ္ ေနရလို႔ စိတ္ေတာ့ အေတာ္ခ်မ္းသာမွာ ဆိုၿပီး မီးစိမ္း ျပခဲ့တာ...။

အလႉေတြ ဘာေတြ သြားလို႔ သားသားနားနား ဝတ္စားထားတဲ့ သူ႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေတြ႔ရင္ " ဟာ...ေဟ့ေကာင္ႀကီး အက်ႌအသစ္နဲ႔ ႐ူပါ တယ္တက္ေနပါ့ လား ေနာက္တခါ ဒါမ်ိဳး အက်ႌေလးေတြ သြားေကာက္ရင္ ငါ့လဲ လက္တို႔ စမ္းပါအံုးကြ" တဲ့ေလ။ ဖဲ့ပံုက...ဖဲ့ပံုက..မသိရင္ပဲ ဟိုလူ အမိႈက္ပံုထဲက ေကာက္ဝတ္လာသလိုလို...။ ဒါမ်ိဳးက် ကိုယ္က ရယ္လို႔ ေကာင္းေနတာ ။

ေနာက္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ စ စရာလူမ႐ိွရင္ ကိုယ့္ဘက္ျမႇားဦးလွည့္လာေရာ ။ တခါတခါ လူေ႐ွ႕လည္း အပီ ဖဲ့တာ...။ ဆိုင္မဆိုင္ေတာ့ မသိဘူး၊ စာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ႐ြတ္ျပခဲ့တဲ့ "စစ္" ဆိုတဲ့ ၂ ေၾကာင္းကဗ်ာေလး " ဒံုးဒံုး ဒက္ဒက္၊ တံုးလံုးပက္လက္ " ဆိုတာလို။ သူ ပစ္လႊတ္ လိုက္တဲ့ ဒံုး ဒံုး ဒက္ ဒက္ ေတြၾကားမွာ ကိုယ္လဲ တံုးလံုး ပက္လက္ ျဖစ္ေပါင္းမ်ားလွေပါ့ ဪ က်ဆံုး ခဲ့ရတာမ်ား ေျပာပါတယ္ ။

ခ်စ္စႏိူး နဲ႔ ဖဲ့တာ လို႔ ဆိုေသးတယ္ ။ ဖဲ့တာေတာင္မွ ခ်စ္စႏိူး ႐ိွရေသး။ သူက အဲသလိုလည္း ဓါးသြားေပၚ ပ်ားရည္က ဆမ္းတတ္ ေသး တာ။ တခါ ကိုယ္က သူ႔ေ႐ွ႕ ဝမ္းသာအားရ ေျပာမိပါတယ္။

" ပိန္မ်ားသြားလား မသိဘူးေတာ့၊ ဒီအက်ႌေလးေတာင္ ေခ်ာင္သြားသလိုပဲ "
" အင္း ေခ်ာင္သြားတယ္ အက်ႌ မႈတ္ဖူး ဦးေႏွာက္ ဦးေႏွာက္ " တဲ့...။
စာလို ေျပာရရင္ေတာ့ " သူ႔ရဲ႕ ခ်စ္စႏိူး ဖဲ့႐ြဲ႕မႈေအာက္မွာ က်မ လွလွပပႀကီး က်ဆံုးခဲ့ရ ျပန္ပါသည္ " ေပါ့။

ၾကာေတာ့လည္း သူ႔အနား ေနရတာ ကပ္စီးယပ္စ္ကေလးအနား ေန ေနရသလို ျဖစ္ေန ေလေတာ့ ကိုယ့္မလည္း မိုက္တိုင္စန္ ေလာက္ ေတာ့ နား႐ြက္ကေလး ဘာေလး ျပန္ကိုက္ ျဖတ္တတ္ေအာင္ပဲ   ေလ့က်င့္ရေတာ့ မလို...။ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္တို႔ ဧည့္ခန္းအလယ္မွာ လက္ေဝွ႔ႀကိဳးဝိုင္း ေဆာက္ၿပီး သူ ခ်စ္စႏိူးနဲ႔ ဖဲ့တိုင္း ကိုယ္လည္း ခ်စ္စႏိူးနဲ႔ ျပန္ေကြၽးရ ေကာင္း မလား ေပါ့။ စိတ္ခ်ဥ္ခ်ဥ္ နဲ႔ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ေတြးမိရတာ...။

တနဂၤေႏြ ေန႔လည္တခုမွာ ထမင္းစားအၿပီး ႏွစ္ေယာက္သား TV ေ႐ွ႕ထိုင္ ၾကတယ္။ သူက ခံုေပၚထိုင္ၿပီး TV ၾကည့္၊ ကိုယ္က သူ႔ေ႐ွ႕ ၾကမ္းျပင္အခင္းေပၚ ဆင္းထိုင္ရင္း သူ႔ေျခသလံုး ႏွစ္လံုးၾကား ေက်ာမီွၿပီး စာအုပ္ ဖတ္ေနခဲ့တာ ။ 

တခါတခါလည္း သူ႔ရဲ႕ " ၾကည့္ ၾကည့္ ျမန္မာသတင္း လာေတာ့မွာ " တို႔ ၊ " ဟိုမယ္ အဲဒါ တိုက္ဂါးရဲ႕ ၁၂ ေယာက္ေျမာက္ ေကာင္မ ေလး" တို႔၊ အဲသလို သူၾကည့္ ေစခ်င္တာ ေလးေတြက် စာအုပ္ နဲ႔ မ်က္ႏွာ ခဏ ခြာလို႔ လွမ္းၾကည့္ရင္း "ဪ" တို႔ "အင္း" တို႔ "ဟုတ္ လား" တို႔ လုပ္ေပး ရေသးတာပါ။

" ဟာ ..ဟိုမယ္..မိန္းမ.. မိန္းမပံု TV ထဲပါလာၿပီ ၊ TV ႐ုိက္ထားတာေတာင္ ေယာက်ၤားကို မေျပာဘူး "
ကိုယ္လဲ ခပ္ေတြေတြနဲ႔ TV ကို လွမ္းၾကည့္မိရတယ္။
သစ္ပင္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီး ထိုင္လို႔ ၊ လက္တဘက္က ေခါင္းကုတ္ က်န္တဘက္က သစ္ကိုင္းကို ခိုတြယ္လို႔ TV ကင္မရာထဲကို ျပဴးျပဴးေလး ၾကည့္ေန႐ွာတဲ့ ေမ်ာက္တေကာင္...။ ဟ...ငါ့ေတာ့ ဖဲ့ပဟ လို႔... ။

" ကိုယ့္ အစြမ္းအစ နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ရေပါင္ဗ်ာ...ေရျမင့္လို႔ ၾကာတင့္တာ "

မပိုင္လား သူလည္း ေမ်ာက္ေယာက္်ားျဖစ္ကေရာ။ ဒီတခါေတာ့ ကိုယ္လည္း ျပန္ပစ္ရေတာ့တာ ။ ဒီေတာ့မွ သူ တဟားဟား ရယ္တယ္။ ေကာင္းပါေလ့ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လံုး ေနရင္းထိုင္ရင္းနဲ႔ လူစင္စစ္ကေန ပ႐ိုမိုး႐ွင္းေတြ တက္ကုန္ေရာ...။

ေတာ္ေသးတယ္ ၊ ကိုယ္ကျဖင့္ သူ ဘယ္လို ေျမႇာက္ ေျမႇာက္ ဘဝင္ မျမင့္တတ္ေပလို႔....။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။




Image Source : http://monkeys.funny-animal-picture.com/

Thursday, December 24, 2009

အလႉ ဒါန ျပဳၾကသည္ ဆိုရာဝယ္...

"နင့္အသက္ တခါလႊတ္ ငါ့အသက္ ဆယ္ခါလႊတ္"

က်မတို႔ ငယ္ငယ္က ငွက္လႊတ္၊ ငါးလႊတ္ၾကတဲ့ အခါ ေျပာေလ့႐ိွၾကတဲ့ စကား ေလး...ခု အေသအခ်ာ ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္မိတဲ့ အခါ အေတာ္ကေလး ရယ္စရာ ျဖစ္ေနတာ...။

ဘယ့္ႏွယ္ သူ႔ ေတာ့ တခါလႊတ္ၿပီး ကိုယ့္က်ေတာ့ ဆယ္ခါ လႊတ္ရမယ္ လို႔ ၊ ေဘးမဲ့လႊတ္တဲ့ ဇီဝိတ ဒါန ျမတ္တဲ့ အလႉပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ေလာဘေလး တန္းလန္းနဲ႔ လႉတဲ့ အလႉ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ကိုယ္က ၉ ခါ အျမတ္ ျပန္ရဖို႔ တြက္ၿပီး လႉထား တာကိုး...။

တကယ္ဆိုရင္ အရင္ဆံုး ေလွာင္ခ်ိဳင့္ထဲက ငွက္ကေလးရဲ႕ ေနရာမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာ စိတ္ကေလးနဲ႔ ခဏ ဝင္ၾကည့္ရမွာ ၊ ခမ်ာ တကယ္ပဲ က်ဥ္းၾကပ္ ေနပါလား၊ စိတ္ဆင္းရဲ ကိုယ္ဆင္းရဲ ျဖစ္ေန႐ွာမွာ ၊ သူလဲပဲ လြတ္လပ္စြာ ပ်ံသန္း ခ်င္ ႐ွာလိမ့္မေပါ့၊ ငါသာ ဆိုရင္ေရာ ဘယ္လိုမ်ား ခံစား ရမွာပါလိမ့္၊ သူ႔ကို လႊတ္လိုက္ ရင္ျဖင့္ သူ ေပ်ာ္႐ွာမွာ...။

အဲဒီလို...ငွက္ကေလး အေပၚ ခ်မ္းသာေစခ်င္တဲ့ စိတ္ေလး ထားၿပီး တကယ္ လႊတ္လိုက္တဲ့ အခါမွာလည္း ဟိုးေကာင္းကင္ႀကီးထဲ လြတ္လပ္စြာ တဟုန္ထိုး ပ်ံသြားတဲ့ ငွက္ကေလးရဲ႕ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈေလး ၊ အဲဒါေလးကို ရင္ထဲ ကူးစက္လို႔ ငွက္ကေလး နဲ႔ အတူ ခံစား ေပးရမွာ...။

ဘာကိုပဲ လႉလႉ ၊ ကိုယ္လႉလိုက္လို႔ အလႉခံပဂၢိဳလ္ ရ႐ိွိမဲ့ ခ်မ္းသာမႈေလးကို ပီတိေလးနဲ႔ ခံစားၿပီး ဝမ္းေျမာက္လို႔ ၊ မိမိ ရင္ထဲ အေအးဓါတ္ ေလး ကိန္းေနပါေစ။

ၿပီးတဲ့အခါ ဘာဝနာ ကုသိုလ္ေလး ထည့္လို႔ ဪ သူလဲ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ၊ ကိုယ္လဲ မၿမဲတဲ့ အနိစၥ၊ အဲဒီလိုေလး ဆင္ျခင္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ ပိုၿပီး အက်ိဳးမ်ား သြားေတာ့တာ...။

သံဃာေတာ္ေတြကို ဆြမ္းကပ္ လႉဒါန္းတဲ့ အခါမွာလည္း လႉဖို႔အတြက္ ဆြမ္းခ်က္၊ ဆြမ္းျပင္တဲ့ အခါ ဒီဆြမ္းေလး ဘုန္းေပးရျခင္းေၾကာင့္ သံဃာေတာ္ေတြ ေ႐ွ႕ဆက္ သာသနာ့ အက်ိဳး သယ္ပိုးႏိူင္ေတာ့မဲ့ အေရးေတြးလို႔ ပီတိေလးနဲ႔ ဝမ္းသာေနရမွာ ၊ ၿပီးမွ အလႉခံ ပုဂၢိဳလ္သည္ လဲ မၿမဲ၊ လႈဒါန္းေသာ ပုဂၢိဳလ္သည္လဲ မၿမဲ ရယ္လို႔ အနိစၥ သေဘာေလးလည္း ဆင္ျခင္လိုက္ ႏိူင္မယ္ ဆိုရင္ အင္မတန္ အက်ိဳးမ်ားတဲ့ အလႉ ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဒါေတြက မလႉခင္ နဲ႔ လႉေနစဥ္ ထားရမဲ့ စိတ္ေလးပါ။ လႉၿပီးတဲ့ အခါမွာလည္း ၾကံဳလိုက္တိုင္း ဒီအလႉေလးျပန္ စဥ္းစားရင္း ဝမ္းေျမာက္ ပီတိေလး ျဖစ္ေနရမွာ...။ ဒါဆိုရင္ သံုးတန္ေစတနာ ျပဌာန္းၿပီး လႉထားတဲ့ အတြက္ အင္မတန္ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ အလႉေလး ျဖစ္သြားၿပီေပါ့ ။

ကိုယ့္ဘက္ကသာ ျဖဴစင္ သန္႔႐ွင္းတဲ့ စိတ္ထားနဲ႔ ဘာမွ တုံ႔ျပန္ အက်ိဳး မေမွ်ာ္ကိုးပဲနဲ႔ လႉဒါန္းပါ ၊ ဆုေတြ ဘာေတြ ေတာင္းေနစရာ မလိုပါဘူး ၊ အက်ိဳးေပးက သူ႔ဘာသာ ေအာ္တို လာပါ လိမ့္ မယ္။ မႏၲေလး သြားတဲ့ ကား စီးမွေတာ့ မႏၲေလး ေရာက္ရမေပါ့။

အဲဒီလို မဟုတ္လို႔ ဆုေတာင္းခ်င္ လွခ်ည္ရဲ႕ ဆိုရင္လဲ ေတာင္းေပါ့ေလ။ က်မကေတာ့ နိဗၺာန္ဆုပဲ ေတာင္း ေစ ခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နိဗၺာန္က ေတာင္းယူ လို႔ မရ ၊ တကယ္ အလုပ္ လုပ္မွ ရမယ္ ဆိုတာေတာ့ သတိခ်ပ္ ၾကေစခ်င္ပါတယ္။ ဤအလႉသည္ နိဗၺာန္၏ အေထာက္ အပံ့ ျဖစ္ပါေစ လို႔ ဆုေတာင္းတာက ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ႐ိွပါတယ္။

လူခ်မ္းသာ၊ နတ္ခ်မ္းသာ၊ ျဗဟၼာခ်မ္းသာ ေတြ ဆုေတာင္းေနစရာ မလိုပါဘူး။ နိဗၺာန္ ခ်မ္းသာ ကိုသာ အာ႐ံုျပဳၿပီး လႉပါ။ မႏၲေလး လက္မွတ္ ျဖတ္ ထားတဲ့ သူဟာ လမ္းမွာ ေတာင္ငူတို႔ ပ်ဥ္းမနားတို႔ မေရာက္မွာ ပူေနစရာမွ မလိုအပ္ ပဲေလ...။

လႉဒါန္းတတ္ ဆုေတာင္းတတ္ၾကပါေစ...။




*** ညီမေလး တေယာက္က ေျပာလာပါတယ္။ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာဝနာ မွာ အမက ဘာဝနာကို တန္းေရးတာကိုး တဲ့၊ ဒါန နဲ႔ သီလ အေျခခံေလး အရင္ေရးေပးပါအံုး အမရယ္ လို႔ ဆိုလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မနက္ဖန္ ေမာင္ရီႏိူတို႔ရဲ႕ စုေပါင္း အလႉေလး အေၾကာင္းကလဲ ေခါင္းထဲ ႐ိွေနတာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလး ထပ္ေရးျဖစ္ပါတယ္။ သိၿပီးသူမ်ားလဲ ႐ိွၾကမွာပါ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီပို႔စ္ေလး ဖတ္မိလို႔ အသိေလး တခု တိုးသြားတယ္ ဆိုရင္ပဲ က်မ ဝမ္းသာရမွာပါ...။

Wednesday, December 23, 2009

ဒိ႒ိ ကင္းစင္ၾကေစခ်င္ပါသည္

တခ်ိဳ႕ ေျပာေလ့႐ိွသည္၊ ငါေသရင္ ဒီ အထုတ္ ကေလးပဲ ငါ့ေနာက္ပါမွာ ဟူ၍....။
ေကာင္းတာ လုပ္မွ ေကာင္းတာ ခံစားရမည္ ဟု သံသရာ ခရီးသည္ ပီပီ ဆိုလိုရင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္ ။ မွားသည္ဟု မဆိုလိုပါ ။ သမုတိသစၥာ (ေလာကသံုး အမွန္တရား) အရ မွန္ေကာင္း မွန္ပါလိမ့္မည္။

ဤတြင္ သမုတိသစၥာ (ေလာကသံုး အမွန္တရား) အရ ငါ, နင္, သူ ဟူေသာ နာမ္စားမ်ား မသံုးမျဖစ္ သံုးရေသာ္လည္း တရားသေဘာ အရ ေသခ်ာစြာ သံုးသပ္လွ်င္ ဤစကား၏ အနက္ မည္မွ်ေလာက္ တာသြားသည္ကို သိေစခ်င္ပါသည္။

ဤစကားစု ကို တရားသေဘာ ႏွင့္ ခဲြျခမ္း စိတ္ျဖာၾကည့္လွ်င္ ကပ္ၿငိ ေနေသာ ဒိ႒ိ ၂ မ်ိဳး ကို အထင္ အ႐ွား ေတြ႔ရေပမည္။

က) ငါ , ငါ့ေနာက္ ဟူေသာ ( ႐ုပ္-နာမ္ ခႏၶာ အစု အေပၚ ငါဟု မွားယြင္းစြာ သိျမင္မႈ) သကၠာရ ဒိ႒ိ ႏွင့္ ယခု ဘဝ၌ ငါျပဳေသာ အမႈသည္ ေနာက္ဘဝ၌လည္း ငါ့ေနာက္ လိုက္ပါ၍ ငါပဲ ခံစားမည္ ဟု ဆိုလိုျခင္း ျဖစ္ရာ (ငါ သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္-နာမ္ သည္ ၿမဲ၏) ဟူေသာ တႆတ ဒိ႒ိ တို႔ စြန္းထင္းလ်က္ ႐ိွေနေပသည္။

ဥပမာေလး တခုႏွင့္ ႐ွင္းျပလိုပါသည္။

ေမာင္ဘသည္ တျခားႏိူင္ငံ တခု၌ ေနထိုင္ေသာ ေမာင္လွ ထံသို႔ ေဒၚလာေငြ ၅၀၀၀ (၁၀၀တန္ အ႐ြက္ ၅၀) ဘဏ္မွတဆင့္ ပို႔သည္ ဆိုၾကပါစို႔။ ေနာက္တရက္ အၾကာတြင္ ေမာင္လွ ေငြ ၅၀၀၀ လက္ခံရ႐ိွရာ အ႐ြက္ အေရ အတြက္မွာ တေထာင္တန္ ၅ ႐ြက္ ျဖစ္ပါသည္။

ဤသည္ကို ၾကည့္လွ်င္ ေဒၚလာေငြ ၅၀၀၀ ခ်င္း တူေသာ္လည္း ေငြ အ႐ြက္ေရခ်င္း မတူ သီးျခားစီ ျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရပါမည္။

ဤနည္း အတိုင္းပါေပ။

မိမိတို႔ ေသဆံုးခဲ့ေသာ္ ယခု လက္႐ိွဘဝ၏ ႐ုပ္-နာမ္ အစုသည္ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ေနာက္ ဘ၀တခုအတြက္ ႐ုပ္အသစ္ နာမ္အသစ္ ျဖစ္ေပၚပါသည္။ ေဒၚလာေငြ ၅၀၀၀ ခ်င္း တူေသာ္လည္း ေငြ အ႐ြက္ေရခ်င္း မတူ သီးျခားစီ ျဖစ္ သကဲ့သို႔ ႐ုပ္-နာမ္ ခ်င္းသာ တူေသာ္လည္း တသီး တျခားစီ ျဖစ္သည္ကို သတိျပဳပါ။

ဤဥပမာျဖင့္ ဒီဘဝလည္း ငါ , ေနာက္ဘ၀လည္း ငါ ဟုစဲြေသာ (တႆတ ဒိ႒ိ) အစဲြ ကို လႊတ္ခ်၍ ရၿပီထင္ပါသည္။

ခ) တခ်ိဳ႕ကမူ ဒီဘဝ ၿပီးရင္ျပတ္ၿပီ ၊ ေနာက္ဘဝ အက်ိဳးေပးစရာ မ႐ိွ ဟူေသာ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိ စဲြကပ္မွတ္ယူ၍ ေပ်ာ္ ေပ်ာ္ ႀကီး ေနသြားတတ္ၾကသည္။

အထက္၌ ဥပမာ ေပးခဲ့ သလို ေသဆံုး ၿပီးေနာက္ ႐ုပ္-နာမ္ တို႔ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း ေသာ္လည္း အက်ိဳးေပး မျပတ္ပံုကို ဆက္၍ ႐ွင္းပါမည္ ။

ေမာင္ဘမွ ေငြ ၅၀၀၀ ပို႔ျခင္းတည္း ဟူေသာ အေၾကာင္းေၾကာင့္ ေမာင္လွ၌ ေငြ ၅၀၀၀ လက္ခံ ရ႐ိွျခင္းတည္း ဟူေသာ အက်ိဳး ျဖစ္ေပၚ ေပသည္။

ထိုနည္းတူစြာ ယခု ဘဝ၌ ျပဳခဲ့ေသာ အေၾကာင္း တို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝတြင္ တူေသာ အက်ိဳး တို႔ကို ခံစား ရမည္။

ေကာင္းေသာ အေၾကာင္းအတြက္ ေကာင္းက်ိဳး စံစားရမည္ျဖစ္၍ ဆိုးေသာ အေၾကာင္း အတြက္ကိုမူကား ဆိုးက်ိဳး ကိုသာ ခံစား ရမည္မွာ ေသခ်ာ ေနေပသည္။

ထိုသို႔လ်င္ ေသဆံုးၿပီးေသာ္ အက်ိဳး အေၾကာင္းတို႔ မျပတ္ပံုကို ဆင္ျခင္၍ ဥေစၦဒ ဒိ႒ိမွ ကင္းစင္ ေစရာ၏ ။

အႏွစ္ခ်ဳပ္ရေသာ္ ေသဆံုးၿပီးေနာက္ ယခုလက္႐ိွ ႐ုပ္-နာမ္ တို႔ ပ်က္စီး ခ်ဳပ္ၿငိမ္း၍ ေနာက္ ဘဝ အတြက္ ႐ုပ္-နာမ္တို႔ တဖန္ အသစ္ ျဖစ္ေပၚကာ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ အေၾကာင္း အေကာင္း အဆိုး တို႔သည္ကား အရိပ္ပမာ ထပ္ခ်ပ္မကြာ လိုက္ပါလ်က္ အခြင့္ သာသည္ႏွင့္ အက်ိဳးေပး ေလသည္ ဟူ၍ မွတ္ယူ ၾကရေပမည္။

မွတ္ခ်က္ : ဤသည္မွာ သုတမယဥာဏ္ (ဖတ္႐ႈ ၾကားနာ ၍ သ​ိအပ္ေသာ ဥာဏ္) ျဖင့္ တဒဂၤ ဒိ႒ိ ပယ္ခြာျခင္း ျဖစ္ရာ တရား အားထုတ္ တကယ္တမ္း အလုပ္လုပ္မွသာ အၿပီးသတ္ ခြာခ် ႏိူင္မည္ ျဖစ္ေပသည္ ။

ျမတ္ေသာ မဂၢင္ ေဖာင္စီး၍ နိဗၺာန္ တဖက္ကမ္း သို႔ အေရာက္လွမ္းႏိူင္ ၾကပါေစ....




***သကၠာရ ဒိဌိ အေၾကာင္း အက်ယ္ကို သပ္သပ္ စာစုတခု ထပ္ေရးပါမည္....။

Monday, December 21, 2009

ဘာရယ္ ညာရယ္ ေတာ့ ဟုတ္ဖူး....


မေန႔က ဝယ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြေပါ့......ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး....အမ်ားတကာ သေရက်ေအာင္လုပ္ရတာ နဲတဲ့ ကုသိုလ္လားလို႔...ေနာ္...အားလံုးေပါင္း ၇အုပ္ ၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ စာအုပ္ ၂ အုပ္က S$ ၁၁ ေဒၚလာစီ နဲ႔ ၂၂ က်န္တဲ့ ၅အုပ္က S$ ၇ေဒၚလာစီနဲ႔ ၃၅ ေပါင္း S$ ၅၇ ေဒၚလာ...ပိုက္ဆံမ်ားမ်ား ထည့္သြားေလ့ မ႐ိွေတာ့ ေလ...ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပါဘူး..အဲဒါေတြ ဝယ္ၿပီးေတာ့ လက္ထဲ ၇ ေဒၚလာပဲ က်န္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းပါ...။


ဆရာေနဝင္းျမင့္က စင္ေပၚတက္ လာတာနဲ႔ စကၤာပူစာေပ ေဟာေျပာပဲြမွာ စစခ်င္း မဲမဲႀကီး ေတြ႔လိုက္လို႔ လန္႔မသြားၾကပါနဲ႔ ...မဲမဲႀကီးေပမဲ့ ေခ်ာကလက္ပါ...တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာက ေခ်ာကလက္လိုပဲ သိတ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္...။ တခါသံုးၿပီး ဘာမွ ၿငိတြယ္စရာ မလိုပဲ ပစ္တတ္ၾကတဲ့ ယေန႔ လူ႔အဖြဲ႔ အစည္းႀကီးထဲမွာ လူငယ္ေတြ ဦးေႏွာက္တံခါးဖြင့္ ၿပီး ေလ့က်က္ သင္ယူေနၾကသလို ႏွလံုးသား တံခါးကိုလဲ ဖြင့္လွစ္လို႔ ခံစားတတ္ၾကဖို႔ပါ...။

ဆရာမ ဂ်ဴးကေတာ့ က်မ အပ်ိဳႀကီးပါတဲ့...၊ ဒါေပမဲ့ ရတာမလို၊ လိုတာမရ လို႔ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္ပါ လို႔ ဆိုပါတယ္...။ Living together စာေရးဆရာမ လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခံခဲ့ရတာကေန ယေန႔ လူမႈေရး စာေရးဆရာမရယ္လို႔ တံဆိပ္ကပ္ ခံခဲ့ရတဲ့ အထိ စာေရးသူတေယာက္ရဲ႕ မွတ္စုမ်ားကို အပိုင္း ၅ ပိုင္း ခြဲလို႔ ေျပာၾကားသြားခဲ့ပါတယ္ ။ ဆရာမ ၾကည္ေအး နဲ႔ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုန္း) တို႔ရဲ႕ ကဗ်ာ တပုဒ္စီ နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ေရး ကဗ်ာ တပုဒ္ ႐ြတ္ဆိုခဲ့ၿပီး ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ရဲ႕ သေျပညိဳ ကဗ်ာေလးနဲ႕ လွပစြာ အနားသတ္ခဲ့ ျပန္ပါတယ္။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒႆဂီရိကို ခ်စ္သနားခ်င္စရာ ဇာတ္လိုက္အျဖစ္ အဖြဲ႔ေကာင္းခဲ့တဲ့ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ရဲ႕ အလွည့္ပါ။ ဆရာက က်ေနာ္ လူပ်ိဳႀကီး မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ လို႔ အစခ်ီလာတဲ့ အတြက္ အားလံုး ပဲြက် ရယ္ေမာခဲ့ ၾကရျပန္ပါတယ္ ။ ဆရာက သီခ်င္းေတြ၊ ကဗ်ာေတြ နဲ႔ အတူ မွတ္သားစရာေတြ အမ်ားႀကီး ဌာန္, မာန္ အျပည့္နဲ႔ ေဟာေျပာ သြားခဲ့ပါတယ္။ အဓိက ကေတာ့ အႏုပညာ ဖန္တီးသူတေယာက္ ရဲ႕ ေစတနာ နဲ႔ သူ႔ရဲ႕ အားထုတ္မႈေတြ ၊ ေနာက္ အဲဒီ အႏုပညာ ပစၥည္း အေပၚ စားသံုးသူေတြ အျဖစ္ သံုးစြဲခံစား တတ္ၾကဖို႔ပါ။

ေဟာေျပာပြဲက ေန႔လည္ ၁၂း၄၅ ကစလို႔ ညေန ၆း၄၅ ေလာက္ သိမ္းခဲ့ၿပီး ၂း၁၅ ကေန ၂း၄၅ ထိ နာရီဝက္ နားခ်ိန္ ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႔ျဖင့္ နားေထာင္လို႔ မဝႏိူင္ေသးပါဘူး...ေဟာေျပာစဥ္ တေလ်ာက္လံုး ဆရာေတြရဲ႕ စကားေတြက က်မတို႔ရဲ႕ အာ႐ံုေတြကို သိမ္းက်ံဳး ဖမ္းစား ထားႏိူင္စြမ္း ခဲ့ၾကပါေပရဲ႕...။

ဘာရယ္ ညာရယ္ေတာ့ ဟုတ္ပါဘူးေလ....။

က်မတို႔ စိတ္အဟာရေတြ အျပည့္စားသံုး ခဲ့ရသလို နားမေထာင္လိုက္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ အာသာေျပ အျမည္းေလး ေကြ်းၾကည့္မိတာပါ...။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ က်မတို႔ အားလံုး အတြက္ ေန႔တာ တိုလြန္းတဲ့ေန႔ေလး တေန႔ ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕....။



Friday, December 18, 2009

ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ရမယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ.....


စာေပ ေဟာေျပာပြဲႀကီး နီးလို႔ လာေခ်ၿပီ....

ဆရာမ ဂ်ဴး ၊ ဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ၊ ဆရာ ေနဝင္းျမင့္ ဟူေသာ နာမည္ႀကီး စာေရးဆရာမ်ား၏ စကၤာပူတြင္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ (လာမည့္ ၂၀ရက္ေန႔တြင္)က်င္းပျပဳလုပ္မည့္ ပဲြႀကီးျဖစ္ သည္။ ဤမွ် ပဲြႀကီး ပြဲေကာင္းကို အလြတ္ေပးဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိူင္ရကား ဘေလာ့ဂ္ဂါ ကိုကို မမ ေမာင္ ညီမ မ်ားမွာ ပဒူအံု တုတ္ႏွင့္ဆြ သကဲ့သို႔ သြားဖို႔ရာ ဟန္တျပင္ျပင္ႏွင့္ လႈပ္လႈပ္ ႐ြ႐ြ ႐ိွေန ၾကေခ်ၿပီ။

ထိုထို မ်ားစြာထဲမွ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕၏ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ ၾကံစည္ ၾကပံုမ်ားအား ေျပာျပရမည္ ဆိုလွ်င္ကား ဤသို႔တည္း....။

သက္ေဝ အၿပံဳးပန္း အင္ၾကင္းသန္႔ ႏွင့္ ပံုရိပ္ တို႔မွာ မိန္းမ ပီပီသသ ႏုႏုႏြဲ႔ႏဲြ႔ေလးမ်ား ျဖစ္ရာ အ႐ွက္ႀကီးသူမ်ား ပီပီ ၎တို႔အား လူမမႇတ္မိေစရန္ နံျပားဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္း၍ ျဖစ္ေစ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး အတုတပ္၍ ျဖစ္ေစ ႐ုပ္ဖ်က္၍ လာၾကမည္ ဆို၏ ။

အန္တီဆိြ ႏွင့္ မမခင္ဦးေမ တို႔မွာကား နာမည္ႀကီး ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ား ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္၊ လူသိ မ်ားသူလည္း ျဖစ္ရာ ၎တို႔ မွာမူ ႐ုပ္ဖ်က္၍ မထူးေတာ့ၿပီမို႔ ဒီအတိုင္းပဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ တိုက္ သြားၾကမည္ ဟု ခပ္တင္းတင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ခ်ၿပီး ျဖစ္ေလသည္ ။

ေမာင္ပီတိ ဆိုေသာ ႐ွက္တတ္သည့္ ဘေလာဂ့္ဂါေလးမွာမူ သူ႕ကို တဖက္သတ္ ႏွစ္သက္ ေနေသာ မြတ္ဆလင္ အမ်ိဳးသမီးေလးထံမွ ေခါင္းၿမီးၿခံဳကို ရက္ျပတ္ ငွားရမ္း၍ ေခါင္းၿမီးၿခံဳ လံုပါေပ့ ဖက္႐ွင္ႏွင့္ တက္ေရာက္မည္ ဆို၏။

ရီႏိူမာန္Ko Boyz ေပါက္ cratonႏွင့္ ေ႐ႊစင္ဦး တို႔မွာ ပတ္ဝန္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရး ႏွင့္ ကမာၻႀကီး စိမ္းလန္း စိုျပည္ေစေရး အလို႔ငွာ ပဲြၿပီးလွ်င္ က်န္ခဲ့ မည့္ ေရဗူးခြံ၊ ပုလင္းခြံ၊ ဘီယာဗူးခံြ ႏွင့္ ပလပ္စတစ္အိတ္ ပါမက်န္ ေကာက္၍ အိတ္ႀကီးတလံုး ႏွင့္ စုထည့္ကာ ေရာင္းစားၾကရန္ အၾကံ ျဖစ္လတၱံ႕။

ငေပါမ်ား ေဂဟာ မွ ဆက္သြယ္ ပ်ံက်ားေရး ဝံဂ်ီး တက္ေရာက္မည္ ျဖစ္၍ ေဟာေျပာပြဲ အနီးတြင္ ေကာင္တာဖြင့္ကာ စိတ္ဝင္စားသူ ဘေလာ့ဂ္ဂါမ်ားအား ေပါရာေပါနည္း နိႆနည္း ေပါင္းစံု အခမဲ့ လက္ပူတိုက္ သင္ၾကားေပးမည္ ဟူလို...။

ပုလုေကြး ႏွင့္ ေမာင္႐ြာသားေလး တို႔ကား ကုသိုလ္အေရး ေတြးမိသည့္အေလွ်ာက္ တက္ေရာက္သူ အေပါင္းအား ေသာက္ေရသန္႔ ေဝငွရန္ အႀကံ ရေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲ ႐ိွ ေရသန္႔ဗူးမ်ားအား တေန႔ တကာတြန္(Carton) အိမ္ သို႔ မ ၍ စတင္စုေဆာင္း ေနေၾကာင္း သိရေပသည္ ။

ကိုႀကီးေက်ာက္ ဦးေဆာင္ေသာ ခ်ဥ္ေပါင္ၿခံထဲမွ ေမာင္ဘိုင္က်ဏီလင္းညိဳ ေမာင္မိုး ႏွင့္ ေဝလီေဝလင္း တို႔ ၅ ေယာက္ အဖဲြ႔မွာ Overseas မွ လာရမည္ ျဖစ္၍ ေလယာဥ္ဖိုး ေက်ေစရန္ ဤသို႔ တီးတိုး တိုင္ပင္ေလသည္ ။ အုပ္စုေတာင့္၍ ေလေပါသူမ်ား ျဖစ္ရကား ျမန္မာဆန္ဆန္ မုန္႔ေလေပြ လုပ္ေရာင္းရန္ ႏွင့္ မိုးပ်ံပူေဖါင္း ေလမႈတ္ ေရာင္းစားရလွ်င္ ကိုက္မည္ဟု စဥ္းစားမိ၏။ ကမာၻ႔ စီးပြားပ်က္ကပ္ ကာလ အတြင္း၌ ဘာလုပ္လုပ္ မကိုက္ပဲ ႐ိွ၍ အကိုက္ဆံုးမွာ ေခြး မ်က္စိ ေနာက္ေအာင္ လုပ္ရန္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူကား ငနဲသားတို႔ မရိပ္မိ ၾကေခ် ။

အႀကံပိုင္၍ စီးပြားေရး မ်က္စိ႐ိွေသာ အကိုႀကီး ေအာင္သာငယ္ ႏွင့္ ကလူထြင္း တို႔မွာ အေတြ႔အႀကဳံ ၾကက္ရင့္ သူမ်ားပီပီ (ဘေလာ့ဂ္ဂါ အားလံုးမွာ ကင္မရာႀကီးမ်ား တရမ္းရမ္းႏွင့္ လာၾကမည္ျဖစ္ရာ) ကင္မရာ အခြံေကာက္ေသာ္ သင့္ျမတ္ေပစြဟု ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တိုင္ပင္ လွ်က္ ႐ိွၾက ေလသည္ ။

ထိုင္ခံုနံပါတ္ မ်ားမွာ ဦးရာလူစံနစ္ ျဖစ္၍ အားလံုးက ေစာစီးစြာ သြားေရာက္ၾကရန္ ဆံုးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း မမအယ္ဇီ ႏွင့္ ခ်ိဳသင္း တို႔ ႏွစ္ေယာက္မွာ အထူးတလည္ ပူစရာမလို, ထိုင္ခံုမရလဲ ဝိတ္ နဲ႔ ဖိ တာေပါ့ ဟုေအးေဆးစြာ ေတြးထားေလ၏ ။

ထိုသို႔ အႀကံအစည္မ်ား ၾကားနာၿပီးေသာ္ က်မ ခ်စ္ၾကည္ေအး မွာ အႀကံလဲကုန္၊ ဂဠဳန္ ဆားခ်က္၊ ဆားမထြက္သည့္ အဆံုး အထူးထူး အျပားျပား မ်ားလွစြာေသာ ဘေလာ့ဂ္ဂါ တို႔အား လက္ညိႇဳးထိုး ေရာင္းစားရန္ အႀကံထူး ျဖစ္ေပၚ၍ တေန႔ တေန႔ အိမ္ထဲ၌ ဒို ေရ မီ ဖာ တြင္ တကီးမွ မဝင္သည့္ အသံျဖင့္ ေလ့က်င့္လွ်က္ ႐ိွေနေပေတာ့သည္ ။

" ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ရမယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ....."

" ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ ရမယ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါေတြ....."



*** ဘေလာ့ဂ္ဂါ ေမာင္ႏွမ မ်ားအား ေပ်ာ္႐ႊင္ေစလိုေသာ စိတ္ႏွင့္ ခ်စ္ခင္ ရင္းႏွီးစြာ က်ီစယ္လိုျခင္း သက္သက္ပါ။ စိတ္ဆိုးသည္ ဆိုပါက နာမည္ ဖ်က္ေပးပါမည္ ။ (ပ်က္ကို ပ်က္ေစရပါမည္ ...)


ဘ၀ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Wednesday, December 16, 2009

ဒီဇင္ဘာ ခါးခါး

ကင္န္းဗတ္စ္ အျဖဴ တစ္စေပၚ အပူေရာင္ေတြထည့္သြင္း
မဟူရာေရာင္ ငိုခ်င္းတပုဒ္ ညည္းဆို
ေကးဝဋ္ ပုဏၰားလို နဖူးမွာ မျမင္သာေပမဲ့
အမာ႐ြတ္ အထပ္ထပ္နဲ႔ ဒီရင္ဘတ္
ဆီသည္မ လက္သုတ္ဖတ္ လို အေရာင္အဝါေတြလဲ လြင့္
ငါ.............ရနံ႔ မဲ႔ ပန္းတပြင့္ ပါကြယ္.....။

ဒါဏ္ရာ ေတြ ေသြးအပ်က္ပ်က္နဲ႔ မြစာႀကဲ
ဆယ့္ႏွစ္ႀကိဳးထက္ မ်ားတဲ့ ဆဲြ လက္ မွာ
အမွတ္ နဲတယ္ ဆိုဆို......
ငိုခ်င္တာထက္ ႐ိႈက္ဖို႔ ခက္တာ ဆိုး...
ပ်ဥ္ဘိုး လဲ မသိေသးေပမဲ့....
ငါ.....မင့္ လက္ မွာ..... အ ခါ ခါ ေသၿပီး ခဲ့သူပါ...။

ဒီ ဇင္ ဘာ ရယ္.....
မင္း......အဆင္း ျဖဴသေလာက္
မင့္ အဆိပ္အေတာက္ေတြက ႏွင္းပြင့္လို ေအးျမ
သိသိႀကီးနဲ႔ ၿမိဳ ခ် တက်ိဳက္....ေလာင္ၿမိဳက္ အတြင္းေၾက...
မင္းေပးတဲ့ ခ်စ္ျခင္း... ခါးသက္သက္ ႏွင္း ... ေတြ...ေလ....။


**ခ်ိဳေသာ ဒီဇင္ဘာ လို႔ ဆိုၾကတယ္...၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ...ဒီဇင္ဘာ ခါးခါး စားသံုးဖူးသူမ်ား အတြက္ ကဗ်ာေလး တပုဒ္...ခံစားျဖစ္ခဲ့တယ္...။

Monday, December 14, 2009

သေဘာေတြ႔ မေနာေခြ႔ မိတဲ့ ဥပမာ

က်ေနာ္ ငယ္ငယ္ကေပါ့။ က်ေနာ့္ေအာက္ အငယ္ေတြကို ဆူတိုင္း ေ႐ွ႕ႏြားကမွ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားတဲ့ ဟာ ေနာက္ႏြားေတြလဲ ဘယ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ လိုက္ပါ့မလဲ တဲ့။ အဲဒါ အငယ္ေတြကိုဆူတိုင္း အေမေျပာေနက်၊ က်ေနာ္လည္း ပိႏၷဲပင္ႀကီး အၿမဲ ျဖစ္ေနက်...။

ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ညက က်ေနာ္ ဖားေအာက္ေတာရ ဆရာေတာ္ တရားပဲြ သြားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး တရားေဟာတဲ့ အထဲ မွာပါတဲ့ ပုဏၰားႀကီး တဦးရဲ႕ ေမးခြန္းကို ဥပမာေလးနဲ႔ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ျပန္လည္ေျဖ႐ွင္း ထားတာေလး အင္မတန္ သေဘာက်မိလို႔ ။ ျပန္ေျပာျပ ခ်င္လာတယ္ ။

ပုဏၰားႀကီးက ေမးတယ္ ။ ျမတ္စြာဘုရား တဲ့ ယခုလို ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ နိဗၺာန္ ေရာက္ေၾကာင္း တရား ေဟာၾကားတာကို ၾကားနာရတဲ့ အခါ ၾကားနာရတဲ့ သတၱဝါတိုင္း နိဗၺာန္ ေရာက္ပါ သလား ဘုရား လို႔ ေမးေလ်ာက္သတဲ့ ။ အဲဒီအခါ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္က ေရာက္တဲ့သူေတြ လည္း႐ိွ ၊ မေရာက္တဲ့ သူေတြလည္း ႐ိွတာေပါ့ အသင္ပုဏၰားႀကီး လို႔ ေျဖေတာ္မူတယ္ ။

အဲဒီမွာ ပုဏၰားႀကီးက ေနာက္ဆက္တဲြ ေမးခြန္း တခု ထပ္ေမးေလ်ာက္ျပန္တယ္ ။ အ႐ွင္ ဘုရား တဲ့ နိဗၺာန္ေ႐ႊျပည္ႀကီးဟာလည္း အထင္အ႐ွား႐ိွ ၊ သြားရမဲ့ မဂၢင္ေဖာင္ႀကီးနဲ႔ ဘယ္လို သြားရင္ ေရာက္မယ္ ဆိုတဲ့လမ္းလည္း႐ိွ ၊ ၫႊန္ၾကားလမ္းျပ ေပးတဲ့ ျမတ္စြာ ဘုရား႐ွင္ လည္း ႐ိွ ေနပါရက္ကနဲ႔ တခ်ိဳ႕ ဘာေၾကာင့္ နိဗၺာန္ မေရာက္ႏိူင္တာပါလဲ ဘုရား တဲ့ ။

အဲ...အဲဒီ့မွာ ျမတ္စြာဘုရား႐ွင္ ေပးခဲ့တဲ့ ဥပမာေလး...အင္မတန္ လွဗ်ာ...။

အသင္ ပုဏၰားတဲ့...သာဝတၳိၿမိဳ႕ မွ ရာဇၿဂိဳရ္ သို႔ သြားတဲ့လမ္းကို အသင္ သိပါသလား လို႔ ျပန္ ေမးလိုက္ေတာ့ ပုဏၰားႀကီးက မွန္ပါ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိပါတယ္ ဘုရား လို႔ အားရဝမ္းသာ ျပန္ေလ်ာက္တင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ ။ ေကာင္းၿပီ အသင္ပုဏၰား လမ္းၫႊန္ေျမပံု ၂ပံု က်က် နန ဆြဲ၊ သြားရမဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ႐ွင္းျပၿပီး လုလင္ ၂ ဦး အား အသြားခိုင္းခဲ့မယ္ ဆိုပါစို႔ တဲ့ ။

အဲဒီမွာ တဦးေသာ လုလင္သာ ရာဇၿဂိဳရ္ၿမိဳ႕သို႔ ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္႐ိွခဲ့ၿပီး ေနာက္တဦးကေတာ့ လမ္းလြဲသြားခဲ့ သတဲ့။ ဒီေတာ့ ပုဏၰားႀကီးတဲ့ ရာဇၿဂိဳရ္ၿမိဳ႕ဟာလဲ အထင္အ႐ွား႐ိွ၊ သြားရမဲ့ လမ္းေၾကာင္းလဲ အေသအခ်ာ႐ိွ၊ လမ္းၫႊန္ျပသေပးတဲ့ ပုဏၰားႀကီးလဲ ႐ိွရက္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ ေရာက္ေအာင္ မသြားႏိူင္ရတာလဲ လို႔ ျမတ္စြာဘုရားက ျပန္ေမးသတဲ့ ။ အဲဒီ့မွာ ပုဏၰားႀကီး သေဘာေပါက္သြားတယ္ ။

အဲဒီ့မွာ က်ေနာ္လည္း ေတြးစရာရသြားတယ္ ။ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ဗ်ာ...။

ဘယ္လိုသြားရမယ္ ဆိုတဲ့ လမ္းေၾကာင္းကို တတ္သိတဲ့ သိကြၽမ္း နားလည္သူ လည္း ႐ိွတယ္ ၊ လမ္းလဲ ခိုင္ခိုင္မာမာ ႐ိွတယ္ ၊ ဟိုးမွာ ပန္းတိုင္...... , ပေဒသာပင္ ေတြလဲ႐ိွတယ္ ၊ စိမ္းလန္းေအးျမတဲ့ သစ္ရိပ္ေတြ ႐ိွတယ္ ၊ အားလံုးအတြက္ အေမာေျပ ေရၾကည္ စိမ့္စမ္း ေတြလဲ ႐ိွပါရဲ႕ ။

ဘာေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ မေရာက္ၾကတာလဲ...။



အားလံုးပဲ ရည္႐ြယ္ရာ ပန္းတိုင္သို႔ တ, တိုင္းေရာက္ႏိူင္ၾကပါေစ...။

Saturday, December 12, 2009

ကြၽႏ္ုပ္ ႏွင့္ ယမမင္း

မနက္စာ စားလို႔မွ မၿပီးေသး က်ဳပ္ရဲ႕ လက္သံုးေတာ္ဓါး...ဟုတ္ေပါင္ လက္စြဲေတာ္ ဟန္းဖုန္း တတီတီ ျမည္လာတာေၾကာင့္ ေစာေစာ စီးစီး ဘယ္ကမ်ားပါလိမ့္မလဲလို႔ LCD Display ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့........,

အံမယ္...ႏႈတ္ခမ္းေမႊးကားကား၊ ဦးခ်ိဳေထာင္ေထာင္၊ ညစ္က်ယ္က်ယ္ ႐ုပ္နဲ႔ က်ဳပ္ေလာက္မွ ႐ူပါ မေျဖာင့္တဲ့ သေကာင့္သား...အလို.....ယမမင္း ဆိုပါ့လား။

အေရးကိစၥကျဖင့္ ႐ိွေခ်ၿပီ။ အစံုလုပ္သည္ ဆိုတဲ့ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ထဲကမွ က်ဳပ္တေယာက္ကို ေ႐ြးဆက္ရျခင္းကျဖင့္ ထူးေတာ့ ထူးျခားေနသမို႔လားဗ်။

*********************************
"ဟဲလို...ယမမင္း ဂြတ္တေမာနင္းပါဗ်...ဘာအေၾကာင္းေတြမ်ား ႐ိွသတုန္း.."

"အိမ္း...ေျပာရတာပ...က်ဳပ္တို႔ ငရဲျပည္မယ္ ေခြးသားေရ ေအာက္ေအာ့ဖ္စေတာ့ ျဖစ္ေနလို႔ဗ် ၊ အဲဒါ ခင္ဗ်ားမ်ား ဆပ္ပလိုင္း လုပ္ႏိုင္ မလား လို႔ပါ.."

"အလိုဗ်ာ...အေတာ္လဲ ႀကီးက်ယ္တဲ့ အမွာေပပဲ...ႏို႔ ..ဘယ္ေတာ့ေလာက္မ်ား လိုခ်င္သတုန္းဗ်..."

"ေလာလိုက္ေလျခင္း ဆိုရင္ျဖင့္ ခံရေတာ့မွာပဲကိုး ယေန႔ကစလို႔ ၃ရက္အတြင္းဗ်ား"

"အို..ျမန္ခ်က္ျဖင့္ ယမမင္းရယ္..ခင္ဗ်ား စေတာ့ခ္ေလး နဲနဲမွ အပိုမေဆာင္ပဲကိုးဗ်"

"ေဆာင္ထားပါေရာလား အေမာင္ရယ္...သို႔ေပမင့္ တေန႔တေန႔...လိမ္သူ၊ ေကာက္သူ၊ ကတံုးေပၚထိပ္ကြက္သူ၊ လာဘ္စားသူ၊ ခိုးသူ၊ သတ္သူ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္သူ၊ လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္သူေတြက လူ႔ ျပည္မယ္ တယ္လဲမ်ားသကိုး..."

"အဲဒီ့ေလာက္ေတာင္ပဲ လားဗ်၊ က်ဳပ္ျဖင့္ ငါးပါးသီလကို ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲၿပီလားဗ်ာ၊ ကဲ စိတ္သာခ်ဗ်ိဳ႕ ၃ရက္ေျမာက္ေန႔က် က်ဳပ္အိမ္ ကိုသာ လာခဲ့ေပေတာ့ဗ်ား"

ကိုင္း...က်ဳပ္ျဖင့္ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္တို႔ ထံုးစံအတိုင္း ႏႈတ္ေရးႂကြယ္ႂကြယ္ ဂတိလြယ္ ခဲ့မိၿပီကိုးဗ်၊ ဒီေတာ့ အခ်ိန္ေတြဆြဲဖင့္ မေန ေတာ့ပါဘု ခုပင္ ၿမိဳ႕တခြင္ခရီးႏွင္လို႔ မနားမေန ေခြးသားေရ ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရအံုးမွာပ။

*********************************
က်ဳပ္လဲ အခ်ိန္ဆိုင္း မေနပဲ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္လို႔ ေခြးသားေရ ရႏိူင္မဲ့ ေနရာေတြ၊ တျခား သားေရ အမ်ိဳးမ်ိဳး အေရာင္းဆိုင္ေတြ၊ ပင္ရင္း၊ ဆိုင္ခဲြ မက်န္ စံုတကာေစ့ေအာင္ ႐ွာပံုေတာ္ ဖြင့္ရသေပါ့ဗ်ာ။

ခက္လိုက္ပံုက ဒီေခြးသားေရ ဆိုတာကလည္း ဘာလူသံုးကုန္ပစၥည္းမွ လုပ္ေရာင္း ရေလာက္ေအာင္ အသံုးမက်တဲ့ ဟာကိုး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေခြးသားေရ ပိုက္ဆံအိတ္၊ ေခြးသားေရ ဘြတ္ဖိနပ္ရယ္လို႔မ်ား ၾကားဖူးၾကလို႔လား၊

တေနသာကုန္ေရာ က်ဳပ္ျဖင့္ ေခါင္းေတြလဲေျခာက္၊ ေျခေထာက္ေတြလဲ ေညာင္းလို႔၊ ေငြကုန္ သံျပာသာ ျဖစ္ကေရာ၊ ေခြးသားေရျဖင့္ ႐ွာမရခဲ့ေပါင္ဗ်ာ...။

*********************************
နက္ဖန္ခါ ဆိုရင္ျဖင့္ ယမမင္းက လာေပေတာ့မယ္ ။ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ဒီကေန႔ေတာ့ျဖင့္ ရေအာင္ ႐ွာမွ ႐ွာမွ....။

အဲ...႐ွာလို႔ မရတဲ့ အဆံုးမေတာ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြ ဖမ္းလို႔ က်ဳပ္ ကိုယ္တိုင္ပဲ အေရ ဆုတ္ပစ္ရမွာပဲကြယ္႐ို႕...။
ဘုရား ဘုရား ...ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲပါတယ္ ဆိုတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ငါးပါးသီလေလးလဲ ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္ ျဖစ္႐ွာတယ္..

ေအာင္မာေလး...႐ွားလိုက္တဲ့ ေခြးေလေခြးလြင့္ ၊က်ဳပ္ အျဖစ္က ကုလားျပည္ သြားၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေမႊး မပါတဲ့ ကုလား အ႐ွာထြက္ေနတာနဲ႔ တူေနသကိုးဗ်.....။

တေကာင္ တမွီးမွ မေတြ႔တဲ့အဆံုး က်ဳပ္လဲ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႔ ေလ်ာက္လာလိုက္တာ ၿမိဳ႕ထဲေက်ာ္လို႔ ၿမိဳ႕စြန္ေတာင္ ဝင္လာ ပါေရာ့ လား။ ေဟာ ေ႐ွ႕မွာ ေမြးျမဴေရး ၿခံႀကီး တၿခံ ။ ၿခံေ႐ွ႕က ဆိုင္းဘုတ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္မ်က္လံုးေတြ လက္ခနဲ၊ က်ဳပ္ေခါင္း ထဲလဲ မီးတခ်က္ လင္းခနဲ။

" ႏြား ႏွင့္ ႏြားထြက္ပစၥည္း မ်ိဳးစံု အေရာင္းဆိုင္ "

***********************************
ႏြားသားေရက နဲနဲေတာ့ျဖင့္ ပိုထူပါရဲ႕ ဒါေပသိ သူတို႔က ဖိစက္နဲ႔ျပားခ် ၊ နန္းဆဲြစက္ နဲ႔ ဆဲြဆန္႔ၿပီး ပါးေအာင္ လုပ္ေပးႏိူင္ သတဲ့။ က်ဳပ္ လိုခ်င္တဲ့ အ႐ြယ္အစား အတိုင္းလဲ ျဖတ္ေတာက္္ေပးအံုးမဲ့ အျပင္ က်ဳပ္အတြက္ ေမတၲာလက္ေဆာင္ ႏြားခ်ိဳ တစံုေတာင္ ေပးအံုး မတဲ့။ ဟန္က်လိုက္ေလ...။

ဒီလိုနဲ႔့ ခ်ိန္းထားတဲ့ ေနာက္တေန႔ ညေန ေရာက္လာပါေရာ....။

ယမမင္း ကိုယ္တိုင္ သူ႔ရဲ႕ ၾကက္ဆူဆီသံုး ပ႐ိုက္ဗိတ္ ဂ်က္ကေလးေမာင္းလို႔ က်ဳပ္ဆီ ေရာက္ခ် လာသဗ်။ ေခြးသားေရ အဲေလ ႏြားသားေရေတြ ပိုက္လို႔၊ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္လို႔ ၊ ခ်က္ခ်င္းေငြေခ်႐ွာတယ္။

က်ဳပ္တိုက္တဲ့ အျပင္းစား ျမန္မာ ဘီယာေလးေတာင္ ေသာက္မသြား႐ွာဘူး။

" လမ္းမွာ စစ္တဲ့ ေဆးတဲ့ TPH ေတြ ဖမ္းေနပါအံုးမယ္ဗ်ာ " တဲ့။

"ဘာတံုးဗ် TPH " ဆိုေတာ့ " Traffic Police of Hell " တဲ့ေလ ။

***********************************
မင္းမွာ သစၥာ လူမွာ ကတိ ဆိုသမို႔လားဗ်၊ က်ဳပ္လဲ ေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း ႏြားၿခံ သြားလို႔ ေငြေခ်အံုးမွ။

ခက္လိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြဗ်ာ ၊ ေျပာတုန္းက ေစ်းတမ်ိဳး ၊ လုပ္ရတာ သီးသန္႔ အမွာ (Custom made) မို႔လို႔ ခက္သေလး ဘာေလးနဲ႔ ခုေတာ့ ေငြပို ေတာင္းတယ္ေလ။

က်ဳပ္ကလဲ ႏႈတ္ကတိ တလံုး တန္ဘိုးထားတဲ့ ေကာင္ကိုးဗ် ၊ ဒီေတာ့ စာ႐ြက္စာတမ္း ေတြ ဘာေတြ မခ်ဳပ္မိဘူးေပါ့ဗ်ာ။ အ႐ွည္ အ႐ွည္ေတြ ေျပာမေနခ်င္တာရယ္၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္လဲ ျမက္ျမက္ကေလး စားလိုက္ရတာ ရယ္ေၾကာင့္ သူတို႔ေတာင္းတဲ့ ေစ်းပဲေပးခဲ့ပါရဲ႕ ။

က်ဳပ္ ပိုၿပီး စိတ္ဆိုးမိတာက ႏြားခ်ိဳတစံု မေပးတာပဲဗ်ိဳ႕ ။

ေပးမယ္ ဆိုၿပီးမွ မေပးတာေတာ့ အဆိုးဆံုးပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ...။

************************************
အဲဒါပဲဗ် လူေတြဟာ ခက္တယ္ ။ ငရဲျပည္မွာေတာင္ ေခြးသားေရ ျပတ္လတ္ရေအာင္ ငါးပါးသီလေတြ ပ်က္ျပား၊ အက်င့္သိကၡာေတြ ခ်စားလို႔ ။

က်ဳပ္ျဖင့္ ငါးပါးသီလ ခါးဝတ္ပုဆိုးလို ၿမဲဆို ခါးပတ္ႀကီးနဲ႔ ဝတ္သကိုး ။ အသက္ေလး ရလာေတာ့ကာ ပုဆိုးေတာင္ မႏိုင္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လာၿပီ မို႔ပါဗ်...။

အဲ...တခုေတာ့ ႐ိွသေပါ့ , ယမမင္းႀကီးကို ေခြးသားေရ နဲ႔ ႏြားသားေရ အင္ထု လိုက္တာက လဲြ လို႔ ေ ပါ့ ဗ်ာ.......။

*************************************************

စာႂကြင္း:

မုသာဝါဒါ ေဝရမဏိသိကၡာပဒံ သမာဒိယာမိ - ကၽြႏ္ုပ္သည္ လိမ္လည္ လွည့္ျဖား မုသားစကား ေျပာဆိုျခင္းမွ ေ႐ွာင္ၾကဥ္ပါ၏....တဲ့ ။ ငါးပါး သီလ သိကၡာပုဒ္ ေတြထဲက ၄ ပါးေျမာက္ သိကၡာပုဒ္ ျဖစ္ပါတယ္ ။ အေျပာလြယ္ သေလာက္ အလုပ္ အခက္ဆံုးပါ ။ လွ်ာ က အ႐ိုး မ႐ိွ ၊ ေအာက္ေမး႐ိုး ကလည္း အ႐ွင္ ဆိုေတာ့ကာ ပြတ္ကာ သီကာ မသိမသာ က်ိဳးလို႔ ျဖစ္ေစ၊ ရည္႐ြယ္ၿပီးေတာ့ပဲ အပိုင္းပိုင္း ခ်ိဳးလို႔ ျဖစ္ေစ တနည္း မဟုတ္ တနည္းနဲ႔ က်ိဳးေနၾကတာကျဖင့္ တျခား သိကၡာပုဒ္ ေတြထက္ က်ိဳးႏႈန္း အပံုႀကီး ပိုမ်ား ႏိူင္ေကာင္းပါရဲ႕..။

ဆိုးတဲ့ ရည္႐ြယ္ခ်က္နဲ႔ အမဲေရာင္ မုသားက တမ်ိဳး၊ ေဖးမလိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ မုသားျဖဴက တဖံု ဆိုသလုိ ေျပာျဖစ္ေနၾကတာပါ။ လက္ထဲမွာ အပိုင္း ပိုင္း ျပတ္ေနတဲ့ မုသာဝါဒါ သိကၡာပုဒ္ႀကီး ကိုင္ဆဲြလို႔ ပါးစပ္က အသံေကာင္းဟစ္ေန သူေတြ အမ်ားႀကီးပါ...။ က်မကေတာ့ေရာ....အင္း...႐ုတ္တရက္ နဲနဲေတာင္ ႏွာေစးခ်င္ သလိုလို ပါပဲ....။ အဲဒီ အေတြးေလးနဲ႔ သေရာ္စာ ဆန္ဆန္ ဝတၳဳေလး တပုဒ္ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။

လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္းမွ ကင္းေဝးၾကပါေစ....။

Wednesday, December 9, 2009

က်မႏွင့္ ေခြး ၃ ေကာင္ ဇာတ္လမ္း

တကယ္ဆို ေျပာကို မေျပာခ်င္ပါဘူး ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေျပာကို ေျပာရပါအံုးမယ္ ။

တေန႔က က်မ ႐ံုး ဖယ္ရီ လြတ္သြားလို႔ ႐ံုးကို ဘတ္စ္နဲ႔ သြားခဲ့ရတယ္ ။ က်မ အိမ္နဲ႔ ႐ံုးက ၄ မွတ္တိုင္ေလာက္ပဲ စီးရတာမို႔ ၁၀ မိနစ္ေတာင္ မၾကာလိုက္ပဲ ဆင္းရမဲ့ မွတ္တိုင္ ေရာက္ခဲ့ပါတယ္ ။ မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ ကားေပၚကဆင္း ၊ မီးပိြဳင့္ကေန တဖက္လမ္းကို ျဖတ္ကူး ၿပီးတာနဲ႔ လမ္းတိုကေလးရဲ႕ ထိပ္ကို ေရာက္ပါတယ္ ။ ၂လမ္းေမာင္းက်ယ္ၿပီး လမ္းမီးဓါတ္တိုင္ ၅ တိုင္တပ္စာ ေလာက္ ႐ွည္ပါတယ္။ အဲဒီလမ္း အဆံုး ဘယ္ဘက္ခ်ိဳးတာနဲ႔ က်မတို႔ ႐ံုး ေပါ့ ။

လမ္းတိုကေလး စ ေလ်ာက္လို႔ ေျခလွမ္း ေလး ငါး ဆယ္လွမ္းေလာက္ ေလ်ာက္ၿပီးရင္ပဲ က်မရဲ႕ မ်က္လံုး အစံုက လမ္း အဆုံးနားက ေခြး ၃ ေကာင္ကို သြားျမင္မိပါတယ္။ အဲဒီေခြး ၃ေကာင္ဟာ တေကာင္ အၿမီး တေကာင္ကိုက္လိုက္၊ ေခါင္းေပၚခုန္တက္လိုက္၊ ၃ ေကာင္ ပတ္လည္ေျပးလိုက္ၾကနဲ႔ ေဆာ့ေနသလိုလို၊ ရန္ျဖစ္ေနၾကသလိုလိုပါ ။

က်မလဲ ေခြးေၾကာက္သူမို႔ သူတို႔နဲ႔ လြတ္ရာ လြတ္ေၾကာင္း ညာဖက္ ပလက္ေဖာင္း ကူးၿပီး ဆက္ေလ်ာက္ပါ တယ္ ။ ေနာက္ထပ္ေ႐ွ႕ကို ၁၀လွမ္းေလာက္ လွမ္းၿပီး႐ံု႐ိွေသး အဲဒီေခြး၃ေကာင္ ေျပးလႊားရင္္း ညာဖက္ ပလက္ေဖာင္းေပၚကို ေရာက္လာၾက ျပန္ ပါတယ္ ။

ဒါနဲ႔ က်မလဲ ဘယ္ဖက္ ပလက္ေဖာင္းျပန္ကူး၊ သူတို႔ ကလဲ လိုက္ကူးလာ၊ က်မ ညာဖက္ပလက္ေဖာင္းျပန္ကူး ၊ သူတို႔ ကလဲ လိုက္ကူး နဲ႔....

က်မ နဲ႔ အဲဒီေခြး ၃ေကာင္ဟာ လမ္းေပၚမွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ဘ႐ုတ္သုတ္ခ ျဖစ္ေနတာပါ ။

ဘယ္ ညာပလက္ေဖာင္းကို ဇစ္-ဇက္ ပံု ၄ ေခါက္ေလာက္ ျဖတ္ကူး အၿပီးမွာေတာ့ က်မ လဲ ေတာ္ေတာ္ ညစ္လာပါတယ္ ။ ဒီေခြးမသား ၃ ေကာင္ ေသြး႐ိုးသား႐ိုးမွ ဟုတ္ပါေလစ လို႔ေတာင္ေတြးမိရပါတယ္ ။

အဲဒီ ၃ေကာင္နဲ႔ က်မ ၂လံ ေတာင္ မကြာေတာ့ပါဘူး ။ က်မကျဖင့္ ဂိုက္ေပးက ၾကမ္းၾကမ္းနဲ႔ စေကာ္ပီယံ ဂိုဏ္းသားလိုလို၊ မာဖီးယား ဂိုင္းဝင္လိုလို ဆိုေတာ့ကာ...။ မသကာ ေခြးလိုက္ဆဲြ ရင္ေတာင္မွ "ကိုက္တာ အျပစ္လား...ဟာ ဟာ့ ဟာ....." လို႔ ဆိုရေလာက္ေအာင္ ေခြး အျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါေလ ။

ဒါေပမဲ့ လည္း ဒီအ႐ြယ္ႀကီးက်ကာမွ ေဆး၁၄လံုး ခ်က္မွာ ထိုးခံရရင္ျဖင့္ မဟန္ေသးဘူး မဟုတ္လား ။

ေဘးဘီ အကဲခတ္ရင္း အသာေလး ေနာက္လွည့္ၾကည့္ေတာ့မွ က်မနဲ႔ ေျခလွမ္း ၁၀ လွမ္း ေလာက္ အကြာမွာ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသား တေယာက္ ေတြ႔မိပါတယ္ ။ ဒါနဲ႔ ခဏေလးရပ္ရင္း က်မ ေဘးနားေရာက္ လာေအာင္ ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္ ။

"တဆိတ္ေလာက္႐ွင္ က်မ ႐ွင့္ ေဘးနားကေန လိုက္ေလ်ာက္ပါရေစေနာ္"

ယဥ္ေက်းစြာနဲ႔ ခြင့္္္ ေတာင္းမိပါတယ္။ ငနဲသား မ်က္ႏွာက ၿဖဲစပ္စပ္ရယ္ ။

"ရပါတယ္ ေလ်ာက္ေပါ့ ဒါေပမဲ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲ"

က်မကို အဲဒီလို ျပန္ေမးတာကိုက သူ႔ မ်က္လံုးထဲမွာ ရယ္ျမဴးရိပ္ေတြနဲ႔ပါ ။ မဟုတ္မွလဲြေရာ ဒီငနဲ ေတာ့ လမ္းမွာ ပိုက္ဆံေကာက္ရလာတယ္ ထင္ပါ့ ။

က်မလဲ ေခြး ၃ေကာင္ကို ေမးေငါ့ ျပရင္း ...

"ဟိုမွာ ေတြ႔လား ငါ ေခြးကိုက္ခံရမွာ ေၾကာက္လို႔ "

အဲဒီေတာ့မွ ငနဲသားက တ ဟား ဟား ေအာ္ရယ္ပါတယ္ ။ က်မလဲ နဲနဲ ေတာ့ တင္းသြားတာေပါ့ ။ ဘယ့္ႏွယ္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ ေခြးေၾကာက္တတ္တာ ရယ္စရာလား။ က်မ အေတြးမွ မဆံုးခင္ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ စကားေၾကာင့္ က်မမွာ သူနဲ႔ အတူ လိုက္္ပဲ ရယ္ရမလို၊ ေအာ္ပဲ ငိုရမလို ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။

"ဟားဟားဟား ေခြးေၾကာက္လို႔လား စိတ္မ႐ိွပါနဲ႔ေနာ္ ငါက မင္းကို ဒါ လို႔ ထင္ေနတာ..." ဆိုၿပီး သူ႔ ညာဖက္လက္ၫိႈး နဲ႔ ညာဖက္နားထင္ကို ေထာက္ၿပီး လွည့္ျပလိုက္ပါေတာ့တယ္ ။

ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကမ်ား ကြၽန္မနဲ႔ ေခြး၃ေကာင္ရဲ႕ ဗ႐ုတ္သုတ္ခကို ေနာက္ကေန ၾကည့္ေနတယ္ မဆိုႏိူင္ဘူး။ ကိုင္း ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား ။ က်မျဖင့္ ေ႐ွ႕က ေခြး ၃ေကာင္ အကိုက္သာ ေျပး ခံလိုက္ ခ်င္ေတာ့တာ..။

ဘ၀ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Monday, December 7, 2009

ခရီးသြား ၾကသူမ်ား

တေန႔ တေန႔ တေ႐ြ႕ေ႐ြ႕သြား
အခ်ိန္ရထား......
သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ မွန္မွန္ခုတ္ေနတယ္.....။

အႀကံအဖန္ထုတ္သူေတြ အမွန္အကန္လုပ္သူေတြ...
အတင္းစကားဆိုသူေတြ အခ်င္းမ်ားလိုသူေတြ...
ဇာတ္႐ႈပ္ေနသူေတြ အျမတ္ထုတ္ေနသူေတြ...
အခ်စ္ခ်င္း တူသူေတြ အျပစ္ကင္း ျဖဴသူေတြ...
သေဘာေကာက္ အမွားကိုးနဲ႔ ေက်ာေနာက္ဓါးထိုး...တရားဆိုးသူေတြ...။

နိမ့္ ျမင့္ ဆူ ႀကံဳ ေက်ာ ရင္ ျဖဴ မဲ
မခြဲျခားပဲ အားလံုးကို ေဆာင္တင္
ခရီးႏွင္ဆဲ......။

သူတို႔....သက္႐ႈကဲြလည္း
လူခ်င္းတူမူ လားရာတူစြာ ....
ကံ ဇာတ္ဆရာရဲ႕ လက္ထဲ
ႀကိဳးဆဲြရာ တလႈပ္လႈပ္
အခ်ိဳ ကုတ္ (Coat) ထားတဲ့ ေဆးခါး
အမွားမ်ားစြာနဲ႔ အသားက် ႐ွင္သန္ ေနထိုင္ ၾကရင္းက...
အခ်ိန္တန္ေတာ့ အိမ္ျပန္ရ ....
ေျခာက္ေပ က်ယ္တဲ့က်င္းအတြင္း ခုန္ဆင္းၾကရတယ္...။

အခ်ိန္ရထားႀကီးကေတာ့...
သူ႔လက္တံေတြ သူေ႐ႊ႕ရင္း
ခရီးျပင္းႏွင္ၿမဲ ခုတ္ေမာင္းဆဲေလ...။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

Friday, December 4, 2009

တလသား ဘေလာ့ဂ္ေလးရဲ႕ ရင္ခုန္သံ

ႏိူဝင္ဘာ ၅ရက္ေန႔က စခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ေလး ခု ဒီဇင္ဘာ ၄ရက္ေန႔မွာ တလ တိတိ ျပည့္ခဲ့ပါၿပီ။

ဒီဘေလာ့ဂ္ေလးကို အသက္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းေလး သက္ေဝ ၊စေန တနဂၤေႏြ က်မ ဟင္းခ်က္ဖို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ ဝင္တဲ့အခါ "လာမ႐ႈပ္နဲ႔ သြား ကိုယ့္ဘာသာ စာသြားေရးေန" လို႔ ႏွင္ထုတ္တတ္တဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္း ခိုင္၊ က်မ စာေရးေနတဲ့အခါ၊ ဘေလာ့ဂ္လည္ေနတဲ့ အခါေတြမွာ သူ႔ အဝတ္သူ မီးပူထိုးဝတ္႐ွာတဲ့ က်မရဲ႕ ခ်စ္ခင္ပြန္း၊ အဓိက က်လြန္းတဲ့ က်မရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္ ပရိသတ္ေတြ၊ ဘေလာ့ဂ္ဂါေမာင္ႏွမေတြ အားလံုးကို က်မ ရင္ထဲကေန ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း ေျပာပါရေစ႐ွင္။

Thank You Myspace Comments


ေကာ္မန္႔ေတြေရးသြား၊ စီဘံုးထဲေျပာသြားခဲ့ၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂ္နီးခ်င္းေတြ အားလံုးကိုလဲ အရမ္း အရမ္းကို ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ တခါတေလ စီနီယာဘေလာ့ဂ္ဂါ ႀကီးမ်ား ဖတ္, မန္႔ သြားတဲ့အခါမ်ား ဆိုရင္ေတာ့ ဒီဂရီရၿပီးသားသူေတြ မူလတန္းစာလာဖတ္ သလိုမ်ား ျဖစ္ေနၿပီထင္ပါရဲ႕လို႔ အားတံု႔ အားနာ ေတြးမိပါရဲ႕...။

ဒါေပမဲ့ , အဲဒါေတြကိုက က်မ အတြက္ အင္အားေတြပါ။ ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ အဲဒါအျပင္ မိုးမခ မီဒီယာက က်မရဲ႕ ပထမဦးဆံုးတင္ခဲ့တဲ့ပို႔စ္ေလးကို ကုတ္ထားေတာ့ ပိုၿပီးေပ်ာ္ရတာေပါ့ ။ အေပ်ာ္ေပၚ အေပ်ာ္ဆင့္လို႔ အေပ်ာ္ ႏွစ္ထပ္ကြမ္းခဲ့ရပါတယ္ ။

ဘာနဲ႔ တူသလဲ ဆိုေတာ့ကာ က်မ တိတ္တိတ္ေလး ခ်စ္ကြၽမ္းဝင္ေနခဲ့ရတဲ့ အမ်ိဳးေကာင္းသား ကေလးက ခ်စ္စကားဆိုၿပီး တခ်ိန္ထဲမွာပဲ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းသလိုပါ။ ခဏခဏ အကုတ္ခံေနရတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ႀကီးေတြအတြက္ေတာ့ အဲေလာက္ ေပ်ာ္ပါ့မလား မသိပါဘူး။

ဒီတလ အတြင္းေရးၿပီးခဲ့သမွ်ေတြ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါ အေပ်ာ္စာ နဲ႔ သေရာ္စာေတြ ေရးျဖစ္ ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ က်မ ကိုယ္တိုင္က ေပ်ာ္တတ္တာပါ။ ၿပီးေတာ့ က်မက အေတြးႏုႏု အေရးလဲႏု ပါေသးတယ္။ ဘေလာ့ဂ္ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဝင္ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ကိုယ့္စာ ေတြကို ဘယ္နားသြားဖြက္ရမွန္းေတာင္ မသိေအာင္ပါပဲ။ အေရး ေရာ အေတြးပါ ေကာင္းလိုက္ၾကတာ...။ တကယ္ကို အားက်မိပါရဲ႕...။

က်မ ေရးခ်င္ေနခဲ့ၿပီး မေရးျဖစ္ေသးတဲ့ အေၾကာင္းေတြ ႐ိွပါေသးတယ္။ ဘာသာေရး နဲ႔ အခ်စ္ဝတၳဳေတြပါ။ ဘာသာေရးကိုေတာ့ အခ်ိန္ေလး နဲနဲယူၿပီး ေရးရပါမယ္။

အဲ...အခ်စ္ဝတၳဳေလးေတြ ေရးဖို႔ဆိုရင္ေတာ့ က်မရဲ႕ ႏွလံုးသားကို လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၂၀ ေလာက္ ဘက္ဂီယာ ျပန္ထိုးၿပီး ခံစားမွ ရမယ္ထင္ပါရဲ႕။
ဒါျဖင့္ ခု အခ်စ္မ႐ိွဘူးလား အိမ္ကလူႀကီးက ဘာလဲ ဆိုရင္ျဖင့္ သူက အခ်စ္ထက္ ပိုလြန္ေသာ...လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

တခ်ိဳ႕ကလဲ ခ်စ္ၾကည္ေအး ဆိုတာ ဘယ္လို အမႀကီးပါလိမ့္လို႔ သိခ်င္ပံုရပါတယ္။ ရယ္စရာေတြ၊ ေပါတိေပါခ်ာေတြ ေရးေနလို႔ ေတာ္ၾကာ မခ်စ္ၾကည္ တဆယ္ဖိုး ၃ ခု လို႔ ထင္မွာလဲစိုးရေသး။

တေန႔ကေတာ့ ခင္မင္ေနတဲ့ အကိုႀကီးတေယာက္ သူဘေလာ့ဂ္ေတြ ဖတ္ေလ့႐ိွတယ္ဆိုလို႔ ဒီဘေလာ့ဂ္ေလး ဖတ္ၾကည့္လို႔ ေပးလိုက္မိပါတယ္။ ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္က်ေတာ့ ဖုန္းထဲကေန ညီမ ဘေလာ့ဂ္ေလး မဆိုးဘူး၊ အားေပးတယ္ ဆက္ေရးလို႔ ဆိုလာပါတယ္။ ဟမ္...က်မ ရဲ႕ ဘေလာ့ဂ္လို႔လဲ မေျပာလိုက္မိပဲနဲ႔။

ခက္ၿပီ လူကလဲ အၿငိမ္မေန တတ္တာနဲ႔ေတာ့ ။ ေတာ္ၾကာ လမ္းထိပ္က ေလာ္စပီကာႀကီးလို ျဖစ္ေနအံုးမယ္။

"သာဓုပါခင္ဗ်ာ..သာဓုပါ...ခုလို ေစတနာသံုးတန္ ျပဌာန္းၿပီး လႉဒါန္းတဲ့အတြက္ က်ေနာ္မ်ား ဥပႆကာ အဖဲြ႔မွ မွတ္တမ္းတင္အပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်...ဗ်ာ..ဪ...ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ခင္ဗ်ာ...အမည္မေဖာ္လိုသူ ဟိုတဖက္လမ္း ၁၃ လမ္းထိပ္က လူပ်ိဳႀကီး ကိုၾကင္ျမ က ငါးရာပါတဲ့ ခင္ဗ်ား"


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။



Image Source : www.mynicespace.com

Wednesday, December 2, 2009

ေျဖၾကည့္ ၾကေစခ်င္တယ္....

ဒီေန႔ေတာ့ ယမမင္းႀကီး စီရင္ခ်က္ခ်မွတ္ဖို႔ ငရဲသား ၃ ေယာက္ ႐ိွတယ္။

သူတို႔မွာ အျပစ္ရယ္လို႔ မယ္မယ္ရရ မ႐ိွပဲ အျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ ဒယ္အိုးထဲ ထည့္ဖို႔
လ်ာထားခံရတာ ဆိုေတာ့ ယမမင္းႀကီးမ်ား စိတ္ေျပာင္းၿပီး လႊတ္ေပးလိုက္ေလမလား
ရယ္လို႔ အသနားခံစာတင္ျခင္း ျဖစ္တယ္။ ယမမင္းႀကီး အေနနဲ႔ က်ေတာ့လဲ စဲြခ်က္တင္
ၿပီးသားမို႔ လႊတ္ေပး႐ိုး ထံုးစံ မ႐ိွခ်င္တာေၾကာင့္ အႀကံအဖန္လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားၿပီးသားေပါ့။

ေမးခြန္းတခု ေမးမယ္၊ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေျဖႏိူင္ခဲ့ရင္ေတာ့ လူ႔ျပည္ျပန္ လႊတ္ေပးမယ္
မဟုတ္လို႔ကေတာ့ ဒယ္အိုး ၾကည့္ထား လို႔ဆိုသတဲ့။

ယမမင္းႀကီး လက္ထဲကိုင္ထားတဲ့ တင္းပုတ္လိုိုဟာႀကီးနဲ႔ စားပဲြကို တခ်က္ထုလိုက္တယ္
ဆိုရင္ပဲ ပရိသတ္ေတြ အားလံုး ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။

ကဲ ခု ေမးခြန္း စေမးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ၿငိမ္ သြားၾကတာေပါ့။

ယမမင္းႀကီး : မသိသူေက်ာ္သြား ၊ သိသူေဖာ္စား ဆိုတာၾကားဖူးပါစ၊ ေမာင္မင္းတို႔သာ
ဆိုရင္ ေက်ာ္သြားမလား၊ ေဖာ္စားမွာလား တေယာက္ခ်င္း ေျဖပါ။

ပထမငရဲသား : (အင္း ေက်ာ္သြားမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ မသိလို႔ ျဖစ္ေတာ့မယ္...)
မွန္ပါ က်ေနာ္မ်ိဳး သိသူမို႔ ေဖာ္စား ပါ့မယ္။

ယမမင္းႀကီး : တယ္...လံု႔လ ဝိရီယမွ မစိုက္ထုတ္ခ်င္ပါပဲ အေခ်ာင္မ်က္စိနဲ႔
ေလာဘေကာင္ မ်ိဳးကိုး.......ကဲ ဒယ္အိုးထဲ....ထည့္....ေစ...။

ပထမငရဲသားျဖင့္ ယမမင္းႀကီးရဲ႕ ဘယ္လက္႐ုံး၊ ညာလက္႐ုံး ႏွစ္ေယာက္ၾကား ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားေလရဲ႕။

ဒုတိယငရဲသား : (အင္း ဒါဆိုရင္ေတာ့ ေဖာ္စားလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး..မျဖစ္ေခ်ဘူး....)
က်ေနာ္မ်ိဳးကေတာ့ မသိလို႔ ေက်ာ္သြားပါမယ္။

ယမမင္းႀကီး : အို.......မသိမႈ အဝိဇၨာဖံုးလို႔ ေမာဟမ်ားတဲ့ ဒီငမိုက္သား ဒယ္အိုးထဲ
ထည့္.....ေစ...။

အရင္လူ အတိုင္းပဲ ယမမင္းႀကီးရဲ႕ ဘယ္လက္႐ုံး ညာလက္႐ုံး ႏွစ္ေယာက္ၾကား ယက္ကန္ယက္ကန္ ပါသြားျပန္တယ္။

တတိယ ငရဲသား : (ပါးနပ္လည္ပတ္သူ ျဖစ္ရာ ေ႐ွ႕ အေျဖမ်ားႏွင့္ ခြဲထြက္ေအာင္ေျဖသည္)
မွန္ပါ...မသိလို႔ ေက်ာ္သြားၿပီးကာမွ သိလို႔ ျပန္လာေဖာ္စား ပါ့မယ္။

ယမမင္းႀကီး : တယ္...မသိရေအာင္ ေမာဟဖံုးတဲ့ အျပင္၊ လိုခ်င္ေလာဘကလဲ ႀကီးျပန္ပါေပတယ္...ကဲ ကဲ တဝက္လူ႔ျပည္ပို႔ ၿပီးက်န္တဝက္ ဒယ္အိုး ထဲထည့္ေစ...။

ကိုင္း...ေလာကႀကီးမွာ ယမမင္းႀကီးလို အခ်ိဳလဲ ခ်က္မရ၊ အခ်ဥ္လဲခ်က္မရတဲ့ လူ-လဒ
ေတြ အမ်ားႀကီး႐ိွေလရဲ႕။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ "အေလ်ာက္ေကာင္းရင္ အေထာင္းသက္သာ" ဆိုတဲ့ စကားပံုရဲ႕ေနာက္ဆက္တဲြ "အေလ်ာက္ေကာင္းတိုင္း အေထာင္းမလြတ္" ဆိုတာ ေပၚလာပါေတာ့တယ္။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ....။

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...