Friday, November 13, 2009

ည အနက္ေရာင္...

အဘိုး မို႔ ပံုေျပာၿပီဆိုလွ်င္္ တူေလးေ႐ႊေသြး၊ တူမေလးမိုးေသာက္ပန္း အပါအဝင္ တူ တူမေတြရဲ႕ ကစားေဖာ္ အိမ္နီးခ်င္း ကေလးေတြပါ လာနားေထာင္ေလ့႐ိွသည္။

"အဲဒီ သရဲေလး ငညိဳဟာ ႐ြာထဲက ေလးခြပစ္ သိတ္ေတာ္တဲ့ သံေခ်ာင္းကေလးကို ျမင္ဖူးခ်င္႐ွာလြန္းလို႔ တညမွာေတာ့ သံေခ်ာင္းတို႔ အိမ္ေ႐ွ႕ သြား၊ အိမ္ေ႐ွ႕ သံဇကာကြက္ကေလး တကြက္ထဲကေန သူ႔ရဲ႕ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးကေလးနဲ႕ ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာသတဲ့။ သံေခ်ာင္းေလးကလဲ တေန႔ကမွ ႐ြံ႕ခူးၿပီးလံုး၊ လွမ္းထားလို႔ ေျခာက္ၿပီးသား၊ စေကာထဲက ေလာက္စာလံုးေတြ ကို တလံုးၿပီး တလံုး ေထာင္ထားတဲ့ ႏို႔ဆီဗူးခြံေတြဆီပစ္ရင္း အစြမ္းေတြျပေနတာေပါ့။ သရဲေလး ငညိဳခမ်ာ သေဘာက်လြန္းလို႔ လက္ခုပ္လက္ဝါးမ်ားေတာင္ တီးမိ႐ွာတယ္။ အဲဒီလို ပစ္ေနရာက ႐ုတ္တရက္ ပစ္မွတ္ေျပာင္းသြားၿပီး ငညိဳေလး ေခ်ာင္းၾကည့္ေန႐ွာတဲ့ သံဇကာကြက္ ထဲကိုမွ တန္းတန္း မတ္မတ္ ပစ္လိုက္တာ ငညိဳေလး ခမ်ာ တဖက္ထဲ႐ိွေတာ့တဲ့ မ်က္လံုးေလးပါ ကန္းသြား႐ွာ ေရာလားကြယ္"

"ဟင္ ငညိဳေလး တနားပါရယ္ေနာ္ ဘိုးဘိုး.."

ဟိုဘက္ျခံက သမီးငယ္ေလး မ်က္ႏွာကေလးမဲ့၊ မ်က္ခံုးကေလး ေကြးလို႔ ငိုမလိုေျပာ႐ွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေတာင္္ ဆို္င္ကယ္ကို အဝတ္စ နဲ႔ တိုက္ေနရာက ၿပံဳးမိရသည္။ အဘိုးပံုျပင္ထဲမွာ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ၊ လူေတြကို ကူညီတတ္ေသာ၊ အစအေနာက္သန္ေသာ၊ ေမ်ာက္႐ႈံးေအာင္ ေဆာ့တတ္ေသာ သရဲကေလးမ်ားစြာ ႐ိွေလသည္။ ထို သရဲကေလးေတြႏွင့္ ကေလးေတြက ရင္းႏွီးၿပီးသား ျဖစ္သလို၊ အဘိုးကလဲ သရဲဆိုတာ ေၾကာက္စရာ မဟုတ္၊ သူတို႔ေတြထက္ လူေတြက အင္အားပို႐ိွတဲ့အေၾကာင္း၊ ကေလးေတြ ရင္ထဲ ရဲရင့္စိတ္ ကေလးမ်ား သြင္းေပးေလ့႐ိွသည္။

ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ထဲ ဝင္တာနဲ႔ ေမေမက သူ႔ လက္ထဲက လင္ပန္းကို ကြၽန္ေတာ့္ လက္ထဲထည့္ရင္း "သား ဟိုမယ္ မင္းအဘိုးနဲ႔ ကေလးေတြကို သာကူယို သြားတိုက္ ခ်ည္၊ ေမေမ မီးပူတိုက္ေလး တိုက္လိုက္ခ်င္လို႔" ဟု ဆိုသည္။ ဒါက ေမေမ အၿမဲ လုပ္ေနက်။ ကေလးေတြလာတိုင္း တခု မဟုတ္ တခု လုပ္ေကြၽးၿမဲ။

* * * * * * * * * *

ကြၽန္ေတာ္ လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ့ အေတာ္ကို ေမွာင္ေနၿပီ ။ လကြယ္ရက္ေတြမို႔ ျဖစ္မည္ လက္႐ိွ အခ်ိန္ထက္ ပိုေမွာင္ေနသလိုပင္။ ေမေမသည္ ကြၽန္ေတာ္ဆိုင္ကယ္စီးတာ ဘယ္တုန္းကမွ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ ဆိုင္ကယ္ဝယ္ၿပီး တရက္မွာ ေမေမ့ ကို အတင္းေပြ႕ခ်ီ ဆိုင္ကယ္ေပၚတင္ကာ တပတ္ေမာင္းျပဖူးသည္။ ေမေမ့ခမ်ာ ေနာက္ကေန ကြၽန္ေတာ့္ခါးကို တင္းတင္းဖက္ခါ "ေျဖးေျဖးေနာ္ သား..." ဟု တခ်ိန္လံုး ေျပာေနခဲ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္ ခပ္ေျဖးေျဖးေလး နဲ႔ ဂ႐ုတစိုက္စီးျပေတာ့မွ စိတ္ခ်သြားသလို ခြင့္ျပဳလိုက္ ရေတာ့တာ။ ကြၽန္ေတာ္က အေဖ့သားပီပီ ေခါင္းမာသည္ေလ။

ကြၽန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခါမ်ားစြာကလိုပဲ ေမေမ မအိပ္ေသးပါ။ "ေမေမရာ ဒီေကာင္ဗညား ကလဲ သားနဲ႔ အေဖာ္လိုက္မယ္ ဆိုလို႔ ရထား လက္မွတ္ေတာင္ ဝယ္ၿပီးေနမွ ဒီညေနပဲ အူအတက္ေပါက္လို႔ ခ်က္ခ်င္းခဲြ၊ ေဆး႐ုံတင္ထားခဲ့ရေတာ့ သား တေယာက္ထဲ သြားရေတာ့မွာ..." ေမေမကျဖင့္ အေဖာ္မက္တဲ့ သားကို ကေလးတေယာက္လို ၿပံဳးၾကည့္ရင္း "ကဲ အဲဒါဆို သားလဲအိပ္ေတာ့၊ မနက္က်ရင္လဲ ဘူတာ႐ံု ေစာေစာ ဆင္းရအံုးမွာေလ..." တေယာက္ထဲမို႔ စိတ္မခ်ေသာ္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ အေၾကာင္းသိလို႔ ေမေမက တားမေနေတာ့ပါ။

* * * * * * * * * *

ကြၽန္ေတာ္ ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေလးကိုေရာက္ေတာ့ ညေန ၆ နာရီ ထိုးလုၿပီီ ။ ရထားအဝင္ေနာက္က်ေတာ့ တြဲထိုးတာ၊ ကုန္တင္ကုန္ခ်တာနဲ႔ ပဲ ရထားထြက္ခ်ိန္လဲ ၂နာရီနီးပါး ေနာက္က်ခဲ့ရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ အခ်ိန္ ဆြဲမေနပဲ ႐ြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ဆီ ခ်က္ခ်င္းဝင္ဖူး၊ ေရမိုးခ်ိဳး၊ စက္ဘီးတစီးငွား၊ လိုအပ္ ေသာပစၥည္းမ်ား တေခါက္ျပန္ စစ္ေဆးကာ ခပ္သြက္သြက္ေလး ေတာင္ေျခဆီ ထြက္လာခဲ့ေတာ့သည္။

ေနာက္က်လွၿပီ ။ ဒီညေတာ့ ေတာင္ေျခမွာပဲ အိပ္ရေတာ့မည္။ ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ေလေအးေအးေလးေတြ လာေရာက္ တိုးေဝွ႔ လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံပင္ေတြလဲ ဖ႐ိုဖရဲ ၊ အဲဒီအရသာကို ႀကိဳက္လွသည္။ ကြၽန္ေတာ္ စက္ဘီး ကို အ႐ိွန္ျမႇင့္နင္းလိုက္မိသည္ ။ ေဖာင္းခနဲ ျဖစ္ကာ စက္ဘီးက ဆက္နင္းလို႔ မရေတာ့၊ စက္ဘီး ဘီးေပါက္သြားျခင္းပါ။ ကြၽန္ေတာ္ ေျမႀကီးေပၚ စိတ္ပ်က္္လက္ပ်က္ ထိုင္ခ်လိုက္မိသည္ ။ ဘာမွမတတ္ႏိူင္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္ေျခအထိ လမ္းေလွ်ာက္ရေတာ့မည္။ စိတ္ထဲက ဗညားကို မဆီမဆိုင္ က်ိန္ဆဲလိုက္မိေသး၏ ။ ႏွစ္ေယာက္ ဆိုရင္ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အေဖာ္႐ိွေတာ့ အနဲဆံုး စကားေျပာေဖာ္ေလးရအံုးမည္။ မိုးေပၚေမာ့ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ၾကယ္ကေလးေတြေတာင္ အေဖာ္ မစံု ဟိုတလံုး ဒီတလံုးႏွင့္။ ေက်ာ၌ လြယ္ပိုး ထားေသာ ေက်ာပိုး
အိတ္ႀကီးကလဲ ခုမွ ပိုလို႔ ေလးလံလာသလို ခံစားရသည္။ အိတ္ႀကီးထဲမွာ သံလိုက္အိမ္ေျမႇာင္၊ ေျမပံုတခု၊ ေလမႈတ္ေမြ႕ယာ၊ အိပ္ရာလိပ္၊ ကင္မရာ ၊ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီး၊ ဂတ္စ္မီးျခစ္ ၊ အမ္ပီဖိုးပေလယာ ၊ ေရဗူး ၊ ေတာစီးဖိနပ္တရံ ၊ေပါင္မုန္႔ ၊ ငါးေသတၱာ၊ အဝတ္ပို တစံု ႏွင့္ ဘူမိေဗဒသံုး တူတေခ်ာင္း။ ၿပီးေတာ့ မွတ္တမ္းေရးရန္ စာအုပ္ ေဘာလ္ပန္ ႏွင့္ စင္န္ပယ္လ္ ေက်ာက္တံုးကေလးမ်ား ထည့္ရန္ ဖိႏွိပ္ပိတ္လို႔ရေသာ လိုင္းကေလးမ်ား ပါတဲ့ အ႐ြယ္စံု ပလတ္စ္စတိတ္ အိတ္ေလးမ်ား။

ေတာင္ေျခနားမေရာက္ခင္ ႐ြာကေလး တ႐ြာေတြ႕လွ်င္ပဲ ကြၽန္ေတာ္အားတက္ရသည္။ ခဏေလးေတာ့ ဝင္နားရမည္။ ကြၽန္ေတာ္ ပင္ပန္းလွၿပီေလ။ အို....႐ုတ္တရက္ ကြၽန္ေတာ္အံ့ဩ မင္သက္သြားခဲ့သည္ ။ လမင္းကေလး ထြက္လာသလိုပါ ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ၿမိဳ႕ ႀကီးေတြမွာ ေတြ႔ရခဲတဲ႔ အလွမ်ိဳး၊ အသားအေရက ဝင္းပတယ္ ဆိုတာထက္ ျဖဴေဖြးတဲ့ဖက္ လုတယ္၊ ဂြမ္းဖတ္ကေလးလိုပဲ ။ မ်က္လံုးနက္နက္၊ ႏူတ္ခမ္းပန္းေသြးလြလြနဲ႔ ခ်စ္စရာ ။ အထူးျခားဆံုးကေတာ့ တေကာက္ေကြးထိ ႐ွည္တဲ့ သူကေလးရဲ႕ ဆံပင္ေတြ၊ ခုလို လမိုက္ ညမွာေတာင္ တလက္လက္နဲ႔ ပိုးသားမွ်င္ကေလးေတြလိုပဲ ၊ အိမ္ေ႐ွ႕ ကြပ္ပစ္ေလးမွာထိုင္လို႔ ၊ ေက်ာက္စိမ္းေသြးဆင္ လက္႐ွည္ကေလးနဲ႕ ဆင္တူေရာင္ အခ်ိတ္ေလး ဝတ္လို႔ ။ ခုေတာ့ ဗညား မလိုက္လာျဖစ္တာပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း ။

ကြၽန္ေတာ့္ ေရဗူးက အိတ္ထဲမွာ ၊ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ေရေတာင္းေသာက္လိုက္တယ္။ သူက "ေရခ်ိဳ ရဲ႕လား ေမာင္ႀကီး..." တဲ့ အေခၚအေဝၚဆန္းပံုေၾကာင့္ အံ့ဩရသည္ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အရင္ရည္းစားေတြ တေယာက္မွ အဲလိုမေခၚဖူးပါ ။ သူ႔ကိုေရာ ႏွမကေလး
လို႔ ျပန္ေခၚရင္ေကာင္းမလား ၊ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ အေတြးပါ ။ "ခြင့္ျပဳပါအံုး ခင္ဗ်ာ..." လို႔ ပဲ ေျပာရင္း ေ႐ွ႕ဆက္ ထြက္ခဲ့သည္ ။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ေလာက္ ေတာ့ ေတာင္ေျခေရာက္ေအာင္ ခရီးဆက္ရအံုးမည္ ။ ဒီကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လာႏိူင္
ေသးသည္ မဟုတ္လား ။ အလုပ္ကိစၥေတြ မပါပဲနဲ႕ေလ ။

ေတာင္ေျခေရာက္ေတာ့ ည ၁၂ နာရီခဲြၿပီ ။ ေလမႈတ္ေမြ႕ရာကိုေလမႈတ္သြင္း ၊ ေျမညီညီမွာ သံကိုင္းေလးမ်ားထိုးျမဳတ္ကာ တေယာက္အိပ္ ကန္႔ပ္တဲကေလး ေဆာက္ၿပီး သြားေတာ့ အိပ္ရာလိပ္ထဲ ပိုးတံုးလံုးတေကာင္လို အေတာင့္လိုက္ေလးဝင္ကာ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်သြားခဲ့ေတာ့သည္ ။ အိပ္မေပ်ာ္ခင္ သူကေလး ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ဝန္းထဲထိ ေရာက္လာခဲ့ေသးသည္ ။

* * * * * * * * * *

မနက္ ၆ နာရီ မွာ ကြၽန္ေတာ္ လန္းဆန္းစြာ ႏိူးထလာခဲ့သည္ ။ ေတာင္ေျခမွာ ပထမဦးဆံုးေတြ႕ေသာ ေအာက္ခေရာ့ (outcrop - ေက်ာက္လႊာေပၚထြက္ပိုင္း) ကို တူႏွင့္ ဂ႐ုတစိုက္ ခဲြဖဲ႔ ထုတ္ရင္း ပလတ္စတစ္အိတ္ကေလးထဲထည့္ ၊ ေက်ာက္လႊာတည္ေနပံု အေနအထားေတြ ဓါတ္ပံု႐ိုက္၊ စတစ္ကာေပၚ မွတ္ခ်က္ေရးကပ္ (ေတာင္ေျခမွ ဖာလံု ၂၀ ခန္႕အသြင္ေျပာင္းေက်ာက္) ၿပီး ဆက္တက္၊ ျခားနားေသာ ေက်ာက္အမ်ိဳးအစားမ်ား ေတြ႕တိုင္း ယခင္အတိုင္း စင္န္ပယ္ယူ ၊ ေတာင္ဆက္တက္နဲ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ညေနမေစာင္းခင္ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ခဲ့သည္ ။

ေတာင္ေပၚမွာ ၂ ရက္ေနၿပီး ေတာင္ေၾကာကို အရပ္ ၄ မ်က္ႏွာခဲြ ကာ ေက်ာက္ စင္န္ပါယ္ေတြယူ ဓါတ္ပံု႐ိုက္ မွတ္စုေတြေရး ၊ ယူေဆာင္သြားေသာ စည္သြပ္ဗူး ၊ ငါးေသတၱာ ႏွင့္ ေပါင္မုန္႕ ေတြစားရင္းကပဲ သူကေလးကို လြမ္းေနမိသည္ ။ ဘာျဖစ္
မွန္းမသိပါ အရင္ကေတြႏွင့္ မတူတာေတာ့ ရင္ထဲက သိေနသည္ ။ ပင္ပန္းလိုက္တာေတာ့ မေျပာပါႏွင့္ေတာ့ ။ အမွန္က ကြၽန္ေတာ္ ဗညား ကို ေစာင့္ခဲ့ဖို႔ ေကာင္းသည္ ။ ေျပာခဲ့ၿပီးပါပေကာ ကြၽန္ေတာ္က ေခါင္းမာသည္ေလ ။ စီစဥ္ထားၿပီးၿပီဆို လုပ္ရမွ ။ ဒီေတာ့ ေ႐ွ႕ေျပးအေနႏွင့္ပဲ လာျဖစ္ေအာင္ လာၾကည့္ျခင္းပါ ။ ဟိုေကာင္ ဗညား ေဆး႐ံုက ဆင္းေတာ့မွ တေခါက္ထပ္လာရအံုးမည္ ။

ေတာင္ေအာက္ျပန္ဆင္းေတာ့လဲ အေတာ့္ကို ေနာက္က် ေနၿပီ ။ သူကေလး အတြက္ ႐ွားပါးသစ္ခြ ကေလးမ်ား ေတြ႕သည္ႏွင့္ တက္အခူး၊ နိမ့္ေသာ္လည္း ႏွင္းစိုထားေသာေၾကာင့္ ေခ်ာ္က်ကာ ေျခေထာက္နာေန၍ ခရီးက မတြင္ ။

ေတြ႕ပါၿပီ ၊ ကြၽန္ေတာ္ သတိရေနခဲ့ သူေလး ၊ တေန႕က အဆင္အေသြးေလးအတိုင္း ဝတ္ထားတာပါ။ သူက ေရတခြက္တိုက္ရင္း "ဝမ္းမဟာဘူးလား ေမာင္ႀကီး နန္းႏြယ္ ခ်က္ထားတာေလး သံုးေဆာင္ သြားပါအံုး႐ွင္" ဆိုေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ရက္က ေပါင္မုန္႕ နဲ႕ပဲ ၿပီးခဲ့ရတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ၊ ခုမွပဲ တခုခု စားခ်င္လာသလိုလို ျဖစ္လာေတာ့သည္ ။ ထရံကေလး တခ်ပ္သာကာထားတဲ့ ေနာက္ေဖး မီးဖိုခန္း ထဲဝင္သြားတဲ့အခါ သူကေလး ေနာက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး လိုက္ၾကည့္ ေနမိသည္ ။ အခ်ိန္ကလဲ ည ၁၂ နာရီ ခုမွပဲ ဗိုက္က ဟာတာတာ။

ဘာလုပ္ဖို႔ပါလိမ္႔ ၊ အိမ္ေခါင္မိုးထားေသာ သက္ကယ္႐ြက္ေတြခ်ိဳးကာ ဟင္းဇလံုေလးထဲထည့္၊ ေရထည့္ေနတာလဲ ေတြ႔လိုက္မိသည္ ။ ကြၽန္ေတာ္ သူကေလး မျမင္ခင္ အသာေလး ေခါင္းရင္း ခန္းဘက္ျပန္လာထိုင္ေနလိုက္ေတာ့သည္ ။ ဇလံုေလးကိုင္ကာ ထြက္လာေသာသူမက "သံုးေဆာင္ပါ ေမာင္ႀကီး႐ွင့္..." လို႔ေျပာလာေတာ့မွ သတိထားမိရသည္။ အဲဒါ ခုနက ဇလံု မဟုတ္ဘူးလား ။ အင္း.. တလံုးထဲ႐ိွတာထင္ပါရဲ႕ေလ ။

ကြၽန္ေတာ္ ခုမွ သတိရသည္ ။ သစ္ခြပန္းေလးေတြ သူမကိုေပးရအံုးမည္ ။ အိမ္ေ႐ွ႕ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ေက်ာပိုးအိတ္ေဘးခ်ထားေသာ သစ္ခြပန္းခက္ေတြ ယူၿပီးျပန္အလာ...က်ဳံ႕က်ဳံ႕ေလးထိုင္ေနေသာ သူမေလးရဲ႕ေနာက္ပိုင္းအလွကို ေငးကနဲ ျဖစ္ရသည္ ။ ဆံဖ်ားကစလို႔ ေျခဖဝါးအဆံုး လွႏိုင္လြန္းသူကေလး ။ အမွတ္တမဲ့ သူ႕ေျခဖဝါးေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ၾကည့္မိျပန္သည္ ။
ဘာေတြလဲဟ...ေဆးမင္ေၾကာင္လိုလို ၊ အင္းကြက္ေတြလိုလိုနဲ႕၊ ဟင္...ဘီလူးႀကီးတေကာင္ရဲ႕ ဦးေခါင္းပံုလိုလို ၊ ခ်က္ခ်င္းပဲဲ တမ်ိဳးတျမည္ေသာ ခံစားမႈေတြ ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ တကိုယ္လံုး ႐ိွန္းခနဲ ျဖစ္ကာ ဦးေခါင္းႀကီးလာသလို ၊ ၾကက္သီးေတြ ျဖန္းကနဲ ၊ ဆံပင္ေတြ ေထာင္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္ ။ ဒါကိုသူမက ခံစားသိႏွင့္ သိလိုက္သလို ဆတ္ကနဲ ကြၽန္ေတာ့္ဘက္ မ်က္ႏွာအလွည့္...။ ဘုရား ဘုရား... ။ ဒါ ...ဒါ နန္းႏြယ္မွ မဟုတ္တာ ။ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးေတြနဲ႔ ခြက္ဝင္ေနေသာ ပါးအစံု၊ ႏွာေခါင္းပဲ့ႀကီးနဲ႔ ျဖဴေဖြး ပါးလ်ားလွတဲ့ ဆံပင္ ၊ အို...တကယ့္ကို ေၾကာက္မက္ဖြယ္။ သူမက လြတ္သြားမွာ စိုးတဲ့ အလား ကြၽန္ေတာ့္ဆီကို ဝုန္းကနဲ ခုန္ပ်ံၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ ႏွလုံးသား အစံုကို ခြၽန္ျမေနတဲ့ သူ႔ လက္သည္းႀကီးေတြ နဲ႔ ျခစ္ယူ ဆဲြထုတ္...။ ကြၽန္ေတာ့္ေျခေထာက္ေတြ ႐ုတ္တရက္ ေ႐ႊ႕မရေတာ့ , နန္းႏြယ္ နန္းႏြယ္ ဒါ...ဒါ...... နန္းႏြယ္ မဟုတ္ဘူး...။ သည့္ေနာက္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ပိန္းေနေအာင္ေမွာင္တဲ့ အေမွာင္ထုႀကီးထဲမွာ....

* * * * * * * * * *

"ေတာင္ေျခနားက႐ြာ... ဟုတ္ကဲ့လားေမာင္္ရာ... ဘႀကီး ၿမိဳ႕လယ္႐ြာေနလာတာ ၊ ေမာင္းဆစ္ေတာင္တက္လာတာျဖင့္ ဒီတသက္႐ိွေရာ့မယ္ ႐ြာ႐ိွတယ္ျဖင့့္ မၾကားမိေပါင္ ေမာင္ရာ...။ ကဲ ကဲ ဘႀကီးလဲ ခြင့္ျပဳအံုး ဆရာေတာ္ စိတ္ပူေနေရာ့မယ္..."
ကြၽန္ေတာ္ ရထားဘူတာ ဆင္းရမဲ့ မနက္ထိ ျပန္မေရာက္တာနဲ႔ ဆရာေတာ္က စိတ္ပူၿပီး ႐ြာကလူေတြလႊတ္ အ႐ွာခိုင္း ေတာ့မွ ေတာင္ေျခနဲ႔ ၅ ကီလိုမီတာ အကြာေလာက္မွာ လူတျခား အိတ္တျခား လဲေနတာ ေတြ႔ရသတဲ့ ။ ေဆး႐ံုမွာ ၂ရက္ လံုး
လံုး အဖ်ားေတြတက္ ၊ ကြၽန္ေတာ္ေျပာသမွ် ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ ယံုပံု မရ ။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္ညစ္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ အေပၚ အ႐ူးတေယာက္လို၊ ဖြင့္မေျပာေပမဲ့ အားလံုးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြထဲက အၾကည့္ေတြ...။ ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ပါ ။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လဲ အားလံုးက အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ၊ ေမေမကေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း ကေလးေတြနဲ႔ ဘိုးဘိုး စားဖို႔ မီးဖိုထဲမွာ ႏြားႏို႔ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္ေနေလရဲ႕ ။ ေမေမ သူ႔ အေပၚ အာ႐ံုလြဲေနတုန္း ဆိုင္ကယ္ တပတ္ေလာက္ စီးရရင္ ေကာင္းမယ္...။

"ေတာကစားထြက္ရာက လမ္းေပ်ာက္လာတဲ့ အိမ္ေ႐ွ႕မင္းသားေလးဟာ ညဥ့္နက္တဲ့ အထိ နန္းေတာ္ကို ျပန္တဲ့လမ္းမေတြ႔ႏိုင္ပဲ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ တလည္လည္ ျဖစ္ေနသတဲ့ ၊အဲ တေနရာလဲေရာက္ေရာ ႐ြာႀကီးတ႐ြာကိုေတြ႔ေတာ့ မင္းသားေလး
ဟာ အင္မတန္ေပ်ာ္႐ႊင္သြားသတဲ့..."

ကြၽန္ေတာ္ ဆိုင္ကယ္ကို စက္မႏိႈးပဲ အသာေလး ျခံဝထိ တြန္းလာလိုက္ေတာ့သည္ ။ အဘိုး ကျဖင့္ ေက်ာေပးရက္မို႔ မျမင္ႏိုင္ပါ ။

"တကယ္ေတာ့ အဲဒီ႐ြာဟာ ၾကပ္ေတြ လူေယာင္ဖန္ဆင္းလို႔ တည္ထားတဲ့ ႐ြာႀကီးကြဲ႔ မင္းသားေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ခ်စ္ခင္စံုမက္ မိတဲ့ ၾကပ္မ ကေလး ဟာ .......... "

ဘိုးဘိုး ပံုျပင္ကို ကြၽန္ေတာ္ ဆက္မၾကားလိုေတာ့ပါ ။ ဆိုင္ကယ္ကို္ တအားကုန္ လီဗာနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့ ေတာ့သည္ ။ ဒါေတာင္ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ နားထဲလိုက္ပါေနတုန္းပါ။

မိုး႐ြာၿပီးစမို႔ ျဖစ္မည္ ၊ မိုးရနံ႕ေလးေတြ ႐ိွေနေသးေသာ ေလမႈန္ေလးေတြက ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာေပၚ တိုးေဝွ႔လို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ ဆံႏြယ္ေတြ ခပ္ျပင္းျပင္း ေဝ့ဝဲလို႔ ၊ ကြၽန္ေတာ္ အဲဒီ အရသာ ကိုႀကိဳက္သည္ ။

ကြၽန္ေတာ့္နားထဲမွာ အဘိုးရဲ႕ စကားသံေတြ..."အဲဒီၾကပ္႐ြာဟာ..........."

ၿပီးေတာ့ နန္းႏြယ္ရဲ႕ စကားသံေတြ.... "ေမာင္ႀကီးေရ........."

တဖန္တလဲလဲ လည္လို႔ , ဘာကိုမွွ မၾကားခ်င္ မသိခ်င္ပါ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို အ႐ူး တေယာက္လို အားလံုးရဲ႕အျမင္ေတြ ေအာက္က ေျပးထြက္ခ်င္လွပါၿပီ ။ ကြၽန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ ေသြးေတြြ တဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔၊ ေခါင္းေတြလဲ တဆစ္ဆစ္ ကိုက္လာေနျပန္ၿပီ ။ ႐ုတ္တရက္...ကြၽန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က ကားႀကီးတစီး ထြက္အလာ၊ ကြၽန္ေတာ္ တကိုယ္လံုးေျမာက္တက္အသြား....။ ခဏကေလးပါပဲ..ေသခ်ာတာတခုက ကြၽန္ေတာ္ နန္းႏြယ္နဲ႔ ေတြ႔ရ ေတာ့မည္ေလ...။

ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

8 comments:

  1. ဖတ္ေနရင္းနဲ႕ ဆံပင္ေတြ ေထာင္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္...
    ဒီလိုမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မယ္လို႕ ကိုယ္ ထင္မထားဘူးေလ...
    ပံုမွန္ဇာတ္လမ္းေလးပဲလို႕ ေတြးထားတာ...
    ဝတၳဳေလးေတြ အမ်ားၾကီး ဆက္ေရးအံုးေနာ္...

    ReplyDelete
  2. ဟုတ္ပါ့ အမရယ္.. မမသက္ေ၀ေျပာသလုိ နန္းႏြယ္ကုိ ဥစၥာေစာင့္လား ဘာလားလုိ႔ ထင္ေနတာ.. ဖတ္ရင္းနဲ႔ ေၾကာက္လာတယ္... အဟီး.. သတၱိေကာင္းတာေလ.. အခု အိမ္မွာလည္း တစ္ေယာက္တည္းရယ.္. :D ေရးထားတာ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတယ္ အမ.. :)

    ReplyDelete
  3. ရသေျမာက္တဲ့ ေၾကာက္စရာေလးကို ဖတ္သြားပါတယ္

    ReplyDelete
  4. ၾကည္ေအးေရ ပံုျပင္ထဲက ပံုျပင္ေလးတပုဒ္ေပါ႔ေနာ္

    ReplyDelete
  5. အမေရး.....ေၾကာက္စရာဂ်ီး....... အဲဒီလူကသက္ကယ္ေတြေရထဲခ်ိဳးထည့္ေနတာၿမင္ကတည္းက
    သာတိတ္တိတ္ေလးထြက္ေၿပးရင္လြတ္ေလာက္တယ္.....
    အဟီး :P

    ReplyDelete
  6. စြဲေဆာင္မူရွိတဲ႕ဝတၳဳေလး ဖတ္သြားပါတယ္။

    ReplyDelete
  7. အစ္မက ဘက္စုံရတာေသခ်ာသြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စကားေျပေရးညံ့တယ္ အစ္မရဲ႕။ စကားေျပေကာင္းေကာင္း ေရးတတ္ခ်င္တယ္။ ျဖတ္သန္းလာတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳခ်င္းကလည္း ကြာတာကိုး.. ကၽြန္ေတာ္က ခုမွ ဘ၀ဆိုတာ ဘာမွန္းမသိေသးတဲ့ ကေလးသာသာပဲ ႐ွိေသးတာ။ ၁၉ ႏွစ္သာ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကို ဘာမွ မရင့္က်က္သလို ခံစားရတုန္းပဲ။ ကိုယ့္ ထက္အေတြ႔ အၾကံဳ အေတြးအေခၚျပည့္စုံတဲ့ လူေတြေရးတဲ့ စာနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္စာေတြက အႏွစ္သာရမ႐ွိတာ ပိုခံစားရတယ္။

    ReplyDelete
  8. ေန႔ခံညစံေတြ
    ေန႔စံညခံေတြေပါ့ေနာ္။

    ဟုိတစ္ေယာက္က မမွတ္ေသးပဲ ဆက္သြားေနတယ္။
    ေတာ္ၾကာ ေဆးဆရာက စီးလာတ့ဲ ျမင္းကို မသကၤာလုိ႔ သိမ္ဝင္အပ္န႔ဲ ထိုးလုိက္တာ ေခါင္းတလားႀကီး ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတ့ဲ မင္းသိခၤဝတၳဳလို ျဖစ္ေနဦးမယ္။

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...