Tuesday, November 24, 2009

က်မႏွင့္ သူခိုးဖမ္းျခင္း

ဘာရယ္မွန္းေတာ့ အတိအက် မေျပာတတ္ပါ။ က်မနဲ႔ အနီးအနားမွာ တခုခုမဟုတ္တာလုပ္ေနၿပီ၊    ျဖစ္ေနၿပီဆိုရင္ က်မစိတ္ထဲ ႂကြက္နံ႔ ရတဲ့ေၾကာင္လို လႈပ္လႈပ္ ႐ွား႐ွား ခံစားလာရတတ္ပါတယ္။က်မ မေလး႐ွားမွာ ၁၉၉၅-၉၆ တုန္းက တႏွစ္ကို အလုပ္ ၁ခု ႏႈန္းနဲ႔ အလုပ္ ၂ခုလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မ ခု ေရးမဲ့ အျဖစ္အပ်က္က ဒုတိယအလုပ္မွာ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။

စကၤာပူမွာ PR, S pass, WP, EP တို႔ ႐ိွၿပီး သက္တမ္း ၁ႏွစ္၊ ၂ႏွစ္၊ ၅ႏွစ္ စသည္ျဖင့္ ေပးသလိုပဲ မေလး႐ွားမွာလဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြအတြက္ O(အို) Pass ဆိုတာ႐ိွပါတယ္။ အဲ..သက္တမ္းကေတာ့ ရဲမမိမခ်င္း ဆိုပါေတာ့ :)

ဟုတ္ကဲ့..က်မ အဲဒီ အိုပတ္စ္ နဲ႔ဲ ၂ႏွစ္တိတိ ခပ္တည္တည္ ေနခဲ့ပါတယ္။

**********************************
က်မက နာမည္ႀကီး Dim Sum နဲ႔ Sea Foods ေရာင္းတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ႀကီးတဆိုင္ရဲ႕ စာရင္းဌာနမွာ လုပ္ရပါတယ္။ စာရင္းဌာနဆိုလို႔ တခုလံုးမွာ က်မနဲ႔Ms. Lee ဆိုတဲ့ တ႐ုပ္မ ေပါင္း၂ေယာက္ပဲ႐ိွၿပီး သူကလဲ တပတ္ ၃ရက္ပဲ လာတာပါ။

စားေသာက္ဆိုင္က ျခံဝန္းက်ယ္ႀကီးရဲ႕ တဖက္ျခမ္းကပ္ ေဆာက္ထားတာျဖစ္ၿပီး၊အလုပ္သမားေတြေနဖို႕   ေလေအးစက္အျပည့္တပ္ ကြန္တိန္နာေတြကို စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ေနာက္ဖက္ထဲမွာ စီတန္းထားပံုက အယ္လ္႐ိွပ္ပံု(L Shape) ပါ။ က်န္တဲ့ေျမပိုကေတာ့ Car Park ေပါ့။

စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္သမားေတြက ျမန္မာ၊ တ႐ုတ္၊ မေလး နဲ႔ နီေပါ လူမ်ိဳးေတြပါ။ သူတို႔ႏိုင္ငံသား ကလြဲလို႔ က်န္တဲ့ ႏိူင္ငံျခားသားေတြ အားလံုးက က်မေျပာခဲ့တဲ့ အိုပတ္စ္နဲ႔ ေနၾကရတာပါ။ ရဲေတြကျဖင့္ ဆိုင္ထဲ ဝင္ခ်ည္ ထြက္ခ်ည္ရယ္၊ သူေဌးက ရဲေတြနဲ႔ ေပါင္းထားတာဆိုေတာ့ ဆိုင္ထဲမွာ ျဖစ္သမွ်တာဝန္ယူၿပီး ဆိုင္ျပင္က ျပသာနာေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာေျဖ႐ွင္းၾကရပါတယ္။

တေန႔ သူေဌးက က်မကို စကားေခၚေျပာပါတယ္။ က်မက ၅ရက္ခဲြပဲ လုပ္ရတာဆိုေတာ့ က်န္တဲ့ စေန ညပိုင္းနဲ႔ တနဂၤေႏြေန႔ေတြ စားေသာက္ဆိုင္မွာ Cashierလုပ္ေပးဖို႔ပါ။ က်မကေတာ ့အိုေကေပါ့၊ အဲဒီအတြက္ ပိုက္ဆံလဲ ပိုရမွာကိုး။ဒါနဲ႔ က်မလဲ စာရင္းကိုင္ တျဖစ္လဲ ေငြကိုင္ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

**********************************
တရက္ တနလၤာေန႔ က်မ ႐ုံးျပန္ဆင္းေတာ့ စိတ္ထဲမွာ မေန႔က စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ ဘီလ္ေတြ ျပန္စစ္ခ်င္ေန မိတယ္။ ခါတိုင္းဆို ေနာက္ ၂ရက္ေလာက္ၾကာမွဆိုင္မန္ေနဂ်ာ စစ္ေဆး၊ အတည္ျပဳဆိုင္းထိုးၿပီးမွ က်မဆီေရာက္လာေနက်ေလ။

က်မစိတ္ထဲ စစ္ကိုစစ္ခ်င္ေနခဲ့ေတာ့ ဆိုင္ကိုဖုန္းဆက္၊ မန္ေနဂ်ာ ဆိုင္းထိုးေပးဖို႔ေျပာၿပီး စားပဲြထိုးေလး တေယာက္ကို လာပို႔ေပးခိုင္းဖို႔ပါ မွာလိုက္ပါတယ္။

ေန႔လည္က်ေတာ့ က်မဆီ အဲဒီဘီလ္ေတြ တထပ္ႀကီး ေရာက္လာေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ မသကၤာစရာ ဘီလ္တေစာင္ က်မ သြားေတြ႔ပါတယ္။ အဲဒီဘီလ္က မေန႔က မနက္ပိုင္းမွာ က်မ ထုတ္ထားခဲ့တာပါ။ က်မေကာင္းေကာင္းႀကီး မွတ္မိေနတယ္...အဲဒီဝိုင္းက လူနဲနဲေလးနဲ႔ ပြဲေတြ အမ်ားႀကီးမွာစားတဲ့ ဝိုင္းျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်မထုတ္ေပးခဲ့တဲ့ ဘီလ္က ရင္းဂစ္$ ၃၀၀ ေက်ာ္ပါ၊ ခုေတာ့ ၁၀၀ ေက်ာ္ပဲျဖစ္ေနတာ၊
တခုခုေတာ့ မွားေနတာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။

ဒါနဲ႔ က်မလဲ မီးဖိုေခ်ာင္က ဟင္းပဲြစာရင္းေတြပါ ထပ္ယူၿပီး တခုခ်င္းစစ္လိုက္မွ...သိလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ဒင္းကေလးက ၃၀၀ ေက်ာ္တန္ဘီလ္ကိုျပင္ ၊ ၁၀၀ ေက်ာ္လုပ္ၿပီး ပိုတာကို အိတ္ထဲ ထည့္တာကိုး။
က်မတို႔ ဘီလ္ရဲ႕ အေနာက္မွာ မွာစားထားတဲ႔ ဟင္းပဲြစာ႐ြက္ေလးတဲြလွ်က္ပါတာ၊သူက အသစ္ ထပ္ေရးၿပီး ျပန္တြဲ၊ ဘီလ္ကိုလဲ ျပန္ျပင္ထားတာဆိုေတာ့ သာမန္ၾကည့္မယ္ဆို လံုးဝကို မသိႏိုင္တာပါ။

ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သူက က်မ ထုတ္ထားတဲ့၊ မွတ္မွတ္ယယလဲ ျဖစ္ေနတဲ့ ဘီလ္ကိုမွျပင္မိ႐ွာတာ။ ဒါေပမဲ့ မီးဖိုထဲပို႔တဲ့ ဟင္းပဲြေကာ္ပီကိုေတာ့ သူျပင္လို႔ မရႏိုင္ဘူးေလ...။

အဲဒါ သံုးတဲ့ စစ္စတမ္ရဲ႕အားနည္းခ်က္ပါ။ တကယ္ဆို ပရင့္ထုတ္ၿပီးသား ဘီလ္ကို ျပန္ျပင္ဆင္ခြင့္ မွာ မ႐ိွသင့္ပါဘူး။ အဲဒီကိစၥျဖစ္ၿပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ သူတို႔ တင္းၾကပ္လိုက္ၾကပါတယ္။

*********************************
တရက္မွာ က်မတို႔ဆိုင္ရဲ႕ ခ်က္ႀကီးက ဖုန္းဆက္လာပါတယ္။ ငါးမန္းေတာင္ အပါအဝင္ တျခား Sea Foods ေတြ မွာေပးဖို႔ပါ။ က်မ နဲနဲေတာ့ အံ့ဩသြားပါတယ္၊ဘယ့္ႏွယ္ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္ေလာက္ကမွ မွာထားခဲ့တာ၊ ကုန္ၿပီလားေပါ့။ ဒီလ ပဲြေတြလဲ သိတ္မ႐ိွပဲနဲ႔ ဆိုေတာ့ သူက နင္ မယံုရင္ စတိုခန္းထဲ သြားၾကည့္လိုက္လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလဲ စိတ္ထဲ ေအာင့္သက္သက္နဲ႔ စတိုခန္းဖြင့္စစ္ေတာ့မွ
ဟုတ္ပါတယ္ တကယ့္ကို ကုန္လုနီးပါးပါ။

စတိုေသာ့ကိုင္တဲ့ သူက ကိုေမာင္ ဆိုတဲ့ ျမန္မာ အကိုႀကီးပါ။ အဲဒီ အကိုႀကီးက က်ေနာ္လဲ မေျပာခ်င္ဘူးဗ်ာနဲ႔ အစခ်ီလို႔ အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာျပ႐ွာပါတယ္။ဒီလိုပါ။ က်မတို႔ သူေဌးက ဆိုင္ကို တလမွ ၁ခါ  ၂ခါ   ေလာက္ပဲ လာတာပါ။ သူ႔ရဲ႕ ညီ၂ ေယာက္က အလွည့္က် လာၿပီး လိုအပ္သည္မ်ား မွာၾကားစားေသာက္ၿပီး
ျပန္ေလ့႐ိွပါတယ္။အငယ္ေကာင္က သေဘာေကာင္းၿပီး အားလံုးအေပၚ ခင္ခင္မင္မင္ ႐ိွသေလာက္
အႀကီးေကာင္က မာန္တက္ေနတဲ့ ႐ုပ္နဲ႔ အားလံုးကို ဆူပူမာန္မဲ ေနက်ပါ။ သူ႔ကိုက်မတို႔က မ်က္ျပဴး လို႔ ေခၚပါတယ္။ က်မနဲ႔လဲ မတည့္ပါဘူး။

အဲ ၾကားျဖတ္ေျပာရအံုးမယ္ စကားစပ္မိလို႔ပါ၊ က်မနဲ႔ မတည့္ဆို တခါ ျမန္မာအလုပ္သမားေလးတေယာက္ ဖ်ားလို႔ အမ္စီ ၂ရက္ယူတာကို လခထဲက ျဖတ္ပါတယ္။ ၂ရက္စာဆိုေတာ့ အျဖတ္ခံရတဲ့ တေယာက္လဲ
အီသြားၿပီး က်မ လာတိုင္ပါတယ္။ က်မကလဲ မဟုတ္မခံ ဆိုေတာ့ ဗိုက္ေကာင္းလို႔ ဓါးေတာင္းသူပါ။ အၿမဲ လူမိုက္ဌား ခံရတာပါ။ ဒါလဲပဲ ဘယ္ေတာ့မွ မမွတ္သူ၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ ဇာမဏီမ်ိဳး အသက္သာေသပေစ၊ အေမႊးတပင္ အကႊၽတ္မခံ ဆိုတဲ့အစားထဲကလို႔ မွတ္ထင္ေနခဲ့သူပါ။

ေနာက္တခါက်ေတာ့ အလုပ္သမားေလးတေယာက္ စားပဲြ ႐ွင္းရင္း စားေသာက္သူ က်န္ခဲ့တဲ့မုန္႔ပဲြ တပဲြ (လံုးဝ စားမသြားတဲ့ ပြဲအသစ္ႀကီးပါ) ကို သိမ္းရင္း ႏိႈက္စားမိပါလိမ့္မယ္ အဲဒါကို မ်က္ျပဴးက ခိုးစားပါတယ္ဆိုၿပီး တပဲြစာမကတဲ့ လစာ ျဖတ္ခံရပါတယ္။ ထံုးစံ အတိုင္းပဲ က်မဆီေရာက္လာၿပီး က်မနဲ႔ မ်က္ျပဴး ၊ မ်က္ျပဴးနဲ႔ က်မ ဖိုက္ၾကေလသတည္းေပါ့။

အဲ...အဆံုးမေတာ့ တရားမွ်တစြာ မွန္တဲ့ဘက္ကပဲ ႏိုင္တာပါ။ သူတို႔ ၂ေယာက္လံုးျဖတ္ခံရတဲ့ ပိုက္ဆံ ျပန္ရၾကပါတယ္။ ဒါနဲ႔ က်မလဲ ငပြႀကီး ျဖစ္မွန္း သိသိႀကီးနဲ႔ ကိုျဖစ္လာရေတာ့တာ။ ဒီေတာ့ က်မ အေပၚ မ်က္ျပဴး ၾကည့္မရတာ မဆန္းပါဘူး။ 

တဦးေမတၱာ တဦးမွာ ဆိုသလိုေပါ့႐ွင္ ။

အဲ..စကားျပန္ဆက္ရရင္ ခုနကေျပာတဲ့ စတိုခန္းထဲက Sea Foods ေပ်ာက္ဆံုးမႈႀကီးဟာ မ်က္ျပဴးလက္ခ်က္ ဆိုတာ စတိုမႉး ေျပာျပလို႔ သိရၿပီ။ သူက ခ်က္ႀကီး လက္မွတ္မပါပဲ လာထုတ္ယူသြားၿပီး ျပန္ေရာင္းစားေနတာ။ တခ်ိဳ႕ Sea Foods ေတြက ေစ်းအရမ္းႀကီးပါတယ္ ငါးမန္းေတာင္တို႔ ပင္လယ္ေမွ်ာ့တို႔ ေလာ့ဘ္စတာ -ေက်ာက္ပုဇြန္ႀကီးေတြလိုဟာမ်ိဳးေတြေပါ့..။

တခ်ိဳ႕ သားငါး ပုဇြန္ေတြကေတာ့ သူ႔အိမ္ ဟင္းစားလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ ့။ ဒါနဲ႔ က်မသူေဌးဆီ ခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ၿပီး စတိုခန္းက ေစ်းႀကီးတဲ့ ပစၥည္းေတြ မ်က္ျပဴး ခိုးေရာင္းေနေၾကာင္း သတင္းပို႔လိုက္ပါတယ္။ (အဲ... သတင္းပို႔ ႐ံု ကေလးပါ)

ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပဲ သူေဌးေရာ၊ ညီ၂ေယာက္ စလံုးေရာ က်မ ႐ံုးခန္း လာေခါက္ၿပီး သူတို႔ ႐ံုးခန္း ခဏ သံုးခ်င္လို႔ က်မကို ခဏေလာက္ အျပင္ထြက္ေပးဖို႔ ေျပာပါတယ္။ မ်က္ျပဴးကေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္လို႔ေပါ့။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာပါတယ္ သူတို႔ ညီအကို ေတြ တေယာက္တခြန္း ေအာ္ဟစ္ေျပာဆိုၾကၿပီး မ်က္ျပဴး အခန္းထဲက အရင္ဆံုး ထြက္လာၿပီး ကားကို ဝူးခနဲ ေဆာင့္ထြက္သြားပါေတာ့တယ္။

က်မ အူျမဴးလိုက္ပံုမ်ား အဲဒီညက အိပ္မက္ေတြေတာင္ ကာလာေလးနဲ႔ မက္လို႔...။

**********************************
ဇာတ္ေပါင္းရမယ္ ဆိုရင္...ဘီလ္ေတြျပင္ျပင္ၿပီး  ပိုက္ဆံခိုးေနတဲ့ ေကာင္မေလးက ရဲအဖမ္းခံရၿပီးေထာင္ က်သြားပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ သူဒီလိုလုပ္ေနတာ တလေက်ာ္ေလာက္႐ိွေနၿပီေလ၊ က်မလဲ ကိုယ့္႐ႈးကိုယ္ပတ္ ဆိုတာလို ဘီလ္ေတြကို မီးဖိုေခ်ာင္ကဟင္းပြဲစာရင္းေတြနဲ႔ အကုန္ျပန္တိုက္စစ္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကို ေမာ လို႔ပါ။

အဲ...မ်က္ျပဴးကေတာ့ ဝမ္နင္ေလးပဲ အေပးခံရၿပီး ကြင္းလံုးကြၽတ္လြတ္သြားခဲ့ပါတယ္...

ဒါေပါ့ေလ........... သူတို႔က.....အမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း အရင္းႀကီးေတြကိုး....။

အဲဒါ က်မကိုယ္ေတြ႔ျဖစ္ရပ္မွန္ ေဘ့စ္အြန္ထ႐ူးစတိုရီ ပါ...။ ခုတေလာ အဲဒါေလး ျပန္ေတြးမိလိုက္တိုင္း ငယ္စိတ္နဲ႔ ဒုတ္ထိုးအိုးေပါက္ ေျပာခဲ့၊ လုပ္ခဲ့မိတာေတြအတြက္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။

သူ႔ကို လက္ထိပ္ေလးနဲ႔ က်မတို႔ေနရတဲ့ ကြန္တိန္နာထဲက ေခၚထုတ္လာေတာ့ က်မမွာ ငါလုပ္လိုက္တာ လြန္မ်ား သြားၿပီလားလို႔ ဝမ္းနဲမိရတယ္။ ခုအ႐ြယ္မွာဆိုရင္ က်မ အဲဒီလို လုပ္ပါအံုးမလား။ ပိုက္ဆံခိုး တဲ့ေကာင္မေလးကို ႏွစ္ေယာက္ခ်င္းေတြ႔ၿပီး ..........

"ညီမေရ အမသိတယ္ေနာ္ ေနာက္မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္ ဒီတခါေတာ့ ႐ိွပါေစေနာက္တႀကိမ္ ဆိုရင္ေတာ့ တိုင္ရလိမ့္မယ္" လို႔မ်ား ေခ်ာ့ေျပာမိမလားပဲ...။

ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီေလ...။

ခုထက္ထိ က်မရင္ထဲ ကလိကလိ ျဖစ္ေစတာက ေကာင္မေလးလို တခါခိုးရင္ တရာ၊ႏွစ္ရာ ခိုးတဲ့ သူခိုး အေသးစားေလးကို လက္ထိလက္ရ ဖမ္းေပးႏိုင္ခဲ့ၿပီး တခါခိုးရင္ ေထာင္ခ်ီ ခိုးတဲ့ မ်က္ျပဴးလို သူခိုး အႀကီးစားက်ေတာ့ ကြင္းလံုးကြၽတ္ လြတ္သြား ခဲ့ရတဲ့ အတြက္ပါ။

အင္းေလ...သူတို႔ေတြက အမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း အရင္းႀကီးေတြကို...ေနာ့ ..။


ဘဝ အေမာေတြ ေျပၾကပါေစ...။

6 comments:

  1. မမေရ.. ဒီပုိ႔စ္လည္း ဖတ္ျပီးေရာ ရင္ထဲ ဘယ္လုိၾကီးမွန္းလည္း မသိ ျဖစ္က်န္ခဲ့ေရာ.. ပုိက္ဆံခုိးတဲ့ေကာင္မေလးကုိ သနားေတာ့ သနားတယ္ အမ.. ဒါေပမယ့္ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရတာဆုိေတာ့ ကုိယ့္အျပစ္လြတ္ေအာင္ ေနႏိုင္မွ ေတာ္ကာၾကမွာမုိ႔လား.. ကုိယ္က အားနာလုိ႔ သနားလုိ႔ ငဲ့ညာလိုက္ရင္ ကုိယ့္အျပစ္ျဖစ္သြားေရာ... အဲဒီေတာ့ တခ်ိဳ႕ကိစၥေတြဆုိ အလုပ္ကုိ အလုပ္သေဘာအတုိင္း ဆက္ဆံတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ အမရယ္.. ဟုိ မ်က္ျပဴးကေတာ့ စပါယ္ရွယ္ေက့စ္ေပ့ါေလ.... :)

    ReplyDelete
  2. အိပ္မက္ကို ကာလာနဲ႕မက္တယ္ဆိုလို႕...

    းဝ)

    ReplyDelete
  3. အိမ္မက္ကို ကာလာန႔ဲ မက္ၾကည့္ခ်င္တယ္..မမက္ဖူးေသးလို႔။))))း

    ReplyDelete
  4. အမအေတြ႕အၾကံဳေတြကို စိတ္၀င္တစားဖတ္သြားပါတယ္။

    ReplyDelete
  5. အလုပ္အေတြ႔အၾကံဳေလးေတြ ဖတ္ရတာ စိတ္၀င္စားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္မလုပ္ဖူးတဲ့ ေနရာနဲ႔ ကိုယ္မလုပ္ဖူးတဲ့ အလုပ္အေၾကာင္းမို႔ ဗဟုသုတရပါတယ္။

    ReplyDelete
  6. ဒါေပမဲ႔ အမ်ိဳးအရင္းၾကီးဆိုတဲ႔ ဥပေဒနဲ႔ ၀မ္နင္ေလးသာ ထိၿပီး လြတ္ရာ ကၽြတ္ရာမွာ ေပ်ာ္ေနတုန္းဆိုေတာ႔ အိပ္မက္ကို ဘလက္ အင္ ၀ိွဳက္ေလာက္သာ မက္သင္႔ပါတယ္ဗ်ာ..

    ReplyDelete

ေကာ္မန္႔မ်ားအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ထင္ျမင္ခံစားရသလိုသာ ေရးခဲ့ပါရွင္

ကိုုယ္ ခ်စ္တဲ့ကဗ်ာ

ႏွင္းေတြ တကယ္ရွိခဲ့ဖူးတယ္

ႏွင္းေတြဘယ္တုန္းကမွ မက်တဲ့ၿမိဳ႕မွာ ကြၽန္မေနတယ္ ျဖစ္ႏိူင္တာမျဖစ္ႏိူင္တာ ကြၽန္မ မပိုင္တဲ့အရာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ရံုပါ... အဲဒီမနက္ လက္ဘက္ရည္ဝိုင္...